Landscape for a Good Woman

by Carolyn Kay Steedman

'This book is about lives lived out on the borderlands, lives for which the central interpretative devices of the culture don't quite work. It has a childhood at its centre - my childhood, a personal past - and it is about the disruption of that fifties childhood by the one my mother had lived out before me, and the stories she told about it.'

Intricate and inspiring, this unusual book uses autobiographical elements to depict a mother and her daughter and two working-class childhoods (Burnley in the 1920s, South London in the 1950s) and to find a place for their stories in history and politics, in psychoanalysis and feminism.

Genres: Nonfiction, History, Feminism, Memoir, Biography, Biography Memoir, Grad School

176 pages, Paperback

First published January 1, 1986

Reviews

[Paul · Rating 4 out of 5]

4.5 stars
I first read this when it was published in the 1980s and I still have the virago original paperback from that time. Aubrey’s efforts in the 500 great books by women group has prompted me to dig it out and re-read.
It is a partly autobiographical work which looks at the childhood of the author (1950s London) and her mother (1920s Burnley/Lancshire). Steedman uses the factual information to analyse female childhood (working class childhood) in feminist and psychoanalytic terms.
Steedman looks at the nature of patriarchy, how it is learnt, even with a father absent and what its theoretical limits are. There are discussions about legitimacy, the nature of childhood (using fairy tales to illustrate theoretical constructs), poverty, class, interesting critiques of Hoggart and Seabrook and a good section on reproduction. The book is about marginality, how to explain a patriarchal figure who is totally unimportant outside the household (the story about the bluebells is especially telling) and what about women who don’t want a child. Steedman throws her net wide in what seems a narrow subject, but it’s a telling analysis, especially when she looks at Freud and Dora.
There is an excellent bibliography and this is a book well worth seeking out; imbued with a particularly English radical tradition, but broad in scope and written with great compassion.

[Andrea · Rating 5 out of 5]

Unique and undefinable, I loved this more than I can say -- probably one of the things more full of personal meaning to me as well as of theoretical import that I have read in a while. Possibly because of, rather than despite, how different our encounters with the intersections of gender and working class life have been.

[Mewa · Rating 3 out of 5]

„Wszyst­kie dzie­ci, które zo­sta­ją wy­da­ne na ten świat w ja­kimś kon­kret­nym celu, od­naj­dą w sobie po­czu­cie winy za nie­przy­no­sze­nie po­cie­chy tym, któ­rzy je po­czę­li, nie­za­leż­nie od tego, czy w tym mo­men­cie świa­do­mie ro­zu­mie­ją te cele i czy są w sta­nie wy­my­ślić, co tę po­cie­chę mia­ło­by przy­no­sić.“

[Hannah · Rating 5 out of 5]

A really refreshing read as part of my diss work as it is a blend of academic thought and autobiographical history of motherhood and the human condition. Using both social history and her own history, Steedman provides some thought-provoking insight not only into the role of our mothers in the construction of our identity but also how societal and cultural changes impact this behaviour. Much to think about

[Camila · Rating 4 out of 5]

loved this book. could be classed as an early piece of autotheory but without the pretension.

[John · Rating 4 out of 5]

I honestly don't know what to say about this book...it is still puzzling me. It isn't really a memoir, or a traditional work of history, and I can't remember ever reading a book quite like it. It has some fascinating things to say about how the stories that we tell to make history make sense can fail to encompass real people and their contradictions. Nobody really, truly fits our easy narratives, but we have to make them fit, because we need history to make sense, individual idiosyncrasies be damned. The moments that stand out for us about our childhoods seem important, and we create meaning for them to help us understand our lives, but maybe nothing really happened the way we remember. Maybe others remember things differently.
I think I can recommend this book, just because I feel like some people are really going to love it, but they won't know unless they read it themselves. Some people are going to hate it too. I don't know which kind of person you are. Give it a shot. It is really short and won't take too much of your time.

[Elwira Księgarka na regale · Rating 4 out of 5]

"Nie sądzę, żeby ten ciężar kiedyś zelżał, dla mnie czy dla siostry. Urodzono nas i nie miałyśmy w tej sprawie wyboru; ale byłyśmy obciążające, kosztowne, nigdy dość wdzięczne. Nie było takiej rzeczy na świecie, którą mogłybyśmy spłacić dług naszego istnienia. „Nigdy nie miej dzieci, kochana” – mówiła matka. „Zniszczą ci życie”. Po twarzach kobiet, którym to opowiadam, przebiega szok. Ale to takie zwyczajne, nie chcieć własnych dzieci, stwierdzam milcząco; to normalne, traktować je jak utrapienie".

