Aangezien het huidige thema in de Science Fiction & Fantasy Boekenclub op Facebook ‘personages’ is, leek het me een goed moment om over de personages uit mijn boeken te babbelen. Mocht je nog geen lid zijn van deze FB-groep: meld je vooral aan! Het is een heel gezellige groep waarin veel boekentips langskomen.

Ik ken schrijvers bij wie de personages echt in dienst staan van het plot, en die dus hun personages zorgvuldig opbouwen zodat ze binnen het verhaal passen. Ik ken ook schrijvers bij wie het meer andersom is: het verhaal volgt uit de personages.

Zelf zit ik daar een beetje tussenin. Het liefst zou ik eerst plannen en dan pas schrijven. Mijn ervaring (in elk geval met lange verhalen) is echter dat als ik ál het plannen van tevoren doe, ik er tijdens het schrijven vaak achterkom dat dingen toch niet helemaal werken en alles weg kan gooien. Dat is me bij Singulariteit een keer of 100 gebeurd …

Zowel qua plot als qua personages heeft het daardoor mijn voorkeur om eerst een tijdlang random losse scènes te schrijven (vaak in scenario-format, zodat ik nog geen perspectief hoef te kiezen) om de wereld en de personages beter te leren kennen en uit te proberen wat wel en niet werkt. Als het goed is, heb ik dan op een gegeven moment het idee dat ik het totaalplaatje genoeg overzie. Dan maak ik alsnog een plan en ga ik het verhaal daadwerkelijk schrijven.

Maar dat hangt ook af van hoeveel tijd ik heb! Aan Magnetar (dat mogelijk een nieuwe titel krijgt) en Singulariteit heb ik járen lopen prutsen, waarbij de personages steeds wat meer uitkristalliseerden. In de bijna 10 jaar tussen de eerste publicatie en het herschrijven ervan heb ik veel nieuwe inzichten opgedaan over sommige van de personages, vooral Leander en Max (de voormalige Luuk). Ik ben zó benieuwd wat jullie straks vinden van de nieuwe versie! (Daar komt binnenkort een grote onthulling over. )

Bij Titanium, dat een stuk korter is (< 40.000 woorden) en waarbij ik een harde deadline had, ging het heel anders. Ik heb het mezelf daarbij makkelijker gemaakt door een hoofdpersoon te kiezen die erg op mij lijkt en alleen vanuit haar perspectief te schrijven. De twee voornaamste andere personages (love interest Niek en onverwachte vriendin Lotte) zijn zo geschreven dat ze Emmelie aanvullen en haar helpen wat meer uit haar schulp te komen.

In reviews zie ik weleens langskomen dat Emmelie te weinig eigen initiatief toont en zich teveel mee laat slepen in de gebeurtenissen. En daar hebben ze wel een punt. Misschien had ik beter een wat assertievere hoofdpersoon kunnen kiezen. Aan de andere kant denk ik dat veel mensen hetzelfde zouden reageren als Emmelie in zo’n situatie. We zijn tenslotte niet allemaal onverschrokken superhelden die zich halsoverkop in het gevaar storten! Ik zou daar zelf in elk geval niet zo happig op zijn, haha.

En om meteen een andere vraag die ik in een aantal reviews langs zag komen te beantwoorden: ik denk niet dat Emmelie op het autismespectrum zit (ikzelf namelijk ook niet), maar ze is inderdaad wel aseksueel. Daarbij is ze ook heel rationeel, wat ervoor zorgt dat ze dingen als relaties en seks niet zo goed snapt. Die zijn toch alleen maar gedoe?

Over ‘al dat gedoe’ babbel ik in mijn volgende blogpost verder.