Hekayə
Həbsxananın yaxınlığındakı dayanacaqda avtobusdan enən Lalə qara rəngli portfelini çiyninə asdıqdan sonra sağa-sola baxıb hansı tərəfə gedəcəyini müəyyənləşdirməyə çalışdı. Deyəsən, ilk dəfə idi yolu buralardan düşürdü. Əvvəllər heç vaxt gəlmədiyi bu yerdə qərib olduğu üzündən də anlaşılırdı. Uzaqda ucalan müşahidə qülləsini görüb həmin istiqamətdə getməyə başladı. Getdikcə yol daralır, yaşayış evləri yavaş-yavaş seyrəlməyə başlayırdı. Xeyli yol qət etmişdi ki, geniş bir ərazini əhatə edən qupquru çöllüyün sonunda tikanlı məftillərlə əhatə olunan divarlar görünməyə başladı. Ətrafa göz gəzdirdikcə qurumuş kol-kosdan, kollara ilişib qalan sallofan torbalardan başqa heç nə gözə dəymirdi. Hər atdığı addımda içindəki qorxu hissi daha da artırdı. Hərdən geri dönmək istəyi könlündən keçsə də tez fikrindən daşınır, daha iri addımlarla dəmir darvazaya yaxınlaşırdı. Qədim müdafiə qalasını xatırladan divarların dörd tərəfində müşahidə qüllələri ucaldılmışdı. Darvazanın qarşına çatıb dayandı. Başını qaldırıb darvazanın əzəmətli hündürlüyünə tamaşa etdikdən sonra dərindən nəfəs aldı. Əmin addımlarla irəliləyərək yumruğunu sıxıb var gücü ilə darvazanı döyəcləməyə başladı. Üçüncü zərbədən sonra darvazanın kiçik gözlüyü açıldı.
- Buyurun, nə lazımdır? - Əsgər formasındakı cavan oğlan Laləni başdan-ayağa süzdükdən sonra dilləndi.
- Jurnalistəm. Redaksiyamız rəhbərliyiniz ilə danışıb. Xahiş edirəm məlumat verəsiniz.
Oğlan qızı bir daha gözdən keçirdikdən sonra gözlüyü bağladı. Lalə darvazanın arxasında onun addım səslərini eşidirdi.
Jurnalistika fəaliyyətinə yeni başlayan Lalə bir neçə gün idi ki, ən məşhur redaksiyalardan birində çalışmağa başlamışdı. Hələ təhsil aldığı müddətdə hazırladığı məqalələr bir neçə jurnalda dərc edilmişdi. Elə buna görə də indiki işi üçün müraciət edərkən yeddi nəfərin içindən seçilərək işə alınmışdı. Hələlik günlük qəzetlərdə kiçik köşə yazıları ilə başlasa da bu işi özünü qane etmirdi. Daha geniş məqalələrlə oxucuların görüşünə gəlmək və onların sevimli yazarı olmaq arzusunda idi. Reaksiyanın rəhbəri də ona bir ay sınaq müddəti təyin etmişdi. Əlindən gələni edib bu işə layiq olduğunu sübuta yetirməli idi.
Bir neçə gün xeyli düşündükdən sonra, nəhayət, həbsxanalardan biri haqqında geniş məqalə hazırlamaq qərarına gəlmişdi. Çox araşdırdıqdan sonra indi qarşısında dayandığı həbsxananın məhkumlarından biri diqqətini çəkmiş, onun barmaqlıqlar arxasına atılması səbəbini öyrəndikdə axtardığını tapdığını başa düşmüşdü. Mütləq, ondan müsahibə almalı və qəzetin növbəti sayı üçün redaksiyaya təqdim etməli idi. Tezliklə redaksiyanın köməyi ilə bu həbsxanadan müsahibə üçün icazə ala bilsə də, redaksiya rəhbərini bu işin uğurlu alınacağına inandırmaq üçün xeyli çalışmalı olmuşdu. Müsahibinin həbsxanaya düşmə səbəbini eşitdikdən sonra direktor dərhal bu işə razılıq vermiş, hər şeyi düzüb qoşmuşdu.
Həyəcanla darvazanın qarşısında o tərəf bu tərəfə gəzişir, müsahibinin onunla danışmaq istəyib-istəməcəyini düşünürdü. Amma, necə olur olsun onu danışmağa məcbur etmək niyyətində idi. Buradan əliboş dönməyi heç istəmirdi.