Książka Steedman porusza tematykę i dobiera formę, z którymi się wcześniej nie spotkałam. Sama urodzona w 1947r. sięga do lat dorastania swojej matki, urodzonej na początku zeszłego wieku, by stworzyć coś na wzór biografii społecznej, łącząc elementy autobiograficznej z historią przemian społecznych i klasowych Anglii.

Nie spodziewajcie się tutaj emocjonalnych wynurzeń czy ckliwych opowiastek, ponieważ Steedman wybiera formę eseistyczną, jak na brytyjską historyczkę przystało. Mnie osobiście poruszyła cierpkość i dystans, jaki wyczuwalny jest od autorki. Opisuje relacja matka-córka, by jednocześnie ująć historię przemian, trudów dorastania, pozycji kobiet, by ostatecznie dotknąć własnego awansu społecznego. Nie skupia się wyłącznie na sobie, kieruję krytyk wobec powstałych już dzieł, które próbowały opowiedzieć losy dzieci z klasy robotniczej i trafnie wskazuje luki w tym dyskursie.

Zamknęłam tę lekturę z brakiem sytości. Nie dlatego, że coś mi się nie podobało, ale dlatego, że chętnie pozostałabym przy rozważaniach Steedman na dłużej. Tak samo przy wstępie Renaty Lis. Zostaje ze mną sposób, w jaki opisała i bezceremonialnie przyznała, że jej dzieciństwo ukształtowały tęsknoty matki; tęsknoty, które, dopiero jako osoba dorosła, mogła zrozumieć - były nieuświadomioną analizą polityczną i społeczną, która doprowadziła autorkę do stworzenia „Pejzażu dobrej kobiety”. Jak mówi sama autorka: „to książka o opowieściach, jest też o rzeczach, i o tym jak o nich piszemy i mówimy: o trudnościach metafory. Ale przede wszystkim jest o ludziach pragnących tych rzeczy i o strukturach myśli politycznej, które te pragnienie określiły jako złe.”

[C. B. · Rating 3 out of 5]

I adore Steedman’s straightforward point that working-class lives deserve to be written about in ways that do not collapse them into a singular experience. But while I usually admire Steedman’s style—which is often quite creamy—here it goes too far and becomes a tad overwrought. My response is no doubt ascribable, in part, to differences of experience. It’s to Steedman’s credit that she has written such an emotionally vivid book that depicts very specific experiences of working-class womanhood of two particular generations, but it all feels rather alien to me and I felt at times that the book expected the reader to empathise—more than I felt it possible to do. It’s also perhaps too short. I wanted more of the history and the (auto)biography!

[Gloria · Rating 5 out of 5]

I just loved this allusive, definite and very reflexive work on the making of women, class & desire. So much social history and psychology, critiqued, unwound and re-formed. Can't wait to read it again.

[Heart Hear Art · Rating 4 out of 5]

„Ciała” Ernaux czytało mi się świetnie, „Koniec z Eddym” Louisa bardzo dobrze, ale chyba mam już przesyt książkami z tego gatunku…

Są ciekawe momenty, punkty, z którymi rezonuję, ale na pewno nie jest to moja ulubiona książka.

Interesujące obrazy relacji z rodzicami.

*EDIT* Zmieniam na 4 gwiazdki, bo wciąż o niej myślę…

[Clara · Rating 5 out of 5]

Such a sleeper but so so good. First two pages made me weep. Quotations to come.

[dekadencior · Rating 5 out of 5]

tak dużo o mnie, piękna książka

[Kayla · Rating 4 out of 5]

This is a dense book that touches on a range of poignant topics, from women's reproductive rights and gender inequality to the effects of capitalism on class consciousness, trauma and family dynamics, childhood, psychoanalytic theory, and the contrasts of historical and biographical writing.

It is one part a social commentary on how children, especially female children, develop a sense of their identity and place in the world as a result of different social, psychological, and familial dynamics. But it is also a look into the life of Steedman and that of her mother, of how their lives paralleled and diverged as a result of the demands of their working-class lifestyle.

I found the conversation about the relationships between mothers and their daughters to be particularly fascinating. Steedman acknowledges that in many ways her mother saw her as an extension of her own being, a reflection of entrapment to the gender norms of her culture, and a reminder of her material desires, which would never be obtained.

Many women indeed project their insecurity and traumas onto their children, especially their daughters. Many girls, especially those from less privileged families, carry weight on them to perform many duties outside of being a child and to be a "good woman."

Steedman doesn't draw any big conclusions about what her life experience means, beyond the themes she draws together while looking back at her memories through hindsight. She doesn't seem to have any closure about the resentment and simultaneous admiration she seemed to have for her mother. I think most of us will never find closure for all of our traumas, wishes, and indignations.

