What do you think?
Rate this book
Astradeni
"Gradma Eleni says it's my name, Astradeni, that's to blame, because Astradeni means 'the one who binds the stars.' And who, other than a fairy creature, can bind the stars? I don't tell anyone this, of course..."
Symi, the small island near Rhodes, is where the eleven-year-old heroine of this novel grows up, until financial reasons oblige the family to move to Athens. Astradeni leaves behind a close-knit community, a natural setting that stimulates her imagination, and a rich store of traditional values in which both religion and magic lore have their place. The author lets her tell her own story with winning charm and candour in a style that allows her sensitivity and the sparkle of her intelligence to shine through.
A born storyteller, Astradeni supplies vivid details of the life and human relations on a remote Aegean island, as well as her efforts to adapt to the hard and alienating conditions of city life. For beneath the surface charm of a young girl's narrative the reader is in fact witnessing a painful process of social change, the violence done to the sense of values of individuals experiencing an abrupt transition from a traditional agrarian culture to a competitive, industrialised society of consumers.
Symi, the small island near Rhodes, is where the eleven-year-old heroine of this novel grows up, until financial reasons oblige the family to move to Athens. Astradeni leaves behind a close-knit community, a natural setting that stimulates her imagination, and a rich store of traditional values in which both religion and magic lore have their place. The author lets her tell her own story with winning charm and candour in a style that allows her sensitivity and the sparkle of her intelligence to shine through.
A born storyteller, Astradeni supplies vivid details of the life and human relations on a remote Aegean island, as well as her efforts to adapt to the hard and alienating conditions of city life. For beneath the surface charm of a young girl's narrative the reader is in fact witnessing a painful process of social change, the violence done to the sense of values of individuals experiencing an abrupt transition from a traditional agrarian culture to a competitive, industrialised society of consumers.
239 pages, Paperback
First published May 1, 1982
11 people are currently reading
1217 people want to read
About the author
Eugenia Fakinou
11 books109 followersGreek: Ευγενία Φακίνου
Η Ευγενία Φακίνου είναι Ελληνίδα λογοτέχνης και γραφίστρια.
Η Ευγενία Φακίνου είναι Ελληνίδα λογοτέχνης και γραφίστρια.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 81 reviews
December 31, 2020
Συγγνώμη, πού είναι το τέλος του βιβλίου;;;;; Ας μου πει κάποιος ότι είχα κακοτυπωμένη έκδοση και ότι η κανονική αστραδενή δεν τελειώνει στη σελίδα 249. ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΤΣΙ.
*ψύχραιμη*
*ψύχραιμη*
February 7, 2017
ΠΑΙΔΙΑ, ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ! ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ!!
August 6, 2022
upopular opinion θα πω γιατι αυτο το βιβλιο εγινε κλασσικο και πολύ αγαπήθηκε - ισως και γι αυτο, απο τις προσδοκιες των οσων ακουσα, εμενα δυστυχώς δεν μου αρεσε, και μου φανηκε και αρκούντως μετριογραμμένο.
Δεν ξερω αν εφταιξε το οτι ειχε παρελθει η ηλικια που θα επρεπε να το ειχα διαβασει, γιατι περισσοτερο μου εδωσε την εντυπωση εφηβικής λογοτεχνίας - και, οντως, αν θυμαμαι καλα απο τον εφηβο αναγνωστικό εαυτό μου, θα μου αρεσε αυτη η γραφη. Και δεν θα εδινα και ισως βαση σε μερικα τεχνικά σημεία, που φανηκαν κακά:
Αρχικά με σοκαρε το θρησκοληπτο στοιχείο της δεκαχρονης. Τοσο σταυροπρσκυνημα, φαινεται σαν να ειχε δεχτει μια γερη πλυση εγκεφαλου απο τον περιγυρο, για να παρει πχ μαζι της απο τη Συμη μονο τις εικονιτσες της και να τις βαλει στον τοιχο της, να ψελνει Ισους χριστός νικαει κι ολα τα κακα σκορπαει" οταν φοβαται την νυχτα, να φαντασιωνεται τον ψαλτη οταν κανει Μμμμμ, να θελει απο μικρο παιδι να μεινει στα μοναστηρια και πολλά αλλα τετοια ανησυχητικά για ενα παιδι που μεγαλωνει στα τελη της δεκαετιας του 70, την εποχη δηλαδη ηδη της σεξουαλικης απελευθερωσης παγκοσμίως, αρκετα μετα τη Χουντα στην Ελλαδα και την αποκατασταση της Δημοκρατιας και σε μια φιλελευθερη και διαφωτισμενη γενικά εποχή.
Μπορει να ηθελε να τονισει η συγγραφεας σε καθε σελιδα ποσο επαρχιωτακι ηταν η Αστραδενή, ομως αυτο δεν προκυπτει ιστορικά, καθως, οπως αναφερεται και μεσα, τα νησια αυτα ηδη απο καιρο αναμιγνυοταν με τουριστες, δεν ηταν δηλαδη αποκομμενοι τσομπανηδες, οπως μας τους παρουσιαζει εν γένει..
Κι εγω προερχομαι απο νησι, κι οταν εφυγα να σπουδασω στην ενδοχωρα, συνειδητοποιησα με λυπη οτι ακομη και στα αστικά κεντρα υπαρχει μια βαθιά επαρχιωτίλα με ηθη και εθιμα μεταμεσαιωνικά, που καμια σχεση δεν ειχαν με τις αντιληψεις των νησιων μας - ισα ισα θα πω οι νησιωτες, λογω της συνεχης επαφης με τουρισμο, το εμποριο, σταυροδρομια οπως ειναι πολιτισμων, ειναι συνηθως πρωτοπορα. Παρενθεση αυτο.
Και μεσα σ ολο αυτον τον Υπερμαχο Χριστιανισμό, καπου σε μια σελιδα αναφερει και οτι θα θελε να ειναι κατι παγανιστικό, προς το τελος μπλεκει και κατι αρχαιοελληνικες θυσιες και γενικά ολο αυτο μοιαζει πολύ μπερδεμενο.
Τους χαρακτηρες τους βρηκα απογοητευτικά μονοδιαστατους (η στριφνη δασκαλα του αθηναικου σχολειου, με τον κοτσο που ειναι δεσποινις, υπονοωντας οτι ειναι ετσι στριφνη κ στραβωμενη ΕΠΕΙΔΗ ειναι δεσποινις και οχι παντρεμενη, οπως η δικη της δασκαλα στη Συμη), η μανα που μονο νευει και δε μιλα ποτέ, ο αισιοδοξος πατερας που ολα τα εξηγει στην κορη και ποτε δεν θυμωνει δεν φοβαται - αντε μπορεις να πεις οτι ετσι μπορει να ειναι μονοδιαστατη η ματιά του παιδιού, αλλά και παλι προκυπτουν κατι καρικατούρες που ως την εφηβική, ας πουμε, ή παιδική λογοτεχνία δικαιολογούνται.
Δεν μου αρεσε καθολου ο ρυθμος και το υφος της αφηγησης, τον βρηκα επιτιδευμενα χαζοχαρουμενο, ενω , οσοι εχουμε παιδια ή και ασχολουμαστε με την εκπαιδευση τετοιων ηλικιων τουλαχιστον, ξερουμε οτι ενα δεκαχρονο παιδι εχει μια σφαιρική και ωριμη αντιληψη - εδω η αντιληψη εμοιαζε κατωτερη της ηλικιας θεωρω, εκτος εαν και παλι, η συγγραφεας ηθελε να τονισει την επαρχιωτικη καταγωγή, και να υποννοησει το χαμηλο νοητικό επιπεδο των κατοικων της παραμεθοριου - πραγμα ανυποστατο και ακυρο που μ' εβγαλε απ την πλοκή γιατι δε τον βρηκα πιστευτό.
Ακόμη, για τοσο μικρο νησι που να εχει μια και μοναδικη ταβερνα, οπως αναφερεται, τα ονοματα που παρατιθενται στον περιγυρο της πρωταγωνιστριας φανταζουν άπειρα - κι αυτο ειναι μια ανακολουθια - νομιζω εαν δεν εχεις ζησει στην επαρχια ή να καταγεσαι απο αυτην εχεις μια εξωτερική ματια που δεν συναδει με την πραγματικοτητα κι αυτο ακριβως βρηκα μεγαλη αδυναμια του βιβλιου.
