மனிதர் வாழ்க்கையும் தேர்வும்

                           நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா

                     ————-

பிறப்பும் இறப்பும் அனைத்து உயிர்களுக்கும் பொது. விலங்குகள் கிடைத்ததை உண்பது, உண்டதைக் கழிப்பது, உறங்குவது, இனப்பெருக்கம் செய்வதென்று தங்கள் வாழ்க்கைக்கான சித்தாந்தத்தை அமைத்துக்கொள்கின்றன. மனிதர்களின் சிந்திக்கும் திறனை Cogito என்ற கலைச்சொல்லால் பிரெஞ்சு தத்துவவாதி தெக்கார்த் (René Decartes) அழைக்கிறார். சிந்தித்தலே மனிதர் இருத்தலை உறுதி செய்கிறது என்கிறார். முரண்நகையாக நா காக்காச் சிந்தனையாளர் ஆயுள் சீக்கிரம் முடிந்ததாக வரலாறு தெரிவிக்கிறது, சாக்ரட்டீஸ் ஒரு நல்ல உதாரணம். சென்னை விமான சுங்க இலாகா குடிவரவு முகவர்களின் தடுப்புப் பலகையில் ‘’அதிகாரிகளுக்கு எதிரான வார்த்தைகள் பிரயோகிக்கும் பயணிகள் தண்டிக்கப்படுவர்’’ என எழுதப்பட்ட அறிவிப்பு. அதிகாரிகள் பயணிகளுக்கு எதிராகப் பயன்படுத்தும் சொற்களுக்குத் தண்டனை உண்டா என்பது பற்றிய விளக்கம் இல்லை.

உலகமெங்கும் பெருவாரியான மக்களுக்கு வாழ்க்கை பற்றிய கோட்பாடு சிக்கலற்றது. சாக்ரடீஸ் கூறுவதுபோல «வாழ்க்கை என்பது உயிர் வாழ்வது அல்ல, உயிர் வாழ்க்கையை நன்றாக வாழ்வது ». நன்றாக வாழ்வதென்பது சராசரிமனிதனுக்குக், காலம் காலமாக அவனைச் சுற்றியுள்ள சமூகத்தினால் தீர்மானிக்கப்பட்டது. நம்முடைய சமூகத்திற்கு வாழ்க்கை என்பது, நன்றாகப் பிழைக்கத் தெரிந்திருப்பது : வீடு, மனைவி, மக்கள், வாகனங்கள் என வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொளவது. சாக்ரடீஸ் நன்றாக வாழ்வதை « விழுமியங்களால் வாழ்வது, விழுமியங்களுக்காக வாழ்வது » என்கிறார். நடந்ததை நினைத்தோ, நடக்கப்போவதை எண்ணியோ மனதைக் குழப்பிக்கொண்டிராமல், நிகழ்காலத் தருணங்களுக்காக வாழ்வதும் ஐரோப்பிய சிந்தனையே. சராசரி மனிதனாகச் சமூக நீரோட்டத்தில் கலந்தாலும், காய்ந்த சருகுபோlல மூழ்காமல் மிதந்துசெல்லும் வாழ்க்கை உயர்ந்தது. கரை ஒதுங்கும் வாய்ப்பு நீரின் அடிப்பரப்பில் உருளும் கற்களைக் காட்டிலும், மேற்பரப்பில் மிதக்கும் காய்ந்த சருகுகளுக்கு அதிகம்.

வாழ்க்கைச் சுழற்சி மனிதர், விலங்கு, தாவரங்களென்கிற  அனைத்து உயிர்களுக்கும் பொதுவென்கிறபோதும், அதிக வேறுபாடில்லை என்கிறபோதும் வாழ்க்கைத் தேர்வில்  தாவரங்கள் முன்னிரண்டு விலங்கினத்தைக் காட்டிலும் மேம்பட்டவை. காரணம், அவை விதையாக மண்ணில் விழுந்தபின், காத்திருந்து முளைத்து, செடியாகி, கன்றாகி மரமாகும்வரை பிறர் உதவியின்றி தன் இருத்தலை நிலைநிறுத்திக்கொள்ளும் ஆற்றல் கொண்டவை. பிறர் தயவின்றி காட்டிலோ பிறவிடங்களிலோ வளரும்வரம்பெற்ற இவைதான், வளர்ந்தபின் தன்னுடலில் காளான்களுக்கு இடமளிக்கின்றன. பறவைகளைத் தன் கிளைகளில்  கூடுகட்ட அனுமதிக்கின்றன. இலைகளை, காய்களை, கனிகளை விலங்குகளும்,  மனிதர்களும் உண்டு மகிழ  அதனைக் கண்டு மகிழ்கின்றன. ஆனால் மனிதன் எப்படி ? அவன் கருதரித்த நாள்முதல் பருவ வயதுவரை உண்ண, உடுத்த, நடந்துபழக, உலகைப் புரிந்துகொள்ள, பெற்றவர்களும் மற்றவர்களும் உதவ வேண்டும். சரி வளர்ந்தபின் ?  விலங்குகளுகே உரிய தன்னலமும் தன்சுற்றமும் மட்டுமே அவன் தேசம். பிறமக்களும் அவர்கள் வாழ்க்கையும் அவனுக்கு அன்னியதேசம்.  

