Nagarathinam Krishna's Blog

சிறுகதை அல்லது சிறுகதைகள் என்பது கடந்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக நவீன இலக்கிய கதையாடலில், முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ள கதை வடிவம்.

நாவலென்பது பல அத்தியாயங்கள் என்பதால் பக நூறுபக்கங்கள் ; முக்கிய கதை மாந்தர்கள் மட்டுமின்றி, ஏதேதோ காரணங்களை முன்னிட்டு இவர்கள் வாழ்நாளில் குறுக்கிடும் பிற துணைப் பாத்திரங்கள் ; ஏராளமான கருப்பொருள்கள் கொண்ட கதையையும், அதனுடன் பிரசவித்த சகோதர கதைகளையும் உள்ளடக்கியது.  இவை கதைசொல்லியின் சொந்த அனுபவமாக இருக்கலாம், அச்சம்பவத்தின் நேரடி சாட்சியாகவும்  இருந்திருக்கலாம், அல்லது இவை இரண்டுமின்றி, மனிதர் கூட்டத்திற்கு வெளியே ஓரு பார்வையாளனாக தன்னை முன் நிறுத்திக்கொண்டு,  புலன்களின் துணையுடன் அவரது மூளை மானுட மேடையில் அரங்கேறும் காட்சிகளைப் பரிசீலித்து, திரட்டிய உண்மைகளை ஆக்கக் கூறுகளாகக் கொண்டு  சமைத்தக் கதையாகவும் இருக்கலாம். அவ்வாறு கதைகளைச் சமைக்கிறபோது, வாசக விருந்தினரின் சுவைக்கென வாசனாதி திரவியங்களை சேர்க்கவேண்டியுள்ளது. நாவலென்கிற பெருங்கதையாடலுக்குள்ள இவ்வழிமுறை சிறுகதைக்கும் பொருந்தும். 

பெயருக்கேற்ப சிறுகதை என்பது சுருக்கமான ஒரு கதை, பெரும்பாலும் ஒரு நிகழ்வு அல்லது அதனோடு தொடர்புடைய சம்பவங்களின் அடுக்கை மையமாகக் கொண்டது. எனவே பக்கங்கள்  கருப்பொருள்களில் மட்டுமின்றி, கதைமாந்தர்களும் பெரும் எண்ணிக்கையில் இருக்கவேண்டுமெகிற அவசியம் இதற்கில்லை. வார்த்தைகள் விரயமின்றி கதைசொல்வதே இதன் குறிக்கோள்.  நாவலெகிற பெருவிருந்தில் விருந்தினரை திருப்திசெய்ய இலை நிறைய வகைவகையா உணவுவகைகளை பரிமாறுகிறோம், இங்கே இரண்டொரு பதார்த்தத்தில் வந்த விருந்தினர்கள் திருப்தியுற வேண்டும், எனவே மிகுந்த துல்லியமும் ஆழமும் கதைசொல்லிக்கு அவசியமாகிறது. போதாதற்கு கதைசொல்லிக்கு ஏனைய கலைஞர்களைப்போலவே, தொடர்ந்து தன் துறைசார்ந்து இயங்க வாசகரிடமிருந்து உடனுக்குடன்   எதிர்வினையென்கிற எரிசக்தியும் வேண்டியுள்ளது. அண்மைக்கால மேற்குலக கதையாடலில் ஆரம்பம் முடிவு, இடையில் கதைசொல்லும் போக்கில் காலவரிசை என்கிற நியதியை அல்லது இலக்கணத்தை மீறும் போக்கை பரவலாகக் காண்கிறேன், பரிசோதனை முயற்சிகள் ஏராளம், தமிழில் அத்தகைய கதைசொல்லிகளை காண்பது அபூர்வம். அத்தகைய அபூர்வ கதைசொல்லியாகத்தான், இச்சிறுகதை ஆசிரியரை பார்க்கிறேன்.     

ஒரு கலைப் படைப்பை அதைப் போல இதைஇபோல என ஒப்புமை நோக்கில் அணுகுவதே அப்ப்டைப்பை, அதனைப் படைத்தவனை நிராகரிப்பதாகும். காலப்பிசாசுகள் தொகுப்பில்  கதைப்புர சிற்பியின் உளிக்கும், சுத்தியலுக்கும் காத்திருப்பவை மானுடக் கற்கள், பிசாசென  பெற்றெடுத்த பிள்ளைக்கு பெயர்சூட்ட பெற்றவருக்குள்ள உரிமையை யார் தடுப்பது, பிறப்புமுதல் இறப்புவரை நாம் தேவதைகளாக அல்லது இறைதூதர்களாக வாழமுடிந்திருக்கிறதா அல்லது வாழத்தான் முடியுமா ? ஏதோவொரு கணத்தில் நொடியில் எல்லோருமே பிசாசுகள்தான்.  சமயக் கடவுள்களும், தேவதைகளும்கூட இந்த விதியின் விளையாடுக்குப் பலியானவர்களெனில் சராசரி மனிதர்களைப்பற்றி நாம் என்னசொல்ல ? நல்லதோர் வீணையாகிய மனதை கட்டிக்காக்க வகையறியாது  நலம்கெட புழுதியில் எறிவது இன்று நேற்றா ? நெஞ்சுபொறுக்காமல் இப்படைப்பாளி கதையின் கருப்பொருளை  தீட்டிய வகையில் அவற்றை உரைநடை ஓவியங்கள் என்றோ அல்லது நவீன கவிதைகள் என்றோ கருதினால் அது மிகையில்லை

காலப் பிசாசுகள் என்கிற இத்தொகுப்பில் 75 சிறுகதைகள் உள்ளன. இத்தொகுப்பை தொடர்ந்து வாசித்தவனில்லை. பல நெருக்கடிகள், தள்ளிப்போட்டுவந்தேன். அண்மையில் வேறொரு படைப்பாளியின் சிறுகதைதொகுப்பிற்கு ஏற்கனவே எழுதி இணைய இதழொன்றில் பிரசுரமான கட்டுரையை, அந்த  எழுத்தாளர் குறித்த  மலரொன்றிர்க்காக கேட்டிருந்தார்கள். அதன்பொருட்டு, எழுத்தாளர் கதைகளை மறுவாசிப்பு செய்து முடித்து, வீட்டு நூலகத்தில் அதனிடத்தில் வைத்தபோது, அருகிலிருந்த காலப்பிசாசிடம், கவனம் சென்றது. ஏற்கனவே இத்தொகுப்பில் வாசித்த கதைகளைத் தவிர்த்துவிட்டு பிறவற்றிர்க்கு நேரமொதுக்கி வாசிக்கத் தொடங்கினேன். கதையின் கருப்பொருள்களும், கதைமாந்தரும், மனித மனதை மொழிபெயர்க்கும் ஆசிரியரின் திறனும், என்னை பிரம்மிக்க வைத்தன.

 நாவல்களைத் தொடங்க ஒருசில பத்திகள் வாசகரை ஈர்க்கத் படைப்பாளிக்குத் தேவப்படுகிறதெனில், இச்சிறுகதைகளில் ஆசிரியருக்குத் தேவைப்படுவனவெல்லாம், ஒரு சில வார்த்தைகள், அவ்வார்த்தைகள் அடங்கிய ஒன்றிரண்டு வாக்கியங்கள்.  

  « என்னப்பா எல்லாம் ஒரே மாதிரியா இருக்கு ? »(விளையாட்டு)

  « எங்கே ஓடுகிறது கங்கை   ? இப்படி நிற்காமல் ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறதே   !   » (ஓட்டம்)

  «   ஓட்டத்தில் வந்த உடம்பு கட்டிலுக்கு முரண்டுபிடித்துக் கொண்டிருந்தது.   »(அம்மாவின் காகம்)

  «   வாக்கு பதிவுக்காக வரிசையில் நின்றான்   »(ஓலம்)

  «   சூடு இல்லை, சில்லிட்டுக் கிடந்தார் பார்வதி அம்மாள்   »(சூடு)

  «   சேரியில் இன்று யாரும் வேலைக்குப் போகவில்லை. தென்னைமரத்துக்கு மேலே சூரியன் வந்துவிட்ட து. சர்க்கார் கேண்யில் தண்ணீர் எடுக்கும் சகடைச் சத்தமும் நின்று போயிருந்தது   » (வழி)

  இத்தொகுப்பிலுள்ள அத்தனைக் கதைகளிலும், புதிர்போடுவது போல இங்கனம் ஆரம்பம், விடுகதையாக தொடங்கி இறுதியில் மனிதர் வாழ்க்கைப் புதிருக்கான விடையை, நம்மிடமே அல்லது நம்முடைய  சுற்றம் நட்பு ஆகியோரிடம் தேடிக் கண்டறியும்படி சொல்கிறாரோ என்கிற ஐயம்.  இந்த ஆரம்பம் ஒரு கேள்வியாகவோ, வியப்பாகவோ, வாக்குமூலமாகவோ, முன்னுரையாகவோ வாசக விருந்தினரை முகமன்கூறி அழைத்து நாடக அரங்கில் கதைசொல்லியால் அமர்த்தப்படுகின்றனர்.  கதைமாந்தர்களின் துணையுடன், சுருக்கமான சூழலில், கதை நிகழ்த்தப்படுகிறது, முற்றுபெறுகிறது. திரை விழுந்தபின்னரும் நம் மனதில் வியப்பூட்டும் பலகேள்விகள், ஆச்சர்யங்கள்.

அப்பாவின் பெருமிதம் இத்தொகுப்பின் முதல்கதை. « வலையை அறுத்துக்கொண்டு குளத்தில் விழுந்த சூரியதிமிங்கலம் காற்றில் குளித்துக் கொண்டிருந்தது. இரவெல்லாம் சிக்கித்துடித்த நட்சத்திர மீன்கள் காணாமல் போயிருந்தன. நிலா ஆமையும் தலை மறைவாகியிருந்தது. » என்கிற கவின் வரிகளில் கதையின் தொடக்கம். இரண்டொரு நிமிடங்களை அவ்வரிகளை திரும்ப வாசிக்க செலவிட்டேன், கதையை முடித்தபின்னரும் ஒரு முறை வாசித்துப்பார்க்க மனம் விரும்பியது.  கதைநாயகன்  ஆசிரியர் வார்த்தையில் சொல்வதெனில் ‘ரொம்பகாலத்திற்குப் பிறகு’ கிராமத்திற்கு வந்திருக்கிறான், உடம்பிற்கு முடியாமல் சோர்ந்திருக்கும் அப்பாவைக் காண சொந்த கிராமத்திற்கு வந்திருக்கிறான். கதையில் சிறுகதைக்கான இலக்கணப்படி  மகன், கதையின் மையப் பாத்திரமான அவனுடைய தந்தை, துணை மாந்தர்களாக அவனுடைய தாய், குழந்தைகள் மற்றும், குடும்பத்திற்கு வேண்டிய சோமு அண்ணன் என குறைந்த எண்ணிக்கயில் பிறர். கதைக்கான கரு, மீன்பிடிப்பதை ஒரு கலையாக நேசிக்கும் மனிதரொருவரைப் பற்றியது. எந்தவொன்றையும் கிடைக்கும் ஊதியம் அல்லது வெகுமதிக்காக, பொழுதுபோக்கிற்காகச்  செய்வதென்பது வேறு, மாறாக தனது ஆத்ம திருப்திக்காக, மனகிழ்ச்சிக்காக ஈடுபாட்டுடன் செய்வதென்பது வேறு. காலத்தை ஓட்ட, வயிற்றுப்பசிக்கும், குடும்பத்தைக் காப்பாற்றவும், கௌவுரத்திற்காக வேலைசெய்தவன், ஓய்ந்துபோவதுண்டு. ஆனால் ஓவியன், சிற்பி, கவிஞன் ஆகியோருக்கு ஓய்வேது ? ஆகமொத்தத்தில் கலைஞர்கள் கட்டையில் போகுமட்டும் உற்சாகம் இழப்பதில்லை. இக்கதையில் வரும் தந்தைக்கு மீன் பிடிப்பது தொழிலல்ல ஒரு கலை. சோர்ந்தது உடலேயன்றி அவர் மனமல்ல என்பதை மீண்டும் தூண்டிலோடு குளத்திற்கு சென்று மீன் பிடித்த பெருமிதத்தின் கம்பீரத்தை, அழகை கதையாசிரியர் சொல்லும் அழகை, வாசித்து புரிந்துகொள்ளவேண்டும். இக்கதையின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும், வாக்கியங்களும் ஏன் கதை முழுவதும் மீன்பிடித்தலை தூண்டில்போடும் மனிதர்களோடு வாழ்ந்ததுபோல, தூண்டில் போட பார்த்ததுபோல காட்சிகளை ஓவியபோல கதையாசிரியர் தீட்டியுள்ளார். 

     விளையாட்டுக் கதையில் கதைநாயகருடைய, « பணம் கொடுத்தால் பத்திரிகை மூஞ்சியே மாறிடுது….நம்பிக்கைகள் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தன . »-என்கிறபுலம்பலும் ; « அடுத்தவர் கண்களில் முகம் திணிக்கிற உலகில் ஒளிவதும், கண்டு பிடிப்பதும் ஏன் ? எனக்குள் நான் ஒளிந்துகொள்ளவும், என்னையே நான் கண்டுபிடித்துகொள்ளவுமா ? ஏன் நான் ஒளிந்து கொள்கிறேன் ? எப்போது  நான் ஒளிந்துகொள்கிறேன் ? » என்கிற கேள்வியும் கள்ளர்களுக்கு மாத்திரமல்ல, பத்திரிகையாளர்கள் தேடி படம் பிடிக்கிற மனிதர்களுக்கும் பொருந்தும்.

     கல்யாணமாகி ஆறுவருடங்களில் வாழ்க்கை ஓட்டம் தடுமாற, கணவன் உயிரோடிருக்க காசியில் தங்கிவிடும் உத்தேசத்துடன் கங்கைக்ரையில் வந்திறங்கிய பெண்ணின் மனப் போராட்டடத்தை, சித்தரிக்கும் கதை, ‘ஓட்டம்’ .  « கங்கைக்கு என்ன நிர்ப்பந்தம், புறப்பட்ட இடத்திலிருந்துதே ஓட்டம். எவ்வளவு காலமா ? எங்கே போகிறோம் என்பதுதெரியாமல் ! » எனத் தன் மனப்பிசாசிடம் கதைப் பெண் கேள்விக் கணைகளைத் தொடுக்கிறாள். அவள் ஏன் ஓடுகிறாள், எங்கே ஓடுகிறாள் ? அவளுடைய கணவன் சந்தனுவல்ல, சராசரி மனிதனுமல்ல. அடுத்தநாட்டு கம்பெனியில் வேலைபார்த்து பருஷனின் ஊதாரிச் செலவுக்குக் இவள் காசு சம்பாதிக்கணும். இவள் பெற்றோரும், கல்லானானாலும் கணவன் புல்லானாலும் புருஷன் என போதிக்கும் பரம்பரை. அவள் மகாபாரதப் பெண்ணல்ல இருபதாம் நூற்றாண்டு பெண், விடைதேடி கங்கையிடம் அடைக்கலம் கோரி வருகிறாள். விடை கிடைத்ததா ?  என்றால் கிடைத்தது. ஆனால் அவ்விடையை விளங்கிக்கொள்ள அப்பெண்ணுடன் கங்கையில் வாசகர்கள் படகில் பயணிக்கவேண்டும்.

     இத்தொகுப்பில் உள்ள கதைகள் அனைத்துமே  நாம் சார்ந்த சமூகத்தை கூடுதலாக புரிந்துகொள்ள எனக்கு உதவின : குறிப்பாக பாலின பிரச்சினையை முன்வைத்த திருமங்கை, உளநோயா உடல் நோயா எனத் தீர்மானிக்கவியலாத கவிச்சி, அக்ராஹார குடும்பமொன்றின் சிக்கலை இலைமறைகாயாக எடுத்துக்கொண்டு செதுக்கிய சிற்பியின் விதி, எது நிஜப்பார்வை என்கிற கேள்வியை முன்வைக்கும் பார்வை, ஊழல்வாதிகளின் நேர்த்திக்கடனுக்குப் பலியாகும் ஏழைகளின் தலையெழுத்தைப் பேசும் ஜாதிநாய்கள், தீபாவளியைக் கருவாகக் கொண்ட நநிஜங்கள், போகிறபோக்கில் மனிதர்பண்பைக் கோட்டிட்டுக்காட்டும் சகஜம் என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். « கடவுள்கூட பூலோகத்துவந்தா கூத்தாட வச்சிடுவாங்கபோல. சிதம்பரத்தில் நடராஜர், இங்கே பெருமாள் » என்பது போன்ற எள்ளலையும் ஆங்காங்கே ஆசிரியர் நமக்கு வினியோகிக்கத் தவறுவதில்லை.

நண்பர் ம. இராசேந்திரன் ஓர் அசல் கலைஞனாக தனது மனதில் பிரவாகமெடுப்பதை வார்த்தைகளில் வடிக்கிறார். அதில் பல்வேறு குரல்கள் : மனித உறவுகளின் மகிழ்ச்சியை, துயரை, வேட்கையை, விருப்பத்தை, இயல்பான கருணையை, வெறுப்பை, விவேகத்தை, அறியாமையை ; புவியியல் எல்லைகள் கடந்து,  மனிதமென்கிற சமயம் சார்ந்து, மானுட அரசியல் எழுதிக்கொள்ளும் வேத பாடங்களில் தேர்ந்தவராய் ; கதைசொல்லி யதார்த்தங்கள், சொந்த அனுபவங்களென பல்வேறுகருப்பொருள்கள் துணைகொண்டு, வாசகரை அவரோடு அழைத்துச் சென்று வியப்பூட்டுகிறார்.  ஒர் ஆச்சரியமான, எதிர்பாராத முடிவுடன் வாசகரடமிருந்து கதை சட்டென விடைபெறுகிறது, ஆயினும் வந்த விருந்தினரை வழி அனுப்பிவிட்டு அவர் திரும்பிச்செல்வதை பார்த்தவண்ணம் இருப்பதுபோல,  வாசித்து முடித்தபின்னரும் வாசகன் மனம் அவர் கதை காலெடுத்துச் சென்ற பாதையில் கவனத்தை வைக்கிறது.  நம்முடைய எதிர்பார்ப்புகளுடன் கண்னாமூச்சி ஆடும் அவர் புனைவுகள் இறுதியில் இன்னதெனறு அடையாளப்படுத்தவியலாத அரூபத்தை- பிசாசை நம்மிடம் ஏவிவிடுகின்றன. அதனை ஓட்டும் பூசாரியும் அவர்தான், பேயிறங்கியதென வெளியில் வந்தால் அங்கே இன்னொரு பிசாசு. மனதின் ஏமாற்றத்தை, எரிச்சலை, கோபத்தை, கொந்தளிப்பை, துயரை, பொறாமையை, சந்தோஷத்தை, மனப்பிராந்தியை, மனக்கோளாறுகளை வகைப்படுத்தி ஆசிரியர் எழுத்தில் கொலுவைத்திருக்கிறார்.  ஒரு நல்ல சிறுகதைக்குச் சுருக்கமும் கதை சொல்லும் திறனும் வெற்றிக்கான திறவுகோல்கள். ஒரு சிறுகதையின் கட்டமைப்பின் முக்கியத்துவத்தை குறைத்து மதிப்பிடவியலாது ஏனெனில் அது படைப்பின் வெற்றியை பெரும்பாலும் தீர்மானிக்கிறது. ஆசிரியர் ம. இராசேந்திரன் தம் படைப்புகள் மூலம் அதை நிரூபித்துள்ளார்.  

 —————————————————————————————————-

சிறுகதை அல்லது சிறுகதைகள் என்பது கடந்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக நவீன இலக்கிய கதையாடலில், முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ள கதை வடிவம்.

நாவலென்பது பல அத்தியாயங்கள் என்பதால் பக நூறுபக்கங்கள் ; முக்கிய கதை மாந்தர்கள் மட்டுமின்றி, ஏதேதோ காரணங்களை முன்னிட்டு இவர்கள் வாழ்நாளில் குறுக்கிடும் பிற துணைப் பாத்திரங்கள் ; ஏராளமான கருப்பொருள்கள் கொண்ட கதையையும், அதனுடன் பிரசவித்த சகோதர கதைகளையும் உள்ளடக்கியது.  இவை கதைசொல்லியின் சொந்த அனுபவமாக இருக்கலாம், அச்சம்பவத்தின் நேரடி சாட்சியாகவும்  இருந்திருக்கலாம், அல்லது இவை இரண்டுமின்றி, மனிதர் கூட்டத்திற்கு வெளியே ஓரு பார்வையாளனாக தன்னை முன் நிறுத்திக்கொண்டு,  புலன்களின் துணையுடன் அவரது மூளை மானுட மேடையில் அரங்கேறும் காட்சிகளைப் பரிசீலித்து, திரட்டிய உண்மைகளை ஆக்கக் கூறுகளாகக் கொண்டு  சமைத்தக் கதையாகவும் இருக்கலாம். அவ்வாறு கதைகளைச் சமைக்கிறபோது, வாசக விருந்தினரின் சுவைக்கென வாசனாதி திரவியங்களை சேர்க்கவேண்டியுள்ளது. நாவலென்கிற பெருங்கதையாடலுக்குள்ள இவ்வழிமுறை சிறுகதைக்கும் பொருந்தும். 

பெயருக்கேற்ப சிறுகதை என்பது சுருக்கமான ஒரு கதை, பெரும்பாலும் ஒரு நிகழ்வு அல்லது அதனோடு தொடர்புடைய சம்பவங்களின் அடுக்கை மையமாகக் கொண்டது. எனவே பக்கங்கள்  கருப்பொருள்களில் மட்டுமின்றி, கதைமாந்தர்களும் பெரும் எண்ணிக்கையில் இருக்கவேண்டுமெகிற அவசியம் இதற்கில்லை. வார்த்தைகள் விரயமின்றி கதைசொல்வதே இதன் குறிக்கோள்.  நாவலெகிற பெருவிருந்தில் விருந்தினரை திருப்திசெய்ய இலை நிறைய வகைவகையா உணவுவகைகளை பரிமாறுகிறோம், இங்கே இரண்டொரு பதார்த்தத்தில் வந்த விருந்தினர்கள் திருப்தியுற வேண்டும், எனவே மிகுந்த துல்லியமும் ஆழமும் கதைசொல்லிக்கு அவசியமாகிறது. போதாதற்கு கதைசொல்லிக்கு ஏனைய கலைஞர்களைப்போலவே, தொடர்ந்து தன் துறைசார்ந்து இயங்க வாசகரிடமிருந்து உடனுக்குடன்   எதிர்வினையென்கிற எரிசக்தியும் வேண்டியுள்ளது. அண்மைக்கால மேற்குலக கதையாடலில் ஆரம்பம் முடிவு, இடையில் கதைசொல்லும் போக்கில் காலவரிசை என்கிற நியதியை அல்லது இலக்கணத்தை மீறும் போக்கை பரவலாகக் காண்கிறேன், பரிசோதனை முயற்சிகள் ஏராளம், தமிழில் அத்தகைய கதைசொல்லிகளை காண்பது அபூர்வம். அத்தகைய அபூர்வ கதைசொல்லியாகத்தான், இச்சிறுகதை ஆசிரியரை பார்க்கிறேன்.     

ஒரு கலைப் படைப்பை அதைப் போல இதைஇபோல என ஒப்புமை நோக்கில் அணுகுவதே அப்ப்டைப்பை, அதனைப் படைத்தவனை நிராகரிப்பதாகும். காலப்பிசாசுகள் தொகுப்பில்  கதைப்புர சிற்பியின் உளிக்கும், சுத்தியலுக்கும் காத்திருப்பவை மானுடக் கற்கள், பிசாசென  பெற்றெடுத்த பிள்ளைக்கு பெயர்சூட்ட பெற்றவருக்குள்ள உரிமையை யார் தடுப்பது, பிறப்புமுதல் இறப்புவரை நாம் தேவதைகளாக அல்லது இறைதூதர்களாக வாழமுடிந்திருக்கிறதா அல்லது வாழத்தான் முடியுமா ? ஏதோவொரு கணத்தில் நொடியில் எல்லோருமே பிசாசுகள்தான்.  சமயக் கடவுள்களும், தேவதைகளும்கூட இந்த விதியின் விளையாடுக்குப் பலியானவர்களெனில் சராசரி மனிதர்களைப்பற்றி நாம் என்னசொல்ல ? நல்லதோர் வீணையாகிய மனதை கட்டிக்காக்க வகையறியாது  நலம்கெட புழுதியில் எறிவது இன்று நேற்றா ? நெஞ்சுபொறுக்காமல் இப்படைப்பாளி கதையின் கருப்பொருளை  தீட்டிய வகையில் அவற்றை உரைநடை ஓவியங்கள் என்றோ அல்லது நவீன கவிதைகள் என்றோ கருதினால் அது மிகையில்லை

காலப் பிசாசுகள் என்கிற இத்தொகுப்பில் 75 சிறுகதைகள் உள்ளன. இத்தொகுப்பை தொடர்ந்து வாசித்தவனில்லை. பல நெருக்கடிகள், தள்ளிப்போட்டுவந்தேன். அண்மையில் வேறொரு படைப்பாளியின் சிறுகதைதொகுப்பிற்கு ஏற்கனவே எழுதி இணைய இதழொன்றில் பிரசுரமான கட்டுரையை, அந்த  எழுத்தாளர் குறித்த  மலரொன்றிர்க்காக கேட்டிருந்தார்கள். அதன்பொருட்டு, எழுத்தாளர் கதைகளை மறுவாசிப்பு செய்து முடித்து, வீட்டு நூலகத்தில் அதனிடத்தில் வைத்தபோது, அருகிலிருந்த காலப்பிசாசிடம், கவனம் சென்றது. ஏற்கனவே இத்தொகுப்பில் வாசித்த கதைகளைத் தவிர்த்துவிட்டு பிறவற்றிர்க்கு நேரமொதுக்கி வாசிக்கத் தொடங்கினேன். கதையின் கருப்பொருள்களும், கதைமாந்தரும், மனித மனதை மொழிபெயர்க்கும் ஆசிரியரின் திறனும், என்னை பிரம்மிக்க வைத்தன.

