Hekayə
Gözümü açanda hələ başıma gələnlərdən xəbərsiz idim. İlk cəhdim uğursuz olsa da bütün gücümü toplayıb göz qapaqlarımın üzərindəki ağırlığı dəf edə bildim. Dəhşətli dərəcədə halsız və yorğun idim. Beynim sanki su ilə dolu iri bir ləyəndə o tərəf-bu tərəfə ləngər vururdu. Gözlərimi açıq saxlamaq üçün bir qədər güc sərf etməli olurdum. Otaq başıma fırlanırdı. Nə qədər güclü və iradəli olsam da bu vəziyyətə çox davam gətirə bilmədim. Göz qapaqlarıma sərf etdiyim enerjini kəsən kimi onlar metro qapıları kimi bağlandı. Sanki içkinin təsirindən özümü idarə edə bilmirdim. Gecəyarıya qədər içib sonra da evin yolunu tapa bilməyərək küçədə harada gəldi yuxuya gedən əyyaşlar kimi hiss edirdim özümü. Amma içdiyim də heç yadıma gəlmirdi.
Bu vəziyyətdə nə qədər dayandığımı bilmirəm. Nəhayət, özümü bir qədər yaxşı hiss etdiyimi görüb ehmalla gözlərimi açdım. Başgicəllənməm keçmişdi. İndi özümü daha yaxşı hiss edirdim. Gözlərimin önündə üç-dörd metr hündürlükdə bir neçə yerdən dağılmış köhnə bir tavan görünürdü. Yalnız tavanı gördükdən sonra anladım ki, hansısa çarpayıda arxası üstə uzanmışam. Bütün gücümü toplayıb ayağa qalxmaq istədim. Amma bacarmadım. Elə bil nəsə məni tutub saxlayırdı. Əvvəlcə bunu gücsüzlüyüm və bütün əzələlərimin zəiflədiyi ilə əlaqələndirdim. Lakin, yenidən cəhd edərkən yanıldığımı başa düşdüm. Əllərim və ayaqlarım ensiz kəmərlə çarpayıya möhkəmcə bağlanmışdı. Hərəkət edə bilmirdim. Təkcə başımı hərəkət etdirmək imkanım var idi. Əvvəlcə sol, sonra isə sağ tərəfi gözdən keçirdim. Bəzi hissələrdə qara kərpicləri görünən divarlar bütünlüklə ağ rəngə boyanmışdı. Solda çöl tərəfdən dəmir barmaqlıqlarla əhatə olunmuş balaca bir pəncərə görünürdü. Pəncərədən daxil olan günəş şüaları çarpayıdan bir qədər aralı, otağın mərkəzinə düşərək ətrafı işıqlandırırdı. Çarpayı pəncərənin qarşı tərəfində, otağın sağ divarına bitişik yerləşirdi. Qarşıda gözlüyü olan yaşıl rəngli dəmir qapı görünürdü.
Bir qədər istirahət etdikdən sonra yenidən başımı qaldırıb əllərimə və ayaqlarıma baxdım. Kəmərlər hədsiz möhkəm bağlanmışdı. Tərpənmək mümkün deyildi. Görəsən, haradayam? – deyə düşünməyə başlamışdım ki, əynimdəki paltarlar sanki sualıma cavab verirmiş kimi gözümə sataşdı. Şalvar və köynəyim nazik parçadan hazırlanmışdı və üzəri zebra kimi ağ və qara zolaqlardan ibarət idi. Artıq harada olduğumu təxmin edirdim. Geyimimə baxılarsa, bura ya həbsxana, ya da dəlixana olmalı idi. Görəsən, hansıdır? Əslində, məndən olsa həbsxananı üstün tutardım. Olan ağlımı da dəlixanada itirmək istəməzdim. Əgər, varsa.
Nə qədər düşünsəm də bura necə düşdüyümü xatırlaya bilmirdim. Elə bil yaddaşımı hansısa bir sehrli toxunuşla tamamilə silmişdilər. Məni əli-qolu bağlı olmağımdan daha çox bu otağa necə düşməyim maraqlandırır və narahat edirdi. Bəlkə, mən özüm də bilmədən kimisə öldürmüşdüm? Bəlkə, hansısa daha ağır bir cinayətdə və ya oğurluqda iştirak etmişdim? Bəlkə, bütün bunlar sadəcə dostlarımın mənim üçün qurduğu əyləncəli bir oyundur? Heç nə xatırlaya bilmirdim və bu vəziyyətdə dostlarımın oyununun bir parçası olmağı daha çox arzu edirdim. Bəlkə də, bura hansısa ruhi dispanserin müalicə otaqlarından sadəcə biri idi? Yox, bircə bu olmasın. Axı mənim ağlımdan heç bir şikayətim yoxdur. Axı mən dəli deyiləm. Hə, onda bura, şübhəsiz, həbsxanadır. Özüdür ki, var. Həbsxanadayam mən.
