சிறுகதை அல்லது சிறுகதைகள் என்பது கடந்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக நவீன இலக்கிய கதையாடலில், முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ள கதை வடிவம்.

நாவலென்பது பல அத்தியாயங்கள் என்பதால் பக நூறுபக்கங்கள் ; முக்கிய கதை மாந்தர்கள் மட்டுமின்றி, ஏதேதோ காரணங்களை முன்னிட்டு இவர்கள் வாழ்நாளில் குறுக்கிடும் பிற துணைப் பாத்திரங்கள் ; ஏராளமான கருப்பொருள்கள் கொண்ட கதையையும், அதனுடன் பிரசவித்த சகோதர கதைகளையும் உள்ளடக்கியது.  இவை கதைசொல்லியின் சொந்த அனுபவமாக இருக்கலாம், அச்சம்பவத்தின் நேரடி சாட்சியாகவும்  இருந்திருக்கலாம், அல்லது இவை இரண்டுமின்றி, மனிதர் கூட்டத்திற்கு வெளியே ஓரு பார்வையாளனாக தன்னை முன் நிறுத்திக்கொண்டு,  புலன்களின் துணையுடன் அவரது மூளை மானுட மேடையில் அரங்கேறும் காட்சிகளைப் பரிசீலித்து, திரட்டிய உண்மைகளை ஆக்கக் கூறுகளாகக் கொண்டு  சமைத்தக் கதையாகவும் இருக்கலாம். அவ்வாறு கதைகளைச் சமைக்கிறபோது, வாசக விருந்தினரின் சுவைக்கென வாசனாதி திரவியங்களை சேர்க்கவேண்டியுள்ளது. நாவலென்கிற பெருங்கதையாடலுக்குள்ள இவ்வழிமுறை சிறுகதைக்கும் பொருந்தும். 

பெயருக்கேற்ப சிறுகதை என்பது சுருக்கமான ஒரு கதை, பெரும்பாலும் ஒரு நிகழ்வு அல்லது அதனோடு தொடர்புடைய சம்பவங்களின் அடுக்கை மையமாகக் கொண்டது. எனவே பக்கங்கள்  கருப்பொருள்களில் மட்டுமின்றி, கதைமாந்தர்களும் பெரும் எண்ணிக்கையில் இருக்கவேண்டுமெகிற அவசியம் இதற்கில்லை. வார்த்தைகள் விரயமின்றி கதைசொல்வதே இதன் குறிக்கோள்.  நாவலெகிற பெருவிருந்தில் விருந்தினரை திருப்திசெய்ய இலை நிறைய வகைவகையா உணவுவகைகளை பரிமாறுகிறோம், இங்கே இரண்டொரு பதார்த்தத்தில் வந்த விருந்தினர்கள் திருப்தியுற வேண்டும், எனவே மிகுந்த துல்லியமும் ஆழமும் கதைசொல்லிக்கு அவசியமாகிறது. போதாதற்கு கதைசொல்லிக்கு ஏனைய கலைஞர்களைப்போலவே, தொடர்ந்து தன் துறைசார்ந்து இயங்க வாசகரிடமிருந்து உடனுக்குடன்   எதிர்வினையென்கிற எரிசக்தியும் வேண்டியுள்ளது. அண்மைக்கால மேற்குலக கதையாடலில் ஆரம்பம் முடிவு, இடையில் கதைசொல்லும் போக்கில் காலவரிசை என்கிற நியதியை அல்லது இலக்கணத்தை மீறும் போக்கை பரவலாகக் காண்கிறேன், பரிசோதனை முயற்சிகள் ஏராளம், தமிழில் அத்தகைய கதைசொல்லிகளை காண்பது அபூர்வம். அத்தகைய அபூர்வ கதைசொல்லியாகத்தான், இச்சிறுகதை ஆசிரியரை பார்க்கிறேன்.     