 நாவல்களைத் தொடங்க ஒருசில பத்திகள் வாசகரை ஈர்க்கத் படைப்பாளிக்குத் தேவப்படுகிறதெனில், இச்சிறுகதைகளில் ஆசிரியருக்குத் தேவைப்படுவனவெல்லாம், ஒரு சில வார்த்தைகள், அவ்வார்த்தைகள் அடங்கிய ஒன்றிரண்டு வாக்கியங்கள்.  

  « என்னப்பா எல்லாம் ஒரே மாதிரியா இருக்கு ? »(விளையாட்டு)

  « எங்கே ஓடுகிறது கங்கை   ? இப்படி நிற்காமல் ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறதே   !   » (ஓட்டம்)

  «   ஓட்டத்தில் வந்த உடம்பு கட்டிலுக்கு முரண்டுபிடித்துக் கொண்டிருந்தது.   »(அம்மாவின் காகம்)

  «   வாக்கு பதிவுக்காக வரிசையில் நின்றான்   »(ஓலம்)

  «   சூடு இல்லை, சில்லிட்டுக் கிடந்தார் பார்வதி அம்மாள்   »(சூடு)

  «   சேரியில் இன்று யாரும் வேலைக்குப் போகவில்லை. தென்னைமரத்துக்கு மேலே சூரியன் வந்துவிட்ட து. சர்க்கார் கேண்யில் தண்ணீர் எடுக்கும் சகடைச் சத்தமும் நின்று போயிருந்தது   » (வழி)

  இத்தொகுப்பிலுள்ள அத்தனைக் கதைகளிலும், புதிர்போடுவது போல இங்கனம் ஆரம்பம், விடுகதையாக தொடங்கி இறுதியில் மனிதர் வாழ்க்கைப் புதிருக்கான விடையை, நம்மிடமே அல்லது நம்முடைய  சுற்றம் நட்பு ஆகியோரிடம் தேடிக் கண்டறியும்படி சொல்கிறாரோ என்கிற ஐயம்.  இந்த ஆரம்பம் ஒரு கேள்வியாகவோ, வியப்பாகவோ, வாக்குமூலமாகவோ, முன்னுரையாகவோ வாசக விருந்தினரை முகமன்கூறி அழைத்து நாடக அரங்கில் கதைசொல்லியால் அமர்த்தப்படுகின்றனர்.  கதைமாந்தர்களின் துணையுடன், சுருக்கமான சூழலில், கதை நிகழ்த்தப்படுகிறது, முற்றுபெறுகிறது. திரை விழுந்தபின்னரும் நம் மனதில் வியப்பூட்டும் பலகேள்விகள், ஆச்சர்யங்கள்.

அப்பாவின் பெருமிதம் இத்தொகுப்பின் முதல்கதை. « வலையை அறுத்துக்கொண்டு குளத்தில் விழுந்த சூரியதிமிங்கலம் காற்றில் குளித்துக் கொண்டிருந்தது. இரவெல்லாம் சிக்கித்துடித்த நட்சத்திர மீன்கள் காணாமல் போயிருந்தன. நிலா ஆமையும் தலை மறைவாகியிருந்தது. » என்கிற கவின் வரிகளில் கதையின் தொடக்கம். இரண்டொரு நிமிடங்களை அவ்வரிகளை திரும்ப வாசிக்க செலவிட்டேன், கதையை முடித்தபின்னரும் ஒரு முறை வாசித்துப்பார்க்க மனம் விரும்பியது.  கதைநாயகன்  ஆசிரியர் வார்த்தையில் சொல்வதெனில் ‘ரொம்பகாலத்திற்குப் பிறகு’ கிராமத்திற்கு வந்திருக்கிறான், உடம்பிற்கு முடியாமல் சோர்ந்திருக்கும் அப்பாவைக் காண சொந்த கிராமத்திற்கு வந்திருக்கிறான். கதையில் சிறுகதைக்கான இலக்கணப்படி  மகன், கதையின் மையப் பாத்திரமான அவனுடைய தந்தை, துணை மாந்தர்களாக அவனுடைய தாய், குழந்தைகள் மற்றும், குடும்பத்திற்கு வேண்டிய சோமு அண்ணன் என குறைந்த எண்ணிக்கயில் பிறர். கதைக்கான கரு, மீன்பிடிப்பதை ஒரு கலையாக நேசிக்கும் மனிதரொருவரைப் பற்றியது. எந்தவொன்றையும் கிடைக்கும் ஊதியம் அல்லது வெகுமதிக்காக, பொழுதுபோக்கிற்காகச்  செய்வதென்பது வேறு, மாறாக தனது ஆத்ம திருப்திக்காக, மனகிழ்ச்சிக்காக ஈடுபாட்டுடன் செய்வதென்பது வேறு. காலத்தை ஓட்ட, வயிற்றுப்பசிக்கும், குடும்பத்தைக் காப்பாற்றவும், கௌவுரத்திற்காக வேலைசெய்தவன், ஓய்ந்துபோவதுண்டு. ஆனால் ஓவியன், சிற்பி, கவிஞன் ஆகியோருக்கு ஓய்வேது ? ஆகமொத்தத்தில் கலைஞர்கள் கட்டையில் போகுமட்டும் உற்சாகம் இழப்பதில்லை. இக்கதையில் வரும் தந்தைக்கு மீன் பிடிப்பது தொழிலல்ல ஒரு கலை. சோர்ந்தது உடலேயன்றி அவர் மனமல்ல என்பதை மீண்டும் தூண்டிலோடு குளத்திற்கு சென்று மீன் பிடித்த பெருமிதத்தின் கம்பீரத்தை, அழகை கதையாசிரியர் சொல்லும் அழகை, வாசித்து புரிந்துகொள்ளவேண்டும். இக்கதையின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும், வாக்கியங்களும் ஏன் கதை முழுவதும் மீன்பிடித்தலை தூண்டில்போடும் மனிதர்களோடு வாழ்ந்ததுபோல, தூண்டில் போட பார்த்ததுபோல காட்சிகளை ஓவியபோல கதையாசிரியர் தீட்டியுள்ளார். 

     விளையாட்டுக் கதையில் கதைநாயகருடைய, « பணம் கொடுத்தால் பத்திரிகை மூஞ்சியே மாறிடுது….நம்பிக்கைகள் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தன . »-என்கிறபுலம்பலும் ; « அடுத்தவர் கண்களில் முகம் திணிக்கிற உலகில் ஒளிவதும், கண்டு பிடிப்பதும் ஏன் ? எனக்குள் நான் ஒளிந்துகொள்ளவும், என்னையே நான் கண்டுபிடித்துகொள்ளவுமா ? ஏன் நான் ஒளிந்து கொள்கிறேன் ? எப்போது  நான் ஒளிந்துகொள்கிறேன் ? » என்கிற கேள்வியும் கள்ளர்களுக்கு மாத்திரமல்ல, பத்திரிகையாளர்கள் தேடி படம் பிடிக்கிற மனிதர்களுக்கும் பொருந்தும்.

     கல்யாணமாகி ஆறுவருடங்களில் வாழ்க்கை ஓட்டம் தடுமாற, கணவன் உயிரோடிருக்க காசியில் தங்கிவிடும் உத்தேசத்துடன் கங்கைக்ரையில் வந்திறங்கிய பெண்ணின் மனப் போராட்டடத்தை, சித்தரிக்கும் கதை, ‘ஓட்டம்’ .  « கங்கைக்கு என்ன நிர்ப்பந்தம், புறப்பட்ட இடத்திலிருந்துதே ஓட்டம். எவ்வளவு காலமா ? எங்கே போகிறோம் என்பதுதெரியாமல் ! » எனத் தன் மனப்பிசாசிடம் கதைப் பெண் கேள்விக் கணைகளைத் தொடுக்கிறாள். அவள் ஏன் ஓடுகிறாள், எங்கே ஓடுகிறாள் ? அவளுடைய கணவன் சந்தனுவல்ல, சராசரி மனிதனுமல்ல. அடுத்தநாட்டு கம்பெனியில் வேலைபார்த்து பருஷனின் ஊதாரிச் செலவுக்குக் இவள் காசு சம்பாதிக்கணும். இவள் பெற்றோரும், கல்லானானாலும் கணவன் புல்லானாலும் புருஷன் என போதிக்கும் பரம்பரை. அவள் மகாபாரதப் பெண்ணல்ல இருபதாம் நூற்றாண்டு பெண், விடைதேடி கங்கையிடம் அடைக்கலம் கோரி வருகிறாள். விடை கிடைத்ததா ?  என்றால் கிடைத்தது. ஆனால் அவ்விடையை விளங்கிக்கொள்ள அப்பெண்ணுடன் கங்கையில் வாசகர்கள் படகில் பயணிக்கவேண்டும்.

     இத்தொகுப்பில் உள்ள கதைகள் அனைத்துமே  நாம் சார்ந்த சமூகத்தை கூடுதலாக புரிந்துகொள்ள எனக்கு உதவின : குறிப்பாக பாலின பிரச்சினையை முன்வைத்த திருமங்கை, உளநோயா உடல் நோயா எனத் தீர்மானிக்கவியலாத கவிச்சி, அக்ராஹார குடும்பமொன்றின் சிக்கலை இலைமறைகாயாக எடுத்துக்கொண்டு செதுக்கிய சிற்பியின் விதி, எது நிஜப்பார்வை என்கிற கேள்வியை முன்வைக்கும் பார்வை, ஊழல்வாதிகளின் நேர்த்திக்கடனுக்குப் பலியாகும் ஏழைகளின் தலையெழுத்தைப் பேசும் ஜாதிநாய்கள், தீபாவளியைக் கருவாகக் கொண்ட நநிஜங்கள், போகிறபோக்கில் மனிதர்பண்பைக் கோட்டிட்டுக்காட்டும் சகஜம் என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். « கடவுள்கூட பூலோகத்துவந்தா கூத்தாட வச்சிடுவாங்கபோல. சிதம்பரத்தில் நடராஜர், இங்கே பெருமாள் » என்பது போன்ற எள்ளலையும் ஆங்காங்கே ஆசிரியர் நமக்கு வினியோகிக்கத் தவறுவதில்லை.

நண்பர் ம. இராசேந்திரன் ஓர் அசல் கலைஞனாக தனது மனதில் பிரவாகமெடுப்பதை வார்த்தைகளில் வடிக்கிறார். அதில் பல்வேறு குரல்கள் : மனித உறவுகளின் மகிழ்ச்சியை, துயரை, வேட்கையை, விருப்பத்தை, இயல்பான கருணையை, வெறுப்பை, விவேகத்தை, அறியாமையை ; புவியியல் எல்லைகள் கடந்து,  மனிதமென்கிற சமயம் சார்ந்து, மானுட அரசியல் எழுதிக்கொள்ளும் வேத பாடங்களில் தேர்ந்தவராய் ; கதைசொல்லி யதார்த்தங்கள், சொந்த அனுபவங்களென பல்வேறுகருப்பொருள்கள் துணைகொண்டு, வாசகரை அவரோடு அழைத்துச் சென்று வியப்பூட்டுகிறார்.  ஒர் ஆச்சரியமான, எதிர்பாராத முடிவுடன் வாசகரடமிருந்து கதை சட்டென விடைபெறுகிறது, ஆயினும் வந்த விருந்தினரை வழி அனுப்பிவிட்டு அவர் திரும்பிச்செல்வதை பார்த்தவண்ணம் இருப்பதுபோல,  வாசித்து முடித்தபின்னரும் வாசகன் மனம் அவர் கதை காலெடுத்துச் சென்ற பாதையில் கவனத்தை வைக்கிறது.  நம்முடைய எதிர்பார்ப்புகளுடன் கண்னாமூச்சி ஆடும் அவர் புனைவுகள் இறுதியில் இன்னதெனறு அடையாளப்படுத்தவியலாத அரூபத்தை- பிசாசை நம்மிடம் ஏவிவிடுகின்றன. அதனை ஓட்டும் பூசாரியும் அவர்தான், பேயிறங்கியதென வெளியில் வந்தால் அங்கே இன்னொரு பிசாசு. மனதின் ஏமாற்றத்தை, எரிச்சலை, கோபத்தை, கொந்தளிப்பை, துயரை, பொறாமையை, சந்தோஷத்தை, மனப்பிராந்தியை, மனக்கோளாறுகளை வகைப்படுத்தி ஆசிரியர் எழுத்தில் கொலுவைத்திருக்கிறார்.  ஒரு நல்ல சிறுகதைக்குச் சுருக்கமும் கதை சொல்லும் திறனும் வெற்றிக்கான திறவுகோல்கள். ஒரு சிறுகதையின் கட்டமைப்பின் முக்கியத்துவத்தை குறைத்து மதிப்பிடவியலாது ஏனெனில் அது படைப்பின் வெற்றியை பெரும்பாலும் தீர்மானிக்கிறது. ஆசிரியர் ம. இராசேந்திரன் தம் படைப்புகள் மூலம் அதை நிரூபித்துள்ளார்.  

 —————————————————————————————————-

2025 ஜூன் மாதம் வெளிவந்த எனது புதிய நாவல் குறித்து

—————————————————————–

அன்பினிய நண்பர்களுக்கு,

மனிதநேயம் என்கிற மனிதப்பண்பின் உன்னத  வெளிப்பாட்டைக் குறிக்க அன்பு, பாசம், பரிவு, இரக்கம், கருணை போன்ற சொற்கள் வழக்கில் இருப்பினும், கடைசியாக குறிப்பிட்ட ‘கருணை’ மனித நேயத்தினை தெளிவாக அடையாளப்படுத்தும் ஒரு சொல்.

மனிதரினத்தில் காணக்கூடிய அன்பும் பாசமும் வரையறைக்குட்பட்டவை, உறவு, நட்பு, என்கிற வட்டத்துக்குள் அடங்கியவை. முன்பின்தெரியாத மனிதர்களெனில் முகசுளிக்க கூடியவை. ஏன் பறவைகள் விலங்குகளிடம்கூட அன்பிற்கும் பாசத்திற்கும்  இடமுண்டு. மாறாக பரிவும், இரக்கமும், கருணையும் மனிதரினத்தில் மட்டுமே காணகூடிய மெய்மைகள். இப்பண்புடையோர் பிறர் துன்பங்கண்டு வருந்துவதோடன்றி அத்துன்பத்தைக் களையவும் முற்படுபடுகின்றனர். இம்மூன்றில் « பரிவும், இரக்கமும் » « மேலோர் கீழோர் » என்கிற பாகுபாட்டின்கீழ் தள்ளி நின்று செயல்படக்கூடியவை. மாறாக கருணயுள்ளம் கொண்ட மனிதர் துன்புறும் மனித உயிர்களைத் தேடி வருகிறார், அவர்களை அரவணைத்து கண்ணீர் துடைக்கிறார். வயிற்றுப்பசிக்கு வாசல்தேடி வரும் மனிதர்களுக்கு, உணவளிக்கும் மனிதர்களின் இரக்கத்தைக் காட்டிலும், வயிற்றுப்பசியில் வாடும் மனிதர்களைத் தேடிசென்று பசியாற்றும் மனிதர்களின் கருணையுள்ளம் பெரிது.  

நாடக அரங்குகளைக் காட்டிலும் நிஜவாழ்க்கையில் ஒப்பனையுடன் வலம் வருகிறவர்கள் இன்று எண்ணிக்கையில் அதிகம்.  இது பாசாங்குலகம். உறவு, நட்பு, அரசியல்வாதிகளின் வாக்குறுதிகள், எழுத்தில் காட்டும் அறச்சீற்றமென எங்கும் எதிலும் பாசாங்கு. கருணைக்கு இதயபூர்வமாக பொருள்காண முற்படுபவர்களை விரல்விட்டு எண்ணிவிடலாம். பிறர் நலத்தை மேடையிலும் சுயநலத்தை திரைமறைவிலும் தேடிச் சோர்வுறும்  கூட்டத்திடை,  வாழ்க்கை வெள்ளத்தில் மூழ்கித் தத்தளிக்கும் சபிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு இதயம் கனக்க உதவிகரம் நீட்டும் மகாத்மாக்களை  இறைவனிடத்தை இட்டுநிரப்ப அவதரித்தவர்களென எண்ணத்தோன்றுகிறது.

பெங்களூரில் ஆட்டோ ராஜா என்ற மனிதர் நேற்றுவரை வன்முறைகளில் தீர்வுகண்ட மனிதர். இன்று திக்கற்ற பல மனித உயிர்களுக்கு எவ்வித விள்ம்பரமுமின்றி மறுவாழ்வுதரும் மகேசனாக இருக்கிறார் என்று கேள்வி. இந்நாவலில் இடம்பெறும் பெண், பிரான்சு நாட்டில் பிறந்து, தனது வளமான மேற்குலக வாழ்க்கையைத் துறந்து,  மொழி, பண்பாடு அனைத்திலும் வேறுபட்ட ; போக்குவரத்து, மின்சாரம் இவற்றை அறியாத, ஒருவேளை உணவைக்கூட எளிதாகப் பெறமுடியாத உலகில் பிறருக்கென தன்னை அர்ப்பணித்துக்கொண்ட ஒருத்தி. முடிந்தவரை அதிகப் புனைவுகளின்றி அவள் வழித்தட உண்மையை எழுத்தில் வடித்திருக்கிறேன்.

“உண்டால் அம்ம இவ்வுலகம் இந்திரர்

அமிழ்தம் இயைவ தாயினும், இனிதுஎனத்

தமியர் உண்டலும் இலரே; முனிவிலர்;

துஞ்சலும் இலர்; பிறர் அஞ்சுவது அஞ்சிப்

புகழ்எனின் உயிருங் கொடுக்குவர்; பழியெனின்

உலகுடன் பெறினும் கொள்ளலர்; அயர்விலர்;

அன்ன மாட்சி அனைய ராகித்

தமக்கென முயலா நோன்தாள்

பிறர்க்கென முயலுநர் உண்மை யானே.”

கடலுள் மாய்ந்த இளம்பெருவழுதியின்  உலக இருத்தலுக்கான  காரணங்களிலொன்றை  புதின மொழியில் உங்களோடு பகிர்ந்துகொண்டிருக்கிறேன்.

இந்நாவலைச் சிறப்புடன் கொண்டுவந்த சந்தியா பதிப்பகத்திற்கும், நண்பர் நடராஜனுக்கும் நன்றிகள்.

அன்புடன்

நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா

ஸ்ட்ராஸ்பூர்

nakrishna@live.fr

தமிழர்களாகிய  நமக்கு விளம்பரத் தேடல்களின்றி வாழ்வது கடினம். ஆனால், பிரான்சு நாட்டில்    தமிழினம், தமிழர் பெருமை இரண்டையும்  ஆண்டுகள் பலவாக தொடர்ந்து நிலைநிறுத்திவரும் அரிதான புதுச்சேரி தமிழர்களில் ஒருவர் நம்முடைய அலன் ஆனந்தன். இவர் புதுச்சேரி தமிழர் மட்டுமல்ல, பாரீஸ் புறநகர்களில் ஒன்றான Drancy நகரின் Conseiller municipal. அந்நகரில் காந்தி மகானுக்கு சிலை எடுத்தவர், பேதமின்றி தமிழ் இனத்தை ஆதரிப்பவர், அனைத்திற்கும் மேலாக பாசாங்கற்ற மனிதர்.

பிரான்சு நாடு, அதன் பூர்வீகமக்களன்றி, தன்னுடைய காலனிய வரலாற்றின் காரணமாகவும், உலகநாடுகளில் பிரச்சினகள் காரணமாகவும் அரசியல், பொருளாதாரத்தால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் புகலிடமாகவும் உள்ளது. இம்மக்கள் இனம், மொழி, பண்பாடு என்கிற அடிப்படையில் வேறுபட்டவர்கள். இம்மக்களில் இலங்கை மற்றும் இந்தியத் தமிழர்களும் அடங்குபவர். தமிழர்கள் தனிமனிதர்களாகப் பார்க்கிறபோது திறமைசாலிகள், மாறாக கூட்டமாக பார்க்கிறபோது பலவீனமானவர்கள். தன்னினம், தன்மக்ள நலன் கருதி உண்மையாக உழைப்பவர்களைக் காண்பது அரிது.

நண்பர் அலன் ஆனந்தன் விதி விலக்கு. தனித்துவமானமனிதர், புதுச்சேரி தமிழர் என்கிறபோதும், யாழ்ப்பான தமிழர்களையும் நேசிப்பவர். டிரான்சி நகரில் தமிழர் விழா, தமிழர் விளையாட்டு என நிகழ்ச்சிகளைப் பல ஆண்டுகளாக சிறப்பாக நடத்திவருகிறார். அப்படியொரு விழாவைக் கட்ந்த ஏப்ரல் 26 அன்று காணும் வாய்ப்பு எனக்கு அமைந்தது. பறை, நாதஸ்வரம், நாட்டியமென அரங்கு ஒளிர்ந்த து. அவ்விழா நண்பர் அலன் ஆனந்தனுடைய ஆளுமை, அனைத்து மனிதர்களையும் அரவணைக்கும் அவருடைய உயர்ந்த பண்பு இரண்டையும் எனக்கு உணர்த்திற்று. நண்பரையும், அவரது தமிழ்ச் சங்கத்தில் பொறுப்பேற்று உழைக்கும் திருவாளர்கள்: நெப்போலியன், முத்துப்பிள்ளை, தங்கதுரை, ஸ்ரீதர்;திருமதியர்  பானுமதி ஆனந்தன் , அமேலி ஜூலியன், சிவகௌரி கண்நாதன் ஆகியோரையும் வணங்கி வாழ்க பல்லாண்டு என வாழ்த்துகிறேன்.

                                                                       – நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா

மனிதனும் பாசாங்குகளும்

மனம் கணங்களில் உயிர்க்கிறது : சிரிப்பது சிணுங்குவது ; உடைவது ஒட்டுவது ; ஏக்கம், அடைதல், பரிதவிப்பு அல்லது பரவசம் அனைத்தும் கணங்களின் கைங்கர்யம். கற்கால மனிதன் புலன்களைக்கொண்டு உணர்வை வெளிப்படுத்தினான். புலன்கள் வரவேற்புக் கூடமல்ல முன் கூடம். அங்கு இடம்போதவில்லை, மனம்போல புழங்க சாத்தியமில்லை, உடல்மொழிக்குப் போதாமைகள் இருந்தன, களஞ்சியப் பொன் கைகொடுக்கத் தவறியது, விளங்கிக்கொள்ளாததன் விளைவாக தன்னிடத்திலேயும், தன்னைச் சுற்றியுள்ள பிறமைகளிடமிருந்தும் அவ்வப்போது விரிசல்கள். இக்கட்டத்தில்தான், மொழியும் சொற்களும் மனிதர்களுக்குத் தோள் கொடுத்தன. ஆனால் படைப்பு மொழி வேறு, அது மனதின் சுனைநீரைக்கொண்டு கணங்களின் தாகவிடாயைத் தணிக்கும் தந்திரம் அறிந்தவை. கபிலர், பெருஞ்சித்திரனார், ஔவை அறிந்த படைப்புமொழியை சீர்தூக்கிப் பார்க்க ஞானம் வேண்டும். பாரியும் குமணனும் அறிவான். அமணர்களோ கொமேனியர்களோ அறியார். கவிதைக்கென   ஒரு மொழி இருக்கிறது, அது உடல் மொழி அல்ல அக மொழி, உணர்ச்சிகளின் மொழி. ரம்போ, ஷெல்லி, பாரதிபோன்ற மகா கவிகள் வசம் படைப்பு வெளிப்படுகிறபோது, கூட்டைக்கழற்றி, மொழிப்புழு பட்டாம்பூசியாக பறக்கிறபோது கணங்கள் ஒளிர்கின்றன.

கவிஞர் உமாமோகன் மனிதர் வாழ்க்கையை பாசாங்கெனச் சொல்கிறார். உண்மையில் தனக்காக அன்றி பிறர்க்கென கணங்களை நகர்த்தும் மனிதர் வாழ்க்கைப்பொழுதின் பெரும் பங்கு, பாசாங்கன்றி வேறென்ன ?.அதிலும் கணவர், பிள்ளைகள் நலம், புகுந்த வீடு, பிறந்தவீடு, உற்றார், உறவினர், அலுவலகம், பொதுவெளியென தன்னை தானம் செய்துகொண்ட நேரம்போக, பெண்களால்  தன் மனம், அதன் பசி, அதன் திருப்தியென எத்தனை விழுக்காடு ஒதுக்க முடிகிறது, தன் மனதிற்காக பாசாங்கற்ற இயல்போடு, அவர்கள் கைகோர்க்கும் நொடிகள் எவ்வளவு ?

