Wat doe je als je op je achtentwintigste baarmoederhalskanker blijkt te hebben, terwijl je vol in het leven staat en juist flink carrière aan het maken bent? Het overkwam Monique van Loon. In Je bent jong en je krijgt wat beschrijft zij soms tussen neus en lippen door, soms expliciet, hoe het is om als jonge vrouw ziek te worden. Hopeloos verliefd te worden, terwijl sommige vriendschappen onverwacht niet tegen de situatie bestand blijken te zijn. Hoe de ene dokter je verdrietig en vol vragen achterlaat, terwijl de ander je steun en toeverlaat wordt. Hoe je je sexy kunt blijven voelen nadat je baarmoeder verwijderd is. Van Loon schrijft vol zelfspot en humor over een leven met en na baarmoederhalskanker.'Monique gaat ongemakkelijke waarheden niet uit de weg en slaagt erin om de lastige balans tussen tragiek en luchtigheid te behouden.' Antoinnette Scheulderman, journalist en auteur van o.a. Dan neem je toch een nieuwe?'Dit boek zou op ieders nachtkastje moeten liggen. Voor als je zelf een soortgelijk traject meemaakt, maar ook juist voor als je een vriendin, zus of moeder hebt die hier middenin zit.' Josephine Kay, hoofdredacteur Cosmopolitan'Monique schrijft zonder omwegen en is altijd eerlijk.' Judith Zilversmit, chef PS en PS van de Week Het Parool'De urgentie van het onderwerp, gecombineerd met Moniques eigen ervaringen en haar fijne, losse schrijfstijl, maakt dat ik erg naar dit boek uitkijk.' Martine de Jong, auteur van o.a. De aanloopman
Wat een boek! Monique van Loon heeft met haar manier van de schrijven de kracht om je in één hoofdstuk zowel te laten huilen als een glimlach op je gezicht te toveren. Je leeft zo met haar mee, wil haar bijna een knuffel komen geven (buiten de coronatijd natuurlijk) als ze openlijk met je deelt waar ze mee te maken heeft gehad, waar ze doorheen is gegaan en dat ze soms op onbegrip stuit bij haar omgeving. Het is zo bewonderenswaardig dat ze de woorden op papier heeft kregen en hiermee juist iets in gang wil zetten: dat mensen dat uitstrijkje laten doen en ouders van tieners overtuigen om hun kind in te laten inenten tegen de vreselijke ziekte baarmoederhalskanker. Wat een boek, wat een kracht en wat een emotie! Dit boek is er eentje die in je geheugen gegrift blijft staan. Bedankt Monique dat je dit verhaal met iedereen wilde delen.
Aangrijpend verhaal van deze 35 jarige vrouw. Ik las het in één avond uit. Ondanks het thema was het wel luchtig geschreven. Misschien iets te luchtig. Misschien las ik het te makkelijk en snel uit..
——
Zelf vanaf m’n 30e, na de invite van het landelijke baarmoederhalskankeronderzoek, jaren met dit onderwerp bezig geweest. Uitstrijkjes, besmetting met het hpv virus, wachten tot je lichaam het zelf opruimt, uitstrijkje, pap3b, verder onderzoek, en uiteindelijk een ingreep om alle onrustige cellen te verwijderen. Pas een jaar geleden was mijn pap weer normaal! Bijna 4 jaar verder.
Moraal van het verhaal dat ik dit deel: Laat je checken! Krijg je de invite? Iedere 5 jaar na je 30e: GA! Heb je een vriendin, een zus, een nicht? Praat erover en zorg dat je favoriete vrouw in je leven dit blijft checken. Iedere keer weer.
Mega indrukwekkend, mooi en toch met humor geschreven. Boek zit prachtig in elkaar en kon het niet meer wegleggen. Heeft een diepe indruk op me achtergelaten.
Dit is echt een heel mooi, heftig en ontroerend boek. Het onderwerp is natuurlijk van zichzelf al aangrijpend, maar Monique van Loon schrijft het zo rauw en eerlijk op dat het nog veel harder binnen komt. Echt heel knap gedaan.