ஒரு கலைப் படைப்பை அதைப் போல இதைஇபோல என ஒப்புமை நோக்கில் அணுகுவதே அப்ப்டைப்பை, அதனைப் படைத்தவனை நிராகரிப்பதாகும். காலப்பிசாசுகள் தொகுப்பில்  கதைப்புர சிற்பியின் உளிக்கும், சுத்தியலுக்கும் காத்திருப்பவை மானுடக் கற்கள், பிசாசென  பெற்றெடுத்த பிள்ளைக்கு பெயர்சூட்ட பெற்றவருக்குள்ள உரிமையை யார் தடுப்பது, பிறப்புமுதல் இறப்புவரை நாம் தேவதைகளாக அல்லது இறைதூதர்களாக வாழமுடிந்திருக்கிறதா அல்லது வாழத்தான் முடியுமா ? ஏதோவொரு கணத்தில் நொடியில் எல்லோருமே பிசாசுகள்தான்.  சமயக் கடவுள்களும், தேவதைகளும்கூட இந்த விதியின் விளையாடுக்குப் பலியானவர்களெனில் சராசரி மனிதர்களைப்பற்றி நாம் என்னசொல்ல ? நல்லதோர் வீணையாகிய மனதை கட்டிக்காக்க வகையறியாது  நலம்கெட புழுதியில் எறிவது இன்று நேற்றா ? நெஞ்சுபொறுக்காமல் இப்படைப்பாளி கதையின் கருப்பொருளை  தீட்டிய வகையில் அவற்றை உரைநடை ஓவியங்கள் என்றோ அல்லது நவீன கவிதைகள் என்றோ கருதினால் அது மிகையில்லை

காலப் பிசாசுகள் என்கிற இத்தொகுப்பில் 75 சிறுகதைகள் உள்ளன. இத்தொகுப்பை தொடர்ந்து வாசித்தவனில்லை. பல நெருக்கடிகள், தள்ளிப்போட்டுவந்தேன். அண்மையில் வேறொரு படைப்பாளியின் சிறுகதைதொகுப்பிற்கு ஏற்கனவே எழுதி இணைய இதழொன்றில் பிரசுரமான கட்டுரையை, அந்த  எழுத்தாளர் குறித்த  மலரொன்றிர்க்காக கேட்டிருந்தார்கள். அதன்பொருட்டு, எழுத்தாளர் கதைகளை மறுவாசிப்பு செய்து முடித்து, வீட்டு நூலகத்தில் அதனிடத்தில் வைத்தபோது, அருகிலிருந்த காலப்பிசாசிடம், கவனம் சென்றது. ஏற்கனவே இத்தொகுப்பில் வாசித்த கதைகளைத் தவிர்த்துவிட்டு பிறவற்றிர்க்கு நேரமொதுக்கி வாசிக்கத் தொடங்கினேன். கதையின் கருப்பொருள்களும், கதைமாந்தரும், மனித மனதை மொழிபெயர்க்கும் ஆசிரியரின் திறனும், என்னை பிரம்மிக்க வைத்தன.

 நாவல்களைத் தொடங்க ஒருசில பத்திகள் வாசகரை ஈர்க்கத் படைப்பாளிக்குத் தேவப்படுகிறதெனில், இச்சிறுகதைகளில் ஆசிரியருக்குத் தேவைப்படுவனவெல்லாம், ஒரு சில வார்த்தைகள், அவ்வார்த்தைகள் அடங்கிய ஒன்றிரண்டு வாக்கியங்கள்.  

  « என்னப்பா எல்லாம் ஒரே மாதிரியா இருக்கு ? »(விளையாட்டு)

  « எங்கே ஓடுகிறது கங்கை   ? இப்படி நிற்காமல் ஓடிக்கொண்டே இருக்கிறதே   !   » (ஓட்டம்)

  «   ஓட்டத்தில் வந்த உடம்பு கட்டிலுக்கு முரண்டுபிடித்துக் கொண்டிருந்தது.   »(அம்மாவின் காகம்)

  «   வாக்கு பதிவுக்காக வரிசையில் நின்றான்   »(ஓலம்)

  «   சூடு இல்லை, சில்லிட்டுக் கிடந்தார் பார்வதி அம்மாள்   »(சூடு)

