Mara van Ness's Blog

Oh jee, alweer een maand geleden dat ik een bericht plaatste! Hoog tijd voor een update, dus.

Afgelopen maand was lekker druk: ik begon samen met mijn redactrice Kelly van der Laan (neem eens een kijkje op haar website; haar boeken zijn echt tof!) aan de redactie van Magnetar, ik schreef verder aan Supernovae (te midden van witte dwergen) en ik ging naar HSFCon. Voor dat laatste moest ik wel vroeg m’n bed uit: door werkzaamheden en een ongeval moest ik flink omreizen en zat ik al om 6:15 in de trein, om uiteindelijk na vier overstappen rond 10:05 in Maastricht te belanden.

HSFCon

Op HSFCon ben ik naar allerlei gave en inspirerende lezingen en panels geweest, waaronder lezingen van prof. Maarten Kleinhans over het klimaat in Nederland en ‘kijken door de oren van een dier’, de eregastspeech van Sophia Drenth, romantiek (en spice) in fantasy door Marieke Frankema, en lezingen over aliens resp. zwarte gaten van Charles van Wettum.

Ook heel tof: de lezing van Pam Hage over betoverende landschappen, en ‘Dochter van de zilv’ren maan’ waarin Marieke Frankema uit haar werk voorlas en -zong. Zelf leidde ik het panel over de nieuwe horrorreeks van Quasis Uitgevers: De portalen van Indigo. Ik dacht altijd dat horror niks voor mij was, maar ik vond deel 1, De hel van Portier door Mark van Dijk, heel tof. Ik ben enorm benieuwd naar de rest van de reeks!

Het was super leuk om weer veel bekenden te zien en een aantal mensen die ik tot dusver alleen online had gesproken in het echt te zien!

Magnetar en Supernovae

De nieuwe editie van Magnetar gaat echt tof worden. Ik had zelf al flink wat verbeteringen doorgevoerd t.o.v. de versie uit 2014, maar nu in de redactie wordt het een nog gaver boek.

Over Supernovae (te midden van witte dwergen) kan ik nog niet echt iets zeggen, behalve dan dat ie er zeker gaat komen! Maar of dat voorafgaand aan Magnetar als e-boekje is of als gratis extra bij Magnetar, dat weet ik nog niet. Ik heb wel alvast een cover die ik al een tijd op het oog had gekocht.

Ik ga nog wat spelen met de tekst, maar je kunt wel al zien wat het ongeveer wordt. Is ie niet mooi? Heel toepasselijk bij het verhaal, en hij past ook nog eens leuk bij de cover van Tempus non fugit.

Ik was eigenlijk van plan om eerst nog wat verder te babbelen over cosy SF (die blogpost is al weken half af, oeps …), maar het leek me leuker om eerst een schrijfupdate te delen. Ik ben de afgelopen weken namelijk heel druk bezig geweest met de prequel van Magnetar en Singulariteit. Dat was ooit een kortverhaal van zo’n 7500 woorden en deed 11 jaar geleden mee aan Fantastels Verhalenwedstrijd (waar het een stuk lager eindigde dan mijn andere inzending Dodgy McLovin en het letterlijkheidssyndroom).

Vorig jaar was mijn kortverhaal Tempus non fugit een van de verhalen in de Valentijnskalender van FantasyRomance.nl. Dit jaar wil ik graag weer meedoen. Daarvoor was ik eigenlijk van plan om Kyra’s keuze (over een snaarwezen dat op aarde iemand tegenkomt die verdacht bekend aanvoelt) te herschrijven. Toen bedacht ik me echter dat het Magnetar-prequel wellicht veel geschikter is. En omdat voor mij geldt dat hoe meer stress ik heb, hoe meer zin ik heb om te schrijven, heb ik de afgelopen weken zo’n 10.000 woorden bijgeschreven!

Ik ben er nog niet helemaal over uit of het goed genoeg werkt als opzichzelfstaand verhaal om het in te sturen voor de Valentijnskalender of dat het een beter idee is om het als extra bij Magnetar (dat als het goed is ergens in het voorjaar uitkomt) te doen; daarvoor wacht ik nog de feedback van een proeflezer af.

Maar voor nu wil ik wel alvast een paar stukjes delen! Supernovae (te midden van witte dwergen) is minder cosy dan Magnetar en Singulariteit maar valt zeker wel onder het genre ‘romantische SF’. (Niet geheel verrassend, als ik het in wil sturen voor een Valentijnskalender, haha.) In tegenstelling tot het tweeluik (dat in de derde persoon v.t. geschreven is), is Supernovae in de eerste persoon geschreven. Dat vond ik voor zo’n relatief kort verhaal beter werken. In het verhaal (inmiddels een novelle) leer je een aantal personages uit Magnetar kennen in hun jonge(re) jaren en zie je hoe ‘etherenergie’ ontwikkeld is.

In dit eerste fragment zitten Kate (de ik-persoon), haar neef Kasper en hun beste vriend Leander in de zesde klas van de middelbare school. Ze hebben alle drie zgn. ‘metavaardigheden’, zoals psychokinese en telepathie.

Op een van de eerste relatief warme voorjaarsdagen in ons eindexamenjaar zaten we in de grote pauze met zijn drieën op het gras in het Merwesteinpark ons brood te eten.

Ik sloot mijn ogen en genoot van het gevoel van de zon op mijn gezicht. Zo met mijn ogen dicht, was het altijd of mijn metazintuig scherper zag. De mensen die door het park wandelden, nam ik waar als een soort kleine sterren. Kasper en vooral Leander, echter, brandden als supernova’s.

Soms, vooral wanneer ze samen hun metavaardigheden gebruikten en bijvoorbeeld telepathisch communiceerden, leek het voor mijn metazintuig alsof ze een soort dubbelster waren, met mij als een soort derde component die om de twee hoofdsterren heen draaide.

[…]

Ik opende mijn ogen en het mentale beeld van de supernovae te midden van witte dwergen viel weg.

Het is echt heel leuk om na een paar jaar waarin ik vooral bezig was met Magnetar en Singulariteit weer even terug te keren naar de ‘vorige generatie’, waar het allemaal mee begon. Het was ooit mijn bedoeling om dit verhaal als eerste te schrijven, als echte roman, maar vooral omdat er zo veel tijd in verstrijkt, lukte het me nooit om er een samenhangend geheel van te maken.

In dit novelle-format, verteld vanuit Kate, werkt het nu denk ik wel. Deze perspectiefkeuze leidde er helaas wel toe dat ik de linkerquote hieronder niet meer kon gebruiken. Maar goed, Kate (als natuurkundige) strooit ook kwistig met sterrenkundemetaforen!

Of ik dit verhaal in ga sturen voor de Valentijnskalender van FantasyRomance.nl of dat het een extra wordt bij Magnetar weet ik dus nog niet, maar Supernovae gaat er sowieso komen!

In mijn kopafbeelding staat dat ik auteur ben van ‘cosy‘ sciencefiction (cozy in de Amerikaanse spelling). Maar wat is dat precies? Cosy fantasy is met dank aan boeken als Legends & Lattes inmiddels redelijk ingeburgerd (en helemaal hot!), maar voor cosy SF geldt dat geloof ik vooralsnog een stuk minder.

Een eenduidige definitie van het subgenre bleek nog niet zo makkelijk te vinden! Als je bijvoorbeeld kijkt op deze pagina van de British Fantasy Society (die de leden van hun Discord community vroeg wat zij verstaan onder cosy speculatieve fictie) zie je een grote verscheidenheid aan antwoorden.

CampfireWriting.com heeft een heel mooi artikel over cosy sciencefiction (klik hier), waarin ze het als volgt beschrijven:

Similar to cozy fantasy, cozy sci-fi is a subgenre of science fiction that emphasizes heartwarming narratives, light-hearted adventures, and endearing character dynamics over intense (space) battles or catastrophic futures. 

The genre leans into personal journeys, intimate discoveries, and the joy of space travel, providing a sanctuary where stakes are charmingly low, and exploration is as much about inner worlds as interstellar ones.

Cozy sci-fi ultimately fosters an atmosphere of comfort, optimism, and whimsy, all while retaining a sense of wonder characteristic of more traditional science fiction. 

Als ik het zelf kort zou moeten beschrijven, dan is het sciencefiction die je met een goed gevoel achterlaat. Er is daarbij veel aandacht voor de (sympathieke) personages die over het algemeen op een normale manier met elkaar omgaan. Low stakes hoeft het wat mij betreft niet per se te zijn, maar de nadruk ligt dan meer op hoe de personages omgaan met de situatie dan dat het gaat over het Grote Probleem zelf.