Ik heb het voorrecht Monique te kennen als vriendin en kende dus haar verhaal al. Maar hoe zij deze verschrikkelijk nare periode en nasleep ervan zo op papier heeft kunnen krijgen is heel veel diepe buigingen waard. Monique is in het boek precies zoals ze is: goudeerlijk, recht voor zijn raap en zonder er doekjes om te winden vertelt ze háár verhaal. De ‘mooie’ kanten over haar relatie met haar vader, de fijne artsen in de diverse ziekenhuizen maar ook de narigheid die niet zichtbaar is: het mentale aspect van het hele gebeuren.
Dit boek is een must om te lezen voor iedere jonge vrouw of moeder. Omdat het ons allemaal kan overkomen.
Wat een indrukwekkend boek was dit. Waargebeurd, ontroerend en toch met humor geschreven. Bijzonder verwoord en behoorlijk indruk gemaakt. In een ruk uitgelezen.
'Je bent jong en je krijgt wat' is geschreven door Monique van Loon. Voor mijn cursus schrijven moest ik een autobiografie lezen en daarna overeenkomsten zoeken met mijn leven. Omdat ik ook jong ziek werd dacht ik aan dit boek. Al is mijn ziekte compleet anders dan die van haar. Toch ben ik overeenkomsten tegen gekomen.
'Je bent jong en je krijgt wat' is een autobiografie, Monique heeft baarmoederhalskanker gehad en heeft van de hele rollercoaster een boek geschreven.
Ondanks dat het natuurlijk een zwaar verhaal is, heeft ze het voor elkaar gekregen om het heel luchtig te vertellen. Het laat de positieve dingen zien die ze heeft meegemaakt, maar laat ook de andere kant zien. De psychische kant, die vaak vergeten wordt.
'Je bent jong en je krijgt wat' krijgt van mij 4 sterren.
Dit boek is rauw en eerlijk en op een vreemde manier heel erg herkenbaar. Ik heb geen kanker, maar de manier waarop Monique over de processen daaromheen schrijft herken ik enorm. De manier waarop je lijf en je hoofd niet op een lijn zitten, het wel of niet delen van voor- en tegenspoed met mensen om je heen, frustratie en boosheid terwijl het aan de oppervlakte allemaal goed lijkt te gaan. De manier waarop Monique dit onder woorden weet te brengen pakt je.
Het boek leest heerlijk. Ik heb er plezier in gehad. Al voelt dat ook gek om te zeggen, maar het is helemaal waar. Dit boek vind ik een enorme aanrader voor iedereen! Dat Monique met Je Bent Jong en Je Krijgt Wat aandacht geeft aan mensen met baarmoederhalskanker en het belang benadrukt van het maken van een uitstrijkje, is helemaal mooi meegenomen.
In Je bent jong en je krijgt wat beschrijft Monique van Loon haar verhaal over haar baarmoederhalskanker. Haar diagnose, de behandelingen, de verwijdering van haar baarmoeder, maar ook hoe het na de behandelingen gaat. Een heftig onderwerp met als onderliggende boodschap: haal de HPV-prik en ga naar die volksgezondheidonderzoeken en laat dat uitstrijkje doen.
Monique's verhaal is aangrijpend en ik luisterde dan af en toe met tranen in mijn ogen. Maar het lukte haar ook om mij af en toe aan het lachen te maken. Monique hoopte met haar verhaal te inspireren en dat is bij mij wel gelukt.
Ik zou zeggen, als je een baarmoeder hebt en je kan een heftig, persoonlijk verhaal aan, dan raad ik je Je bent jong en je krijgt wat er aan.
Ik had dit boek al bijna een jaar op mijn lijst staan toen ik er bij de bibliotheek achter kwam dat hij gewoon 'in het schap' stond. En het heeft me niet teleurgesteld. Ja, het is een heftig onderwerp en het komt binnen. Maar het is zeker geen 'arme schrijfster, woe is me' boek. Vol met humor, met details die bijzonder openhartig zijn, maar toch serieus wanneer nodig. En een goede ode aan hoe belangrijk het is dat je als mens je eigen lichaam in de gaten houdt en aan de bel trekt zodra er iets verandert wat mogelijk problemen op kan leveren.
Wat heeft Monique dit boek knap geschreven! Haar persoonlijke verhaal zo rauw, heftig, eerlijk, met humor en verdriet. Het heeft echt indruk op me gemaakt en dat komt mede door haar manier van schrijven. Je voelt je net haar beste vriendin.
Helaas is dit een dnf geworden. Ik wilde het boek echt heel graag lezen en goed vinden, maar het verhaal was toch gewoon te heftig voor mij om er echt goed door te komen.
Bijzonder boek om te lezen, dank voor de openheid Monique! Ben nu zelf 30 geworden, en ga me zo snel mogelijk laten testen in het bevolkingsonderzoek. Mijn moeder heeft ook baarmoederhalskanker gehad, we praten er niet echt over, en ik was destijds te klein om me veel te herinneren en het actief mee te maken. Dit verhaal heeft me wel pointers gegeven om toch het gesprek hier eens over te starten.
Wanneer Monique op haar 28e de diagnose baarmoederhalskanker krijgt, staat ze vol in het leven. Ze is culinair journalist, heeft een eigen appartement in Amsterdam en een rijk sociaal leven. Na maanden met vage klachten te hebben rondgelopen, blijkt het helemaal mis te zijn en moet haar baarmoeder verwijderd worden. Ondanks dat ze online erg actief is, heeft zij hier tijdens haar behandeltraject nooit wat over gedeeld, omdat ze het al lastig genoeg vond om kanker te hebben zonder hierover online te praten. In dit boek vertelt zij haar verhaal.
Het boek is rauw, ontzettend eerlijk, nietsverhullend, realistisch, verdrietig en soms ook erg grappig. Het is vlot en meeslepend geschreven en Monique neemt jou als lezer mee in haar ziekteproces en maakt je deelgenoot van wat er met haar gebeurt vanaf de diagnose, van haar gedachten, vragen en gevoelens. Ze schuwt geen enkel onderwerp, waardoor je ook antwoord krijgt op vragen die je zelf misschien niet direct zou stellen: hoe ziet je lichaam eruit na een operatie, hoe zit het met liefde en seks in tijden van kanker, functioneert je lichaam nog wel na een behandeling, hoe ga je om met bijwerkingen van medicijnen en welke vrienden blijven en van wie moet je afscheid nemen?
Ook de periode na de operatie bespreekt Monique, wanneer veel mensen ervan uitgaan dat ze zich weer goed voelt, omdat het behandeltraject is afgelopen. Juist dan volgt voor haar de grootste klap en heeft ze een periode een gevoel van leegte. Volgens haar arts begint het mentale herstel pas als het lichamelijke herstel voorbij is, omdat je dan pas kunt beginnen met de verwerking van alles wat je hebt meegemaakt. Die woorden blijken heel erg waar te zijn, maar gelukkig vindt ze na deze moeilijke periode ook haar weg weer.
Dit boek vind ik een enorme aanrader, omdat het zo eerlijk is en Monique niet alleen de ziekte zelf bespreekt, maar ook het sociale aspect ervan. Daarnaast leest het boek als een trein en is het ook een aansporing om zeker dat uitstrijkje te laten maken, ook al vind je het misschien wat ongemakkelijk. Want kanker, dát is pas ongemakkelijk.
Het is zo raar om over een boek over kanker te zeggen dat het zo'n fijn boek is. Maar toch is het zo. Ik ken Monique niet, maar heb het gevoel er een vriendin bij te hebben. Ik heb de neiging om haar te knuffelen en dat ik terwijl niet zo touchy-Feely ben. Ik hoop dat iedereen naast een lach en een traan ook wijze lessen meeneemt uit dit boek: ga met je benen wijd voor die klote eendenbek liggen en laat een uitstrijkje maken, ent je kinderen in en vertrouw boven alles op je eigen gevoel wanneer iets niet klopt.