τελος παντων, συνεχισα να το διαβαζω για το συγκλονιστικο τελος για το οποιο ολοι μιλουσαν, για καποια ανατροπη που θα ερχοταν, που προσωπικα δεν τη βρηκα - το τελος ηταν ακυρο για μενα, καθως στην τελευταια σελιδα συμβαινει κατι για το οποιο δεν μας ειχε προετοιμασει η συγγραφεας, δηλ δεν ειχε αναπτυξει τον εν λογω χαρακτηρα που προεκυψε ξαφνικά - στην τελευταια σελιδα - μου φανηκε τυπου οτι συνέβη ετσι για να σοκαρει, τελειως ανυποστατα και με παρα πολλά κενά: που ηταν η μανα; ποιος ηταν αυτος; γιατι δεν το ανεπτυξε καπου νωριτερα μεσα στο βιβλιο οταν αναφερει την πολυκατοικια και τους κατοικους; δεν λεω αλλα για τον φοβο των σποιλερς, και αν χρειαστει ευχαρίστως να το κλεισω - την κριτική μου εννοώ.
δεν μπορω να γραψω άλλα, ο αντρας μου χρειαζεται το λαπτοπ τωρα, καλύτερα ομως, κι ευχομαι να μην μου θυμωσουν οι ορκισμενοι φανς. 'Εξαλλη ειμαι, φαινεται μαλλον
Δεν ξερω αν εφταιξε το οτι ειχε παρελθει η ηλικια που θα επρεπε να το ειχα διαβασει, γιατι περισσοτερο μου εδωσε την εντυπωση εφηβικής λογοτεχνίας - και, οντως, αν θυμαμαι καλα απο τον εφηβο αναγνωστικό εαυτό μου, θα μου αρεσε αυτη η γραφη. Και δεν θα εδινα και ισως βαση σε μερικα τεχνικά σημεία, που φανηκαν κακά:
Αρχικά με σοκαρε το θρησκοληπτο στοιχείο της δεκαχρονης. Τοσο σταυροπρσκυνημα, φαινεται σαν να ειχε δεχτει μια γερη πλυση εγκεφαλου απο τον περιγυρο, για να παρει πχ μαζι της απο τη Συμη μονο τις εικονιτσες της και να τις βαλει στον τοιχο της, να ψελνει Ισους χριστός νικαει κι ολα τα κακα σκορπαει" οταν φοβαται την νυχτα, να φαντασιωνεται τον ψαλτη οταν κανει Μμμμμ, να θελει απο μικρο παιδι να μεινει στα μοναστηρια και πολλά αλλα τετοια ανησυχητικά για ενα παιδι που μεγαλωνει στα τελη της δεκαετιας του 70, την εποχη δηλαδη ηδη της σεξουαλικης απελευθερωσης παγκοσμίως, αρκετα μετα τη Χουντα στην Ελλαδα και την αποκατασταση της Δημοκρατιας και σε μια φιλελευθερη και διαφωτισμενη γενικά εποχή.
Μπορει να ηθελε να τονισει η συγγραφεας σε καθε σελιδα ποσο επαρχιωτακι ηταν η Αστραδενή, ομως αυτο δεν προκυπτει ιστορικά, καθως, οπως αναφερεται και μεσα, τα νησια αυτα ηδη απο καιρο αναμιγνυοταν με τουριστες, δεν ηταν δηλαδη αποκομμενοι τσομπανηδες, οπως μας τους παρουσιαζει εν γένει..
Κι εγω προερχομαι απο νησι, κι οταν εφυγα να σπουδασω στην ενδοχωρα, συνειδητοποιησα με λυπη οτι ακομη και στα αστικά κεντρα υπαρχει μια βαθιά επαρχιωτίλα με ηθη και εθιμα μεταμεσαιωνικά, που καμια σχεση δεν ειχαν με τις αντιληψεις των νησιων μας - ισα ισα θα πω οι νησιωτες, λογω της συνεχης επαφης με τουρισμο, το εμποριο, σταυροδρομια οπως ειναι πολιτισμων, ειναι συνηθως πρωτοπορα. Παρενθεση αυτο.
Και μεσα σ ολο αυτον τον Υπερμαχο Χριστιανισμό, καπου σε μια σελιδα αναφερει και οτι θα θελε να ειναι κατι παγανιστικό, προς το τελος μπλεκει και κατι αρχαιοελληνικες θυσιες και γενικά ολο αυτο μοιαζει πολύ μπερδεμενο.
Τους χαρακτηρες τους βρηκα απογοητευτικά μονοδιαστατους (η στριφνη δασκαλα του αθηναικου σχολειου, με τον κοτσο που ειναι δεσποινις, υπονοωντας οτι ειναι ετσι στριφνη κ στραβωμενη ΕΠΕΙΔΗ ειναι δεσποινις και οχι παντρεμενη, οπως η δικη της δασκαλα στη Συμη), η μανα που μονο νευει και δε μιλα ποτέ, ο αισιοδοξος πατερας που ολα τα εξηγει στην κορη και ποτε δεν θυμωνει δεν φοβαται - αντε μπορεις να πεις οτι ετσι μπορει να ειναι μονοδιαστατη η ματιά του παιδιού, αλλά και παλι προκυπτουν κατι καρικατούρες που ως την εφηβική, ας πουμε, ή παιδική λογοτεχνία δικαιολογούνται.
Δεν μου αρεσε καθολου ο ρυθμος και το υφος της αφηγησης, τον βρηκα επιτιδευμενα χαζοχαρουμενο, ενω , οσοι εχουμε παιδια ή και ασχολουμαστε με την εκπαιδευση τετοιων ηλικιων τουλαχιστον, ξερουμε οτι ενα δεκαχρονο παιδι εχει μια σφαιρική και ωριμη αντιληψη - εδω η αντιληψη εμοιαζε κατωτερη της ηλικιας θεωρω, εκτος εαν και παλι, η συγγραφεας ηθελε να τονισει την επαρχιωτικη καταγωγή, και να υποννοησει το χαμηλο νοητικό επιπεδο των κατοικων της παραμεθοριου - πραγμα ανυποστατο και ακυρο που μ' εβγαλε απ την πλοκή γιατι δε τον βρηκα πιστευτό.
Ακόμη, για τοσο μικρο νησι που να εχει μια και μοναδικη ταβερνα, οπως αναφερεται, τα ονοματα που παρατιθενται στον περιγυρο της πρωταγωνιστριας φανταζουν άπειρα - κι αυτο ειναι μια ανακολουθια - νομιζω εαν δεν εχεις ζησει στην επαρχια ή να καταγεσαι απο αυτην εχεις μια εξωτερική ματια που δεν συναδει με την πραγματικοτητα κι αυτο ακριβως βρηκα μεγαλη αδυναμια του βιβλιου.
τελος παντων, συνεχισα να το διαβαζω για το συγκλονιστικο τελος για το οποιο ολοι μιλουσαν, για καποια ανατροπη που θα ερχοταν, που προσωπικα δεν τη βρηκα - το τελος ηταν ακυρο για μενα, καθως στην τελευταια σελιδα συμβαινει κατι για το οποιο δεν μας ειχε προετοιμασει η συγγραφεας, δηλ δεν ειχε αναπτυξει τον εν λογω χαρακτηρα που προεκυψε ξαφνικά - στην τελευταια σελιδα - μου φανηκε τυπου οτι συνέβη ετσι για να σοκαρει, τελειως ανυποστατα και με παρα πολλά κενά: που ηταν η μανα; ποιος ηταν αυτος; γιατι δεν το ανεπτυξε καπου νωριτερα μεσα στο βιβλιο οταν αναφερει την πολυκατοικια και τους κατοικους; δεν λεω αλλα για τον φοβο των σποιλερς, και αν χρειαστει ευχαρίστως να το κλεισω - την κριτική μου εννοώ.
δεν μπορω να γραψω άλλα, ο αντρας μου χρειαζεται το λαπτοπ τωρα, καλύτερα ομως, κι ευχομαι να μην μου θυμωσουν οι ορκισμενοι φανς. 'Εξαλλη ειμαι, φαινεται μαλλον
January 22, 2012
Από τα καλύτερα της Φακίνου. Αφοπλιστικά ειλικρινές γράψιμο, τραγικά συγκινητική ιστορία, και μιά μικρή ηρωίδα που θα μπει στην καρδιά σας και θα την κάνει περιβόλι.
March 3, 2016
Μετα απο 7 χρονια που ολο ελεγα να το πιασω να μη το πιασω. Το διαβασα σε 2 μερες. Ερωτευθηκα αμεσως την Αστραδενη, ειδα εμενα μεσα της. Εκτος απο τα τρομαχτικα κοινα στοιχεια οπως ονοματα γονιων, τοπος καταγωγης, ακομα και κουμπαρων. Ειδα εμενα στο μυαλο της και στα ονειρα της και την φαντασια της, εκανε πραγματα που νομιζα οτι μονο εγω εκανα. Το πεισμα της, η ευαιθησια της, ο τροπος σκεψης της που ηταν και παιδκος και μη. Ολα της. Η Αστραδενη μου.