- Heeyy!! Kimsə var? - Uzun sürən səssizlikdən sonra heç kimin gəlmədiyini görərək qışqırmağa başladım. – Haradayam mən?
Nə qədər bağırsam da səsimə səs verən olmadı ki, olmadı. Sanki, səsim otağın divarlarından uzağa getmir, divarlardan əks olunaraq yenidən özümə qayıdırdı. Bu isə məni bir qədər də əsəbiləşdirib özümdən çıxmağıma səbəb olurdu. Bütün qüvvəmi toplayıb yenidən bacardığım qədər yüksəs səslə çığırdım.
- Bu lənətə gəlmiş yerdə kimsə var? Cavab verin!!!
Elə bu vaxt dəmir qapıdan bir neçə şıqqıltı səsi eşidildi. Qapıdakı balaca gözlük açılıb oradan hansısa naməlum şəxs içəri baxarkən mən artıq gözlərimi qapıya zilləmişdim. Bir anlıq göz-gözə gəldik. Otağa nəzər saldıqdan sonra gözlüyü bağladı. Bir dəqiqə keçmişdi ki, yenidən dəmir qapı şaqqıldadı və cığıltı ilə açıldı. Hündür boylu, əynində mavi rəngli xələt olan kişi bir anlıq qapıda dayanaraq məni izlədi. Həyəcan və qorxu qarışıq hisslər ürəyimin döyüntüsünü artırmışdı. Naməlum kişinin əmin addımlarla mənə yaxınlaşdığını gördükdə ürəyim nizamsız çırpınmağa başladı. Əllərim və ayaqlarım bağlı olduğundan çarpayıya qısılıb olacaqları gözləməkdən başqa heç nə edə bilməzdim. Adam gəlib sol tərəfimdə dayandı. Çox səssiz idi. Mənə elə gəlirdi ki, o nəfəs almır.
Birtəhər özümü toplamışdım ki, bayaqdan cavab tapmadığım sualları yağdıraraq harada olduğumu öyrənim. Elə bu vaxt sol qolumda xəfif bir sancı hiss etdim. Sanki nəhəng bir arı neştərini qoluma sancaraq öz zəhərini bədənimə yeridirdi. Başımı sola çevirərkən həmin naməlum adamın əlində tutduğu iynəni qoluma batırıb yaşılımtıl maddəni bədənimə yeritdiyini gördüm. Nə baş verdiyini anlamağa macal tapmamış gözlərim dumanlanmağa, tavan yenidən başıma fırlanmağa başladı. Kişi qapıdan çıxarkən gözlərim tamamilə yumulmuşdu. Qulağımda yalnız dəmir qapının zərblə bağlanmasından yaranan səs əks-səda verirdi.
Neçə saat özümdə olmadığımı deyə bilmərəm. Gözlərimi açarkən yenə kəskin başağrıları məni ağuşuna almışdı. Otaq başdan-başa dumana bürünmüşdü. Bir qədər keçdikdən sonra otaqda heç nə olmadığını, dumanın sadəcə olaraq gözlərimə və beynimə çökdüyünü anladım. Tamamilə oyanmağım bu dəfə əvvəlkindən çox çəkdi. Bəlkə də, bu mənə elə gəlirdi. Zaman məvhumunu çoxdan itirmişdim. Təkcə pəncərəyə baxaraq axşam olduğunu anladım. Günəşin şüaları görünməsə də içərini xəfif ay işığı işıqlandırırdı. Hələ də çarpayıya bağlı halda uzanmışdım.
Uzun müddət tavanı izləməklə məşğul oldum. Hərdən divarlara nəzər salır, nəfəsimi mümkün qədər tutaraq qapının əks tərəfində addım səsləri və ya hər hansısa söhbət eşitmək ümidi ilə qulaqlarımı şəkləyirdim, lakin, heç bir hənirti eşidə bilmirdim. Bir yandan susuzluqdan dilim-dodağım quruyub bir-birinə yapışmış, digər tərəfdən də aclıqdan mədəm gurhagur guruldayırdı. Bu dəqiqə nə ən pis aşbazın bişirdiyi bir yeməkdən, nə də ki, bir fincan iylənmiş sudan imtina edərdim.