அண்மையில் கவிஞர் உமாமோகன் என்பவரின் இரண்டு கவிதைகள் தொகுப்பை வாசித்தேன் என்பதைக் காட்டிலும் உள்ளத்தில் வாங்கிக்கொண்டேன் என்பது சரி. ஒன்று ‘பாசாங்குகளின் அகராதி’, மற்றது ‘கையறு சொல்லின் உச்சாடனப் பொழுதுகள்’. ஒவ்வொருதொகுப்பிலும் கிட்டத்தட்ட நூறுகவிதைகள். அவற்றை உண்டு முடித்த பொழுதுகளில் காட்டிலும்  அந்திப் பொழுதுகளில் வாசித்தபோது, கூடுதலாக சுகம்.  குறிப்பாக கோடையில் குளிரூட்டபட்ட அறையில் அக்கடாவெனறு கட்டிலில் விழும் சுகம்.

கவிதைகள் தன்மையிலும், படர்க்கையிலும் உவமை உவமேயங்களுடனும், உருவக அணியிலும் சொல்லப்லபட்டுள்ளன. கவிஞர் ஒரு பெண், மானுடத்தின் பிரதிநிதி, சமகால வெக்கையையையும், குளிரையும், இளம் பிராயத்திலிருந்து குடும்பத்தலைவியாக பதவி உயர்வு பெற்று, இன்றுவரை மனிதப் பிறவிகளில் ஒருவராக வாழ்க்கையைக் கண்காணிக்கிறவர், பல தடங்களில் பயணிப்பவர். வாழ்க்கைப்பாடம் போதித்ததும், இன்றுவரை போதித்துக்கொண்டிருப்பதும் ஏராளம் அவற்றைத் தொகுப்புகளிரண்டும் சொற்களை கொண்டு கண்ணாமூச்சி ஆடுகின்றன.

கையறு சொல்லின் உச்சாடனப் பொழுதுகள் தொகுப்பின் ஆரம்பக் கவிதை இப்படி முகமன் கூறுகிறது :

« சொல்லிக்கொண்டே இருப்பது மட்டுமல்ல

சொல்லாமல் இருப்பதும் பதில்தான் »

இந்தவரிசையில் இதே தொகுப்பில் கீழ்க்கண்ட கவிதைகளையும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம்.

சிரித்துக்கொண்டேதான் சொன்னாய்

அதுதான் புரியவில்லை

அவமானத்தின் நரம்பை

இழுத்துவிடும்போது

கொஞ்சம்

கை நடுங்கிவிடுமல்லவா( கையறு சொல்லின் …பக். 11)

நம் இருவர் உள்ளங்கையிலும்

இருக்கிறது முள்

ரத்தம் வராதபடி கைகுலுக்குவதில்

எவ்வளவு தேறிவிட்டோம்

புகைப்படமோ புன்னகையால்

ததும்புகிறது (கையறு சொல்லின்…. பக்.. 33)

கும்பிட்டு, பணிவும் பச்சை சிரிப்புமாக உடல்மொழிகள்  குழையும்போது, அவற்றின் இடைவெளிகளில் இட்டு நிரப்பவேண்டிய பொய்யும் மெய்யும், யுக்தியும் குயுக்தியும், ஏராளமாக மனிதர் உறவில் குவிந்து கிடப்பதை இல்லையென்றா கூற முடியும். சர்வசாதாரணமாக  கேள்விகக்குரிய பதிலை மௌனமாகவோ, புன்னகையாகவோ திரும்பப் பெறும் மறுமொழிக்கு ஆயிரம் அர்த்தங்களுண்டு. 

« தொழுதகை யுள்ளும் படையொடுங்கும் ஒன்னார்

   அழுதகண் ணீரும் அனைத்து »

என்கிற வள்ளுவனாரின் குறள்தான் கவிஞரின் மேற்கண்ட வரிகளை படித்தபோது நினைவுக்கு வந்தது. ஆயிரம் இரண்டாயிரம் பக்கங்களால் ஒரு படைப்பு பெருமையுறுவதில்லை. படைப்புமொழியால் அது பெருமை பெறுகிறது. படைப்பை அலங்கரிக்க உதவும் சொற்கள்  தம்மை அலங்கரித்து கொள்ளாமால் எழுதப்படும்போது, அதன் பொருளும் அழகு பெறுகிறது. 

  இன்றா நேற்றா ? மனிதர்கள் சமூகம் என்ற பட்டிக்குள் அடைபட்ட நாளிலிருந்து, உடன் உறையும் விலங்குகளோடு பாசாங்குகளைச் சம்பிரதாயதாயமாகப் பரிவர்த்தனை செய்துகொள்ள பழகிவிட்டோம்

            « …..எப்போதும் உண்டுதானே சில சம்பிரதாயங்கள்

            எதைச் சொன்னாலும்

            « சரிதான்….ஆனாலும் »

            என்றொரு பிடிமானத்தைப் போட்டுவைப்பது

            எல்லோரும் அடுத்தச் சொல்லுக்காக

            முகம் பார்த்திருக்கையில்

            தொண்டை செருமி

             தொடர்பற்று தொடர்வது

            உள்ளதைச் சொல்லப்போவதில்லை என்றாலும்

            « என்னைப்பற்றி

          என்ன நினைக்கிறாய் » எனக் கேட்பது சரி

           சம்பிரதாயத்தை

           நாம் முறிப்பானேன்.(சம்பிரதாய சந்தோஷங்கள், பக்.28)

   விளைவாக தமது கடமையிலிருந்து தவறாது, முரணீடுகளைக் குறிப்பால் உணர்த்தி உயிர் வாழ்க்கையின் பாசாங்கு முகத்திரையை அகற்ற ஏங்குவதும் சோர்வுறுவதுமாக இருக்கிற மனங்களை பிரதிநிதித்துவ படுத்துகிற படைப்பு இங்கே வெளிப்படுகிறது.

 கவிஞனும் சமூகமும்

  கவிஞன் முதலில் மானுடத்தின்  அங்கத்தினன். பின்னர்  இப்படைப்பாளிக்கு மானுட வாழ்க்கையும் தேசமும், சமூகமும், அவற்றின் உட்கட்டமைப்புகளும் அவன் வாழ் நாளுக்கென விதித்த பொதுவிதிகள் அறங்கள் என்ற போர்வையில்   இருக்கின்றன, அவை  தனி மனிதன் நலம் சார்ந்தவை அல்ல, மானுட அமைப்பு  உறுப்பினர்களின், பரஸ்பர எதிர்பார்ப்புகளின் அடிப்படையில் எழுதப்பட்டவை. அவன் அல்லாத பிறமைகள் நலன் முக்கியம். தனது சந்தோஷத்தை, தனது வேட்கையை, தனது பசியை, தனது தாகத்தை, தனது அவலத்தை, வலிகளை தன் உறவுகள், நித்தம் நித்தம் நெருங்கிப் பார்க்க, பழக நேரந்த பள்ளி, கல்லூரி அலுவல் தோழமைகளுடன் பகிர்ந்து கொள்ள நேர்ந்தும் நிறைவுறாது, பார்வை இழந்தவர்களின் வழிமுறையில் தன் மனமொத்த மனிதரை தொட்டுணர்ந்து தன் பருவகால கணங்களை படைபாளி பகிர்ந்துகொள்கிறான் :

நவீன சமூகத்தை கவிஞர் :

காட்சித்தட்டு பொம்மைகளின் உரையாடல்

யாரும் வராத வீடுகளில் சோபாக்களின் மேல்

நாற்காலிகள் கால் நீட்டிக்கொள்கின்றன

அடுத்தடுத்து தொங்கும் புகைப்படங்கள்

திரும்பி

எதிர் எதிராக உட்கார்ந்து கதைக்கத்

தொடங்குகின்றன

காட்சிப் பேழையின் பொம்மைகள்

கைகளை உதறி சொடுக்கு எடுத்துக்

கொள்கின்றன

அதிலொன்று துறுதுறு வென்று

கேட்கிறது…

மறைமுகமா என்ன சொல்றாங்க

இந்தக் கதவு திறக்க முடியுமா இல்லையா

முன்னாளில் அவ்வீட்டுக் குழந்தை விளையாடி

இப்போது காட்சித் தட்டுக்குக் குடிவந்துவிட்ட

கரடி பொம்மை

இரு இரு… நானே அவனுக்கு விசா கிடைக்குமோ

இல்லையோன்னு இருக்கேன்..

வீட்டுத் தலைவி மெல்ல வந்து

சின்னத் திரைக்கு உயிரூட்டுகிறாள்..

போச்சு..

ஒண்ணும் புரியப் போறதில்லை

ஊரடங்கா..

ஊரடங்கு மாதிரியா

கிசுகிசுத்துக் கொள்கின்றன பொம்மைகள்

வேடிக்கை காலத்தின் வாடிக்கை

தடம் தெரியாமல் போய்விட்ட ஆங்காரத்தை

எப்படியாவது உயிர்ப்பிக்க வேண்டியிருக்கிறது

தலைமாறு கால்மாறாக க் கிழித்தெறிந்த தருணத்தில்

இப்படியொரு நேரம் வருமென நினைக்கவில்லை

ஒட்டி ஒட்டிக் காயவைத்தால்

சாயம் போன நூல் புடவை மாதிரி கிடக்கிறது

அர்ஜெண்டா கொஞ்சம் ஆங்காரம் வேணும்

அமேசானில் கிடைக்கிறதா

பாப்புத் தமிழ் :

பிள்ளைத் தமிழ் தமிழுக்குப் புதிதல்ல, அதை ஒரு தாய் பாடுபோதுதான் சுவைக்கிறது, திரைப்படப் பாடல்களில்  அண்மைக்காலங்கள் வரை குழந்தைகளை முன்னிறுத்தி இன்பத்தையும் துன்பத்தையும் எடுத்துரைக்கும் பாடல்கள் அநேகம். அதிலும் பிள்ளைத் தமிழ் பெண்குழந்தைகளுக்கே முக்கியத்துவம் அளிக்கின்றன. காரணம் நியாயமானதுதான்.

  « தாய் என்பவள் பால் நினைந்தூட்டும் தாயாகும்போது அவள் வடிவெல்லாம் அன்புதான். பசித்திருந்து பசித்த  வயிற்றுக்கு அமுதூட்டும்போது அவள் தியாகத்தின் இருப்பிடம். அழுது துடிக்கும்போது ஆறுதல் தந்து அரவணைத்துக் கொள்ளும்போதுஅவள் இளமையின் தேனூற்று.  பம்பரமாகச் சுழன்று பின் தூங்கி முன்னெழுந்து காலம் தவறாமல் வேலை முடித்துக் கணவனையும் பிள்ளைகளையும் அவரவர் பணிக்கு அனுப்பும் போது அவள் செயல்திறனில் எந்திரத்தின் நுட்பம்……அன்பு, இனிமை, தியாகம், செயல் திறன் போன்றவைகள்தான் தாய்மையின் பண்புகள் » எனத் தாய்மையைப் போற்றுகிறார் பேராசிரியர் கி. நாச்சிமுத்து. 

  இயற்றுவது ஓர் ஆண் கவிஞர்  என்கிறபோதும் ஒரு பெண்ணைக் குரல்கொடுக்கவைத்து, மற்றொரு பெண்ணை நடிக்கவைத்து பாடப்படும் கணத்தைத் தாய்மையாக உருமாற்றம் செய்கிறபோதுதான் திரைப்படங்களில் காட்சியும் கவனம் பெறுகிறது, அதிலும் பெண்குழந்தையெனில் காட்சிக் கூடுதலாக  அழகு பெறுகிறது, இங்கே கவிஞர்  உமா மோகன் அவர்களிடம் இலைமறை காயாக உறைந்து கிடக்கும் தாயுள்ளம், பேசுகிறது. கவிஞருக்கு இங்கே ஒரு குட்டிப் பாப்பு, அக்குழந்தை, கவிஞரின் நினைவுகள் உறியை அவ்வப்போது உடைக்கவென்றே காத்திருக்கிறாள். உதாரணத்திற்கு இரண்டு.

  சிணுங்கி சிணுங்கி

  முக்கா இட்டிலி சாப்பிட்ட

  முப்பது கதைகேட்ட பாப்புக்குட்டி

  அத்த்னை « தங்கமல்ல » கொஞ்சலையும்

  திருப்பிக்கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்

  விருந்தாளி குழந்தைக்கு

  கொலுவில் நின்ற வாமனர் புருவம்

  உயர்ந்தது அப்போதுதான் (கையறு சொல்லின்… பக்கம் 20)

  உடைந்துவிடும் கிழிந்துவிடும்

  நசுங்கிவிடும் நொறுங்கிவிடும்

 கலைந்துவிடும் சொல்லியபடியே

 ஒவ்வொன்றாய்

 பாப்புவுக்கு எட்டா

  உயரத்தில் பத்திரப்படுத்தினேன்

  வீம்பாய் நின்றவள் மறு நொடி

  பாவாடையை ஒற்றை விரலில் உயர்த்திக்கொண்டு

  ஒரு தாண்டு குதியோடு ஓடிவிட்டாள்

   எப்படித் தொட இந்த உயரத்தை (கையறு சொல்லின்…பக்கம்9)

   பெண்வலி

உயிர்கள் அனைத்தும் பேதமற்றவை என்கிறபோதும்,  விலங்குகள் பறவைகளிளிருந்து வேறுபட்ட மனிதரினம்  நிறம்,  இனம், பாலின அடிப்படையில் சக மனிதர்களை சிறுமை படுத்தப்படுவதில்  ஆர்வம் கொண்டிருக்கிறது,  சிறுமைப் படுவோர் பட்டியலில் பெண்களும் அடக்கம் என்பதைத்தான் பெண்ணினத்தின் பிரதிநிதியாக தம்மை அடையாளப்படுத்திக்கொண்டு குரலெழுப்பிய  சிமொன் தெ பொவ்வாரின் நூல் தெரிவிக்கிறது. பெண்விடுதலைக்கான போராட்டம் தொடங்கி ஐம்பது ஆண்டுகள் கழிந்துவிட்டன. இன்றளவும் எவ்வித மாற்றங்களுமில்லை.  இல்லத்தரசி, அன்புத் தாய், கற்புள்ள மனைவி, லட்சுமி, சரசுவதி, பராசக்தி என வெளியில் கையெடுத்துக் கும்பிடும் ஆணுலகம், வீடு திரும்பியதும் எஜமானாக,   அரக்கனாக  அவதாரம் எடுத்து பிறவிப்பயனை எட்ட நினைக்கிறது. அவள் நிலையென்ன ? அடிமை விலங்கை ஆபிரகாம் லிங்கன் அறுத்தெறிந்து ஆண்டுகள் பல கடந்துவிட்டன, கருப்பரினம் மேற்கு நாடுகளில் சரிசம மாக நடத்தப்படுகின்றார்களா என்றால் இல்லை. மனிதப் பண்பாடற்ற எதேச்சதிகார நாடுகளைப் பொருட்படுத்தவேண்டாம். ஆனால் சுதந்திரம், ஜனநாயகம், சமத்துவம் எனப் பேசும் இந்தியத் நாட்டில் பட்டியலின மக்களுக்கும் பெண்களுக்கும் இன்றுவரை விமோசனங்களில்லை. மேற்கு நாடுகளிலும் இதுதான் உண்மை. ஆண்களுக்குச் சரிநிகராக பெண்கள் நடந்த்தப்படுவதில்லை, இழைக்கபடும் வன்கொடுமைகளிலிருந்தும் விடுதலையில்லை.  சட்டங்களும், சிறைசாலைகளும் குற்றவாளிகளின் எண்ணிக்கையை குறைத்துவிடாது. மனித மனங்களில் மாற்றங்கள் நிகழவேண்டும்.

படைப்புக்கான இலக்கணத்தை, கோட்பாட்டை  ஒரு படைப்பு பூர்த்திசெய்கிறதா என்பதல்ல முக்கியம், ஒரு படைப்பு மனிதர் வாழ்க்கையை, அழகை, அசிங்கத்தை, வசந்தத்தை, வலியை புதிய மொழியில் சகமனிதன் உணர்வதற்குச் சொல்ல முடிகிறதா என்று பார்க்கவேண்டும், வொல்த்தேர், ரூஸ்ஸோ, மார்க்ஸ் அதைத்தான் செய்தார்கள். அவர்கள் அளவிற்கு மலையைப் புரட்டவேண்டாம், சாலையில் காலை இடறும் கல்லை ஓரமாய் தூக்கிபோடலாம்.

            பெருவாழ்வே

     நற நறவென குழல் விளக்குகளைக் கடித்து தின்பவனைப்

     பார்த்து வியந்தபோது

     ஒரு வளையத்தில் காலும் இன்னொரு வளையத்தில்

     கையுமாகத் தாவிய பார்விளையாட்டுப் பெண்னை

     அண்ணாந்து பார்த்தபோது

     பெட்டிக்குள் பெண்ணையனுப்பி

     முயலை வரவழைத்தவனுக்காகக் கை தட்டியபோது

     அறியவில்லை

     அத்தனையும் செய்வேனென்று ….( கையறு சொல்லின் .. பக்113)

     ….

   மனைவியை அனுமதிக்கத்

   தோன்றாத நாற்காலியில்

   மகளை அழகுபார்த்தவர்களின்

    மருமகள்கள்

   இன்னும் சில பத்தாண்டுகள்

   கால்கடுக்க நின்றே பரிமாறினர் ..(கையறு சொல்லின்…பக்..54)

அதே கண்கள்

உங்கள் கண்கள் வறண்டு வருகின்றன

என்றார் மருத்துவர்

நீண்ட சோதனைக்குப்பின்

சட்டென அழுதுவிடாது

தைரியமாக இருக்கிறேன் என்று

யார் யாரிடமோ சொல்லியது

நினைவுக்கு வருகிறது

தீடீரென மரணிக்கும்

அன்புக்குரியவர்களின் சபையில்

விம்மாது நிற்க முடிந்த என்னைப்பார்த்து

எனக்கே கூட ஆச்சரியமாக இருந்தது

சிவஜியின் தொலைபேசி தழுதழுப்புத் தொடங்கி

……………………………..

……………………………….

ரயிலேறிபோகும் மீசைகாரனுக்கும்

சிந்திய கண்ணீரெல்லாம் போதாதென்று

விடுதலையா வாழ்க்கை என்று பினணி அலற

சால்வை புரளப் போகும் மூத்த முத்துகளுக்கும்

கலங்கிய கண்தானே இது

என்ன மிச்சமிருக்கப்போகிறது

நிசத்துக்குச் சிந்த

________

அழுவதில் சுகமிருக்கிறது, பெண்கள் ! பிறர் துன்பம்கண்டு அழலாம்.  பாசத்தில் அழலாம், அன்புக்கு உருகலாம், கருணையினால் கனியலாம். பண்பாடு என்ற பெயரில் பழங்கதைகளுக்கு அழவேண்டாம் !

கவிஞரே சொவதுபோல « மிருகத்தை எதிர்கொள்ளல் அல்லது மிருகமாகப் பழகுதல்  », இரண்டிலொன்றைத் தேர்வு செய்ய இன்றையப் பெண்கள் முனைந்தால் அனேகப் பிரச்சனைகளுக்கு அவர்கள் தீர்வினை எட்ட முடியும்.

பாசாங்குகளின் அகராதி, கையறு சொல்லின் உச்சாடனப் பொழுதுகளில் என்ற இரு தொகுப்புகளிலிருந்தும் சில கவிதைகளைமட்டும் எடுத்தாண்ண்டிருக்கிறேன். இரண்டு நிமிடம் மகளே, சொத்துப்த்திரம், பாலகாண்டம், நான் என்னசெய்வேன் தேவனே, எங்கிருக்கிறாய், அழுவதற்கென்று மட்டுமே உதிப்பதில்லை துயரங்கள், கோழையைத்துப்புதல், தூர்ந்த கனவு, அரூபவல்லி, நவம்பர் 19, கொடுக்கு ஆகியவையும் எனக்கு முக்கியமான கவிதகளாகப் படுகின்றன.

——————————————————————————————

            மனிதர் வாழ்க்கையும் தேர்வும்

                           நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா

                     ————-

பிறப்பும் இறப்பும் அனைத்து உயிர்களுக்கும் பொது. விலங்குகள் கிடைத்ததை உண்பது, உண்டதைக் கழிப்பது, உறங்குவது, இனப்பெருக்கம் செய்வதென்று தங்கள் வாழ்க்கைக்கான சித்தாந்தத்தை அமைத்துக்கொள்கின்றன. மனிதர்களின் சிந்திக்கும் திறனை Cogito என்ற கலைச்சொல்லால் பிரெஞ்சு தத்துவவாதி தெக்கார்த் (René Decartes) அழைக்கிறார். சிந்தித்தலே மனிதர் இருத்தலை உறுதி செய்கிறது என்கிறார். முரண்நகையாக நா காக்காச் சிந்தனையாளர் ஆயுள் சீக்கிரம் முடிந்ததாக வரலாறு தெரிவிக்கிறது, சாக்ரட்டீஸ் ஒரு நல்ல உதாரணம். சென்னை விமான சுங்க இலாகா குடிவரவு முகவர்களின் தடுப்புப் பலகையில் ‘’அதிகாரிகளுக்கு எதிரான வார்த்தைகள் பிரயோகிக்கும் பயணிகள் தண்டிக்கப்படுவர்’’ என எழுதப்பட்ட அறிவிப்பு. அதிகாரிகள் பயணிகளுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தும் சொற்களுக்குத் தண்டனை உண்டா என்பது பற்றிய விளக்கம் இல்லை.

உலகமெங்கும் பெருவாரியான மக்களுக்கு வாழ்க்கை பற்றிய கோட்பாடு சிக்கலற்றது. சாக்ரடீஸ் கூறுவதுபோல «வாழ்க்கை என்பது உயிர் வாழ்வது அல்ல, உயிர் வாழ்க்கையை நன்றாக வாழ்வது ». நன்றாக வாழ்வதென்பது சராசரிமனிதனுக்குக், காலம் காலமாக அவனைச் சுற்றியுள்ள சமூகத்தினால் தீர்மானிக்கப்பட்டது. நம்முடைய சமூகத்திற்கு வாழ்க்கை என்பது, நன்றாகப் பிழைக்கத் தெரிந்திருப்பது : வீடு, மனைவி, மக்கள், வாகனங்கள் என வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொளவது. சாக்ரடீஸ் நன்றாக வாழ்வதை « விழுமியங்களால் வாழ்வது, விழுமியங்களுக்காக வாழ்வது » என்கிறார். நடந்ததை நினைத்தோ, நடக்கப்போவதை எண்ணியோ மனதைக் குழப்பிக்கொண்டிராமல், நிகழ்காலத் தருணங்களுக்காக வாழ்வதும் ஐரோப்பிய சிந்தனையே. சராசரி மனிதனாகச் சமூக நீரோட்டத்தில் கலந்தாலும், காய்ந்த சருகுபோlல மூழ்காமல் மிதந்துசெல்லும் வாழ்க்கை உயர்ந்தது. கரை ஒதுங்கும் வாய்ப்பு நீரின் அடிப்பரப்பில் உருளும் கற்களைக் காட்டிலும், மேற்பரப்பில் மிதக்கும் காய்ந்த சருகுகளுக்கு அதிகம்.

வாழ்க்கைச் சுழற்சி மனிதர், விலங்கு, தாவரங்களென்கிற  அனைத்து உயிர்களுக்கும் பொதுவென்கிறபோதும், அதிக வேறுபாடில்லை என்கிறபோதும் வாழ்க்கைத் தேர்வில்  தாவரங்கள் முன்னிரண்டு விலங்கினத்தைக் காட்டிலும் மேம்பட்டவை. காரணம், அவை விதையாக மண்ணில் விழுந்தபின், காத்திருந்து முளைத்து, செடியாகி, கன்றாகி மரமாகும்வரை பிறர் உதவியின்றி தன் இருத்தலை நிலைநிறுத்திக்கொள்ளும் ஆற்றல் கொண்டவை. பிறர் தயவின்றி காட்டிலோ பிறவிடங்களிலோ வளரும்வரம்பெற்ற இவைதான், வளர்ந்தபின் தன்னுடலில் காளான்களுக்கு இடமளிக்கின்றன. பறவைகளைத் தன் கிளைகளில்  கூடுகட்ட அனுமதிக்கின்றன. இலைகளை, காய்களை, கனிகளை விலங்குகளும்,  மனிதர்களும் உண்டு மகிழ  அதனைக் கண்டு மகிழ்கின்றன. ஆனால் மனிதன் எப்படி ? அவன் கருதரித்த நாள்முதல் பருவ வயதுவரை உண்ண, உடுத்த, நடந்துபழக, உலகைப் புரிந்துகொள்ள, பெற்றவர்களும் மற்றவர்களும் உதவ வேண்டும். சரி வளர்ந்தபின் ?  விலங்குகளுகே உரிய தன்னலமும் தன்சுற்றமும் மட்டுமே அவன் தேசம். பிறமக்களும் அவர்கள் வாழ்க்கையும் அவனுக்கு அன்னியதேசம்.  

