In mijn vorige blogpost babbelde ik over hoe ik personages in elkaar zet. In dit bericht ga ik in op de onderlinge relaties tussen mijn personages.

Zoals gezegd ben ik deels een ‘planner’ en deels een organisch schrijver: na een poosje ‘spelen’ met de wereld en de personages maak ik een plan en daar houd ik me dan ook (grotendeels) aan. Maar binnen dat plan is er vaak wel nog veel vrijheid voor de personages. Hun onderlinge relaties ontstaan dus over het algemeen organischer dan de daadwerkelijke verhaallijn (in Magnetar de verhaallijn omtrent etherenergie, en in Titanium die over illegale orgaanhandel).

In Titanium is er door de geringe lengte vrij weinig ruimte om familie- en vriendschapsrelaties echt uit te diepen. In Magnetar en Singulariteit is daar meer ruimte voor. Leuk om te schrijven vond ik bijvoorbeeld de broer/zus-relatie tussen Max en Cassie, die best wel competitief kunnen zijn en elkaar soms ook flink kunnen stangen, maar ook weten dat ze op elkaar kunnen rekenen als er echt iets aan de hand is. En er is de gecompliceerde relatie tussen Kate en haar (voormalige) partner Leander, en de complexe gevoelens die (vooral) Cassie heeft t.o.v. haar vader.

Oh, de ironie. Zelf identificeer ik als aseksueel, maar ik vind het wél heel leuk om romantische verhalen te lezen (een Bouquetromannetje op zijn tijd vind ik ook hartstikke leuk) en te schrijven. Misschien wel juist omdat ik het eigenlijk allemaal niet zo snap en dat dit een soort manier is om toch een beetje te onderzoeken wat andere mensen nou zo leuk vinden aan ‘al dat gedoe’?

Hoe dan ook, ik schrijf dus graag romantische SF. Titanium en Tempus non fugit zijn vrij rechttoe-rechtaan: (relatief) korte verhalen met maar één vertelperspectief, waarbij ik van tevoren al wist welke romance er zou ontstaan. In Magnetar en Singulariteit was dat anders, ook omdat ik daarbij zoals gezegd eerst een tijdlang dingen uitgeprobeerd heb. En dan doen personages vaak niet wat ik van tevoren verwacht had! Mijn bedoeling met wat voorafgaat aan Magnetar was dat Leander en Kate bij elkaar zouden komen (ik zat namelijk al met de volgende generatie, de hoofdpersonen uit Magnetar, in gedachten), maar dat ging met wat meer omwegen dan ik gepland had.

Met drie personages uit Magnetar en Singulariteit ging het al helemáál niet zoals ik in gedachten had! De twee personages van wie ik dacht dat ze perfect voor elkaar waren, bleken helemaal niet zo goed bij elkaar te passen, en een personage dat aanvankelijk alleen een bijrolletje had werd opeens heel belangrijk en bleek juist perfect te zijn voor een ander personage … Heel grappig om oude versies van Singulariteit terug te lezen, want ik heb echt van alles geprobeerd met die twee. Van fuckbuddies en friends with benefits tot ‘ik probeer bij je weg te blijven maar mijn metazintuig wil juist dat ik dicht bij je ben!’ en Ware Liefde. Om erachter te komen welke variant het geworden is, zul je volgend jaar Singulariteit moeten lezen.

Ik heb trouwens ook heel erg iets met relaties tussen personages die een extra zintuig hebben en daardoor op een veel diepere manier met elkaar kunnen communiceren. (Dat heb ik waarschijnlijk overgehouden aan de Galactisch Bestel-boeken van Julian May, haha.) Dit geldt ook voor veel van de personages uit Magnetar en Singulariteit: zij hebben zgn. ‘metavaardigheden’ en kunnen daardoor onder meer telepathisch communiceren, wat niet per se in woorden hoeft te gaan en dus ook ruimte biedt om nauwkeuriger te communiceren dan via woorden mogelijk is. Via hun ‘metazintuig’ zijn ze zich bewust van de aanwezigheid van de mensen in een bepaalde straal om hen heen.

Sommige personages, zoals Max, zijn daarnaast ook nog hooggevoelig, waardoor ze zich bewust zijn van de emoties van de mensen om hen heen. Daar wordt hij soms helemaal gek van, maar hij gebruikt het ook nogal eens in zijn voordeel! Wanneer hij samen is met een ander hooggevoelig personage treedt ‘auraresonantie’ op: hun aura’s gaan met elkaar meetrillen, waardoor emoties (zowel positieve als negatieve) versterkt worden. En met een ander personage, een sterkte meta, lijkt het voor hem alsof de rest van de wereld verdwijnt zodra hij die persoon aanraakt, omdat diens sterke aura alle andere in de omgeving zodanig ‘overstraalt’ dat die er voor Max’ metazintuig nauwelijks meer zijn.

Max vindt dat soort dingen fantastisch, maar zijn tweelingzus Cassie zou er juist echt niet aan moeten denken om haar emoties op die manier met anderen te moeten delen (en vindt het sowieso moeilijk om anderen al te dichtbij te laten komen). Zij heeft daarom altijd en hoge mentale muur om zichzelf heen opgetrokken.

Na deze twee blogposts over mijn personages en hun onderlinge relaties, babbel ik volgende week over hoe mijn personages aan hun namen komen.