Eskiden, annesinin eteğini var gücüyle çekiştirip “Aanne anne annea!” diye hönküren çocukları umursamadan lafına devam eden anneleri, hiç düşünmeden yargılardım. “Çocuğa bi cevap bile vermiyo, uyuz kadın” derdim içimden. Anne olunca o kadına dönüşeceğimi bilemedim. Şu an hepsinden özür diliyorum.
Benim hatama düşen herkesi uyarıyorum: Onlar sadece akıl sağlıklarını korumaya çalışıyorlar. Lütfen acımasız olmayalım.
Ayrıca günde 7504948584 kere farklı nidalarla duyduğunuz sesi beyin bir süre sonra yok sayıyor. Çok iyi yapıyor bence. Aferin beyin!

“Anne Bak” Aralık 2020