இங்கேதான் மனிதரின் இயற்கைப் பண்பையும் வாழ்க்கைத் தேர்வையும் புரிந்துகொள்ள வேண்டியுள்ளது. ஐரோபியனோ, ஆசியனோ ; அமெரிக்கனோ, நைஜீரியனோ; மலையாளியோ தமிழனோ ; கிறித்துவனோ, இசுலாமியனோ ; பணக்காரனோ, ஏழையோ ;படித்தவனோ, படிக்காதவனோ அனைவருக்கும் பசி, காமம், விருப்பு, வெறுப்பு, சாந்தம், கோபம் எல்லாமுண்டு. இவ்விடயத்தில் மனித உயிர்களுக்கிடையே பேதமில்லை. ஆனால் இவற்றின் வாசலைத் தாண்டுவதில்தான் மனிதருக்குள் பேதங்கள். நேற்றுவரை மகரிஷி என்று அறியப்பட்ட மனிதர் அவருடைய பெண் சீடர்களிடம் தவறாக நடந்துகொண்டாரெனத் செய்தித்தாளில் படிக்கிறபோது நமக்கு அதிர்ச்சி, அன்பை போதித்த சமயத் தலைவர் அவருடைய தொண்டர்களை ஆயுதமெடுக்கத் தூண்டுகிறபோது அதுதான் ஏன் என்ற கேள்வி. ஜெர்மன் தத்துவவாதி இம்மானுவல் காண்ட் (Immanuel Kant) என்பவருக்கும் இது குறித்த ஐயங்கள் எழுந்திருக்கின்றன. அவர் தேடலால் நமக்குக் கிடைத்த விளக்கம் : மனித உயிரி காந்தியும் கோட்சேயும் கலந்ததொரு பிறவி, கண்ணகியும் மாதவியும் கலந்த தொரு ஜீவன். அவன் பிறந்தபோது இராமனுமல்ல இராவணனும் அல்ல ஒரு சராசரி மனித உயிர், வளர்ந்தபின்னர் சந்தர்ப்பச் சூழலுக்கேற்ப  அவதாரம் எடுக்கிறான் அல்லது எடுக்கிறாள்.  அவனது இயலபாக இதைத்தான் சார்த்துரு(Jean-Paul Sartre) என்கிற பிரெஞ்சுத் தத்துவவாதி மனிதர் இயல்பை அவன் இருத்தல்கள் முன்நிறுத்துக்கின்றன அல்லது தீர்மானிக்கின்றன என்கிறார்.

மனித உயிரியின் இயற்கைப் பண்பை (Human Nature) அவரவர் தகைமைப் பண்பு (Adaptive behavior) கோலோச்சுகிறது. தகைமை என்பது உயிரினங்கள் தம்மை சூழலுக்கு ஏற்றவாறு கட்டமைத்துதுப் புதிய வடிவம் பெறுவது, ஒரு செயலை அரங்கேற்றுவது. திரைக்குப் பின்னிருந்து அம்மனித உயிரியை இயக்குவது. அவன் சார்ந்த சமூகமும், இதுநாள்வரை பெற்ற படிப்பினையும், சந்தர்ப்பசூழலும். சமூக உயிரினங்களின் உயிர்ப்பில், செயல்பாட்டில் தகைமை இயல்பு நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ ஒரு முக்கிய காரணியாகப் பங்காற்றுகிறது. அந்தவகையில் தகைமையும் மனித ஜீவனொன்றின் உள்ளாற்றலாக இருந்து செயல்படுவதாகும். பசி ஓர் உயிரியின் அத்தியாவசியத் தேவை, ஆனால் சோறா ரொட்டியா இரண்டில் எதையுண்டு பசியாறலாம், அது ஏன் என்பதை ஒரு மனித உயிரியின் தகைமைத் தீர்மானிக்கிறது. பார்வையற்ற மனிதர் ஒருவர் சாலையின் மறுபகம் செல்ல காத்திருக்கிறார், பல மனிதர்கள் இரக்கமின்றி அவரைக் கடந்துசெல்கின்றனர். ஒரு சிலரே உதவ முன் வருகின்றனர்.  உதவ முன்வந்த மனிதரிலும், ஒருவர் அவருடனிருக்கும் காதலி, தன் செயலை மெச்சவேண்டும் என்பதற்காக உதவி செய்திருப்பார். ஆக மனிதர்களின் முடிவுகள் எதுவாயினும் தீர்மானிப்பது தகைமை. மனிதரில் பலர் உழைத்து சம்பாதிக்கிறார்கள், ஒரு சிலர் ஏய்த்துப் பிழக்கிறாகள். அவர்கள் வாழ்க்கைத் தேர்வு அப்படி.  “அறத்தாறிதுவென வேண்டா சிவிகை பொறுத்தானோ டூர்ந்தான் இடை” என்கிறது குறள். இந்த அறம் வேறொன்றுமல்ல – தேர்வு. பல்லக்கு சுமப்பவனும், அமர்ந்திருப்பவனும் அவரவருக்கு எது வேண்டுமோ அதை தேடிப்பெற்றிருக்கிறார்கள். இத்தருணத்தில் நமது இடமென்ன? என்ற கேள்விக்குண்டான பதில் அதற்கு முந்தைய தருணம் வரையிலான நமது தேர்வுகளின் அடிப்படையில் பெறப்பட்டது. கோளும் நாளும் அதனதன் விதியை அவைகளே எழுதிக்கொள்கின்றன. அருபது நொடி, அருபது நிமிடம், இருபத்துநான்கு மணி நேரமென்று ராசிபலன் பார்க்காமல், சனீஸ்வரன் கோயிலைச் சுற்றாமல் தம்மை மட்டுமே கருத்தில்கொண்டு நாட்கள் முன்நகர்ந்துகொண்டு இருக்கிறன. இவர் நம்ம ஆள் அதனால் நல்லது செய்யவேண்டுமென்றோ, அவர் எதிர் தரப்பு ஆள் அவருக்குத் தீங்கு செய்யவேண்டுமென்ற திட்டமெல்லாம் நாளுக்கில்லை, கோளுக்குமில்லை. நமது வாழ்க்கைக்கு அவை எவ்விதத்திலும் பொறுப்பல்ல. தீதுநன்றும் பிறர் தர வருவதல்ல.

நம்மால் தேர்வு செய்யய்யப்படமுடியாதது மூன்று: பெற்றோர், இனம், தாய்மொழி இவற்றைத் தவிர பிற அனைத்தும் தேர்வுசெய்ய முடிந்தவைதான். கல்வி, வேலை,  வாழ்க்கைத்துணை, நண்பர்கள், படிக்கும் புத்தகங்கள், நெறிகள், முரண்கள், சண்டை, சமாதானம், சவடால் பேச்சு, கோபம், அமைதி, சிரிப்பு அழுகை என இப்பட்டியலை முடிக்காமல் நீட்டிக்கொண்டே போகலாம். ஒவ்வொரு வினையும் அவ்வினையின் பலனும் எதிரெதிர் பண்புகளைக்கொண்ட இரு தனிமங்களொன்றின் தேர்வைப் பொறுத்தது. இத்தேர்வில் எனக்குச் சாதகமானதென்ற கருத்தியத்தின் அடிப்படையில் ஒரு தேர்வையும் எனது பாதகத்தைத்தரும் என்ற கருத்தியத்தின் அடிப்படையில் மற்றொன்றையும் தேர்வு செய்கிறோம். அதாவது பின்னதும் ஒரு வகையில் தேர்வு என்றாகிறது. எனினும் இந்த இரண்டாம் வகை தேர்வுக்கு நிராகரிப்பு என்று பெயர். வேண்டாமென்று முகம் சுளிப்போம், போதும், மிக்க நன்றிங்க என நாகரீகமாகவும் மறுக்கக்கூடும், கடுமையாக விவாதிக்கலாம். தள்ளி நிற்கலாம் ஒதுங்கிப் போகலாம், சிலநேரங்களில் ஓடவும் செய்யலாம். தேர்வுக்கு அறிவு புலன் இரண்டும் துணை நிற்கின்றன, குறள் சுட்டும் பல்லக்கில் ஊர்பவன் அறிவினைக்கொண்டு தேர்வு செய்திருக்கலாம். இருந்தபோதிலும் அதைச் சாசுவதப்படுத்திக்கொள்ள ஒவ்வொரு நாளும் அவனதுதேர்வு சரியானதாக அமையவேண்டும்.

« நல்லதோர் வீணை செய்தே அதை நலங்கெட புழுதியில் எறிவதுண்டோ ? சொல்லடி சிவசக்தி என்னைச் சுடர்மிகும் அறிவுடன் படைத்து விட்டாய் ! வல்லமை தாராயோ இந்த மாநிலம் பயனுற வாழ்வதற்கே ! என்கிறான் பாரதி. தகைமைப் பண்பு பெரிதும் புலன்களைச் சார்ந்தது, இதனைத் தவிர்க்க மனிதர் வாழ்க்கையில் தேர்வென்று வருகிறபோது உணர்ச்சிக்கு அதிகம் இடங்கொடாது அறிவை பயன்படுத்துதல் வேண்டும்.

—————————————————————————————-   

Human being and his choices  

                        – Krishna Nagarathinam

Being born and dying are common to all living things. What animals do with their ideology of life is to eat what they get, excrete what they eat and reproduce. The French philosopher René Decartes called the thinking capacity of humans by the term Cogito. He says that it is thinking that guarantees human existence. Ironically, history shows that a thinker who fails to hold his tongue will end up prematurely, and a good example of this is Socrates. ‘Passengers who use language against the authorities will be punished’, is written on the immigration officers’ notice board at Chennai’s Customs Air Department. However, there is no explanation as to whether the remarks made by agents against passengers are punishable.

The theory of life is quite simple for most people today. To quote Socrates: ‘Life is not living, but living life well’. For the average person, a good life has been determined over the course of time by the society around them. As far as our society is concerned, life consists in knowing how to live well, i.e. having a nice house, an ideal wife or husband, a couple of children, a car and so on. According to Socrates, living well means ‘living by values, and for values’. And the European way of thinking is to live for the moment without worrying about what has happened or what is going to happen. No matter how much a man is swept along in the current of society as an average individual but he will float like a leaf without being submerged, and such a life is certainly preferable. This is because dry leaves floating on the surface are more likely to be washed ashore than stones rolling along the bottom of the water.

The life cycle is common to all living beings, including humans, animals and plants, with no major differences. However, plants are better than the first two animals in terms of life choices.  The reason is that once they fall into the ground as seeds, they have the power to maintain their existence without the help of others until they germinate, become a plant and grow into a tree. Those trees are lucky enough to grow in the forest or elsewhere without the help of others, and when they are well grown they host mushrooms on their woody bodies and allow birds to nest in their branches. When animals and humans eat the leaves, pods and fruit, they enjoy seeing them too. But what about human beings? From conception to efflorescence, he needs the help of his parents and others to feed, clothe and understand the world. What happens after that? His nation is nothing but his own interests and those of his loved ones. At this point, all the others are aliens to him.

Here, we need to understand the nature of man and his choice of life. Whether European or Asian; American or Nigerian; Malayali or Tamil; Christian or Muslim; rich or poor, educated or uneducated, everyone has hungers, desires, likes, dislikes, kindness and anger. There is no difference between human natures on all these fundamental points. But it’s when he crosses the thresholds of the aforementioned where differences between human beings appear.We are scandalised when we read in the newspaper that the man who until yesterday was known as the Great Saint has behaved badly towards his female followers. Again, the question arises as to why a religious leader who not long ago preached love is now inciting his followers to take up arms. The German philosopher Immanuel Kant also had such doubts. The explanations we have drawn from his research have led us to conclude that the human being is a mixture of Gandhi and Godse, a mixed incarnation of Kannaki and Madhavi. At birth, man is an average human being, neither Rama nor Ravana, and after growing up, he incarnates according to circumstances. This is what the French philosopher Sartre (Jean-Paul Sartre) said about human’s nature: Existence precedes essence, in the sense of existentialism.

 Human beings are governed by their Adaptive Behavior. This Adaptive Behavior is the process by which human beings adapt to their environment and take on a new form, staging an action. Behind the scenes, it’s the lessons they’ve learned in their everyday lives and the prevailing circumstances that determine their attitude. In the survival and operation of social organisms, the adaptive functioning plays an important role, either directly or indirectly. In this way, the adaptive process that remains  such that a human being’s innate power also acts according to circumstances. Hunger is a fundamental need of a being, but the adaptive functioning that determines which of the available foods will suit him and why. In another situation, a blind man is waiting to cross to the other side of the road and many people pass him without any consideration, while a few come forward to help him. Here again, adaptive behaviour interferes not only with people who have ignored the blind man, but also with those who have helped him. So, whatever the subject, adaptive behaviour plays a major role in each individual’s decision-making based on his or her existing state.

Many people work hard to earn their keep, while others cheat and steal. Both have the same goal, but the way they have chosen to achieve it is different. “Needs not in words to dwell on virtue’s fruits: compare The man in litter borne with them that toiling bear,”  says Thiruvalluvar, the great Tamil poet, through his Thirukural. This virtue is nothing other than their own choice.The person carrying the palanquin and the person sitting on it have each sought and obtained what they wanted. The answer to the question ‘What is our place at this moment? is obtained on the basis of our choices up to the previous moment. Each planet, whether Mercury or Neptune, turns not to write the destiny of human beings, but to write their own destiny.  In this sense, it is we who are responsible, and no one else, for our good or our evil.

There are three things we can’t choose: our parents, our race, our mother tongue; and apart from that, we can choose everything: education, work, life partners, friends or enemies, books to read, game to play, pleasant or unpleasant words, laughter and tears, morals, anger, peace and so on. Each reaction and its effect depend on the choice of two elements with contrasting characteristics. In this choice, we try to ensure that the concept of the right decision is in our favour and that the other is contrary – in other words the second choice is also a kind of decision. Yet this alternative is perceived as a rejection. To say no: we can frown, say enough or thanks without wishing to, refuse politely or argue vigorously. In extremis, we can step back, walk away, sometimes even run. Knowledge and the senses are the keys to our choices. And the man sitting on the palanquin may be a human being who chooses knowledge over emotion. To continue along this path, he needs to make the right choice every day.

———————————————————————

.

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் பிரெஞ்சிந்தியத் தமிழனின் வரலாறும், புதுச்சேரியின் வரலாறும் இணைந்த ஒன்று என்பதுபோல இந்தியப்பெருங்கடல் தீவுகளான மொர்ரீஸியஸ், ரெயூனியன் போன்றவற்றின் வரலாறு பரெஞ்சிந்திய வரலாற்றோடு இணைந்த ஒன்று தான். உலக நாடுகளை வரைந்தவன் எஞ்சிய கடைசி சொட்டில் உதரிய சிறுதுளியாக ஆப்பிரிக்க கண்டத்துக்கருகே உள்ள மொர்ரீஸியஸ் ஆப்பிரிக்கர், சீனர், இந்தியர் மற்றும் ஐரோப்பியர்கள் சேர்ந்து வாழும் தீவு. இந்தப்பட்டியலில் இருக்கும் ஒவ்வொருவரின் வலசைப்பயணத்தைத் தொகுத்து எழுதப்புறப்பட்டால்  ஆசியத்தீவின் கடந்த ஐநூறு ஆண்டுகளின் குறுக்குவெட்டு வரலாற்றுச் சித்திரம் கிடைத்துவிடும். கடலாடித்தள்ளிய இந்தியப் பெருங்கடல் பயணங்கள் மிக அற்புதமான வரலாற்றுக்கு இடம் கொடுத்திருக்கிறது. அப்படிப்பட்ட ஒரு சரடைக்கொண்டு கூலிக்காகச் சென்றவர்களான தமிழர்களின் கதையை ஒரு வரலாற்று நாவலாக மாற்றியு ள்ளார் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா.

நீலக்கடல் – ஒரு நெடிய கனவைப்பற்றிய புனைவுக்கதை. கிட்டத்தட்ட நானூறு ஆண்டுகளாக ஆண்டு வந்த துருக்கியர்கள், பிரெஞ்சு, போர்ச்சுகீசியர்கள், ஆங்கிலேயர்கள் என அனைத்தையும் தொட்டுச் செல்லும் கனவுக்கதை. கிழக்காசிய நாடுகளின் வரலாற்றைப் பின்னிப்பிணைக்கும் கதை.  காரண காரியங்களை ஆராயப்புறப்பட்டால் யதார்த்தமும் சிக்கலான நூல்கண்டுதான் என்றாலும் அது பல நேரங்களில் நேரடியான அர்த்தங்களைக் கொண்டது. ஆனால் கனவு எட்டமுடியாத ஆழம் கொண்டது. நாம் அறியாத எல்லைகளுக்குச் சென்று புலப்படாத ஒரு வலைப்பின்னலை உருவாக்கும் வெளி அது. வரலாற்றின் நானூறு ஆண்டுகள் கனவு வழியாக ஊடுருவி அல்லற்படும் ஆளுமைகளைப்பற்றியது இக்கதை. பிரெஞ்சுத் தீவும், புதுச்சேரி, சந்திரநாகூர் பகுதியின் கும்பனியரசின் வரலாற்றை சொல்வதோடு மட்டுமல்லாது அந்த மண்ணில் வாழ்ந்த மனிதர்களின் இரக்கமற்ற சூறாவெளியாக அலைக்கழிந்த அடிமை வாழ்வையும் அதனூடாக வாழ்வின் ஒளிமிக்க தருணங்களையும் ஒருசேரக்காட்டும் படைப்பாகிறது. பிரெஞ்சு காலனிய நகரங்களான புதுச்சேரி, சந்திரநாகூர், காரைக்கால், மாஹே மக்களின் வரலாற்றை எழுதிய பிரபஞ்சனின் வானம் வசப்படும், மானுடம் வெல்லும், கண்ணீரைக் காப்போம் போன்ற புதினங்களின் மீது ஏறி நின்று அவற்றையும் விஞ்சும் ஒரு வரலாற்று நாவலை நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா உருவாக்கியுள்ளார்.

வெளிவந்த கடந்த பன்னிரெண்டு வருடங்களில் தமிழ் இலக்கிய சூழலில் இந்த நாவலுக்கான வரவேற்பு சொல்லிக்கொள்ளும் விதமாக இல்லை. அதற்குப் பல காரணங்களை நாம் சொல்லமுடியும் என்றாலும் அவை எதுவும் நாவலின் உள் இயங்குமுறையில் தேடமுடியாது என்பது இங்கு முக்கியமானது! வாழ்வாதாரத்தைத் தேடி பயணங்கள் மேற்கொண்டு புது நிலத்தையும் நவயுக கலாச்சாரங்களையும் தைரியமாகச் சந்தித்து அகதியாக அலைந்து திரிந்த வாழ்வைக் கூறும் முதன்மையான இடப்பெயர்வு நாவலாக நாம் நீலக்கடலைப் பார்க்கலாம். உலக இலக்கிய வரலாற்றில் எக்ஸோடஸ் வகை நாவல்களின் வரிசையில் தைரியமாக வைக்கக்கூடிய தமிழ் படைப்பு இது.

பெர்னார் குளோதன் – எனும் பிரெஞ்சுக்காரனின் – பல வாழ்வுகளோடு பின்னிப்பிணைந்த ஒரு காதலும், தேடலும் நிரம்பிய சரடில் கதை தொடங்குகிறது. நாவல் என்பது காலத்தோடு விளையாடும் ஆட்டம். அதை நீட்டியும் குறைத்தும் செலுத்தப்படும் பல கண்ணிகள் நாவலில் உண்டு. இதில், புதுச்சேரி பிரெஞ்சு இன்ஸ்டிடிடூட்டில் இந்தியவியல் ஆராய்ச்சிக்காக பழைய ஓலைச்சுவடுகள், சித்தர் பாடல்கள் ஆய்வில் இருபதாம் நூற்றாண்டில் ஈடுபடும் பெர்னார் குளோதன் ஒருவன். கனவில் அவனை அலைக்கழிய விடும் பெண் உருவத்தைப் பிந்தொடர்ந்து அவன் சென்று சேரும் இடம் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டு மொர்ரீஸியஸ். பதினெட்டாம் நூற்றாண்டு பெர்னார் குளோதன் தனது கும்பனியாரின் வெறுப்பையும் மீறி மலபாரிப்பெண்ணான தெய்வானையைக் காதலிக்கிறான். இக்காதல் கனியக்கூடாது என பிரெஞ்சு கவர்னரும் அவரது கூட்டாளிகளும் தடைவிதிப்பது போலவே அவளது தாயார் தன் பெண்ணைப் பற்றிய ஒரு ரகசியத்தைப் பாதுகாப்பதற்காக காதலுக்குத் தடைவிதிக்கிறார்.

இக்கதையின் நுனியைப் பிடித்து இறங்கும் பெர்னார் ஒரு பக்கம் உள்நுழைந்து கதையின் மையப்பாத்திரமாகவும் வலம் வருகிறார். லாபொர்தனே, துய்ப்ப்ளே, ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை, பெத்ரோ கனகராய முதலியார் எனப் பல உண்மையான கதாபாத்திரங்கள் கதையில் வருகிறார்கள். பிரபஞ்சனின் வரலாற்று நாவல்களிலும் இவர்களது வருகை இருந்தாலும் மிக முக்கியமான வித்தியாசம் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா முன்வைக்கும் சமரசமற்றப் பார்வை. இக்கதையில் ஆனந்தரங்கப்பிள்ளையும் காலனியாதிக்கத்திற்கு சலாம் போட்டு லாபம் அடைபவராக வருகிறார். அதிகாரத்தைத் தக்கவைப்பதற்கும், தனிப்பட்ட சொத்துகளைச் சேர்ப்பதற்கும் எவ்விதமான கீழ்மைக்கும் இறங்கத் தயாராக இருக்கும் அந்நியர் ஆட்சிக்குக் கைகொடுத்து உதவியர்களின் பங்கினால் நமது கைகளிலும் ரத்தம் படிந்திருப்பதை நாம் மறுப்பதற்கில்லை.

நீண்ட நெடிய அந்நியர் ஆளுமைக்கு உட்பட்டு நிலவளமும், மக்கள் வளமும், சகோதரத்துவ பிணைப்பும், பண்பாட்டு சின்னம், கலாச்சார பெருமிதம் என அனைத்தையும் இழந்து நின்ற ஐநூறு வருட கால வரலாற்றைக் காட்டுகிறது இந்த நாவல். விஜயநகர ஆட்சியின் முடிவில் முழுமுற்றாக மத்திய மற்றும் தென்னிந்திய நிலம் துலுக்க ஆட்சி தொடங்கி டச்சு, பிரெஞ்சு மற்றும் ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக்குக் கைமாறிய சித்திரமும் அதன் சமூக அவலங்களின் நீட்சியும் ஆசிரியர் முன்வைக்கும் முக்கியமான பார்வை. இதனாலேயே இது காலனிய நாட்களைப் பற்றி எழுதப்பட்ட தமிழின் முன்னணிப்படைப்பாக அமைந்திருக்கிறது. கிட்டத்தட்ட பிரபஞ்சனின் தோளில் ஏறிப்பார்த்ததோடு மட்டுமல்லாது வரலாற்றின் மாறுபோக்குகளை மேலும் நுணுகி ஆராய்ந்து இந்த நாவலை எழுதியுள்ளார் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா. பிரெஞ்சு மொழியில் படித்து எழுதுபவராகவும் இருப்பதால் அவரால் பல காலனிய பிரெஞ்சு ஆவணங்களைத் தேடி வரலாற்றின் இருண்ட பக்கங்கள் மீது மேலதிக வெளிச்சத்தை அளிக்க முடிந்திருக்கிறது. பல சொற்றொடர்கள் பிரெஞ்சிலும் தமிழிலும் கொடுத்திருக்கிறார். அதில் பல தேதியிட்ட வரலாற்று நிகழ்வுகளாகவும் உள்ளன.

நவாப்புகளின் ஆக்கிரமிப்பு முயற்சி மற்றும் மராத்தா மன்னர்களின் ஆட்சியின் போது வகித்த அரசியல் நிலைமையின் பின்புலத்தில் பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் வட ஆற்காட்டு நிலத்தின் மாறும் நிலைமையைக் காட்டியுள்ளார். செஞ்சி, புதுவை, மதராஸ், சந்திரநாகூர், மாஹே, காரைக்கால் எனப் பயணம் செய்தபடி கதை இருந்தாலும் காலனி ஆதிக்கத்தின் கோர முகத்தின் தொடக்கங்கள் பலவற்றுக்கான ஊற்றுமுகத்தை இக்கதையில் நம்மால் பார்க்க முடிந்திருக்கிறது. ஆங்கிலேயர்களை ஒப்பிட்டு பார்க்கும்போது பிரெஞ்சு அரசர்கள் கனிவானவர்கள் என்பதை உடைத்துக் காட்டிய பிரபஞ்சனின் வழியில் பல குவர்னர்களின் பதவி மற்றும் பண மோகத்தினால் ஏற்பட்ட சமூக மாறுதல்களைக் காட்டியுள்ளார். சூழ்ச்சி, தந்திரம், பேராசை, மக்கள் நலம் பற்றிய அக்கறையின்மை என அனைத்தும் ஒரு கரிய புகை போல நாவல் முழுவதும் படர்ந்துள்ளது.