Səhərə yaxın gözümə yuxu getməyə başlamışdı ki, qapının səsinə oyandım. Biri hündür boylu, digəri isə balacaboy və şişman olan iki kişi içəri daxil oldu. Onlardan birini o dəqiqə tanıdım. Bu, məni yuxuya vermək üçün qoluma iynə yeridən həmin kişi idi. Digəri ondan fərqli olaraq ağ xələt geyinmişdi. Başının ortasında seyrəlmiş saçları tamamilə ağarmışdı. Xələtinin ciblərinə keçirib qarnının üstündə tutduğu əllərinin baş barmaqları bayırda idi. Parlayan tülkü baxışları ilə məni başdan ayağa süzdü.
- Özünü necə hiss edirsən? – xırıltılı səslə üzündə səmimi bir ifadə yaradaraq soruşdu.
- Bura haradır? Əllərimi niyə bağlamısınız? – hirsimdən boğula-boğula fınxırdım.
- Sakit ol! Hər şey sənin yaxşılığın üçündür. Vaxt gələcək özün bizə təşəkkür edəcəksən. – bunu deyib yanındakı adama başı ilə işarə verdi. Nə qədər dartınsam da onun ikinci dəfə iynəni qoluma zıplamasına mane ola bilmədim. Az sonra yenidən dərin yuxuya getdim.
Beləcə günlərlə bədənimə adını bilmədiyim maddələr yeridir, hər dəfəsində də göz qapaqlarım ağır bir daş sallanmış kimi yumulurdu. Artıq özüm də dərk edirdim ki, bu yerdən xilas olmaq üçün təslim olmalıyam. Ən azı bu otaqdan çıxmaq, əllərimdəki kəmərlərdən birdəfəlik canımı qurtarmaq üçün onların istədiyi adama çevrilmək hər şeydən vacib idi. Odur ki, növbəti dəfə oyanarkən özümü olduqca halsız göstərməyə çalışdım. Aramla nəfəs alır, göz bəbəklərimi bir narkoman kimi naməlum istiqamətlərdə oynadır, çarpayıda bacardığım qədər qıvrılır, üzümə dəli bir təbəssüm əlavə edərək tavana baxıb axmaq kimi gülümsəyirdim. Bir müddət səsimin çıxmadığını görən həmin ucaboyu məharətlə aldada bilmişdim. O, yanıma gəlib vəziyyətimi gördükdən sonra çıxıb getdi. Bir azdan ağ xələtli şişmanla geri qayıtdı. Hər ikisi başımın üstündə dayanmışdı. Mən isə sanki onları görmür, elə hey tavana baxaraq gülürdüm.
- Məncə artıq vəziyyəti yaxşıdır. Digərlərinə qoşula bilər. – eyni xırıltılı səslə danışsa da əvvəlki səmimiyyətdən əsər əlamət görünmürdü. Üzündə anlaşılmaz bir qəzəb ifadəsi əks olunmuşdu.
Yekəpər başı ilə təsdiq edib çarpayıya yanaşdı. Qoluma eyni maddəni yeritdikdən sonra çıxıb getdilər. Düzü, bunu heç gözləmirdim. Düşünürdüm ki, onlar məni dərhal bu otaqdan çıxarıb başqa yerə aparacaqlar. Amma belə olmadı. Mən yenidən yuxuya getdim.