  «   சேரியில் இன்று யாரும் வேலைக்குப் போகவில்லை. தென்னைமரத்துக்கு மேலே சூரியன் வந்துவிட்ட து. சர்க்கார் கேண்யில் தண்ணீர் எடுக்கும் சகடைச் சத்தமும் நின்று போயிருந்தது   » (வழி)

  இத்தொகுப்பிலுள்ள அத்தனைக் கதைகளிலும், புதிர்போடுவது போல இங்கனம் ஆரம்பம், விடுகதையாக தொடங்கி இறுதியில் மனிதர் வாழ்க்கைப் புதிருக்கான விடையை, நம்மிடமே அல்லது நம்முடைய  சுற்றம் நட்பு ஆகியோரிடம் தேடிக் கண்டறியும்படி சொல்கிறாரோ என்கிற ஐயம்.  இந்த ஆரம்பம் ஒரு கேள்வியாகவோ, வியப்பாகவோ, வாக்குமூலமாகவோ, முன்னுரையாகவோ வாசக விருந்தினரை முகமன்கூறி அழைத்து நாடக அரங்கில் கதைசொல்லியால் அமர்த்தப்படுகின்றனர்.  கதைமாந்தர்களின் துணையுடன், சுருக்கமான சூழலில், கதை நிகழ்த்தப்படுகிறது, முற்றுபெறுகிறது. திரை விழுந்தபின்னரும் நம் மனதில் வியப்பூட்டும் பலகேள்விகள், ஆச்சர்யங்கள்.

அப்பாவின் பெருமிதம் இத்தொகுப்பின் முதல்கதை. « வலையை அறுத்துக்கொண்டு குளத்தில் விழுந்த சூரியதிமிங்கலம் காற்றில் குளித்துக் கொண்டிருந்தது. இரவெல்லாம் சிக்கித்துடித்த நட்சத்திர மீன்கள் காணாமல் போயிருந்தன. நிலா ஆமையும் தலை மறைவாகியிருந்தது. » என்கிற கவின் வரிகளில் கதையின் தொடக்கம். இரண்டொரு நிமிடங்களை அவ்வரிகளை திரும்ப வாசிக்க செலவிட்டேன், கதையை முடித்தபின்னரும் ஒரு முறை வாசித்துப்பார்க்க மனம் விரும்பியது.  கதைநாயகன்  ஆசிரியர் வார்த்தையில் சொல்வதெனில் ‘ரொம்பகாலத்திற்குப் பிறகு’ கிராமத்திற்கு வந்திருக்கிறான், உடம்பிற்கு முடியாமல் சோர்ந்திருக்கும் அப்பாவைக் காண சொந்த கிராமத்திற்கு வந்திருக்கிறான். கதையில் சிறுகதைக்கான இலக்கணப்படி  மகன், கதையின் மையப் பாத்திரமான அவனுடைய தந்தை, துணை மாந்தர்களாக அவனுடைய தாய், குழந்தைகள் மற்றும், குடும்பத்திற்கு வேண்டிய சோமு அண்ணன் என குறைந்த எண்ணிக்கயில் பிறர். கதைக்கான கரு, மீன்பிடிப்பதை ஒரு கலையாக நேசிக்கும் மனிதரொருவரைப் பற்றியது. எந்தவொன்றையும் கிடைக்கும் ஊதியம் அல்லது வெகுமதிக்காக, பொழுதுபோக்கிற்காகச்  செய்வதென்பது வேறு, மாறாக தனது ஆத்ம திருப்திக்காக, மனகிழ்ச்சிக்காக ஈடுபாட்டுடன் செய்வதென்பது வேறு. காலத்தை ஓட்ட, வயிற்றுப்பசிக்கும், குடும்பத்தைக் காப்பாற்றவும், கௌவுரத்திற்காக வேலைசெய்தவன், ஓய்ந்துபோவதுண்டு. ஆனால் ஓவியன், சிற்பி, கவிஞன் ஆகியோருக்கு ஓய்வேது ? ஆகமொத்தத்தில் கலைஞர்கள் கட்டையில் போகுமட்டும் உற்சாகம் இழப்பதில்லை. இக்கதையில் வரும் தந்தைக்கு மீன் பிடிப்பது தொழிலல்ல ஒரு கலை. சோர்ந்தது உடலேயன்றி அவர் மனமல்ல என்பதை மீண்டும் தூண்டிலோடு குளத்திற்கு சென்று மீன் பிடித்த பெருமிதத்தின் கம்பீரத்தை, அழகை கதையாசிரியர் சொல்லும் அழகை, வாசித்து புரிந்துகொள்ளவேண்டும். இக்கதையின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும், வாக்கியங்களும் ஏன் கதை முழுவதும் மீன்பிடித்தலை தூண்டில்போடும் மனிதர்களோடு வாழ்ந்ததுபோல, தூண்டில் போட பார்த்ததுபோல காட்சிகளை ஓவியபோல கதையாசிரியர் தீட்டியுள்ளார். 