Το τελος του βιβλιου... τι να πω? Αρρωστο! Γιατι να γραψεις ενα τετοιο τελος? Γιατι δεν το τελειωνες αλλιως? Θα μου πεις συμβαινουν αυτα. Ε και?? ΕΙναι αναγκη να συμβαινουν και σε τετοιες ιστοριες? Σε τετοια ατομα? Και ας μην ειναι αληθινο! Εσυ που το εγραψες σε ευχαριστησε που το τελειωσες ετσι? Τι μας εδωσες καποιο μαθημα?? Ελεος!
Θα το αγορασω το βιβλιο. Και θα σκισω το τελευταιο κεφαλαιο και θα το καψω! Και θα γραψω δικο μου τελος!
Τελος!
Το τελος του βιβλιου... τι να πω? Αρρωστο! Γιατι να γραψεις ενα τετοιο τελος? Γιατι δεν το τελειωνες αλλιως? Θα μου πεις συμβαινουν αυτα. Ε και?? ΕΙναι αναγκη να συμβαινουν και σε τετοιες ιστοριες? Σε τετοια ατομα? Και ας μην ειναι αληθινο! Εσυ που το εγραψες σε ευχαριστησε που το τελειωσες ετσι? Τι μας εδωσες καποιο μαθημα?? Ελεος!
Θα το αγορασω το βιβλιο. Και θα σκισω το τελευταιο κεφαλαιο και θα το καψω! Και θα γραψω δικο μου τελος!
Τελος!
April 21, 2020
Περίμενα να διαβάσω την Αστραδενή χρόνια - απο όταν την κάναμε στο σχολείο - και συνεχώς το ανέβαλα μια γιατί βαριόμουν, μια γιατί δεν έβρισκα το βιβλίο... Αρκετά χρόνια μετά, κοντά μια δεκαετία, επιτέλους το διάβασα. Και χαίρομαι που άργησα τόσο πολύ.
Απο τα πρώτα κιόλας κεφάλαια, με τη μοναδική αναφορά στην Καρδάμαινα, ήξερα πως αποκλείεται να μη μου αρέσει. Για όσους δεν ξέρουν, πέρσι πέρασα το καλοκαίρι μου στην Κω και ήταν εκπληκτικό το να συναντώ μέρη που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν μέσα στο κείμενο. Πέρα απο αυτό, στα πρώτα κεφάλαια βιάστηκα να χαρακτηρίσω το κοριτσάκι βλαχαδερό, ξεχνώντας πως αν κάποια είναι καραβλαχάρα αυτή είμαι εγώ που κατάγομαι απο τα ορεινά της Βοιωτίας. Και έτσι, συνειδητοποιώντας αυτό, μπήκα στη θέση της Αστραδενής γρηγορότερα απο οτι περίμενα...
Ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι, αν και αρκετά σύντομο. Μου άρεσε, ομολογώ πως μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε η επιμονή της να μη ξεχάσει τις ρίζες της, η αθωότητα της, ο ενθουσιασμός της και η αντίληψη της. Μοιράστηκα τους φόβους και τις ανησυχίες της, θυμήθηκα πως ήμουν εγώ σε αυτή την ηλικία (δεν διαφέρουμε και πολύ, παρά το χρονικό κενό και το γεγονός οτι εγώ δεν μετακόμισα μέχρι πρόσφατα στην Αθήνα) και με συγκλόνισε το τέλος. Το τέλος είναι το πιο πολυσυζητημένο κομμάτι του βιβλίου και όχι αδίκως. Εμένα δε μου φάνηκε αταίριαστο καθόλου. Ίσα ίσα που το περίμενα απο την πρώτη αναφορά στη λέξη θυσία - μετά που διάβασα και για τον τράγο, περίμενα οτι στο βιβλίο θα συμβεί κάτι κακό. Και συνέβη.
Πολλοί το χαρακτήρισαν μη ρεαλιστικό, πολύ ωμό και πάει λέγοντας. Ήταν αρκετά ρεαλιστικό και είχε την ωμότητα αλλά και την διακριτικότητα που θα έπρεπε να έχει. Πιστεύω οτι αν το διάβαζα πολύ νωρίτερα θα μου είχε αφήσει τραύματα, αλλά όπως είπα και στην αρχή, το διάβασα στη σωστή στιγμή. Σε μια στιγμή π��υ ξέρω οτι η ζωή είναι σκληρή και δε μας προστατεύει απο όλα τα κακά και δε μας προετοιμάζει για αυτά. Και το να είσαι αθώος δεν είναι πάντα με το μέρος σου - ο πόνος ζει τριγύρω σου, και κάποια στιγμή θα τον νιώσεις. Ιδανικά όχι τόσο απότομα, αλλά θα συμβεί. Αλλά η ζωή, όπως είπα, είναι σκληρή. Και πολλές φορές σου φέρνει τα χειρότερα πράγματα στην χειρότερη στιγμή. Έτσι έγινε κι εδώ, χωρίς να εννοώ οτι το άξιζε η Αστραδενή ή κάτι παρόμοιο. Σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο, αλλά όλοι μας φοράμε απο έναν σκισμένο χιτώνα (για διαφορετικό λόγο ο καθένας) και όλοι μας βιώνουμε τον πόνο συχνά βίαια.
Στο βιβλίο δεν ένιωσα την παρουσία της Φακίνου δευτερόλεπτο - απο την αρχή μέχρι το τέλος άκουγα μόνο την Αστραδενή και αυτό το κατατάσσω στα υπέρ του. Δεν θα πω άλλα - κρατιέμαι τούτη τη στιγμή να μη γράψω λόγο για τον πόνο και τη φθορά. Κρατιέμαι να μη μιλήσω για την παιδκή αθωότητα και το πως το πέρασμα του χρόνου την καταστρέφει. Κρατιέμαι, κρατιέμαι...
Απο τα πρώτα κιόλας κεφάλαια, με τη μοναδική αναφορά στην Καρδάμαινα, ήξερα πως αποκλείεται να μη μου αρέσει. Για όσους δεν ξέρουν, πέρσι πέρασα το καλοκαίρι μου στην Κω και ήταν εκπληκτικό το να συναντώ μέρη που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν μέσα στο κείμενο. Πέρα απο αυτό, στα πρώτα κεφάλαια βιάστηκα να χαρακτηρίσω το κοριτσάκι βλαχαδερό, ξεχνώντας πως αν κάποια είναι καραβλαχάρα αυτή είμαι εγώ που κατάγομαι απο τα ορεινά της Βοιωτίας. Και έτσι, συνειδητοποιώντας αυτό, μπήκα στη θέση της Αστραδενής γρηγορότερα απο οτι περίμενα...
Ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι, αν και αρκετά σύντομο. Μου άρεσε, ομολογώ πως μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε η επιμονή της να μη ξεχάσει τις ρίζες της, η αθωότητα της, ο ενθουσιασμός της και η αντίληψη της. Μοιράστηκα τους φόβους και τις ανησυχίες της, θυμήθηκα πως ήμουν εγώ σε αυτή την ηλικία (δεν διαφέρουμε και πολύ, παρά το χρονικό κενό και το γεγονός οτι εγώ δεν μετακόμισα μέχρι πρόσφατα στην Αθήνα) και με συγκλόνισε το τέλος. Το τέλος είναι το πιο πολυσυζητημένο κομμάτι του βιβλίου και όχι αδίκως. Εμένα δε μου φάνηκε αταίριαστο καθόλου. Ίσα ίσα που το περίμενα απο την πρώτη αναφορά στη λέξη θυσία - μετά που διάβασα και για τον τράγο, περίμενα οτι στο βιβλίο θα συμβεί κάτι κακό. Και συνέβη.
Πολλοί το χαρακτήρισαν μη ρεαλιστικό, πολύ ωμό και πάει λέγοντας. Ήταν αρκετά ρεαλιστικό και είχε την ωμότητα αλλά και την διακριτικότητα που θα έπρεπε να έχει. Πιστεύω οτι αν το διάβαζα πολύ νωρίτερα θα μου είχε αφήσει τραύματα, αλλά όπως είπα και στην αρχή, το διάβασα στη σωστή στιγμή. Σε μια στιγμή π��υ ξέρω οτι η ζωή είναι σκληρή και δε μας προστατεύει απο όλα τα κακά και δε μας προετοιμάζει για αυτά. Και το να είσαι αθώος δεν είναι πάντα με το μέρος σου - ο πόνος ζει τριγύρω σου, και κάποια στιγμή θα τον νιώσεις. Ιδανικά όχι τόσο απότομα, αλλά θα συμβεί. Αλλά η ζωή, όπως είπα, είναι σκληρή. Και πολλές φορές σου φέρνει τα χειρότερα πράγματα στην χειρότερη στιγμή. Έτσι έγινε κι εδώ, χωρίς να εννοώ οτι το άξιζε η Αστραδενή ή κάτι παρόμοιο. Σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο, αλλά όλοι μας φοράμε απο έναν σκισμένο χιτώνα (για διαφορετικό λόγο ο καθένας) και όλοι μας βιώνουμε τον πόνο συχνά βίαια.
