Petra Spark's Blog

Er zijn van die hoofdstukken die vanzelf geschreven raken, en er zijn er die je bewust afsluit. Toen ik deze blog in 2017 begon — bij het verschijnen van mijn allereerste thriller Artikel 13 — had ik geen idee welke reis ik als auteur zou maken. Intussen zijn er meerdere boeken, vele ontmoetingen en zoveel mooie lezersmomenten bijgekomen. Deze plek heeft me jarenlang geholpen om mijn schrijverspad te verkennen en te delen, maar ik voel dat het tijd is om verder te schrijven op andere plekken. Ik merk dat mijn lezers me vooral vinden via de sociale media. Daarom laat ik dit blog met een glimlach los. De verhalen gaan verder, alleen het medium verandert. Dank je wel aan iedereen die hier de voorbije jaren heeft gelezen, gereageerd of gewoon stil meegeleefd. Wie me verder wil volgen, is meer dan welkom op mijn actieve kanalen: Facebook https://www.facebook.com/PetraSpark?locale=nl_BE & Instagram: [@PetraSparkThrillers] TikTok: [@PetraSpark] Etsy-shop: [link naar Etsy] Tot ergens tussen de regels — en dank om er zolang bij te zijn geweest. Petra Spark

Soms gebeurt er iets waar je als schrijver stil van wordt. Iets waar je lang naartoe hebt gewerkt, waar je hart en hoofd in zitten. Vandaag is zo’n dag. Ik heb mijn handtekening gezet onder het contract met Uitgeverij Letterdelta. Mijn nieuwe thriller komt eraan.

Net als bij mijn vorige boeken draait het niet alleen om spanning of vaart. Ik schrijf voor lezers zoals jij — mensen die houden van personages met gelaagdheid, van morele twijfel, onverwachte wendingen en de vraag: wat zou jij doen?

In dit boek volgen we Robin, een detective die professioneel probeert te blijven terwijl haar wereld langzaam kantelt. We maken kennis met haar assistent Kevin, een jonge man die op zoek is naar antwoorden over zijn verleden. Wat hij ontdekt, zet een kettingreactie in gang die levens zal veranderen. Ook dat van Robin.

Er ligt nog veel werk op me te wachten. Maar vandaag neem ik even de tijd om te vieren.

En om jou te bedanken, lezer. Want zonder lezers die écht de diepte in willen, zouden verhalen als deze nergens landen.

Wil je op de hoogte blijven? Dan ben je hier op de juiste plek.

Tot binnenkort — en bedankt om mee op pad te gaan.

Wat een prachtige dag was het vandaag! Het leek eeuwen geleden dat ik de zon nog zag. Echtgenoot en ik brachten de middag door in Mechelen. Kuieren door de straten, wandelen in het stadspark, met een taartje en een Chai Latte bij Pain Quotidien. En niet te vergeten: halt houden bij de Grote Namen die in de etalage van Standaard Boekhandel liggen. Ach, ik hoor overal dat de verkoop van papieren boeken achteruitgaat. Dat het zo erg is gesteld dat sommige uitgeverijen overwegen om over te schakelen naar e-books. Ik vind het jammer. Ik spendeer al zoveel tijd achter mijn computer om professionele redenen, en dan is er ook nog die smartphone die ik in mijn vrije tijd af en toe consulteer. Nee… een boek lezen doe ik het liefst zonder schermen, wanneer ik het kan voelen, ruiken en ja… er ezelsoren aan maken. Een doodzonde, ik weet het… Maar ach… er gebeuren tegenwoordig wel ergere dingen in de wereld, nee? Maar om terug te komen op die papieren boeken, ik heb net een bestelling geplaatst bij mijn uitgever. Op 1 maart zit ik de hele dag op de boekenbeurs Beleef te Putte en dan heb ik een voorraad boeken nodig die ik hopelijk ook kwijt raak. Stel je voor: hoe mooi zou het zijn mocht ik aan het eind vna de dag met lege handen naar huis gaan. Alle boeken verkocht, in een werled waar papieren boeken dreigen te verdwijnen… Vechten tegen de bierkaai, of toch niet? Voor wie zin heeft om te komen, hier vind je de details, ik ben er op 1 maart:

Lees jij het liefst op papier of elektronisch? En wat vind jij leuk wanneer je een beurs bezoekt (of anders gezegd, waarmee kan ik de bezoekers – die heldhaftige kopers van papieren boeken – een plezier doen)? Fijn weekend!

Kijk. Soms verkloot je het. En misschien is het niet zo’n goed plan om dit online te gooien, maar ik heb geen zin om dit weg te moffelen onder een leugenachtig tapijt van succes. Spark is back en staat heviger dan ooit tevoren. Maar… een maand geleden was het wel even anders. Mijn echtgenoot en eerste lezer las het manuscript van mijn volgende thriller. De eerste vijftig bladzijden vond hij goed. Die waren ook goed, dat wist ik. Nadien vond ik het mwoaaahhh. Niet meer, niet minder. Er was nog werk aan, dat wist ik. Maar pas op het moment dat Eerste Lezer zei: ‘Je hebt een roman geschreven, geen thriller’, wist ik hoe laat het was. En dan kom je jezelf tegen. Wat doe ik? Stoppen? Staat niet in mijn woordenboek. Ik vroeg me af hoe ik er ooit in was geslaagd om zes boeken te schrijven. Hoe andere auteurs erin slaagden en waarom ik ‘het’ blijkbaar kwijt was. Tot ik besefte wat er was gebeurd. Een groot deel van het verhaal werd in beslag genomen door de veelvuldige bezoekjes van hoofdperonage Robin aan haar dementerende vader in het woonzorgcentrum. De scènes waren uit het leven gegrepen. Mijn schoonvader stierf eind juni. Eindelijk werd hij verlost van de Alzheimer die hem vier lange, onmenselijke jaren in zijn greep hield. En ik had het blijkbaar nodig om hem in mijn verhaal opnieuw tot leven te laten komen. Mijn hoofdpersonage onderging hetzelfde lot als wij. Toen. Het detectiveverhaal was naar de achtergrond verdwenen. En ik had dat laten gebeuren. Zodus…. Nam ik mijn moed in beide handen. Ik douchte nog amper, heb nog nooit zo snel gekookt en neen, ook voor seks was er geen tijd meer. Verstand op nul, blik op oneindig en 11 à 12 uur per dag het manuscript herwerken tot wat het hoorde te zijn: een thriller. Eerste lezer herlas het en zag dat het goed was. Met een klein hartje – ik was nog steeds ondersteboven van wat me was overkomen – stuurde ik het naar mijn proeflezers. De eerste reactie is binnen en daar ben ik hééél blij mee. Ze komt van een dame die geen blad voor de mond neemt en die ook proefleest voor een andere Vlaamse thrillerauteur. Haar mening vind je in de foto boven. Het was precies wat ik nodig had om opnieuw vertrouwen te krijgen. Ik heb meer zin dan ooit in schrijven en de eerste zinnen voor een volgend verhaal staan op papier. Maar jongens… Wat een maand heb ik achter de rug…

Heb jij ooit iets meegemaakt waardoor je jezelf tegenkwam of aan jezelf twijfelde? Ben benieuwd.

Oké, toegegeven, de foto is niet helemaal geslaagd. Ik zwaai iets te enthousiast naar jou en daar houdt de camera niet van Dit wordt mijn voorlopig laatste post en ik wil jou bedanken om mijn schrijfavonturen te volgen. Altijd fijn om reacties te krijgen op mijn berichten, dat maakt het schrijversleven minder eenzaam. Waarom dit tijdelijke afscheid? Wel, de eerste versie van mijn manuscript is klaar. Nu volgt de fase van herlezen, schrappen en het detectiveverhaal tot het best mogelijke boek boetseren. Bolleke (Eerste Lezer en tevens Echtgenoot) heeft de eerste 50 blz achter de kiezen en is enthousiast én kritisch: (‘Herhaal in het begin van het hoofdstuk even waar het personage zich bevindt,, en ‘dat is niet het geluid van een raam dat opengaat’) Dus ik heb nog werk voor de boeg maar ik heb me sinds mijn eerste manuscript niet meer zo gedreven gevoeld om een verhaal tot in de puntjes uit te werken. De periode die voor me staat wordt vermoeiend. Ik zal pas rusten wanner het ei is gelegd en ik geen vreemd gevoel in mijn maag krijg bij het lezen van sommige hoofdstukken en passages. Maar het wordt ook spannend. Schrijven is eeen confrontatie aangaan met jezelf. Wat heb je gemist in het proces, waar zit je blinde vlek en hoe kan je groeien? Alles wordt in vraag gesteld. Ook de werktitel Overschaduwd’, die zelf overschaduwd wordt door de titel ‘Achter haar schaduw’.

Wat denk jij van beide titels? Welke is beter? Heel veel liefs en hopelijk tot heel snel!

Standaard Boekhandel Deinze had alles voorzien: hapjes, drankjes, een enthousiast publiek en toffe mede-auteurs. Ik vond het best spannend om de avond door te brengen in het gezelschap van kleppers als Toni Coppers, Jonas Boets (Aspe) en Kristiaan Vandenbussche. Vrij snel bleek dat ook zij ‘maar’ gewone mensen zijn en dat er geen plaats was voor ego’s. Leuk, toch? We werden allen geïnterviewd door Nancy, shopmanager en organisator van de thrilleravond. Bovenstaande foto werd genomen op het moment dat ze zei dat ik toch wel al een aantal boeken had geschreven. In plaats van een neutraal, zakelijk en professioneel antwoord te geven verkozen de zenuwen een ander pad te bewandelen. Dus wat doe ik? Ik herinner Nany aan mijn allereerste signeersessie. Die ging door in haar winkel, in het bijzijn van Aaron Wade, Ria Maes en Hilde Vandermeeren. Ik: ‘Weet je nog, Nancy, dat jij toen alle omliggende boekhandels bent afgeschuimd om mijn boeken mee te sleuren naar jouw winkel, omdat daar zoveel vraag naar was en je bang was niet voldoende voorraad te hebben?’ Nancy knikte. ‘De hele winkel lag vol met ARTIKEL13, het allereerste verhaal dat ik ooit schreef. Alsof het die dag aanschuiven zou zijn, net zoals dat bij Toni Coppers tegenwoordig het geval is.’ Ik wierp een schalkse blik op mijn buurman en richtte het woord weer tot Nancy: ‘We hebben die dag niet veel volk gezien, hè?’ Ze gniffelde. Plots vroeg Toni de microfoon en vertelde over zijn beginjaren, toen hij signeerde op de boekenbeurs tussen Pieter Aspe en Luc Deflo. De rijen fans schoven aan in meterslange wachtrijen. Voor de auters naast hem. Uit medelijden kwam er uiteindelijk één man op hem af, die vroeg: ‘Dus gij schrijft ook boeken, manneke?’ Ik vond het een geweldig verhaal. Want zijn we niet allemaal zo begonnen? En zo heeft Toni toch een beetje mijn eer gered Of hoe een topauteur zoveel klasse heeft dat hij nooit vergeet waar hij vandaan komt.

Heb jij vakantie volgende week? Ga je naar Boektopia?

Volgende week – exact deze tijd – is het zover: dan springen echtgenoot en ik in onze wagen, op weg naar Standaard Boekhandel te Deinze. Ik hoop op een fijne avond, waar leuke gesprekken met andere schrijvers en interacties met het publiek de avond hopelijk zullen opluisteren. Het wordt mijn voorlopig laatste ‘optreden’. Vanaf 2 november herlees/herschrijf/herwerk ik Kansloos tot ik het beste uit mijn verhaal heb geperst. Want ja, ik moet die antagonist nog een duidelijker motief geven, en verklaren waarom Robin, hoofdpersonage en detective, iemand als Kevin als haar assistent neemt. En dan is er nog Wim, professioneel balletdanser en partner van Robin, die halverwege het verhaal veel te weinig aandacht krijgt. Er is dus nog werk aan de winkel. Maar zo’n leuk werk! En blijkbaar ben ik niet de enige die op hete kolen zit, want ik kreeg gisteren een herinneringsberichtje van een fotografe die me een jaar geleden had gecontacteerd om te vragen of zij gratis de foto voor de cover van mijn volgende boek mocht voorzien. Ik vond het heel attent en ben benieuwd naar haar voorstellen. Maar ik wil dit pas bespreken als het verhaal helemaal klaar is, als het schrijfgedeelte achter de rug is. Dus ik vertelde haar dat ik later opnieuw contact zou opnemen. Tot op heden maakte Echtgenoot mijn boekcovers en vaak had ik bij het zien van de stockfoto die hij vond meteen een heel duidelijk gevoel: nee, absoluut niet. Of: Yes! Dit wordt het! Een coup de foudre, voor de dames onder ons: het gevoel dat je hebt wanneer je dé trouwjurk hebt gevonden (intussen 24 jaar geleden voor mij). Dus… Ik hoop dat ik die dame niet zal moeten teleurstellen. Het is zo’n aardig voorstel dat zou toch zonde zijn. Het feit dat ik nog absoluut geen idee heb voor de cover vergemakkelijkt de zaken er natuurlijk ook niet op. Wordt dus nog vervolgd…

Heb jij soms moeite om nee te zeggen. Hoe pak je het aan wanneer je weet dat het gevoelig ligt bij de andere?

Onlangs kreeg ik een mooie mail van Standaard Boekhandel Deinze (dé boekhandel met de catering op 24 oktober, remember…?) Ze zijn er in de winkel helemaal klaar voor en stuurden foto’s van hun etalage (zie Kansloos blinken ) en hun thrillertafel. Bolleke/manlief en ik hebben een gemeenschappelijke mailbox en dus was hij diegene die me de foto’s toonde op het moment dat ik de laatste zin van manuscript nummer 7 eruit perste. Zo fijn om te zien dat Astarte, geboren in 2021 en De Patiënt, een jaartje jonger, opnieuw in de rekken liggen. Hoewel het allebei thrillers zijn, zijn het verschillende genres met elk hun eigen fans. Die foto’s deden me beseffen dat nummer zeven bijna op komst is. Nu zijn het enkel nog letters op papier, maar binnen een paar maanden wordt het hopelijk een prachtig afgewerkt product waarvoor lezers bereid zijn geld te betalen. Blijft onwezenlijk en een mooi vooruitzicht wanneer ik de volgende weken volledig door het manuscript heen ga en me afvraag waarom ik zo gek ben om ervoor te kiezen slaaf te worden van een verhaal. Een verhaal dat zeurt om perfectionnering, verfijning, duidelijkheid. Maar zoals ik gisteren begreep uit een prachtige tutorial op Instagram: waardevolle dingen liggen niet voor het grijpen. Iets wat waardevol is vergt bloed, zweet en tranen. En het is oké om je tijdens het volgen van je passie niet altijd megablij en tevreden te voelen. Wat van belang is, is het eindresultaat waar je zo hard voor hebt gewerkt. Ik vertrouw erop dat ik het volgende verhaal tot een goed einde breng. Ik ga in elk geval mijn best doen.

Dit gezegd zijnde, werd ik een paar uur geleden met mijn beide voetjes uit de schrijverswereld gehaald en in het ‘echte leven’ gegooid. Zoonlief heeft de iphone die hij leende van zijn vriendin (nadat de zijne 2 maanden geleden in de zwemshorts bleef zitten en het begaf na een plons in het zwembad) op de trein laten liggen. Volgens de tracker ligt hij in de buurt van het treinstation van Aalst. Nu mogen jullie raden wie vanavond een uur file mag doen richting Aalst en mag beginnen speuren

Wat ben jij ooit kwijtgeraakt en heb je al dan niet teruggevonden? Ik: mijn waterschildpad die zich in de winter had ingegraven in de tuin en in de lente op het nippertje aan papa’s grasmaaier ontsnapte. True story.

Begin maart kreeg ik via instagram een verzoek van Standaard Boekhandel Deinze. Naar aanleiding van ‘Het feest van het boek’ organiseren ze voor de derde keer een thrilleravond. Dit evenement staat intussen onder thrillerauteurs bekend als niet te missen. De schrijvers gaan met elkaar in een geanimeerd gesprek en er draven grote namen op. Een van hen was auteur Sterre Caron, met wie ik een paar maanden geleden ging lunchen. Ik herinner me niet erg veel van wat ze vertelde over die avond, maar wat ik wel nog weet is dat ze meldde dat het event inclusief catering is en dan heb je mij TO.TAAL mee . Deinze is anderhalf uur rijden vanuit Vilvoorde, dus dat wordt pittig, maar cateringvooruitzichten verzacht de bittere pil der fileleed. Maanden verstrijken en intussen hoor ik niets meer van Standaard Boekhandel. Even vreesde ik dat ik op de reservelijst was beland. Tot ze vorige week een bericht postten waarin ze het event aankondigden en ik KANSLOOS zag liggen tussen de stapel boeken op de foto. Op 24 oktober zal ik (voor de eerste keer) kennismaken met oa. Toni Coppers (geen introductie nodig), Jonas Boets (auteur van Aspe-reeks) en Sofie Delporte. Mooie namen binnen de thrillerwereld en ik ben dankbaar dat ik het rijtje mag aanvullen. Schrijven is een eenzame bezigheid, ik leg momenteel de laatste hand aan mijn volgend manuscript en soms dreig ik te vergeten wat ik al heb bereikt. Neen, ik heb geen bestseller geschreven, mijn boeken werden niet vertaald, verfilmd of haalden nooit top10-lijstjes. Maar hier en daar word ik wel opgepikt en uitgenodigd, waardoor ik besef dat die onmogelijk droom is uitgekomen: thrillerschrijfster worden.