I appreciate how this book highlighted an experience that some people who grew up working-class with single mothers could relate to, even if it's not a universal experience. She counteracted the narrative that the people society deems as "have-nots" are void of emotional complexity, a desire to reach something greater.

I think a message that we can all take from this book is that no one is an island unto themself. We are the result of a clash of many different societal forces, experiences, and expectations. But each of us has a story to tell and an experience of life that is valuable.

[Marika_reads · Rating 3 out of 5]

„Urodzono nas i nie miałyśmy w tej sprawie wyboru; ale byłyśmy obciążające, kosztowne, nigdy dość wdzięczne. Nie było takiej rzeczy na świecie, którą mogłybyśmy spłacić dług naszego istnienia. ’Nigdy nie miej dzieci, kochana’ - mówiła matka. ’Zniszczą ci życie’”.
Kolejny autobiograficzny tytuł o awansie społecznym, tym razem osadzony w Londynie i z perspektywy kobiety pochodzącej z klasy robotniczej. I to, że to kobieta ma tutaj ogromne znaczenie, bo jak wiadomo w patriarchalnym świecie to zawsze ta płeć plasująca się spory level niżej. Co istotne autorka przygląda się nie tylko sobie, wychowanej w latach 50-tych, ale również swojej matce wychowanej w latach 20-tych w północnej Anglii.
Mamy więc dwie odmiennie historie dziewczynek żyjących w różnych okresach historycznych. Ale zwraca też uwagę, że dorastanie w danej klasie społecznej nigdy nie jest jednolitą historią dla wszystkich, nawet jeśli łączy nas rok urodzenia.
Autorka oczywiście pisze o tym jak pochodzenie warunkuje nasze dalsze życie i jak nosimy przez nie całe swoje dzieciństwo. Ale stawia też pytania o to co się dzieje z teoriami patriarchatu w domach, w których pozycja ojca niewiele znaczy i o to jak dzieciństwo w klasie robotniczej w ciągu kilkunastu dekad uległo rozmaitym rodzajom patologizacji. Pisze o zastąpieniu pragnienia macierzyństwa rezygnacją z niego i z reprodukowania samych siebie i „okoliczności swego wygnania”.m czy o wynoszeniu z domu pojęcia świadomości klasowej, opartej m.in. na pragnieniu dóbr materialnych.
Z książek tego rodzaju, popularnych w ostatnim czasie jest to chyba moja najmniej ulubiona. I oczywiście nie chodzi mi o ocenę doświadczeń, bo to ocenie nie podlega, ale o formę i sposób opowiedzenia tej historii. Chyba przyzwyczaiłam się do bardziej osobistych, emocjonalnych książek, bez większej perspektywy merytorycznej, a tu jest mocno wyczuwalne podejście socjologiczne i do jak psychoanalitycznego studium przypadku.

[EJ · Rating 4 out of 5]

What struck a chord with me from this book was the complexity of the mother-daughter relationship it portrays. The psychoanalyitcal aspect throwing light on how the former's identity is firstly aligned to, and later contrasted to, the perceptions and expectations of the latter. Narratives that mediate between the past, present, and future.

[Kristin Canfield · Rating 5 out of 5]

Wow! Okay, in love with this. It contains all of the things that I like: post-war decline of Britain, working-class narratives, adolescence, female subjectivities. JL Egan, you were right.

[365_ksiazek · Rating 5 out of 5]

Carolyn Steedman to brytyjska historyczka. W swojej pracy zajmowała się jej aspektem społecznym i kulturowym. Najwięcej uwagi poświęcała takim kwestiom jak: klasy społeczne, praca, płeć oraz dorastanie.

Ta książka to nie tylko biografia autorki, ale również historia społeczna. Bez tła ta historia nie byłaby taka dobra. Jest sporo feministycznej krytyki systemu. Mamy Anglię lata 50-te, 60-te i społeczność robotniczą. Jest to też rzecz o dzieciństwie i dorastaniu autorki. Prócz partykularnej historii, mamy tu szeroki kontekst kulturowy, a także społeczny. Na życie Steedman wpływ miało wiele czynników. Szczegółowo je omawia.