     விளையாட்டுக் கதையில் கதைநாயகருடைய, « பணம் கொடுத்தால் பத்திரிகை மூஞ்சியே மாறிடுது….நம்பிக்கைகள் தடுமாறிக் கொண்டிருந்தன . »-என்கிறபுலம்பலும் ; « அடுத்தவர் கண்களில் முகம் திணிக்கிற உலகில் ஒளிவதும், கண்டு பிடிப்பதும் ஏன் ? எனக்குள் நான் ஒளிந்துகொள்ளவும், என்னையே நான் கண்டுபிடித்துகொள்ளவுமா ? ஏன் நான் ஒளிந்து கொள்கிறேன் ? எப்போது  நான் ஒளிந்துகொள்கிறேன் ? » என்கிற கேள்வியும் கள்ளர்களுக்கு மாத்திரமல்ல, பத்திரிகையாளர்கள் தேடி படம் பிடிக்கிற மனிதர்களுக்கும் பொருந்தும்.

     கல்யாணமாகி ஆறுவருடங்களில் வாழ்க்கை ஓட்டம் தடுமாற, கணவன் உயிரோடிருக்க காசியில் தங்கிவிடும் உத்தேசத்துடன் கங்கைக்ரையில் வந்திறங்கிய பெண்ணின் மனப் போராட்டடத்தை, சித்தரிக்கும் கதை, ‘ஓட்டம்’ .  « கங்கைக்கு என்ன நிர்ப்பந்தம், புறப்பட்ட இடத்திலிருந்துதே ஓட்டம். எவ்வளவு காலமா ? எங்கே போகிறோம் என்பதுதெரியாமல் ! » எனத் தன் மனப்பிசாசிடம் கதைப் பெண் கேள்விக் கணைகளைத் தொடுக்கிறாள். அவள் ஏன் ஓடுகிறாள், எங்கே ஓடுகிறாள் ? அவளுடைய கணவன் சந்தனுவல்ல, சராசரி மனிதனுமல்ல. அடுத்தநாட்டு கம்பெனியில் வேலைபார்த்து பருஷனின் ஊதாரிச் செலவுக்குக் இவள் காசு சம்பாதிக்கணும். இவள் பெற்றோரும், கல்லானானாலும் கணவன் புல்லானாலும் புருஷன் என போதிக்கும் பரம்பரை. அவள் மகாபாரதப் பெண்ணல்ல இருபதாம் நூற்றாண்டு பெண், விடைதேடி கங்கையிடம் அடைக்கலம் கோரி வருகிறாள். விடை கிடைத்ததா ?  என்றால் கிடைத்தது. ஆனால் அவ்விடையை விளங்கிக்கொள்ள அப்பெண்ணுடன் கங்கையில் வாசகர்கள் படகில் பயணிக்கவேண்டும்.

