What do you think?
Rate this book
El maestro de Petersburgo
Un novelista ruso exiliado regresa a San Petersburgo para conocer las circunstancias que rodean la muerte de su hijastro Pavel. Obsesivamente asediado por el recuerdo, se ve inmerso en la violencia revolucionaria de 1869.
J. M. Coetzee, premio Nobel de Literatura 2003, recrea la figura de Fiodor Dostoievski, el gran novelista del siglo XIX, en una obra de ficción que es a la vez un apasionante relato de misterio y un documentado retrato psicológico.
«Ahora le llega el Nobel a Coetzee, y uno no puede sino alegrarse por él, por la Academia sueca, y también pensar que el mundo, pese a su tremendo desorden habitual, todavía se molesta de vez en cuando en poner en orden algún detalle.»
Javier Marías
J. M. Coetzee, premio Nobel de Literatura 2003, recrea la figura de Fiodor Dostoievski, el gran novelista del siglo XIX, en una obra de ficción que es a la vez un apasionante relato de misterio y un documentado retrato psicológico.
«Ahora le llega el Nobel a Coetzee, y uno no puede sino alegrarse por él, por la Academia sueca, y también pensar que el mundo, pese a su tremendo desorden habitual, todavía se molesta de vez en cuando en poner en orden algún detalle.»
Javier Marías
272 pages, Mass Market Paperback
First published January 1, 1994
163 people are currently reading
4370 people want to read
About the author
J.M. Coetzee
184 books5,266 followersJ. M. Coetzee is a South African writer, essayist, and translator, widely regarded as one of the most influential authors of contemporary literature. His works, often characterized by their austere prose and profound moral and philosophical depth, explore themes of colonialism, identity, power, and human suffering. Born and raised in South Africa, he later became an Australian citizen and has lived in Adelaide since 2002.
Coetzee’s breakthrough novel, Waiting for the Barbarians (1980), established him as a major literary voice, while Life & Times of Michael K (1983) won him the first of his two Booker Prizes. His best-known work, Disgrace (1999), a stark and unsettling examination of post-apartheid South Africa, secured his second Booker Prize, making him the first author to win the award twice. His other notable novels include Foe, Age of Iron, The Master of Petersburg, Elizabeth Costello, and The Childhood of Jesus, many of which incorporate allegorical and metafictional elements.
Beyond fiction, Coetzee has written numerous essays and literary critiques, contributing significantly to discussions on literature, ethics, and history. His autobiographical trilogy—Boyhood, Youth, and Summertime—blends memoir with fiction, offering a fragmented yet insightful reflection on his own life. His literary achievements were recognized with the Nobel Prize in Literature in 2003.
A deeply private individual, Coetzee avoids public life and rarely gives interviews, preferring to let his work speak for itself.
Coetzee’s breakthrough novel, Waiting for the Barbarians (1980), established him as a major literary voice, while Life & Times of Michael K (1983) won him the first of his two Booker Prizes. His best-known work, Disgrace (1999), a stark and unsettling examination of post-apartheid South Africa, secured his second Booker Prize, making him the first author to win the award twice. His other notable novels include Foe, Age of Iron, The Master of Petersburg, Elizabeth Costello, and The Childhood of Jesus, many of which incorporate allegorical and metafictional elements.
Beyond fiction, Coetzee has written numerous essays and literary critiques, contributing significantly to discussions on literature, ethics, and history. His autobiographical trilogy—Boyhood, Youth, and Summertime—blends memoir with fiction, offering a fragmented yet insightful reflection on his own life. His literary achievements were recognized with the Nobel Prize in Literature in 2003.
A deeply private individual, Coetzee avoids public life and rarely gives interviews, preferring to let his work speak for itself.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 399 reviews
December 9, 2025
The Master of Petersburg is a dark phantasmagoria in the style of Franz Kafka… And at the same time J.M. Coetzee manages to recreate the unique atmosphere of Devils and of Crime and Punishment…
After the death of his stepson Fyodor Dostoevsky goes to St Petersburg and arriving there, he feels as if he descended into the underworld… He meets many people but he can’t shed the sensation of irreality and so he remains under the impression that he is wandering among shadows…
Shadows surround him and some shadows he encounters are possessed by demons of revolt and destruction…
In this world, the possessed often succeed in winning but they always end up badly.
He thinks of Orpheus walking backwards step by step, whispering the dead woman's name, coaxing her out of the entrails of hell; of the wife in graveclothes with the blind, dead eyes following him, holding out limp hands before her like a sleepwalker. No flute, no lyre, just the word, the one word, over and over. When death cuts all other links, there remains still the name. Baptism: the union of a soul with a name, the name it will carry into eternity. Barely breathing, he forms the syllables again: Pavel.
After the death of his stepson Fyodor Dostoevsky goes to St Petersburg and arriving there, he feels as if he descended into the underworld… He meets many people but he can’t shed the sensation of irreality and so he remains under the impression that he is wandering among shadows…
Visions that come and go, swift, ephemeral. He is not in control of himself. Carefully he pushes paper and pen to the far end of the table and lays his head on his hands. If I am going to faint, he thinks, let me faint at my post…
Why this plodding chase across empty country after the rumour of a ghost, the ghost of a rumour?
Shadows surround him and some shadows he encounters are possessed by demons of revolt and destruction…
In this world, the possessed often succeed in winning but they always end up badly.
October 19, 2025
O biografie alternativă a lui Dostoievski. Altfel spus, o fantezie biografică în stilul și cu mijloacele prozatorului rus.
M-a intrigat mereu pasiunea lui Coetzee pentru literatura rusă. J.M. Coetzee scrie, de obicei, o proză rece, precisă, nonafectivă, lipsită de exaltări și efuziuni, complet diferită de proza lui Dostoievski. Între cei doi scriitori există, dacă nu greșesc, o radicală deosebire. Coetzee e minuțios, glacial, precis, logic, Dostoievski - înflăcărat, tulbure, obscur. Cele două atitudini față de scris se resping.
Episoadele „rusești” din Dezonoare (protagonistul îngenunchează și își cere iertare familiei față de care a greșit), din Anii de școală ai lui Isus (paznicul muzeului are o relație zbuciumată cu profesoara lui David și, în final, o ucide) nu se potrivesc cu întregul. Aceste intruziuni în proza lui Coetzee sînt, în opinia mea, ca focul și apa, nu merg împreună. Dar nu există nici o îndoială că au fost deliberate. Ceea ce, firește, nu mă ajută să le găsesc un rost.
Mă întorc la Maestrul din Petersburg. J.M. Coetzee rescrie anul 1869 din biografia lui Dostoievski. În realitate, prozatorul se află la Dresda și redacta Idiotul; în ficțiune, el se întoarce la Sankt Petersburg pentru a afla motivele veritabile ale morții fiului său vitreg, Pavel Isaiev. Nu are sens să precizez că adevăratul Pasha (un ins, mai curînd, șters și antipatic) trăia bine-mersi în capitala Rusiei și că el i-a supraviețuit scriitorului. Nu s-a sinucis și nici nu a fost asasinat de membrii vreunui grup nihilist.
Aș nota că „maestrul” e mult mai dostoievskian decît a fost Dostoievski însuși. De altfel, majoritatea biografilor fac greșeala de a-l prezenta pe Dostoievski după chipul și asemănarea personajelor sale. În cartea lui J.M. Coetzee, maestrul e un amestec între Raskolnikov și Stavroghin. El încearcă să-și înțeleagă fiul și, în același timp, să-și justifice poziția anti-nihilistă. E mult mai curios și tolerant decît a fost în realitate Dostoievski, după ispășirea pedepsei. Opiniile „radicalilor” sfîrșesc prin a-l fascina prin extremismul și nebunia lor vădită. În fața lor, scriitorul se simte vulnerabil:
Romanul parodic al lui Coetzee e, pînă la urmă, un elogiu al scepticismului și reținerii... (4.01.23, miercuri)
M-a intrigat mereu pasiunea lui Coetzee pentru literatura rusă. J.M. Coetzee scrie, de obicei, o proză rece, precisă, nonafectivă, lipsită de exaltări și efuziuni, complet diferită de proza lui Dostoievski. Între cei doi scriitori există, dacă nu greșesc, o radicală deosebire. Coetzee e minuțios, glacial, precis, logic, Dostoievski - înflăcărat, tulbure, obscur. Cele două atitudini față de scris se resping.
Episoadele „rusești” din Dezonoare (protagonistul îngenunchează și își cere iertare familiei față de care a greșit), din Anii de școală ai lui Isus (paznicul muzeului are o relație zbuciumată cu profesoara lui David și, în final, o ucide) nu se potrivesc cu întregul. Aceste intruziuni în proza lui Coetzee sînt, în opinia mea, ca focul și apa, nu merg împreună. Dar nu există nici o îndoială că au fost deliberate. Ceea ce, firește, nu mă ajută să le găsesc un rost.
Mă întorc la Maestrul din Petersburg. J.M. Coetzee rescrie anul 1869 din biografia lui Dostoievski. În realitate, prozatorul se află la Dresda și redacta Idiotul; în ficțiune, el se întoarce la Sankt Petersburg pentru a afla motivele veritabile ale morții fiului său vitreg, Pavel Isaiev. Nu are sens să precizez că adevăratul Pasha (un ins, mai curînd, șters și antipatic) trăia bine-mersi în capitala Rusiei și că el i-a supraviețuit scriitorului. Nu s-a sinucis și nici nu a fost asasinat de membrii vreunui grup nihilist.
Aș nota că „maestrul” e mult mai dostoievskian decît a fost Dostoievski însuși. De altfel, majoritatea biografilor fac greșeala de a-l prezenta pe Dostoievski după chipul și asemănarea personajelor sale. În cartea lui J.M. Coetzee, maestrul e un amestec între Raskolnikov și Stavroghin. El încearcă să-și înțeleagă fiul și, în același timp, să-și justifice poziția anti-nihilistă. E mult mai curios și tolerant decît a fost în realitate Dostoievski, după ispășirea pedepsei. Opiniile „radicalilor” sfîrșesc prin a-l fascina prin extremismul și nebunia lor vădită. În fața lor, scriitorul se simte vulnerabil:
„Noi nu vorbim, nu plîngem, nu ne gîndim o mie de ani la pe de-o parte și pe de altă parte, noi chiar facem... Încă o întrebare deșteaptă! Încă o pierdere de vreme! Zilele deșteptăciunii sînt numărate. Deșteptăciunea e ceva de care o să ne descotorosim” (pp.93-94).
Romanul parodic al lui Coetzee e, pînă la urmă, un elogiu al scepticismului și reținerii... (4.01.23, miercuri)
March 7, 2025
استاد پترزبورگ نوشته جان مکسول کوتسی ، کتابی ایست پیچیده اما دلنشین و جذاب ، نویسنده تاریخ و داستان را با هم آمیخته و نتیجه کار داستانی شده که اگرچه ممکن است مبهم و گیج کننده به نظر آید اما کتابی ایست خواندنی و البته فراموش نشدنی .
کوتسی در این کتاب ایده درخشانی را بیان کرده ، او زندگی خود به عنوان پدری که پسر خود را از دست داده با زندگی فئودور داستایوفسکی کبیر پیوند زده ، استاد فئودور در مقام پدری فرزند باخته با به پترزبورگ رفته تا دریابد چه بر سر پسرش – پاول آمده است . فرد دیگری هم که در داستان جناب کوتسی حضور دارد سرگئی نچایف – آنارشیست مشهور است که طبیعتا دیدار نچایف با داستایفسکی نقطه اوج داستان را رقم زده است .
کتاب لایه های فلسفی ، احساسی ، سیاسی و اجتماعی زیادی دارد ، یکی از آنان بدون شک احساسات پاک پدری نویسنده است در فقدان فرزند خویش ، که در داستان از دل داستایوفسکی جاری شده است به گونه ای که شور و احساس نویسنده داغ دیده را فریاد می زند . هم چنین جناب کوتسی به شکلی استادانه وبا مهارت فضای سرد داستان جنایت و مکافات را ترسیم کرده ، شاید مهمترین مشابهت آن در خود فروشی زنان و کودکان و فقر خانمان سوزی باشد که در داستان دیده می شود ( خواننده در این بخش داستان به صورت کامل محو نبوغ جان مکسول کوتسی می شود که چگونه با مهارت داستایوفسکی را در دل کتاب خود او یعنی جنایت و مکافات قرار داده و به این ترتیب رمانی در رمانی دیگر نوشته است ) .
آدمهای تنها ، مصیبت دیده و دلتنگ ، فضاهای سرد و البته جامعه استبدادی و مردم استبداد زده بسیار در کتاب دیده می شوند ، گویا نویسنده به استقبال رویدادهایی در آینده رفته ، رخدادهایی از جنس انقلاب .
کوتسی کتاب را به گونه ای با شکوه به اتمام رسانده ، داستایوفسکی سرشار از الهاماتی که در پترزبورگ به او شده شروع به نوشتن کتابی می کند ، یکی از شاهکارهایش را ،او شروع به نگارش رمان عظیم شیاطین می کند .
خواندن کتاب استاد پترزبورگ برای خواننده ای علاقه مند به ادبیات بسیار غنی روسیه و آثار داستایوفسکی تجربه ای بی مانندی خواهد بود ، نبوغ فراوان جان کوتسی به همراه نگارشی شبیه به آثار استاد داستایوفسکی این کتاب را به اثری متفاوت و خواندنی تبدیل کرده است .
کوتسی در این کتاب ایده درخشانی را بیان کرده ، او زندگی خود به عنوان پدری که پسر خود را از دست داده با زندگی فئودور داستایوفسکی کبیر پیوند زده ، استاد فئودور در مقام پدری فرزند باخته با به پترزبورگ رفته تا دریابد چه بر سر پسرش – پاول آمده است . فرد دیگری هم که در داستان جناب کوتسی حضور دارد سرگئی نچایف – آنارشیست مشهور است که طبیعتا دیدار نچایف با داستایفسکی نقطه اوج داستان را رقم زده است .
کتاب لایه های فلسفی ، احساسی ، سیاسی و اجتماعی زیادی دارد ، یکی از آنان بدون شک احساسات پاک پدری نویسنده است در فقدان فرزند خویش ، که در داستان از دل داستایوفسکی جاری شده است به گونه ای که شور و احساس نویسنده داغ دیده را فریاد می زند . هم چنین جناب کوتسی به شکلی استادانه وبا مهارت فضای سرد داستان جنایت و مکافات را ترسیم کرده ، شاید مهمترین مشابهت آن در خود فروشی زنان و کودکان و فقر خانمان سوزی باشد که در داستان دیده می شود ( خواننده در این بخش داستان به صورت کامل محو نبوغ جان مکسول کوتسی می شود که چگونه با مهارت داستایوفسکی را در دل کتاب خود او یعنی جنایت و مکافات قرار داده و به این ترتیب رمانی در رمانی دیگر نوشته است ) .
آدمهای تنها ، مصیبت دیده و دلتنگ ، فضاهای سرد و البته جامعه استبدادی و مردم استبداد زده بسیار در کتاب دیده می شوند ، گویا نویسنده به استقبال رویدادهایی در آینده رفته ، رخدادهایی از جنس انقلاب .
کوتسی کتاب را به گونه ای با شکوه به اتمام رسانده ، داستایوفسکی سرشار از الهاماتی که در پترزبورگ به او شده شروع به نوشتن کتابی می کند ، یکی از شاهکارهایش را ،او شروع به نگارش رمان عظیم شیاطین می کند .
خواندن کتاب استاد پترزبورگ برای خواننده ای علاقه مند به ادبیات بسیار غنی روسیه و آثار داستایوفسکی تجربه ای بی مانندی خواهد بود ، نبوغ فراوان جان کوتسی به همراه نگارشی شبیه به آثار استاد داستایوفسکی این کتاب را به اثری متفاوت و خواندنی تبدیل کرده است .
May 13, 2023
I was a reader adrift in a sea of books, having abandoned three other books halfway through before picking up this one, but JM Coetzee (as always) brought me safely to shore. Even then, however, it was touch and go until about the midway point, where Dostoevsky's grief over the death of his son reaches a dizzying peak, after which the book transforms into something else entirely, with all the threads drawing together, being woven together, until the breathtaking final chapter is reached.
The question, as always with some of Coetzee's later works, is how much of his own experiences has he woven into the story, his own son having fallen from an 11th floor balcony of a Johannesburg flat in 1989? How much of fiction is truly fiction? And conversely (viewing Coetzee as a reader) how much do readers read an author's life into their books? It is an idea Coetzee explores through Dostoevsky in this book, both as a reader of Dostoevsky (or so I would assume) and as a writer of fiction. Without discounting the exploration of grief, I could also see the argument for The Master of Petersburg being a 200-page exploration of writer's block. Did Coetzee chronicle his own life in works like Summertime to deter anyone from someday writing works of biographical fiction about him? Way to beat them to the punch.
The question, as always with some of Coetzee's later works, is how much of his own experiences has he woven into the story, his own son having fallen from an 11th floor balcony of a Johannesburg flat in 1989? How much of fiction is truly fiction? And conversely (viewing Coetzee as a reader) how much do readers read an author's life into their books? It is an idea Coetzee explores through Dostoevsky in this book, both as a reader of Dostoevsky (or so I would assume) and as a writer of fiction. Without discounting the exploration of grief, I could also see the argument for The Master of Petersburg being a 200-page exploration of writer's block. Did Coetzee chronicle his own life in works like Summertime to deter anyone from someday writing works of biographical fiction about him? Way to beat them to the punch.
March 3, 2025
همینجا اعلام میکنم که باید نویسندهی بزرگی باشی تا بتونی چنین شاهکاری رو خلق کنی و این آقای کوتسی حقا که چه نویسندهی خوبیه. از هر طرف که به این کتاب نگاه میکنم با اثر محشر و معرکهای طرفم که فوقالعاده بینقص هم هست. اصلا نمیشه به این کتاب ۵ نداد! انقدر که خوبه. این کتاب از اون کتابهاست که به عمق جان و روان و تنتون نفوذ میکنه و درونتون کمکم تهنشین میشه، به هیجان درمیارتتون، ابروهاتون رو بالا میبره، میترسونتتون، اشکهاتون رو جاری میکنه، لبخند به لباتون میاره و هر احساسی که دوست داشته باشید رو بهتون هدیه میکنه. توی خوندنش دریغ نکنید که در غیراینصورت ضرر میکنید! از ما گفتن!
سوگ کوتسی و مرهمی بهنام ادبیات
کوتسی نویسندهی هلندیتبار و زادهی آفریقایجنوبی برندهی جایزهی نوبل و من بوکر، در پی حادثهی ناگواری که برای پسرش اتفاق افتاد و جوانمرگ شد، تجربهی بهشدت سختی رو پشت سر گذاشت که غم جانکاهش تحملناپذیر بود. کوتسی که زخمش رو علاجناپذیر میدید برای مرهم این جریحه به ادبیات روی آورد؛ ارواح تاریخ و ادبیات رو از دل گذشته بیرون کشید تا تریاقی باشه بر این زخم ناسور. کلمات مسکن کوتسی بود. کوتسی که دنبال تجربهی مشابهی در ادبیات میگشت دست یاری به سمت استاد بزرگ پترزبورگ دراز کرد: یعنی فیودور میخایلوویچ داستایفسکی. روحش رو از دل گذشته احضار کرد و در اون دمید. زندهاش کرد تا هم از زندگی شخصی استادبزرگ براتون تعریف کنه و هم اینکه کتاب یادوارهای باشه برای سوگ پسرش. کتابی که واقعیت رو با تخیل و قصه پیوند زده و معجون تلخ و درعینحال خوشگواری رو ساخته که زهرش به قلب میشینه.
داستان
داستان از این قراره که داستایفسکی که در پی متواریشدن از روسیه به علت بدهیهای سنگین و طلبکارهاش به آلمان عزیمت کرده بود مجبور میشه بخاطر مرگ ناگهانی و مشکوک پسرخواندهاش، پاول، راهی پترزبورگ بشه. داستایفسکی در ادامه متوجه میشه که مرگ پسرش به همین سادگیها نبوده و علت اون کاملا مشخص نیست، در پی اتفاقاتی، مرگ پسرش به باند خرابکارِ سرگی نچایف، شخصیت تبهکار داستان مربوط هم میشه و...
یکی از نکاتی که تقریبا از همون ابتدای کار توجه خواننده رو به خودش جلب میکنه وسعت کار کوتسی و پرداختن همهجانبه به مسائل مطرح شدهی درون کتابه. افزون بر مطرحکردن سوالاتی که در کارهای داستایفسکی هم پیدا میشن، پرداختن به زندگی شخصی استاد از نقاط قوت کتابه که خیلی جامع درنظر گرفته شده و در داستان بسیار پررنگ نمود پیدا کرده و با چاشنی کمی تخیل و قصهگویی در قالب داستان دراومده.
علاوه بر نمود این تجربههای شخصی، نویسنده به تاثیر متقابل این تجربهها و داستانهای داستایفسکی هم میپردازه، البته با همان چاشنی قصهگویی. برای مثال راسکولنیکفِ جنایت و مکافات آلت دست حملات کلامی و عقیدتی نچایف به داستایفسکی در داستان میشه. اما شاید مهمترین نمود و تاثیر این باشه که اتفاقاتی که در این کتاب تعریف میشه، بعدها دستمایهی داستانی داستایفسکی برای نوشتن کتاب شیاطین یا جنزدگان قرار میگیره (که بازهم ریشه در تخیل نویسنده داره). دو شخصیت استاوروگین و ورخونسکیِ کتاب شیاطین مستقیما از گروههای خرابکار و بزهکاری ساخت و پرداخت شدهاند که در سالهای دههی ۷۰ قرن نوزدهم در روسیه فعالیتهای زیرزمینی سیاسی و انقلابی علیه حکومت تزاری میکردند و بهنوعی در این کتاب هم بهشون پرداخته شده. توصیهام اینه که بهتره قبل از خواندن این کتاب، شیاطین داستایفسکی رو مطالعه کرده باشید چراکه اولا لذت خوانش این کتاب رو بالا میبره و ثانیا برای پیداکردن پاسخ سوالاتی که در شیاطین مطرح میشه آقای کوتسی در اینجا پاسخهای تخیلی و زیبایی داده و علتها با تحریفات قصهگویی تغییر پیدا کرده.
پدران و پسران، از تورگنیف و داستایفسکی تا کوتسی
همونطور که گفتم موضوعاتی که در این کتاب مطرح میشه تا حدود زیادی با آثار داستایفسکی همخوانی داره و همین به جذابیت کتاب افزوده؛ ولی اصلی ترین موضوع، تقابل، دشمنی و تفاوت نسل بین پدران و پسرانه. همونطور که میدونید این موضوع اصلا تازه و جدید نیست و به قدمت خود تاریخه ولی یکی از موضوعاتی که قبلا در ادبیات روسیه مطرحشده هم هست: پدران و پسران اثر ایوان تورگنیف یکی از اون آثاری است که کاملا به این موضوع پرداخته. در اون کتاب شخصیت پسر داستان (آرکادی) همراه همکلاسی تحصیلکردهی دانشگاهیاش (بازارف) به ییلاق پدرش میره. بازارف در دوران تحصیل تحت تاثیر مکتب نیهیلیسم قرار گرفته بوده و از نظریاتش طرفداری میکنه. پدر آرکادی در ییلاق با نظریات افراطی و پوچگرای همکلاسی پسرش روبهرو میشه و تفاوت نسلها و دشمنیها و پرسشها آغاز میشه. چنین داستانی بیشباهت به بحث و تبادلنظر داستایفسکی با نچایف، شخصیت رادیکال، نیهیلیست، شورشی و عجیبغریب این کتاب نیست. اتفاقی که در شیاطین هم رخ میده و ورخونسکی، جوان نیهیلیست و شورشی کتاب، با عقاید و طرز تفکر پدرش اختلافات اساسیای داره.
کوتسی اما تمامی پرسشهای منطقی و غیرمنطقی، با پاسخ و بی پاسخ، قطعی و احتمالی و واقعی یا تخیلی در این باب رو جلوی چشم خواننده ردیف میکنه و مخاطب هارو در خلال داستان به فکر فرو میبره. چنین اتفاقی در راستای رابطهی داستایفسکی و پاول در گذشته، خاطرات بهجا مونده از او و همینطور در ارتباط با ساکنین آپارتمان اجارهایش مطرح میشه. افکار مغشوش و درهم و پریشان داستایفسکی در کتاب و ظهور پرسشهای گاهوبیگاه تکوندهندهاش بین سطور نقش اصلی و پررنگی رو در پیشبردن داستان، جذابیت و کشش و زیبایی این کتاب ایفا میکنه.
اولین کاری بود که از این نویسنده میخوندم و بسیار پسندیدم. بقیهی آثارش در راس امور قرار خواهند گرفت. ترجمهی کتاب از دیگر نقاط قوت کتاب بود و فوقالعاده تحسینبرانگیز و درخشان. ظاهرا مترجم محترم بابت این ترجمه جایزهی ابوالحسن نجفی در سال ۹۹ رو هم برده.
سوگ کوتسی و مرهمی بهنام ادبیات
کوتسی نویسندهی هلندیتبار و زادهی آفریقایجنوبی برندهی جایزهی نوبل و من بوکر، در پی حادثهی ناگواری که برای پسرش اتفاق افتاد و جوانمرگ شد، تجربهی بهشدت سختی رو پشت سر گذاشت که غم جانکاهش تحملناپذیر بود. کوتسی که زخمش رو علاجناپذیر میدید برای مرهم این جریحه به ادبیات روی آورد؛ ارواح تاریخ و ادبیات رو از دل گذشته بیرون کشید تا تریاقی باشه بر این زخم ناسور. کلمات مسکن کوتسی بود. کوتسی که دنبال تجربهی مشابهی در ادبیات میگشت دست یاری به سمت استاد بزرگ پترزبورگ دراز کرد: یعنی فیودور میخایلوویچ داستایفسکی. روحش رو از دل گذشته احضار کرد و در اون دمید. زندهاش کرد تا هم از زندگی شخصی استادبزرگ براتون تعریف کنه و هم اینکه کتاب یادوارهای باشه برای سوگ پسرش. کتابی که واقعیت رو با تخیل و قصه پیوند زده و معجون تلخ و درعینحال خوشگواری رو ساخته که زهرش به قلب میشینه.
داستان
داستان از این قراره که داستایفسکی که در پی متواریشدن از روسیه به علت بدهیهای سنگین و طلبکارهاش به آلمان عزیمت کرده بود مجبور میشه بخاطر مرگ ناگهانی و مشکوک پسرخواندهاش، پاول، راهی پترزبورگ بشه. داستایفسکی در ادامه متوجه میشه که مرگ پسرش به همین سادگیها نبوده و علت اون کاملا مشخص نیست، در پی اتفاقاتی، مرگ پسرش به باند خرابکارِ سرگی نچایف، شخصیت تبهکار داستان مربوط هم میشه و...
یکی از نکاتی که تقریبا از همون ابتدای کار توجه خواننده رو به خودش جلب میکنه وسعت کار کوتسی و پرداختن همهجانبه به مسائل مطرح شدهی درون کتابه. افزون بر مطرحکردن سوالاتی که در کارهای داستایفسکی هم پیدا میشن، پرداختن به زندگی شخصی استاد از نقاط قوت کتابه که خیلی جامع درنظر گرفته شده و در داستان بسیار پررنگ نمود پیدا کرده و با چاشنی کمی تخیل و قصهگویی در قالب داستان دراومده.
علاوه بر نمود این تجربههای شخصی، نویسنده به تاثیر متقابل این تجربهها و داستانهای داستایفسکی هم میپردازه، البته با همان چاشنی قصهگویی. برای مثال راسکولنیکفِ جنایت و مکافات آلت دست حملات کلامی و عقیدتی نچایف به داستایفسکی در داستان میشه. اما شاید مهمترین نمود و تاثیر این باشه که اتفاقاتی که در این کتاب تعریف میشه، بعدها دستمایهی داستانی داستایفسکی برای نوشتن کتاب شیاطین یا جنزدگان قرار میگیره (که بازهم ریشه در تخیل نویسنده داره). دو شخصیت استاوروگین و ورخونسکیِ کتاب شیاطین مستقیما از گروههای خرابکار و بزهکاری ساخت و پرداخت شدهاند که در سالهای دههی ۷۰ قرن نوزدهم در روسیه فعالیتهای زیرزمینی سیاسی و انقلابی علیه حکومت تزاری میکردند و بهنوعی در این کتاب هم بهشون پرداخته شده. توصیهام اینه که بهتره قبل از خواندن این کتاب، شیاطین داستایفسکی رو مطالعه کرده باشید چراکه اولا لذت خوانش این کتاب رو بالا میبره و ثانیا برای پیداکردن پاسخ سوالاتی که در شیاطین مطرح میشه آقای کوتسی در اینجا پاسخهای تخیلی و زیبایی داده و علتها با تحریفات قصهگویی تغییر پیدا کرده.
پدران و پسران، از تورگنیف و داستایفسکی تا کوتسی
همونطور که گفتم موضوعاتی که در این کتاب مطرح میشه تا حدود زیادی با آثار داستایفسکی همخوانی داره و همین به جذابیت کتاب افزوده؛ ولی اصلی ترین موضوع، تقابل، دشمنی و تفاوت نسل بین پدران و پسرانه. همونطور که میدونید این موضوع اصلا تازه و جدید نیست و به قدمت خود تاریخه ولی یکی از موضوعاتی که قبلا در ادبیات روسیه مطرحشده هم هست: پدران و پسران اثر ایوان تورگنیف یکی از اون آثاری است که کاملا به این موضوع پرداخته. در اون کتاب شخصیت پسر داستان (آرکادی) همراه همکلاسی تحصیلکردهی دانشگاهیاش (بازارف) به ییلاق پدرش میره. بازارف در دوران تحصیل تحت تاثیر مکتب نیهیلیسم قرار گرفته بوده و از نظریاتش طرفداری میکنه. پدر آرکادی در ییلاق با نظریات افراطی و پوچگرای همکلاسی پسرش روبهرو میشه و تفاوت نسلها و دشمنیها و پرسشها آغاز میشه. چنین داستانی بیشباهت به بحث و تبادلنظر داستایفسکی با نچایف، شخصیت رادیکال، نیهیلیست، شورشی و عجیبغریب این کتاب نیست. اتفاقی که در شیاطین هم رخ میده و ورخونسکی، جوان نیهیلیست و شورشی کتاب، با عقاید و طرز تفکر پدرش اختلافات اساسیای داره.
کوتسی اما تمامی پرسشهای منطقی و غیرمنطقی، با پاسخ و بی پاسخ، قطعی و احتمالی و واقعی یا تخیلی در این باب رو جلوی چشم خواننده ردیف میکنه و مخاطب هارو در خلال داستان به فکر فرو میبره. چنین اتفاقی در راستای رابطهی داستایفسکی و پاول در گذشته، خاطرات بهجا مونده از او و همینطور در ارتباط با ساکنین آپارتمان اجارهایش مطرح میشه. افکار مغشوش و درهم و پریشان داستایفسکی در کتاب و ظهور پرسشهای گاهوبیگاه تکوندهندهاش بین سطور نقش اصلی و پررنگی رو در پیشبردن داستان، جذابیت و کشش و زیبایی این کتاب ایفا میکنه.
اولین کاری بود که از این نویسنده میخوندم و بسیار پسندیدم. بقیهی آثارش در راس امور قرار خواهند گرفت. ترجمهی کتاب از دیگر نقاط قوت کتاب بود و فوقالعاده تحسینبرانگیز و درخشان. ظاهرا مترجم محترم بابت این ترجمه جایزهی ابوالحسن نجفی در سال ۹۹ رو هم برده.
April 8, 2020
"Desde que tuvo noticias de muerte de su hijo, en él ha ido menguando algo que considera firmeza. Soy yo el que está muerto, piensa; mejor dicho, yo he muerto, pero mi muerte no terminó de llegar."
He leído este libro por segunda vez confirmando una serie de realidades acerca de J. M. Coetzee. En primer lugar recordando que fue galardonado con el Premio Nobel de Literatura en 2003. En segundo término que se nota por qué se lo dieron.
Por último, que su narrativa es dinámica y convincente, ya que por momentos Coetzee nos sumerge, ya a partir de la primeras páginas en la vida desesperada de un Dostoievski autoexiliado en Petersburgo que busca obsesionadamente las razones de la muerte de su hijastro Pavel.
Si bien el hijastro de Dostoievski murió de causas naturales (Pabel era el hijo de su hermano), Coetzee reelabora el tema para adecuarlo a su novela, un libro que disfruté mucho y en donde Coetzee nos muestra cómo pudo influir la psiquis de Dostoievski para la creación de sus personajes.
Además de estos temas, Coetzee mezcla lo ficcional con lo biográfico o empírico de Dostoievski y la resultante es una novela atrayente, especialmente para aquellos que hemos leído a Dostoievski asiduamente.
Algo parecido pone en práctica el autor Peter Ackroyd en su novela "El diario de Víctor Frankenstein" utilizando los mismo elementos para desarrollar esa otra interesante novela.
En cuando a Dostoievski, en este caso Coetzee, como indico, utiliza parte de su vida y obra como los son el momento coyuntural de exilio en Europa que se impusiera el novelista ruso, previo a la publicación de "El idiota", de 1867 pero cruzando los eventos que en esta novela se emparentan con la filosofía de muchos personajes de la novela "Los demonios" de 1872 como sucede particularmente con uno de los personajes de "El maestro de Petersburgo", el anarquista que se relaciona con el verdadero, un revolucionario llamado Sergéi Necháiev quien alrededor de 1849 manda a asesinar a Ivanov, uno de sus miembros más por desobedecer sus órdenes que por soplón.
En base a este hecho verdadero, Dostoievski pertrecha la inolvidable novela "Los demonios".
De la misma forma, Coetzee inserta todo esto en la suya, mezclando situaciones de personajes con los de algunas novelas dostoievskianas como "Crimen y Castigo", puntualmente en la visita del Dostoievski ficcional a la comisaría que incluye un desmayo similar al de Raskólnikov en "Crimen y castigo", la similitud entre el oficial Maximov con Porfirii Petróvich, también de "Crimen y Castigo", los sucesos que involucran al Necháiev de Coetzee y que concuerdan con "Los demonios", a saber, la escena de la imprenta y su relación con los personajes Shatov y Verjovenski e incluso nombrando al último capítulo de su libro como "Stavroguin", quien también es un personaje clave de "Los demonios".
También aparecen aquí alusiones a la novela "Pobres gentes" y "El eterno marido" y muy puntualmente los sucesos de ataques de epilepsia que Dostoievski sufría realmente en su vida y que trasladó a otro de sus personajes célebres: el príncipe Mishkin en la excelente novela "El idiota".
En líneas generales es esta un novela como dije muy dinámica y que nos muestra la ductilidad del autor sudafricano a la hora de narrarnos historias, lo cual confirma, como sostuve previamente por qué es digno merecedor de un premio Nobel.
He leído este libro por segunda vez confirmando una serie de realidades acerca de J. M. Coetzee. En primer lugar recordando que fue galardonado con el Premio Nobel de Literatura en 2003. En segundo término que se nota por qué se lo dieron.
Por último, que su narrativa es dinámica y convincente, ya que por momentos Coetzee nos sumerge, ya a partir de la primeras páginas en la vida desesperada de un Dostoievski autoexiliado en Petersburgo que busca obsesionadamente las razones de la muerte de su hijastro Pavel.
Si bien el hijastro de Dostoievski murió de causas naturales (Pabel era el hijo de su hermano), Coetzee reelabora el tema para adecuarlo a su novela, un libro que disfruté mucho y en donde Coetzee nos muestra cómo pudo influir la psiquis de Dostoievski para la creación de sus personajes.
Además de estos temas, Coetzee mezcla lo ficcional con lo biográfico o empírico de Dostoievski y la resultante es una novela atrayente, especialmente para aquellos que hemos leído a Dostoievski asiduamente.
Algo parecido pone en práctica el autor Peter Ackroyd en su novela "El diario de Víctor Frankenstein" utilizando los mismo elementos para desarrollar esa otra interesante novela.
En cuando a Dostoievski, en este caso Coetzee, como indico, utiliza parte de su vida y obra como los son el momento coyuntural de exilio en Europa que se impusiera el novelista ruso, previo a la publicación de "El idiota", de 1867 pero cruzando los eventos que en esta novela se emparentan con la filosofía de muchos personajes de la novela "Los demonios" de 1872 como sucede particularmente con uno de los personajes de "El maestro de Petersburgo", el anarquista que se relaciona con el verdadero, un revolucionario llamado Sergéi Necháiev quien alrededor de 1849 manda a asesinar a Ivanov, uno de sus miembros más por desobedecer sus órdenes que por soplón.
En base a este hecho verdadero, Dostoievski pertrecha la inolvidable novela "Los demonios".
De la misma forma, Coetzee inserta todo esto en la suya, mezclando situaciones de personajes con los de algunas novelas dostoievskianas como "Crimen y Castigo", puntualmente en la visita del Dostoievski ficcional a la comisaría que incluye un desmayo similar al de Raskólnikov en "Crimen y castigo", la similitud entre el oficial Maximov con Porfirii Petróvich, también de "Crimen y Castigo", los sucesos que involucran al Necháiev de Coetzee y que concuerdan con "Los demonios", a saber, la escena de la imprenta y su relación con los personajes Shatov y Verjovenski e incluso nombrando al último capítulo de su libro como "Stavroguin", quien también es un personaje clave de "Los demonios".
También aparecen aquí alusiones a la novela "Pobres gentes" y "El eterno marido" y muy puntualmente los sucesos de ataques de epilepsia que Dostoievski sufría realmente en su vida y que trasladó a otro de sus personajes célebres: el príncipe Mishkin en la excelente novela "El idiota".
En líneas generales es esta un novela como dije muy dinámica y que nos muestra la ductilidad del autor sudafricano a la hora de narrarnos historias, lo cual confirma, como sostuve previamente por qué es digno merecedor de un premio Nobel.
March 20, 2024
CRITIQUE:
Imaginary Memoirs
The first person narrator of "The Master of Petersburg" is Coetzee's imagining of Fyodor Dostoyevsky as he might have been in October, 1869, immediately before he started writing his third novel, "Demons".
The Master is living in Dresden, when he is summoned back to St. Petersburg after the sudden death of his stepson, Pavel Isaev, on 12 October.
He soon begins to inhabit Pavel's lodgings, haunts and psyche in an attempt to comprehend their shared life and fate and to solve the mystery of his cause of death (suicide or murder, and if the latter, by whom? The police or his insurrectionary acquaintances?).
The relationship between the Master and Pavel hasn't always been amicable. The Master's journey is designed not just to learn more about Pavel, but to reconcile the two of them, albeit too late to make any difference during his lifetime. His immediate goal is to recover Pavel’s private papers, which have been confiscated by the police. Just as the Master learns things about his stepson, he learns what Pavel thought of him, as well as learning more about himself by way of introspection.
I haven't read any of the biographies of Dostoyevsky, but there appear to be some parallels with actual events in Dostoyevsky's life in the lead up to 1869. However, this is not the point of the novel - to record actual events with historical veracity. Instead, it's a vehicle with which Coetzee can speculate on the writing process used by Dostoyevsky, as well as which Coetzee can utilise to kickstart and structure his own creative process.
Towards the end of the novel, the Master sits down at his writing desk and starts to compose chapters about his experiences in the style of "Demons". In a way, Coetzee returns to and taps the spring that gave life to Dostoyevsky's novel. The aim is to see Dostoyevsky's world with his eyes, if this is at all possible. These are "imaginary memoirs, memories of the imagination."
Fathers and Sons: Foes to the Death
For Coetzee, the Master is symbolic of Russia itself. If we can understand one, we can understand the other. Pavel represents the legacy of both. A student, he had joined a group of anarchists led by the demonic Sergei Nechaev, who urges him to overthrow the government in the name of justice. When the police examine Pavel's personal papers, they find a list of targets for assassination. The Master questions whether the police actually killed his son or whether Nechaev arranged his murder, because they might have fallen out over the composition of the list.
When the Master meets Nechaev, they retroactively become rivals for Pavel's soul; father figures and foes in the quest to determine his future.
This is not the only rivalry: the Master and Pavel are rivals with each other.
Each just wants to be loved and respected by the other ("Father, why have you left me in the dark forest? Father, when will you come to save me?"), but they lock horns in a perpetual power struggle.
In the Master’s parallel world, he starts to see himself with Pavel’s eyes. If the Master can find out what Pavel really thought of him, perhaps he will understand himself better.
He recognises that this journey of self-recognition might entail even more pain and hurt than the loss of his son that initiated it.
A Russian Life
The Master reveals no apprehension:
"I am not here in Russia in this time of ours to live a time free of pain. I am required to live - what shall I call it? - a Russian life: a life inside Russia, or with Russia inside me, and whatever Russia means. It is not a fate I can evade."
Nechaev senses the Master’s opposition to his radical political agenda:
"How can you abandon Russia and return to a contemptible bourgeois existence?"
The Master starts to understand the psychology of Pavel’s motivation for revolution: "Not the People's Vengeance but the Vengeance of the Sons: is that what underlies revolution - fathers envying their sons their women, sons scheming to rob their fathers' cashboxes?"
Nechaev describes it to the Master:
"Your day is over. Only, instead of passing quietly from the scene, you want to drag the whole world down with you. You resent it that the reins are passing into the hands of younger and stronger men who are going to make a better world..."
"Revolution is the end of everything old, including fathers and sons. It is the end of successions and dynasties. And it keeps renewing itself, if it is true revolution."
Idealist Fathers, Nihilist Sons
In Konstantin Mochulsky's biography of Dostoyevsky, he explains that "nihilist sons are immediately linked...with idealist fathers."
Here, the policeman Maximov asks: “Why are dreamers, poets, intelligent young men like your stepson, drawn to bandits like Nechaev?”
The Master responds “I do not know. Perhaps because in young people there is something that has not yet gone to sleep, to which the spirit in Nechaev calls. Perhaps it is in all of us: something we think has been dead for centuries but has only been sleeping.”
The Master experiences both anger and grief:
"He can no longer deny it: a gap is opening between himself and the dead boy. He is angry with Pavel, angry at being betrayed. It does not surprise him that Pavel should have been drawn into radical circles, or that he should have breathed no word of it in his letters. But Nechaev is a different matter. Nechaev is no student hothead, no youthful nihilist. He is the Mongol left behind in the Russian soul after the greatest nihilist of all has withdrawn into the wastes of Asia."
The Master contrasts Nechaev with the generation before himself:
“The [Decembrists and the men of 1849] were idealists. They failed because, to their credit, they were not schemers enough, and certainly not men of blood. Petrashevsky...from the outset denounced the kind of Jesuitism that excuses the means in the name of the end. Nechaev is a Jesuit, a secular Jesuit who quite openly embraces the doctrine of ends to justify the most cynical abuse of his followers’ energies.”
In an earlier pamphlet quoted by the Master, Nechaev explains the psychology of an insurrectionist (in the vein of Bakunin):
"The revolutionary is a doomed man. He has no interests, no feelings, no attachments, not even a name. Everything in him is absorbed in a single and total passion: revolution. In the depths of his being he has cut all links with the civil order, with law and morality. He continues to exist in society only in order to destroy it...He does not expect the least mercy. Every day he is ready to die."
The Master adds, "Extremists all of them, sensualists hungering for the ecstasy of death - killing, dying, no matter which. And Pavel among them!"
Dostoyevsky subsequently explored these views in greater detail in “Demons”.
The Writer as Chess-Player
Coetzee is equally interested in the writing process. The following description applies to the Master’s relationship with Pavel’s landlady (Anna) just as much as it does to the relationship between writer and reader:
“He feels like a chess-player offering a pawn which, whether accepted or refused, must lead into deeper complications. Are affairs between men and women always like this, the one plotting, the other plotted against? Is plotting an element of the pleasure: to be the object of another’s intrigue, to be shepherded into a corner and softly pressed to capitulate? As she walks by his side, is she too, in her way, plotting against him?”
Coetzee’s novel is intricately plotted and word-perfect. There is a sense that, sentence by sentence, we’re being transported through a maelstrom of emotion toward a more profound appreciation of both Dostoyevsky and revolutionary Russia.
Date of Review: March 5, 2016
Imaginary Memoirs
The first person narrator of "The Master of Petersburg" is Coetzee's imagining of Fyodor Dostoyevsky as he might have been in October, 1869, immediately before he started writing his third novel, "Demons".
The Master is living in Dresden, when he is summoned back to St. Petersburg after the sudden death of his stepson, Pavel Isaev, on 12 October.
He soon begins to inhabit Pavel's lodgings, haunts and psyche in an attempt to comprehend their shared life and fate and to solve the mystery of his cause of death (suicide or murder, and if the latter, by whom? The police or his insurrectionary acquaintances?).
The relationship between the Master and Pavel hasn't always been amicable. The Master's journey is designed not just to learn more about Pavel, but to reconcile the two of them, albeit too late to make any difference during his lifetime. His immediate goal is to recover Pavel’s private papers, which have been confiscated by the police. Just as the Master learns things about his stepson, he learns what Pavel thought of him, as well as learning more about himself by way of introspection.
I haven't read any of the biographies of Dostoyevsky, but there appear to be some parallels with actual events in Dostoyevsky's life in the lead up to 1869. However, this is not the point of the novel - to record actual events with historical veracity. Instead, it's a vehicle with which Coetzee can speculate on the writing process used by Dostoyevsky, as well as which Coetzee can utilise to kickstart and structure his own creative process.
Towards the end of the novel, the Master sits down at his writing desk and starts to compose chapters about his experiences in the style of "Demons". In a way, Coetzee returns to and taps the spring that gave life to Dostoyevsky's novel. The aim is to see Dostoyevsky's world with his eyes, if this is at all possible. These are "imaginary memoirs, memories of the imagination."
Fathers and Sons: Foes to the Death
For Coetzee, the Master is symbolic of Russia itself. If we can understand one, we can understand the other. Pavel represents the legacy of both. A student, he had joined a group of anarchists led by the demonic Sergei Nechaev, who urges him to overthrow the government in the name of justice. When the police examine Pavel's personal papers, they find a list of targets for assassination. The Master questions whether the police actually killed his son or whether Nechaev arranged his murder, because they might have fallen out over the composition of the list.
When the Master meets Nechaev, they retroactively become rivals for Pavel's soul; father figures and foes in the quest to determine his future.
This is not the only rivalry: the Master and Pavel are rivals with each other.
Each just wants to be loved and respected by the other ("Father, why have you left me in the dark forest? Father, when will you come to save me?"), but they lock horns in a perpetual power struggle.
In the Master’s parallel world, he starts to see himself with Pavel’s eyes. If the Master can find out what Pavel really thought of him, perhaps he will understand himself better.
He recognises that this journey of self-recognition might entail even more pain and hurt than the loss of his son that initiated it.
A Russian Life
The Master reveals no apprehension:
"I am not here in Russia in this time of ours to live a time free of pain. I am required to live - what shall I call it? - a Russian life: a life inside Russia, or with Russia inside me, and whatever Russia means. It is not a fate I can evade."
Nechaev senses the Master’s opposition to his radical political agenda:
"How can you abandon Russia and return to a contemptible bourgeois existence?"
The Master starts to understand the psychology of Pavel’s motivation for revolution: "Not the People's Vengeance but the Vengeance of the Sons: is that what underlies revolution - fathers envying their sons their women, sons scheming to rob their fathers' cashboxes?"
Nechaev describes it to the Master:
"Your day is over. Only, instead of passing quietly from the scene, you want to drag the whole world down with you. You resent it that the reins are passing into the hands of younger and stronger men who are going to make a better world..."
"Revolution is the end of everything old, including fathers and sons. It is the end of successions and dynasties. And it keeps renewing itself, if it is true revolution."
Idealist Fathers, Nihilist Sons
In Konstantin Mochulsky's biography of Dostoyevsky, he explains that "nihilist sons are immediately linked...with idealist fathers."
Here, the policeman Maximov asks: “Why are dreamers, poets, intelligent young men like your stepson, drawn to bandits like Nechaev?”
The Master responds “I do not know. Perhaps because in young people there is something that has not yet gone to sleep, to which the spirit in Nechaev calls. Perhaps it is in all of us: something we think has been dead for centuries but has only been sleeping.”
The Master experiences both anger and grief:
"He can no longer deny it: a gap is opening between himself and the dead boy. He is angry with Pavel, angry at being betrayed. It does not surprise him that Pavel should have been drawn into radical circles, or that he should have breathed no word of it in his letters. But Nechaev is a different matter. Nechaev is no student hothead, no youthful nihilist. He is the Mongol left behind in the Russian soul after the greatest nihilist of all has withdrawn into the wastes of Asia."
The Master contrasts Nechaev with the generation before himself:
“The [Decembrists and the men of 1849] were idealists. They failed because, to their credit, they were not schemers enough, and certainly not men of blood. Petrashevsky...from the outset denounced the kind of Jesuitism that excuses the means in the name of the end. Nechaev is a Jesuit, a secular Jesuit who quite openly embraces the doctrine of ends to justify the most cynical abuse of his followers’ energies.”
In an earlier pamphlet quoted by the Master, Nechaev explains the psychology of an insurrectionist (in the vein of Bakunin):
"The revolutionary is a doomed man. He has no interests, no feelings, no attachments, not even a name. Everything in him is absorbed in a single and total passion: revolution. In the depths of his being he has cut all links with the civil order, with law and morality. He continues to exist in society only in order to destroy it...He does not expect the least mercy. Every day he is ready to die."
The Master adds, "Extremists all of them, sensualists hungering for the ecstasy of death - killing, dying, no matter which. And Pavel among them!"
Dostoyevsky subsequently explored these views in greater detail in “Demons”.
The Writer as Chess-Player
Coetzee is equally interested in the writing process. The following description applies to the Master’s relationship with Pavel’s landlady (Anna) just as much as it does to the relationship between writer and reader:
“He feels like a chess-player offering a pawn which, whether accepted or refused, must lead into deeper complications. Are affairs between men and women always like this, the one plotting, the other plotted against? Is plotting an element of the pleasure: to be the object of another’s intrigue, to be shepherded into a corner and softly pressed to capitulate? As she walks by his side, is she too, in her way, plotting against him?”
Coetzee’s novel is intricately plotted and word-perfect. There is a sense that, sentence by sentence, we’re being transported through a maelstrom of emotion toward a more profound appreciation of both Dostoyevsky and revolutionary Russia.
Date of Review: March 5, 2016
March 30, 2020
استاد پترزبورگ یکی از بهترین کتابهایی است که اخیراً خواندهام. رمانی که نویسندهاش کوتسی، برنده نوبل ادبیات در سال ۲۰۰۳، و شخصیت اصلیاش داستایفسکی است. داستان جایی شروع میشود که پسرخوانده داستایفسکی در حادثهای مشکوک از بلندی به پایین پرت شده و مرده. معلوم نیست خودکشی کرده، او را کشتهاند یا حادثه بوده. داستایفسکی، که از دست طلبکاران فراری است، با اسم و پاسپورت جعلی به پترزبورگ میآید تا تهوتوی قضیه را در بیاورد، و همزمان هم درگیر داستانی عشقی میشود و هم درگیر ماجراهایی سیاسی. یکی دیگر از شخصیتهای اصلی کتاب هم نچایف، از رهبران انقلابی نیهیلیست روسیه در قرن نوزدهم، است.
نکته ماجرا این است که در عالم واقع این اتفاق نه برای داستایفسکی، که برای خود کوتسی افتاده است. داستایفسکی پسرخواندهای داشته ولی این پسرخوانده تا سالها بعد از مرگ داستایفسکی هم زنده بوده. اما پسر خود کوتسی در جوانی از بلندی پایین افتاده و مرده، و کوئتسی این فاجعه شخصی را به زندگی یک نابغه و به دوران تاریخی دیگری برده.
چیز بیشتری ندارم درباره کتاب بگویم، ولی با خواندن همین یک رمان از کوتسی (که ظاهراً مشهورترین و مهمترین کارش هم نیست) میشود فهمید چه نویسنده بزرگ و توانایی است.
چند جمله درباره ترجمه کتاب: استاد پترزبورگ را نشر ماهی با ترجمه محمدرضا ترکتتاری منتشر کرده است. این کتاب اولین ترجمهای است که از تتاری منتشر میشود و موجه است اگر پرسیده شود چرا ناشر چنین کتاب مهم (و دشواری) را برای ترجمه به مترجمی تازهکار سپرده است. من چند صفحه از متن انگلیسی این کتاب را خواندم و به نظرم کمتر مترجمی در ایران میتوانست بهتنهایی از پس ترجمه خوب این کتاب بربیاید. در هر حال ترجمه ترکتتاری را مهدی نوری و سپاس ریوندی ویرایش کردند و من که حاصل نهایی کار را خواندهام (و بخشهایی از آن را با متن اصلی مطابقت دادهام) فکر میکنم حق مطلب ادا شده و متنی که دست خواننده است ترجمهای است درجه یک.
ضمنا کتاب پر است از اشارات روشن و در لفافه به زندگی و آثار دیگر داستایفسکی. البته بدون دانستن اینها هم داستان به اندازه کافی لذتبخش است ولی با فهمیدن آنها لذتش بیشتر میشود. مترجم و ویراستاران تا جایی که به سهولت خواندن کتاب لطمه نزند سعی کردهاند در پانوشتهایی این ارجاعات را توضیح دهند، اما اصل کار را گذاشتهاند برای مؤخره. سپاس ریوندی، یکی از ویراستاران کتاب، در مؤخرهای که برای کتاب نوشته ارتباط وقایع این رمان با زندگی داستایفسکی و مشخصاً مقدمات نوشتهشدن رمان شیاطین (جنزدگان، تسخیرشدگان) را شرح داده است.
تکهای از مؤخره کتاب به قلم سپاس ریوندی:
«جان مکسول کوتسی، برندهی دو جایزهی بوکر، جایزهی نوبل و جوایز ادبی متعدد دیگر، برای خوانندگان حرفهای نامی آشناست.
یکی از مسائلی که ذهن کوتسی را به خود مشغول کرده نسبت میان رمان و تاریخ است. کوتسی در جستوجوی راههایی است که با آن بتوان رمان را به نوعی “رقیب تاریخ” بدل کرد. احتمالا تکاندهندهترین دستاورد روایی او دربارهی نسبت میان داستان و تاریخ رمانی است که در سال ۱۹۹۴ انتشار داد، یعنی وقتی افریقای جنوبی در یک نقطهی عطف تاریخ بود و برای اولین بار انتخاب ریاستجمهوری آزاد برگزار میشد. در این زمان، کوتسی کتابی منتشر کرد که ماجرا و محل وقوع و حال و هوای آن ظاهراً هیچ نسبتی با تجربهی سیاسی آن روزهای کشورش نداشت: استاد پترزبورگ. این رمان تا حدی بر زندگینامهی فیودور داستایفسکی مبتنی است. استاد پترزبورگ اثری است به غایت پیچیده و عمیق و به سؤالاتی میپردازد که که با ملاحظاتی میتوان آن را به زندگی هر فرد در یک رژیم سیاستاً سرکوبگر اطلاق کرد.»
نکته ماجرا این است که در عالم واقع این اتفاق نه برای داستایفسکی، که برای خود کوتسی افتاده است. داستایفسکی پسرخواندهای داشته ولی این پسرخوانده تا سالها بعد از مرگ داستایفسکی هم زنده بوده. اما پسر خود کوتسی در جوانی از بلندی پایین افتاده و مرده، و کوئتسی این فاجعه شخصی را به زندگی یک نابغه و به دوران تاریخی دیگری برده.
چیز بیشتری ندارم درباره کتاب بگویم، ولی با خواندن همین یک رمان از کوتسی (که ظاهراً مشهورترین و مهمترین کارش هم نیست) میشود فهمید چه نویسنده بزرگ و توانایی است.
چند جمله درباره ترجمه کتاب: استاد پترزبورگ را نشر ماهی با ترجمه محمدرضا ترکتتاری منتشر کرده است. این کتاب اولین ترجمهای است که از تتاری منتشر میشود و موجه است اگر پرسیده شود چرا ناشر چنین کتاب مهم (و دشواری) را برای ترجمه به مترجمی تازهکار سپرده است. من چند صفحه از متن انگلیسی این کتاب را خواندم و به نظرم کمتر مترجمی در ایران میتوانست بهتنهایی از پس ترجمه خوب این کتاب بربیاید. در هر حال ترجمه ترکتتاری را مهدی نوری و سپاس ریوندی ویرایش کردند و من که حاصل نهایی کار را خواندهام (و بخشهایی از آن را با متن اصلی مطابقت دادهام) فکر میکنم حق مطلب ادا شده و متنی که دست خواننده است ترجمهای است درجه یک.
ضمنا کتاب پر است از اشارات روشن و در لفافه به زندگی و آثار دیگر داستایفسکی. البته بدون دانستن اینها هم داستان به اندازه کافی لذتبخش است ولی با فهمیدن آنها لذتش بیشتر میشود. مترجم و ویراستاران تا جایی که به سهولت خواندن کتاب لطمه نزند سعی کردهاند در پانوشتهایی این ارجاعات را توضیح دهند، اما اصل کار را گذاشتهاند برای مؤخره. سپاس ریوندی، یکی از ویراستاران کتاب، در مؤخرهای که برای کتاب نوشته ارتباط وقایع این رمان با زندگی داستایفسکی و مشخصاً مقدمات نوشتهشدن رمان شیاطین (جنزدگان، تسخیرشدگان) را شرح داده است.
تکهای از مؤخره کتاب به قلم سپاس ریوندی:
«جان مکسول کوتسی، برندهی دو جایزهی بوکر، جایزهی نوبل و جوایز ادبی متعدد دیگر، برای خوانندگان حرفهای نامی آشناست.
یکی از مسائلی که ذهن کوتسی را به خود مشغول کرده نسبت میان رمان و تاریخ است. کوتسی در جستوجوی راههایی است که با آن بتوان رمان را به نوعی “رقیب تاریخ” بدل کرد. احتمالا تکاندهندهترین دستاورد روایی او دربارهی نسبت میان داستان و تاریخ رمانی است که در سال ۱۹۹۴ انتشار داد، یعنی وقتی افریقای جنوبی در یک نقطهی عطف تاریخ بود و برای اولین بار انتخاب ریاستجمهوری آزاد برگزار میشد. در این زمان، کوتسی کتابی منتشر کرد که ماجرا و محل وقوع و حال و هوای آن ظاهراً هیچ نسبتی با تجربهی سیاسی آن روزهای کشورش نداشت: استاد پترزبورگ. این رمان تا حدی بر زندگینامهی فیودور داستایفسکی مبتنی است. استاد پترزبورگ اثری است به غایت پیچیده و عمیق و به سؤالاتی میپردازد که که با ملاحظاتی میتوان آن را به زندگی هر فرد در یک رژیم سیاستاً سرکوبگر اطلاق کرد.»
July 7, 2013
Disappointingly often, I find that people tend to confuse the views of fictional characters created by an author with the views of the author him or herself. I think that's the heart of my problem with this novel, "The Master of Petersburg".
It's not that this is a bad book, either. Coetzee is a marvelous writer, and at times managed to truly enrapture me in the plot and in his characters. So I suppose I am objecting to this work on principle. Coetzee understands what makes a compelling read: conflicted characters, ambiguous motives, intrigue, and, yes, a few sexy scenes. So it's a bit befuddling to me how thoroughly he fails to understand Dostoyevsky. As I said before, I think it's a matter of Coetzee taking the words of some of Dostoyevsky's more negative, tortured characters, and imposing their opinions on their author, equating them to become one and the same. Coetzee's Dostoyevsky is so troubled as to be utterly useless as a character, and his actions make less and less sense with each turn of the page. Of course, "The Master of Petersburg" is meant to be completely fictional-- none of these events actually occurred in Dostoyevsky's life-- but Coetzee's view of the Russian novelist is such a departure from the reality that he should have simply made up his own main character instead.
In a few places, I did begin to see glimmers of a more believable Dostoyevsky. Coetzee triumphs in describing Dostoyevsky's secret and obsessive shame over his epilepsy, and the fear that he would have a seizure in front of other people: "These attacks are the burden he carries with him through the world. To no one has he ever confessed how much of his time he spends listening for premonitions of them, trying to read the signs" (69). At last, we readers are afforded a more sympathetic glance at a character who is otherwise almost too neurotic to identify with.
Hints of Dostoyevsky's cleverness, and his haunting memories of Siberian prison, also surface in the scenes with the police investigators. Sadly, moments like these-- which elevate the novel-- are few and far between. Far more often Coetzee prefers to torment readers with pages and pages of his Dostoyevsky either acting like a mental patient or thinking (obsessively) about sex with literally every female character (and not just those who are of age). Depictions like these tempted me to snap the book shut right then and there, because portraying Dostoyevsky in such a way is a downright defamation to the person that he was. As an avid defender of the poor and suffering, especially children, and one who spoke out strongly against the injustices against women in 19th century Russia (in characters like Sonya Marmeladova in "Crime and Punishment" and Nastasya Filipovna in "The Idiot", and in short stories such as "A Christmas Tree and a Wedding")the real Dostoyevsky would never think to take advantage of an innocent in such a manner.
And I can't finish this review without mentioning Anna Grigoryevna, Dostoyevsky's second wife (after his first died of Consumption). I am sick and tired of writers and biographers portraying her as a passive enabler and/or a submissive victim. She never appears in "The Master of Petersburg" to defend herself, but Coetzee quickly writes her off as filling all of the above criteria. Meanwhile, his Dostoyevsky-- visiting Saint Petersburg while Anna waits for him abroad in Germany-- proceeds to cheat on her with his landlady, a psych case whom I spent the entire novel wanting to punch in the throat. Anyone who has read Joseph Frank's masterful biography of Dostoyevsky, or Anna Dostoyevskaya's own "Reminiscences" knows that Anna was a remarkably strong woman, far from the passive pushover Coetzee makes her out to be. Anyone who has read her and Dostoyevsky's letters to one another (passages from which are included in Frank's biography) knows that she was CERTAINLY not unfulfilled, and that her relationship with-- and passion for-- her husband was a two-way street!
All in all, I just found Coetzee's impression of Dostoyevsky's mindset and life incredibly depressing. In a way, I feel bad for him that he has seemingly failed to find the indomitable spirit of hope present in so much of Dostoyevsky's work. No, Dostoyevsky wasn't a saint, and, yes, he made his fair share of mistakes, but overall he was a compassionate person who stood up for what he believed in, no matter the consequences. And I find it ironic that the unfailing hope despite all, so omnipresent in Dostoyevsky's work-- for which he is my favorite author-- is so terribly absent in Coetzee's lackluster novel.
It's not that this is a bad book, either. Coetzee is a marvelous writer, and at times managed to truly enrapture me in the plot and in his characters. So I suppose I am objecting to this work on principle. Coetzee understands what makes a compelling read: conflicted characters, ambiguous motives, intrigue, and, yes, a few sexy scenes. So it's a bit befuddling to me how thoroughly he fails to understand Dostoyevsky. As I said before, I think it's a matter of Coetzee taking the words of some of Dostoyevsky's more negative, tortured characters, and imposing their opinions on their author, equating them to become one and the same. Coetzee's Dostoyevsky is so troubled as to be utterly useless as a character, and his actions make less and less sense with each turn of the page. Of course, "The Master of Petersburg" is meant to be completely fictional-- none of these events actually occurred in Dostoyevsky's life-- but Coetzee's view of the Russian novelist is such a departure from the reality that he should have simply made up his own main character instead.
In a few places, I did begin to see glimmers of a more believable Dostoyevsky. Coetzee triumphs in describing Dostoyevsky's secret and obsessive shame over his epilepsy, and the fear that he would have a seizure in front of other people: "These attacks are the burden he carries with him through the world. To no one has he ever confessed how much of his time he spends listening for premonitions of them, trying to read the signs" (69). At last, we readers are afforded a more sympathetic glance at a character who is otherwise almost too neurotic to identify with.
Hints of Dostoyevsky's cleverness, and his haunting memories of Siberian prison, also surface in the scenes with the police investigators. Sadly, moments like these-- which elevate the novel-- are few and far between. Far more often Coetzee prefers to torment readers with pages and pages of his Dostoyevsky either acting like a mental patient or thinking (obsessively) about sex with literally every female character (and not just those who are of age). Depictions like these tempted me to snap the book shut right then and there, because portraying Dostoyevsky in such a way is a downright defamation to the person that he was. As an avid defender of the poor and suffering, especially children, and one who spoke out strongly against the injustices against women in 19th century Russia (in characters like Sonya Marmeladova in "Crime and Punishment" and Nastasya Filipovna in "The Idiot", and in short stories such as "A Christmas Tree and a Wedding")the real Dostoyevsky would never think to take advantage of an innocent in such a manner.
And I can't finish this review without mentioning Anna Grigoryevna, Dostoyevsky's second wife (after his first died of Consumption). I am sick and tired of writers and biographers portraying her as a passive enabler and/or a submissive victim. She never appears in "The Master of Petersburg" to defend herself, but Coetzee quickly writes her off as filling all of the above criteria. Meanwhile, his Dostoyevsky-- visiting Saint Petersburg while Anna waits for him abroad in Germany-- proceeds to cheat on her with his landlady, a psych case whom I spent the entire novel wanting to punch in the throat. Anyone who has read Joseph Frank's masterful biography of Dostoyevsky, or Anna Dostoyevskaya's own "Reminiscences" knows that Anna was a remarkably strong woman, far from the passive pushover Coetzee makes her out to be. Anyone who has read her and Dostoyevsky's letters to one another (passages from which are included in Frank's biography) knows that she was CERTAINLY not unfulfilled, and that her relationship with-- and passion for-- her husband was a two-way street!
All in all, I just found Coetzee's impression of Dostoyevsky's mindset and life incredibly depressing. In a way, I feel bad for him that he has seemingly failed to find the indomitable spirit of hope present in so much of Dostoyevsky's work. No, Dostoyevsky wasn't a saint, and, yes, he made his fair share of mistakes, but overall he was a compassionate person who stood up for what he believed in, no matter the consequences. And I find it ironic that the unfailing hope despite all, so omnipresent in Dostoyevsky's work-- for which he is my favorite author-- is so terribly absent in Coetzee's lackluster novel.
August 14, 2020
5/5
Turėtų būti atskiras žodis gedului ir sielvartui, kurį patiria tėvai, laidodami savo vaikus, net jei praradimas yra taisyklė, o ne išimtis. Ir prieš tą skausmą, rodos, nieko nėra nepateisinamo, tuo pačiu ir nieko pasiteisinančio – viskas ką darai, ką bandai, ko griebiesi – viskas tik dar viena siena, į kurią atsitrenki – dar vieni vartai, kuriuos bandai atidaryti, dar viena tamsa, į kurią pasineri, dar vienas delnas aplink kaklą, neleidžiantis įkvėpti. Ar delnas to, kuris išėjo? Ar tiesiog tavo paties? Ir kur prasideda tas, kuris gimė iš tavęs, o pasibaigi tu pats? Ir tos gelmės, į kurias neri, kurios pripildo plaučius vandens – nekenti gylio, į kurį pasineri, bet tuo pačiu nekęstum ir seklumos. Nes tas, kuris išėjo, buvo vertas tik plačiausių, giliausių vandenų. Ir likai juose kapanotis vienas. O gal niekada nebebūsi vienas? Ar tas, kuris išeina, palieka dalį savęs? Ar pasiima dalį tavęs? Kaip dalinasi sielos tokio skausmo akivaizdoje?
„Peterburgo meistras“ – tariamai biografiška, bet iš tiesų nepaprastai autobiografiška knyga. Prisidengdamas Fiodoro Dostojevskio vardu, veidu ir patirtimis, gausiai perleistomis per savo paties prizmę, Coetzee tarsi žvelgia iš už šydo, kaukės, kalbėdamas apie savo paties skausmą – anksti paslaptingomis aplinkybėmis mirusį savo paties sūnų, skausmą tėvo, gedinčio vaiko. Coetzee įsuka ne tik į skausmo, lydinčio kiekviename sakinyje, bet ir į literatūrinio meistriškumo, detektyvinio veiksmo, savo ir kitų seksualumo, politikos, socialinės (ne)lygybės, ekonomikos sūkurį. Sielvartas, užtrenkiantis sielą į tamsiausią kalėjimą, tuo pat metu atveria nepaprastai daug durų, pro kurių rakto skylutes Coetzee leidžia žvilgtelėti – niekur neužsibūdamas per ilgai, neleisdamas nei nuobodžiauti, nei pamiršti kodėl čia esame. Nes viskas galiausiai veda ten pat, visi keliai prasideda ir pasibaigia stovint akis į akį su didžiausiu įmanomu skausmu. Tokiu dideliu, kad net nesuvokiamu.
Vienintelis priekaištas, kurį turiu šiai nuostabiai parašytai, nepriekaištingai Reginos Chijenienės išverstai knygai – Coetzee pasirinkimas skaitytoją vesti koja kojon su Fiodoru Dostojevskiu. Pastarasis, kuriamas talentingo kūrėjo, prieš skaitytoją nesimato aiškiai – jis iškreiptas, kreivų veidrodžių karalystėje. Į jo lūpas dedami žodžiai, į jo sielą – pasirinkimai, sprendimai, mintys, vietomis tokie siaubingi ir sunkiai pateisinami, jog priskirti juos tam, kuris nebegali apsiginti, atrodo neteisinga, apgaulinga. Ir nors akivaizdu, kad į romaną nereikėtų žvelgti kaip į Dostojevskio biografiją, vis dėlto atrodo, kad „Peterburgo meistras“ būtų buvęs toks pat meistriškas, jei Coetzee būtų kalbėjęs kieno nors kito lūpomis. Vis dėlto, atsiribojant nuo bet kokio knygos biografiškumo, tai vis tiek nuostabus, lėto skanavimo kūrinys, mano akyse prilygstantis netgi „Nešlovės“ šlovei.
Turėtų būti atskiras žodis gedului ir sielvartui, kurį patiria tėvai, laidodami savo vaikus, net jei praradimas yra taisyklė, o ne išimtis. Ir prieš tą skausmą, rodos, nieko nėra nepateisinamo, tuo pačiu ir nieko pasiteisinančio – viskas ką darai, ką bandai, ko griebiesi – viskas tik dar viena siena, į kurią atsitrenki – dar vieni vartai, kuriuos bandai atidaryti, dar viena tamsa, į kurią pasineri, dar vienas delnas aplink kaklą, neleidžiantis įkvėpti. Ar delnas to, kuris išėjo? Ar tiesiog tavo paties? Ir kur prasideda tas, kuris gimė iš tavęs, o pasibaigi tu pats? Ir tos gelmės, į kurias neri, kurios pripildo plaučius vandens – nekenti gylio, į kurį pasineri, bet tuo pačiu nekęstum ir seklumos. Nes tas, kuris išėjo, buvo vertas tik plačiausių, giliausių vandenų. Ir likai juose kapanotis vienas. O gal niekada nebebūsi vienas? Ar tas, kuris išeina, palieka dalį savęs? Ar pasiima dalį tavęs? Kaip dalinasi sielos tokio skausmo akivaizdoje?
