...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς by Χρόνης Μίσσιος

My rating: 5 of 5 stars


Αυτό το βιβλίο με έβαλε να καθίσω σ' ένα υπόγειο ταβερνάκι μαζί με τον Μίσσιο και να απολαύσω τις διηγήσεις ωσάν να ήταν οι νοστιμότεροι μεζέδες του κόσμου! Όπως έχουν πει και πολλοί άλλοι, είτε τον ακούς να στα λέει είτε να τα ψιθυρίζει, να στα τραγουδάει είναι το ίδιο με το να το διαβάζεις! Δεν είναι απλώς οι σκέψεις του, είναι οι δυνατές κουβέντες που λέει ένας επαναστάτης χωρίς επανάσταση όπως τον χαρακτήρισε ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Τι είναι ένας επαναστάτης χωρίς επανάσταση; Ότι κι ένας καβαλάρης χωρίς άλογο! Το βιβλίο είναι καθηλωτικό, έχει χιούμορ, μιλάει μια γλώσσα της καθημερινότητας που αν μου έλεγαν ότι γράφτηκε χθες δε θα είχα ουδεμία αμφιβολία!
"Πιστεύω πως εκείνο που καθορίζει τον πολιτισμό μας και τη δυνατότητα εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μοναδικότητα του κάθε ανρθρώπου, η ποικιλία της συμπεριφοράς του".

Ο Μίσσιος μίλησε για αυτά που ελάχιστοι της γενιάς του τόλμησαν να πουν, μίλησε για τον καταπιεσμένο ερωτισμό ακόμα και σε ανθρώπους που επαναστατούν με σκοπό να καλυτερέψουν τον κόσμο, να φέρουν τα πάνω κάτω. Πώς, αναρωτιέται, θα αλλάξουμε τον κόσμο ετούτο αφήνοντας απ' έξω τις ατομικές ελευθερίες του καθενός;
"Πιστεύω τελικά πως αυτό λέμε ηθική δεν μπορεί είναι τίποτ άλλο από την ευτυχία του ανθρώπου, δηλαδή όπου τη βρίσκει ο καθένας".

Υμνεί την απόλυτη ελευθερία ένας άνθρωπος ο οποίος έζησε δεκαετίες φυλακίσεις, αποσπάσματα, κάτω από φρικτά βασανιστήρια υμνεί την τρυφερότητα και τον έρωτα, υμνεί τη μάνα, τη γυναίκα!
"Θυμάσαι το χανουμάκι; Τι χανουμάκι, δηλαδή, σαν την ντουλάπα ήτανε. Αφού όταν έμπαινε μπροστά στη λατέρνα να ρίξει κάναν αμανέ, η λατέρνα χανότανε πίσω της. Κάναμε ουρά έξω απ’ την κάμαρή της, όχι μονάχα γιατί πληρώναμε μόνο όταν είχαμε λεφτά, αλλά κυρίως γιατί η αγκαλιά της, το χάδι της, το δέρμα της, η φωνή της, ανάδιναν τέτοια τρυφερότητα –μια ευτυχία παιχνιδιού, που μας έκανε άντρες σωστούς, γεμάτους τρυφερότητα, αγάπη, σεβασμό κι ελευθερία για τη γυναίκα, το σώμα της και το μυστήριο του έρωτα. Ο καθένας μας ήταν ο μοναδικός της εραστής, και για τον καθένα μας ήταν η μοναδική, η πιο τρυφερή, κι αγαπημένη αγκαλιά. Καλπάζαμε μέσα της σαν άτια σε ξέφραγο καρπερό λιβάδι. Καμιά σωματική ατέλεια δεν μπορούσε να τραυματίσει αυτή την πηγαία ομορφιά της τρυφερότητας της".

Και στο τέλος, έχει αυτή φράση, που νομίζω την έχει πει ο ίδιος και όχι κάποιος άλλος όπως ισχυρίζεται στο βιβλίο: "Δε λυπάμαι που πεθαίνω. Για το μόνο πράγμα που λυπάμαι, είναι ότι πεθαίνω μετά τον θάνατο του ονείρου"!





View all my reviews
...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίςΧρόνης Μίσσιος