(Tula)

oo, mga makata ng inaaliping lahi

huwag ninyong ilulan sa hangin

o isakay sa pakpak ng langay-langayan

at itatak at paglunuyin sa aking isipan

mga bersong hitik sa kilig ng pag-ibig

ng mga pusong alipin ng buwan at bituin

at baliw sa lagkit ng paglalambingan.

oo, huwag isampal sa akin

mga taludtod ng nanggigitatang kalantarian

kung binubulaga ako sa aking paligid

ng nanunumbat na mga larawang

matagal nang nagnanaknak sa alaala

mga sikmurang napilipit ang bituka

mga batang nakalupasay sa bangketa

mga nahukot at namayat na katawan

sa bukirin at tubuhang walang hanggan

mga brasong kinain ang laman

sa imbing pabrika ng mga gahaman

mga dampang pawid nakaluhod sa kanayunan

mga barungbarong nagdarasal sa kalunsuran

mga kaluluwang nakabartolina

sa bilangguan ng dalita’t dusa

habang maringal na nagdiriwang

sa mesa ng grasya’t kapangyarihan

silang iilang hari-harian

sa nabubulok inuuod na lipunan.

oo, mga makata ng inaaliping lahi

saan makikita lantay na pag-ibig

sa gayong kahimahimagsik na mga larawan?

saan madarama lantay na pagmamahal

sa sumusurot na reyalidad sa balintataw

bumibiyak sa bungo’t sa puso’y gumugutay?

di kikiligin maging puson

gaano man katimyas ng pagsuyo

gaano man kahubad ng kariktan

ng dalawang pusong nagmamahalan

huwag isampal sa akin

mga landiang nagpapatili sa karamihan

at waring walang ipinupunla sa isipan

kundi daigdig ng ilusyon

ng pampakilig na romansa’t kahangalan

gayong naghuhumindig sa lipunan

malinaw pa sa kristal na mga katotohanan.

sa kilig ba lamang umiikot ang buhay

ng dayukdok na masang sambayanan

kaya ginagatasan ng ganid na kapitalistang

laging hangad gabundok na pera’t yaman?

kahabag-habag na mga sawimpalad

sa pusali ng karalitaan…

silang kinikilig bayag at lalamunan

silang nanginginig utong at tilin

sa munting kibot na mga eksena ng paglalambingan?

sabi nga tuloy ng makatang si amiri baraka

linisin muna nang husto ang mundo

upang lubos na umiral kabutihan at pagmamahal

at huwag munang ibandila mga tula ng pag-ibig

hanggang nakabalandra inhustisya’t panlalamang.

oo, mga makata ng inaaliping lahi

huwag isampal sa akin

himutok ng mga pusong nabigo sa pagmamahal

o nalulunod sa lungkot ng paghihiwalay

punuin ng pulbura inyong mga taludtod

gawing mga bombang gigiba’t dudurog

sa pader ng inhustisya’t kasakiman

inyong mga berso’y sukbitan ng baril

taglayin sa bakal na tubo himagsik ng punglo

itutok iputok sa mukha ng mga diyus-diyosang

walang mahalaga kundi kinang ng pilak at ginto

walang sinasanto kundi lukbutang puno

at bundat na tiyan at rangya ng buhay

walang malasakit sa mga sinaktan

hindi naririnig ni nararamdaman

tagulaylay ng pusong ninakawan

ng yaman at dangal

at bulaklak ng kinabukasan.

oo, mga makata ng inaaliping lahi

huwag isampal sa akin

nakaduduwal na mga berso ng pag-ibig

huwag akong himasin ng libog at kilig

habang lipuna’y naaagnas inuuod

nais kong marinig mga tulang rumaragasa sa hangin

at waring mga palaso’t punglong itinutudla

sa mga impakto’t palalo

habang pinagmamasdan

pagbagsak sa lupa ng mga tinudla

iyon ang araw ng totoong mga makata

iyon ang araw na dakila!