Zodus: Zie ik jou op deze Spannende (Spark ) Soirée? Gratis inschrijven kan via SB Deinze (09 386 09 02) En zoneen: waarvoor mogen ze jou altijd uit je luie zetel halen? Restaurantjes zijn mijn guilty pleasures… Geef me warmte, geef me eten en ik ben tevreden.

Hier zijn we nog allemaal samen: Aron Wade, Hilde Vandermeeren, ik, en Ria Maes. Deze foto werd genomen tijdens mijn allereerste signeersessie, op vraag van Standaard Boekhandel Deinze en ik wist niet goed wat te verwachten. In een gloednieuw jurkje (ik koop zelden nieuwe kleding, mijn meeste outfits naai ik zelf) en na een kappersbeurt kom ik na anderhalf uur rijden veel te vroeg aan bij de boekhandel. Wederhelft en ik besluiten dat het iets te gênant is om de boekhandel nu al binnen te stormen en begeven ons naar het dichtstbijzijnde café. We lopen naar binnen en ik zie een bekend televisiegezicht. Intro Aron Wade. Hij is in het gezelschap van auteur Ria Maes, ze zijn – net als ik – uitgenodigd voor een signeersessie in de boekhandel. Naast Aron en Ria is een tafeltje vrij. We nemen plaats, ik stel me voor en eindig met: ‘Ik denk dat we straks samen signeren te Standaard.’ Eerlijk gezegd had ik nog nooit een BV ontmoet en ik weet niet goed wat te verwachten. Maar Aron is enthousiast, joviaal, vol met goede adviezen (Wat je ook doet, Petra, google nooit je eigen naam!) Tijd om een drankje te bestellen heb ik niet, Aron trakteert meteen. Hij is die grappige trouwfeestnonkel, verpakt in het lichaam van een schriele maar o zo lieve boy next door. Tijdens de signeersessie later die dag is hij degene die door de winkel wandelt op zoek naar lezers om een praatje mee te slaan. Hij ontmoet mijn fiere ouders die helemaal naar Deinze zijn afgezakt voor mijn eerste ‘belangrijke moment’. Alsof hij wil dat iedereen het naar z’n zin heeft. Ik, Aron en Ria hou contact en al vrij snel hoor ik dat het eigenlijk -wàààt? – niet zo goed gaat met Aron. Dat hij worstelt met mentale problemen en dat de energie die hij in anderen steekt hem helemaal uitput. Dat hij zelden neen kan zeggen en vaak over zijn grenzen gaat. Er is niets te merken aan die man. Hij lijkt een bruisend vat vol energie, ook op de boekenbeurs, waar we samen signeren. Ook als hij me uitnodigt voor de boekvoorstelling van zijn biografie ‘Eerlijk met mezelf’. Of als hij mijn exemplaar signeert met ‘Het leven moet geleefd worden.’ Hij is er niet meer. Een paar dagen geleden pleegde hij euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. Deze blog draag ik op aan een fantastische man, die altijd heel open was over zijn lijdensweg. Soms kan het contrast tussen de menslievende spring-in-‘t-veld (en zo kennen we er allemaal wel één) en de demon die langzaam maar zeker zijn ziel aanvreet, gewoon niet groter zijn.

Aron ging heel bewust om met zijn levensbeëindiging. Nu wil het toeval dat wij straks een afspraak hebben bij de notaris om te informeren over de mogelijkheden om onze kinderen en de langstlevende partner erfbelasting te besparen. Ik ben benieuwd, maar vind het wel belangrijk dat dit geregeld wordt.

Heb jij al iets geregeld voor als je er straks niet meer bent? Hoe kijk jij hier tegenaan? En laat ons vooral hopen dat dat moment nog heel lang op zich laat wachten.