இங்கேதான் மனிதரின் இயற்கைப் பண்பையும் வாழ்க்கைத் தேர்வையும் புரிந்துகொள்ள வேண்டியுள்ளது. ஐரோபியனோ, ஆசியனோ ; அமெரிக்கனோ, நைஜீரியனோ; மலையாளியோ தமிழனோ ; கிறித்துவனோ, இசுலாமியனோ ; பணக்காரனோ, ஏழையோ ;படித்தவனோ, படிக்காதவனோ அனைவருக்கும் பசி, காமம், விருப்பு, வெறுப்பு, சாந்தம், கோபம் எல்லாமுண்டு. இவ்விடயத்தில் மனித உயிர்களுக்கிடையே பேதமில்லை. ஆனால் இவற்றின் வாசலைத் தாண்டுவதில்தான் மனிதருக்குள் பேதங்கள். நேற்றுவரை மகரிஷி என்று அறியப்பட்ட மனிதர் அவருடைய பெண் சீடர்களிடம் தவறாக நடந்துகொண்டாரெனத் செய்தித்தாளில் படிக்கிறபோது நமக்கு அதிர்ச்சி, அன்பை போதித்த சமயத் தலைவர் அவருடைய தொண்டர்களை ஆயுதமெடுக்கத் தூண்டுகிறபோது அதுதான் ஏன் என்ற கேள்வி. ஜெர்மன் தத்துவவாதி இம்மானுவல் காண்ட் (Immanuel Kant) என்பவருக்கும் இது குறித்த ஐயங்கள் எழுந்திருக்கின்றன. அவர் தேடலால் நமக்குக் கிடைத்த விளக்கம் : மனித உயிரி காந்தியும் கோட்சேயும் கலந்ததொரு பிறவி, கண்ணகியும் மாதவியும் கலந்த தொரு ஜீவன். அவன் பிறந்தபோது இராமனுமல்ல இராவணனும் அல்ல ஒரு சராசரி மனித உயிர், வளர்ந்தபின்னர் சந்தர்ப்பச் சூழலுக்கேற்ப  அவதாரம் எடுக்கிறான் அல்லது எடுக்கிறாள்.  அவனது இயலபாக இதைத்தான் சார்த்துரு(Jean-Paul Sartre) என்கிற பிரெஞ்சுத் தத்துவவாதி மனிதர் இயல்பை அவன் இருத்தல்கள் முன்நிறுத்துக்கின்றன அல்லது தீர்மானிக்கின்றன என்கிறார்.

மனித உயிரியின் இயற்கைப் பண்பை (Human Nature) அவரவர் தகைமைப் பண்பு (Adaptive behavior) கோலோச்சுகிறது. தகைமை என்பது உயிரினங்கள் தம்மை சூழலுக்கு ஏற்றவாறு கட்டமைத்துதுப் புதிய வடிவம் பெறுவது, ஒரு செயலை அரங்கேற்றுவது. திரைக்குப் பின்னிருந்து அம்மனித உயிரியை இயக்குவது. அவன் சார்ந்த சமூகமும், இதுநாள்வரை பெற்ற படிப்பினையும், சந்தர்ப்பசூழலும். சமூக உயிரினங்களின் உயிர்ப்பில், செயல்பாட்டில் தகைமை இயல்பு நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ ஒரு முக்கிய காரணியாகப் பங்காற்றுகிறது. அந்தவகையில் தகைமையும் மனித ஜீவனொன்றின் உள்ளாற்றலாக இருந்து செயல்படுவதாகும். பசி ஓர் உயிரியின் அத்தியாவசியத் தேவை, ஆனால் சோறா ரொட்டியா இரண்டில் எதையுண்டு பசியாறலாம், அது ஏன் என்பதை ஒரு மனித உயிரியின் தகைமைத் தீர்மானிக்கிறது. பார்வையற்ற மனிதர் ஒருவர் சாலையின் மறுபகம் செல்ல காத்திருக்கிறார், பல மனிதர்கள் இரக்கமின்றி அவரைக் கடந்துசெல்கின்றனர். ஒரு சிலரே உதவ முன் வருகின்றனர்.  உதவ முன்வந்த மனிதரிலும், ஒருவர் அவருடனிருக்கும் காதலி, தன் செயலை மெச்சவேண்டும் என்பதற்காக உதவி செய்திருப்பார். ஆக மனிதர்களின் முடிவுகள் எதுவாயினும் தீர்மானிப்பது தகைமை. மனிதரில் பலர் உழைத்து சம்பாதிக்கிறார்கள், ஒரு சிலர் ஏய்த்துப் பிழக்கிறாகள். அவர்கள் வாழ்க்கைத் தேர்வு அப்படி.  “அறத்தாறிதுவென வேண்டா சிவிகை பொறுத்தானோ டூர்ந்தான் இடை” என்கிறது குறள். இந்த அறம் வேறொன்றுமல்ல – தேர்வு. பல்லக்கு சுமப்பவனும், அமர்ந்திருப்பவனும் அவரவருக்கு எது வேண்டுமோ அதை தேடிப்பெற்றிருக்கிறார்கள். இத்தருணத்தில் நமது இடமென்ன? என்ற கேள்விக்குண்டான பதில் அதற்கு முந்தைய தருணம் வரையிலான நமது தேர்வுகளின் அடிப்படையில் பெறப்பட்டது. கோளும் நாளும் அதனதன் விதியை அவைகளே எழுதிக்கொள்கின்றன. அருபது நொடி, அருபது நிமிடம், இருபத்துநான்கு மணி நேரமென்று ராசிபலன் பார்க்காமல், சனீஸ்வரன் கோயிலைச் சுற்றாமல் தம்மை மட்டுமே கருத்தில்கொண்டு நாட்கள் முன்நகர்ந்துகொண்டு இருக்கிறன. இவர் நம்ம ஆள் அதனால் நல்லது செய்யவேண்டுமென்றோ, அவர் எதிர் தரப்பு ஆள் அவருக்குத் தீங்கு செய்யவேண்டுமென்ற திட்டமெல்லாம் நாளுக்கில்லை, கோளுக்குமில்லை. நமது வாழ்க்கைக்கு அவை எவ்விதத்திலும் பொறுப்பல்ல. தீதுநன்றும் பிறர் தர வருவதல்ல.

