Axelle Lioness's Blog

Ik moet je loslaten.

Mijn hart doet pijn van verdriet.

De duizendste traan rolt zich van mijn wangen maar ontdoet zich niet.

Weet je wat het probleem is. Ik heb je ooit mijn hart gegeven.

Alle mannen die daarna volgden, bleven maar voor heel even.

Ze leerde me bij en ze werkten me op. Tot de vrouw die ik nu ben.

Maar de nostalgie is groot, naar de persoon die ik ooit heb gekend.

Ik ben beter, sterker, wijzer. Maar mijn hart draagt het verleden.

Ik hoop stiekem op die dag, dat ik mijn hart terug weg kan geven.

Het is zwaar nu. Het weegt. Ik probeer het in balans te krijgen.

Muziek, seks, onze geheimen. Ik probeer het allemaal te vermijden.

Ik werd verliefd op je omdat je een stuk van mezelf in je meedraagt.

Zo loopt er niemand meer op aarde rond. En net datgene knaagt.

Maar ik mag niet opgeven. Ik zoek mijn eigen geluk.

Op een dag ben ik vrij van je.  Kan het niet meer stuk.

Wie had ooit gedacht dat een mens in je ziel kon leven.

Wie had ooit gedacht dat ik zo koppig zou blijven streven.

Je gaf me een beeld van liefde. Ik ken gewoon niet meer.

Je hebt me diep geduwd. Ik wacht tot ik terug veer.

Ik moet en zal herrijzen. Mijn hart doet zeer. Ik heb verdriet.

Ik laat je nu los, ookal doe jij dat niet.

 

5-6-2020

Ik ben vaak diep verzonken , verloren in gedachten.

Mijn hoofd draait overuren en niets lijkt me te doen lachen.

Want al ben ik de zon, een geboren optimist.

Ik kan het niet helpen dat ik denk dat er wat mist.

Het is onmogelijk om me over te geven aan het heden.

Mijn hoofd rent naar de toekomst mijn hart zit vast in het verleden.

Allerhande conclusies over keuzes die ik heb gemaakt.

Over levens die ik aantast of heb aangeraakt.

Mijn vriendinnen, kan ik ze allemaal vertrouwen?

Ben ik echt zo gezegend of kan ik maar op ééntje bouwen?

Is mijn vriend de juiste keuze, de man van mijn leven?

Of had ik beter bij de man van mijn dromen gebleven?

Ben ik een slecht persoon omdat ik soms alleen wil zijn?

En mag ik huilen omdat ik niet hou van water bij de wijn?

Is het verkeerd naar het andere gras te willen gaan kijken,

ook als je weet dat het niet groener is dan deze zijde?

Ik zoek te vaak redenen achter dingen waar er geen zijn

Zoals waarom dit het eerste gedicht ooit is dat ik schrijf in rechte lijn.

De meest absurde zaken krioelen door mijn hoofd.

Ik heb mezelf al meerdere keren valse rust beloofd.

Stilte wordt denken, gedachten worden gevoel.

Woorden worden zinnen enzo snap je wat ik bedoel?

Ik beleef alles te intens, nooit laat ik een keertje los.

Mijn bureau is geordend, maar mijn hoofd is chaos.

Er zijn deeltjes van mezelf die ik niet vrijgeef.Als sneeuwvlokjes verdwijnen ze onder de zon.Maar als jij in de buurt bent dan huilen de wolven.De bomen lijken monsters door takken vermomd.Ik heb liefde in mij dat weet ik zeker.Maar met jou in de buurt ben ik niet mezelf.Ik weet verdomd goed wat je met me doet. Jij bent mijn spiegel, de andere helft.En je reflectie weerkaatst als daglicht dat valt op water.Zo helder, dat ik me weer levend voel.Je bent gewoon in mijn buurt. Maar de kennis heb je.En ik weet zeker dat je er niets mee bedoeld.De demonen in mijn lijf gaan tekeer. Mijn hormonen vinden de weg niet meer.Zeg me wat ik doen moet zodat ik uit mijn lijden verlos.De waarheid ligt op het puntje van mijn tong.Onze gedachten synchroon als de chaos begon.Jij fronst omdat je als geen ander weet wat dat het kost.We hebben er samen over getobd. Jij was een God. Ik een Godin.Onvermijdelijk, voor elkaar geboren. Als de Joker en Harley Quin.Ben je boos op me? De energie is wreed en tijstert heel je lijf.Je bent mijlen ver van me verwijdert,maar ik voel het als je tussen je benen wrijft.Ik ben je allerdiepste. De tijd staat stil als blikken kruisen.Ik mag dan wel gek zijn. Maar jij bent de muren die me afluisteren.Jij bent de stemmen in mijn hoofd als mijn lichaamstemperatuur stijgt.Jij bent de ziekte tussen mijn oren die ik uit wanhoop verdrijf.Ik kokhals.  Het idee dat ik mezelf  zou moeten loslaten.Het puzzelstukje dat me kalmeert als ik de wereld wil haten.Zwak en uitgeput begin ik aan mijn diepe slaap.Ik hoop over je te dromen omdat dat mijn nachten beter maakt.Daar ben ik het liefst. Daar kom ik thuis.Je zoekt me op, maar vergeet me nooit.Ik leef in je hoofd, jij bent mijn huis.  

