هوشنگ چالنگی

“از ابرها
آن تکه که تویی
نخواهد بارید
مه همان خواهد بود
چشم بسته و فرورونده
که بهتر ببیند
پرنده ی گلگون را و
تنها پرنده گلگون

نه این که هر لحظه شکوفاتر است
بر فرق اسب رهگذر
نه چکمه های کوچکش
که به گونه های او مهریز می زنند”
― هوشنگ چالنگی

“صبح که بلرزد
در گوش ها و جامه‌دانی کهنه
من پُُر خواهم بود
از چشم‌های خواب آلود
و خواهم دانست
با اولين گام
ماه را با خود دشمن کنم

با درختی که خواب‌ها ديد و کسش تعبير نکرد
به دريايی که ساعتی از شب
دندان افعی‌ست
صبح خواهد مرد
در گوش‌ها و جامه‌دانی کهنه”
― هوشنگ چالنگی