Darvazanın o tayından əsgərin ayaq səslərini eşidərək qapıya yaxınlaşdı. Bir neçə dəmir şıqqıltısından sonra kiçik qapı açıldı və əsgər onu içəri dəvət etdi. Giriş qapısında yoxlanışdan keçdikdən sonra ona arxasınca gəlməyi deyib qabağa düşdü. Ortadakı meydanı üç tərəfdən əhatə edən binalardan birincisinə daxil oldular. Bir neçə barmaqlıqlı qapını keçdikdən sonra dəmir qapılı otağın qarşısında dayandılar. Əsgər qapını açaraq içəri keçməsini işarə etdi. Gec-gecdən qorxa-qorxa içəri keçib stol arxasındakı iki stuldan birində əyləşdi. Əlindəki dəftər qələmini stolun üstünə qoyub gözləməyə başladı. Digər əşyalarını girişdə götürüb çıxarkən təhvil verəcəklərini demişdilər.
Yerində oturmağa səbri çatmayaraq bu qaranlıq, pəncərəsiz otaqda gəzişməyə başlamışdı. Ona elə gəlirdi ki, yarım saatdan çox idi ki, bu otaqda gözləyirdi. Otağın ortasındakı stolu yuxarıdan sallanan lampa işıqlandırırdı. Belə otaqları ancaq filmlərdə görmüşdü.
Yenidən beynində sualları götür-qoy edə-edə stol arxasındakı yerinə keçdi. Qələmi əlinə alaraq dəftərdə kiçik bir dairə çəkdi və yavaş-yavaş içini qaralamağa başladı. Bu zaman dəmir qapının açılması gözlərini qapıya zilləməsinə səbəb oldu. Gözətçi orta boylu, çəlimsiz bir oğlanı içəri salıb stulda əyləşdirdi. Əllərini arxaya aparıb bağladıqdan sonra gəldiyi kimi də çıxıb getdi. Lalə əvvəlcə onu tanıya bilmədi. Elə bil şəkildə gördüyü həmin oğlan deyildi bu. Bir neçə ayda tamam arıqlamış, gözləri çuxura düşmüş, üz-gözünü saç-saqqal basmışdı. Gözlərindəki alovu gördükdən sonra bu oğlanın həqiqətən də axtardığı olduğuna əmin oldu. Hələ də söndürə bilməmişdilər gözlərindəki alovu.
- Əvvəlcə tanış olaq. - əlini qabağa uzadaraq sözə başladı. Deyəsən, özü də unutmuşdu oğlanın əllərinin bağlı olduğunu. Tez əlini geri çəkərək davam etdi. - Adım Lalədi. Jurnalistəm.
Oğlan heç bir reaksiya vermədən sakitcə ona baxmağa davam edirdi.
- Siz də, deyəsən, Anarsınız!?
- Bəlkə rəsmiyyəti bir kənara qoyaq!? Nə istəyirsən məndən?
- Görürəm, söhbətimiz alınacaq. Müsahibə almaq istəyirəm. – qələmi götürüb kağızını hazır vəziyyətə gətirdi. Bayaqdan beyninə yazdığı sualları güllə kimi yağdırmağa tələsirdi.
- Niyə mən? Burada minlərlə məhkum var. Onların içində müsahibə vermək üçün ürəyi gedənlər də az deyil.
- Amma onların heç biri belə axmaq səbəbdən həbsə atılmayıb. – ironiya qarışıq təbəssümlə cavab verdi.
- Bu kənardan baxanlar üçün axmaq görünə bilər. Amma mən heç də belə düşünmürəm.
- Mən də sənin necə düşündüyünü öyrənmək üçün buradayam. Bilirəm ki, bunun arxasında ciddi səbəblər var.
- Səbəbsiz heç nə olmur, gözəl qız.
- O zaman, bu səbəbləri mənə danışmağa razılaşırsan!? - Sevincdən parıldayan gözlərini Anara zillədi. Səbrsizliklə dodaqları arasından “hə” kəlməsinin çıxmasını gözləyirdi.
- Olanları sənə danışsam hər kəs bundan xəbər tutacaq. Mənsə bunu istəmirəm. Elə bilirsən sən ilksən? Dəfələrlə televiziyalardan, qəzetlərdən gəliblər. Amma...
