Πριν από δύο εβδομάδες το Facebook κατέβασε τη σελίδα του θεατρικού μου «The Irish Bastard» επειδή βρήκε προσβλητικό τον τίτλο. Η σελίδα, η οποία φτιάχτηκε για την ομότιτλη παράσταση που ανέβηκε στον πολυχώρο Fabrica την περίοδο 2014-15 και κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό του 1ου Athens Comedy Festival του θεάτρου Λύχνος, ξαφνικά ενόχλησε τώρα μετά από εφτά χρόνια από την δημιουργία της. To Facebook, αγνοώντας το ότι η σελίδα σχετίζεται με θεατρικό και όχι με κάτι που αποσκοπεί στην προσβολή και στο μίσος, έστειλε προειδοποιητικό μήνυμα για αλλαγή του τίτλου, κάτι το οποίο αρνήθηκα να κάνω, όχι επειδή δεν συμφωνώ με τους κανόνες αλλά επειδή αυτό ήταν το όνομα του έργου. Αποτέλεσμα η σελίδα να διαγραφεί μέσα σε μία μέρα. Δεν έμεινε τίποτα. Φωτογραφίες, στιγμιότυπα, κριτικές, μηνύματα φίλων, τα πάντα χάθηκαν.

Δεδομένου το ότι πρόκειται για θεατρικό έργο και παράσταση, αν αυτό δεν είναι λογοκρισία, τότε δεν ξέρω τι είναι.Για την ιστορία, το συγκεκριμένο έργο δεν προσέβαλε ποτέ κανέναν. Ακόμα και η λέξη που ενόχλησε το facebook είχε να κάνει με το θέμα της κωμωδίας επί του κυριολεκτικού μιας και ο χαρακτήρας που βάφτισε το έργο ήταν νόθος, δηλαδή μπάσταρδος. Όσοι είδατε την παράσταση ή διαβάσατε το έργο, θα θυμάστε την αγάπη μου για την Ιρλανδία και τον λαό της, οπότε επίσης δεν τίθεται θέμα μίσους και προσβολής. Μα όπως φαίνεται, στο 2021, ακόμα και η σάτιρα ενοχλεί.

Αν ήμουν καμιά διασημότητα, η καλλιτεχνική κοινότητα θα είχε κινητοποιηθεί. Αλλά δεν είμαι. Και ξέρετε, σε αυτούς τους δημιουργικούς χώρους, δυστυχώς δεν υπάρχει και πολύς σεβασμός για τους «μικρούς» καλλιτέχνες.

Και μιας που προχθές ήταν η παγκόσμια μέρα Θεάτρου, θέλω να πω και αυτό: εύχομαι κάποτε το Θέατρο να πάψει να ανήκει στην ελίτ, στις μεγάλες αίθουσες, στους χορηγούς και στις λαμπρές φυλλάδες. Να μην χρειάζεται να πεινάσουν οι «από πάνω» για να αγωνιστούν οι «από κάτω». Να υπάρξει εκτίμηση στους δημιουργούς ανεξαρτήτως σπουδών, καταγωγής και τάξης.

Επιτέλους! Δεν ζούμε στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή.