شیخ بهایی

“تاکی به تمنای وصال تو یگانه / اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه / خواهد به سر آید، شب هجران تو یانه؟ / ای تیر غمت را دل عشاق نشانه / جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه / رفتم به در صومعه عابد و زاهد / دیدم همه را پیش رخت راکع و ساجد / در میکده رهبانم و در صومعه عابد / گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد / یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه / روزی که برفتند حریفان پی هر کار / زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار / من یار طلب کردم و او جلوه گه یار / حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار / او خانه همی جوید و من صاحب خانه / هر در که زنم صاحب آن خانه تویی تو / هر جا که روم پرتو کاشانه تویی تو / در میکده و دیر که جانانه تویی تو / مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو / مقصود تویی کعبه و بتخانه بهانه / بلبل به چمن زان گل رخسار نشان دید / پروانه در آتش شد و اسرار عیان دید / عارف صفت روی تو در پیر و جوان دید / یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید / دیوانه منم من که روم خانه به خانه / عاقل به قوانین خرد راه تو پوید / دیوانه برون از همه آیین تو جوید / تا غنچه بشکفته این باغ که بوید / هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید / بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه / بیچاره بهائی که دلش زار غم توست / هر چند که عاصی است ز خیل خدم توست / امید وی از عاطفت دم به دم توست / تقصیر خیالی به امید کرم توست / یعنی که گنه را به از این نیست بهانه”
― شيخ بهايي

“خود گنه کاریم و از دنیا شکایت می کنیم
غافل از خود دیگری را هم قضاوت می کنیم
کودکی جان میدهد از درد و فقر و ما هنوز
چشم می بندیم و هر شب خواب راحت می کنیم”
― شیخ بهایی