Osią tej biografii jest relacja matka-córka. Przy tej okazji opowiada o sytuacji kobiet w połowie XX wieku. O stereotypach i oczekiwaniach, które ograniczały mobilność kobiet, w każdym tego słowa znaczeniu. To też tekst o klasie społecznej i o awansie. O jego możliwościach i jego obsłudze. Poruszanie się między klasami wiązało się z oczywistymi profitami, ale też pułapkami. Dużo miejsca poświeciła klasie robotniczej, z której się wywodziła. Opowiedziała o edukacji, jako jedynej drodze, by nie powielać losu swoich rodziców i by dać sobie szansę na poprawę jakości życia. W tekście znajdziecie też refleksje na temat dzieciństwa. Na temat sytuacji dzieci i ich kosztów, oraz o obciążeniu jakie stanowiły dla rodzin robotniczych.

Polecam nie tylko fanom biografii, ale także reportaży. Historia oraz zmiany obyczajowe, a także feminizm i sytuacja kobiet - to główne tematy. To solidna dawka wiedzy i przyczynek do głębszej refleksji.

"Nawet teraz, kiedy przychodzi wyciąg z banku pokazujący, że przekroczyłam debet, albo kiedy rachunek za ogrzewanie gazowe wyda mi się astronomiczny, mój umysł zwraca się ku nieprzystającym do sytuacji strategiom zaciskania pasa, takim jak topienie końcówek mydła lub rozpalanie w kominku ogarkami i kawałkami zgniecionej gazety, żeby zaoszczędzić na drewnie. Korzystam z tych metod, bo takie domowe praktyki oszczędzania uprawiałyśmy w latach 50. Wierzyłyśmy, że źle się nam powodzi, bo my, dzieci, byłyśmy artykułami kosztownymi i dla nas musiano specjalnie wszystko załatwiać. „Gdyby nie wy – mówiła matka – mogłabym być gdzieś daleko stąd”. Kiedy poszła do pracy jako manikiurzystka, zaczęła spędzać niedzielne popołudnia w łóżku. My wtedy nie mogłyśmy zostać w domu ani bawić się na schodkach przed drzwiami, żeby jej nie przeszkadzać. Dom wypełniało jej okropne zmęczenie i okropny resentyment; a ja wiedziałam, że to wszystko moja wina". Tamże, s.73.

"Opowieści te działają jak baśnie, które mówią dzieciom: tu masz królów i królowe w zaginionym królestwie; posłuż się tymi postaciami w refleksji nad tym, co znasz. To, że dzieci z tych elementów baśniowych korzystają, a ramy psychoanalityczne można stosować ponad podziałami klasowymi pomimo aktualnych i historycznych różnic między narzuconą ideologią rodziny a układami rodzinnymi w klasie robotniczej, wynika z faktu, że ludzie pragną uczestniczyć w jakiejś opowieści, choćby w cudzej". Tamże, s. 116.

[Anna Gotowska · Rating 4 out of 5]

Mój problem z tą książką (co ciekawe: podobnie z resztą jak mój problem z książką recenzującej Steedman Renaty Lis: "Moja ukochana i ja") jest taki, że w obu są z jednej strony fragmenty genialne, erudycyjne, rzucające bezczelne wyzwania dominującym narracjom, z drugiej: że obie ksiązki są nieco zbyt chaotyczne, brak im płynności w łączeniu elementów intelektualno-analitycznych z tymi osobistymi, obie też dają tylko posmak autobiografii: bardziej mówią o mówieniu o własnej historii niż tę własną historię przedstawiają.

Z góry zaznaczę, że kocham eklektyczną, esejową formę gdzie mieszają się tematy i gatunki, jednak tu naprawdę brakowało mi spójności.

Mam po lekturze poczucie że dostałam coś z przebłyskami świetności, ale nieskończonego: brulion a nie całość. I że ostateczny związek osobistej historii autorki z przedstawianymi interpretacjami i krytykami nie został dla mnie wystarczająco silnie zawiązany. Choć nie zdziwiłabym się, gdyby było tak intencjonalnie, Steeman jasno mówi o niechęci do zagarniania takich narracji do centrum. Brak łatwej ścieżki emocjonalnej na pewno to utrudnia.

No i zdecydowanie za dużo Freuda, rozumiem że był tu przywoływany w dużym stopniu jako twórca kluczowych dla kultury centrum narzędzi interpretacyjnych ale no: było to ciężkie.

To co na pewno we mnie zostanie to wspaniała dekonstrukcja pojęcia "zawiści" czy "resentymentu" na poziomie czysto materialnym, potrzeb konsumpcyjnych typu wyśniona przez matkę długa, droga spódnica. Jest to coś, mówi Steedman, co polityka lewicowa ze względów estetycznych odrzuca, a co wg Steedman absolutnie pownno zostać uznane i włączone w narracje i postulaty lewicy.

