Yannick van Puymbroeck's Blog
November 14, 2015
net als zij had iedereen het kunnen zijn
net als zij
had iedereen het kunnen zijn
die laatst had gehoord van het gezondheidsrapport
en in het knusse restaurant besloot
om toch maar geen rood vlees te bestellen
om het al te frêle leven toch maar niet te tarten
de kelner serveerde ongevraagd een laatste avondmaal
net als zij
had iedereen het kunnen zijn
die de drukte van de dagelijkse besognes wilde ontvluchten
en weken van tevoren vrijdagavond dertien met stip had ingepland
de geliefkoosde band in de concertzaal van louter goede herinneringen
waar de menigte de stem uitbundig schor meezong
en niemand wist dat die stem nooit meer zou terugkeren
net als zij
had iedereen het kunnen zijn
die zomaar door de parijse herfstbries struinde
en nadacht over vandaag en morgen en zich oprecht gelukkig waande
flanerend over een boulevard van onontkoombaar toeval
of die room was vergeten te kopen
en de straat op moest op zoek naar een of andere nachtwinkel
of die zich in de buurt van het stadion laafde
aan het gejuich van de supporters die wel een voetbalticket hadden weten te bemachtigen
het had iedereen te beurt kunnen vallen maar zij waren eerst
de gelukkigsten eerst
en niemand weet hoe ‘waarom?’ weerklinkt in een radicale taal.
de wereld brandt
en wij blazen om te doven
maar vergeten dat zuurstof
het vuur altijd ijlings aanwakkert.
had iedereen het kunnen zijn
die laatst had gehoord van het gezondheidsrapport
en in het knusse restaurant besloot
om toch maar geen rood vlees te bestellen
om het al te frêle leven toch maar niet te tarten
de kelner serveerde ongevraagd een laatste avondmaal
net als zij
had iedereen het kunnen zijn
die de drukte van de dagelijkse besognes wilde ontvluchten
en weken van tevoren vrijdagavond dertien met stip had ingepland
de geliefkoosde band in de concertzaal van louter goede herinneringen
waar de menigte de stem uitbundig schor meezong
en niemand wist dat die stem nooit meer zou terugkeren
net als zij
had iedereen het kunnen zijn
die zomaar door de parijse herfstbries struinde
en nadacht over vandaag en morgen en zich oprecht gelukkig waande
flanerend over een boulevard van onontkoombaar toeval
of die room was vergeten te kopen
en de straat op moest op zoek naar een of andere nachtwinkel
of die zich in de buurt van het stadion laafde
aan het gejuich van de supporters die wel een voetbalticket hadden weten te bemachtigen
het had iedereen te beurt kunnen vallen maar zij waren eerst
de gelukkigsten eerst
en niemand weet hoe ‘waarom?’ weerklinkt in een radicale taal.
de wereld brandt
en wij blazen om te doven
maar vergeten dat zuurstof
het vuur altijd ijlings aanwakkert.