Wow, wat een goed boek is dit! Ik ging er een beetje open in, wist wel waar het over ging, maar kende Monique verder eigenlijk niet, en dus ook het hele verhaal was nieuw voor mij. Ik vind het zo knap dat ze dit allemaal heeft opgeschreven, op een manier die begrijpbaar is, maar ook gewoon heel eerlijk. Daarnaast leest het boek lekker weg (of luistert, in mijn geval), het leest bijna als een soort dagboek. Alsof je een vriendin van haar bent waaraan ze het hele verhaal uitlegt. Ik ben echt positief verrast en vind dit boek een aanrader voor elke vrouw.
De openheid van de auteur over ziektebed is bewonderenswaardig, al vond ik het terugkerende idee dat jonge mensen niet met ziekte te maken krijgen en dat mensen met een ziekte er uit moeten zien alsof ze doodgaan opmerkelijk. Er zijn best wat boeken in de categorie "ik voelde me prima maar bleek een ernstige ziekte te hebben (die echter prima behandeld kan worden)". Tijdens het lezen van dit boek vroeg ik me af hoeveel boeken er eigenlijk zijn over mensen die al jaren met klachten kampen en steeds van het kastje naar de muur worden gestuurd door artsen. Het laatste deel van het boek vond ik dan ook het meest interessant: hoe de auteur mentaal omgaat met het hebben van een chronische ziekte, al was zij in het medische opzicht "kankervrij". Ik hoop dat het schrijven van het boek haar hierbij heeft geholpen, en dat het boek anderen aanzet om open over ziekte te praten. Het hoort nou eenmaal bij het leven.
3.5 ster. Monique van Loon is eind twintig en krijgt baarmoederhalskanker. Haar boek vertelt het verhaal van haar leven met deze ziekte op ontzettend jonge leeftijd. Het boek leest lekker vlot en houdt goed de balans tussen luchtigheid en pijn, humor en de zwaardere emoties. Het is zeker een aanrader voor jonge mensen die door een soortgelijke ervaring gaan of de vrienden en familie daarvan. Door de openheid van Monique over haar situatie, van het verdriet en de boosheid tot de onzekerheid over seks en intimiteit na het herstel, geeft het een waardevolle inkijk in de flux van gedachten waar iemand doorheen gaat die zich in deze situatie bevindt.
Men zegt dat je niet hetzelfde bent nadat je op jonge leeftijd zo ernstig ziek wordt en ik snap nu waarom. Het referentiekader aan zaken die je altijd belangrijk hebt gevonden en de dingen waar je altijd op hebt kunnen vertrouwen wordt volledig door elkaar gegooid.
“Vurig wens ik dat het leven altijd maar zorgeloos had kunnen blijven. Dat alles maar weer luchtig kon zijn. Maar die tijd is voorgoed voorbij, het zal nooit meer zorgeloos zijn. Ik geloof niet dat er nog een weg terug is naar de Monique van een jaar geleden en ik weet niet of dat goed of slecht is.”
Dit boek waarin Monique zo dapper haar verhaal deelt heb ik gelezen met een lach en een traan: na een uitstrijkje per ongeluk je ondergoed binnenstebuiten aantrekken, moe worden van jezelf en van blijven lachen naar de wereld, de boosheid wanneer je door de eindeloze gangen van het ziekenhuis loopt naar de zoveelste afspraak. En waar blijft het hoezee-gevoel op de terugweg, alles is goed nu. Toch?
This is an incredibly hard book to review because it's the story of Monique van Loon's cervix cancer diagnosis and the treatment that followed.
I don't like to give ratings to people's autobiographies especially regarding content (obviously). The reason I'm giving it 5 stars is because I got exactly what I expected from this book.
What can you expect from this book? For one, don't expect a sob story. Monique deals with things as they happen. This story is about survival and trying to make the best out of an incredibly shitty situation. It's about survival and dealing with the aftermath of it. It's about losing friends and gaining them. It's a realistic story of a young entrepreneur and the effect this diagnosis and the lasting effect it has on her body and life.