- Bəlkə, bu sənin buradan azad olmağın üçün bir şansdır. Niyə bu şanslardan istifadə etmirsən? Bilirsən indi sənin yerində olmaq istəyən neçə məhkum var? – oğlanın sözünü kəsərək üsyan edirmiş kimi hərdən titrəyən səsini bir qədər də qaldırdı.
- Kim dedi ki, mən buradan azad olmaq istəyirəm? – heç halını pozmadan təmkinlə cavab verdi.
- Yaxşı, gəl başdan başlayaq. Mən dörd il əziyyət çəkib universitet oxumuşam. İndi işə qəbul olmaq üçün elə bir məqalə hazırlamalıyam ki, redaksiya onu qəzetdə dərc etməyə razılıq versin. Söz verirəm, istəmədiyin hissələr məqalədən çıxarılacaq. – sual dolu nəzərlərinə yalvarış sezilən ifadə qataraq oğlanın gözlərinin içinə baxdı. Anar gözlərini yayındırmağa məcbur olaraq başqa səmtə çevrildi. Amma hələ də həmin nəzərlərin üzərində olduğunun fərqində idi.
- Yaxşı. – Nəhayət, üzünü qıza çevirərək dilləndi. – Amma, istəmədiyim suallara cavab verməyəcəm.
- Danışdıq. – həvəslə qələmini əlinə aldı.
- Deməli belə. Buraya düşmə səbəbindən başlaya bilərik, məsələn.
- Dövlət məmuruna silah çəkmişəm. - soyuqqanlıqla cavab verdi.
- Bir az da dəqiqləşdirək. Dövlət məmuruna oyuncaq silah çəkmişəm. Belə daha düzgün oldu məncə.
- Onun oyuncaq olduğunu bilmirdim. – çiyinlərini çəkdi.
- Məncə bilirdin. Silah qaldıran adam tətiyi də çəkməlidi axı. – Anarın susduğunu görərək davam etdi. – Mənə elə gəlir ki, sən buraya bilərək düşmək istəmisən. Axı niyə?
Anar hələ də susmağa davam edirdi. Gözlərindəki alov bir qədər də artmış, simasına anlaşılmaz bir kədər qonmuşdu.
- Ətrafındakı xoşagəlməz insanlardan, dünyadakı haqsızlıqlardan tək xilas yolu hər zaman intihar deyildir. – titrək avazla dilləndi. – Bunun üçün həbsxanalar var. Səni incidən insanlardan daha uzaq olan bu yerdə rahat dincələ bilərsən.
- Deməli, intihar etməmək üçün həbsxana həyatını seçmisən? – onun dediklərindən heç nə anlamadı.
- Başqa şansım yox idi. – başını aşağı əyərək təəssüf dolu ifadə ilə söylədi. – Tanrının bəxş etdiyi cana qıymaq günahdır axı.
- Axı niyə? İntihar üçün ciddi səbəb olmalıdı, elə deyilmi?
- Bəzən insan bir şeyə o qədər çox bağlanır ki, yerdə qalan heç nəyi görə bilmir. Həmin bağlandığı şeyi itirdiyi an hər şeyin bitdiyini zənn edir. Yaşamaq üçün heç bir səbəb tapa bilmir və intiharı seçir.
- Sənsə məhkumluğu seçdin.
- Doğrudur.
- Çox maraqlıdır, bu haradan ağlına gəldi? – bir az maraq, bir az da heyranlıq sezilən ifadə ilə oğlanın gözlərinə baxıb soruşdu. – Yəni, hər kəs intiharı seçərkən, sən niyə bu yolu seçdin?
- İntihar ruhun bədən ilə boşanmaq üçün məhkəməyə etdiyi müraciət kimidir. Sonda hər şey məhkəməni idarə edən Hakimin qərarı ilə həll edilər. Bəlkə də intiharı seçsəm müraciətimin rədd ediləcəyindən qorxdum.
- Səni intihara sövq edib sonra da məhkumluğu seçməyinə səbəb olan bu mühüm məsələ nə idi belə? Demə ki, səni bu divarlar arxasında tutub saxlayan nakam sevgindir.
Susurdu. Dodaqları danışmasa da gözləri sanki fəryad etməyə başlamışdı. “Düz tapdın. Burada olmağımın tək səbəbkarı başıbəlalı sevgimdir. Doğru buyurdun” deyirdi gözləri, elə bil. Yavaş-yavaş sulanmağa başlayan gözlərini tez-tez qızın nəzərlərindən yayındırmağa çalışırdı. Elə indi tərk etmək istəyirdi otağı. Amma nəsə onu tutub saxlayırdı, sanki.