நம்மால் தேர்வு செய்யய்யப்படமுடியாதது மூன்று: பெற்றோர், இனம், தாய்மொழி இவற்றைத் தவிர பிற அனைத்தும் தேர்வுசெய்ய முடிந்தவைதான். கல்வி, வேலை,  வாழ்க்கைத்துணை, நண்பர்கள், படிக்கும் புத்தகங்கள், நெறிகள், முரண்கள், சண்டை, சமாதானம், சவடால் பேச்சு, கோபம், அமைதி, சிரிப்பு அழுகை என இப்பட்டியலை முடிக்காமல் நீட்டிக்கொண்டே போகலாம். ஒவ்வொரு வினையும் அவ்வினையின் பலனும் எதிரெதிர் பண்புகளைக்கொண்ட இரு தனிமங்களொன்றின் தேர்வைப் பொறுத்தது. இத்தேர்வில் எனக்குச் சாதகமானதென்ற கருத்தியத்தின் அடிப்படையில் ஒரு தேர்வையும் எனது பாதகத்தைத்தரும் என்ற கருத்தியத்தின் அடிப்படையில் மற்றொன்றையும் தேர்வு செய்கிறோம். அதாவது பின்னதும் ஒரு வகையில் தேர்வு என்றாகிறது. எனினும் இந்த இரண்டாம் வகை தேர்வுக்கு நிராகரிப்பு என்று பெயர். வேண்டாமென்று முகம் சுளிப்போம், போதும், மிக்க நன்றிங்க என நாகரீகமாகவும் மறுக்கக்கூடும், கடுமையாக விவாதிக்கலாம். தள்ளி நிற்கலாம் ஒதுங்கிப் போகலாம், சிலநேரங்களில் ஓடவும் செய்யலாம். தேர்வுக்கு அறிவு புலன் இரண்டும் துணை நிற்கின்றன, குறள் சுட்டும் பல்லக்கில் ஊர்பவன் அறிவினைக்கொண்டு தேர்வு செய்திருக்கலாம். இருந்தபோதிலும் அதைச் சாசுவதப்படுத்திக்கொள்ள ஒவ்வொரு நாளும் அவனதுதேர்வு சரியானதாக அமையவேண்டும்.

« நல்லதோர் வீணை செய்தே அதை நலங்கெட புழுதியில் எறிவதுண்டோ ? சொல்லடி சிவசக்தி என்னைச் சுடர்மிகும் அறிவுடன் படைத்து விட்டாய் ! வல்லமை தாராயோ இந்த மாநிலம் பயனுற வாழ்வதற்கே ! என்கிறான் பாரதி. தகைமைப் பண்பு பெரிதும் புலன்களைச் சார்ந்தது, இதனைத் தவிர்க்க மனிதர் வாழ்க்கையில் தேர்வென்று வருகிறபோது உணர்ச்சிக்கு அதிகம் இடங்கொடாது அறிவை பயன்படுத்துதல் வேண்டும்.

—————————————————————————————-