00Ooo

கடந்த நானூறு ஆண்டுகளாக பலவகையான அந்நியர் ஆதிக்கத்தினிடையே உருவாகி வளர்ந்த புதுச்சேரி நகரத்தில் இந்தியாவின் பிற பகுதிகளின் பாதிப்பு குறைவே. டச்சு, பிரெஞ்சு, வங்க கலாச்சாரங்கள் பிரதானமாக பாதிப்பை செலுத்தியது எனலாம். பதினெட்டு மற்றும் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டுகளில் டச்சு மற்றும் பிரெஞ்சும் இருபதாம் நூற்றாண்டில் வங்கமும் புதுவையின் தனித்துவத்தை நிறுவியதில் முதன்மையானதாக விளங்கியது. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் செஞ்சி மற்றும் சோழ தேசப்பகுதிகளை ஆண்ட முகலாய அரசுகள் எதிர்மறைவான விளைவுகளை ஏற்படுத்தின. மராத்தியர்களின் ஆட்சியின்போது கலை மற்றும் கலாச்சார தாக்கத்தினால் தஞ்சை மண்ணின் ரசனை விரிவடைந்ததைப் போல பிரெஞ்சு கலாச்சாரம் புதுவை மண்ணுக்கு உரம் சேர்த்தது. இருவித கலாச்சாரங்கள் மோதும்போது ஏற்படும் எதிர்மறையான வீழ்ச்சிகளையும் மீது புதுவை மக்களின் உலகப்பார்வை விசாலமடைந்ததுக்கு இதுவும் ஒரு காரணம். வணிகத்துக்காகக் கால் பதித்த பிரெஞ்சு கும்பனியாரின் அடக்குமுறையும் பேராசையும் ஆங்கிலேய அரசுக்கு எவ்விதத்திலும் குறைவானதில்லை என்றாலும் துய்ப்ப்ளேவைப் போன்ற தலைவர்கள் மக்களின் பண்பாட்டுச் செல்வங்களின் மீது பிடிப்பு செலுத்தி அவர்களது வாழ்வின் தரத்தை முன்னேற்றும் முயற்சிகள் பல செய்தனர். பிரெஞ்சு ஆட்சி ஆங்கிலேயர்களது கொள்ளை ஆட்சியைவிட மனித விரோதத்தன்மை நிறைந்தது என பிரபஞ்சன் தனது முன்னுரையில் எழுதியிருப்பார். அல்ஜீரியா, மொர்ரீஸியஸ் நாடுகளில் பிரெஞ்சு ஆட்சியின் அவலங்களைக் கேள்விப்படும்போது நீதித்துறையின் மீது அவர்களது அலட்சியமும், அடிமை மனிதர்களது மீது கட்டற்ற வன்முறையை அவிழ்த்துவிடுமளவு பேராசையும் அரக்க குணமும் கொண்டவரகள் என்பதை நம்மால் உணர முடியும். காலனிய ஆட்சியாளர்களின் ஒட்டுமொத்த சித்திரம் என்பதால் நாம் ஒருவரை விட மற்றொருவரது ஆட்சி சிறப்பானது என எவ்விதம் சான்றிதழ் அளிக்க முடியும்? உலகம் முழுவதும் நிலவி வந்த அடிமை முறையும், பேராசையின் விளைவால் சக மனிதரைப் புழுவென மதிக்கும் அவலமும், நீதி என்பதே வல்லானின் சட்டம் எனும் நிர்வாக முறையும் எவ்விதத்திலும் ஒப்பீட்டுக்கு உகந்தவை அல்ல. ஆனாலும் காலனியாட்சி காலத்தின் வரலாற்றை ஆராயும் ஆய்வாளர்கள் இன்றும் புதிது புதிதாகப் பல கீழ்மைகளின் சாட்சியங்களை வெளிக்கொண்டுவந்தபடி இருக்கின்றனர் என்றாலும் ஒட்டுமொத்தமாக மானுட வாழ்வுக்கு மேன்மை தரும் சில விஷயங்களுக்கு காலனியாதிக்கம் மறைமுகமாகக் காரணமாக அமைந்திருப்பதைக் கொண்டு நாம் சிலதெளிவுகளை அடைய முடியும்.

கலைஞர்களும் வரலாற்றாசியர்களும் வரலாற்றை காலந்தோறும் வெவ்வேறு வழிகளில் அணுகி வருகின்றனர். பதினெட்டாம் நூற்றாண்டு வரலாற்றிசியர்களின் வரலாற்றுப் பார்வை கொண்ட விழுமியங்களை நாம் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டிலோ இருபதாம் நூற்றாண்டிலோ போட்டுப் பார்க்க முடியாது. தங்கள் வரலாற்றுப் பார்வைக்குத் தகுந்தாற்போன்ற வரலாற்றுணர்வை கலைஞர்கள் மேற்கொள்வர். நீலக்கடல் மற்றும் பிரபஞ்சனின் ‘மானுடம் வெல்லும்’ ஆகிய இரு வரலாற்று நாவல்களையும் நாம் அணுகி ஆராயும்போது இந்த உண்மை மேலும் பலமடங்கு விரிவடையும்.

நாட்குறிப்பு எழுதி தன் எழுத்தின் மூலம் புதுவை பிரஞ்சு ஆட்சிக்கு நீங்காத இடம் தந்த துய்ப்பளேயின் துபாஷி ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை பாத்திரத்தை இரு எழுத்தாளர்களும் வெவ்வேறு வரலாற்றுப் பார்வையில் அணுகியுள்ளனர். மானுடம் வெல்லும் பிரபஞ்சன் ஆனந்தரங்கப்பிள்ளையை தனது காலத்தின் விதிகளுக்கேற்ப பிரெஞ்சு கவர்னரிடம் விசுவாசமாக நடந்துகொள்பவராக மட்டுமல்லாது புதுவை ஹிந்துக்கள் மீது பரிவு கொண்டவராகவும் சித்திரிக்கிறார். நாகரத்தினம் கிருஷ்ணாவின் நீலக்கடலைப் பொருத்தவரை ஆனந்தரங்கப்பிள்ளை பிரெஞ்சு அராஜகத்துக்கு ஊமைச்சாட்சியாக நின்ற மற்றொரு உயர்மட்ட ஹிந்துவாக சித்திரிக்கிறார். பிள்ளை ஒரு நேரடியான கதாபாத்திரமாக வராவிட்டாலும், மொர்ரீஸியஸ் தீவிலுள்ள தமிழரின் நிலையையும் அடிமை வாழ்வையும் ஆட்டிவைக்கும் பாவைகளாக விளங்கும் பிரெஞ்சு காலனியாதிக்கத்தின் அச்சாணியாக உயர்மட்ட வணிகர்களைக் குறிப்பிடுகிறார். லாப நோக்கை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்டவர்கள் அந்நிய ஆதிக்கத்தின் அட்டூழியங்களைக் கண்டும் காணாதிருந்தது அந்த கோர வரலாற்றின் கறையைப் பூசியவர்களாகிறார்கள். இந்த வரலாற்றுப்பார்வையை முன்வைக்கும் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா காலனியாதிக்கத்தின் கோர முகத்தின் மற்றொரு பக்கத்தை ஆழமாகப் பதிந்தவர் ஆகிறார். மானுடம் வெல்லும் நாவலும் காலனியாதிக்க நோயைக் காட்டியது என்றாலும் அந்நியர் ஆட்சியின் பண்முக விளைவுகளை (சாதகமும் உண்டு) அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்தியதில் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணாவின் நீலக்கடல் வெற்றி பெற்றிருக்கிறது.

இந்தியக்கடல் பகுதி கடந்த பத்து நூற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாக உலகத்தின் மிக முக்கியமான வணிகவழியாக இருந்துள்ளது. ஆசிய மற்றும் ஆப்பிரிக்க கண்டத்தின் விதியை மட்டுமல்லாது தொழிற்வளர்ச்சி கண்ட ஐரோப்பிய நகரங்களின் விதியையும் இந்த கடல்பகுதி தீர்மானித்து வந்திருக்கிறது. மனித  வளர்ச்சியில் உறைபனிக்காலம் முதல் மக்கள் கூட்டம் இடப்பெயர்ப்பு நடத்திய முக்கியமான பகுதியும் இதுதான். ஆப்பிரிக்காவும் ஆசியாவும் ஒன்றாக இருந்த நிலப்பகுதி பிரிந்தபின்னர் ஐரோப்பாவின் உறைபனிகாலத்தில் மக்கள் கூட்டமாக இடம் மாறிய காலம் முதல் காலனியாதிக்கக் காலம் வரை தொடர்ந்த நகரும் நாகரிகமாக இது இருந்துவந்துள்ளது. மொர்ரீஸியஸ், ரெயூனியன் எனும் சிறு தீவுகள் ஐரோப்பாவிலிருந்து வரும் பெரு வணிகக்கப்பல்களாலேயே வளர்ச்சியடைந்த பகுதிகள் எனலாம். புயலிலிருந்து தப்பிக்கவும், கடற்கொள்ளையர்களிடம் சிக்காமல் தஞ்சம் பெறவும் இச்சிறு தீவுகள் காலனிய சக்திகளுக்கு உதவியுள்ளது. சூயஸ் கால்வாய் கட்டி முடிக்கப்பட்ட பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு வரை நன்முனைப் புள்ளியிலிருந்து காற்றின் விசைக்கேற்ப இந்தியாவை அடைவதற்கு முன்னர் இயல்பாக கப்பல்கள் சென்றடையும் தீவு இது. உலக வரைபடத்தில் சிறுபுள்ளியான இத்தீவின் மீது டச்சும்,பிரான்சும், இங்கிலாந்தும் மாறி மாறி ஆதிக்கம் செலுத்தியதில் மிகச் செழிப்பானது. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலிருந்து இந்தியாவிலிருந்தும் சீனாவிலிருந்து கேமரூன் பகுதியிலிருந்தும் வந்த கூலிகளாலும் அடிமைகளாலும் வளம் பெற்றது மொர்ரீஸியஸ். அங்கு விளைந்த கரும்பு, பருத்தி தோட்டங்களினால் காலனிகளும் செழித்தன. புதுவையிலிருந்தும் தெலங்கானா, வங்கம் பகுதியிலிருந்து வந்த மக்களால் உருவான இவ்வளர்ச்சியின் சித்திரம் நீலக்கடல் நாவலில் மிகச்சிறப்பானப் பகுதிகளாகும். தமிழில் இந்திய தமிழர்களின் Exodus அதாவது இடப்பெயர்வு பற்றிய முதல் நாவலாக அமைந்துள்ளது. காலனியாதிக்கம் எனும் வரலாற்றியலின் மிக முக்கியமான பண்பாட்டு வரலாற்றாவனமாகவும் இது உள்ளது.

இந்திய மக்களின் உலகலாவிய இடப்பெயர்வு என்பது பதியப்படாத இலக்கியம். இலங்கைத் தமிழரின் அகதி வாழ்வு பலவகையில் புனைவுகளாவும், அபுனைவுகளாகவும், வரலாற்று ஆவணங்களாகவும் நமக்குப் படிக்கக் கிடைக்கின்றன. மிகச் சிறத்த நாவல்களாகவும் அவ்வாழ்கை நமக்குக் கிடைக்கின்றது. ஆனால் இந்திய மக்களின் இடப்பெயர்வு பற்றி மிகச் சொற்பமான பதிவுகளே உள்ளன. ப.சிங்காரம் எழுதிய புயலிலே ஒரு தோணி மற்றும் கடலுக்கு அப்பால் நாவல்கள் இரண்டாம் உலகப்போர் பின்னணியில் தெற்காசியா தீவுகளில் செட்டியார் கடைகளில் வணிகம் செய்யவந்து இந்திய சுதந்திரப்போரில் நேதாஜியுடன் தோள்கொடுத்து நின்ற தமிழர்களைப் பற்றி ஒரு குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தை நமக்கு அளிக்கிறது. நவீன நாவலுக்கு உரிய இலக்கணத்துடன் அமைந்திருந்ததால் வரலாற்றின் ஊடுபாவுகளுக்குளும் வரலாற்றுப்பார்வை மாறும் விதங்களையும் பண்பாட்டு வீழ்ச்சிகளையும் முழுவதுமாக காட்டவில்லை

பா லைநிலம், கடந்த பல மணிநேரமாக இருவருமாக நடக்கிறார்கள் தலைக்குமேல் சூரியன் இருக்கவேண்டும் என்பது ஓர் யூகமதான், உறுதியாக சொல்வதற்கில்லை. வெளிறிய வானமே ஒரு பிரம்மாண்டமான சூரியனைபோல இருக்கிறபோது, சூரியனை எங்கிருந்து தேடுவது   ! மனிதர் நடமாட்டமற்ற பெருவெளி. ஓரிடத்தில் மட்டும் சில கழுகுகள் இறந்த ஒட்டகமொன்றை குத்திக்கிளறி ருசிபார்த்துக் கொண்டிருந்தன. ஒன்றிரண்டு கற்றாழைகளும், சப்பாத்திக்கள்ளிகளும் எதிர்பட்டனவேயன்றி, சற்றுகுந்தி இளைப்பாற பசுஞ்சோலையென ஒன்றோ, பேரீச்சைமரங்களோ கண்ணிற்படவில்லை.. பின்புறம் திரும்பிப் பார்க்க. புறப்பட்ட ஊர்,  நிலத்தையும் வான்வெளியையும் பிரிக்கின்ற கோடாய் நீண்டுக் கிடக்கிறது. «   எனக்கு முடியலை  சிறிது நிதானமாக நட   » என்று கெஞ்சினார். அவளைப்போல் உருக்கொண்ட அருவம் நின்றது. தலையைத் திருப்ப, அதன் பார்வையில் ,  இவருக்கும் அவளுக்குமான தாம்பத்திய வாழ்க்கையில் கிடைத்த அன்போ, ஈரமோ இல்லை, மாறாக இரையைக் கவ்வும் நேரத்தில் இடையூறை எதிர்கொண்ட சிறுத்தைபோல விழிகள். அப்பார்வைக்குப் பொருள்சொல்வதுபோல, தொடர்ந்து «   இல்லை இதுநாள்வரை நீங்கள் முன்னே செல்ல வளர்ப்புநாய் போல சோர்வின்றி, முணுமுணுப்பின்றி உங்களைத் தொடர்ந்து ஒரன்றிரண்டு வருடமல்ல தாலியைச் சுமக்க ஆரம்பித்த தினத்திலிருந்து நான் நடந்து வந்திருக்கிறேன். இப்போது உங்கள்முறை. இனி ஆயுள் பரியந்தம் நீங்கள் என்பின்னால நடக்கவேண்டும்   » … என்கிறது

« சார் சார் ! பால் பாக்கெட் கொண்டுவந்திருக்கன். »

சுயநினைவுபெற்றவர்போல, சாய்வு நாற்காலியில் முதுகை நிமிர்த்தி உட்கார, எதிரே பக்கத்துவீட்டுப் பையன். ஆச்சரியமாக இருந்தது, அடிக்கடி அவர் கண்ணிற்படும் பையன்தான், ஆனாலும் தவறுதலாக தன் எதிரில் நிற்பதுபோல பட்டது. அவள் இருந்தால், உள்ளறையிலிருந்து தள்ளாடியப்டி வெளிப்பட்டு, « வாத் தம்பி ! » எனக் கம்மியகுரலில் விளித்து, பால் பாக்கெட்டுகளை வாங்கிக்கொண்டு எள்ளுருண்டை ஒன்றை அவன் கையில் திணிப்பாள்.  

« நல்லது தம்பி, வச்சிட்டுபோ ! » என்றார், பையன் இரண்டு பால் பாகெட்டுகளையும் அங்கிருந்த ஸ்டூல் மீது வைத்துவிட்டு சிறிது ஏமாற்றத்துடன் திரும்பிச் சென்றான்.     

காலை நேரம். மணி தோராயமாக எட்டுக்கு மேலிருக்கலாம். மெலிந்தகைகளிரண்டும் ஒன்றிற்கொன்று அன்பைப் பரிமாறிக்கொள்ளும்வகையில் தடவிக்கொண்டன. வயிற்றிர்க்கும் முதுகிடத்தில் அப்படியொரு பற்றுதல் இருக்கவேண்டும் ஒட்டிக்கிடந்தது. இலவம் பஞ்சுபோல நரைத்த தலைமயிரும், நிறத்தில் அதற்குச் சற்றும் குறையாத மீசையும், முருங்கை மர கம்பளிப் பூச்சிபோன்ற இரு புருவங்களும் ஒழுங்கின்றி இருந்தன. அவள் இல்லையென்று ஆனபிறகு தன் உடல் சார்ந்த பராமரிப்பில் அக்கறை இல்லாமலிருந்தார். எனினும் அவள் உயிரோடிருக்கும்வரை ஊட்டி வளர்ந்த உடல் என்பதால் முதுமைக்குரியசாயலை சிறிதும் காட்டிக் கொள்ளாத தேகம், சிலகிழமைகளாக, நீரைக் காணாத செடிபோல வாடிக் கொண்டிருக்கிறது. உண்மையில் கொழுகொம்பில்லை அந்த அம்மாள் மரம், இவருடைய பிடிமானமே அவள்தான். என்ற உண்மை அவள் மறைந்த குறுகிய நாட்களிலேயே வெட்டவெளிச்சமாகிவிட்டது.

 பார்வை வீதியிலும் விட்டத்திலுமாக தவணை முறையில் தடம் மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. நடைகூடத்தில் போட்டிருந்த சாய்வு நாற்காலியில் இரு கைகைளையும் தலைக்குக் கொடுத்திருந்தார்; கால்களை மாத்திரம் அவ்வப்போது, ஒன்றின்மேல் ஒன்றாக போடுவதும், பின்னர் கீழிறக்கி வைப்பதுமாக இருக்கிறார். அருகே தமிழ் தினசரிகள் இரண்டு, ஒன்று நேற்றைய தேதியிட்டது. « உங்களைப்பற்றி ஒரு கட்டுரை வந்திருக்கிறது », எனத் தெரிவித்து அவருடைய அபிமானி ஒருவர் கொடுத்துவிட்டுச் சென்றது, மற்றொன்று இன்றைய தினசரி.

  சாய்வு நாற்காலியில் எத்தனை மணிக்கு வந்தமர்ந்தார், அதிகாலை விழிப்பிற்குப் பிறகென்று வைத்துக்கொள்ளலாம். அவருடைய அவள் இல்லையென்றான பிறகு நாளின் பெரும்பகுதி இப்போதெல்லாம் சாய்வு நாற்காலியில் கழிகிறது. காலைக் கடன், இயற்கை உபாதைகளிலிருந்து விடுதலைபெற, பசி எடுத்தால் உணவுண்ண, மற்றும் எழுத்து சார்ந்து இவருடைய வருகை முக்கியம் என்கிற நெருக்கடி இருப்பின் இலக்கிய விழாக்களுக்காக அவருடைய சாய்வு நாற்காலியைப் பிரிவதுண்டு. மற்றப்படி வீடு தேடிவரும் இலக்கிய அன்பர்கள், உண்மையானஅபிமானிகள், பிறகு வீதியில் போய்க் கொண்டிருக்கும்போது, வழிபிள்ளையாருக்குத் தோப்புக்கரணம்போடும் இயல்புடன் நலன் விசாரிக்கவும், படம் எடுத்துக்கொள்ளவும் கதவைத் தட்டும் திடீர் அபிமானிகள் அனைவருக்கும்  அருள்பாலிக்க எழுத்தாளருக்கு உதவுவது  இந்த சாய்வுநாற்காலிதான்.

  வழக்கமாகவே அதிகாலையில் எழுந்திருக்கும் பேர்வழி. அவள் இறந்த நாளிலிருந்து உறக்கம் என்பது இல்லை, புரண்டு புரண்டு அவளைப்பற்றிய நினைவுகளில் மூழ்கி, அசைபோட்டது போதாதென்று, முன்கூடத்தில் போட்டிருக்கும் இந்த சாய்வு நாற்காலியில் உட்கார்ந்துவிடுவார். அதிலமர்ந்தபடியோ, படுத்தபடியோ, நாளின்மீது சூரியன் நிகழ்த்தும் அத்தனை மந்திர ஜாலங்களிலும் – சூரியன், சூரியன் அழைத்துவரும் காலை, முற்பகல், சூரியனற்ற பிற்பகல், மெல்ல மெல்ல பகல் நீர்த்து இரவு மாயப் போர்வையாக தடித்து அனைத்தையும் மூடும் வரை – தினம் தினம் பார்க்கிற காட்சிதானே என்கிற அலுப்பின்றி அவற்றில் லயித்திருப்பார். இடைபட்ட நேரங்களில் இறந்த அவருடைய மனைவியின் ஞாபகங்களோடு சாப்பிட இலை தைப்பதுபோல அவசரகதியில் சம்பவங்களைக் கோர்ப்பார் .

  மூத்த எழுத்தாளர், எழுபது வயது, சரியாகச் சொல்லவேண்டுமெனில் எழுபதுவயது நான்குமாதங்கள். போனமாதத்தில் அவருடைய பிறந்த நாள்,  திரைப்பட இயக்குனர் ஒருவர் தலைமையில் விமரிசையாகக் கொண்டாடப்பட்டது.விழாவின்போது எழுத்தாளர் ஒருவருக்கு விருதும் கொடுத்தார்கள். விருதின்மதிப்பு பணத்தில் இருக்கிறது என்கிற தமிழிலக்கிய அறத்தின்படி பத்து இலட்ச ரூபாயை விருதோடு சேர்த்துக்கொடுத்தார்கள். பொதுவில் இன்றைய எழுத்தாளர்கள் குறித்து பெரிய அபிப்ராயங்கள் எதுவும் அவருக்கில்லை, வாசிப்பதுமில்லை. அதுவும் தவிர  தனக்காக ஒரு பெருந்தொகையை பரிசாக கொடுக்கும் அந்நபர் உண்மையில் இலக்கிய அபிமானியா அல்லது  பத்து இலட்சரூபாயை பரிசாகப் பெற அந்நூலுக்குத் தகுதியுண்டா என்பதுபோன்ற தேவையற்ற ஐயங்களுக்கு இடம்கொடுப்பதுமில்லை. இவரைக்கொண்டாடும் அன்பர்களின் பங்களிப்பில் நடப்பதால் எல்லாம் சரியாகத்தான் இருக்குமென்று நம்பிக்கை. ஒருமுறை இவருடைய மகள் தன்பிள்ளையைக் கல்லூரியில் சேர்க்க பணம் தேவைப்படுக்கிறதெனக் கூறி, அத்தொகையில் பாதியையாவது நம்மிடம் அவர்கள் கொடுக்கக் கூடாதா எனக்கேட்டு உபத்திரவம் கொடுக்க, அன்பர்கள் உண்மையைப் போட்டு உடைத்தார்கள். அந்த உண்மையை மேலும் உடைத்தால் சில்லுகளாகிவிடும் என்பதால்  இவரும் இவருடைய ‘அவளும்’ மகளுக்கு சமாதானம் கூறி அனுப்பி வைத்தார்கள். கட்சி அரசியல் மட்டுமல்ல இலக்கிய அரசியலும் நமக்கு வேண்டாமென்று ஒதுங்கி இருப்பவர். நம்மீது மரியாதைவைத்து ஏதோ நடக்கிறது, அதுதான முக்கியம், என்கிற திருப்தியொன்று போதும்.  

புதுச்சேரிக்கே உரிய  சித்திரைமாதத்து வெயில். வீதியின் மறுபக்கம் சற்று சோர்வுடன் நிற்கும் மரங்கள், தொலைதூரத்தில் சமுத்திரம்போல வெளிறிய அடிவானம், புதிரான இராட்சத விலங்குகள்போல உறக்கத்தில் மேகங்கள், மொட்டைமாடிகள், ஆகாயத்தில் சோர்வின்றி வட்டமிடும் ஒரு கழுகு என மேய்ந்த அவருடைய பார்வை வீதியில் வீட்டெதிரில் நிற்கும் வேப்ப மரத்தின்  மீது பதிந்து அசையாமல் நின்றது. திடீரென்று மஸ்லின் ஆடையில் மென்காற்று, நடனக்காரிபோல சுழன்று சுழன்று அலை அலையாக அதன் கிளைகளில் இளைப்பாறுவதுபோல அமர்ந்து பின்னர் எழுந்தோடியது. வேம்பின் மெல்லிய கொம்புகள் மெய்சிலிர்த்து, நடனமாடும் காற்றுப்பெண்மீது பூ மாரிப் பொழிவதுபோல பூக்களை உதிர்க்கின்றன. அவருடைய ‘அவள்’ இருந்தால் படியிறங்கி வீதியின் மறுபக்கம் சென்று காத்திருந்து, உதிரும் பூக்களை மடியில்வாங்கி  வீட்டிற்குள் நுழைந்த மறுகணம் அடுப்பில் வாணலை வைத்து உளுந்தம் பருப்பை வறுத்து, அதனுடன் தேங்காய்த் துருவலையும், வேப்பம் பூவையும் சேர்த்து, வதக்கி ஆற வைத்து. சூடு ஆறியதும் மிக்ஸியில் புளி, உப்பு, பெருங்காயத்தூள் சேர்த்து, வேப்பம் பூ துவையல் தயாரித்தாளென்றால் அன்று இவருக்கு ஒரு பிடி தயிர் சாதம் வழக்கத்தைக் காட்டிலும் கூடுதலாக இறங்கும்.