Zelf lees ik eigenlijk helemaal niet zo veel cosy SF of fantasy. Ik moet daar wel echt voor in de stemming zijn. The Galaxy, and the Ground Within van Becky Chambers (Goodreads) heb ik bijvoorbeeld maanden aan de kant gelegd omdat ik op een gegeven moment gek werd van hoe afgrijselijk begripvol en meedenkend alle personages naar elkaar zijn, haha. Maanden later, in een periode dat ik veel stress ervoer, vond ik het juist een heerlijk boek om te lezen.

De allereerste cosy SF die ik las, was The Long Way to a Small, Angry Planet, ook van Becky Chambers (Goodreads). (Als je een keer cosy SF wilt lezen, is zij een goede auteur om mee te beginnen!) Dat boek pakte ik ooit op basis van de prachtige cover op in het ABC in Den Haag. De andere boeken die ik van haar gelezen heb, gaven me toch nooit helemaal dat warme gevoel en de hartjes in m’n ogen die ik kreeg van The Long Way [etc.], hoewel ik niet precies weet waarom. Maar als ik behoefte heb aan comfort reading, dan weet ik haar boeken te vinden!

Een andere cosy SF, die ik veel recenter las, is The Mimicking of Known Successes van Malka Ann Older (Goodreads). Volgens de flaptekst is dit een ‘cosy Holmesian murder mystery and sapphic romance, set on Jupiter‘. Ik las dit boek voor de leesclub waar ik in zit en vond het ontzettend leuk! Inmiddels ben ik bezig in deel 2, The Imposition of Unnecessary Obstacles. De combinatie van een Sherlock Holmes-achtige sfeer, de romance tussen Mossa en Pleiti, en de setting op Jupiter (enorme ringen om de planeet heen, met plateaus waarop mensen leven, en treinen over de ringen tussen de platforms) was wat mij betreft een schot in de roos.

In volgende blogposts ga ik het hebben over de vraag of en zo ja, waarom Magnetar en Singulariteit volgens mij cosy SF zijn en de zin en onzin van zulke subgenres. Mocht je nu prompt zin hebben gekregen om cosy SF/F te lezen, dan kan ik de website CozyFantasy.nl aanraden! Een paar maanden geleden werd ik door hen geïnterviewd over cosy SF.

In mijn vorige twee blogposts vertelde ik over de manier waarop ik mijn personages ‘bouw’ en over hun onderlinge relaties. In deze blogpost ga ik in op de namen van mijn personages.

Naamgeving

Voor bijpersonages kijk ik vaak in lijsten met populaire namen, bijvoorbeeld op . Het kiezen van namen voor hoofdpersonen, daarentegen, doe ik meestal intuïtief. Ik kies een naam die qua ‘gevoel’ overeenkomt met hoe ik me het personage voorstel. En vaak blijkt dan achteraf dat de naam ook qua betekenis heel goed past!

Een aantal voorbeelden:

Leander is ooit vernoemd naar een van mijn Kaapse viooltjes (jup, ik gaf mijn plantjes namen). Leander in de Griekse mythologie was een jongeman die elke nacht de Hellespont overzwom om bij zijn geliefde Hero te kunnen zijn, die dan een vuur ontstak zodat Leander wist waar hij heen moest. Op een nacht ging het vuur uit en verdronk Leander. Mijn Leander dreigt door zijn combinatie van metavaardigheden en hooggevoeligheid continu overspoeld te worden door alle prikkels die zijn metazintuig registreert. Kasper met zijn stabiele aura is de vuurtoren die ervoor zorgt dat hij richting houdt en niet verdrinkt (dit geldt in mindere mate ook voor Kate).Kasper heb ik geloof ik gewoon zo genoemd omdat ik het een mooie naam vind. Pas toen ik (na jaren bij vlagen losse stukjes schrijven over wat voorafgaat aan Magnetar) aan Magnetar begon te schrijven bleek de naam supertoepasselijk te zijn: in Magnetar kom je hem namelijk alleen tegen in de vorm van een vriendelijk ‘spookje’.Niamh (spreek uit: ‘Niev’) is geïnspireerd door een van de deelnemers aan I’d Do Anything, een musicalprogramma op de BBC waarin ze op zoek gingen naar iemand om de rol van Nancy te spelen in Oliver Twist. Ik vond dat zo’n mooie naam dat ik die in een verhaal wilde gebruiken. Haar naam is Iers voor ‘helder’. In Singulariteit bleek dit opeens heel toepasselijk te zijn.