     இத்தொகுப்பில் உள்ள கதைகள் அனைத்துமே  நாம் சார்ந்த சமூகத்தை கூடுதலாக புரிந்துகொள்ள எனக்கு உதவின : குறிப்பாக பாலின பிரச்சினையை முன்வைத்த திருமங்கை, உளநோயா உடல் நோயா எனத் தீர்மானிக்கவியலாத கவிச்சி, அக்ராஹார குடும்பமொன்றின் சிக்கலை இலைமறைகாயாக எடுத்துக்கொண்டு செதுக்கிய சிற்பியின் விதி, எது நிஜப்பார்வை என்கிற கேள்வியை முன்வைக்கும் பார்வை, ஊழல்வாதிகளின் நேர்த்திக்கடனுக்குப் பலியாகும் ஏழைகளின் தலையெழுத்தைப் பேசும் ஜாதிநாய்கள், தீபாவளியைக் கருவாகக் கொண்ட நநிஜங்கள், போகிறபோக்கில் மனிதர்பண்பைக் கோட்டிட்டுக்காட்டும் சகஜம் என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். « கடவுள்கூட பூலோகத்துவந்தா கூத்தாட வச்சிடுவாங்கபோல. சிதம்பரத்தில் நடராஜர், இங்கே பெருமாள் » என்பது போன்ற எள்ளலையும் ஆங்காங்கே ஆசிரியர் நமக்கு வினியோகிக்கத் தவறுவதில்லை.

நண்பர் ம. இராசேந்திரன் ஓர் அசல் கலைஞனாக தனது மனதில் பிரவாகமெடுப்பதை வார்த்தைகளில் வடிக்கிறார். அதில் பல்வேறு குரல்கள் : மனித உறவுகளின் மகிழ்ச்சியை, துயரை, வேட்கையை, விருப்பத்தை, இயல்பான கருணையை, வெறுப்பை, விவேகத்தை, அறியாமையை ; புவியியல் எல்லைகள் கடந்து,  மனிதமென்கிற சமயம் சார்ந்து, மானுட அரசியல் எழுதிக்கொள்ளும் வேத பாடங்களில் தேர்ந்தவராய் ; கதைசொல்லி யதார்த்தங்கள், சொந்த அனுபவங்களென பல்வேறுகருப்பொருள்கள் துணைகொண்டு, வாசகரை அவரோடு அழைத்துச் சென்று வியப்பூட்டுகிறார்.  ஒர் ஆச்சரியமான, எதிர்பாராத முடிவுடன் வாசகரடமிருந்து கதை சட்டென விடைபெறுகிறது, ஆயினும் வந்த விருந்தினரை வழி அனுப்பிவிட்டு அவர் திரும்பிச்செல்வதை பார்த்தவண்ணம் இருப்பதுபோல,  வாசித்து முடித்தபின்னரும் வாசகன் மனம் அவர் கதை காலெடுத்துச் சென்ற பாதையில் கவனத்தை வைக்கிறது.  நம்முடைய எதிர்பார்ப்புகளுடன் கண்னாமூச்சி ஆடும் அவர் புனைவுகள் இறுதியில் இன்னதெனறு அடையாளப்படுத்தவியலாத அரூபத்தை- பிசாசை நம்மிடம் ஏவிவிடுகின்றன. அதனை ஓட்டும் பூசாரியும் அவர்தான், பேயிறங்கியதென வெளியில் வந்தால் அங்கே இன்னொரு பிசாசு. மனதின் ஏமாற்றத்தை, எரிச்சலை, கோபத்தை, கொந்தளிப்பை, துயரை, பொறாமையை, சந்தோஷத்தை, மனப்பிராந்தியை, மனக்கோளாறுகளை வகைப்படுத்தி ஆசிரியர் எழுத்தில் கொலுவைத்திருக்கிறார்.  ஒரு நல்ல சிறுகதைக்குச் சுருக்கமும் கதை சொல்லும் திறனும் வெற்றிக்கான திறவுகோல்கள். ஒரு சிறுகதையின் கட்டமைப்பின் முக்கியத்துவத்தை குறைத்து மதிப்பிடவியலாது ஏனெனில் அது படைப்பின் வெற்றியை பெரும்பாலும் தீர்மானிக்கிறது. ஆசிரியர் ம. இராசேந்திரன் தம் படைப்புகள் மூலம் அதை நிரூபித்துள்ளார்.  

 —————————————————————————————————-