Πρόσφατα διάβαζα με φίλους ένα κομμάτι απ’ την Καινή Διαθήκη που το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, το έχουμε δει πολλές φορές και μας είναι εξαιρετικά αγαπητό. Βρίσκεται στο 8ο κεφάλαιο της Επιστολής Προς Ρωμαίους, από το χωρίο 31 μέχρι το τέλος, και μιλά για την αγάπη του Χριστού. Μάλιστα, η Βιβλική Εταιρία του έδωσε τον τίτλο: «Η δύναμης της αγάπης του Θεού». Εν συντομία λέει ότι τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εναντίον μας γιατί ο Θεός είναι με το μέρος μας. Παρόλο που τώρα είμαστε σαν πρόβατα στη σφαγή, τίποτα δεν είναι ικανό να μας χωρίσει απ’ την αγάπη Του.

Διαβάζοντάς το, πάντοτε εστίαζα στην αγάπη του Χριστού, αλλά για πρώτη φορά σκέφτηκα να εστιάσω σ’ όλα αυτά που υπονοούνται στο κείμενο, σ’ αυτά στα οποία η αγάπη του Χριστού απαντάει, σ’ αυτά που έδωσαν την ώθηση για να γραφτεί αυτό το μεγαλειώδες κείμενο. Και αυτά δεν είναι καθόλου όμορφα και ευχάριστα.

Το κείμενο γνωρίζει ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν παίρνουν το μέρος μας αλλά είναι εναντίον μας («Τι να προσθέσουμε σ’ αυτά; Όταν είναι ο Θεός με το μέρος μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας;»). Το κείμενο γνωρίζει ότι έχω ελλείψεις και ανάγκες («Δε θα μας δωρίσει, λοιπόν, μαζί μ’ αυτόν τα πάντα;» 8:32). Το κείμενο ξέρει ότι έχω κόσμο που με κατηγορεί και με καταδικάζει («Ποιος μπορεί να κατηγορήσει αυτούς που διάλεξε ο Θεός;» 8:33, «Και ποιος θα τους καταδικάσει;» 8:34). Ξέρει ο συγγραφέας ότι κανείς δεν θα μεσολαβήσει για χάρη μου («αναστήθηκε και βρίσκεται τώρα στα δεξιά του Θεού, όπου μεσολαβεί για μας» 8:34) και ότι θα πουν πως δεν έχω με τον Θεό καμία σχέση («Τι, λοιπόν, μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;» 8:35). Γνωρίζει πολύ καλά πως όλη μέρα με σκοτώνουν: «Για σένα πεθαίνουμε όλη την ημέρα. Μας μεταχειρίζονται σαν πρόβατα που τα πάνε για σφαγή» (8:36). Όσο μ’ αγγίζει η αλήθεια για την αγάπη του Χριστού σ’ αυτό το κείμενο τόσο μ’ αγγίζει κι η αλήθεια ότι αυτός ο θεόπνευστος λόγος γνωρίζει την εμπειρία μου, τον πόνο μου, την αδικία και τη συκοφαντία που βιώνω. Γι αυτό απαντά όπως απαντά.

Ειδικά αυτή η παρομοίωση στο 8:36 («Μας μεταχειρίζονται σαν πρόβατα που τα πάνε για σφαγή») δεν με αφήνει να βυθιστώ στον πόνο και στην αυτολύπηση αλλά μου φανερώνει τι πραγματικά συμβαίνει. Όλοι αυτοί που μας σκοτώνουν, ουσιαστικά μας ετοιμάζουν για θυσία που θα προσφερθεί σ’ Αυτόν, μια θυσία την οποία οι Γραφές περίμεναν! Ήδη στο βιβλίο των Ψαλμών ο ψαλμωδός εκφράζει το παράπονό του με αυτά τα ίδια λόγια γιατί νιώθει την εγκατάλειψη του Θεού του (Ψαλ 44:22), αλλά και ο Ησαΐας περιγράφει με την ίδια γλώσσα το βίωμα του δούλου του Κυρίου, του Μεσσία Ιησού (Πραξ 8:32-35):

Βασανιζόταν κι όμως ταπεινά υπέμενε, χωρίς παράπονο κανένα. Σαν πρόβατο που τ’ οδηγούνε στη σφαγή, καθώς το αρνί που στέκεται άφωνο μπροστά σ’ αυτόν που το κουρεύει, ποτέ του δεν παραπονέθηκε. (Ησα 53:7)