„Peterburgo meistras“ – tariamai biografiška, bet iš tiesų nepaprastai autobiografiška knyga. Prisidengdamas Fiodoro Dostojevskio vardu, veidu ir patirtimis, gausiai perleistomis per savo paties prizmę, Coetzee tarsi žvelgia iš už šydo, kaukės, kalbėdamas apie savo paties skausmą – anksti paslaptingomis aplinkybėmis mirusį savo paties sūnų, skausmą tėvo, gedinčio vaiko. Coetzee įsuka ne tik į skausmo, lydinčio kiekviename sakinyje, bet ir į literatūrinio meistriškumo, detektyvinio veiksmo, savo ir kitų seksualumo, politikos, socialinės (ne)lygybės, ekonomikos sūkurį. Sielvartas, užtrenkiantis sielą į tamsiausią kalėjimą, tuo pat metu atveria nepaprastai daug durų, pro kurių rakto skylutes Coetzee leidžia žvilgtelėti – niekur neužsibūdamas per ilgai, neleisdamas nei nuobodžiauti, nei pamiršti kodėl čia esame. Nes viskas galiausiai veda ten pat, visi keliai prasideda ir pasibaigia stovint akis į akį su didžiausiu įmanomu skausmu. Tokiu dideliu, kad net nesuvokiamu.
Vienintelis priekaištas, kurį turiu šiai nuostabiai parašytai, nepriekaištingai Reginos Chijenienės išverstai knygai – Coetzee pasirinkimas skaitytoją vesti koja kojon su Fiodoru Dostojevskiu. Pastarasis, kuriamas talentingo kūrėjo, prieš skaitytoją nesimato aiškiai – jis iškreiptas, kreivų veidrodžių karalystėje. Į jo lūpas dedami žodžiai, į jo sielą – pasirinkimai, sprendimai, mintys, vietomis tokie siaubingi ir sunkiai pateisinami, jog priskirti juos tam, kuris nebegali apsiginti, atrodo neteisinga, apgaulinga. Ir nors akivaizdu, kad į romaną nereikėtų žvelgti kaip į Dostojevskio biografiją, vis dėlto atrodo, kad „Peterburgo meistras“ būtų buvęs toks pat meistriškas, jei Coetzee būtų kalbėjęs kieno nors kito lūpomis. Vis dėlto, atsiribojant nuo bet kokio knygos biografiškumo, tai vis tiek nuostabus, lėto skanavimo kūrinys, mano akyse prilygstantis netgi „Nešlovės“ šlovei.
June 22, 2024
*پدران و پسران: دشمنان، دشمنانی تا دم مرگ
کوتسی از معدود نویسنده هایی هست که دو مرتبه افتخار دریافت جایزه من بوکر رو داشته و مجموعه افتخاراتش بسیار پربار هست. تکمیل کنندهی این مجموعه هم نوبل ادبیات سال 2003 بود.
این روزها اگر بطور تصادفی بین قفسه های کتابفروشیها بگردید شاید با خوش شانسی فقط یک کتاب از کوتسی پیدا کنید. که اون هم اثر معروف زندگی و زمانهی مایکل ک هست.
آثار کوتسی اگر ترجمه و چاپ هم شدند مدتهاست که تجدیدچاپ نشدند.
استاد پترزبورگ اولین اثری بود که از کوتسی مطالعه کردم اما اگر بقیهی آثارش هم دو سوم این کیفیت رو داشته باشه از اغلب کتاب هایی که مرتب درحال فروش هستند یک سروگردن بالاتر هست. امیدوارم به زودی سراغ باقی آثارش برم. البته اگر بتونم شکارشون کنم!
خلاصهی داستان
کوتسی در خلال نگارش این رمان بدنبال کنار اومدن با سوگ پسرش بود که بطور مشکوکی از ارتفاع سقوط کرد و جان سپرد. موضوع روابط بین پدر و پسر اخیرا در بین نویسندگان محبوبیت چشمگیری پیدا کرده و آثار درخور و البته غمناکی رو رغم زده. مثل: شغل پدر، پرندگان به سوگ او میروند و اراده. تمام این موارد با داستانی از روایت پسر روبهرو هستیم اما روایت این رابطه از دیدگاه پدر برای من تجربه جدیدی و منحصربفردی بود.
روایتی که روی بخشی از زندگی فیودور داستایفسکی بنا شده. داستایفسکی که برای فرار از پرداخت بدهی های بالاآورده به آلمان متواری شده با مطلع شدن از خبر ناگهانی خودکشی پسرخواندهاش(پاول)، با هویت جعلی به پترزبورگ برگشته تا از کم و کیف این اتفاق ناگوار اطلاع کسب کنه. در همین راستا خبر عجیبی در حکم فرود آب سردی بر پیکر عزادارش هست و افکار نامنظمش رو بیش از پیش مغشوش میکنه: ارتباط بین پسرش و گروهی از آنارشیستها و دوستی نزدیک با سرگی نچایف تئوریسین و رئیس جنبش خلق.
کندوکاو در گذشتهی پاول دستخوش تفکر مرتب و عمیق درباب پدر بودن و وظایفش برای داستایفسکی هست. دو شخص از دو نسل متفاوت. تفاوت هایی که هرکدوم از اونها در اون خود رو برحق میدونند.
در بخش های پایانی هم با یافتن دفترچه خاطرات پاول و اطلاع از دیدگاه حقیقی اون نسبت به خودش پتک با ضربهای سهمگین بر سر پدر فرود میاد.
نکات مهم
- مرگ، درگیری با سوگ فرزند، خودکشی، خدا، انقلاب و... از دیگر موضوعات شاخص در داستان هست.
- بخش هایی از داستان بر اساس منابع حقیقی و دقیق تاریخی هست و بخش قابل توجهی هم ساختهی ذهن نویسنده.
- اغلب طرفداران داستایفسکی با درک وقایع کتاب شیاطین مشکل دارند و اون رو در سطح باقی آثارش نمیدونند. این کتاب تاثیر بسزایی در درک وقایع شیاطین داره و ترجیحا بلافاصله بعد از اون کتاب سراغش بیاید که لذت بیشتری هم ببرید. چون در کنار تمرکز روی روابط پدر و پسر بخش هایی هم معطوف به سیاست شده و با این موارد شکل گیری ایدهی نگارش کتاب شیاطین رو در ذهن داستایفسکی ترسیم کرده. اگر جنایت و مکافات رو هم مطالعه کرده باشید که چه بهتر. چون شیاطین و جنایت و مکافات اساس مشابهی دارند. البته که الزامی هم به آشنایی با آثار داستایفسکی نیست چون در خلال گفتگوها به نکات شاخص این دوکتاب اشاره شده.
- نثر کتاب فوقالعاده چشمگیر و درخشان هست. کم ترکتابی رو این اواخر با این کیفیت در استفاده از کلمات و قدرت در روایت دیدم.
- در کنار نثر اعجاب انگیز کوتسی ترجمه هم بسیار درخشان و پاکیزه است. در واقع بخش قابل توجهی از لذت مطالعه مرهون این ترجمه است. البته که این ترجمه برگزیدهی جایزهی ابوالحسن نجفی در سال 98 شد که جایی برای تعجب نداره.
پن: چرا ویراستار محترم کتاب در موخره باید داستان کتاب رنج های ورتر رو اسپویل کنه آخه؟! آزار دارید مگه؟
* از متن کتاب
دو تیر صفر سه
کوتسی از معدود نویسنده هایی هست که دو مرتبه افتخار دریافت جایزه من بوکر رو داشته و مجموعه افتخاراتش بسیار پربار هست. تکمیل کنندهی این مجموعه هم نوبل ادبیات سال 2003 بود.
این روزها اگر بطور تصادفی بین قفسه های کتابفروشیها بگردید شاید با خوش شانسی فقط یک کتاب از کوتسی پیدا کنید. که اون هم اثر معروف زندگی و زمانهی مایکل ک هست.
آثار کوتسی اگر ترجمه و چاپ هم شدند مدتهاست که تجدیدچاپ نشدند.
استاد پترزبورگ اولین اثری بود که از کوتسی مطالعه کردم اما اگر بقیهی آثارش هم دو سوم این کیفیت رو داشته باشه از اغلب کتاب هایی که مرتب درحال فروش هستند یک سروگردن بالاتر هست. امیدوارم به زودی سراغ باقی آثارش برم. البته اگر بتونم شکارشون کنم!
خلاصهی داستان
کوتسی در خلال نگارش این رمان بدنبال کنار اومدن با سوگ پسرش بود که بطور مشکوکی از ارتفاع سقوط کرد و جان سپرد. موضوع روابط بین پدر و پسر اخیرا در بین نویسندگان محبوبیت چشمگیری پیدا کرده و آثار درخور و البته غمناکی رو رغم زده. مثل: شغل پدر، پرندگان به سوگ او میروند و اراده. تمام این موارد با داستانی از روایت پسر روبهرو هستیم اما روایت این رابطه از دیدگاه پدر برای من تجربه جدیدی و منحصربفردی بود.
روایتی که روی بخشی از زندگی فیودور داستایفسکی بنا شده. داستایفسکی که برای فرار از پرداخت بدهی های بالاآورده به آلمان متواری شده با مطلع شدن از خبر ناگهانی خودکشی پسرخواندهاش(پاول)، با هویت جعلی به پترزبورگ برگشته تا از کم و کیف این اتفاق ناگوار اطلاع کسب کنه. در همین راستا خبر عجیبی در حکم فرود آب سردی بر پیکر عزادارش هست و افکار نامنظمش رو بیش از پیش مغشوش میکنه: ارتباط بین پسرش و گروهی از آنارشیستها و دوستی نزدیک با سرگی نچایف تئوریسین و رئیس جنبش خلق.
کندوکاو در گذشتهی پاول دستخوش تفکر مرتب و عمیق درباب پدر بودن و وظایفش برای داستایفسکی هست. دو شخص از دو نسل متفاوت. تفاوت هایی که هرکدوم از اونها در اون خود رو برحق میدونند.
در بخش های پایانی هم با یافتن دفترچه خاطرات پاول و اطلاع از دیدگاه حقیقی اون نسبت به خودش پتک با ضربهای سهمگین بر سر پدر فرود میاد.
نکات مهم
- مرگ، درگیری با سوگ فرزند، خودکشی، خدا، انقلاب و... از دیگر موضوعات شاخص در داستان هست.
- بخش هایی از داستان بر اساس منابع حقیقی و دقیق تاریخی هست و بخش قابل توجهی هم ساختهی ذهن نویسنده.
- اغلب طرفداران داستایفسکی با درک وقایع کتاب شیاطین مشکل دارند و اون رو در سطح باقی آثارش نمیدونند. این کتاب تاثیر بسزایی در درک وقایع شیاطین داره و ترجیحا بلافاصله بعد از اون کتاب سراغش بیاید که لذت بیشتری هم ببرید. چون در کنار تمرکز روی روابط پدر و پسر بخش هایی هم معطوف به سیاست شده و با این موارد شکل گیری ایدهی نگارش کتاب شیاطین رو در ذهن داستایفسکی ترسیم کرده. اگر جنایت و مکافات رو هم مطالعه کرده باشید که چه بهتر. چون شیاطین و جنایت و مکافات اساس مشابهی دارند. البته که الزامی هم به آشنایی با آثار داستایفسکی نیست چون در خلال گفتگوها به نکات شاخص این دوکتاب اشاره شده.
- نثر کتاب فوقالعاده چشمگیر و درخشان هست. کم ترکتابی رو این اواخر با این کیفیت در استفاده از کلمات و قدرت در روایت دیدم.
- در کنار نثر اعجاب انگیز کوتسی ترجمه هم بسیار درخشان و پاکیزه است. در واقع بخش قابل توجهی از لذت مطالعه مرهون این ترجمه است. البته که این ترجمه برگزیدهی جایزهی ابوالحسن نجفی در سال 98 شد که جایی برای تعجب نداره.
پن: چرا ویراستار محترم کتاب در موخره باید داستان کتاب رنج های ورتر رو اسپویل کنه آخه؟! آزار دارید مگه؟
* از متن کتاب
دو تیر صفر سه
February 28, 2021
The Master of Petersburg by the contemporary South African author J.M. Coetzee is a work of fiction. With its central protagonist being the Russian author Fyodor Dostoyevsky (1821-1881), it becomes a blend of fact and fiction.
Fyodor Dostoyevsky, living in Dresden with his second wife and young daughter, travels to St. Petersburg to retrieve the belongings of his recently deceased stepson, Pavel. In Coetzee’s story the stepson dies at the age of twenty-one. The cause of Pavel’s death is clothed in uncertainty. Some claim the death was suicide. There is also a possibility of murder. Dostoyevsky stays in his stepson’s room, coming to know the landlady Anna Sergeyevna Kolenkina, a widow, and her young daughter, Matryona, very well. Not merely as close friends, Dostoyevsky and Anna become lovers. A police investigation is in process. Dostoyevsky soon finds himself to be under police surveillance. Pavel had been involved with Sergey Nechayev, a revolutionary, agitator and terrorist, a leading figure of the Russian nihilist movement of the 1860s. Dostoyevsky journeys in October 1869. He works through his own emotions toward his dead son and the cause of his death, completely unaware of the fact that he has been brought to the city for a purpose.
While reading, one is compelled to seek out what is fact and what is fiction. Dostoyevsky did live in Dresden, from 1869 to 1871. He did have a stepson, but he died after Dostoyevsky’s own death. Coetzee accurately portrays the stepson as a troubled young man, and as told in the story, Dostoyevsky did have two wives, did have epilepsy, did have a weakness for gambling! Sergey Nechayev is a real person and his nihilist conspirators . I enjoyed plucking out true facts from the story’s fictional elements.
The author had recently lost his own son to death when he wrote this novel. In 1989, Coetzee’s son died in an accident at the age of twenty-three. The author, through this book, addresses father /son relationships and issues that could have been troubling him at the time.
An author’s distortion of fact for the purpose of creating an imaginative, compelling, thought provoking work of fiction is another theme. The process of writing and the legitimacy of altering facts is explored.
From the very first page I was drawn in. The prose style is right up my alley. However, the further one goes, the more dense and complicated the story becomes. The plotline is at times difficult to follow. The overall message is ambiguous. For these reasons, my rating landed at three stars.
Andrew Byron's narration of the audiobook is very good. I could hear every word. The speed need not be adjusted. Four stars for the narration.
The book weaves together elements of Dostoyevsky’s and the author’s own life with the background setting of Russia in the 1860s.
*******************
*Waiting for the Barbarians 5 stars
*Age of Iron 4 stars
*Boyhood: Scenes from Provincial Life 4 stars
*Disgrace 3 stars
*Life and Times of Michael K 3 stars
*The Master of Petersburg 3 stars
Fyodor Dostoyevsky, living in Dresden with his second wife and young daughter, travels to St. Petersburg to retrieve the belongings of his recently deceased stepson, Pavel. In Coetzee’s story the stepson dies at the age of twenty-one. The cause of Pavel’s death is clothed in uncertainty. Some claim the death was suicide. There is also a possibility of murder. Dostoyevsky stays in his stepson’s room, coming to know the landlady Anna Sergeyevna Kolenkina, a widow, and her young daughter, Matryona, very well. Not merely as close friends, Dostoyevsky and Anna become lovers. A police investigation is in process. Dostoyevsky soon finds himself to be under police surveillance. Pavel had been involved with Sergey Nechayev, a revolutionary, agitator and terrorist, a leading figure of the Russian nihilist movement of the 1860s. Dostoyevsky journeys in October 1869. He works through his own emotions toward his dead son and the cause of his death, completely unaware of the fact that he has been brought to the city for a purpose.
While reading, one is compelled to seek out what is fact and what is fiction. Dostoyevsky did live in Dresden, from 1869 to 1871. He did have a stepson, but he died after Dostoyevsky’s own death. Coetzee accurately portrays the stepson as a troubled young man, and as told in the story, Dostoyevsky did have two wives, did have epilepsy, did have a weakness for gambling! Sergey Nechayev is a real person and his nihilist conspirators . I enjoyed plucking out true facts from the story’s fictional elements.
The author had recently lost his own son to death when he wrote this novel. In 1989, Coetzee’s son died in an accident at the age of twenty-three. The author, through this book, addresses father /son relationships and issues that could have been troubling him at the time.
An author’s distortion of fact for the purpose of creating an imaginative, compelling, thought provoking work of fiction is another theme. The process of writing and the legitimacy of altering facts is explored.
From the very first page I was drawn in. The prose style is right up my alley. However, the further one goes, the more dense and complicated the story becomes. The plotline is at times difficult to follow. The overall message is ambiguous. For these reasons, my rating landed at three stars.
Andrew Byron's narration of the audiobook is very good. I could hear every word. The speed need not be adjusted. Four stars for the narration.
The book weaves together elements of Dostoyevsky’s and the author’s own life with the background setting of Russia in the 1860s.
*******************
*Waiting for the Barbarians 5 stars
*Age of Iron 4 stars
*Boyhood: Scenes from Provincial Life 4 stars
*Disgrace 3 stars
*Life and Times of Michael K 3 stars
*The Master of Petersburg 3 stars
May 21, 2025
دوستان میخوایم راجع به «استاد پترزبورگ» از «جی.ام.کوتسی» صحبت کنیم.
ایده داستان بر اساس یه فرم حقیقی اما در مایه های تخیلی نوشته شده.داستان راجع به عالیجناب «داستایفسکی» هست که به تازگی پسرخواندهش خودکشی کرده و همین مسئله اون رو به پترزبورگ میکشونه تا بلکه سبب این خودکشی رو بفهمه.
خب
طرح داستان خوبه ، اما اجرا فقط تا نصفه اول کتاب خوبه.به طوری که از نصفه دوم به بعد اثر مطلقا دچار ضعف هایی متوالی میشه.
ضعف اول اینه که داستان دغدغه پیدا نکرده با وجود طی شدن نصف حجم رمان.
این باعث میشه من و شما مخاطب سوال ایجاد بشه که باشه داستان یه معمایی و در وصف سوگ هست اما هدف داستان چیه؟
ضعف دوم در شخصیت پردازی هاست. شخصیت هایی که در اوایل داستان ساخته میشن و خوب بهشون پرداخته میشه ، کاملا سقوط میکنن. «داستایفسکی» تا نصفه کتاب «داستایفسکی» هست و بعد به کسی که ما اصلا نمیشناسیمش تبدیل میشه. مردی که تماما دنبال شهوته، مدام دچار توهم میشه و به دنبال سکسه.
ضعف سوم در جریان داستانیه.نویسنده به توانایی های خودش اشراف نداره که آیا اگر روی فلان موضوع دست گذاشت میتونه از پسش بر بیاد یا نه؟ میره سراغ سوگ فرزند و خوب در میاره اما میره سراغ سیاست ، فاجعه در میاره ، میره سراغ توهم دیدن ، فاجعه درمیاره.
ضعف آخر در پایین بودن سطح خلاقیت نویسندهست. نویسنده بعد از حدود 150صفحه ، مشخص میشه که تنها هدفش از نگارش این اثر ، تخلیه هیجان ناشی از سوگ فرزنده.به همین دلیل نمیتونه از جایی به بعد رو جذاب دربیاره. و حتی نمیتونه یه اثر آبرومند سرگرم کننده بسازه. به حدی اثر کند میشه که اگر شما (مثل من) از صفحه 150به صفحه 240 کات بزنین اصلا حس گم شدن در داستان رو ندارید.
متاسفانه کتابی که میتونست (قابلیتش رو داشت) که به یکی از کتاب های مورد علاقه هممون تبدیل بشه رو ، به یه اثر ضعیف و غیرقابل درک تبدیل میکنه. و باعث میشه من خوانندهای که با مطالعه آثار «داستایفسکی» عزیز ، سطح توقعم بالا رفته ، کتاب رو بعد از صفحه 150 کات بزنم و برم سراغ بخش آخر و داستان رو به پایان ببرم.
ایده داستان بر اساس یه فرم حقیقی اما در مایه های تخیلی نوشته شده.داستان راجع به عالیجناب «داستایفسکی» هست که به تازگی پسرخواندهش خودکشی کرده و همین مسئله اون رو به پترزبورگ میکشونه تا بلکه سبب این خودکشی رو بفهمه.
خب
طرح داستان خوبه ، اما اجرا فقط تا نصفه اول کتاب خوبه.به طوری که از نصفه دوم به بعد اثر مطلقا دچار ضعف هایی متوالی میشه.
ضعف اول اینه که داستان دغدغه پیدا نکرده با وجود طی شدن نصف حجم رمان.
این باعث میشه من و شما مخاطب سوال ایجاد بشه که باشه داستان یه معمایی و در وصف سوگ هست اما هدف داستان چیه؟
ضعف دوم در شخصیت پردازی هاست. شخصیت هایی که در اوایل داستان ساخته میشن و خوب بهشون پرداخته میشه ، کاملا سقوط میکنن. «داستایفسکی» تا نصفه کتاب «داستایفسکی» هست و بعد به کسی که ما اصلا نمیشناسیمش تبدیل میشه. مردی که تماما دنبال شهوته، مدام دچار توهم میشه و به دنبال سکسه.
ضعف سوم در جریان داستانیه.نویسنده به توانایی های خودش اشراف نداره که آیا اگر روی فلان موضوع دست گذاشت میتونه از پسش بر بیاد یا نه؟ میره سراغ سوگ فرزند و خوب در میاره اما میره سراغ سیاست ، فاجعه در میاره ، میره سراغ توهم دیدن ، فاجعه درمیاره.
ضعف آخر در پایین بودن سطح خلاقیت نویسندهست. نویسنده بعد از حدود 150صفحه ، مشخص میشه که تنها هدفش از نگارش این اثر ، تخلیه هیجان ناشی از سوگ فرزنده.به همین دلیل نمیتونه از جایی به بعد رو جذاب دربیاره. و حتی نمیتونه یه اثر آبرومند سرگرم کننده بسازه. به حدی اثر کند میشه که اگر شما (مثل من) از صفحه 150به صفحه 240 کات بزنین اصلا حس گم شدن در داستان رو ندارید.
متاسفانه کتابی که میتونست (قابلیتش رو داشت) که به یکی از کتاب های مورد علاقه هممون تبدیل بشه رو ، به یه اثر ضعیف و غیرقابل درک تبدیل میکنه. و باعث میشه من خوانندهای که با مطالعه آثار «داستایفسکی» عزیز ، سطح توقعم بالا رفته ، کتاب رو بعد از صفحه 150 کات بزنم و برم سراغ بخش آخر و داستان رو به پایان ببرم.
October 16, 2017
In questo romanzo, Dostoevskij fa ritorno a San Pietroburgo da Dresda, dove è fuggito dai creditori. Il suo precipitoso e clandestino ritorno è dovuto alla morte misteriosa del figliastro Pavel, e molto ruota intorno a quel figlio amato anche se non generato da lui, un figlio forse non conosciuto quanto credeva, e ormai perduto.
Dostoesvskij aveva davvero un figliastro di nome Pavel, ma questi non morì; gli sopravvisse, anzi. Il figlio di Coetzee però morì, e io mi domando quanto di questo lutto, di questo dolore, l’autore abbia riversato nelle pagine del libro; in certi momenti mi è sembrato tanto intimo il suo mettersi a nudo, da mettermi un po’ a disagio, come se stessi invadendo l’interiorità dell’autore.
"Sa cosa vuol dire il lutto. Questo non è lutto. Questa è la morte, la morte venuta prima del tempo, venuta per stare con lui, non per sopraffarlo o divorarlo, solo per stare con lui. È come un cane che abbia scelto di abitare con lui, un grosso cane grigio, sordo e cieco, stupido e immobile. Quando dorme, il cane dorme; quando si sveglia, il cane si sveglia; quando esce, il cane lo segue sbandando."
Questo è uno dei passaggi che più mi ha colpito, e che in poche righe descrive la sofferenza attonita e impotente della perdita; ha una grande potenza emotiva, rende tutto il crollare di un uomo. Sapere che è stato scritto da un padre che aveva davvero perso il figlio fa un effetto diverso da quello che farebbe un’invenzione, un’immedesimazione dello scrittore.
Dice anche, in epilogo, Coetzee:
"Gli danno un sacco di soldi per scrivere libri, aveva detto la bambina ripetendo le parole del figlio morto. Quello che non avevano detto era che doveva dare l’anima in cambio"
Il romanzo, per quanto breve, è denso e tocca molti altri temi. il contrasto fra padri e figli, le incomprensioni fra generazioni, il nichilismo, i tumulti in cui andava incubandosi la rivoluzione, la passione di Dostoevskij per Anna e la strana attrazione per la sua figlia ragazzina… ci sono anche riferimenti a Delitto e Castigo, l’ispirazione per I Demoni; ma fra tutto, ciò che più mi è rimasto è il senso di perdita, di irreparabile; il rammarico di un uomo che non potrà mai più confrontarsi con il figlio, chiarirsi.
Ci sono passaggi bellissimi, in questo libro: dolorosi, intensi, amari. Sgradevoli, anche, e nel senso buono del termine: grande lo scrittore che riesce davvero a metterti un brivido di disagio.
Nel suo complesso non mi ha convinta del tutto, e non saprei nemmeno dire perché, ma se fossi una che sottolinea i romanzi, qui ci avrei consumato la matita.
Dostoesvskij aveva davvero un figliastro di nome Pavel, ma questi non morì; gli sopravvisse, anzi. Il figlio di Coetzee però morì, e io mi domando quanto di questo lutto, di questo dolore, l’autore abbia riversato nelle pagine del libro; in certi momenti mi è sembrato tanto intimo il suo mettersi a nudo, da mettermi un po’ a disagio, come se stessi invadendo l’interiorità dell’autore.
"Sa cosa vuol dire il lutto. Questo non è lutto. Questa è la morte, la morte venuta prima del tempo, venuta per stare con lui, non per sopraffarlo o divorarlo, solo per stare con lui. È come un cane che abbia scelto di abitare con lui, un grosso cane grigio, sordo e cieco, stupido e immobile. Quando dorme, il cane dorme; quando si sveglia, il cane si sveglia; quando esce, il cane lo segue sbandando."
Questo è uno dei passaggi che più mi ha colpito, e che in poche righe descrive la sofferenza attonita e impotente della perdita; ha una grande potenza emotiva, rende tutto il crollare di un uomo. Sapere che è stato scritto da un padre che aveva davvero perso il figlio fa un effetto diverso da quello che farebbe un’invenzione, un’immedesimazione dello scrittore.
Dice anche, in epilogo, Coetzee:
"Gli danno un sacco di soldi per scrivere libri, aveva detto la bambina ripetendo le parole del figlio morto. Quello che non avevano detto era che doveva dare l’anima in cambio"
Il romanzo, per quanto breve, è denso e tocca molti altri temi. il contrasto fra padri e figli, le incomprensioni fra generazioni, il nichilismo, i tumulti in cui andava incubandosi la rivoluzione, la passione di Dostoevskij per Anna e la strana attrazione per la sua figlia ragazzina… ci sono anche riferimenti a Delitto e Castigo, l’ispirazione per I Demoni; ma fra tutto, ciò che più mi è rimasto è il senso di perdita, di irreparabile; il rammarico di un uomo che non potrà mai più confrontarsi con il figlio, chiarirsi.
Ci sono passaggi bellissimi, in questo libro: dolorosi, intensi, amari. Sgradevoli, anche, e nel senso buono del termine: grande lo scrittore che riesce davvero a metterti un brivido di disagio.
Nel suo complesso non mi ha convinta del tutto, e non saprei nemmeno dire perché, ma se fossi una che sottolinea i romanzi, qui ci avrei consumato la matita.
February 22, 2024
Кутсе неслучайно е един от критически най-одобрените англоезични автори. За мен е истинска мистерия защо у нас почти не се издава, тъй като тази книга - Майсторът от Петербург - за мен е цяло стъпало в еволюцията на литературата. Представям си какви са другите му романи.
Много м�� се иска да кажа няколко думи за важността на тази книга. Първо, много се радвам, че прочетох Бесове на Достоевски преди нея. Защото "Майсторът от Петербург" си играе с биографията на Достоевски по доста скандален начин. Кутсе инкорпорира смъртта на собствения си син в биографията на Фьодор Михайлович, като в романа убива доведения му син Павел по начин, който е сходен със смъртта на сина на Кутсе през 1989 г. (въпреки, че историческата фактология е, че Павел умира 20 години след Достоевски). Фейк фикционализираната смърт на Павел е спусъкът, който ражда творческия процес около Бесове в романа, което също е изкривена аналогия от историческата фактология, но ще ми трябва цял час за да обясня подробно. Затова ще кажа накратко:
Да драг-енд-дропнеш собствената си трагедия в биографията на Достоевски, за да създадеш притеснително изследване върху неведомите пътища на творчеството, което за всеки от нас е неразделна част от вътрешните ни бори, дори и да не го осъзнаваме. Не знаех, че книгата е затова, но сега когато я прочетох - се радвам, че не знаех, защото може би нямаше да я прочета, тъй като в момента не ми се четат новаторки литературни подвизи. Но какъв бонус, че сама ме намери ;)
Много сърцепронизваща книга. Маги О'Фаръл прави нещо подобно в прелестната си книга Хамнет, но много по-немощно от Кутсе.
Много м�� се иска да кажа няколко думи за важността на тази книга. Първо, много се радвам, че прочетох Бесове на Достоевски преди нея. Защото "Майсторът от Петербург" си играе с биографията на Достоевски по доста скандален начин. Кутсе инкорпорира смъртта на собствения си син в биографията на Фьодор Михайлович, като в романа убива доведения му син Павел по начин, който е сходен със смъртта на сина на Кутсе през 1989 г. (въпреки, че историческата фактология е, че Павел умира 20 години след Достоевски). Фейк фикционализираната смърт на Павел е спусъкът, който ражда творческия процес около Бесове в романа, което също е изкривена аналогия от историческата фактология, но ще ми трябва цял час за да обясня подробно. Затова ще кажа накратко:
Да драг-енд-дропнеш собствената си трагедия в биографията на Достоевски, за да създадеш притеснително изследване върху неведомите пътища на творчеството, което за всеки от нас е неразделна част от вътрешните ни бори, дори и да не го осъзнаваме. Не знаех, че книгата е затова, но сега когато я прочетох - се радвам, че не знаех, защото може би нямаше да я прочета, тъй като в момента не ми се четат новаторки литературни подвизи. Но какъв бонус, че сама ме намери ;)
Много сърцепронизваща книга. Маги О'Фаръл прави нещо подобно в прелестната си книга Хамнет, но много по-немощно от Кутсе.
July 1, 2018
Cheguei a "O Mestre de Petersburgo" (1994) quando procurava livros sobre São Petersburgo, tendo-me surpreendendo imenso com a descoberta, pois um livro sobre um dos maiores expoentes da literatura escrito por outro grande escritor, entretanto nobilizado, só poderia ser uma grande obra. Não posso dizer que tenha ido além do que conhecia de ambos, mas também não desiludiu propriamente. Senti mais Dostoiévski, apesar de escrito por Coetzee em jeito expiatório, mas isso provavelmente deve-se mais ao facto de conhecer melhor a obra de Dostoiévski.
O texto fala-nos de um Dostoiévski que volta a São Petersburgo, estando a viver em Dresden, para dar conta do funeral do seu enteado, Pavel (enteado verdadeiro). A morte do enteado acaba por estar ligada (imaginado por Coetzee) a alguns personagens revolucionários reais (Sergey Nechayev), conhecidos da história da Rússia e dos livros de Dostoiévski (principalmente "Demónios"). Passamos assim algumas semanas na companhia do escritor enquanto este deambula pela cidade na tentativa de compreender o que terá acontecido ao seu enteado ao mesmo tempo que vai lidando com os seus demónios internos.
Este resumo da trama torna-se imensamente relevante já que ele responde à resposta porque Coetzee (1940) escreveu este livro. O seu filho Nicholas, morreu com 23 anos (1989), aproximadamente a idade do enteado (no livro) de Dostoiévski, 5 anos antes da publicação deste livro. Ou seja, temos Coetzee claramente à procura de respostas dentro de si mesmo, a escrutinar-se, a tentar compreender o que sente, porque sente, como responder a tão grave tragédia, aquela porque nenhum pai deveria passar. Por outro lado, Dostoiévski (1821-1881) não perdeu o enteado, mas perdeu dois filhos, Sonya à nascença (1868), e Alexey com 3 anos (1878) que muito o fez sofrer e o fez mesmo passar algum tempo num convento em busca de respostas. Mais razões pelas quais Coetzee se interessaria por Dostoiévki não são fáceis de descortinar, até porque Coetzee raramente fala, e menos ainda explica as suas obras, mas existe uma nota de uma entrevista que é central para compreender este livro:
“Toda autobiografia é um contar de histórias, toda a escrita é autobiografia. [A escrita autobiográfica é] um tipo de auto-escrita em que nos sentimos obrigados a respeitar os factos da nossa história. Mas quais factos? Todos os factos? Não ... Escolhemos os factos na medida em que eles se encaixam no nosso propósito evolutivo.” (Coetzee, 1992)
Por outro lado, a razão porque Coetzee escolhe para pano de fundo o cerne da obra "Demónios" é bastante menos clara, e menos ainda a razão porque se foca no capítulo censurado da obra, que podemos ler na edição portuguesa, da Editorial Presença, ainda que como anexo. Para mim resulta claro que Coetzee está a tentar entrar na mente do maior psicólogo da literatura em busca de algum tipo de autoterapia, mas pergunto: porquê de forma desviante? Existirá uma sede de mal quando o mal nos bate a porta?
Publicado com links no VI: https://virtual-illusion.blogspot.com...
O texto fala-nos de um Dostoiévski que volta a São Petersburgo, estando a viver em Dresden, para dar conta do funeral do seu enteado, Pavel (enteado verdadeiro). A morte do enteado acaba por estar ligada (imaginado por Coetzee) a alguns personagens revolucionários reais (Sergey Nechayev), conhecidos da história da Rússia e dos livros de Dostoiévski (principalmente "Demónios"). Passamos assim algumas semanas na companhia do escritor enquanto este deambula pela cidade na tentativa de compreender o que terá acontecido ao seu enteado ao mesmo tempo que vai lidando com os seus demónios internos.
Este resumo da trama torna-se imensamente relevante já que ele responde à resposta porque Coetzee (1940) escreveu este livro. O seu filho Nicholas, morreu com 23 anos (1989), aproximadamente a idade do enteado (no livro) de Dostoiévski, 5 anos antes da publicação deste livro. Ou seja, temos Coetzee claramente à procura de respostas dentro de si mesmo, a escrutinar-se, a tentar compreender o que sente, porque sente, como responder a tão grave tragédia, aquela porque nenhum pai deveria passar. Por outro lado, Dostoiévski (1821-1881) não perdeu o enteado, mas perdeu dois filhos, Sonya à nascença (1868), e Alexey com 3 anos (1878) que muito o fez sofrer e o fez mesmo passar algum tempo num convento em busca de respostas. Mais razões pelas quais Coetzee se interessaria por Dostoiévki não são fáceis de descortinar, até porque Coetzee raramente fala, e menos ainda explica as suas obras, mas existe uma nota de uma entrevista que é central para compreender este livro:
“Toda autobiografia é um contar de histórias, toda a escrita é autobiografia. [A escrita autobiográfica é] um tipo de auto-escrita em que nos sentimos obrigados a respeitar os factos da nossa história. Mas quais factos? Todos os factos? Não ... Escolhemos os factos na medida em que eles se encaixam no nosso propósito evolutivo.” (Coetzee, 1992)
Por outro lado, a razão porque Coetzee escolhe para pano de fundo o cerne da obra "Demónios" é bastante menos clara, e menos ainda a razão porque se foca no capítulo censurado da obra, que podemos ler na edição portuguesa, da Editorial Presença, ainda que como anexo. Para mim resulta claro que Coetzee está a tentar entrar na mente do maior psicólogo da literatura em busca de algum tipo de autoterapia, mas pergunto: porquê de forma desviante? Existirá uma sede de mal quando o mal nos bate a porta?
Publicado com links no VI: https://virtual-illusion.blogspot.com...
August 27, 2021
«Pago y vendo: ésa es mi vida. Vendo mi vida, vendo la vida de los que me rodean, los vendo a todos. Soy un Yakóvlev que comercia con las vidas de todos.»
El ritmo, la perspectiva, los diálogos, un personaje atormentado y el desnudo discurrir del subconsciente... La mímica es perfecta, es como estar leyendo a Dostoyevski.
Biografías de Fiódor Mijaílovich las hay por montones, estudios sobre sus obras y su influencia ni se diga, referencias a sus personajes y libros dentro de otros libros ni hablar, pero novelas, donde el escritor ruso aparece como personaje y no como el autor en la portada, hasta donde sé, sólo existe una: El maestro de Petersburgo.
Y aunque novela, en cierto modo también es una biografía, de características muy propias y mucho más audaz y compleja que aquella famosa de Stefan Sweig a modo de estudio psicológico: Para desvelar a su personaje, Coetzee le ha insuflado vida, lo ha hecho andar, hablar, actuar y pensar; creando una situación y tiempo hipotéticos (los hechos que relata la novela jamás ocurrieron), lo obliga a mostrársenos tal cual fue, a pensar y actuar como el Dostoyevski histórico lo habría hecho en esas particulares circunstancias, a ser tal como era.
La historia está repleta de referencias a sus personajes y obras, no se puede reprimir una sonrisita al reconocer una situación, episodio o carácter determinado, lo que constituye una delicia extra para el lector dostoyevskiano.
Además, como temas muy propios de Coetzee, la narración nos adentra y denuncia la sinrazón y barbarie del nihilismo ruso de finales del siglo XIX, esa doctrina (si acaso puede llamársele así) que insta a destruirlo todo sin proponer nada constructivo a cambio, y que de forma bastante inocente (o estúpida) asume que, ya aniquiladas las ideas e instituciones del pasado, la humanidad (así como los economistas neoliberales dicen del mercado) ha de autoregularse a sí misma y podrá ser feliz. Tema que, con mucho más detalle y como todo un profeta, el mismo Dostoyevski desarrolló en su novela Demonios.
Y claro, como no podía faltar, aquí y allá repartidas, el Nobel de Literatura nos da otras tantas leccioncitas de escritura; puestas en boca o en la cabeza del gran Dostoyevski, a través de las observaciones de circunstancias y sobre todo de las personas con que va interactuando, y analizando también el poco talento de su hijo Pável, el ruso y el sudafricano nos enseñan qué y qué no, cómo y cómo no es que un escritor se pone a escribir y construye sus historias. Hay que desnudarse y desnudar a los demás, con lucidez y total desvergüenza, sin pudor y sin miramientos, conscientes de que para descubrir la verdad hay que decirlo todo.
No es un oficio fácil. Porque no es fácil descubrir y desenterrar las monstruosidades propias y de los seres a quienes amamos, y justo de eso, en gran parte, es que se nutre la literatura.
De hecho, ésta es quizá una de las ideas principales en que se mueve la novela: el atribulado Fiódor no será capaz de entender qué es lo que en verdad lo retiene en Petersburgo y por qué es que no puede acercarse a su querido Pável hasta que, derribado ya el pudor y la vergüenza, decide o consigue figurarse a su hijo tal como debió ser y no como él hubiera querido que fuera o se lo imaginaba, por mucho que pudiera dolerle y haciendo a un lado todo el amor que le tenía.
El mismo Coetzee, al atreverse a novelar a personaje tan extraordinario, a mostrar sus grandes virtudes y escabrosas taras, a causa y a pesar de su admiración, está dando la pauta. La gesta se figuraba descomunal, pero J.M. Coetzee lo logró magníficamente.
Me encanta Coetzee, adoro a Dostoyevski, ¿qué más podría pedir?
El ritmo, la perspectiva, los diálogos, un personaje atormentado y el desnudo discurrir del subconsciente... La mímica es perfecta, es como estar leyendo a Dostoyevski.
Biografías de Fiódor Mijaílovich las hay por montones, estudios sobre sus obras y su influencia ni se diga, referencias a sus personajes y libros dentro de otros libros ni hablar, pero novelas, donde el escritor ruso aparece como personaje y no como el autor en la portada, hasta donde sé, sólo existe una: El maestro de Petersburgo.
Y aunque novela, en cierto modo también es una biografía, de características muy propias y mucho más audaz y compleja que aquella famosa de Stefan Sweig a modo de estudio psicológico: Para desvelar a su personaje, Coetzee le ha insuflado vida, lo ha hecho andar, hablar, actuar y pensar; creando una situación y tiempo hipotéticos (los hechos que relata la novela jamás ocurrieron), lo obliga a mostrársenos tal cual fue, a pensar y actuar como el Dostoyevski histórico lo habría hecho en esas particulares circunstancias, a ser tal como era.
La historia está repleta de referencias a sus personajes y obras, no se puede reprimir una sonrisita al reconocer una situación, episodio o carácter determinado, lo que constituye una delicia extra para el lector dostoyevskiano.
Además, como temas muy propios de Coetzee, la narración nos adentra y denuncia la sinrazón y barbarie del nihilismo ruso de finales del siglo XIX, esa doctrina (si acaso puede llamársele así) que insta a destruirlo todo sin proponer nada constructivo a cambio, y que de forma bastante inocente (o estúpida) asume que, ya aniquiladas las ideas e instituciones del pasado, la humanidad (así como los economistas neoliberales dicen del mercado) ha de autoregularse a sí misma y podrá ser feliz. Tema que, con mucho más detalle y como todo un profeta, el mismo Dostoyevski desarrolló en su novela Demonios.
Y claro, como no podía faltar, aquí y allá repartidas, el Nobel de Literatura nos da otras tantas leccioncitas de escritura; puestas en boca o en la cabeza del gran Dostoyevski, a través de las observaciones de circunstancias y sobre todo de las personas con que va interactuando, y analizando también el poco talento de su hijo Pável, el ruso y el sudafricano nos enseñan qué y qué no, cómo y cómo no es que un escritor se pone a escribir y construye sus historias. Hay que desnudarse y desnudar a los demás, con lucidez y total desvergüenza, sin pudor y sin miramientos, conscientes de que para descubrir la verdad hay que decirlo todo.
No es un oficio fácil. Porque no es fácil descubrir y desenterrar las monstruosidades propias y de los seres a quienes amamos, y justo de eso, en gran parte, es que se nutre la literatura.
De hecho, ésta es quizá una de las ideas principales en que se mueve la novela: el atribulado Fiódor no será capaz de entender qué es lo que en verdad lo retiene en Petersburgo y por qué es que no puede acercarse a su querido Pável hasta que, derribado ya el pudor y la vergüenza, decide o consigue figurarse a su hijo tal como debió ser y no como él hubiera querido que fuera o se lo imaginaba, por mucho que pudiera dolerle y haciendo a un lado todo el amor que le tenía.
El mismo Coetzee, al atreverse a novelar a personaje tan extraordinario, a mostrar sus grandes virtudes y escabrosas taras, a causa y a pesar de su admiración, está dando la pauta. La gesta se figuraba descomunal, pero J.M. Coetzee lo logró magníficamente.
Me encanta Coetzee, adoro a Dostoyevski, ¿qué más podría pedir?
March 3, 2022
" به سوگوارانی می اندیشید که در مرده پایی شان به خوردنی ها و نوشیدنی ها هجوم می برند. نوعس وجد و سرور در این کار نهفته است. رجز خوانی برای مرگ : هنوز دستت به ما نرسیده است "
به نظرم همین یه خط کافیه تا مشخص بشه با چه کتابی و با چه نوع طرز فکری رو به رو هستیم .
استاد پترزبورگ از دید من داستان مردی که هم به علت از دست دادن پسرش یک حس گناه میکنه که حاضر به اعترافش هم نیست . و در تمام کتاب تلاش می کنه به نوعی با ایجاد یک شبهه زندگی در آخرین محل اقامت پسرش ! زمان های از دست رفته و نبودن هاش رو جبران کنه
از طرفی با مردی رو به رو هستیم که تازه بعد از، از دست دادن عزیزش گویا متوجه شده که چرخ زمانه می تونه همچین سناریویی رو هم پیش ببره ! یعنی جووان ها می میرند و پیر ها زنده می مونن . و بار درک این حقیقت ساده اون قدر بر روی دوش مرد سنگینی می کنه که ، افکلر و احساسات و عقاید مذهبیش هم درگیر میشه . تعلیق پر کشش این داستان و همین دنیای ذهنی آشفته چنان جذابیتی برای من داشت که بعد از مدت ها یک کتاب رو یک نفر خوندم .
من از کوتسی چیزی نخونده بودم. برای همین نمی تونم قضاوت کنم اون دسته از دوستانی که این اثر رو جز اثار متوسط این نویسنده می دونن . ولی به نظر من صرف حضور داستایوفسکی به عنوان ضدقهرمان این رمان ، هر شیفته به این آدم بزرگ رو ترغیب می کنه چند ساعتی با این رمان خلوت کنه و ازش نهایت لذت رو ببره .
به نظرم همین یه خط کافیه تا مشخص بشه با چه کتابی و با چه نوع طرز فکری رو به رو هستیم .
استاد پترزبورگ از دید من داستان مردی که هم به علت از دست دادن پسرش یک حس گناه میکنه که حاضر به اعترافش هم نیست . و در تمام کتاب تلاش می کنه به نوعی با ایجاد یک شبهه زندگی در آخرین محل اقامت پسرش ! زمان های از دست رفته و نبودن هاش رو جبران کنه
از طرفی با مردی رو به رو هستیم که تازه بعد از، از دست دادن عزیزش گویا متوجه شده که چرخ زمانه می تونه همچین سناریویی رو هم پیش ببره ! یعنی جووان ها می میرند و پیر ها زنده می مونن . و بار درک این حقیقت ساده اون قدر بر روی دوش مرد سنگینی می کنه که ، افکلر و احساسات و عقاید مذهبیش هم درگیر میشه . تعلیق پر کشش این داستان و همین دنیای ذهنی آشفته چنان جذابیتی برای من داشت که بعد از مدت ها یک کتاب رو یک نفر خوندم .
من از کوتسی چیزی نخونده بودم. برای همین نمی تونم قضاوت کنم اون دسته از دوستانی که این اثر رو جز اثار متوسط این نویسنده می دونن . ولی به نظر من صرف حضور داستایوفسکی به عنوان ضدقهرمان این رمان ، هر شیفته به این آدم بزرگ رو ترغیب می کنه چند ساعتی با این رمان خلوت کنه و ازش نهایت لذت رو ببره .
May 21, 2011
Strokes of a Paintbrush [Coetzee's Narrative Strokes]
J.M. Coetzee's descriptive tool appears to be like a paintbrush---or so it seems.
The deeply-rooted-thought-penetrating narrative is elegant in its indulgence, poetic in its expression, vivid in its portrayal, as it attempts to give form to a whirlpool of thoughts that glide restlessly inside the unstable mind of a genius. The wordings themselves become an efficient descriptive tool like that of a paintbrush, maneuvered by the painter's dexterous hand, as it dips unto the pastel of colors, abruptly swishing in the air and unto the white canvas as the strokes themselves insidiously capture a particular moment in vivid picture.
So, in a way, Coetzee's searing technique tries to encapsulate Dostoevsky's wandering thoughts, in parallel to the painter's ardent desire to freeze an image that lurks inside his head.
Coetzee's treatment of what goes on inside Dostoevsky's consciousness is unobstructed, like a wild river that gushes unstoppable strong currents, he lets the flow of thoughts wade in one point as it rushes immediately to an unrelated point capturing the unpredictable essence of Dostoevsky's fluttering thoughts as it tries to deduce from reason to quench his own thirst for an elusive understanding.
Perhaps Coetzee himself is "possessed" by Dostoevsky's spirit as he writes his own imaginative version of a part of his suffering life. As Coetzee attempts to shovel deeply into Dostoevsky's mind, he is able to mimic his styling in a lifelike image, making Dostoevsky appear like his own created fictional character---partly drawn from life, partly drawn from the eternal pool of imagination.
Coetzee's Fictional Dostoevsky [Madness and Divinity]
Biographies written about the historical Dostoevsky tell us only one side of his true nature, as much as the biographies themselves would tell us about his life in an accurate reality, in utmost veracity to know the real Dostoevsky, it merely presents an image unstripped of its facade. These biographies only decribe the outer Dostoevsky, only the body and its brushes with life but the soul that rests in his consciousness would forever be invisible to us, forever a mystery.
More than the biographies, the only way towards his consciousness, is through his elaborate works, which provide another side of his nature that can bring one a much closer look unto the truth. Even though his works are mostly fiction, it allows a sensitive reader to penetrate deeply into his thoughts and somehow from its depthness, responds to the Spirit that resides inside him, a sort of glimpse into his soul, so to speak.
Murakami puts it best when he said about the impossibility of knowing a person completely, no matter how intimate the relationship maybe. He said that it's like entering a huge unlit anteroom, as you push the door open, you will only grope in pitch black darkness. Perhaps, that's the way it will always be, as everyone struggles to know themselves, all of us are somehow at the mercy of life's constant changes that are soon bound to mould us every now and then into a different person from what we used to be.
Dostoevsky was no stranger to this kind of thinking, even with his divine intelligence, he was not immune with what life continued to push down his throat all throughout his existence. He was still human being after all. He too, struggled and succumbed to the continuous flow of life's experiences.
But it is through this often times virulent relationship we have with life that we come across the invisible true self, stripped from its facade of form, the revelation peeps through.
This is where Coetzee enters, as he attempts to penetrate the thoughts of Dostoevsky by tapping the tortured soul within him.
As Coetzee breathes an imaginative life to the consciousness of Dostoevsky, his very humaness emerges, he speaks, he loves, he lusts, he scolds, he mocks, he betrays, he cries like any other human being that lives and breathes. His tortured soul underneath seems to resurface without inhibition, as it lashes out both good and evil, his mind in utter confusion as it becomes a literal battlefield between God and the demon. His very image appears cloaked in darkness, where madness reigns supreme.
Darkness. Supreme Madness. The key to enlightenment?
Perhaps, this is what Coetzee is trying to imply about Dostoevsky, that there is a thin line that separates madness from divinity.月
J.M. Coetzee's descriptive tool appears to be like a paintbrush---or so it seems.
The deeply-rooted-thought-penetrating narrative is elegant in its indulgence, poetic in its expression, vivid in its portrayal, as it attempts to give form to a whirlpool of thoughts that glide restlessly inside the unstable mind of a genius. The wordings themselves become an efficient descriptive tool like that of a paintbrush, maneuvered by the painter's dexterous hand, as it dips unto the pastel of colors, abruptly swishing in the air and unto the white canvas as the strokes themselves insidiously capture a particular moment in vivid picture.
So, in a way, Coetzee's searing technique tries to encapsulate Dostoevsky's wandering thoughts, in parallel to the painter's ardent desire to freeze an image that lurks inside his head.
Coetzee's treatment of what goes on inside Dostoevsky's consciousness is unobstructed, like a wild river that gushes unstoppable strong currents, he lets the flow of thoughts wade in one point as it rushes immediately to an unrelated point capturing the unpredictable essence of Dostoevsky's fluttering thoughts as it tries to deduce from reason to quench his own thirst for an elusive understanding.
Perhaps Coetzee himself is "possessed" by Dostoevsky's spirit as he writes his own imaginative version of a part of his suffering life. As Coetzee attempts to shovel deeply into Dostoevsky's mind, he is able to mimic his styling in a lifelike image, making Dostoevsky appear like his own created fictional character---partly drawn from life, partly drawn from the eternal pool of imagination.
Coetzee's Fictional Dostoevsky [Madness and Divinity]
Biographies written about the historical Dostoevsky tell us only one side of his true nature, as much as the biographies themselves would tell us about his life in an accurate reality, in utmost veracity to know the real Dostoevsky, it merely presents an image unstripped of its facade. These biographies only decribe the outer Dostoevsky, only the body and its brushes with life but the soul that rests in his consciousness would forever be invisible to us, forever a mystery.
More than the biographies, the only way towards his consciousness, is through his elaborate works, which provide another side of his nature that can bring one a much closer look unto the truth. Even though his works are mostly fiction, it allows a sensitive reader to penetrate deeply into his thoughts and somehow from its depthness, responds to the Spirit that resides inside him, a sort of glimpse into his soul, so to speak.
Murakami puts it best when he said about the impossibility of knowing a person completely, no matter how intimate the relationship maybe. He said that it's like entering a huge unlit anteroom, as you push the door open, you will only grope in pitch black darkness. Perhaps, that's the way it will always be, as everyone struggles to know themselves, all of us are somehow at the mercy of life's constant changes that are soon bound to mould us every now and then into a different person from what we used to be.
Dostoevsky was no stranger to this kind of thinking, even with his divine intelligence, he was not immune with what life continued to push down his throat all throughout his existence. He was still human being after all. He too, struggled and succumbed to the continuous flow of life's experiences.
But it is through this often times virulent relationship we have with life that we come across the invisible true self, stripped from its facade of form, the revelation peeps through.
This is where Coetzee enters, as he attempts to penetrate the thoughts of Dostoevsky by tapping the tortured soul within him.
As Coetzee breathes an imaginative life to the consciousness of Dostoevsky, his very humaness emerges, he speaks, he loves, he lusts, he scolds, he mocks, he betrays, he cries like any other human being that lives and breathes. His tortured soul underneath seems to resurface without inhibition, as it lashes out both good and evil, his mind in utter confusion as it becomes a literal battlefield between God and the demon. His very image appears cloaked in darkness, where madness reigns supreme.
Darkness. Supreme Madness. The key to enlightenment?
Perhaps, this is what Coetzee is trying to imply about Dostoevsky, that there is a thin line that separates madness from divinity.月
January 31, 2021
Apžvalgą tikriausiai turėčiau pradėti paminėdama, kad mėgstu J.M.Coetzee. Galbūt ne viską esu skaičiusi, o ir iš skaitytų kūrinių („Barbarų belaukiant“, „Nešlovė“, „Maiklo K gyvenimas ir laikai“, „Elizabeta Kostelo“, „Jėzaus vaikystė“, „Jėzaus mokyklos metai“) ne visi vienodai patiko. Tačiau neabejotina, kad kiekvienas jo romanas savitas stiliumi, siužetais, idėjomis.