Στο βιβλίο δεν ένιωσα την παρουσία της Φακίνου δευτερόλεπτο - απο την αρχή μέχρι το τέλος άκουγα μόνο την Αστραδενή και αυτό το κατατάσσω στα υπέρ του. Δεν θα πω άλλα - κρατιέμαι τούτη τη στιγμή να μη γράψω λόγο για τον πόνο και τη φθορά. Κρατιέμαι να μη μιλήσω για την παιδκή αθωότητα και το πως το πέρασμα του χρόνου την καταστρέφει. Κρατιέμαι, κρατιέμαι...
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 10, 2017
Την Αστραδενή την πρωτοδιάβασα στην εφηβεία μου!Μετά από χρόνια την ξαναέπιασα και η αλήθεια είναι ότι ταράχτηκα.Ίσως ως νέος να το θυμόμουν σαν μια καλογραμμένη ιστορία,λάτρεψα την Σύμη και φυσικά την φαντασία της μικρής Αστραδενής! Τώρα που το τέλειωσα για δεύτερη φορά ,ένιωσα σοκαρισμένος και με μια πίκρα που έμεινε στο τέλος...γιατί η ιστορία της μικρής μας φίλης..είναι η ιστορία όλων μας ,μεταφορικά ή κυριολεκτικά άραγε τί σημασία έχει?
September 16, 2022
Το ένα αστεράκι είναι για την τόσο παιδική χροιά που μπόρεσε και πέρασε στη γραφή της η συγγραφέας και το δεύτερο αστεράκι είναι γιατί σαν ιστορία μου άρεσε, το τέλος ήτανε πάρα πολύ άσχημο κι αφήνει κι αναπάντητο το τεράστιο ερώτημα ΓΙΑΤΙ;
September 5, 2016
Μια βιαστικη ΑΝΕΠΙΣΗΜΗ ΟΠΤΙΚΗ
Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ Κ ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΗ , "ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ"
http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Ti να πω τωρα εγω γι αυτο το βιβλιο;;
Τι να πω για τον μικρό αγγελο που πετοβολα με σπασμενες τις φτερουγες του στις σελιδες του;;;
Η ηρωιδα της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ δεν ειναι απλα ενα αξιαγαπητο κοριτσακι απο την επαρχια που ερχεται να ζησει στην πολη.
Η ΑΣΤΡΑΔΕΝΗ ειναι το πιο αστραποβολο και συναμα τραγικο πλασμα της -ελληνικης- εφηβικης λογοτεχνιας.
"Εναστρος ουρανος" το ονομα και η ονειροπολα ψυχη της, που δεν παυει να πιστευει στην ομορφια της ζωης, ακομη κι οταν η ζηλοφθονια, η αρτηριοσκληρυνση και το μισος την τσαλαπατουν με μανια.
Την κατηγορουν μεχρι και για το εξαισια μοναδικο ονομα της.Της κατακερματιζουν την ταυτοτητα της.
Μια ελαφινα αναμεσα στον χορο των τσακαλιών, μια νεραιδουλα μεσα σε δαιμόνους...
Η λαβωμενη αθωοτητα του κοσμου.
ΠΑΛΕΥΕΙ ΟΜΩΣ σε ενα μοναδικο οδοιπορικο πνευματικης ανυψωσης.
Η σπινθηροβολα ευφυια της μυρωμενη απο την ευαισθησια της μας χαριζει μεσα απο την πενα της Φακινου , τα πιο καλαισθητα και συγκινητικα ισως χωρία της νεανικης λογοτεχνιας μας διαχρονικα.
Μια ιστορια ενηλικιωσης στη μεταπολεμικη Ελλαδα τη σπαραγμενη απο πολεμοκαπηλους αρπαγες παντος ειδους κι αυτην την πατριδα, ομηρο της υποκριτικης ηθικολογιας κ της ματαιοδοξης αστυφιλιας συμβολιζει εν τελει η Αστραδενη μας:
Την Ελλαδα του Ουρανου που ατενισε αστερια κ καποιοι αλυσοδεσαν σε ταρταρα.
Οσο για την καταληξη εχω να επισημανω πως ..
ΔΥΟ ειναι τα επισημως καταγεγραμμενα τραυματα της γενιας μου(παιδια του 75-85):
Ο χωρισμος Τερρυ-Καντυ στο αριστουργηματικο νεανικο anime απο τη Γιαπωνεζα Μιζουκι-που ολοι απολαυσαμε στην ΕΡΤ-
ΚΑΙ η καταληξη της ΑΣΤΡΑΔΕΝΗΣ στο βιβλιο της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Για να μην τα ριχνουμε και ολα στο...Τσερνομπιλ!!!!)
Περα απο τα αστεια,αν ο Θεος μου δωσει κορουλα, δε θα της δωσω αυτο το βιβλιο- πριν ,εστω απο την ενηλικιωση της...
.Θελω το παιδι μου να εξακολουθει να πιστευει στη ζωη, στον ερωτα στο ΦΩΣ και η καρδουλα του να καλπαζει παρεα με το "ασπρο αλογο" που η φαντασια της Αστραδενης ζωντανεψε απο το μοναχικο αετωμα του Παρθενωνα -"για να μη μενει μονο του"(αααχ).
Δε θα επιτρεψω σε ΚΑΝΕΝΑΝ να κατεβασει απο το παιδι μου τους διακοπτες" της ελπιδας!
Ακομη κ σε ενα αριστουργηματακι οπως αυτο.
Δε θα ρισκαρω την ψυχη του παιδιου μου για καμια "καλη Λογοτεχνια".
Ξεκαθαρα δηλωνω οτι αυτο το υπεροχο βιβλιο ειναι ακαταλληλο για παιδια κι εφηβους.
Καλο ειναι η αναφορα σε αυτο απο δασκαλους να μενει στο γνωστο αποσπασμα του γλυπτου που συμπεριλαμβανεται στις σχολικες ανθολογιες.
Το υπολοιπο, για πιο μεγαλες ηλικιες , θωρακισμενες απο φωτεινες εμπειριες και θετικη θεαση της ζωης κ των ανθρωπων.
Γιατι κυρια Φακινου μου δε μας λυπηθηκες μια σταλα και φιλοτεχνησες τοσο επιδεξια ενα φιναλε αγριο- με την ποιηση αρχαιας τραγωδιας και τη φρικη αστυνομικου ρεπορταζ;
Γαιτι εφερες την ολικη εκλειψη στον μικρο ηθικο κ πνευματικο ηλιο, που ηταν το κοριτσακι σου εμπνεοντας κι εμας ;;;
Ναι μας εμεινε αξεχαστη.
Κι εσυ, παρεα με τη Μιζουκι. Εγγυημενο το χαρακιρι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Η ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ Κ ΒΑΘΜΟΛΟΓΗΣΗ , "ΣΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ"
http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
Ti να πω τωρα εγω γι αυτο το βιβλιο;;
Τι να πω για τον μικρό αγγελο που πετοβολα με σπασμενες τις φτερουγες του στις σελιδες του;;;
Η ηρωιδα της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ δεν ειναι απλα ενα αξιαγαπητο κοριτσακι απο την επαρχια που ερχεται να ζησει στην πολη.
Η ΑΣΤΡΑΔΕΝΗ ειναι το πιο αστραποβολο και συναμα τραγικο πλασμα της -ελληνικης- εφηβικης λογοτεχνιας.
"Εναστρος ουρανος" το ονομα και η ονειροπολα ψυχη της, που δεν παυει να πιστευει στην ομορφια της ζωης, ακομη κι οταν η ζηλοφθονια, η αρτηριοσκληρυνση και το μισος την τσαλαπατουν με μανια.
Την κατηγορουν μεχρι και για το εξαισια μοναδικο ονομα της.Της κατακερματιζουν την ταυτοτητα της.
Μια ελαφινα αναμεσα στον χορο των τσακαλιών, μια νεραιδουλα μεσα σε δαιμόνους...
Η λαβωμενη αθωοτητα του κοσμου.
ΠΑΛΕΥΕΙ ΟΜΩΣ σε ενα μοναδικο οδοιπορικο πνευματικης ανυψωσης.
Η σπινθηροβολα ευφυια της μυρωμενη απο την ευαισθησια της μας χαριζει μεσα απο την πενα της Φακινου , τα πιο καλαισθητα και συγκινητικα ισως χωρία της νεανικης λογοτεχνιας μας διαχρονικα.
Μια ιστορια ενηλικιωσης στη μεταπολεμικη Ελλαδα τη σπαραγμενη απο πολεμοκαπηλους αρπαγες παντος ειδους κι αυτην την πατριδα, ομηρο της υποκριτικης ηθικολογιας κ της ματαιοδοξης αστυφιλιας συμβολιζει εν τελει η Αστραδενη μας:
Την Ελλαδα του Ουρανου που ατενισε αστερια κ καποιοι αλυσοδεσαν σε ταρταρα.
Οσο για την καταληξη εχω να επισημανω πως ..
ΔΥΟ ειναι τα επισημως καταγεγραμμενα τραυματα της γενιας μου(παιδια του 75-85):
Ο χωρισμος Τερρυ-Καντυ στο αριστουργηματικο νεανικο anime απο τη Γιαπωνεζα Μιζουκι-που ολοι απολαυσαμε στην ΕΡΤ-
ΚΑΙ η καταληξη της ΑΣΤΡΑΔΕΝΗΣ στο βιβλιο της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΦΑΚΙΝΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!
(Για να μην τα ριχνουμε και ολα στο...Τσερνομπιλ!!!!)
Περα απο τα αστεια,αν ο Θεος μου δωσει κορουλα, δε θα της δωσω αυτο το βιβλιο- πριν ,εστω απο την ενηλικιωση της...
.Θελω το παιδι μου να εξακολουθει να πιστευει στη ζωη, στον ερωτα στο ΦΩΣ και η καρδουλα του να καλπαζει παρεα με το "ασπρο αλογο" που η φαντασια της Αστραδενης ζωντανεψε απο το μοναχικο αετωμα του Παρθενωνα -"για να μη μενει μονο του"(αααχ).
Δε θα επιτρεψω σε ΚΑΝΕΝΑΝ να κατεβασει απο το παιδι μου τους διακοπτες" της ελπιδας!
Ακομη κ σε ενα αριστουργηματακι οπως αυτο.
Δε θα ρισκαρω την ψυχη του παιδιου μου για καμια "καλη Λογοτεχνια".
Ξεκαθαρα δηλωνω οτι αυτο το υπεροχο βιβλιο ειναι ακαταλληλο για παιδια κι εφηβους.
Καλο ειναι η αναφορα σε αυτο απο δασκαλους να μενει στο γνωστο αποσπασμα του γλυπτου που συμπεριλαμβανεται στις σχολικες ανθολογιες.
Το υπολοιπο, για πιο μεγαλες ηλικιες , θωρακισμενες απο φωτεινες εμπειριες και θετικη θεαση της ζωης κ των ανθρωπων.
Γιατι κυρια Φακινου μου δε μας λυπηθηκες μια σταλα και φιλοτεχνησες τοσο επιδεξια ενα φιναλε αγριο- με την ποιηση αρχαιας τραγωδιας και τη φρικη αστυνομικου ρεπορταζ;
Γαιτι εφερες την ολικη εκλειψη στον μικρο ηθικο κ πνευματικο ηλιο, που ηταν το κοριτσακι σου εμπνεοντας κι εμας ;;;
Ναι μας εμεινε αξεχαστη.
Κι εσυ, παρεα με τη Μιζουκι. Εγγυημενο το χαρακιρι.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ http://stonasterismotouvivliou.blogsp...
September 25, 2016
Αστραδενή. Όχι Αστερόπη, ούτε Ουρανία.
Αστραδενή. Το κορίτσι που άφησε πίσω της τη Σύμη για να πάει στην Αθήνα με τους γονείς της, χωρίς βέβαια να ξέρει ότι μαζί με το νησί έπρεπε να αποχωριστεί και τα έθιμα, τη γλώσσα, τις συνήθειες - ακόμη και τ' όνομά της.
Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε η Φακίνου να με κάνει να μπω στη θέση του μικρού αυτού κοριτσιού, δεδομένου ότι ούτε από τη Σύμη είμαι, ούτε στην Αθήνα του '70 έχω ζήσει. Δε μου φαινόταν ποτέ παράξενα όλα αυτά που κάνουν εντύπωση στην Αστραδενή, γιατί είμαστε δύο τελείως διαφορετικές γενιές παιδιών. Κι όμως, το κοριτσάκι, με άφησε να μπω στις σκέψεις της και με ταξίδεψε σε μια εποχή που δεν έζησα. Δεν υπήρχε βιβλίο, ούτε Ευγενία Φακίνου. Υπήρχε η Αστραδενή που μιλούσε κι εγώ που την άκουγα με τόση προσοχή και τόσο ενδιαφέρον, γιατί αυτό το κορίτσι έχει πολλά να πει.
Μπορεί αλήθεια να γράψει κάποιος κριτική αφήνοντας απ' έξω το τέλος; Δε νομίζω. Άλλους τους σόκαρε, άλλους τους εξόργισε, άλλους μας θύμισε ότι αυτή είναι η πραγματική ζωή και ότι -όπως ακριβώς και στην πραγματικότητα- μία αθώα και τρυφερή ψυχή δε σημαίνει ότι είναι θωρακισμένη από καθετί κακό και βλαβερό που υπάρχει τριγύρω.
4,5/5* γιατί είχα καιρό να συμπαθήσω τόσο πολύ έναν πρωταγωνιστή και φυσικά για την τρομερή γραφή της Φακίνου.
https://youtu.be/a9dIWOYmtcQ
Αστραδενή. Το κορίτσι που άφησε πίσω της τη Σύμη για να πάει στην Αθήνα με τους γονείς της, χωρίς βέβαια να ξέρει ότι μαζί με το νησί έπρεπε να αποχωριστεί και τα έθιμα, τη γλώσσα, τις συνήθειες - ακόμη και τ' όνομά της.
Δεν ξέρω πώς τα κατάφερε η Φακίνου να με κάνει να μπω στη θέση του μικρού αυτού κοριτσιού, δεδομένου ότι ούτε από τη Σύμη είμαι, ούτε στην Αθήνα του '70 έχω ζήσει. Δε μου φαινόταν ποτέ παράξενα όλα αυτά που κάνουν εντύπωση στην Αστραδενή, γιατί είμαστε δύο τελείως διαφορετικές γενιές παιδιών. Κι όμως, το κοριτσάκι, με άφησε να μπω στις σκέψεις της και με ταξίδεψε σε μια εποχή που δεν έζησα. Δεν υπήρχε βιβλίο, ούτε Ευγενία Φακίνου. Υπήρχε η Αστραδενή που μιλούσε κι εγώ που την άκουγα με τόση προσοχή και τόσο ενδιαφέρον, γιατί αυτό το κορίτσι έχει πολλά να πει.
Μπορεί αλήθεια να γράψει κάποιος κριτική αφήνοντας απ' έξω το τέλος; Δε νομίζω. Άλλους τους σόκαρε, άλλους τους εξόργισε, άλλους μας θύμισε ότι αυτή είναι η πραγματική ζωή και ότι -όπως ακριβώς και στην πραγματικότητα- μία αθώα και τρυφερή ψυχή δε σημαίνει ότι είναι θωρακισμένη από καθετί κακό και βλαβερό που υπάρχει τριγύρω.
4,5/5* γιατί είχα καιρό να συμπαθήσω τόσο πολύ έναν πρωταγωνιστή και φυσικά για την τρομερή γραφή της Φακίνου.
https://youtu.be/a9dIWOYmtcQ
September 7, 2018
Ένα βιβλίο που βρισκόταν από πάντα στη βιβλιοθήκη μου. Δεν ξέρω ποιος το αγόρασε, ποιος το έβαλε, απλώς βρισκόταν από πάντα εκεί. Αυτά τα βιβλία είναι που δεν πρέπει ΠΟΤΕ να αφήνουμε αδιάβαστα. Ξεκίνησα να το διαβάζω καθαρά και μόνο από περιέργεια και από μια δυνατή έλξη για τις κιτρινισμένες σελίδες του. Με ρούφηξε. Με κατάπιε ολόκληρη. Το διάβασα μέσα σε 2μιση ώρες. Υπέροχη γραφή, υπέροχη η Αστραδενούλα, τόσο όμορφη ψυχή. Διαβάζοντας το τέλος πραγματικά απόρησα, για λίγα λεπτά προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω πού κατέληγε η ιστορία. Και εκεί συνειδητοποίησα πως όλο το βιβλίο δεν ήταν μία περιπέτεια της οικογένειας Χατζηπέτρου, ούτε αν τελικά κατάφεραν να ξαναγυρίσουν στη Σύμη. Όλη η ιστορία ήταν ο αφοπλιστικός ρεαλισμός, η ξαφνική απομυθοποίηση του κόσμου ενός μικρού κοριτσιού με υπέροχο χαρακτήρα, πανέμορφη ψυχή, με συμπόνοια, κατανόηση, τρυφερότητα και ανιδιοτελή αγάπη. Με πλήγωσε. Μου ξερίζωσε την καρδιά. Ένα μεγάλο μάθημα ζωής (;) που έπρεπε να ειπωθεί μέσα από μια τόσο λυπητερή ιστορία. 5 αστέρια είναι λίγα γι αυτό το βιβλίο.
This entire review has been hidden because of spoilers.
August 30, 2014
είναι μερικά βιβλία που σε σημαδεύουν για πάντα...
July 4, 2021
Το ρούφηξα κ��ριολεκτικά στις διακοπές μου στη Σύμη . Από την αρχή μέχρι το συγκλονιστικό του τέλος. Μακάρι να είχε και άλλο . Και άλλο πολύ !
May 28, 2023
Τι απογοήτευση!!
Ήμουν ενθουσιασμενη μέχρι την προτελευταία σελίδα. Σκεφτόμουν...τι υπέροχη έκφραση με το στόμα μιας μικρής 10χρονης! Τόση αφέλεια , τόσο χιούμορ , τόση παραστατικοτητα....και ξαφνικά δίνει μια φράστ κ παει το γάλα (όπως κάνουν οι αγελάδες)
Καταστροφή!
Ήμουν ενθουσιασμενη μέχρι την προτελευταία σελίδα. Σκεφτόμουν...τι υπέροχη έκφραση με το στόμα μιας μικρής 10χρονης! Τόση αφέλεια , τόσο χιούμορ , τόση παραστατικοτητα....και ξαφνικά δίνει μια φράστ κ παει το γάλα (όπως κάνουν οι αγελάδες)
Καταστροφή!
April 4, 2021
Η "Αστραδενή", το πρώτο μυθιστόρημα της Ευγενίας Φακίνου, κυκλοφόρησε το 1982. Έχουμε περίπου την ίδια ηλικία. Συστάσεις δε χρειάζονται ούτε για την Αστραδενή, ούτε για την Φακίνου. Η "Αστραδενη" είναι το πιο γνωστό, το πιο συζητημένο μυθιστόρημά της. Αποσπάσματα του έχουν συμπεριληφθεί σε πολλά σχολικά βιβλία με λογοτεχνικά κείμενα. Το άκουγα κι εγώ αυτό το όνομα, όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ όμως δεν είχε τύχει να το διαβάσω ολόκληρο. Το διάβασα για πρώτη φορά φέτος, περίπου σαράντα χρόνια μετά από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε.
Αναγνωρίζω τις αρετές του και κατανοώ γιατί η Αστραδενή έγινε τόσο "διάσημη". Αντιλαμβάνομαι τι ήθελε να πει η Φακίνου γράφοντάς το την εποχή που το έγραψε, μια εποχή που το φαινόμενο της αστυφιλίας ήταν στο φόρτε του.
Παρ' όλ' αυτά θεωρώ πως θα έπρεπε να έχω διαβάσει το βιβλίο αυτό καμιά εικοσιπενταριά χρόνια πριν, διότι στην ηλικία, στην εποχή, στη φάση που το διάβασα σε μένα υπάρχει κάτι που δεν λειτούργησε. Κι αυτό γιατί έχω ξεπεράσει προ πολλού την ιδέα εξιδανίκευσης της ζωής σε ένα μικρό μέρος, εδώ στο βιβλίο σε ένα μικρό νησί, σε σχέση με τη ζωή σε μια μεγάλη πόλη.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κάτι με την Αστραδενή, εκείνη είναι ένα πανέξυπνο και χαρισματικό παιδί. Καταλαβαίνω επίσης πως εφόσον η αφήγηση γίνεται από την ίδια, ο αναγνώστης βλέπει τον κόσμο με τη δική της ματιά. Οπότε είναι απόλυτα δικαιολογημένοι οι φόβοι της και τα αρνητικά της συναισθήματα. Δεν είναι παρά ένα παιδί έντεκα ετών το οποίο βιώνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του και προσπαθεί να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα.
Αυτό το οποίο με ξένισε και δεν μου κάνει είναι το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε και ο τρόπος με τον οποίο πλασάρεται. Το "γαλουχημένη με τις αρχές της ελληνικής παράδοσης" που διάβασα σε ένα κείμενο αναφερόμενο στην Αστραδενή μου έφερε περισσότερο αρνητικούς παρά θετικούς συνειρμούς.
Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι απαραίτητα η ζωή στα μικρά μέρη αγνή και αθώα, ενώ στην πόλη απρόσωπη κι άσχημη. Πόσα άσχημα, πόσα εγκλήματα συμβαίνουν και στα μικρά μέρη και πολύ συχνά δεν μιλάει κανείς ενώ όλοι γνωρίζουν και τα πάντα συγκαλύπτονται. Επίσης υπάρχει αρκετή υποκρισία και πολλές φορές οι άνθρωποι σέβονται τα σύμβολα, όχι όμως τον άνθρωπο. Δυστυχώς. Και αλίμονο σε εκείνους που είναι διαφορετικοι. Γίνονται ο τρελός, ο ανώμαλος, η γεροντοκόρη κλπ.
Θα έλεγα λοιπόν πως μπορεί η ζωή σε μια μεγάλη πόλη να φαίνεται πιο άγρια, πιο απρόσωπη, πιο εχθρική, αλλά τουλάχιστον δε φοράει προσωπείο. Επιπλέον η πόλη μπορεί να αγκαλιάσει περισσότερους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί και να τους βοηθήσει σε μεγαλύτερο βαθμό να είναι απλά ο εαυτός τους.
Αναγνωρίζω τις αρετές του και κατανοώ γιατί η Αστραδενή έγινε τόσο "διάσημη". Αντιλαμβάνομαι τι ήθελε να πει η Φακίνου γράφοντάς το την εποχή που το έγραψε, μια εποχή που το φαινόμενο της αστυφιλίας ήταν στο φόρτε του.
Παρ' όλ' αυτά θεωρώ πως θα έπρεπε να έχω διαβάσει το βιβλίο αυτό καμιά εικοσιπενταριά χρόνια πριν, διότι στην ηλικία, στην εποχή, στη φάση που το διάβασα σε μένα υπάρχει κάτι που δεν λειτούργησε. Κι αυτό γιατί έχω ξεπεράσει προ πολλού την ιδέα εξιδανίκευσης της ζωής σε ένα μικρό μέρος, εδώ στο βιβλίο σε ένα μικρό νησί, σε σχέση με τη ζωή σε μια μεγάλη πόλη.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω κάτι με την Αστραδενή, εκείνη είναι ένα πανέξυπνο και χαρισματικό παιδί. Καταλαβαίνω επίσης πως εφόσον η αφήγηση γίνεται από την ίδια, ο αναγνώστης βλέπει τον κόσμο με τη δική της ματιά. Οπότε είναι απόλυτα δικαιολογημένοι οι φόβοι της και τα αρνητικά της συναισθήματα. Δεν είναι παρά ένα παιδί έντεκα ετών το οποίο βιώνει μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή του και προσπαθεί να διαχειριστεί τη νέα πραγματικότητα.
Αυτό το οποίο με ξένισε και δεν μου κάνει είναι το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε και ο τρόπος με τον οποίο πλασάρεται. Το "γαλουχημένη με τις αρχές της ελληνικής παράδοσης" που διάβασα σε ένα κείμενο αναφερόμενο στην Αστραδενή μου έφερε περισσότερο αρνητικούς παρά θετικούς συνειρμούς.
Ας μη γελιόμαστε, δεν είναι απαραίτητα η ζωή στα μικρά μέρη αγνή και αθώα, ενώ στην πόλη απρόσωπη κι άσχημη. Πόσα άσχημα, πόσα εγκλήματα συμβαίνουν και στα μικρά μέρη και πολύ συχνά δεν μιλάει κανείς ενώ όλοι γνωρίζουν και τα πάντα συγκαλύπτονται. Επίσης υπάρχει αρκετή υποκρισία και πολλές φορές οι άνθρωποι σέβονται τα σύμβολα, όχι όμως τον άνθρωπο. Δυστυχώς. Και αλίμονο σε εκείνους που είναι διαφορετικοι. Γίνονται ο τρελός, ο ανώμαλος, η γεροντοκόρη κλπ.
Θα έλεγα λοιπόν πως μπορεί η ζωή σε μια μεγάλη πόλη να φαίνεται πιο άγρια, πιο απρόσωπη, πιο εχθρική, αλλά τουλάχιστον δε φοράει προσωπείο. Επιπλέον η πόλη μπορεί να αγκαλιάσει περισσότερους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί και να τους βοηθήσει σε μεγαλύτερο βαθμό να είναι απλά ο εαυτός τους.
June 8, 2021
I absolutely loved this book until the last page. I wish someone before me would have torn it out and let me finish it in a more blissful manner.
August 14, 2019
Μόλις τελείωσα την "Αστραδενή", βγήκα αμέσως έξω να πάρω καθαρό αέρα..αλλά πού αέρας ανάμεσα στις πολυκατοικίες.. Την αγάπησα τη Σύμη, μύρισα το άρωμά της, τη θάλασσα, γεύτηκα την ανεμελιά , την καλοσύνη, τα βάσανα των ανθρώπων της. Μα πιο πολύ αγάπησα την Αστραδενή..
Βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.
Βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί.
June 4, 2023
Greek first-person coming of age tale coupled with culture shock of moving from a small island community to Athens. It reads quick. I enjoyed it except for the abrupt and disrupting ending.
April 14, 2022
Όπως όλους τους άλλους που γράφουν κριτικές για την "Αστραδενή", μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου, θα ήθελα να δώσω πέντε αστέρια, σίγουρα, στην κριτική μου, αλλά μετά από την τελευταία σελίδα δυσκολεύτηκα πολύ να δώσω είτε τέσσερα είτε τρία αστέρια. Βάζω τέσσερα.
Γιατί; Δεν είναι απλά ότι θέλω καλό τέλος στις ιστορίες που διαβάζω. Όχι, το πρόβλημά μου είναι "Τι σημαίνει το τέλος του βιβλίου αυτο;". Η Ευγενία Φακίνου θα μπορούσε να συνεχίζει την ιστορία μετά από την φρικτή πράξη που έγινε στην ιστορία να δείξει πως η Αστραδενή αντιμετωπίζει την Αθήνα μετά. Αλλά όχι. Έτσι πως γράφτηκε, το θέμα του βιβλίου πρέπει να είναι κάτι τέτοιο, "Η πόλη είναι μόνο κακή, πάντα", ή "Δεν υπάρχει ελπίδα για τα θύματα της βίας".
Μέσα σε μία σελίδα, η Ευγενία Φακίνου κατέστρεψε την δική της ιστορία, και έκανε κάτι πάρα πολύ ωραίο και καλό, κακό. Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, άλλαξα την γνώμη μου. Τρία αστέρια θέλει--για το μεγάλο λάθος της συγγραφέα.
Γιατί; Δεν είναι απλά ότι θέλω καλό τέλος στις ιστορίες που διαβάζω. Όχι, το πρόβλημά μου είναι "Τι σημαίνει το τέλος του βιβλίου αυτο;". Η Ευγενία Φακίνου θα μπορούσε να συνεχίζει την ιστορία μετά από την φρικτή πράξη που έγινε στην ιστορία να δείξει πως η Αστραδενή αντιμετωπίζει την Αθήνα μετά. Αλλά όχι. Έτσι πως γράφτηκε, το θέμα του βιβλίου πρέπει να είναι κάτι τέτοιο, "Η πόλη είναι μόνο κακή, πάντα", ή "Δεν υπάρχει ελπίδα για τα θύματα της βίας".
Μέσα σε μία σελίδα, η Ευγενία Φακίνου κατέστρεψε την δική της ιστορία, και έκανε κάτι πάρα πολύ ωραίο και καλό, κακό. Τώρα που τα γράφω όλα αυτά, άλλαξα την γνώμη μου. Τρία αστέρια θέλει--για το μεγάλο λάθος της συγγραφέα.
June 21, 2014
Astradeni is eleven and her family has to leave their little island, where there are no cars and everything requires work, but it's home, and familiar. They are going to Athens because Astradeni's father is out of work. Astradeni is so excited and loves that she's making her cousin jealous. The city, though, is scary and big and busy and where is the grass?
This story of a family's transition from the old ways to the new ways of the city, as told through a child's eyes, is sweet and heartbreaking. It's set in the late 1970's in Greece. The theme is a loss of innocence, in several ways, and a child's take on change. It's very easy to read.
Food: a fresh cucumber, dipped in sea water for seasoning, but you realize when you get almost to the end, there's a rotten spot.
This story of a family's transition from the old ways to the new ways of the city, as told through a child's eyes, is sweet and heartbreaking. It's set in the late 1970's in Greece. The theme is a loss of innocence, in several ways, and a child's take on change. It's very easy to read.
Food: a fresh cucumber, dipped in sea water for seasoning, but you realize when you get almost to the end, there's a rotten spot.
May 19, 2016
Ένα από τα βιβλία που αγάπησα ως έφηβη και συνεχίζω να αγαπώ και να διαβάζω ακόμη και τώρα- το μαρτυρούν και τα λιωμένα και σημαδεμένα από το χρόνο φύλλα του αντιτύπου που έχω. Η ζωή ενός κοριτσιού που ήρθε με τους γονείς του στην Αθήνα και όλες οι δυσκολίες και ο κοινωνικός ρατσισμός που συναντά στην καθημερινότητά της, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ζωή στη Σύμη, το νησί όπου κατοικούσαν πριν. Και ταυτόχρονα με την περιγραφή της νέας ζωής ξεπετάγονται μνήμες από τη ζωή στο νησί- άλλες φορές αστείες, άλλες πολύ στενάχωρες και άλλες απλές στιγμές της καθημερινότητας. 'Ηθη, έθιμα και συνήθειες μιας περασμένης εποχής που περιγράφονται όμορφα μέσα από τα μάτια της μικρής Αστραδενής.
Το συστήνω σε όλους, είναι εξαιρετικό λογοτέχνημα.
Το συστήνω σε όλους, είναι εξαιρετικό λογοτέχνημα.
February 20, 2018
Όχι. Γιατί δεν ήξερα, και σ εμπιστεύτηκα, κι εσύ στις τελευταίες σελίδες με πρόδωσες.
March 7, 2022
Ξεκινώντας το συγκεκριμένο βιβλίο αντιλαμβάνεσαι ότι διαβάζεις ένα ηθογραφικό διήγημα, εάν όχι ένα παραμύθι. Σε μεταφέρει σε εικόνες, αρώματα και καταστάσεις μιας πρωτεύουσας που πολλοί δεν έχουμε ζήσει αλλά βρίσκουμε πολλά κοινά σημεία και στην μεταμοντέρνα εποχή που ζούμε: Τα όνειρα που θέτουμε παρόλες τις δυσκολίες που ξέρουμε ότι υπάρχουν, τον ρόλο των γονιών που ένα παιδί προσλαμβάνει ώστε να διαχειριστεί καταστάσεις που οι ίδιοι δεν δύναται να μπορούν, την φαινομενική αδιαφορία για το διπλανό μας και δεν το αναφέρω τόσο στην προσφορά υλικων αγαθών όσο στις ψυχο-συναισθηματικες ανάγκες που ζητούσε/ζητάει ο άνθρωπος.
Η ηρωίδα μας τώρα, ανέλαβε πολλές ευθύνες, ή μάλλον η "ζωή" της έθεσε πολλές ευθύνες. Σε κάποιο σημείο έγινε αναφορά προς την πίστη στον Θεό, που τόσο πίστευε, νομίζω ότι αυτό το κομμάτι αποτελεί προοικονομία ή καλύτερα μια απάντηση στην ίδια της την δυσπιστία.
Μια συνέχεια με μια νέα χροιά της φωνής της θα είχε ενδιαφέρον...γιατί δεν πρέπει καμία ιστορία να τελειώνει με ένα βιασμό...μια ιστορία πρέπει πάντα να τελειώνει με την λύτρωση του θύματος και την επιβολή ποινής του δράστη.
Η ηρωίδα μας τώρα, ανέλαβε πολλές ευθύνες, ή μάλλον η "ζωή" της έθεσε πολλές ευθύνες. Σε κάποιο σημείο έγινε αναφορά προς την πίστη στον Θεό, που τόσο πίστευε, νομίζω ότι αυτό το κομμάτι αποτελεί προοικονομία ή καλύτερα μια απάντηση στην ίδια της την δυσπιστία.
Μια συνέχεια με μια νέα χροιά της φωνής της θα είχε ενδιαφέρον...γιατί δεν πρέπει καμία ιστορία να τελειώνει με ένα βιασμό...μια ιστορία πρέπει πάντα να τελειώνει με την λύτρωση του θύματος και την επιβολή ποινής του δράστη.
May 10, 2021
Διάβαζα παντού και από πολλούς για το τέλος της Αστραδενης. Με είχε φάει η περιέργεια λοιπόν κ έστω κ τώρα στα γεράματα το διάβασα.
Ένα έχω να πω... Η σοφή λαϊκή ρήση "όπου φτωχός κ η μοίρα του", βρίσκει εδώ την τέλεια εφαρμογή της. Αλλά... Γιατί να τελειώσει έτσι μωρέ;
Όντως, τέλος σοκαριστικο, που εμένα με εκνεύρισε απίστευτα....
Ένα έχω να πω... Η σοφή λαϊκή ρήση "όπου φτωχός κ η μοίρα του", βρίσκει εδώ την τέλεια εφαρμογή της. Αλλά... Γιατί να τελειώσει έτσι μωρέ;
Όντως, τέλος σοκαριστικο, που εμένα με εκνεύρισε απίστευτα....
August 18, 2023
Αριστουργηματικό βιβλίο. Πολύ ωραία γραφή. Το τέλος της αθωότητας
July 16, 2015
Astradeni is a little girl living a quiet life on Symi, a little greek island in the Dodecanese, near Turkey. But comes the day her parents decide to leave for the big city Athens.
Astradeni is quite chuffed about this idea and bragging.
Through Astradeni's story Fakinou really depaints the greek rural exodus which in my opinion had a very important impact on greek identity. It isn't only a geographic move, it also is the social and cultural transition greeks went though from their communal and traditional lives to modern and annihilating city life.
"I find this quite surprising. I mean, in our block of flats, if you leave out the two ladies on the 5th floor, that other lady on the ground floor, us, and the old woman next door, everybody else is going home to their village. [...] In other words, like us, they've all come to Athens from somewhere else. How many years ago, I wonder, and did they like Athens from the start?"
That is also how Astradeni feels, little by little her high hopes face the reality of life in Athens. Of course at first the sight of well dressed women and full supermarkeys impress her, but soon the glitter fades, her father finds it hard to find a job, the big school isn't all that nice and there just isn't enough space between these walls. Astradeni grows up, a lively child she ends up bitterly disillusioned.
We are immersed in a depressing portrait of Athens and at the same time in the reminescences of Astradenis' village life on Symi.
SPOILER :I did enjoy reading Astradeni weren't it for the last pages. Having also read The seventh garment, the ending was somehow just too predictable by Fakinou and left me disappointed.
The book being written in the first person, the reader can directly share Astradeni's thoughts and worries. You see the world through her eyes and although she is only eleven her insights are wiser than most grown-ups.
An endearing and clever character, I was hoping for a better ending for her. Or maybe I feel this way because she managed to make Astradeni seem so real a character that I want to re-write a different ending for her!
Astradeni is quite chuffed about this idea and bragging.
Through Astradeni's story Fakinou really depaints the greek rural exodus which in my opinion had a very important impact on greek identity. It isn't only a geographic move, it also is the social and cultural transition greeks went though from their communal and traditional lives to modern and annihilating city life.
"I find this quite surprising. I mean, in our block of flats, if you leave out the two ladies on the 5th floor, that other lady on the ground floor, us, and the old woman next door, everybody else is going home to their village. [...] In other words, like us, they've all come to Athens from somewhere else. How many years ago, I wonder, and did they like Athens from the start?"
That is also how Astradeni feels, little by little her high hopes face the reality of life in Athens. Of course at first the sight of well dressed women and full supermarkeys impress her, but soon the glitter fades, her father finds it hard to find a job, the big school isn't all that nice and there just isn't enough space between these walls. Astradeni grows up, a lively child she ends up bitterly disillusioned.
We are immersed in a depressing portrait of Athens and at the same time in the reminescences of Astradenis' village life on Symi.
SPOILER :I did enjoy reading Astradeni weren't it for the last pages. Having also read The seventh garment, the ending was somehow just too predictable by Fakinou and left me disappointed.
The book being written in the first person, the reader can directly share Astradeni's thoughts and worries. You see the world through her eyes and although she is only eleven her insights are wiser than most grown-ups.
An endearing and clever character, I was hoping for a better ending for her. Or maybe I feel this way because she managed to make Astradeni seem so real a character that I want to re-write a different ending for her!
June 14, 2016
When you live on a tiny island (Malta) , like I do, you start to notice how life is so different. Island life is more personal, everyone is sort of related to one another, a consumer mentality does not dominate that much (although this is changing over here) and in some villages people trust each other blindly , leaving keys in doors etc.
The title character of this novel goes through a similar experience. Eleven year old Astradeni lives on a small island near Rhodes (incidentally The Knights of St.John were driven out by the Turks and had to settle in Malta) and life is very simple. Due to a financial loss, her family decide to move to Athens in order to find better fortunes.
Astradeni’s culture shock is immense. She cannot get used to the materialistic society, the rituals and even the fact that she speaks a dialect makes her (and her family) an outsider. The novel is told through her point of view, thus there is a certain innocence, which is ultimately lost at the end of the book.
I related to this novel immensely, although in my case I moved from Canada to Malta, but I still had a hard time adapting to the different sort of mentalities and just like Astradeni I had to adapt myself the difficult way.
One gripe about Astradeni is that it is out of print so you’ll have to try seek it out, but do so as it is a wonderful little novel.
The title character of this novel goes through a similar experience. Eleven year old Astradeni lives on a small island near Rhodes (incidentally The Knights of St.John were driven out by the Turks and had to settle in Malta) and life is very simple. Due to a financial loss, her family decide to move to Athens in order to find better fortunes.
Astradeni’s culture shock is immense. She cannot get used to the materialistic society, the rituals and even the fact that she speaks a dialect makes her (and her family) an outsider. The novel is told through her point of view, thus there is a certain innocence, which is ultimately lost at the end of the book.
I related to this novel immensely, although in my case I moved from Canada to Malta, but I still had a hard time adapting to the different sort of mentalities and just like Astradeni I had to adapt myself the difficult way.
One gripe about Astradeni is that it is out of print so you’ll have to try seek it out, but do so as it is a wonderful little novel.
January 13, 2019
Ένα βιβλίο που αφορά την ιστορία ενός κοριτσιού που μετακομίζει οικογενειακώς από το νησί που έμενε όλη του τη ζωή, για να εγκατασταθεί τελικά στην περίφημη πρωτεύουσα. Η Αστραδενή, το κορίτσι της ιστορίας, γνωρίζει την Αθήνα με τα δικά της ξεχωριστά μάτια και σύμφωνα πάντα με αυτά που είχε μάθει μια ζωή στο νησί της. Ζει πολλές εμπειρίες. Οι περισσότερες την προβληματίζουν, άλλες προσπαθεί να τις εξηγήσει, σε κάποιες καταλήγει στα δικά της συμπεράσματα και σε άλλες εγκλωβίζεται λησμονώντας την καθημερινότητά της, τότε που ζούσε στο υπέροχο νησί της. Στα μάτια του αναγνώστη, η αγαπημένη Αστραδενή φαίνεται αθώα και ίσως αφελής. Η ιστορία της τελειώνει, τουλάχιστον προσωρινά, αποδεικνύοντάς σε όλους την ύπαρξη μια λεπτής γραμμής ανάμεσα στην αθωότητα και την ξαφνική συνειδητοποίηση. Η ευαίσθητη ηλικία στην οποία βρισκόταν η ηρωίδα του βιβλίου και η συνάντησή της με κάτι καινούργιο που αρχικά ενθουσιάζει (Αθήνα), συνέβαλαν σε ένα τέλος που σοκάρει.
August 4, 2018
Το διάβασα ως παιδί, αρκετές φορές μάλιστα. Όπως και άλλα βιβλία της Φακίνου, η Αστραδενή είναι πολύ καλογραμμένο και σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι στη Συμη.
Όμως καθώς το ξανασκέφτομαι ως ενήλικη, νιώθω πολύ μεγάλη απορία γιατί η Φακίνου αποφάσισε να τελειώσει το βιβλίο με αυτό τον απαίσιο τρόπο. Ήθελε να δείξει συμβολικά τον «βιασμό» που υφίσταται η ελληνική φύση / επαρχία από τη λογική της πόλης; Όπως και να’χει βρίσκω πως ήταν κάκιστη επιλογή. Ως παιδί διαβάζοντας το βιβλίο είχα κατά σοκαριστεί και δεν είχα καταλάβει κιόλας καλά καλά τι συνέβη...
Όμως καθώς το ξανασκέφτομαι ως ενήλικη, νιώθω πολύ μεγάλη απορία γιατί η Φακίνου αποφάσισε να τελειώσει το βιβλίο με αυτό τον απαίσιο τρόπο. Ήθελε να δείξει συμβολικά τον «βιασμό» που υφίσταται η ελληνική φύση / επαρχία από τη λογική της πόλης; Όπως και να’χει βρίσκω πως ήταν κάκιστη επιλογή. Ως παιδί διαβάζοντας το βιβλίο είχα κατά σοκαριστεί και δεν είχα καταλάβει κιόλας καλά καλά τι συνέβη...
This entire review has been hidden because of spoilers.
February 13, 2020
Το τέλος ήταν πολύ άκυρο με όλη την περιγραφή του βιβλίου. Καταλαβαίνω τι θέλει να κάνει η συγγραφέας για να δείξει πόσο τραγική είναι η ζωή και πόσο εύκολα μπορεί να αλλάξει. Μου άρεσε που βλέπαμε τα πράγματα σαν παιδάκι αλλά το τέλος με απογοήτευσε πολύ. Μου φάνηκε ότι βιάστηκε απλά η συγγραφέας να τελειώσει το βιβλίο διότι δεν ήξερε πως ακριβώς να το τελειώσει αλλά ήθελα να σοκάρει τους αναγνώστες της.
Displaying 1 - 30 of 81 reviews