Haradan gəldiyi məlum olmayan qəribə səslər ağacdələn kimi beynimi deşməyə başlayanda narazılıqla divara tərəf çevrilib mızıldandım. Səslərin kəsilmədiyini, əksinə daha da şiddətləndiyini görəndə qəflət yuxusundan oyanmış kimi gözlərimi açdım. Əllərim və ayaqlarım kəmərlərdən qurtulmuşdu və buna görə də çarpayıda rahat çevrilə bilmişdim. Çarpayı da başqa idi. Cəld qapıya tərəf çevrildim. Açıq olan ağ taxta qapıdan çöldə insanlar var-gəl edirdi. Olduğum otağa baxdıqda iki çarpayının olduğunu gördüm. Deməli planım işə yaramışdı. Məni ümumi otaqlardan birinə keçirmişdilər. Ehtiyatla ayağa qalxdım. Başım hələ də fırlanırdı. Səndələyə-səndələyə dəhlizə çıxdım. Bu zaman əllərimi qəribə hərəkətlərlə oynada-oynada gülməyi də yadımdan çıxarmamışdım. Özümü onların istədiyi kimi göstərməyə davam edirdim. Dəhlizdə cürbəcür insanlar gəzişirdi. Başı tamamilə keçəl qırxılmış biri sağ əli ilə gözlərini bağlayıb sol əlini divara sürtə-sürtə yeriyirdi. Digəri skamyalardan birində oturub barmaqlarını saymaqla məşğul idi. Başına şlyapa qoymuş başqa biri əlindəki əsanı yellədə-yellədə Çarli Çaplin kimi gəzirdi. Biri bir küncdə dayanıb sakitcə şeir söyləyirdi. Bir sözlə, hər cür insan var idi burada. Artıq olduğum yeri dəqiqləşdirmək üçün beyin yormağa lüzum qalmamışdı. Qorxduğum başıma gəlmişdi. Dəli olmasam da dəlixanada idim. Və əgər tezliklə buradan çıxa bilməsəm həqiqətən də dəli olacaqdım.
İstifadə etdiyim üsulun işə yaraması məni çox sevindirirdi. Belə getsə, tezliklə buradan çıxa biləcəyimə inanırdım. Mən bu üsulu “buqələmun texnikası” adlandırırdım. Dərk edirdim ki, görünməz olmaq və diqqətdən yayınmaq üçün düşdüyün mühitə uyğunlaşmaq, həmin mühitin bütün əlamətlərini özündə əks etdirmək ən vacib məsələdir. Əslində, cəmiyyətdə də belədir. Əgər davranışların və düşüncələrin olduğun cəmiyyətin qaydalarına uyğun gəlmirsə, onda onlar tədricən səni öz aralarından sıxışdırıb çıxaracaqlar. Bu texnika kəşfiyyatda daha çox istifadə edilir. Kəşfiyyatçı, düşmənin bütün adətlərini, dilini, geyim tərzini bilməli və buqələmun kimi yaxşıca maskalandıqdan sonra içəri sızmalıdır.
Mən də özümü bu dəlilərin arasında maskalanmış kəşfiyyatçı kimi aparmağa çalışırdım. Dəhlizdə bir az dolaşdıqdan sonra otağıma qayıtdım. Otaqdakı çarpayılardan birində yaşlı bir kişi uzanmışdı. Ruhani birinə bənzəyirdi. Uzun ağappaq saçları və saqqalı var idi. Məni görcək yerində dikəldi. Sakitcə keçib öz çarpayımda oturdum. O da qalxaraq eyni ilə mənim kimi çarpayıda oturub gözlərini mənə zillədi.
- Bura xoşuna gəldimi? – gülərək qapıya tərəf baxdıqdan sonra soruşdu.
- Haradayam mən? – ağlıma gələn ilk sualı verdim.
- Səncə?
- Dəlixanada? Bura ruhi xəstələrlə doludur. – kişi heç dəliyə oxşamırdı. Mən də artıq cildimi dəyişib normal halıma qayıtmışdım.
- Doğrudur. Dəlixanadasan. – bir qədər irəli əyilərək pıçıltı ilə davam etdi. – Amma buradakı insanlar ruhi xəstələr deyil.
- Bəs kimlərdir? – maraqla soruşdum.
- Onların xəstəliyi ruhlarında yox, beyinlərindədir. Zədələnmiş beyin hüceyrələri bədəni idarə etməkdə aciz qalır. Odur ki, onlar hərəkətlərini idarə edə bilmirlər. Sənə bir sirr verimmi? Əsl ruhi xəstələr cinayətkarlar və serial qatillərdir.
- Niyə serial qatillər?
- Çünki, onlar insanları öldürməkdən həzz alırlar və heç biri bunu niyə etdiyini tam mənası ilə anlamır.
- Mən nə dəliyəm, nə də ki, ruhi xəstə. Sağlamam mən.
- Bunu mənə yox, onlara demək lazımdır.
Növbəti bir neçə gün otağımdan çıxmayaraq buradan qaçış planı qurmaqla məşğul oldum. Bu dəlilərin arasında az qala ağlımı itirəcəkdim. Amma dəlilərlə birlikdə keçirdiyim bu bir neçə gündə bir şeyi yaxşı öyrəndim. Başa düşdüm ki, dəlilər yer üzündəki ən təhlükəsiz insanlardır. Onların anormal hərəkətlərindən daha çox hədsiz ağıllıların hiyləsindən və şərindən qorxmaq lazımdır.
