Ο συνταγματάρχης Λιάπκιν by M. Karagatsis

My rating: 5 of 5 stars


"Και με μανία υστερική άρχισαν να τη φτύνουν και να τη χτυπούν, ενώ οι άντρες—στρατιώτες, λαϊκοί, σοβαροί νοικοκυραίοι—κοιτούσαν με κτηνώδη απάθεια τη σκηνή.
Η Σωσώ είχε κρύψει το πρόσωπό της με τα χέρια της κι έμεινε ακίνητη. Δεν είχε τη δύναμη να κλάψει, να κινηθεί, να φωνάξει. Σχεδόν πεθαμένη περίμενε κι αυτή δεν ήξερε τι. Οι πόρνες εφρύαξαν από τη σιωπή της. Τα μάτια τους έλαμπαν άγρια μες στο σκοτάδι και τα δόντια τους γυάλιζαν κάτασπρα. Οι βραχνές φωνές τους δεν είχαν τίποτα το ανθρώπινο. Τα κορμιά τους δεν δίναν την εντύπωση φύλου, κάτω από τα ξετραχηλισμένα πενιουάρ.
Ο πρίγκιπας είχες κρυφτεί άναντρα μες στο σπίτι. Κι ο εξευτελισμός της άπιστης γυναίκας εξακολούθησε αποτρόπαια μεσαιωνικός. Μες στα γιουχαρίσματα του δειλού πλήθους. Οι παλιογυναίκες τη γδύσαν με βία, της πέταξαν το καπέλο, της σκίσαν το φουστάνι, η κομπινεζόν γίνηκε κομμάτια, το μικρό σουτιέν στήθηκε τρόπαιο στην άκρη ενός μπαστουνιού. Το παντελόνι τελευταίο διαμοιράστηκε σ’ εκατό κομμάτια, που ισάριθμα χέρια άρπαξαν για ενθύμιο. Οι πόρνες ούρλιαζαν σαν τρελές, η γεροντοκόρη είχε σπασμούς μανίας και οι άντρες, κτήνη βάρβαρα, κοιτούσαν, με τη σάρκα σ’ οργασμό, την υπέροχη γύμνια της όμορφης γυναίκας, που ακίνητη, άψυχη, με μάτια κλειστά, άφησε το κορμί της στη διάθεση του πλήθους.
Αυτή η σκηνή, που γίνηκε στη Λάρισα, μπορούσε να γίνει και σ’ οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου. Ο όχλος είναι το ίδιο άναντρος κι απάνθρωπος σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη.
Κι όμως, οι χριστιανοί, που χειροκροτούσαν αυτό το θέαμα, έριξαν την πετά που ο Χριστός τους αρνήθηκε να ρίξει. Το κτήνος εξύπνησε. Λίγο αίμα ήταν απαραίτητο στην ψυχική πανδαισία των υπάνθρωπων αυτών. Οι πρώτες πέτρες δειλές, μελάνια σαν το σταράτο γυμνό δέρμα της μοιχαλίδας. Και τα χέρια, με πυρετό φόνου, γύρευαν στη γη νέα βλήματα, πιο θαρραλέα. Όταν γίνηκε το αναπάντεχο. Δύο άντρες κυλίστηκαν στο χώμα μουγκρίζοντας, ενώ γύρω τους σημάδι όταν ένα φοβισμένο κενό. Οι γυναίκες φύγαν τρέχοντας με τρομαγμένες φωνές. Οι ιαχές του πλήθους χαμήλωσαν σε μουρμούρισμα σεβασμού. Ήταν ο Λιάπκιν, που επέβαλε τη γνώμη του με τις φοβερές γροθιές του.
Έτρεξε στη γυμνή γυναίκα, την τύλιξε με τον μακρύ μανδύα του, κι αρπάζοντας την αγκαλιά μπήκε σ’ ένα αμάξι που περνούσε. Το πλήθος, σαν να ξύπνησε από κάποιο μεθυσμένο λήθαργο, ένιωσε τη βαρύτητα της διάγνωσής του. Οι νοικοκυραίοι ντροπιασμένοι φύγαν γοργά μες στο σκοτάδι, κρύβοντας τα πρόσωπά τους στον γιακά του παλτού. Οι λαϊκοί διαλύθηκαν σε σιωπηλές στενοχωρημένες ομάδες. Οι πόρνες μανταλώθηκαν στα βρωμόσπιτά τους. Κι οι δυο χτυπημένοι απ’ τις γροθιές του Λιάπκιν σηκώθηκαν και τράβηξαν στα σπίτια τους μουγκρίζοντας. Σε μια στιγμή ο τόπος της οχλαγωγίας έπεσε σε σιωπή νεκρική. Και τότε ήρθαν οι χωροφύλακες…"

Είναι το πιο παλιό βιβλίο (έκδοση) που έχω διαβάσει και όμως κάπου βρίσκει κανείς μεγάλη ταύτιση με την εποχή μας, την ταύτιση με την ταινία «Malena» και τις λίγο πιο «μοντέρνες» σκηνές που στήνει η κοινωνία, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, όπως γράφει ο Καραγάτσης, στην κάθε μοιχαλίδα. Ενώ για τους άντρες σιωπή και έπαινος. Το παραπάνω απόσπασμα νομίζω ότι γράφτηκε μόνο για να περιφράψει τη σκηνή με τον Λιάπκιν ο οποίος έσωσε τη ζωή μιας γυναίκας και να συνδεθεί με το τέλος του βιβλίου όπου αποκαλύπτεται το τι είχε κάνει ο Λιάπκιν στην πρώτη του γυναίκα. Έσωσε μια μοιχαλίδα για την εξιλέωση που σε όλη την ιστορία αναζητεί!




View all my reviews
Ο συνταγματάρχης ΛιάπκινM. Karagatsis