- Adı nədir həbsə girəcək qədər çox sevdiyin o gözəl qızın? – onu incidəcəyindən qorxurmuş kimi ahəstə səslə soruşdu. Artıq hər şeyi anlamışdı.
Gözlərini stolun üstündə lampanın yaratdığı parlaq dairəyə zilləyən Anar bu sualdan diksinərək Laləyə baxdı. Elə bil gözləmirdi bu sualı. Bilmirdi bu qıza baş verənləri danışsın, yoxsa yenə də susmağı seçsin? Bir tərəfdən də susaraq dərdini ürəyində çəkmək onu tamam əldən salmışdı. Dərdləşəcək, ürəyindəkiləri boşaldacaq bir nəfərlə söhbətləşmək keçirdi könlündən. Və indi bu qızı elə bil Tanrı göndərmişdi ona.
- Ta.. – qupquru dodaqlarını islatdıqdan sonra zəif avazla dedi. – Tamilla.
- Onunla harada tanış olmusan?
- Universitetin yeməkxanasında..
- Sən universitet bitirmisən? – təəccübünü gizlədə bilmədi.
- Bitirmək qismət olmadı.
- Bir dəqiqə, xahiş edirəm, nə baş verdiyini ətraflı danış. Görərsən, rahatlayacaqsan. – bu cavan oğlanın başına gələnlər həqiqətən də onu çox maraqlandırırdı. Artıq buraya gəlişinin əsl məqsədini unutmuşdu. İndi yalnız qarşısında oturan Anarın acı keçmişini öyrənmək istəyirdi. Yazacağı məqaləni, redaksiyanı, gələcək işini, bir sözlə hər şeyi unudub onun acılarına məlhəm olmaq, yaralarını sarımaq, təsəlli etmək keçirdi ürəyindən.
- O zaman, təhsilimin sonuncu ilində oxuyurdum. – Deyəsən, qızın gözlərindəki səmimiyyət Anarın ürəyini açmasına səbəb olmuşdu. – Dostumla birlikdə yeməkxanada oturub indi xatırlamadığım hansısa mövzuda söhbət edirdik. Mən üzü yeməkxananın giriş qapısına tərəf oturmuşdum. Hərdən yeməkxanaya gələn birinci kurs tələbələrinə baxır, özümüzün illər əvvəl universitetə gəlişimizi xatırlayıb gülüşürdük. Növbəti dəfə qapıya tərəf baxarkən elə bil zaman dayandı. Saniyələr havada ilişib qaldı. Bir əlində kitab dəftər tutan, balacaboy qızcığaz rəfiqəsi ilə birlikdə içəri daxil olurdu. İlahi, bu necə gözəllik idi. İlk baxışdan sevgi dedikləri bu imiş bəyəm. Gözümü ondan çəkə bilmirdim. Başına qoyduğu toxunma, qotazlı papaqda məktəbli uşağa bənzəyirdi. Əslində elə məktəbli hesab etmək olardı onu. On biri təzəcə bitirib universitetə başlayan birinci kurslardan biri idi, yəqin ki. Gözlərindəki parıltı çöhrəsindəki təbəssümlə qarışıb bir-birini tamamlayırdı. Gəlib düz bizim qarşımızdakı masada əyləşdilər. Necə oldusa o, üzü mənə tərəf oturdu. Qarşısında oturan rəfiqəsinə baxarkən mən də onu rahatlıqla görə bilirdim. Elə hey baxırdım, heç yorulmadan. Baxdıqca gözlərinə bir rahatlıq keçirdi içimdən. Ürəyim fərəhlənir, sanki sinəmdə gül-çiçək açırdı. – Danışdıqca gözlərindəki xoşbəxtlik qığılcımları yavaş-yavaş alova çerilməyə başlayırdı. Hər cümləni xəfif təbəssümlə bitirir, hərdən göz qapaqlarını yumaraq sanki, o günləri xəyalında canlandırmağa çalışırdı. Kənardan onun gözlərindəki bu sonsuz sevgini görməmək mümkün deyildi.
- Sonra nə baş verdi? – Gözlərini yumaraq xəyala dalan Anarı bir müddət heyranlıqla izləyən Lalə, nəhayət, dilləndi. Anar istəməsə belə şirin yuxudan oyanmalı oldu.
- Bir müddət səssizcə izlədikdən sonra yaxınlaşmaq qərarına gəldim. Bu işlərdə nə tələsmək, nə də ki, çox gec qalmaq olar. Sevgi platformadan uzaqlaşmaq üzrə olan sürət qatarı kimidir. Doğru zamanda doğru stansiyada olmalısan ki, qatarın arxasınca baxanlardan deyil, onun sərnişinlərindən biri ola biləsən. Zamanı gəldiyini düşündüyüm gün çətinliklə də olsa yaxınlaşa bildim ona. Mənim üçün çox çətin idi o an. Hələ bir dəfə də olsun tanımadığım qıza yaxınlaşmamışdım və indi də nə deyəcəyimi bilmirdim.
Salamlaşdıqdan sonra çətinliklə də olsa qəlbimdəkiləri açıb deyə bildim. Cavabında sevgilisi olduğunu deyib getdi. Heç nə edə bilmədim. O gedərkən məlul-məlul baxmaqdan başqa əlimdən heç nə gəlmədi. Ayaqlarım yerə mıxlanmışdı elə bil. Bütün dünya gözümdə qaraldı. Evə necə çatdığımı da bilmədim.
Sonra bir gün onu həmin oğlanla birlikdə gördüm. Birlikdə çox xoşbəxt görünürdülər. Həmin an hiss etdim. Anladım ki, onun başqa dünyası var artıq. Elə bir dünya ki, mən yoxam orada. Heç vaxt da olmayacam. Geri çəkilməli idim. Bu sevgi mənim üçün yasaqlanmışdı. Məhəbbət qanunlarına görə qadağan olunmuşdu bu eşq mənə. Düzü, bu qanunların harada yazıldığını da bilmirəm.
Lalə təəccübünü gizlədə bilmədi. Axı bu onun gözlədiyi bir hekayə deyildi. Bu, dəfələrlə eşitdiyi talelərdən sadəcə biri ola bilərdi. Sırf buna görə intihar kimi bir şeyi seçən Anarı heç cür anlaya bilmirdi. Yəni o bu qədər zəif idimi? Yoxsa o, hər şeyi açıq-aşkar danışmamışdı ona? Yəqin ki, belə idi. Yoxsa, başqa cür ona haqq verə bilmirdi.
- Sonra? İnanmıram ki, təkcə buna görə məhkumluq seçimini etmisən.
- Bir neçə gün evdən çölə çıxmadım. Növbəti gün yenidən, heç nə olmamış kimi dərsə gedib-gəlməyə başladım. Elə həmin gün bir də baxdım ki, onu həmişə gözlədiyim yerdə ağac kimi bitib qalmışam. Yenə onu gözləyirdim. Bilmirəm niyə, amma özümlə bacara bilmirdim. Onu sadəcə olaraq, uzaqdan da olsa görmək istəyirdim. Bu məni sakitləşdirirdi və az sonra artıq vərdişə çevrilməyə başlamışdı. Bununla barışmışdım. Ona oksigen kimi ehtiyacım var idi. Hər gün görməsəm dayana bilmirdim. Ruhumu ələ keçirmişdi elə bil.
Həftələr bir-birini necə əvəz etdi bilmirəm. Hər şey yoluna düşmüşdü. Əslində yoluna düşən birşey də yox idi. Sadəcə olaraq onu uzun müddətdir görə bilmirdim vəssalam. İlk günlər çətin olsa da yavaş-yavaş alışırdım yoxluğuna. Sonradan aydın oldu ki, sən demə alışdığım birşey də yox imiş. İçdən yeyirdi məni bu hisslər. Heç xəbərim olmadan.
Hərdən şəhərə çıxır, bu ucsuz bucaqsız insan kütləsinə baxırdım. Çünki bilirdim. Oralarda bir yerlərdə olduğunu bilirdim. Gözlərim hər yerdə onu axtarırdı. Həmişə onu gözlədiyim yerdən keçəndə istər-istəməz gəlirdi ağlıma. Bəlkə o da buralarda biryerdədir. Bəlkə beş dəqiqə əvvəl burada idi, bəlkə sonra olacaq. Mənsə onu görməyəcəm. Bu kimi düşüncələr əzab verirdi mənə. Bəlkə məndən bir neçə addım öndədir deyə düşünərək tələsirdim. Həm də qorxurdum. Qorxurdum ki, birdən ona yetişməyə çalışarkən tam arxamda olduğunu görə bilmərəm. Öndə olduğunu düşünərkən arxadan gəlməyindən qorxurdum. Tez-tez çevrilirdim arxaya. Həm də sürətlə yoluma davam edirdim. Sanki kimdənsə qaçırdım. Kimsə izləyirdi məni sanki.