Bir neçə gün sonra məni də bir qrup dəli ilə birlikdə ümumi yeməkxanaya aparmağa başladılar. Elə həmin gün buradan necə çıxa biləcəyim fikri beynimdə toxum kimi cücərməyə başladı. Hər şeyi ətraflı düşündükdən sonra qərara aldım ki, axşam yeməyi zamanı buranı birdəfəlik tərk edim.
Nəhayət, vaxt-vədə gəlib çatdı. Əlimizdə tutduğumuz padnoslarla birlikdə yeməkxananın qarşısında növbəyə düzülmüşdük. Bu gün bişirilən yeməklər tam istədiyim kimi idi. Kartof püresi, mərci şorbası və bir dilim çörək. Yeməyimi götürdükdən sonra əvvəlcədən gözaltı etdiyim yerdə əyləşdim. Bura çıxış qapısının düz yanında yerləşirdi. Ətrafı gözdən keçirdikdən sonra əlimi salıb boşqabdan bir ovuc püre götürdüm. Ayağa qalxaraq onu düz qarşımdakı stolda əyləşən dəlilərdən birinə tərəf vızıldatdım. Düz hədəfə dəydi. Möhkəm bir dəli gülüşü ilə qəhqəhə çəkib daha birini sağ tərəfdəkilərin masasına tərəf atdım. Yavaş-yavaş ortalıq qarışmağa başladı. Bu oyuna demək olar ki, hər kəs qoşulmuşdu. Havada çörəklər, kartoflar uçuşurdu. Tam istədiyim mənzərə idi. Mərci şorbasını yanımdakı dəlinin başına boşaltdıqdan sonra sakitcə qapıya tərəf yaxınlaşdım. Nəzarətçilər dəliləri sakitləşdirməklə məşğul idi. Heç kimin məni görmədiyinə əmin olduqdan sonra cəld hərəkətlə qapını açıb çölə çıxdım. Beləliklə, planın birinci mərhələsi uğurla tamamlanmışdı.
Çirkli paltarların yuyulduğu otağa tələsdim. Bütün xəstəxananı dəlilərin səs-küyü bürümüşdü. Əynimə nəzarətçilərdən birinin paltarını keçirib çıxışa tərəf istiqamət götürdüm. Hərdən çevrilib arxaya baxır, heç kimin gəlmədiyinə əmin olduqdan sonra daha sürətlə yoluma davam edirdim. Çıxış qapısına çatarkən gözətçinin mənə yaxınlaşdığını gördüm.
- Orada dəlilər aləmi qatıb. Kömək lazımdır. –
Ondan cəld tərpənərək dəliləri sakitləşdirmək üçün kömək istəyirmiş kimi etdim. Onu pilləkənlərə qədər ötürdükdən sonra geri çevrildim və sürətlə qaçmağa başladım. Bir neçə dəqiqə sonra artıq azadlıqda idim. Xeyli müddət qaçdıqdan sonra qarşıma çıxan körpünün altında gizləndim.
Nəfəsimi dərdikdən sonra hara gedəcəyimi götür-qoy etməyə başladım. Yalnız bundan sonra nişanlım yadıma düşdü. İlahi, necə olmuşdu ki, mən indiyə qədər onu xatırlaya bilməmişdim? Yəqin ki, dəlixanada bədənimə yeridilən dərmanların təsirindəndir. Yoxsa, onu necə unuda bilərdim ki?
Səhərə yaxın gizləndiyim yerdən çıxdım. Birbaşa nişanlımın yaşadığı mənzilə yollandım. Binanın aşağısındakı kiçik gül dükanından bir dəstə çiçək oğurladıqdan sonra yuxarı qalxdım. Düzü, bu vaxta qədər oğurluq istedadımın olduğunu bilmirdim. Amma üzərimdə pulum olmadığına görə buna məcbur idim. Üçüncü mərtəbəyə qalxdım. Nişanlım bu mənzildə tək yaşayırdı. Zəngi basıb çiçəyi iki əlim ilə tutub üzümə yaxınlaşdırdım. Beləcə gözlükdən baxan nişanlım üzümü görməyəcək və ona böyük surpriz etmiş olacaqdım. İkinci zəngdən sonra qapı açıldı. Bir az gözlədikdən sonra çiçəyi üzümdən kənarlaşdırıb “surpriz” deyə səsləndim. Amma gözlədiyimin əksinə qapının önündə məni görən nişanlımın mimikaları bir anda dəyişdi. Bənizi ruh görmüş kimi ağardı. Dodaqları əsməyə başladı. Yalnız bundan sonra sol qolunun sarıqlı olduğunu görə bildim.
- Mənəm, sevgilim, tanımadın? – həyəcanla ona yaxınlaşmaq istəyirdim ki, qapını üzümə bağladı. İçəridən gələn səslərdən anladım ki, qapını tələsik kilidlədi. Gül dəstəsini sol əlimdə tutaraq sağ yumruğumla qapını döyməyə başladım. Onun bu hərəkəti məni çox əsəbiləşdirmişdi. Beynimə cürbəcür fikirlər gəlirdi. Bəlkə də, məni dəlixanaya saldıran elə öz nişanlım olmuşdu? Yəqin ona görə indi məni görərkən az qalırdı özündən gedə. Nə baş verdiyini başa düşə bilmirdim. Səsim bütün binanı başına götürmüşdü. Vəhşi kimi qışqırır, qapını təpiklərim və yumruğumla döyəcləyirdim. Bütün bunlar bir nəticə vermədikdə daha da özümdən çıxırdım. Dəqiqələr sürətlə axıb keçir, mənsə qapını vurmaqdan yorulmaq bilmirdim. Polis maşınının qulaq batıran sirena səsini eşidənə kimi özümə gələ bilmədim. Amma artıq gec idi. Pilləkənlərlə aşağı enmək istəyirdim ki, iki polis nəfərinin mənə çatmaq üzrə olduqlarını gördüm. Çevrilib yuxarıya can atsam da onlardan biri məni ayağımdan yaxaladı və çıxmağa macal tapmamış digəri də özünü yetirdi. Məni yerə yıxıb əlimdəki gül dəstəsini götürdülər və qollarıma qandal vurdular. Nə baş verdiyini hələ də anlaya bilmirdim. Səsimi çıxarmağa da qorxurdum. Polislərdən biri məni ayağa qaldırarkən digəri gül dəstəsini parçalamaqla məşğul idi. Çiçəkləri ətrafa dağıtdıqdan sonra dəstənin ortasından iri bir bıçaq çıxarıb sualedici nəzərlərlə mənə tərəf çevrildi. Bıçağı görüb gözlərim kəlləmə çıxdı. Axı onun nə işi var idi çiçəklərin arasında?
- Bu... bu.. mənim deyil. Bilmirəm onu kim gizlədib orada. – təngnəfəs halda kekələməyə başladım.
- Cinayətkar həmişə hadisə yerinə qayıdır. – qolumdan yapışan polis məni silkələdi.
- Nə dediyinizi anlamıram. Nə cinayətkar?
- Bir neçə həftə əvvəl nişanlını öldürməyə cəhd etmisən. – pilləkənlərlə aşağı düşərkən arxada gələn polis danışmağa başladı. – Xoşbəxtlikdən o, kəsilmiş qol ilə bu hadisədən canını qurtara bildi. O, qoçaq qızdı. Bu dəfə də işini yekunlaşdırmağa sənə imkan vermədi.
- Siz nə danışırsınız? Mən heç kimi bıçaqlamamışam. Buraxın məni. – nə qədər çığırsam da xeyri olmadı. Polis maşını ilə məni şöbəyə apardılar.
Belə çıxırdı ki, mən öz nişanlımı öldürmək istəmişdim və indi də yalnız işimi sona çatdırmaq üçün qayıtmışdım? Yox, ola bilməz. Bütün bunlar, sadəcə, yuxudur. Qorxulu bir yuxu. Aman Allah. Mənə nə olub? Nə baş verir?
Oyananda başım fırlanmağa, gözlərim dumanlanmağa başlamışdı. Əllərim, ayaqlarım kəmərlə möhkəmcə çarpayıya bağlanmışdı. Harada olduğumu bilmirdim. Olanları xatırlamaqda çətinlik çəkirdim. Yaddaşım tamamilə pozulmuşdu elə bil.
- Heeyy!! Kimsə var? – deyə qışqırmağa başladım. Az sonra dəmir qapı açıldı. Mavi xələtli yekəpər kişi içəri daxil oldu. – Mən haradayam? – yerimdə dartındım. – Nə baş verir? – kişi artıq yanımda dayanmışdı. Elə bu vaxt qolumda güclü bir sancı hiss etdim. Az sonra göz qapaqlarım ağırlaşmağa başladı....
