Κάπως έτσι πέθανε ο τελευταίος υπερασπιστής της
καλύβας. Για μια στιγμή, νομίζω πως τον είχα λυπηθεί.
Μπορώ να πω ότι τον είχα θαυμάσει κιόλας. Έπεσε σαν
ήρωας! Για περισσότερα από τριάντα χρόνια έμεινε όρ-
θιος στη θέση του. Πιστός φρουρός της καλύβας! Είχε
γερές βάσεις εκείνος ο φρουρός, όμως πάνω απ’ όλα είχε
πίστη και αφοσίωση στην αποστολή του. Μπορεί να σά-
πισε απ’ τη σκουριά, μπορεί τα χρόνια που πέρασαν να
τον είχαν αδυνατίσει, μα ήταν αποφασισμένος να πεθάνει
όρθιος! Θα έλιωνε επάνω στη γερή του βάση, αλλά δε
θα εγκατέλειπε ποτέ το πόστο του. Όσο η καλύβα βρι-
σκόταν στη θέση της, θα στεκόταν κι εκείνος εκεί, για
να την προσέχει! Ποιος ξέρει για πόσο καιρό ακόμη θα
έμενε όρθιος ο τελευταίος φρουρός; Αν δεν εμφανιζόμα-
σταν εμείς εκείνη τη μέρα, επίδοξοι και βάρβαροι κατα-
κτητές… Επιστρατεύσαμε όλη μας τη δύναμη και τη βαρ-
βαρότητα και πέσαμε πάνω του σα λυσσασμένα σκυλιά!
Κι εκείνος... Παρά την ηλικία και την άθλια κατάστασή
του, δεν παραδόθηκε! Αγωνίστηκε ηρωικά μέχρι το τέ-
λος! Αντιστάθηκε στη δύναμη του Άκη, τον τραυμάτισε!
Υπέκυψε όμως τελικά στο μένος και τη σκληρότητά μας.
Όταν τον σήκωσα στα χέρια μου, ένιωσα πως ήταν αρκε-
τά βαρύς. Ένα ολότελα σκουριασμένο αντικείμενο, που
άφηνε το καφέ-κόκκινο χρώμα της σκουριάς του στις
παλάμες μου, τη στιγμή που τον βαστούσα στα δυο μου
χέρια. Λες και κρατούσα έναν λαβωμένο στρατιώτη, μετά
την τελευταία του μάχη και λίγο πριν ξεψυχήσει! Για μια
στιγμή, αισθάνθηκα πως υπήρχε ακόμη λίγη ζωή μέσα
του. Τον κοίταξα καλύτερα και είχα την εντύπωση πως
ήθελε να μου μιλήσει: