Stef Smulders's Blog: Italiaanse Toestanden - Posts Tagged "emigreren"

Mijn rechterbeen stond nog op de grond maar toch reed de auto van de makelaar al weg. Alleen door mijn been snel binnenboord te trekken en het portier dicht te slaan, kon ik een ongeluk voorkomen. De makelaar had haast! We zouden twee huizen gaan bekijken, in de Oltrepò Pavese, aan de overkant van de grote rivier de Po, die dwars door Noord-Italië loopt. Vanuit onze tijdelijke woonplaats Pavia was dat een half uur rijden. Ik zat voorin en de makelaar kletste honderduit in rap Italiaans. Ik verstond maar een deel van wat hij zei, ook doordat ik afgeleid werd door het verkeer waar we op zijn Italiaans doorheen kruisten.

Sinds een aantal weken woonden we in het rustige, historische universiteitsstadje Pavia, dat een kleine zestig kilometer ten zuiden van Milaan ligt. Ik zou er gedurende een half jaar mijn masterstudie Middeleeuwse Cultuur, die ik in Utrecht begonnen was, voort gaan zetten en mijn echtgenoot Nico zou er van een, na twintig jaar kantoorwerk welverdiende sabbatical gaan genieten. Hij ging dus stofzuigen, boodschappen doen en koken, terwijl ik me verder ging verdiepen in lang vervlogen tijden. Maar stiekem kriebelde er ook een andere, nauwelijks uitgesproken wens: zouden we niet …, als we nu eens …, stel je voor dat ...?

En nu al, kort na het begin van ons verblijf in Pavia, gingen we een paar huizen bekijken! Om erin te gaan wonen! En om het voor een deel te kunnen verhuren! Om een bed & breakfast te gaan beginnen! Al snel nadat we onze intrek in een appartement in Pavia genomen hadden, ontdekten we namelijk het wijngebied de Oltrepò Pavese ten zuiden van Pavia en waren we verkocht. Wat een mooi gebied! En dus was onze geheime wens nog sterker gaan kriebelen: als we hier toch eens een geschikt huis zouden kunnen vinden, boven op een heuvel, met een panoramisch uitzicht … In een van de gratis blaadjes met advertenties van de agenzie immobiliari, de makelaarskantoortjes, die je overal in de stad zag liggen, waren onze gretige ogen al snel gevallen op een huis dat zeer geschikt leek voor ons doel. En naar dat huis waren we nu op weg, met een makelaar die vooral in gladde praatjes en ‘sportief’ autorijden gediplomeerd leek.

Eenmaal ten zuiden van Pavia was het rustiger op de weg, zodat ik het Italiaans van Olita, zoals onze makelaar heette, beter kon volgen. Hij had het vooral over zijn kennis van zaken en over de goede staat van de huizen die we gingen bekijken. Wat er eventueel niet naar onze zin zou zijn kon eenvoudig worden aangepakt, zonder extra kosten, zei hij. Dat had hij al met de verkopers afgesproken. “Non ci sono problemi,” riep hij enthousiast. De verkooppraatjes waren duidelijk al begonnen. Als de kleur van het huis ons niet zou bevallen dan kon het overgeschilderd worden, nog voor de oplevering, in elke, ja, echt elke kleur die we maar wilden, zelfs pimpelpaars, beweerde Olita. “Non ci sono problemi!” Ook de door maandenlange (of jarenlange?) verwaarlozing in oerwouden veranderde tuinen zouden speciaal voor ons ‘ontgonnen’ worden.