Eens de inkt het papier raakt weet ik algauw wat meer.Mijn hoofd haalt mijn hart in en stillaan verdwijnt de zeer.Ik wou dat meerdere mensen over deze gave beschikten.Een blauwe pen om de wonde mee schoon te likken.

Een hand die sneller woorden schrijft dan hij kan bedenken. Een leeg velletje papier waar je tranen in doordrenken. De letters dansen met elkaar op dunne horizontale lijnen. Evenwijdig, zodat ze genoeg ruimte hebben om in weg te kwijnen.

Ze verstoppen hun maar eens je ze leest komen ze tot leven. Iedere zin, geschreven om reden aan mijn wezen te geven. Wijsheid verborgen in een leesteken of medeklinker. Mooi meegenomen voor de eerlijke vinder. Ik hoef me niet te zoeken, ik lig verspreid tussen deze bladen. Eens het boek is opengeslagen hoef je niet meer te raden.

 Mijn woorden snijden, scherp als messen. Ik pen neer wat ik voel om de dorst van mijn ziel te lessen. Ik zing mijn eigen poëzie omdat ik zo mezelf ontmoet. Ik zet me achter mijn bureau, druk mijn pen neer en ik bloed.

Hoogtepunten, dieptepunten.

De wet van de polariteit.

Mensen houden van dit drama,

tegelijkertijd willen we het kwijt.

Lopen in je eigen ongeluk om daarna naar geluk te kunnen streven.

Keihard vallen tegen de grond om daarna te kunnen zweven.

Extase is het kookpunt,

Verliezen is het spel.

Op en neer deinzend van hemel naar hel.

Masochisten zijn we allemaal, we tatoeëren onze tranen.

Die zich eens de lach is teruggetoverd, een weg naar buiten willen banen.

Vast in de val, maar willen we er wel uit?

Is niet net datgene wat we beminnen dat ons tegen de borst stuit?

We willen controleren en gecontroleerd worden.

Geluk schreeuwen van de daken en ons hart uitstorten.

Vastgehouden worden en toch vrij kunnen vliegen.

Hem de waarheid horen spreken en toch horen liegen.

Liefs fluisteren en elkaar tekeer gaan in levende lijve.

Seksen alsof je elkaar haat maar ook de liefde bedrijven.

Drama, dat is hoe het leven wordt bespeeld.

Sprookjes zijn mooi, maar continue geluk verveelt.

 

 

 

De leegte in de kamer staarde me aan.

Ik was blij dat mijn ogen zich uit deze nare droom hadden geopend.

Mijn lichaam koel, warm en ontdaan.

Elke emotie van de voorbije twee jaar, voelde ik door me heen stromen.

Een wirwar van beelden die ik niet kon plaatsen,

gedekt door dekens en een pyjama maar me toch zo naakt maakten.

Ik heb geschreeuwd en geweend als het allerkleinste kind,

mijn handen grepen naar mijn gezicht door het duister verblind.

Ik heb uren naar het plafond liggen turen,

getobd over het dansen naar zijn pijpen.

De boodschap van deze droom is geen vast vorm.

Ik kan er niets eens naar grijpen.

Geen besef van tijd, noch ruimte, diep in mijn kussen weggekropen.

Ben uiteindelijk van de grootste miserie naar de badkamerspiegel gelopen.

Me geconfronteerd met de vragen die zich aan me vast hadden geklampt.

Door deze ene nachtmerrie naar het oppervlak gerezen en in zoute druppels verdampt.

Ik dankte God voor de waarschuwing, maar ook voor het verdriet.

Zonder zijn boeten stond ik nu zover nog niet.

Ik heb de tranen weggeveegd maar 't gevoel bleef nog uren hangen.

Uiteindelijk mezelf in slaap gewiegd met mijn vingers gedrukt tegen mijn wangen.

‘S morgens ontwaakte ik tevreden, hij was niet langer keizer.

Mijn rijk was omheind en ik was een pak wijzer.

 

 

 

 

   Gelukkig als je slaaptJij , met je droge huid. Met je hand glijdend door je haar.Je weet nog niet veel. Je bent nog niet bang. Geen vrees. Geen gevaar. Jij , bijtend op je nagels. Je sigaret bijna opgebrand.Jong , mooi , gezond met haar leven aan een draadje en haar voeten aan de rand. Jij, met je hautaine gedrag. Je verbergt je achter je gezicht.Overdag ben je mooiste der mooisten. Maar ik zie je in het avond licht. Mannen zullen bezwijken met al haar geheimen die het zonlicht niet raken.Maar ik kan in je kijken met al je fouten die je lelijk maken. Jij kijkt naar jezelf en ik kijk naar jou.  Jij kijkt in de spiegel en ik kijk naar een vrouw.Je bent ongelukkig en dat besef ik alleen. Ik voorspelde jouw angst en nu kijk je om je heen. Wat jij niet weet, niet deert, word door mij begeerd.Evenals blijf je een vrouw die zich voor mij niet weert. Mijn adem op jouw perzikenhuid, mijn vinger glijdt langs je donkere pruik.Ik ken je en de deeltjes die ik één voor één laat verdwijnen.Voor mij ben je een puzzel die ik makkelijk kan ondermijnen. Toch ben je niet zo bang als ik wil dat je bent.Je geraakt stillaan aan de situatie gewend. Een gewaarschuwd vrouw is er twee waard. Ik ben het die je ’s nachts aangaapt. Ik wil je vermoorden, uitgeschraapt. Maar je bent zo gelukkig als je slaapt.