அவளைப் பற்றிய பிரம்மிப்பு இன்றுநேற்றல்ல மணமுடித்திருந்த ஒரு சில நாட்களிலேயே ஆரம்பித்து, இதோ இன்று இறந்தபின்னரும் நீடிக்கிறது. சம்பிராதாயப்படி மறுவீடு விருந்துக்கென அவள் வீ.ட்டிற்குச் செல்லவேண்டியிருந்தது. புதுமணத் தம்பதிகளுக்கென்று  மாடியில் ஓர் அறையை ஒதுக்கி இருந்தார்கள். சாப்பிட மட்டும் கீழே இறங்கவேண்டும். புதுமாப்பிளைக்குரிய விருந்தென்ற வகையில் தடபுடலாக படைக்கப்பட்டபோதும் இவருக்குப் பிடித்த அயிட்டங்கள் இல்லை, « புதுப் பொண்டாட்டியிடம் » விரும்பியதைச் சொல்லவும் கேட்கவும் இவருக்குத் தயக்கம், இந்த லட்சணத்தில் அப்போதெல்லாம் கொஞ்சம் கூச்சப் பேர்வழியுங்கூட. திருப்தியின்றியே கையைக் கழுவார்.  மூன்றாம் நாள் அந்த அதிசயம் நடந்தது. இலைபோட்டிருந்தது, வக்கம்போல இலையில் உப்பு, பருப்பு, அப்பளம், உளுந்து வடை. ஆனால், கடந்த இரண்டுநாட்களாக காணாத பருப்புப் பொடி, சேப்பங்கிழங்கு வறுவல், வாழைப்பூ கூட்டு, பிரண்டைத் துவையல், முளைக்கீரை சாம்பார், எலுமிச்சை ரசம், அவல் பாயாசமென  எல்லாமே இவர் விரும்பிச் சாப்பிடக்கூடியவை. போதாதற்கு அன்று என்னவோ, இவருடைய மாமியாருக்குப் பதிலாக ‘அவள்’ பரிமாறினாள். கூடுதலாக அவள் குனிந்து பரிமாறும் போதெல்லாம் பொன் வளைகளும், கால் கொலுசும் இணைந்து எழுப்பிய ஓசைக்கு, ஒற்றைச் சடை தரையில் கால்பதித்து ஆடியது. உபசார மயக்கத்தில் கூடுதலாகச் சாப்பிட்டார். கை கழுவச் சென்றபோது, கொலுசாக நடந்துவந்து செம்பு நீரை கண்கள் காதலுடன் கொடுக்க, கைகளைத் துடைப்பதற்கு துவாலையை நீட்டின, வளைகள். அப்போதும் அந்த ஒற்றைச் சடை ஒய்யாரமாய் குறுக்கிட்டது. அக்காட்சிகளெல்லாம், அவர் மனச் சுவரில் தீட்டப்பட்ட நிரந்தர ஓவியங்கள், அவற்றை அத்தனை எளிதாக மறக்க முடியுமா என்ன ?

அன்றையதினம் அவர் மனதிற்குள் எழுந்தகேள்வி இத்தனை சீக்கிரம் எப்படி « அவள் » தன் ‘சுவையை’ அறிய முடிந்தது. அதற்கான சூத்திரம், தந்திரம், உள்ளுணர்வு என்று பிரத்தியேகமாக அதிலும் குறிப்பாக பெண்களுக்கு இயற்கை கொடுத்திருக்குமா ? என்பதாகும். அக்கேள்வியைக் தனக்குள்  பலமுறை கேட்டிருக்கிறார்..பிறகு இவரைபோலவே தாம்பத்ய வாழ்க்கையின் பரிமாணங்களை : குழந்தைக்குத தாய், பேரப் பிள்ளைகளுக்குப் பாட்டியென ஒவ்வொன்றாக எட்டிப்பிடித்து உருமாற்றம்பெற்று பின்னர் திடீரென ஒரு நாள் « இங்கேயே இருங்கள் இதோ வந்துடறேன்  » எனப் போனவள்போல போய்ச் சேர்ந்துவிட்டாள். இறுதி மூச்சுவரை கைப்பிடிக் கொண்டை, நரைத்த தலை மயிர், புருவங்களுக் கீழ் எப்போதாவது சிமிட்டலுடன் இருப்பைவெளிப்படுத்துக் கண்கள், ஒட்டிய கன்னங்கள், வாயை உதடுகளில் மறைத்து, முகத்தை முகவாய்ப் பிரிமனையில் நிறுத்தி ஓய்வின்றி வீட்டில் வளையவந்தவள் திடீரென திருவிழாவில் தொலைந்தது போல தொலைந்துவிட்டாள். வீட்டில் திரும்புகிற இடத்திலெல்லாம் அவளை மட்டுமே கண்டதாலோ என்னவோ, இன்று அவள் நடமாட்டமற்ற வீடு வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது.  

 அவள் உயிருடன் நடமாடியபோது, மணக்க மணக்க, கைவிரல் பதத்துடன், சரியாக ஆறு மணிக்கு ஒரு காப்பி கிடைக்கும். இந்த மூன்றில் எந்த ஒன்றில் தவறு நேர்ந்தாலும், இவரால் சகித்துக் கொள்ள முடியாது.விசிறி முகத்தில் அடிப்பார். ‘அவள்’ இடமிருந்து எவ்வித பதிலும் வராது,  அண்மைக் காலம்வரை சிறு சிறு முணுமுணுப்பைக்கூட கேட்டதில்லை. இடுப்பில் சொருகிய முந்தானையை எடுத்து முகத்தை அபிஷேகம் செய்தபின், மூக்கின் நுனியில் சொட்டிக்கொண்டிருக்கும் திரவத்தை அழுந்த துடைத்துக்கொண்டே, முதன் முதல் பெண்பார்க்க அவள் வீட்டிற்குச் சென்றபோது எப்படி நடந்தாளோ அப்படி  கால்களைப் பாந்தமாக எடுத்துவைத்து சுவரில் மோதி கீழே தரையில் புரண்டபடி அசையும் தம்ளரைக் குனிந்து கையில் எடுந்துக்கொண்டு அடுப்படிக்குச் சென்றால் அடுத்த ஐந்தாவது நிமிடத்தில் இன்னொரு கப் காப்பி ஈசிச்சேர் அருகே வந்து உட்காரும்.

இன்றைய தமிழின் மூத்த படைப்பாளி என்கிற பெயர் வாங்கியிருக்கிறார். ஒருவித   மரியாதை நிமித்தம் அவரைப் பலரும் பார்க்க வருகிறார்கள் என்பதை நன்றாக அறிந்தும் இருக்கிறார், இருந்தும் ஒருநாள் மனைவியிடம் விளையாட்டாக, :

  « எனக்கென்னவோ என்னைப் பார்க்கும் சாக்கில் உன்னுடைய காப்பியை குடிக்கத்தான் நம் வீட்டுக்கு வராங்களோண்ணு நினைக்கிறேன், எனக்குக் கொடுப்பதுபோல அவர்களுக்குக் காப்பி போட்டுத் தராதே ! என்ன நடக்குதுன்னு பார்க்கலாம். »

எனச் சிரித்துக்கொண்டே தெரிவித்ததுண்டு. உதடுகளைப் பிரிக்காமல், பக்கவாட்டில் அவை சற்று இழுபட முகம் மொத்தமும் தசை நார்கள் உதவியுடன் வெளிப்படுத்துகிற மகிழ்ச்சியொன்றே அவள் அதற்குத் தரும் பதில். 

  அவள் இல்லையென்றான பிறகு, கடந்த சில கிழமைகளாக  உள்ளூர் இலக்கிய அன்பர் ஒருவர் ஏற்பாடு செய்த  வேலைக்கார அம்மாள் வரும் நேரத்தை பொறுத்து (ஒன்பது மணிக்கு வரவேண்டும்) காப்பி என்ற பெயரில் ஒரு பானம் கிடைக்கும். வாயருகே கொண்டு செல்ல மூக்கை கடிப்பதுபோல வரும் துர்நாற்றத்துடனான அந்த பானத்தை ஒரு மிடறு குடித்துவிட்டு, தரையில் வைத்துவிடுவார். அப்பெண்மணியும்  « நீ குடித்தாலென்ன குடிக்காவிட்டால் எனக்கென்ன, காலையில் காப்பிப் போடணும், பாத்திர பண்டத்தை துலக்கணும், வீட்டைப் பெருக்கணும், அழுக்குத் துணியிருந்தா துவைக்கணும், வாங்கிவைத்த காய்கறிகளில் என்ன மிச்சமிருக்கிறதோ அதைக்கொண்டு சமைக்கணும்.  பன்னிரண்டு மணிக்கெல்லாம் நான்  வீடு திரும்பணும் » என்றிருப்பவள்.  

நினைவுகளில் மூழ்கினார். அவள்’ இறந்த நாளிலிருந்து இப்படித்தான் பழைய ஞாபகங்களில் புதைந்துபோகிறார். அதை ஒரு தவம்போல ஐம்புலன்களையும் ஒடுக்கிச் செய்வார். சராசரியாக இரண்டுநிமிடங்களில் ஆரம்பித்து,  “அய்யா இருக்கீங்களா?”  எனக் கேட்டு, இலக்கிய அன்பர்கள் மேனகைகளாக குறுக்கிடாதிருப்பின் தவம் கலைய  இரண்டுமணி நேரம் கூட ஆகலாம். காற்று மெல்ல முன் கதவைக் கடந்து ஆடையின்றிருந்த மார்பையும் முகத்தையும் தொட்டு விலகிக்கொண்டது. காற்றின்மேல் கோபப் பட்டவர்போல உச்சுக்கொட்டினார். வீதியில் உருமிக்கொண்டுபோன இரு சக்கர வாகனம் மீண்டும் நனவுலகத்திற்கு அழைத்து வர, கண்கள் வெயிலில் பதிந்தன : வீதியின் மறுபக்கம் தழைத்திருந்த வேப்பமரமும் அதில் உட்கார்ந்திருந்த இரண்டு காகங்களும், நாக்கைத் தொங்கப்போட்டு ஓடிக்கொண்டிருந்த நாயும், குழதையைத் தோளில் போட்டுக்கொண்டு  மஞ்சள்புடவை, ஆரஞ்சு நிற சீட்டி இரவிக்கையென இடதுகாலை அழுந்த ஊன்றி விந்தி விந்தி நடந்துபோன பெண்மணியும் வெள்ளிச் சரிகைபோல வேய்ந்திருந்த வெயிலில் பளபளத்தனர், முன்வாசலில் குவிந்த வெயில் பெரிய டிராகன்போல நாவை நீட்டி இவரை நக்க ஆரம்பித்தது. வெகு தூரத்தில், ஒலிபெருக்கியில் « பழம் நீ அப்பா ! » என்ற பாடல்.  அவள் விரும்பிக் கேட்கிற பாடல். திருமணமான புதிதில் எனக்குப் பிடித்த பாடல் எது தெரியுமா எனக்கேட்டு, « மன்மத லீலையை வென்றாருண்டோ ?  » என அவள் காதில் மெல்ல முணுமுணுத்ததும், அவள் நாணத்துடன் சமையற்கட்டுக்குள் ஓடி மறைந்ததும் நினைவுக்கு வந்தன. 

அறுபதுகளில் தாய் மாமன் மகள் என்ற உரிமையில், சுற்றத்தார் ஊர் பெரியவர்கள் ஆசீர்வாதத்துடன் இவருடைய மூன்று முடிச்சை தலை குனிந்து ஏற்று, இவர் தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியராக அங்கே இங்கேயென கிராமம் கிராமமாகப் பந்தாடப் பட்டபோதும், இராமனிருக்குமிடம் அயோத்தியென ஊர் ஊராக இவரை பின் தொடர்ந்து வந்தவள். பிறகொரு நாள், « என்னுடைய கதை பத்திரிகையில் வந்திருக்குதுபார் ! » என அவளுடைய கை முழம் அளவு நீளமாக இருந்த  பத்திரிகையின் பக்கங்களைப் புரட்டிக் காட்டியபோது, அவளுடைய புருவங்கள் உயர்ந்து, முன்வகிடில் வைத்திருந்த குங்குமம் உதிர நெற்றியில் சுருக்கங்கங்கள் மண்புழுக்களாக நெளிய, ஆட்காட்டிவிரலையும் நடுவிரலையும் சேர்த்தார்போல பிடித்து முகத்தில் ஆடிய கேசத்தை காது மடல்களில் ஒதுக்கியது கண்கொள்ளா காட்சி. அக்காட்சியை ஏதோவொரு சிறுகதையொன்றில் சேர்த்த ஞாபகம்.  

இத்தனை நேரமாக உள்ளூர் அன்பர்கள் இரண்டொருவர் வந்து பார்த்திருக்கவேண்டும். மணி ஒன்பது இருக்கலாம் ஒருவரும் எட்டிப்பார்க்கவில்லை. வேலைக்காரியும் வந்தபாடில்லை.உடம்பு கன கனவென்றிருந்தது, யாராவது வந்தால் ஒரு மாத்திரை வாங்கிவரச் சொல்லலாம். காலையிலிருந்து காப்பிக் குடிக்காதது என்னவோ போலிருந்தது. அவள் இல்லாத தனிமை முட்கம்பிபோல அவரைச் சுற்றிக்கொண்டு வதைக்கிறது. « இரக்கமற்ற பாவி ! » என வாய்விட்டுக் கத்தினார். வீதியில் போன இரு சிறுவர்கள் அச்சத்துடன் இவரைத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு கால்களை எட்டிவைத்து நடக்கிறார்கள்.

 அவள், இவர் எங்கெல்லாம் இருக்கிறாரோ, அங்கெல்லாம் இருந்திருக்கிறாள்.காப்பி கொடுக்கிறவளாக ; உணவு வேளைளில்.மதிய உணவை முடித்துவிட்டு சிறிது நித்திரைகொள்ளலாம் எனப்போகிறபோது இவருக்கு முன்பு படுக்கையை சரி செய்துகொண்டிருப்பவளாக ;  உள்ளூர் மனிதர்கள், வெளியூர் மனிதர்களென இவரைச் சந்திக்க இலக்கிய அபிமானிகள் வருகிறபோது, ஆட்களைப்பொறுத்து அடுக்களையிலிருந்தோ, கூடத்திற்குவந்தோ « வாங்க ! » என  வரவேற்றுவிட்டு காப்பிபோட, மோர் எடுத்துவர அல்லது தண்ணீர் கொண்டுவர என்று முகங்களின் தேவை அறிந்து  செயல்படுவாள். இவர் பேசும்போது முதிர்வயது சிலவற்றை நினைவுகூரத் தயங்கும், அவற்றையும் அந்த அம்மாள் நினைவூட்டுவாள். இலக்கிய விழாக்களில் முன்வரிசையில் அமர்ந்து சந்தோஷப்பட்டிருக்கிறாள். அவளுடைய பக்குவத்தில் வெந்தயக் குழம்பு, உருளைக்கிழங்கு வறுவல், இறால் குழம்பு, நெத்திலி வறுவல், மிளகு இரசம்,என ருசிகண்ட நாக்கு, இன்று வேலைக்காரி செய்தாலும், இலக்கிய அன்பர்கள் பரிதாபப் பட்டு வீடு தேடி எதையாவது கொண்டுவந்தாலும், சாப்பிடவேண்டும் என்று தோன்றினால், சாப்பிடுவார். . 

வாசிப்பும் எழுத்தும் தமது வாழ்க்கைத் துணை மீதான பார்வையை மாற்றியதென்கிற நம்பிக்கை அவருக்கு ஏராளமாக இருந்தது. பொதுவில் சொல்வதுபோல, காதிலும் வாங்கியதுபோல  தன்னுடைய அவளை எல்லாமுமாக பார்த்தது போதாதென்று விடலைப் பருவத்தில், வாலிப வயதில், இவர் பார்வையை, இவர் வார்த்தைகளைத் தங்கள் கண்களால், சொற்களால், உடல்மொழிகளால் நேர்செய்த பெண்களையும்கூட அவளிடம்தான் கண்டார். பின்னர் அவள் தன் வாழ்க்கைப்படகை சுமந்து செல்லும் ஜீவநதியாக மாறியபோது, « எதற்காக அவள் தன் நிழலாக வாழ்ந்தாள், அந்த சூட்சமத்தை அறியத் எப்படித் தவறினேன் ? » என்ற கவலை அவள் இருத்தலற்ற வெறுமைகளினால் முதலையாக உருமாற்றம்பெற்று இன்று அவரை விழுங்கிக்கொண்டிருக்கிறது. 

முப்பது வருடத்திற்கு முன்பு, ஒருமுறை ஊரில் திருவிழாவென கிராமத்திற்கு அவளை அழைத்துபோக மாமனார் வந்திருந்தார். « நீமட்டும் போ ! தேர்த் திருவிழா அன்று நான் வந்து சேர்ந்துகொள்கிறேன் » என்றார். அவரால் வாசிக்காமல், எழுதாமல் இருக்கமுடியாது என்பது மட்டுமல்ல, மாமனார் குடும்பத்தைத் தவிர வேற்று மனிதர்களை அந்த ஊரில் அவருக்குத் தெரியவும் தெரியாது, ஒரு நாள் இருநாளல்ல திருவிழா முடிய எட்டு நாட்கள் ஆகும், எனவே தன்னால் ஊருக்கு  வரமுடியாது எனத் தெரிவித்து மனைவியைச் சமாதானப்படுத்தி அனுப்பிவைத்தார். இவருக்கு ஓரளவு சமையல் தெரியும். பருப்பு சாம்பார், உருளைக் கிழங்கு வறுவலென்று வாலிப வயதில் சுமாராக சமைத்து பசியைத் தீர்த்துக்கொண்ட அனுபவமுண்டு, எனவே சமாளித்துவிடலாமென நினைத்தார். பழகிய வெங்காய சாம்பார், எனக்கும் உனக்கும் ஒத்துவராதென அடம்பிடிக்க, மோர் சாதம் நாரத்தை ஊறுகாய்க்கு முயன்று, கையை உதறிவிட்டு பட்டினிக் கிடந்தார். நான்காம் நாள் பருப்புப் பொடி, கருவேப்பிலைப்பொடி என முயன்றும் அரைகுறையாகத்தான் சாப்பிட்டு எழுந்திருக்கவேண்டியிருந்தது. எட்டாம் நாள் மனைவியின் ஊருக்குள் நுழைந்த மறுகணம், இவர் உடம்பை எடைபோட்டுவிட்டாள். அன்றிலிருந்து இறக்கும்வரை  இவரைவிட்டு இரண்டு மூன்று நாட்களுக்குமேல் அவள் வெளியில் தங்கியதில்லை.  இவர் சாப்பிடுவதற்கு எப்போது உட்கார்ந்தாலும், அது விருந்தினர் வீடாக இருந்தாலுங்கூட எதிரில் உட்கார்ந்தாளெனில் இவர் உண்டுமுடிக்கும் வரை அந்த இடத்தைவிட்டு அசைவதில்லை.

ஒரே மகளுக்குத் தலை பிரசவம். சம்பந்தி வீட்டாருக்கு கடலூரும் விழுப்புரமும் பக்கம் என்கிறபோதும், அவ்வளவு தூரம் தனால் வரமுடியாது என்பதோடு, அங்கு தங்கவும் இயலாது எனக்கூறி, மகளை புதுச்சேரி மருத்துவமனை ஒன்றில் சேர்க்கச் சொல்லி சம்பந்தி வீட்டாரைவற்புறுத்தி அதில் வெற்றியும் பெற்றாள், « ஏன் இப்படியெல்லாம் பண்ற,இதற்கு என்ன அர்த்தம் ? » என்ற்று இவர் கேட்க, « நீங்கதான் நிறைய எழதவறாச்சே, நான் ஏன் இப்படி நடந்துக்கிறேன்னு யோசிச்சுபாருங்க ! » என்பது அவளுடைய பதில். இது ஆறுமாதத்திற்கு முன்பு நடந்தது. திடீரென முதுகுவலியால் அந்த மனைவி அவதிப்பட, உள்ளூர் இலக்கிய அபிமானிகள் துணையுடன்  தனியார் மருத்துவமனை ஒன்றில் சேர்த்தார். வலி குறைந்த மறுநாளே வீடு திரும்பவேண்டுமென அடம்பிடித்தாள். தாயைப் பார்க்கவந்த மகளும், « அப்பாவை நான் பார்த்துகொள்கிறேன், நீ டாக்டர்கள் சொல்வதுபோல,  இரண்டு நாட்கள் பெட்டில் இருந்துட்டு வா, அவசரமில்லை ! », எனச் சொல்லிப்பார்த்தாள். பிடிவாதமாக, « உங்கப்பாவை பத்தி உனக்கென்ன தெரியும் ? » எனகேட்தோடு, அன்றே வீடு திரும்பி, இவருக்குப் பிடித்த வெந்தயக்குழம்பையும், தேஙாய்த் துவையலையும், இரவு உணவில் சேர்த்திருந்தாள்.

இதுபோல பலசம்பவங்களால் இவர் புரிந்துகொண்டது, தன்னைவிட்டு ஒரு நொடி கூட தன் மனைவிக்குப் பிரிந்திருக்க இயலாது என்கிற உண்மை. ஆனால் அவள்தான் இன்று தன்னை தனிமையில் வாடவிட்டு, ஒரேஅடியாகப் பிரிந்துபோய்விட்டாள். நினைக்க ஆத்திரமும் குமுறலும் முட்டிக்கொண்டு நெஞ்சில் புரள முதுகில் கிடந்த துண்டை வாயிற்பொத்திக்கொண்டு, யாரும் அருகிலில்லை என்கிற துணிச்சலில் :

« என்னைத் தனியா விட்டுட்டு எங்கும் போகமாட்டேன்னு இருந்த உனக்கு, என்ன வந்தது, இப்படியொரு வனாந்திரத்தில நிறுத்திட்டு போய்யிட்டிய நியாயமா ? » எனக் கதறி அழுதார்.

« ஐயா ! ஐயா ! » என்றொரு குரல்.  நினைவிலிருந்து மீண்டு வாசலைப் பார்த்தார். இந்தமுறை இரண்டு இளைஞர்கள்.

« நீங்க … ? »

« நாங்க மயிலம் பக்கத்திலிருந்துவறோம் ஐயா` ! உங்களைப் பார்க்கலாம்னு வந்தோம், சொல்லாம கொள்ளாம திடீர்னு வந்துட்டோம்.. என்னுடைய சிறுகதை தொகுப்பு ஒண்ணு வந்திருக்குது, அதைக் கொடுத்துட்டு, உங்க கிட்ட ஆசீர்வாதம் வாங்கணும். அப்புறம் எனக்கும் பூர்வீகம் பண்ருட்டிதான். வீட்டுல கன்னடம்தான் பேசுவோம். »

அவருக்கு வந்தபிள்ளையாண்டானின் உறவு மொழி புரியாமலில்லை. நாற்பது வருடங்களுக்குமேல் எழுதுகிறார். அவரைக்கொண்டாட ஏதேதோ காரணங்கள். அவற்றில் இதுவுமொன்று.  

« கோபிச்சுக்க கூடாது, வீட்டுல நான் மட்டும் தனியா இருக்கேன். தண்ணிகொடுக்க கூட வேறு ஒருத்தரும் எங்கூட தற்போது  இல்லை »

« பிரச்சனை இல்லைங்க ஐயா, இந்தப் புத்தகத்தைக் கொடுத்துட்டு கிளம்பிடறோம் »

இவர் எழுந்திருக்க முயற்சிக்க.. « வேண்டாங்க ஐயா நீங்க உட்கார்ந்திருங்க, எழுந்திருக்கவேண்டாம், என்ற  இளைஞர், தன்னுடைய நூலைக்கொடுத்த கையோடு கொண்டுவந்திருந்த சால்வையையும், இவருடைய முதுகில் போட்டு மறுபக்கம் வாங்கி, இரு முனைகளையும் சேர்த்துப் பிடிக்க, உடன் வந்திருந்த இளைஞர் தன்னுடைய கைத் தொலைபேசியில் படம் எடுத்துக்கொண்டார்.

« நான் படித்துப்பார்க்கிறேன் » என்று கூறி சாய்வு நாற்காலி அருகே இருந்த ஸ்டூலில் இளைஞர் கொடுத்த நூலை வைத்தார். இளைஞர்கள் இருவரும் விடைபெற்றுச் சென்றார்கள்.

அவர்கள் போர்த்திய சால்வை முதுகில் உறுத்தியது. அதை மெல்ல அகற்றி, நான்காக மடித்து ஸ்டூலில் நூலருகே வைத்தார். ஒரு முறை இப்படித்தான் யாரோ சால்வையை போர்த்தி படம் எடுக்க மறு நாள், சால்வையைப் போர்த்தும்போது மெல்ல போர்த்துவதில்லை, போட்டு இறுக்குகிறார்கள், இனிசால்வையை கையில் வாங்கிக்கொள்ளுங்கள், என அன்பாய் கடிந்திருக்கிறாள்.

இன்று நேற்றல்ல, ஐம்பது ஆண்டுகால  மணவாழ்க்கை. அவருடைய ‘அவள்’ தன்னுடையவர் சராசரி எழுத்தாளரல்ல என்பதை நன்கு புரிந்து வைத்திருந்தாள்.  சாமர்த்தியமாக காய் நகர்த்த தெரிந்தவர். எங்கோ ஊர் பேர் தெரியாத கிராமத்தில் பிறந்து இன்று நாடறிந்த படைப்பாளி எனப் பெயரெடுத்திருப்பது எழுத்தால் மட்டுமே சாதிக்கின்ற விஷயமல்ல. அவரைத் தேடிக்கொண்டு தெற்கே கன்னியாகுமரிலிருந்து வடக்கே சென்னை வரை ; தமிழ் வாழ்கன்னு கோஷம் போடற ஆசாமியிலிருந்து, தமிழ்நாட்டில் நாளைய முதலமைச்சர் ஆகனுங்கிற கனவுல வாழற நடிகர்கள் வரை தேடி வரத்தான் செய்தார்கள். இருந்தாலும் சிறிது நம்மைக் குறித்தும் யோசிக்க வேண்டுமில்லையா ?  என்ற ஆதங்கத்தில் ஒரு முறை அவள் கேட்டது நினைவுக்கு வந்தது.

« ஈஸிசேரை கொஞ்சம் தள்ளிப்போட்டு உட்காரக் கூடாதா, செத்த நேரத்துல வெயில் வீட்டுக்குள்ள நொழைஞ்சு உங்களை வழக்கம்போல தீச்சுடணும்னு, கங்கணம், கட்டிக்கொண்டிருக்கிறது, முன்னெல்லாம் பத்ரிக்கையிலேயே கருப்பு வெள்ளையிலே படம் போடுவாங்க, தவிர எப்பனாச்சும் ஒருமுறைதான உங்க படம் பேப்பர்ல வரும். இப்ப தினம் தினம் ஒங்க படத்தைப் போடறாங்க,  அதுவும் கலர்ல போடறாங்க. அதுல கொஞ்சம் பளிச்சுனு நீங்க இருக்கவேண்டாமா ?  »

« போடி பைத்தியக்காரி அவங்க என் கூட படம் எடுத்துக்கிறது என்னைக் காட்ட அல்ல அவர்களுக்கு முகவரி எழுதிக்க. நாற்பது வருஷமா எழுதறேன், எனக்கு இது தெரியாதா ? நான் மருத்துவமனை பெட்டுல படுத்திருந்தாகூடா பக்கத்துல நிண்ணு படம் எடுத்துக்க ஆசைபடறான், நான் பிணமா விழுந்தா கூட என் பக்கத்துல நின்னு படம் எடுத்துப்பாங்க. நடிகர்களைவிடு, இந்த நாட்டின் ஜனாதிபதிக்கோ, பிரதமருக்கோக் கூட இப்படியொரு அதிர்ஷ்டமில்லை. எடுத்துட்டுப் போகட்டும், யார் யாரோ எங்கூட படம் எடுத்துகிட்டாலும் நான் ஒருத்தன்தான் எல்லோருடனும் இருக்கேன். ஆக  உண்மையில் பளிச்சுனு இருக்கிறது இதுல யாரு ? அவங்க இல்லை, நாந்தான். »

அவரை ஜெயிக்கிறது சுலபமில்லைன்னு அவருடைய ‘அவளு’க்குத் தெரியாதா என்ன. இருந்தும் கேட்பாள். கேளிவியைகூட அவரைத் தவிர பிறருக்கு கேட்டுவிடக்கூடாது என்பதுபோல, பல்லி சத்தம்போடுது போல மெதுவாக கேட்டிருக்கிறாள். அவரிடம் கேட்டு அவர் சொல்லும் பதில்களில் வார்த்தைகள் குலுங்குவதையும் அவை எழுப்பும் நவரசத்தையும் அவற்றின் அர்த்தத்தையும் கேட்டு சந்தோஷப்படவே அடிக்கடி இப்படி ஏதாவது கேள்விகளை எழுப்புகிறேன் என ஒரு முறை கூறியிருக்கிறாள். 

 « மனிதர் வாழ்வில் ஆணு பெண்ணுமாக இரு உடல்கள் இரு உள்ளங்கள்  உயிர் வாழ்க்கையின் பெரும் பகுதியை இன்பம் துன்பம் இரண்டிலும் கைகோர்த்து, வலிகளைப் பகிர்ந்து, சுகங்களைத் தியாகம் செய்து, உனக்காக நான் என்பதை ஒவ்வொன்றிலும் உறுதி செய்து, ஒருநாள் «  இருந்ததும், நடந்ததும், சுவைத்ததும் சுகித்ததும் பொய்யாய் பழங்கதையாய் முடிகிறபோது, ஏன் இந்த மனித வாழ்க்கை என கேள்வி எழுகிறது.  » என்று ஏதோவொரு கட்டுரையில் ஒருமுறை எழுதியிருந்தார். உடல் சோர்ந்து, வாழ்க்கையில் அலுத்து, இதே ஈசிச்சேரில் சாய்ந்தபடி அன்றும் இப்படித்தான், மதிய உணவை உண்டு முடித்த கையோடு எதிரிலிருக்கும் வேம்பு காற்றில் தலையைச் சிலுப்பும் அழகை இரசித்துகொண்டு, பற்குச்சியால் பல்லிடுக்குகளை கிளறிக்கொண்டிருந்தார். அருகில்  வெற்றிலைச் செல்லத்துடன் இவருடைய அறுபது வருட தாம்பத்ய துணை. வெற்றிலையை எடுத்து காம்பைக் கிள்ளி எறிந்துவிட்டு அதன் முதுகில் சுண்ணாம்பை தடவிக்கொண்டிருந்தாள். மனதிலிருந்த சங்கடத்தை  அவளிடம் பகிர்ந்துகொள்ளவேண்டும் போலிருந்தது, வெகு நாட்களாக அவர் சுமந்துவரும் பாரம், இறக்கிவைப்பதென்று தீர்மானித்தவராக :

« இங்கே பார்   இல்லறவாழ்க்கையில்  நீயும் நானும் கணவன் மனைவி, அப்பா அம்மா என்ற பதவிகளைக் கடந்து இன்றைக்கு தாத்தா, பாட்டி.  சமூக வாழ்க்கை வேறு. என்னை அது தனித்து அடையாளப்படுகிறது, ஒற்றையாக இருப்பதைபோன்ற உணர்வு, எழுத்துலகில் இன்று நான் முதலமைச்சன், விமர்சனத்திற்கு அப்பாற்பட்டவன். இங்கு வெவ்வேறுவிதமான அமிமானிகள் எனக்கென்று இருக்கிறார்கள். »

என அவர் கூற, அவள் குறுக்கிட்டு :

«இரண்டு நாளைக்கு முன்ன செங்கல்பட்டிலிருந்து வந்த தம்பி நோபெல் பரிசெல்லாம் உங்களுக்குக் கிடைச்சிருக்கணும்னு  சூம் மீட்டிங்கிலே பேசுச்சுன்னு சொன்னீங்க.  சாகித்ய அகாடமி விருதெல்லாம் வாங்கிட்டீங்க அடுத்து ஏதோ ஞான பீட விருதாமே, கிடைச்சுடுமில்லையா ? உங்களுக்கு கிடைக்காம வேற யாருக்கு கிடைக்கும்! »

நரை போட்டிருந்த வயதிலும், இளமைக் காலத்தில் இவரிடம் வைத்திருந்த நம்பிக்கையில் எள்முனை அளவும் குறைவின்றி, பதில் உற்சாகத்தோடு அழுத்தமாக ஒலித்தது.

 « அவங்க என்மீது வைத்திருக்கிற அன்பு பேருல ஏதோ சொல்றாங்க. அரசியல்வாதிகள், நடிகர்கள்னு என் வீடு தேடி வருவதே, பிறருக்குக் கிடைக்காத விருதுதான். பார்ப்போம் » என்றவர் தொடர்ந்து :

« ஆனால் நான் சொல்ல வந்தது அதில்லை. வாசிப்பு, எழுத்துன்னு இருந்துட்டேன், உன்னைச் சரியா நடத்தினேனா என்கிற குற்ற உணர்வு எங்கிட்ட இருக்கு. விசுவாசமிக்க அபி

சைகோன் – புதுச்சேரி

         ஊடகங்களின் வருகையினாலும் மற்றும் நவீன வாழ்க்கையில் பல்வேறு பொழுது போக்கு அம்சங்கள் நிரம்பி வழிவதனாலும் பொழுது போக்கிற்காக வாசிப்பவர்களின் வாசிப்பு என்பது அருகி வருகிற காலம் இது.

பணம் ஈட்டுவதை மையமாக கொண்டு செய்யப்படாத செயல்களில் ஒன்றாக இன்னமும் நீடித்துக்கொண்டு இருக்கும் செயல்ப்பாடுகளில் ஒன்றாக இலக்கிய எழுத்தும் இருந்து கொண்டிருக்கிறது.

ஒருவர் அவரது ஆத்ம திருப்திக்காக தன்னிச்சையாக முன்னெடுக்கும் எந்த ஒரு கலை முயற்சியும் எப்போதும் உயிரோட்டமானதாக இருக்கவே செய்யும்.

அவ்வகையாக நாகரத்தனம் கிருஷ்ணா எழுதிய சைக்கோன் புதுச்சேரி என்ற சமூக வரலாற்று நாவல் அமைந்ததனால் அந்த நாவல் வாசிப்பு அனுபவம் எனது ஐம்புலன்களுக்கும் விருந்தாக அமைந்தது என்று சொல்வதொன்றும் மிகையல்ல.

இந்த நாவலின கதைக்களங்களாக இந்தியாவின் புதுச்சேரியும் வியட்னாமின் சைக்கோனும் அமைந்துள்ளது.

இரண்டாம் உலகப்போரோடு பின்னிப்பிணைந்த உண்மை நிகழ்வுகளினதும், அந்த காலகட்டத்தில் புகழ் பெற்ற நிஐ கதாநாயகர்களின் கதைகளையும் புதுச்சேரி மற்றும் சைக்கோன் நிலவியல் பின்னணியில் காலணியத்துவ அரசியல் நிகழ்வுகளையும் பின்னணியாக வைத்து எழுதிய சமூக நாவல் என்னும் ஒரு பெரும் புனைவு வெளிக்குள் வாசகரை கதை சொல்லி இப்படி இழுத்தழைத்துச்செல்கிறார்.

“ நம்முடைய தனித்தன்மையை விலக்கிக்கொண்டு எப்போது கொள்கை அல்லது சித்தாந்தத்திடம் முழுமையாக ஒப்படைத்துவிடுகிறோமோ அக்கணத்தில் குற்றம் தன்னை நியாயப்படுத்த முனைகிறது அதுவே ஒரு நியாயமாக உருப்பெறுகிறது”. ‘அல்பெர் கமுய்’ ( Albert Camus) வார்த்தைகள், சத்திய வாக்கு. காலனிய அரசியல்வாதிகளுக்குக் கடல் கடந்து முன்பின் அறிந்திராத மக்களை அடிமைப்படுத்த ஒரு சித்தாந்தம் தேவைப்பட்டதெனில், அவர்களிடமிருந்து விடுதலைபெற எண்ணிய மக்களுக்கும் சித்தாந்தமொன்றின் தேவை இருந்தது. இச்சித்தாந்தப்போரில் இரு தரப்பு ஆயுதங்களும் பலிகொண்ட உயிர்கள் ஏராளம். வரலாற்றின் ரத்தம் தோய்ந்த பக்கங்கள் எமது பூமியொன்றில் எழுதப்பட்டபோது, கையறு நிலையில் எங்களால் வேடிக்கை மட்டுமே பார்க்க முடிந்தது.

முதல் இந்தோசீனா யுத்தத்தின் இறுதி அத்தியாயம் எழுதப்பட்ட எங்கள் சகோதர பூமிக்குப்பெயர்: தியன் பியன் ஃபூ (Dien Bien Phu). ஒன்பது ஆண்டுகாலப்போரை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்த களம். நூறாண்டு காலம் ஆண்ட ஐரோப்பியர், காலனி மக்களின் விழிப்புணர்வை புரிந்துகொண்டிருக்க வேண்டும். அமைதியாக இந்தோசீனாவில் இருந்து வெளியேறி இருக்க வேண்டும். விடுதலையைச் சில நிபந்தனைகளுடன் வழங்க முன்வந்த காலனிய அரசின் யோசனையை வியட்மின்கள் நிராகரிக்க, யுத்தம் ஆரம்பித்தது. ….. போரின் முடிவு ? நீங்கள் எதிர்பார்த்தது போலவே நீதியின் பக்கம்.

விளைவு நீதியின் பக்கமா இல்லை அமெரிக்க புவிசார் அரசியல் வியூகங்களில் விளைந்த தற்காலிகமான வியட்நாமின் வெற்றியா என்ற எண்ணம் வாசகராக எனக்கு தோன்றியது.

———————

முன்னூறு பக்கம் தாண்டி ஓடும் இந்த வலின் மிக முக்கியமான கருவாக நான் கருதுவது“விடுதலை”. 

ஐரோப்பியர்கள் ‘கூண்டில் அடைபடு ! வேண்டியது கிடைக்கும் என்று கூற வியட்மின்கள்“விடுதலையைக்கொடு, வேண்டியதை நாங்கள் தேடிக்கொள்கிறோம்’ எனத்தெரிவித்தபதிலால் நடந்த யுத்தம்.’ என்கிறார் எழுத்தாளர்.

ஓரே காலகட்டத்தில்  புதுச்சேரி  தமிழர்களை அடிமைப்படுத்தி வைத்திருக்கும் 

பிரான்சு தென் சீனக்கடலில் உள்ள வியட்நாம்  சைக்கோனையும்  அடிமைப்படுத்துகிறது.  அவர்களை எதிர்க்கிற  வியட்நாமியர்கள்மேல்  போர் தொடுக்கிறது பிரெஞ்ச் கொலனி அரசு.

அந்த காலகட்டத்தில்வியட்னாமியர்களை வழிநடத்தும் தலைவராக கம்முனிசக்கொள்கையுடைய தலைவர்ஹோசிமின் மற்றும் படைத்தளபதியாக ழியாப் (Giap) இருக்கிறார். பிரென்சு படைத்தரப்பில்வேன்சான் ஒரியோல் , ஹாரி நவ்வார் இருக்கிறார். இது 1950 களின் தொடக்கத்தில் நடக்கும் யுத்தம்.

1930 களில் பிரான்சின் இன்னொரு கொலனியான புதுச்சேரித்தமிழர்கள் இருந்தார்கள். துச்சேரியில் இருந்து வெறும் பாடசாலைப்படிப்போடு 1930 களில் இருந்து தமிழர்கள்வியட்நாம் ல் உள்ள சைக்கோனுக்கு செல்கின்றனர், அங்கு அவர்களுக்கு கடிகாரத்தைபார்த்து செய்யும் அரச அலுவலக உத்தியோகங்களான காவல்த்துறை, கடற்படை, நகராட்சிகாவல்த்துறை, சுங்க இலாகா, நீதித்துறை, கல்வித்துறை , கப்பல்த்துறை  மற்றும் ராணுவ உத்தியோகங்களை வழங்குகின்றன. 

இந்தோசீனாவிற்கு புறப்படுவதற்கு முன்பாக புதுச்சேரியில் சட்டபூர்வமான 

வயதடைந்த பிரென்ஞசிந்தியர்கள்  அனைவரும்  ஜாதி மதம் பாலின  வேறுபாடுகள்  குறுக்கீடின்றி பிறப்பால்அவரவர்கென்று நிர்ணயிக்கப்பட்ட சமூக அடையாளத்தை களையலாம் என்ற ஆணை அனுமதிக்கிறது.  தந்தை பெயருக்கு பதிலாக  ஐரோப்பியர்  உச்சரிக்க வசதியாக ஒரு குடும்பபெயரைத்தெரிவு செய்து கொள்ள வேண்டும் 

என்றார்கள்.  ஐரோப்பியருக்கு இணையாண சிவில் உரிமைகள்  அவர்களுக்கும்  கிடைக்கும் என்று உத்தரவாதம் அளித்தார்கள். அதனால் ஈர்க்கப்பட்டும் பிரான்சின்  ரொனான்சன் என்றழைக்கப்படும்  குடியுரிமை தரக்கூடிய  சலுகைகளுக்காகவும்  ஆசைப்பட்டு விவசாயக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த முப்பது  வயது  சுப்பராயன்  அவர் அக்கா மகளாக இருந்து பின்னர் பதினாலு வயதிலேயே இந்திய கிராம கலாச்சார மரபினடிப்படையில் அவர் மனைவியாக பரிணாமம் பெற்ற  வேதவல்லியை  அவள் வீட்டிற்ற்கு சொல்லாமல் சைக்கோனுக்கு அழைத்துசெல்கிறார். அதனைத் தொடர்ந்து  வேதவல்லியின் தம்பி சிங்காரம் “மாசிமக  தீர்த்தவாரிக்கு  போவது போல புறப்பட்டு வந்தோம் விழா முடிந்ததும் புறப்பட்டு விடுவோம்” என நினைத்தோம் என நாவலில் அவர் சைக்கோன் போன அனுபவத்தை அவர் வாயால்சொல்கிறார். 

சிங்காரம் அடிப்படை மனித இயல்புகளை கட்டுப்படுத்தும் புதுச்சேரியில் தான் ஆசை ஆசையாய் காதலித்த ஒடுக்கப்பட்ட சாதிப்பெண்ணான ஜானகியை கைகழுவி விட்டு சைக்கோனுக்கு கப்பல் ஏறுகிறார்.

அவர்கள் பிரியும் தருணம் நாவலில் இப்படியாக விரிகிறது.

“வழக்கமாக ஜானகியை அவளுடைய ஆடுகளுடன் சந்திக்க நேரும் அரசடிக்கு வந்திருந்தேன். காற்றில் அலைந்த கேசத்தை காதுமடலின் பின்புறம் தள்ளியபடித்துறட்டுக்கோலால் அரசமரத்தின் தாழ்ந்த கிளையொன்றிலிருந்து தழை பறித்துக்கொண்டிருந்தாள் கீழே விழுந்த கணத்தில் தளிர் குழைகளாக தேர்வு செய்து கவ்வி, அசைபோட்ட வண்ணம் ஆடுகள் அவளைச்சுற்றி வந்தன. அக்கம் பக்கம் பார்த்து ஒருவருமில்லை என உறுதி செய்து கொண்ட பின் “ ஜானகி” என அழைத்தேன். ஆடுகள் எனது குரலைக்கேட்டதும் தலையை உயர்த்தி “ ம். மே” என்று கத்திக்கொண்டு கலைந்தோடின.ஜானகியின் கவனம் முழுக்கத் துறட்டுக்கோலைக் கையாளுவதில் இருந்தது அல்லது அது போல பாவனை செய்தாள். … ஏரியில் சரிவில் தடதடவென இறங்கித் துறட்டுக்கோல் பிடித்திருந்த கைகளை பற்றினேன்.

“ எங்க வந்தீங்க சொல்லுங்க?”

⁃ உன்னைப் பார்க்கணும் என்று தான் வந்தேன்.

“ பார்க்கிறதுக்கு புதுசா எங்கிட்ட என்ன இருக்கு? சலிச்சுப்போச்சு, கிளம்பற. ஆரோக்கியம் சொன்னான் நீயும் சீமைக்கு போறியாமே?

⁃ ஆமாம் சைக்கோனுக்கு போறேன். ரெண்டு மூணு வருஷத்திலே திரும்பிடுவேன்.

⁃ திரும்பி?

⁃ உன்னைக்கூட்டிக்கிட்டு போயிடுவேன்.

– இதை நான் நம்பணுமாக்கும். குடுத்தனக்கார பொண்ணு எவளையாவது ஒங்க வூட்டுல பாத்து வெச்சிருப்பாங்க. அவளைக்கூட்டிக்கிட்டுபோவ, இனி நான் எதுக்கு?

வெடுக்கென்று வார்த்தைகள் தெறித்தன. கண்களில் நீர் கோர்த்திருந்தது. புறங்கையால் மூக்கை நான்கைந்து முறை அழுந்த துடைத்தாள். கைகளில் இருந்த துறட்டுக்கோலைத் தரையில் எறிந்துவிட்டு மரத்தடியை நெருங்கினாள். வலது முழங்கையைத் தலைக்குக் கொடுத்து, ஒரு காலை தரையிலும் மறு காலை முக்கோணமாக மரத்திலும் ஊன்றி நின்றாள். …என்னை நம்பு நான் வந்திடுவேன்’ எனச்சொல்ல நினைத்தேன். வார்த்தைகள் தொண்டையில் சிக்கிக்கொண்டிருக்க…. மெல்ல என் தலையை அவள் முகத்தில் இறக்கியபோது கண்ணிரப்பைகளில் திரண்டிருந்த நீர் கன்னக்கதுப்பில் உடைந்து இறங்கியது. மறுகணம் என்னைத்தள்ளிவிட்டு விடு விடுவென நடந்தாள்.

இப்படித்தான் சிங்காரம் ஜானகியை பிரிந்த காட்சி இந்த நாவலில் விரிந்தது. இந்தக்காட்சியை படித்த எவருக்கும் தொண்டையை துக்கம் அடைக்காமல் இருந்திருக்க முடியாது.

சைக்கோனில் வந்திறங்கிய இரண்டு வருடங்களில் கம்பீரமான ராணுவ சிப்பாய் சிங்காரத்தின் வாழ்க்கையில் திடீர் என்று ஆஜரான அனமிட் இன வியட்னாமியப்பெண்ணான மரியா ஹோவாம்மி எந்தவிதமான இடைஞ்சல்களும் இல்லாமல் பிரத்தியேகமாக முன்கூட்டியே தனக்கென ஒதுக்கப்பட்ட விசேட வானூர்தி இருக்கை ஒன்றில் ஏறி அமர்வது போல சிங்காரத்தின் மனைவி என்ற அந்தஸ்தை பெற்று இரட்டைக்குழந்தைகளான இசபெல் மற்றும் ஃபிலிப் ற்கு தாயாவதும் நடந்தேறுகிறது. இந்தப்பக்கங்களில் நிறைவேறாத ஜானகியின் காதலுக்காக வாசகர் மனம் பரிதவிக்க தவறாது.

நாவலில் பல பக்கங்கள் சைக்கோனில் சிங்காரம் மரியாவின் காதல் தோய்ந்த குடும்ப வாழ்வை சித்தரித்துக்கொண்டே முன்னேறும் அதே நேரம் சிங்காரத்தின் வாரிசான பொன்னுச்சாமியை தனியாளாக வளர்த்தெடுக்க புதுச்சேரியில் ஜானகி படும் பாடுகளையும் வாசகர் கண் முன்னே சமாந்தரமாக விரித்துச்செல்கிறது. புதுச்சேரியில் ஜானகி திருமணமான ஆண்களின் காம இச்சைக்கு ஆள்படாமல் காத்துக்கொள்ள தன் கறாரான பேச்சையும் இயல்பான எடுத்தெறியும் போக்கையும் ஆயுதமாக கொள்வதோடு யார் தயவிலும் வாழாமல் வயல்களில் கூலி வேலை செய்தும் பிரான்ஸ் துரைமார்கள் வீடுகளில் வீட்டு வேலை செய்வதும் பிழப்பை ஓட்டுகிறாள்.

புதுச்சேரியில் இருக்கும் சாதிய அதிகாரத்திற்கு எதிராகவும் , காலணியத்துரைகளின் ஆணாதிக்கத்திற்கெதிராகவும், பல்வேறு தளங்களில் பல்வேறு அதிகாரத்தை எதிர்த்து போராடிக்கொண்டே தனது ஒற்றை இலட்சியமான தனக்கும் சிங்காரத்திற்கும் பிறந்த பொன்னுச்சாமியை சைக்கோனுக்கு அனுப்பவதற்காக உழைத்துக்கொண்டிருக்கிறாள்.

வாழ்க்கையில் ஜானகியின் ஒரே லட்சியமாக இருப்பது தனது மகன் பொன்னுச்சாமியை படிக்க வைத்து தன்னை ஏமாற்றி விட்டு சென்ற சிங்காரம் இருக்கும் இடமான சைக்கோனுக்கு அவனையும் ஒரு ராணுவ சிப்பாயாக அனுப்புவதாக இருக்கின்றது.

ஜானகி போன்ற ஒடுக்கப்பட்ட சாதிப்பெண்களுக்கு பிரெஞ்சு காலணியவாதிகளிடம் இருந்து விடுதலை தேவையற்ற ஒன்றாக இருந்தது ஏனெனில் அவர்கள் ஆட்சியில் தான் ஜானகிக்கு மனித உரிமை மற்றும் சமத்துவம் என்பது என்னவென்று ஓரளவு ஆவது தெரியவந்தது, சாதிய ஒடுக்குமுறைகளால் சதா நசுக்கப்படும் கூட்டத்திற்கு காலனிய அரசுகளின் ஒடுக்குமுறைகள் ஒன்றுமே இல்லை என்பதை காந்தி புரிந்து கொண்டிருந்தார். தான் கனவு காணும் இந்திய விடுதலைக்காக அவர்கள் போராடப்போவதில்லை என்று அவர் நினைத்ததனாலோ என்னவோ அவர் 1934 மாசி மாதம் புதுச்சேரி சென்ற போது அவர் உரையில் இந்திய விடுதலை பற்றிப்பேசாமல் இப்படிப்பேசினார் என்று நூலில் வருகிறது” சமத்துவம், சகோதரத்துவம் ஆகிய சொற்களின் பொருளை இந்தியாவின் பிறபகுதி மக்களைக்காட்டிலும் புதுச்சேரிவாசிகள் நன்கறிந்தவர்கள். எனவே ஜாதி மற்றும் வகுப்பு வாத்த்திற்கு எதிராக புதுச்சேரி அன்பர்களே போராடக்கூடியவர்கள் என்கிற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது…..”. சாதி மற்றும் வகுப்புவாதங்களினால் பிளவுபட்ட இந்திய மக்களை முதலில் ஒருங்கிணைக்காமல் இந்திய சுதந்திரத்திற்காக ஒன்று திரட்ட முடியாது என்பதை அவர் புரிந்து வைத்திருந்தார் என்பதை இந்த நாவலில் வரும் சம்பவங்கள் சொல்லாமல் சொல்லிச்செல்கிறது.