[Karla Kitalong]

I had forgotten how much Steedman relies on psychoanalytical theory. She did it, too, in Archive Fever, which I read with grad students in a seminar some years ago. One of the class members, a doctoral student from Nepal, had studied Freud and could explain the theories and concepts to the rest of the class. I did like the autobiographical bits; like me, Steedman grew up in the 1950s in a working class family (although she was in England). The family dynamics were dysfunctional, so her memories are not as happy--bordering on idyllic--as mine are. I don't recall my parents yearning for things that were outside of their "station" in life. My folks worked hard and appreciated what they earned and loved their children. Her parents seemed eternally dissatisfied. Some of this perceived dissatisfaction is attributable to what she calls "retrospective labeling," which I interpret as the practice of describing and naming after a period (a lifetime) of reflection. I don't want to retrospectively label the events of my life in a negative light.

To the Little Free Library I go.

[nina · Rating 3 out of 5]

Perhaps on a reread I would rate this book more generously, but on the other hand, I doubt I would be drawn to this book again. The writing is dense, clumsy, and circular; its most important points are obscured by the prose, and its attempts to be deep weaving literary motifs into the narrative confuse the main conclusions. The actual importance of the (auto)biographies paled to the political analysis and regurgitation of sources. However, the perspectives covered were fascinating and unique, and there was some poignancy behind the layers of intellectualism. There is not a substitute for Steedman on the actual lives of the working class, and that alone makes this book worth attempting; however, how much one can glean from it depends on how long they want to spend parsing each individual page. An exhausting and at least slightly enlightening read.

[Fiona · Rating 4 out of 5]

This is a re-read of one of my set texts for my university course many years ago. I definitely appreciated and understood many of Steedman's insights and analysis far more this time around. I think being a mother myself and having spent time examining my own relationship with my working class mother, who is also practiced in the art of tough or even an absence of love at times, have enhanced my understanding of this fascinating work.
Steedman also discusses children's power, or lack of, and agency in economic terms from the late nineteenth century to the 1950s which in turn explains much of adult relationships, in particular women's continual struggle for influence and equality.

[Ai Miller · Rating 4 out of 5]

Steedman's book really challenges histories of working class folks by taking her own life and her mother's life and tracing them with some lenses of psychoanalysis and also readings of class consciousness and showing how disconnected those experiences are from dominant narratives about working class life. It sort of feels all over the place, but every part of it reads towards her argument and it's really compelling in the ways she mines her own experience for these pieces. I can't quite explain it, but I found it to be a really interesting, compelling read and I definitely recommend it.

[Jolette · Rating 3 out of 5]

This book deserved a second try. I did not finish it when in college, but I think time only improved my understanding. This is an interesting work about class, psychoanalyses and how young girls' working class childhoods are influenced by their understanding of their position in society. This is often triggered by the realisation that the father has no influence outside the house. It also elaborates on the economic value of children.

[Joy · Rating 3 out of 5]

(3.5 stars) I enjoyed this. I had to read it for uni but a lot of what she says you can really relate to and steedman raises some interesting points about motherhood and the reality vs visions. I am rating it 3.5 as towards the end the pacing really slowed down and it seemed to have a lot of tangents. Saying this it is only a short read and is a quirky autobiography, biography and academic piece so it doesn’t have a true category so it is hard to rate.

[Christopher · Rating 3 out of 5]

Mostly just kept talking about how other books about the English working class don't include accounts of envy and other unacceptable emotions that are left for the right to weaponize. More a polemic against what other writers of the working class left out and less autobiographical than I expected. The language is frequently a bit too abstract and opaque. A surprisingly distant work.

[derferick · Rating 4 out of 5]

"One of the hardest lessons of my young adulthood was discovering that it was possible to invite people into a household, to have them stay, and that the presence of outsiders did not necessarily mean invasion and threat." pp. 66/67

[julia dusza · Rating 4 out of 5]

jako milosniczka gatunku, ktory autorka nazywa ,,autobiografia robotnicza”, musialam siegnac po te pozycje
ciekawe spojrzenie i odwazne tezy, bo Steedman skupia sie jednak mocniej metodologiach gatunkowych (cos dla milosnikow psychoanalizy), a mniej na samych doświadczeniach bohaterow

[lauren · Rating 3 out of 5]

carolyn shares some powerful and validating notions regarding the perennial nature of female experiences (usually synonymous with suffering). but i had to knock off some stars in fear that ALL she said is true… i don’t wanna end up resenting my mum :(((

[Annette Kane · Rating 3 out of 5]

A bit too academic for me. I enjoyed the autobiographical stuff the most. It had some interesting and original ideas in it though and I enjoyed it.

[Kylie · Rating 5 out of 5]

Excellent