Het landschap ten zuiden van Pavia was vooralsnog vlak, met overal waar je keek rijstvelden (voor de beroemde Italiaanse risotto), akkers en populierenplantages. Langs de provinciale weg zagen we veel lintbebouwing, een afwisseling van huizen in alle soorten en maten en winkelcentra. We passeerden op volle snelheid kleine dorpjes met winkeltjes, één of twee restaurants en steevast enkele barretjes. De witte bordjes die elektronische snelheidscontroles in het vooruitzicht stelden negeerde Olita. Betaalde zijn werkgever zijn boetes soms? Of draaiden wij daar indirect voor op? We wisten al dat we Olita (net als de verkopers) provisie verschuldigd waren als we via hem een huis zouden kopen, want we hadden ons al in Nederland terdege voorbereid op alle rampen die er voor aspirant kopers van een huis in Italië in het verschiet lagen. Het was opletten geblazen! Zich niet bewust van mijn argwaan reed Olita in volle vaart verder. Op verschillende plekken langs de kant van de weg zagen we kleine monumentjes, die door nabestaanden waren opgericht, ter nagedachtenis aan wijlen hun geliefde, maar tragisch verongelukte wegpiraten. Olita was kennelijk niet bang zo te eindigen, want langzaam rijdende voorliggers haalde hij genadeloos in, doorgetrokken streep of niet. Later, toen we al een paar maanden in de Oltrepò woonden, ontdekten we dat er hier vlakbij zelfs een santuario, een herdenkingskapel, was opgericht om de vele verkeersslachtoffers te herdenken. Het spreekwoordelijke roekeloze rijgedrag van de Italiaan berustte misschien echt op waarheid. Olita deed in ieder geval zijn best om het beeld te bevestigen. Af en toe kwamen ons twee tegenliggers naast elkaar tegemoet, maar gelukkig pasten er hier gemakkelijk drie auto's op de tweebaansweg. Non ci sono problemi.

We bereikten de Ponte della Becca, de één kilometer lange ijzeren brug uit 1912, die de samenvloeiing van de Po en de Ticino overspant. Aan de andere kant begon de Oltrepò, eerst nog steeds vlak, maar al snel heuvelachtig. Daar in de verte zou het huis van onze dromen moeten liggen. De eerste wijngaarden verschenen op de hellingen langs de weg. Op een uitloper van de heuvels zagen we de toren van een opvallend kasteel en raadpleegden we onze regionale deskundige, genaamd Olita. “Welk kasteel is dat?” vroegen we nieuwsgierig. Hij wist het niet. Maar non ci sono problemi, hij zou het navragen en het ons laten weten, zei hij. Misschien werd ons huis toch niet pimpelpaars …
Het werd nu al snel duidelijk waarom Olita haast had: hij kende de weg niet en reed kriskras door de heuvels, op zoek naar herkenningspunten. Wonder boven wonder vonden we het geselecteerde huis, dat toch niet zo geschikt bleek als we dachten, welke kleur het ook zou krijgen. Aan één kant lag het tegen een talud, aan de andere kant werd het uitzicht geblokkeerd door een schuur. De tuin was van postzegelformaat. Jammer. Gelukkig hadden we uit het aanbod van dezelfde agenzia nog een tweede huis gekozen op basis van de gunstige prijs. Op het fotootje bij de advertentie zag dit huis er niet aantrekkelijk uit: een grauwgrijs betonblok zonder kraak of smaak. Maar ja, als we toch in de buurt waren ...

Het tweede deel van de puzzelrit bracht ons onder veel binnensmonds gevloek en gemompel van Olita bij het goedkopere huis. De buitenkant beloofde ook in werkelijkheid niet veel goeds, daar zou geen enkele kleur uit de regenboog iets aan kunnen veranderen. Maar de binnenkant! Het huis bestond uit twee appartementen van elk honderd vierkante meter. Het onderste appartement bleek van binnen geheel gemoderniseerd met nieuwe plavuizen, was overal voorzien van cv, het had een complete keuken, er was een zitruimte met sofa's en er was een kant-en-klare moderne badkamer. Het appartement was op de aansluiting van gas en elektra na, direct bewoonbaar. We raakten enthousiast.

Na de bezichtiging van dit eerste appartement leidde Olita ons naar boven, naar het tweede appartement en opende de luiken van de slaapkamer die aan de dalzijde lag. Een fabelachtig uitzicht van glooiende heuvels en impressionistisch gekleurde wijngaarden ontvouwde zich voor onze ogen. In de verte zagen we het karakteristieke maar vooralsnog onbekende kasteel liggen. En verderop lag nog een kasteel. En daar nog één. We waren verkocht. Non ci sono problemi! Daar waren wij nu voor even van overtuigd.

Italiaanse Toestanden - Leven en overleven in Italie