இந்த கதையில் வரும் அடுத்த முக்கிய கதாபாத்திரமாக இருப்பது சுப்புராயனின் மனைவி வேதவல்லி. வேதவல்லி விவசாயக்குடும்பத்தில் இருந்து வந்த அதிகம் படிக்காத ஒரு பெண். சைக்கோனில் இருக்கும் இயற்கை வனப்பு மிக்க ந்திகளையும் குன்றுகளையும் ஏரிகளையும் கடலையும் ரசிக்கத்தெரியாமல் புதுச்சேரி மண்ணை நினைத்து நித்தம் ஏங்குகிறார்.

தான் விட்டு விட்டு வந்த உறவுகள் நினைப்பாகவே வாழ்க்கையை வெறுத்து ஒதுக்கி வைத்திருந்த வேதவல்லிக்கு சைக்கோனில் உள்ள தமிழ்ச்சங்கத்தின் மூலமாக இஸ்மாயில் அண்ணர்

அவர் மனைவி அமீனா பேகம் மற்றும் லெயோன் புருஷாந்தி என்ற செல்வந்தரின் நட்பும் கிடைக்கிறது. புதிதாக கிடைத்த உறவுகளினால் வேதவல்லி சொந்த மண்ணிற்காக ஏங்கும் ஏக்கம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைகிறது, புது நட்புக்கள் தந்த ஊக்கத்தினால் வேதவல்லி அங்கு பிறந்த குழந்தைகளுக்கு தமிழ் ஆசிரையை ஆகவும் தமிழ்ச்ங்கத்தின் நிர்வாக பொறுப்பையும் ஏற்கிறார். இதனால் பிள்ளை இல்லாத வேதவல்லிக்கு வாழ்வை வாழ்வதற்கான ஒரு குறிக்கோள் கிடைக்கின்றது. மேலும் காந்திய சிந்தனைகளினாலும் பெரியார் சிந்தனைகளினாலும் ஈர்க்கப்பட்டு சமூகத்திற்கு முன் உதாரணமாக விளங்கி காலத்தை மீறிய முற்போக்கு கருத்துக்களை சமூகத்திற்கு சொல்லும் கம்பீரமான தோற்றம் கொண்ட லெயோன் புருஷாந்தி மீது வேதவல்லிக்கு ஈர்ப்பு ஏற்படுகிறது. அவர் முன் நின்று நடத்தும் எல்லாக்காரியங்களிலும் கைகொடுக்கும் ஆளாக வேதவல்லி வளர்கிறார். தமிழ் ஆணுக்கும் வியட்னாமியப்பெண்ணிற்கும் பிறந்த ஒரு அநாதைப்பெண் குழந்தைக்கு வளர்ப்பு தாயாகிறார். இதுவும் லெயோன் புருஷாந்தியின் உந்துதலில் தான் நடக்கிறது.

கதையின் ஓட்டத்தில் சுப்புராயன் பற்றிய கதை சொல்லியின் குறிப்புக்கள் அனைத்தும் அவரைத் தன்னைப்பற்றி ஒரு தாழ்வு மனப்பான்மையை கொண்டிருக்கும் ஒருவராகவே சித்தரித்து வந்துள்ளார். தாழ்வு மனப்பான்மை இல்லாதவர்கள் சாதாரணமாக பொது வெளியில் அவர்கள் மேல் விழும் அலட்சியப்பார்வைகளையோ நக்கல் தொனிகளையோ பெரிதாக சிரத்தை செய்ய மாட்டார்கள். சுப்பராயனுக்கு காவல்த்துறையில் அவர் செய்யும் பணி மூலம் அவ்வப்போது தன் அதிகாரத்தினால் மற்றவர்களை அடித்து துன்புறுத்தும் போது அவரது போதாமைகளை தற்காலிகமாக விலக்கி வைக்க உதவி அளிக்கிறது. பொதுவாக மனைவிகளை அடிக்கும் ஆண்கள் கூட இப்படியான உளவியல் தாழ்வுச்சிக்கல்களினால் பாதிக்கப்பட்ட ஆண்களாக இருப்பதும் ஒரு காரணம். அடிக்கிற கை தான் அணைக்கும் என்ற பழமொழிக்கு ஏற்ப சுப்புராயன் வேதவல்லியை அடிக்கடி அடிப்பதும் பின்னர் அதற்கு ஒத்தடம் குடுக்கும் விதமாக நடந்து கொண்டு காலத்தை ஓட்டுகிறார். குடும்ப வன்முறையில் ஈடுபடும் குணாதிசயங்களுடன் சுப்புராயன் நாவல் முழுவதும் வலம் வருகிறார். த்த்ரூபமாக நாவலாசிரியர் இந்த கதாபாத்திரத்தை படைத்துள்ளார்.

சிங்காரத்தின் பிள்ளைகளான பிலிப் மற்றும் இசபெல்லும் வேதவல்லியின் மற்றும் சுப்பராயனின் வளர்ப்பு மகளான லட்சுமியும் ஒருவருக்கொருவர் அணைதுணையாக எப்போதும் ஒன்றாக வளர்கின்றனர்.

சிங்காரம் , சுப்புராயன் , வேதவல்லி மற்றும் லெயோன் புருஷாந்தி ஆகியவர்கள் பிரெஞ்சு குடியுருமை பெற்றவர்கள். அதனால் அவர்கள் தங்களை பிரெஞ்சிந்தியர்கள் என்று அடையாளப்படுத்திக்கொள்கிறார்கள். பிரஜாவுரிமையும் அரச உத்தியோகமும் வழங்கிய பிரெஞ் நாட்டிக்கு தாங்கள் எப்போதும் விசுவாசமாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைப்பவர்கள் ஆனால் லெயோன் புருஷாந்தி அந்த சிந்தனைக்கு விதிவிலக்கானவர். அவர் இந்தியா பிரிட்டிஷ்கார்ர்களிடம் இருந்து விடுதலை அடைய வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தில் இருப்பவர். அவர் ஒரு காந்தியவாதி என்றபோதிலும் தமிழர்கள் ஐரோப்பியர்கள் போல கம்பீரமாக உடை அணிய வேண்டும் என்று அனைவருக்கும் போதிக்கிறார். அவர் நாலு பிள்ளைகளுக்குத்தாயான கோடீஸ்வரியான விதவைப்பெண்ணுக்கு மறுவாழ்வு அளித்து சீர்திருத்தவாதி என்ற நற்பெயரையும் சமூகத்தில் பெறுகிறார். சைக்கோனில் அரச உத்தியோகங்களில் இருக்கும் பிரெஞ்சிந்தியர்கள் மற்றும் வணிகம் செய்யும் பிரிட்டிஷ் இந்தியர்கள் சமூகங்களின் மத்தியில் செல்வாக்கு பெற்ற ஒரு நபர். காந்தியின் செய்கைகளை நகல் எடுத்தாற்போல இவரின் செய்கைகளும் இருக்கிறது, காலனியர்களின் அரசிடம் கைகட்டி வேலை பார்க்கும் உத்தியோகமான தனது வங்கி வேலையை கைவிடுகிறார். இப்படி தனது ஒவ்வொரு செயல்கள் மூலமும் காந்தியின் கால்தடங்களின் வழி நடக்கிறார். அவர் செயல்ப்பாடுகள் ஒவ்வொன்றையும் பார்த்து வேதவல்லி பிரமிக்கும் அதே தருணம் சுப்புராயன் லேயோன் புருஷாந்தியின் தியாகங்களை எள்ளி நகையாடுவார். “ கோடீஸ்வர விதவைகள் என்றால் ஒன்றென்ன ஒன்பது பேரைக்கூட மறுமணம் செய்யலாம் என்று கூறுவார்.

பொதுவாக மனிதர்களின் செயல்ப்பாடுகளையும் அவர்கள் நகர்வுகளையும் தேவைக்கோட்பாட்டு அடிப்படையிலேயே கணிப்பது இலகுவாக இருக்கிறது.

முதலாவது அடிப்படைத்தேவையான உடல் சார்ந்த நிறைவு என்று பொருள் கொள்ளலாம். அவை சுவாசிக்கும் காற்று , நீர், உணவு , போதுமான நித்திரை மற்றும் உடலுறவு என்பவற்றை உள்ளடக்கும்) – இது உடல் சம்பந்தப்பட்ட திருப்தியை உள்ளடக்கும். சுவர் இருந்தால் தான் சித்திரம் வரையலாம் என்ற கூற்றுக்கிணங்க இந்த விளக்கம் அமைந்திருக்கிறது.

இரண்டாவதாக பாதுகாப்பு அவையாவன பொருளாதார, சமூக, தொழில் ஆகியவற்றினால் ஒரு தனிநபர் அடையும் நிறைவு. இந்த தேவைகள் உடல் சம்பந்தப்பட்ட அடிப்படைத்தேவைக்கு ஒரு படி மேலாக நிற்கிறது.

மூன்றாவதாக மனிதன் ஒரு சமூக விலங்கு என்பதனால் குடும்பத்தில் அங்கத்துவம் வகிக்கும் அவள் தேவை , சமூகத்திற்குள் ஒருத்தியாக அங்கத்துவம் வகிக்கும் தேவை மற்றும் பரந்த நட்பு வட்டம், மனதிற்கினிய துணை ஆகியவை ஒரு நபர் தன் வாழ்வில் சந்திக்ககூடிய துயரசம்பவங்களில் இருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொள்ளவும் , கொண்டாடப்பட வேண்டியவற்றை சேர்ந்து கொண்டாடுவதற்கும் உறுதுணையாக இருக்கின்றது. பல ஆய்வுகள் ஆராய்ச்சிகள் மூலம் பரந்துபட்ட சமூகத் தொடர்புகளும், நட்பு வட்டங்களும் ஒரு நபருக்கு மனவுளைச்சல் மற்றும் தனிமையால் விளையக்கூடிய மனச்சோர்விலிருந்து விடுவிக்கவல்லவை என்று நிரூபிக்கின்றன.

இந்தக்கதையில் மேற்குறிப்பிட்ட உளவியல் தேவைகள், நட்பு, மனதிற்கினிய துணை ஆகியவற்றிற்காக வெற்றிடத்தை நிரப்ப அலையும் ஒரு மனமாக வேதவல்லியின் மனம் உளலும் வேளையில் தான் அவளுக்கு லேயோன் புருஷாந்தி மூலமும் தழிழ்ச்சங்கம் மூலமும் அவையெல்லாம் கிடைக்கிறது. அந்த நட்பை ஸ்திரமாக வைத்திருக்கும் முனைப்பில் வேதவல்லி லேயொன் புருஷாந்தி முன்னெடுக்கும் எல்லா விடயங்களுக்கும் தன்னாலான ஆதரவை வழங்கி வருகிறார்.

அடுத்ததாக ஒரு தனிநபர் தான் தன் குடும்ப/சமூக சூழலில் மதிப்பு மரியாதை அந்தஸ்து மற்றும் தனிதன்மையுடன் கூடிய அர்த்தமுள்ள வாழ்வை வாழ வேண்டும் என்று நினைத்து அதில் முன்னேற்றமும் நிறைவும் காண்பது.

அந்த வகையில் தன்மதிப்பை தான் வாழும் சூழலில் தக்க வைக்க காவல் துறை வழங்கும் அதிகாரம் தாழ்வுச்சிக்கலில் உழலும் சுப்புராயனுக்கு தோதானா ஒன்றாக இருக்கிறது.

அந்த அதிகாரத்தை தனக்கு வழங்குவது தன்னையும் தன் இனத்தையும் சுரண்டும் பிரெஞ்சு காலனியத்துவ அரசு என்பதும் மேலும் இந்த பொலிஸ் உத்தியோகத்தின் மூலம் தன்னைப்போன்ற இன்னொரு பிரெஞ்சு காலனிய அடிமைகளான வியட்னாமியர்களை கையாளப்பயன்படுத்துகிறார்கள் என்ற பிரக்ஞை அற்ற ஒருவராக இருக்கும் சுப்புராயன் போன்ற ஆண்கள் பிரெஞ்சு காலனிய அரசுக்கு இரு வேற நாட்டு அடிமைகளை பிரித்தாண்டு தன் காலணிய ஆட்சியை தக்க வைக்க உதவியிருக்கிறது என்றே தோன்றுகிறது.

பொதுவாக மனிதர்களுக்கு அவர்கள் சுய வாழ்வியல் தேவைகள் பூர்த்தியான பின் அவர்கள் தாம் வாழும் சமூகத்தற்காக செய்ய வேண்டிய பொறுப்பை உணர்ந்து சமூகத்தின் வளர்ச்சிக்கு தங்களினால் இயன்ற பங்களிப்பை செய்வதன் மூலம் தங்கள் சந்தோசத்தை மேலும் மெருகேற்றி பூர்த்தி செய்ய முனைவார்கள்.

அந்த வகையில் இந்த நாவலில் வரும் லேயோன் புருஷாந்திக்கு மனிதர்கள் உயிர்வாழத்தேவையான அத்தியாவசியத்தேவைகளுக்காகவோ தனது பாதுகாப்பு கருதியோ எந்த விதமான முயற்சிகளையும் எடுக்கவோ அதனைத்தக்க வைக்கவோ வேண்டிய தேவைகள் அற்றவர் அதனால் அவரின் செயல்ப்பாடுகள் அவரை தன்னை சுற்றி இருக்கின்ற சமூகத்தினது மேம்பாடுகளுக்கு பங்களிப்பு செய்ய அவரை இயல்பாக உந்தித்தள்ளுகிறது.

அவர் பொதுக்கூட்டங்களில் பெண்களின் பிரதிநிதித்துவத்தின் இன்றியமையாமை பற்றிப்பேசுகிறார், பிரித்தானிய ஆட்சியில் இருந்து இந்திய தேசம் விடுதலை பெற வேண்டும் என்று அந்த விடுதலை நோக்கி போராடும் நேதாஜி மற்றும் சுபாஸ் சந்திரபோஸின் இந்திய லீக் கட்சிக்கு உதவிகள் செய்கிறார் . எல்லாவிதமான சமூக சேவைகளிலும் ஈடுபடுகிறார். இரண்டாம் உலகப்போரில் நாஜி ஜேர்மனியோடு யப்பான் கூட்டு சேர்ந்து அதன் அதிகாரத்தின் பிடியின் கீழ் பிரெஞ்சு நாட்டு மக்களையும் கூடவே கொலனிகளையும் கொண்டு வருகையில் தற்காலிகமாக பிரித்தானியாவின் எதிரியாக யப்பான் மாறுகிறது இந்த சின்ன இடைவெளிக்குள் புகுந்து யப்பானின் ஆதிக்கத்தில் இருந்த இந்தோசீனா பிரெஞ்சு கொலனிகளில் உள்ள இந்தியர்களின் ஆதரவையும் பணபலத்தையும் திரட்ட அன்றைய சக்தி வாய்ந்த அரசியலாளர்களான நேதாஜி மற்றும் சுபாஸ் சந்திரபோஸ் சைக்கோன் வருகிறார்கள் அந்த வேளையில் காந்தியவாதியும் சைக்கோன் சமூகத்தில் பணபலமும் அந்தஸ்த்து மற்றும் புகழுடன் வாழும் லேயோன் புருஷாந்தியின் ஆதரவை அவர்கள் நாடுகிறார்கள், அந்த வேளையில் புவிசார் அரசியலில் நிலை எப்படியும் மாறலாம் தாங்கள் தங்கள் காவணிய நாடான பிரெஞ்சு அரசுக்கு விசுவாசமாக இருக்க வேண்டும் என்றும் தங்களதும் தங்களின் குடும்பத்தின் பாதுகாப்பும் மட்டுமே முக்கியம் பிரெஞ்சு இந்தியர்கள் அனைவரும் ஒதுங்க லேயோன் புருஷாந்தி மற்றும் வேதவல்லி நேதாஜியை வரவேற்று அவர்களின் இந்திய விடுதலைக்கான பணிகளை இந்தோ சீனாவில் தொடங்கி வைக்கின்றனர். லேயொன் புருஷாந்தி என்ற அந்த சமூக அந்தஸ்த்தும் மரியாதையும் உள்ள மனிதருக்கு தனிநபராக தன்னுடைய பாதுகாப்பு என்பது எந்த சர்ந்தப்பத்திலும் உறுதி செய்யப்பட்ட ஒன்று என்று தவறாக கணிப்பிட்டார். யப்பானின் கொட்டத்தை அமெரிக்கா அடக்க மீண்டும் பிரெஞ்சு அரசு அதிகாரத்திற்கு வருகிறது அப்போது யப்பானுடைய ஆதரவில் பிரெஞ்சு கொலனியான சைக்கோனில் அரசியல் செய்த குற்றச்சாட்டில் சிறையில் அடைக்கப்பட்டு சித்தவதைக்குள்ளாகி பைத்தியமாக லேயோன் புருஷாந்தி வெளியில் வந்து பின்னர் இந்தியா வந்து புதுச்சேரி வீதிகளில் பைத்தியமாக அலைந்ததற்கு பல நிஐ சான்றுகள் உள்ளதாக தெரிகிறது என்று கதையில் கூறப்படுகிறது.

உலகெங்கும் கொலனிகளை வைத்திருந்த பிரான்ஸ் அரசு அதன் ஒரு கொலனியில் இருந்து இன்னொரு கொலனிக்கு அரச உத்தியோகங்களுக்காக மக்களை இடப்பெயர்வு செய்து அவர்களை எதிர்க்கும் மக்கள் கூட்டத்தினை அவர்களின் இன்னொரு அடிமைகளைக்கொண்டு அடிமைப்படுத்த முனைந்தது என்பது இந்தக்கதை மூலம் தெட்டத்தெளிவாக தெரிகிறது. அரசு என்பது மக்களை ஒடுக்கும் இயந்திரம். பிரெஞ்சு அரசு தங்களால் ஒடுக்கப்படும் இந்திய புதுச்சேரி மக்களின் கைகளை கொண்டு இன்னொரு ஒடுக்கபட்டும் அவர்கள் பிரஜைகளான வியட்நாமியர்கள் கண்களை குத்த வைக்கிறது, இரண்டு அடிமைப்படுத்ப்படும் இனங்களிடம் பகையை வளர்த்து சாதூர்யமாக தங்கள் காலனித்துவத்திற்கு எதிரான கோவம் எப்போதும் பிரெஞ்சு அரசின் மேல் திரும்பாமல் பார்த்துக்கொள்ள முனைந்திருக்கிறது.

தங்களின் பொது எதிரி பிரெஞ்சு அரசு என்று அவர்களுக்கு தெரிய வரக்கூடாது என்ற எச்சரிக்கையோடு நடந்து கொண்டது. ஆனாலும் வியட்நாமியர்கள் எய்தவர் இருக்க அம்பை நோகவில்லை.

சிங்காரம் , வேதவல்லி, சுப்பு போன்ற புதுச்சேரி தமிழர்கள் வியட்நாம் சென்று குடியேறி சுமார் இருபது ஆண்டுகளின் பின்னரே வியட்நாம் போர் தொடங்குகிறது. இந்த காலகட்டத்தில் வியட்நாம் தாய்க்கும் தமிழ் தகப்பனுக்கும் பிறந்த வேதவல்லி வளர்ப்பு மகள் லக்‌ஷ்மி , மற்றும் சிங்காரத்தின் மகன் பிலிப்பும் இராணுவத்தில் பிரெஞ்சுப்படையில் சேர்ந்துவிடுகிறார்கள். அத்தோடு ஜானகியின் மகன் பொன்னுச்சாமியும் புதுச்சேரியில் இருந்து வந்து சைக்கோனில் பிரெஞ்சு இராணுவத்தில் சேருகிறான்.

ஃபிலிப் பிரெஞ்சு குடியுருமை பெற்ற சிங்காரத்தின் மகனாகவும் வியட்னாமிய பெண்ணான மரியா ஹோவாம்மியின் மகனாகவும் இருந்து தன் தாய் நாட்டின் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்துவதுடன் ஜானகியின் மகன் பொன்னுச்சாமியையும் ஒருங்கே காப்பாற்றுகிறார். பிரெஞ்சு காலணியத்துவ அரசு எவ்வளவு தான் காலனிய நாடுகளின் குடிமக்களை ஒருத்தர் மீது இன்னொருவரை ஏவி தங்கள் பக்க போரினை வெல்ல முயன்ற போதிலும் தேசப்பற்றுள்ள மனிதர்களையும் மனித நேயத்திற்கு விசுவாசமான மனிதர்களையும் அவர்களினால் வெல்ல முடியவில்லை.

தனது தாய் நாட்டின் மேல் அந்நியரகள் போர் தொடுக்க வந்த போது ஃபிலிப் பிரெஞ்சு ராணுவத்தில் உளவாளியாக சேர்ந்து தனது வேலையை கச்சிதமாக முடித்து விடுவதோடு வியட்நாமிய ராணுவத்தினால் போரில் தோற்ற பிரெஞ்சு படையில் இருந்த பொன்னுச்சாமி கைதாகி திக்கற்று நின்ற போது ஃபிலிப் தனது சகோதரன் பொன்னுச்சாமியை காப்பாற்றும் அந்த காட்சி நாவலின் இப்படி விரிகிறது.

“ போர்க்கைதிகள் முகாமில் அடைபட்டு பத்து நாட்கள் கடந்துருந்தபோது திடீரென்று அம்மா நினைப்பும் ஊர் நினைப்பும்வர முதன்முறையாக அழுதான். ஒன்பது ஆண்டுகளாக சைக்கோனில் இருக்கிறான், யுத்தம் செய்கிறான், யாருக்காக இந்த யுத்தம்? வியட்மின்கள் அவனுக்குச் செய்த துரோகம் என்ன ? அல்லது அவர்களுக்கு பொன்னுச்சாமி தான் ஏதாவது துரோகம் செய்திருப்பானா, இதென்ன விளையாட்டு ? எங்கோ பிறந்து எங்கோ வளர்ந்து, ஆசை ஆசையாய் அம்மா ஊர்ச்சாமிகளுக்கு படையலிட்டு கப்பலேற்றி விட்டது இப்படிச்சிறையில் வாடவா? ….தம்முடைய படைவீர்ர்கள் சிறைபட்டிருப்பது குறித்த அக்கறை பிரான்சுக்கு உண்டா? …. என்றெல்லாம் நினைத்துக்கலங்கினான். பிரெஞ்சு காலனியப்படை வியட்மின்களிடம் தோற்றுள்ள நிலையில் , வியட்நாமில் இன்றைய தேதியில் அவர்கள் முகவரி என்ன? அதிகாரம் என்ன? …எனக்குழம்கிக்கொண்டு வெளியில் வந்த வேளை, வாயிலில் பிலிப்.

⁃ உன்னை எப்போது விடுதலை செஞ்சாங்க ? ஆர்வத்துடன் பொன்னுச்சாமி நண்பனைக்கேட்டான்.

⁃ என்னை யார் விடுதலை செய்யவேண்டும், நான் உண்மையில் வியட்மின்களின் உளவாளி..பிரெஞ்சு காலனியப்படையில் சேர்ந்து எங்கள் வியட்மின்கள் படைத்தலைமைக்கு நம்முடைய அசைவுகளையும் கொண்டு சேர்ப்பது தான் என் வேலை.

முடிவில் இந்தப்போரின் முடிவு நீதியின் பக்கம் இருந்தது போல தோற்றப்பாடு அளித்தாலும் அமெரிக்கா ஜேர்மனியுடன் கூட்டு சேர்ந்த யப்பானை எதிர்த்து தனது அதிகாரத்தை அந்தப்பிராந்தியத்தில் நிலைநாட்ட நினைத்து உதவி பின்னர் அந்தப்பிராந்தியத்தில் சீனாவின் கொம்முனிசக்கொள்கை பரவிவிடாமல் இருக்க வியட்நாமியர்களுக்கு எதிராக இருபது வருடம் கடும் போரை மேற்கொண்டது, இந்தப்போர்களில் பங்கெடுத்த மனிதர்களும் அவர்களுக்கு பிறந்த அடுத்த தலைமுறையும் இன்னமும் போரினால் ஏற்பட்ட உளவியல் தாக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்ட வண்ணம் உள்ளனர் என்பது தான் கொடுமையான யதார்த்தமாக இருக்கிறது.

நிஐ வரலாற்று தகவல்கள் நிரம்பிய பிரெஞ்சு கொலனிய காலத்தில் வியட்நாமில் வாழ்ந்த தமிழர்களின் பயணத்தடங்களையும் வாழ்வையும் சித்தரிக்கும் இந்நாவல் வாசிப்பு என் தேடல்களுக்கு தீனி போட்ட ஒரு நாவல் மட்டுமல்லாமல் லண்டனில் நான்றிந்த வியட்நாமிய மனிதர்களுடன் எனக்கு இனம் தெரியாத ஈர்ப்பையும் நெருக்கத்தையும் வரப்பண்ணியிருக்கிறது.

நாவலாசிரியருக்கு பாராட்டும் வாழ்த்துக்களும்.