Volgende week – exact deze tijd – is het zover: dan springen echtgenoot en ik in onze wagen, op weg naar Standaard Boekhandel te Deinze. Ik hoop op een fijne avond, waar leuke gesprekken met andere schrijvers en interacties met het publiek de avond hopelijk zullen opluisteren. Het wordt mijn voorlopig laatste ‘optreden’. Vanaf 2 november herlees/herschrijf/herwerk ik Kansloos tot ik het beste uit mijn verhaal heb geperst. Want ja, ik moet die antagonist nog een duidelijker motief geven, en verklaren waarom Robin, hoofdpersonage en detective, iemand als Kevin als haar assistent neemt. En dan is er nog Wim, professioneel balletdanser en partner van Robin, die halverwege het verhaal veel te weinig aandacht krijgt. Er is dus nog werk aan de winkel. Maar zo’n leuk werk! En blijkbaar ben ik niet de enige die op hete kolen zit, want ik kreeg gisteren een herinneringsberichtje van een fotografe die me een jaar geleden had gecontacteerd om te vragen of zij gratis de foto voor de cover van mijn volgende boek mocht voorzien. Ik vond het heel attent en ben benieuwd naar haar voorstellen. Maar ik wil dit pas bespreken als het verhaal helemaal klaar is, als het schrijfgedeelte achter de rug is. Dus ik vertelde haar dat ik later opnieuw contact zou opnemen. Tot op heden maakte Echtgenoot mijn boekcovers en vaak had ik bij het zien van de stockfoto die hij vond meteen een heel duidelijk gevoel: nee, absoluut niet. Of: Yes! Dit wordt het! Een coup de foudre, voor de dames onder ons: het gevoel dat je hebt wanneer je dé trouwjurk hebt gevonden (intussen 24 jaar geleden voor mij). Dus… Ik hoop dat ik die dame niet zal moeten teleurstellen. Het is zo’n aardig voorstel dat zou toch zonde zijn. Het feit dat ik nog absoluut geen idee heb voor de cover vergemakkelijkt de zaken er natuurlijk ook niet op. Wordt dus nog vervolgd…

Heb jij soms moeite om nee te zeggen. Hoe pak je het aan wanneer je weet dat het gevoelig ligt bij de andere?