In Titanium heb ik gezien de sterk Nederlands georiënteerde setting gekozen voor echt Nederlandse namen: naast Emmelie (wat blijkbaar ook in Scandinavië en Frankrijk voorkomt en dus misschien niet zo’n Nederlandse naam is als ik dacht) heb je ook een Nicolaas ‘Niek’ en een Lotte. Alle titanen zijn vernoemd naar titanen en titaniden (zoals Mnemosyne) en hun piloten hebben namen uit de Griekse mythologie zoals Jason en Ariadne (daar zijn de piloten inderdaad op geselecteerd, zoals Emmelie zich afvraagt, haha).

De namen in mijn kortverhaal Tempus non fugit (meer info) zijn wat meer ‘random’ gekozen, maar toch ook toepasselijk. Carys is een Welshe naam afgeleid van het werkwoord caru (de u spreek je uit als een i) = houden van. Heel toepasselijk voor een romantisch SF-verhaal! Het is ook de naam van een jonge vrouw die in aflevering 2 van seizoen 1 van Doctor Who-spin-off Torchwood overgenomen is door een gasvormige alien. Eigenlijk hadden de personages (die tijdens het verhaal aan onder meer Torchwood refereren) hier wel wat over moeten zeggen! Aeneas komt uit de Griekse en Romeinse mythologie en leek me mooi toepasselijk voor een docent klassieke talen. De naam geeft Carys ook alle gelegenheid op flauwe opmerkingen te maken over zijn ‘pretentieuze naam’.

In mijn vorige blogpost babbelde ik over hoe ik personages in elkaar zet. In dit bericht ga ik in op de onderlinge relaties tussen mijn personages.

Platonische relaties

Zoals gezegd ben ik deels een ‘planner’ en deels een organisch schrijver: na een poosje ‘spelen’ met de wereld en de personages maak ik een plan en daar houd ik me dan ook (grotendeels) aan. Maar binnen dat plan is er vaak wel nog veel vrijheid voor de personages. Hun onderlinge relaties ontstaan dus over het algemeen organischer dan de daadwerkelijke verhaallijn (in Magnetar de verhaallijn omtrent etherenergie, en in Titanium die over illegale orgaanhandel).

In Titanium is er door de geringe lengte vrij weinig ruimte om familie- en vriendschapsrelaties echt uit te diepen. In Magnetar en Singulariteit is daar meer ruimte voor. Leuk om te schrijven vond ik bijvoorbeeld de broer/zus-relatie tussen Max en Cassie, die best wel competitief kunnen zijn en elkaar soms ook flink kunnen stangen, maar ook weten dat ze op elkaar kunnen rekenen als er echt iets aan de hand is. En er is de gecompliceerde relatie tussen Kate en haar (voormalige) partner Leander, en de complexe gevoelens die (vooral) Cassie heeft t.o.v. haar vader.

Romantische relaties

Oh, de ironie. Zelf identificeer ik als aseksueel, maar ik vind het wél heel leuk om romantische verhalen te lezen (een Bouquetromannetje op zijn tijd vind ik ook hartstikke leuk) en te schrijven. Misschien wel juist omdat ik het eigenlijk allemaal niet zo snap en dat dit een soort manier is om toch een beetje te onderzoeken wat andere mensen nou zo leuk vinden aan ‘al dat gedoe’?

Hoe dan ook, ik schrijf dus graag romantische SF. Titanium en Tempus non fugit zijn vrij rechttoe-rechtaan: (relatief) korte verhalen met maar één vertelperspectief, waarbij ik van tevoren al wist welke romance er zou ontstaan. In Magnetar en Singulariteit was dat anders, ook omdat ik daarbij zoals gezegd eerst een tijdlang dingen uitgeprobeerd heb. En dan doen personages vaak niet wat ik van tevoren verwacht had! Mijn bedoeling met wat voorafgaat aan Magnetar was dat Leander en Kate bij elkaar zouden komen (ik zat namelijk al met de volgende generatie, de hoofdpersonen uit Magnetar, in gedachten), maar dat ging met wat meer omwegen dan ik gepland had.

Met drie personages uit Magnetar en Singulariteit ging het al helemáál niet zoals ik in gedachten had! De twee personages van wie ik dacht dat ze perfect voor elkaar waren, bleken helemaal niet zo goed bij elkaar te passen, en een personage dat aanvankelijk alleen een bijrolletje had werd opeens heel belangrijk en bleek juist perfect te zijn voor een ander personage … Heel grappig om oude versies van Singulariteit terug te lezen, want ik heb echt van alles geprobeerd met die twee. Van fuckbuddies en friends with benefits tot ‘ik probeer bij je weg te blijven maar mijn metazintuig wil juist dat ik dicht bij je ben!’ en Ware Liefde. Om erachter te komen welke variant het geworden is, zul je volgend jaar Singulariteit moeten lezen.

