Το χρονικό ενός έρωτα. Σαράντα μήνες, σαράντα μέρες, σαράντα ώρες, σαράντα δευτερόλεπτα. Ή μήπως σαράντα χρόνια, σαράντα αιώνες; Μια παράξενη αριθμητική των αισθήσεων, όπου προσθέτεις στιγμές, αφαιρείς αναμνήσεις, πολλαπλασιάζεις την επιθυμία, διαιρείς την ηδονή, και το αποτέλεσμα μένει πάντα το ίδιο. Οι αριθμοί δε μας ένοιαζαν καθόλου. Ο χρόνος είναι ένα μέγεθος που πρέπει συνεχώς να μηδενίζεται. Ως συνήθως, με ρώτησε αν θα τον αγαπώ για πάντα, τι ερώτημα κι αυτό, καίριο κι άπιαστο, κάπως χαζό, μα πάνω απ' όλα μεγαλειώδες. Η διάρκεια είναι ένα παλάτι μυθικών διαστάσεων πάνω σε σαθρά θεμέλια, για να αντέξει, απαιτεί από μας λεπτές κινήσεις και δυναμικούς χειρισμούς. Συγχαρητήρια στα κορμιά μας! Συγχαρητήρια στην ψυχή μας! Τι μένει από το καθημερινό πηγαινέλα του έρωτα; Το καταφύγιο της γραφής, όταν τα σώματα έχουν παλέψει κι έχουν συμφιλιωθεί χωρίς να έχουν μετρήσει τις απώλειες. Ο σωστός χρόνος για να γράψεις ένα ημερολόγιο ερωτευμένων.
Dominique Rolin (22 May 1913 – 15 May 2012) was a Belgian novelist.
Her career was launched by Jean Cocteau and Jean Paulhan during the Second World War. Over some sixty years she developed a unique, feminist voice in French novel-writing, blending seamlessly autobiography and fiction, and centered on two men, her first husband, a sculptor, and avant-garde writer and theorist Philippe Sollers with whom, in spite of an age gap, she had a half-century secret relationship. She was a Femina Prize winner and a member of the Belgian Royal Academy.
"Ecrire, c'est aimer. Ecrire, c'est être aimé." nous dit l'auteur de ce journal amoureux. L'amour comme hors du temps, comme éternel. A lire et à relire.