salin ng “Fragment of a Letter,” ni Jaroslav Seifert ng Czech Republic.

salin sa eleganteng Filipino ni Roberto T. Añonuevo ng Republika ng Filipinas.

Magdamag humalihaw ang ulan

sa mga bintana. Hindi ako makatulog.

Kaya binuksan ko ang ilaw

at sumulat ng liham.

Kung makalilipad ang pag-ibig,

na siyempre ay hindi nito magagawa,

at hindi malimit lalapit sa lupa,

kasiya-siyang mabalot ng dayaray nito.

Ngunit gaya ng napopoot na bubuyog

ang mga selosong halik ay sumasalakay

pabulusok sa tamis ng katawan ng babae

at ang di-makaling kamay ay dumadakma

sa anumang maabot nito,

at walang hinto ang apoy ng  pagnanasa.

Kahit ang kamatayan ay hindi nakasisindak

sa yugto ng nakababaliw na tagumpay.

Sino ang nakapagkalkula

kung paanong pumapaloob ang pag-ibig

sa pares ng bisig na yumayapos!

Palagi kong ipinahahatid sa kalapating

kartero ang mga liham sa mga babae.

Malinis ang aking budhi.

Hindi ko kailanman ipinagkatiwala iyon

sa mga lawin o banóg.

Hindi na sumasayaw sa ilalim ng panulat ko

ang mga tula, at gaya ng luha sa gilid

ng mata’y bumibitin pabalik ang salita.

Ang buong buhay ko ngayon, sa dulo nito,

ay humahagunot na biyahe sa tren:

Nakatayo ako sa tabi ng bintana ng karwahe

at araw-araw ay humahagibis pabalik

sa kahapon upang makipagtipan

sa makukutim na ulop ng dalamhati.

Kung minsan ay hindi ko mapigil humawak

sa prenong laan sa emerhensiya.

Marahil ay muli kong masisilayan

ang ngiti ng isang babae

na nabihag gaya ng niligis na bulaklak

sa mga pilik ng kaniyang paningin.

Marahil ay mapahihintulutan pa rin ako

na ipadala sa gayong mga mata

kahit ang isang halik bago tuluyang

lamunin ng karimlan ang titig nito.

Marahil ay minsan ko pang makikita

ang maliit na sakong

na tinabas tulad ng alahas

mula sa mainit na kalambutan,

upang muli akong masamid sa pag-asam.

Anong halaga ang natitira at dapat iwan ng tao

habang paparating ang di-mapipigil na tren

sa Estasyon Lethe

na may mga taniman ng kumikinang na gamón

na ang gitna’y may pabangong makapagpapalimot

sa lahat. Kabilang ang pag-ibig ng tao.

Iyan ang pangwakas na hinto:

hindi, hindi na makauusad pa ang tren.