Ik heb trouwens ook heel erg iets met relaties tussen personages die een extra zintuig hebben en daardoor op een veel diepere manier met elkaar kunnen communiceren. (Dat heb ik waarschijnlijk overgehouden aan de Galactisch Bestel-boeken van Julian May, haha.) Dit geldt ook voor veel van de personages uit Magnetar en Singulariteit: zij hebben zgn. ‘metavaardigheden’ en kunnen daardoor onder meer telepathisch communiceren, wat niet per se in woorden hoeft te gaan en dus ook ruimte biedt om nauwkeuriger te communiceren dan via woorden mogelijk is. Via hun ‘metazintuig’ zijn ze zich bewust van de aanwezigheid van de mensen in een bepaalde straal om hen heen.

Sommige personages, zoals Max, zijn daarnaast ook nog hooggevoelig, waardoor ze zich bewust zijn van de emoties van de mensen om hen heen. Daar wordt hij soms helemaal gek van, maar hij gebruikt het ook nogal eens in zijn voordeel! Wanneer hij samen is met een ander hooggevoelig personage treedt ‘auraresonantie’ op: hun aura’s gaan met elkaar meetrillen, waardoor emoties (zowel positieve als negatieve) versterkt worden. En met een ander personage, een sterkte meta, lijkt het voor hem alsof de rest van de wereld verdwijnt zodra hij die persoon aanraakt, omdat diens sterke aura alle andere in de omgeving zodanig ‘overstraalt’ dat die er voor Max’ metazintuig nauwelijks meer zijn.

Max vindt dat soort dingen fantastisch, maar zijn tweelingzus Cassie zou er juist echt niet aan moeten denken om haar emoties op die manier met anderen te moeten delen (en vindt het sowieso moeilijk om anderen al te dichtbij te laten komen). Zij heeft daarom altijd en hoge mentale muur om zichzelf heen opgetrokken.

Volgende week

Na deze twee blogposts over mijn personages en hun onderlinge relaties, babbel ik volgende week over hoe mijn personages aan hun namen komen.

Aangezien het huidige thema in de Science Fiction & Fantasy Boekenclub op Facebook ‘personages’ is, leek het me een goed moment om over de personages uit mijn boeken te babbelen. Mocht je nog geen lid zijn van deze FB-groep: meld je vooral aan! Het is een heel gezellige groep waarin veel boekentips langskomen.

Personages ‘bouwen’

Ik ken schrijvers bij wie de personages echt in dienst staan van het plot, en die dus hun personages zorgvuldig opbouwen zodat ze binnen het verhaal passen. Ik ken ook schrijvers bij wie het meer andersom is: het verhaal volgt uit de personages.

Zelf zit ik daar een beetje tussenin. Het liefst zou ik eerst plannen en dan pas schrijven. Mijn ervaring (in elk geval met lange verhalen) is echter dat als ik ál het plannen van tevoren doe, ik er tijdens het schrijven vaak achterkom dat dingen toch niet helemaal werken en alles weg kan gooien. Dat is me bij Singulariteit een keer of 100 gebeurd …

Zowel qua plot als qua personages heeft het daardoor mijn voorkeur om eerst een tijdlang random losse scènes te schrijven (vaak in scenario-format, zodat ik nog geen perspectief hoef te kiezen) om de wereld en de personages beter te leren kennen en uit te proberen wat wel en niet werkt. Als het goed is, heb ik dan op een gegeven moment het idee dat ik het totaalplaatje genoeg overzie. Dan maak ik alsnog een plan en ga ik het verhaal daadwerkelijk schrijven.

Maar dat hangt ook af van hoeveel tijd ik heb! Aan Magnetar (dat mogelijk een nieuwe titel krijgt) en Singulariteit heb ik járen lopen prutsen, waarbij de personages steeds wat meer uitkristalliseerden. In de bijna 10 jaar tussen de eerste publicatie en het herschrijven ervan heb ik veel nieuwe inzichten opgedaan over sommige van de personages, vooral Leander en Max (de voormalige Luuk). Ik ben zó benieuwd wat jullie straks vinden van de nieuwe versie! (Daar komt binnenkort een grote onthulling over. )

Bij Titanium, dat een stuk korter is (< 40.000 woorden) en waarbij ik een harde deadline had, ging het heel anders. Ik heb het mezelf daarbij makkelijker gemaakt door een hoofdpersoon te kiezen die erg op mij lijkt en alleen vanuit haar perspectief te schrijven. De twee voornaamste andere personages (love interest Niek en onverwachte vriendin Lotte) zijn zo geschreven dat ze Emmelie aanvullen en haar helpen wat meer uit haar schulp te komen.