Susdu. Sanki, artıq danışmaq istəmirdi. Qəhər onu boğurdu. Lalə nə deyəcəyini, onu necə təsəlli edəcəyini bilmirdi. Anarın bu acınacaqlı hekayəsini dinləyərkən gözləri sulanmağa başlamışdı. Amma hələ də özünü ağlamamağa məcbur edərək dözürdü. Deyəsən artıq Anarın özünü barmaqlıqlar arxasına həbs etmə səbəbini anlamağa başlayırdı.
- Sonra da onsuz yaşaya bilməyəcəyini görüb bu yoldu seçdin. – onun davam etmədiyini görüb soruşdu.
- Demək olar ki. Hər yerdə gözümə görünür, röyalarıma gəlməyə başlayırdı. Hara getsəm gözlərim onu axtarırdı. Hərdən qarşılaşırdıq onunla. Amma təbii ki, həmin oğlan da yanında olurdu. Həmişə olmasa da çox vaxt bu belə olurdu. Bəzən onu da bir oyun zənn edirdim. Yalandan uydurulmuş sevgili rolunu oynadığını düşünürdüm. Amma bu da təbii ki, təsəllidən başqa birşey deyildi. Mələk hesab etdiyim qız İblisə dönüb məni günü-gündən məhvə doğru sürükləyirdi. Bu yolun sonu yox idi. Bilirdim ki, bir gün bir də baxacam ki, hansısa körpünün üstündə ya da ki, hansısa hündürmərtəbəli bir binanın təpəsində olacam. O gün uzaqda deyildi. Onsuz bir dünya istəmirdim. Ətrafdakı hər şeydən uzaqlaşıb sakit bir yerdə dincəlmək, onunla baş-başa qalmaq istəyirdim. Yəni onun xəyalı ilə. Və gördüyün kimi buradayam. Düşünmək, rahatlanmaq üçün buradan yaxşı yermi var? – istehzalı təbəssümlə Laləyə baxaraq dedi.
- Mənə elə gəlir ki, sən ağlını itirmisən.
- Bəlkə də, sən haqlısan. Amma bura dəlixanadan yaxşı yerdir.
- Danışdıqların üçün təşəkkür edirəm.
- Mən təşəkkür edirəm dinlədiyin üçün. Bir az yüngülləşdim.
- Dediklərini məqaləmdə istifadə edə bilərəm yəqin? Yoxsa hansısa hissələri çıxarmaq istəyirsən?
- Artıq bunun elə də əhəmiyyəti yoxdur. Necə istəyirsən elə də yaz.
- Bir də təşəkkür edirəm. – Lalə xudafizləşib otaqdan çıxdı. Qapının ağzında gözləyən nəzarətçi içəri keçərək Anarı yenidən kameraya apardı.
Bir neçə gün sonra artıq qəzetdə dərc edilən “Yasaq sevgi” adlı məqalə hər yerdə danışılmağa, sosial şəbəkələrdə müzakirə olunmağa başlamışdı. Kimisi Anara haqq qazandırır, kimi onu başa düşməkdə çətinlik çəkir, kimi də bunun sadəcə uydurma olduğunu söyləyirdi. Çoxu belə bir insanın varlığına inanmır, onun məqaləni yazan qızın təxəyyülünün məhsulu olduğunu hesab edirdilər. Amma kim inanmasa da, Tamilla inanacaqdı bu hekayəyə. Bəlkə də, sadəcə inanmaqla kifayətlənməyib görüşünə gedəcəkdi onun. Kim bilir. Hər şey ola bilərdi.
Lalə isə artıq səhəri gündən həmin qızın axtarışına çıxmışdı. Onun bütün əlamətlərini, demək olar ki, bilirdi və onu tapıb həyat hekayəsini danışmaq üçün yola gətirəcəyinə inanırdı. Bütün bunlardan xəbərsiz olan Anar isə hələ də öz hücrəsində sonu olmayan xəyallara dalmaqla məşğul idi...