Ο απ. Παύλος ερμηνεύει τον πόνο, την αδικία, την κατηγορία των αδελφών του ως μετοχή σ’ αυτό που ο Μεσσίας εκπληρώνει με το πάθος Του. Εκείνοι που τον θανατώνουν απλά τον ετοιμάζουν ως πρόβατο που προορίζεται για θυσία. Ναι, η αδικία είναι η μισή αλήθεια της ιστορίας αλλά η άλλη μισή είναι ότι η τρομακτική πράξη του να μπήξω το μαχαίρι και να στραγγίσω απ’ το αίμα το θύμα μου, να κόψω ένα χέρι, ένα πόδι, είναι η προεργασία ώστε ο ιερέας να πιάσει τα κομμάτια αυτά στα χέρια του χωρίς αντίσταση και να τα εναποθέσει στον βωμό. Τότε ο πόνος και ο θάνατος μετατρέπονται σε οσμή ευωδίας, σε ιερή προσφορά, σε θυσιαστική αγάπη ακριβώς επειδή μεσολάβησε η μετάβασή μου από ένα παθητικό και άβουλο θύμα σε επιλογή ελεύθερης αγάπης να αφιερώσω όλο αυτό τον βασανισμό στον Αγαπημένο. Να εξαγιάσω και να αφιερώσω τον κατακερματισμό των μελών μου στον βωμό του Αγαπημένου μου, όπως κι Αυτός έκανε όταν Τον λοιδορούσαν και Τον έφτυναν.

Αυτό που δεν μπορεί ο Θεός να καταφρονήσει είναι το συντριμμένο θύμα, τη θυσία ενός πνεύματος και μιας καρδιάς ταπεινωμένης («Θυσία για το Θεό είναι το συντριμμένο πνεύμα· καρδιά ταπεινωμένη και υποταγμένη, ο Θεός δεν την καταφρονεί» Ψαλ 51:19). Αυτό στο οποίο αντιστεκόμουν και πάλευα με νύχια και με δόντια να αποφύγω, να αποβάλω απ’ τη ζωή μου, ήταν αυτό που με ετοίμαζε να ανέβω στον βωμό Του, ως προσφορά αποδεκτή κι ευάρεστη στα μάτια Του. Με πείσμα δεν είχα αφεθεί στα χέρια αυτών που με ετοίμαζαν για την απόλυτη κι ολοκληρωτική αφιέρωση στον Θεό μου. Δεν καταλάβαινα τι σήμαινε να σε σταυρώνουν. Ατένιζα τον σταυρό λες και δεν με αφορούσε, λες και δεν καθόριζε την οδό, τη μορφή, τη διαδικασία της αγάπης.

Σήμερα συλλογιζόμασταν με έναν φίλο μου αν υπάρχει χαρά μέσα στον πόνο ή αν η χαρά είναι μελλοντικό γεγονός που καρτερώ καθώς περνώ μέσα απ’ τον πόνο του παρόντος. Νομίζω ότι, κατά ένα παράδοξο τρόπο, ο Χριστός είχε χαρά, όχι μόνο γιατί προσδοκούσε την ανάστασή Του, αλλά είχε χαρά γιατί αυτόν τον πόνο που βίωνε τον αφιέρωνε εκείνη την ίδια στιγμή στον αγαπημένο Του Πατέρα. Ήταν δώρο αγάπης και ήταν γνώση ότι και οι δύο πονούσαν μαζί γιατί και οι δυο ελεύθερα επέλεξαν να αγαπήσουν και να θυσιαστούν για τον κόσμο. Ο Θεός, μέσω αυτών που με πληγώνουν, μου ετοιμάζει «σώμα» που Τον ευαρεστεί, όπως ο Χριστός είπε στον Πατέρα: «Δε θέλεις θυσίες και προσφορές, αλλά μου ετοίμασες ανθρώπινο σώμα. Δε σου αρέσουν ολοκαυτώματα και θυσίες για συγχώρηση αμαρτιών. Τότε είπα: νά με, Θεέ, έρχομαι να κάνω το θέλημά σου, όπως είναι γραμμένο για μένα στο νόμο.» (Εβρ 10:5-7).

Δεν σε ευχαρίστησα ποτέ, Χριστέ μου, για τις πληγές των αδελφών μου. Δεν σε ευγνωμονώ για τον διαμελισμό μου, για όσους με ετοιμάζουν για θυσία Σου, για όσους με ταπεινώνουν και με συντρίβουν ώστε να γίνω προσφορά στον άγιο Σου βωμό. Τους απεχθάνομαι και κοιτώ να μείνω αρτιμελής, όπως είμαι, γραπωμένη στο εγώ μου, σ’ ένα εγώ δίχως γρατσουνιά που αντιστέκεται ν’ ανέβει τα σκαλιά του θυσιαστηρίου, αρνείται να ξαπλώσει επάνω στα ξύλα της φωτιάς. Σ’ ευχαριστώ που καταδέχτηκες να ξεκινήσεις τον εξαγνισμό της ψυχής μου, σ’ ευχαριστώ για τους εξαγνιστές μου. Βοήθησέ με να μετέχω κι εγώ στα άγια Σου παθήματα, να είμαι ένα μαζί Σου, στον πόνο Σου και στη χαρά Σου.