In reviews zie ik weleens langskomen dat Emmelie te weinig eigen initiatief toont en zich teveel mee laat slepen in de gebeurtenissen. En daar hebben ze wel een punt. Misschien had ik beter een wat assertievere hoofdpersoon kunnen kiezen. Aan de andere kant denk ik dat veel mensen hetzelfde zouden reageren als Emmelie in zo’n situatie. We zijn tenslotte niet allemaal onverschrokken superhelden die zich halsoverkop in het gevaar storten! Ik zou daar zelf in elk geval niet zo happig op zijn, haha.

En om meteen een andere vraag die ik in een aantal reviews langs zag komen te beantwoorden: ik denk niet dat Emmelie op het autismespectrum zit (ikzelf namelijk ook niet), maar ze is inderdaad wel aseksueel. Daarbij is ze ook heel rationeel, wat ervoor zorgt dat ze dingen als relaties en seks niet zo goed snapt. Die zijn toch alleen maar gedoe?

Over ‘al dat gedoe’ babbel ik in mijn volgende blogpost verder.

Er zit wederom weer veel te veel tijd tussen mijn laatste update en deze post. Het einde van het schooljaar is altijd hectisch, en dit schooljaar om allerlei redenen nog meer dan normaal. Maar nu heb ik eindelijk vakantie! En ik ben meteen goed begonnen door gisteren en vandaag (tussen wat oefenen met Python door) lekker met Magnetar en Singulariteit aan de slag te gaan.

Ik ben echt zó blij met hoe dit tweeluik wordt! Het was een goede keuze om 10 jaar geleden niet te proberen Singulariteit uitgegeven te krijgen. De versie die er nu ligt, is zoals het verhaal moest zijn. Maar ik had het 10 jaar geleden niet op deze manier kunnen schrijven, ook niet met een goede redacteur. Daarvoor had ik echt die 10 jaar extra (levens)ervaring nodig. Er zijn zoveel dingen die ik nu in deze twee verhalen heb kunnen verwerken waar ik 10 jaar geleden geen weet van had. En ik denk dat zowel Magnetar als Singulariteit daar heel veel sterker van is geworden.

Vooral Singulariteit is nu niet meer alleen een verhaal over etherenergie, maar vooral een verhaal over de personages die zich staande moeten houden in een wereld die compleet gek geworden lijkt te zijn. En een verhaal over personages die soms onvermoede eigenschappen in zichzelf ontdekken, of erachter komen dat iets wat zij altijd als een zwakte hebben gezien misschien juist wel hun sterke punt is. Iets wat hen uniek maakt en ervoor zorgt dat juist zíj bij kunnen dragen aan de oplossing van het ‘etherenergieprobleem’.

Toen ik begon met het herschrijven van Singulariteit stelde ik mezelf de vraag: ‘Maar wat hebben personages x, y en z nou daadwerkelijk te dóén?’ De vorige versie was vooral doordat ik het antwoord op die vraag niet helder voor ogen had een onsamenhangend zootje, dat er aan de oppervlakte nog wel oké uitzag, maar zodra je dieper keek helemaal nergens op sloeg. Nu is het veel meer één geheel, ook al zijn er meerdere verhaallijnen. Met name Niamh, Max (de voormalige Luuk) en Paul doen épische dingen. En op het einde komt alles bij elkaar.

Ik ga nog even over m’n eigen personages fangirlen, haha. En nadenken of ik misschien niet toch ook het ‘Bouquetvervolg’ wil herschrijven …

Ik was dit jaar heel goed begonnen met regelmatige updates, maar door drukte op mijn werk en privé is daar toch een beetje de klad in gekomen … Ook omdat er momenteel niet veel te melden is op schrijfvlak. Singulariteit ligt bij een proeflezer, en ik stuur misschien een verhaal in voor Waterloper (ik word echter niet erg enthousiast van mijn verhaal…), en dat is het op het moment wel zo’n beetje.

Omdat er niet veel te melden is over mijn schrijfsels, deze keer dus een leesupdate! De eerste drie maanden van dit jaar zat ik in een enorme leesdip, met maar drie uitgelezen boeken van de zes waar ik in begonnen was. Sindsdien gaat het gelukkig weer lekker en heb ik tien boeken uitgelezen. Ik lig dus opeens weer voor op schema. (Mijn leesdoel voor dit jaar is 24 boeken.)

Opvallend: hoewel ik al zeker 15 jaar vooral SF lees, heb ik dit jaar tot dusver vooral veel fantasy gelezen. Slechts 5 van de 16 (deels) uitgelezen boeken zijn SF, en verder heb ik 1 literaire roman gelezen en 4 kinderboeken (deel 1 t/m 4 van Dolfje Weerwolfje, dus ook fantasy). Toen ik op de middelbare school zat, heb ik zoveel fantasy gelezen ik het op een gegeven moment een beetje zat was, maar het lijkt er dus op dat ik daar een beetje overheen begin te komen.

Mijn gelezen boeken tot dusver (op volgorde van datum):

The Mimicking of Known Successes, Malka Ann Older. Een ‘cosy Holmesian murder mystery and sapphic romance, set on Jupiter’. Gelezen voor de leesclub waar ik in zit. Heel erg leuk!Herhaling, Angelieke Uittenbogaard-Janssen. De eerste DNF van dit jaar. Helaas echt niet mijn ding.Sterrenduister, Pam Hage. Héél tof boek! De cover schept hoge verwachtingen, die wat mij betreft geheel ingelost zijn.Dolfje Weerwolfje, Paul van Loon. Deze klassieker heb ik samen met mijn dochter gelezen. Heel leuk!The North Wind, Alexandria Warwick. De tweede DNF. Ik wilde eens een keer een romantasy-boek proberen. Deze was echter geen succes. En als ik eerst ACOTAR had gelezen, had ik deze al na één hoofdstuk weggelegd i.p.v. tot ca. 2/3 door te gaan, want dan had ik meteen gezien dat het een soort kloon was (maar dan veel minder leuk). -_- All the Birds in the Sky, Charlie Jane Anders. De derde DNF. Ik kon op ongeveer 40% niet meer aan hoe naar iedereen tegen elkaar deed.Daindreth’s Outlaw, Elisabeth Wheatley. Ik zie haar zo vaak langskomen op Facebook (o.a. Book Goblin) dat ik dacht: laat ik dit boek eens proberen. (En ook fijn: het is beschikbaar in Kobo Plus!) Na boek #6 was dit een verademing, met personages die over het algemeen aardig tegen elkaar deden en probeerden het goede te doen. Ik had het heel vlot uit.One Hundred Flowers, Genki Kawamura. Ik vind het leuk om af en toe door de boekhandel te struinen en een random boek te kopen dat niet echt mijn genre is maar me om wat voor reden dan ook aanspreekt. Dit was daar eentje van. Dat het zich afspeelt in een land en cultuur die ik niet goed ken, maakte dit boek voor mij boeiend.Alien Clay, Adrian Tchaikovsky. Ik ben bang dat ik misschien zoveel van hem gelezen heb dat ik een beetje ‘Tchaikovsky-moe’ begin te worden, want het duurde lang totdat dit boek me echt wist te boeien. Terwijl het wel echt een gaaf boek is!Volle maan ( Dolfje Weerwolfje , deel 2), Paul van Loon.The Left Hand of Darkness, Ursula K. Le Guin. Deze SF-klassieker lag al een tijdje op mijn TBR. Ik ben blij dat ik hem nu eindelijk gelezen heb! Het leverde me meteen inspiratie op voor toetsvragen.Zilvertand (Dolfje Weerwolfje, deel 3), Paul van Loon. Deze vonden mijn dochter en ik iets minder dan de eerste twee.Barbaarse IJsplaneet, Ruby Dixon. In het kader van: ‘Ik moest het ooit toch eens proberen’ (IMHOTEP). Een ruimteschip vol door aliens ontvoerde vrouwen landt op een ijsplaneet met allemaal mannelijke aliens die nogal wild van hen worden. Alien smut, dus. Het was best grappig, maar voor mij was het eens maar nooit weer met dit genre, haha.Weerwolvenbos (Dolfje Weerwolfje, deel 4), Paul van Loon.Hof van doorns en rozen, Sarah J. Maas. Ik zag dit boek zó vaak langskomen dat ik het ondanks mijn niet al te positieve ervaring met The North Wind toch wilde proberen. Het was een zeer aangename verrassing! Het zat IMO goed in elkaar, het las vlot, en ook belangrijk: ik vond de personages leuk (in tegenstelling tot in The North Wind, waar ik de hoofdpersoon al snel achter het behang wilde plakken).Daindreth’s Outlaw, Elisabeth Wheatley. Het vervolg op Daindreth’s Assassin. Hier werd ik helaas minder enthousiast van (misschien ook omdat het echt een ‘tussendeel’ is), dus ik weet nog niet of ik doorga met deel 3.

Op het moment ben ik bezig in drie boeken, ook alle drie fantasy: Boze drieling (deel 5 van Dolfje Weerwolfje), Hof van mist en woede (deel 2 van ACOTAR), en The Warm Hands of Ghosts van Katherine Arden. Die laatste heb ik vandaag in de boekhandel gescoord; net als One Hundred Flowers een van mijn ‘random’ aankopen. Het is een historische fantasy die zich afspeelt tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Hopelijk binnenkort meer nieuws op schrijfgebied!

Deze update is wat later dan gepland. De afgelopen weken was het enorm druk op mijn werk (het was toetsweek, dus ik zat tot aan m’n nek in het nakijkwerk) en was er niet veel te melden op schrijfgebied.

Inmiddels heb ik echter wél wat nieuws te melden: er komt een tweede druk van Titanium! Supertof.

Ik heb inmiddels ook de eerste feedback op de complete herschreven versie van Singulariteit gekregen. Gelukkig vond mijn proeflezer dat het nu een stuk beter in elkaar zit dan eerder!

Ergens wel tragisch dat ik bijna 11 jaar geleden al een complete versie had, haha. Daarvan staat denk ik nog maar iets van 10%. Achteraf bezien was die eerste versie echt een onsamenhangend zootje. De lijn was totaal niet duidelijk. Nu is er een veel duidelijkere verhaallijn én hebben alle personages daadwerkelijk iets te doen. Ik ben dus heel blij dat ik destijds niets met die oude versie gedaan heb! Het verhaal zoals het nu is, had ik 10 jaar geleden niet op deze manier kunnen schrijven. Nu heb ik eindelijk het gevoel dat het verhaal begint te convergeren naar wat het zou moeten zijn.

Misschien moet ik wel wat dimmen met alle liefdesverklaringen tussen twee personages, maar goed, inmiddels heb ik ook omarmd dat ik gewoon graag cosy en/of romantische SF schrijf, haha.

In de kerstvakantie zat ik er al heel dichtbij, maar helaas werd het daarna weer belachelijk druk op m’n werk en thuis. Maar deze week, in de voorjaarsvakantie, is het dan toch gelukt: ik heb de laatste stukjes van Magnetars vervolg Singulariteit op virtueel papier gezet! Inmiddels heb ik ook alle aantekeningen die ik op m’n e-reader had gemaakt verwerkt en het bestand vanuit Scrivener (superfijn programma om in te schrijven!) gecompileerd naar een Word-document voor de proeflezers.

Ik ben heel erg blij dat ik 11 jaar geleden niets heb gedaan met de versie die ik toen had, want die was achteraf gezien echt een onsamenhangend zootje. Toch leuk hoe de vraag: ‘Maar wat voor nuttigs kan personage X nou doen?’ leidde tot de huidige versie, waarin – enigszins tot mijn verbazing! – The Shirtless Scientist zo ongeveer de hoofdrol kreeg. Maar ook de andere personages doen heel coole dingen. (Vind ik dan, haha.) Ik ben enorm benieuwd wat de eerste proeflezers er straks van vinden.

Ik ben ook heel benieuwd of de proeflezers de ‘fictieve natuurkunde’ en vooral ook de relatie tussen twee personages geloofwaardig genoeg vinden. Ik heb de afgelopen tijd veel te veel feel good series zoals Sex Education en Heartstopper gekeken, met vooral veel sympathieke personages die goed communiceren, dus ik ben een beetje bang dat mijn twee personages veel te lief en klef zijn geworden, haha. (Dat waren ze in de oude versie van Magnetar absoluut niet!)

Aan de andere kant: er is zo veel narigheid op de wereld dat het misschien helemaal niet zo verkeerd is dat de personages (over het algemeen) heel aardig tegen elkaar doen. En het is denk ik ook niet zo heel gek dat de heftige situatie waar ze in zitten hen naar elkaar toe drijft. We zullen zien wat de proeflezers ervan zeggen!