„Peterburgo meistras“ - labai įdomi ir vykusi interpretacija kito literatūros grando – F.Dostojevskio – kūrybos motyvais. Siužetas trumpai: Dostojevskis slapta grįžta iš Drezdeno, kur gyvena su jaunute antrąja žmona, į Peterburgą sužinojęs apie savo įsūnio Pavelo mirtį. Meistras apsigyvena įsūnio nuomotame bute, bendrauja su jo aplinkos žmonėmis, blaškosi po miestą.
Skaitydama vis negalėjau atsikratyt jausmo, kad šis romanas yra tarsi duoklė Dostojevskiui – visur įžvelgiau aliuzijas į jo kūrinius: „Nusikaltimas ir bausmė“, „Lošėjas“, „Demonai“, „Broliai karamazovai“. O gal tik labai norėjau įžvelgti? Mano mintyse persipynė Dostojevskio ir Coetzee sukurti personažai, bei realios istorinės asmenybės. Dostojevskis kaip atskalūnas klaidžioja po šaltą ir niūrų Peterburgą kamuojamas galimos kaltės, o gal ieškodamas kaltųjų. Galbūt atsakymo, kas iš tikrųjų nutiko Pavelui.
Kūrinyje J.M.Coetzee paliečia daugybę temų: tėvų ir vaikų santykiai, kartų konfliktas, senėjimo jausmas; turtingųjų ir vargšų priešprieša, politika, naujos idėjos, būsimos revoliucijos nuojautos. Temos artimos ir pačiam Meistrui. Tekstas tirštas ir sudėtingas, tamsus ir niūrus.
Knygą rekomenduočiau visiems J.M.Coetzee gerbėjams. Nesusipažinusiems su Dostojevskio kūryba, greičiausiai pakaks paties Coetzee meistriškumo; skaičiusiems Dostojevskį – pavyks tiesiog dar truputėlį giliau įsijausti ir suvokti šį kūrinį.
„Peterburgo meistras“ - labai įdomi ir vykusi interpretacija kito literatūros grando – F.Dostojevskio – kūrybos motyvais. Siužetas trumpai: Dostojevskis slapta grįžta iš Drezdeno, kur gyvena su jaunute antrąja žmona, į Peterburgą sužinojęs apie savo įsūnio Pavelo mirtį. Meistras apsigyvena įsūnio nuomotame bute, bendrauja su jo aplinkos žmonėmis, blaškosi po miestą.
Skaitydama vis negalėjau atsikratyt jausmo, kad šis romanas yra tarsi duoklė Dostojevskiui – visur įžvelgiau aliuzijas į jo kūrinius: „Nusikaltimas ir bausmė“, „Lošėjas“, „Demonai“, „Broliai karamazovai“. O gal tik labai norėjau įžvelgti? Mano mintyse persipynė Dostojevskio ir Coetzee sukurti personažai, bei realios istorinės asmenybės. Dostojevskis kaip atskalūnas klaidžioja po šaltą ir niūrų Peterburgą kamuojamas galimos kaltės, o gal ieškodamas kaltųjų. Galbūt atsakymo, kas iš tikrųjų nutiko Pavelui.
Kūrinyje J.M.Coetzee paliečia daugybę temų: tėvų ir vaikų santykiai, kartų konfliktas, senėjimo jausmas; turtingųjų ir vargšų priešprieša, politika, naujos idėjos, būsimos revoliucijos nuojautos. Temos artimos ir pačiam Meistrui. Tekstas tirštas ir sudėtingas, tamsus ir niūrus.
Knygą rekomenduočiau visiems J.M.Coetzee gerbėjams. Nesusipažinusiems su Dostojevskio kūryba, greičiausiai pakaks paties Coetzee meistriškumo; skaičiusiems Dostojevskį – pavyks tiesiog dar truputėlį giliau įsijausti ir suvokti šį kūrinį.
August 28, 2020
مختصر و مفید ؛ رمانِ خلاقانه ی استاد کوتسی
----
از وقتی فرزندش مرده، از تمام زندهها متنفر است ...
روی تخت دراز میکشد، دستهایش را در سینه قلاب میکند، تندتند نفس میکشد و میکوشد شیطانی را که بر او سیطره یافته است پس براند. میداند بیش از هر چیز به جنازهای میماند که روی تخت افتاده و آنچه شیطان میخواندش شاید چیزی نباشد جز روح خود او که بالهایش را وحشیانه بر هم میکوبد. در این لحظه، زنده بودن برایش چیزی مثل غثیان است. میخواهد بمیرد و حتی بیشتر : محو و نابود شود.
... دیگر هیچگاه پسرش را نخواهد دید.
--------
زنی که کنار اوست چه؟ آیا از آن تکانهای که سبب شد خود را به مرد تسلیم کند پشیمان است؟ اگر آن اتفاق نیفتاده بود، گردش امروز میتوانست نشانهی شروع یک اغواگری تمامعیار باشد، چرا که بیگمان این همان چیزی است که یک زن میخواهد : دنبالش بیفتی، دلش را ببری، اغوایش کنی و او را تسلیم خود سازی! حتی وقتی هم که خود را تسلیم میکند، نمیخواهد وادادنی عیان باشد، بلکه میخواهد با هالهای شیرین از سردرگمی درآمیزد، میخواهد با دست پس بزند و با پا پیش بکشد. سپرانداختن، اما نه یک بار برای همیشه. میخواهد بیندازد و باز بردارد، باطراوت، احیاشده، دوشیزهوار، مهیای آنکه باز دلی از او ببرند و باز تسلیم شود. بازی با مرگ، بازی رستاخیز
--------
سادهدلها نمیتوانند فرق رویا و واقعیت را تشخیص دهند. رویاها را باور میکنند.
----
از وقتی فرزندش مرده، از تمام زندهها متنفر است ...
روی تخت دراز میکشد، دستهایش را در سینه قلاب میکند، تندتند نفس میکشد و میکوشد شیطانی را که بر او سیطره یافته است پس براند. میداند بیش از هر چیز به جنازهای میماند که روی تخت افتاده و آنچه شیطان میخواندش شاید چیزی نباشد جز روح خود او که بالهایش را وحشیانه بر هم میکوبد. در این لحظه، زنده بودن برایش چیزی مثل غثیان است. میخواهد بمیرد و حتی بیشتر : محو و نابود شود.
... دیگر هیچگاه پسرش را نخواهد دید.
--------
زنی که کنار اوست چه؟ آیا از آن تکانهای که سبب شد خود را به مرد تسلیم کند پشیمان است؟ اگر آن اتفاق نیفتاده بود، گردش امروز میتوانست نشانهی شروع یک اغواگری تمامعیار باشد، چرا که بیگمان این همان چیزی است که یک زن میخواهد : دنبالش بیفتی، دلش را ببری، اغوایش کنی و او را تسلیم خود سازی! حتی وقتی هم که خود را تسلیم میکند، نمیخواهد وادادنی عیان باشد، بلکه میخواهد با هالهای شیرین از سردرگمی درآمیزد، میخواهد با دست پس بزند و با پا پیش بکشد. سپرانداختن، اما نه یک بار برای همیشه. میخواهد بیندازد و باز بردارد، باطراوت، احیاشده، دوشیزهوار، مهیای آنکه باز دلی از او ببرند و باز تسلیم شود. بازی با مرگ، بازی رستاخیز
--------
سادهدلها نمیتوانند فرق رویا و واقعیت را تشخیص دهند. رویاها را باور میکنند.
April 25, 2025
"چیزی نمیگذرد که ناگهان میپرسد: «چطور شد که پسرم مستأجر شما شد؟ هنوز حواسش هست که او را پسرم بنامد اگر اسمش را بگوید به لرزه خواهد افتاد.
زن مردد است و مرد میداند .چرا میتوانست بگوید پسر خوبی بود. ما هم از او خوشمان می آمد. اما مشکل بر سر بود است که سد راهش شده تا وقتی که نتوان این واژه را با تمام بی رحمی اش دور زد او آن را در برابر این مرد به زبان نخواهد آورد."
"حالا وقت آن است که خودش را روی قبر بیندازد. اما همین طور یکباره که نمی شود. این بریده ی خاک بیش از حد غریب است و هیچ احساسی را در وجود او بیدار نمیکند گذشته از این به این سلسله ی دستان اعتماد ندارد. به این دستان لابد بی اعتنایی که اعضای پسرش را در خاک کرده اند، آنگاه که او چون گوسفندی بی خبر هنوز در درسدن بود. او هنوز مهیای نشستن در قطار تقدیر نیست، قطاری که او را از خاطره ی هنوز زنده ی پسر به نام او در گواهی فوت می رساند و از آنجا به شماره ی روی صلیب با خودش میگوید :موقت: هیچ عددی نهایی نیست، همه موقتند. اگر جز این میبود بازی به پایان میرسید. به طرفه العینی چرخ باز خواهد چرخید اعداد به تکاپو خواهند افتاد و همه چیز درست خواهد شد."
امتیازی که در اصل به کتاب میدم سه هست ولی در صفحات آغازین درد از دست دادن و به خاک سپردن یک عزیز رو چنان باشکوه و ملموس شرح داده بود که همون لحظه تصمیم گرفتم در نهایت یک ستاره بیشتر بدم.
زن مردد است و مرد میداند .چرا میتوانست بگوید پسر خوبی بود. ما هم از او خوشمان می آمد. اما مشکل بر سر بود است که سد راهش شده تا وقتی که نتوان این واژه را با تمام بی رحمی اش دور زد او آن را در برابر این مرد به زبان نخواهد آورد."
"حالا وقت آن است که خودش را روی قبر بیندازد. اما همین طور یکباره که نمی شود. این بریده ی خاک بیش از حد غریب است و هیچ احساسی را در وجود او بیدار نمیکند گذشته از این به این سلسله ی دستان اعتماد ندارد. به این دستان لابد بی اعتنایی که اعضای پسرش را در خاک کرده اند، آنگاه که او چون گوسفندی بی خبر هنوز در درسدن بود. او هنوز مهیای نشستن در قطار تقدیر نیست، قطاری که او را از خاطره ی هنوز زنده ی پسر به نام او در گواهی فوت می رساند و از آنجا به شماره ی روی صلیب با خودش میگوید :موقت: هیچ عددی نهایی نیست، همه موقتند. اگر جز این میبود بازی به پایان میرسید. به طرفه العینی چرخ باز خواهد چرخید اعداد به تکاپو خواهند افتاد و همه چیز درست خواهد شد."
امتیازی که در اصل به کتاب میدم سه هست ولی در صفحات آغازین درد از دست دادن و به خاک سپردن یک عزیز رو چنان باشکوه و ملموس شرح داده بود که همون لحظه تصمیم گرفتم در نهایت یک ستاره بیشتر بدم.
May 28, 2016
There’s not really a lot of room for silliness in this review, not that Coetzee tends to lend himself to anything other than seriousness in general. Noted nepotistic asshole Martin Amis famously said that Coetzee’s entire corpus was "predicated on transmitting absolutely no pleasure." Sorry, Marty, but there is a distinct difference between you and JM: he can actually fucking write, and you have been reduced to a sound bite (and a footnote to literature that is already in the process of being forgotten). Should one feel that all books need necessarily provide ‘pleasure’ by whatever litmus Amis chose to define the parameters, count me out. I don't have enough fingers or toes to even provide a reasonable estimate of the number of books that I love that provided, oh, I don’t know, intellectual fucking stimulation before pleasure. Call me kooky.
The only thing I want to add here is a bit of context for this loveliest of books. In case anyone decides to read or revisit based on this review, it gives enormous dimensionality to bear in mind that Coetzee’s own son died not long before he wrote it. Thus, Dostoyevsky’s fictional dealing with his son’s death is very much a cathartic experience for the writer (FMD’s own son outlived him). The repeated motif of the son falling is excruciating when you bear in mind that JMC’s son fell to his own death in an accident. (Hey, I just realized that JM Coetzee initialized looks like the Jesus & Mary Chain.) I found all this out between the first and second times I read the book, and knowing the context just makes it all the more withering.
One last thing: for all you good friends of mine who worship Demons, here is a plumb opportunity to read a fictional account of Dostoyevsky interacting with that book’s inspiration—yet another asshole, Sergey Gennadiyevich Nechayev. And yes, this book will make you want to reread Demons. So do both and boogie on the disco ‘round.
The only thing I want to add here is a bit of context for this loveliest of books. In case anyone decides to read or revisit based on this review, it gives enormous dimensionality to bear in mind that Coetzee’s own son died not long before he wrote it. Thus, Dostoyevsky’s fictional dealing with his son’s death is very much a cathartic experience for the writer (FMD’s own son outlived him). The repeated motif of the son falling is excruciating when you bear in mind that JMC’s son fell to his own death in an accident. (Hey, I just realized that JM Coetzee initialized looks like the Jesus & Mary Chain.) I found all this out between the first and second times I read the book, and knowing the context just makes it all the more withering.
One last thing: for all you good friends of mine who worship Demons, here is a plumb opportunity to read a fictional account of Dostoyevsky interacting with that book’s inspiration—yet another asshole, Sergey Gennadiyevich Nechayev. And yes, this book will make you want to reread Demons. So do both and boogie on the disco ‘round.
September 15, 2025
احسنت اقای کوتزی، امید که ما هم غم خود را چنین بنویسیم 🖤🖤🖤
January 27, 2021
این کتاب را بخوانید اگر: 1) به آثار پستمدرن کوتسی و عدم قطعیت و بدل شدن سوژۀ نویسنده به سوژۀ نوشتهشده و ارجاعات و تلمیحات فراوان علاقهمندید، 2) شیفتۀ دنیای داستایفسکی و جدال همیشگی شک و ایمان و تقابل نسلها و کند و کاو در دنیای دیوانهوار انقلابیون هستید، 3) از خواندن یک ترجمۀ دقیق با فارسی پاکیزه و ویراسته لذت میبرید.
من بهشخصه به دو مورد اول هیچ علاقهای ندارم و کتاب را صرفاً به خاطر مورد سوم خواندم و حظّ لازم و کافی را هم بردم!
من بهشخصه به دو مورد اول هیچ علاقهای ندارم و کتاب را صرفاً به خاطر مورد سوم خواندم و حظّ لازم و کافی را هم بردم!
May 8, 2020
خواندن یعنی اینکه شما هم دست باشید، هم تبر و هم جمجمه. خواندن وانهادن خویش است، نه دور ایستادن و ریشخندکردن!
December 19, 2024
«گاهی فکر میکنم آیا ما، هرکداممان، لیاقت پناهگاه یا مأمنی را نداریم؟ جایی که تیغ عدالت دمی از بالای سرمان برداشته شود و بر ما شفقت آورند؟ آیا ما لایق آن چیزی نیستیم که لایقش نیستیم؟»
خاطرات خیالی!
شخصیت اصلیِ «استاد پترزبورگ» فیودور داستایفسکی است در اکتبر ١٨۶٩، درست قبل از شروع نوشتن سومین رمانش، «شیاطین». استاد در درسدن زندگی میکند، تا اینکه پس از مرگ ناگهانی پسرخواندهاش، پاول، در ١٢ اکتبر به سنت پترزبورگ فرا خوانده میشود. پاول در حادثهای مشکوک از ارتفاع سقوط کرده و مرده، حادثهای که معلوم نیست خودکشی بوده یا قتل. داستایفسکی که از دست طلبکاران فراریست، با اسم و پاسپورت جعلی به پترزبورگ میآید، ساکن اتاق پسرش میشود و با ماجراهایی سیاسی و واقعیاتی از زندگی او که باخبر نبوده درگیر میشود.
روایت کتاب نه واقعیت است و نه قصه. درواقع یکسری واقعیتها از زندگی داستایفسکی گرفته شده و در قالب قصه پرورده شده است، بنابراین نه داستان واقعی است، نه کاملا پرداخته ذهن نویسنده است. مثلا در «استاد پترزبورگ» پسر داستایفسکی در حادثهای در شهر پترزبورگ کشته میشود، ولی در واقعیت پسرخوانده داستایفسکی هیچوقت به این شکل نمیمیرد. در واقعیت این پسر خود کوتسی است که به شکل مشکوکی از ارتفاع سقوط کرده و جان خود را از دست داده است و با این کتاب تراژدی زندگی خود را با تاریخ پیوند میزند.
پدران و پسران، از دشمنی تا مرگ؛ کوتسی به روابط بین پدر و پسر میپردازد، به کشمکشها و رقابت بین آنها، به پشیمانی پدر و دلتنگی برای پسری که حالا دیگر برای همیشه رفته. پدری که نسبت به پسرش مهربان نبوده و حالا میخواهد جبران کند، اما هیچ راه جبرانی وجود ندارد؛ چون پسرش مرده است و مرگ فرصت هرگونه جبرانی را از او گرفته است. پدری که هم عزادار پسرش است و هم عزادار خود؛ در دنیای موازیِ استاد، او خود را با چشمان پاول میبیند، اگر استاد بتواند بفهمد که پاول واقعا در مورد او چه فکر میکرده، شاید خود را بهتر بفهمد...
کتابی جذاب بهخصوص برای داستایفسکی خواندهها! پر از ارجاعات به رمانها و شخصیتها و زندگی داستایفسکی. رمانی که هم به تاریخ نظر دارد هم به زندگی شخصی کوتسی، با ترجمهای دقیق و پاکیزه و ویراسته.
و همانطور که سپاس ریوندی در مؤخره کتاب نوشته: استاد پترزبورگ اثری است بهغایت پیچیده و عمیق و به سؤالاتی میپردازد که با ملاحظاتی میتوان آن را به زندگی هر فرد در یک رژیم سیاستاً سرکوبگر اطلاق کرد.
خاطرات خیالی!
شخصیت اصلیِ «استاد پترزبورگ» فیودور داستایفسکی است در اکتبر ١٨۶٩، درست قبل از شروع نوشتن سومین رمانش، «شیاطین». استاد در درسدن زندگی میکند، تا اینکه پس از مرگ ناگهانی پسرخواندهاش، پاول، در ١٢ اکتبر به سنت پترزبورگ فرا خوانده میشود. پاول در حادثهای مشکوک از ارتفاع سقوط کرده و مرده، حادثهای که معلوم نیست خودکشی بوده یا قتل. داستایفسکی که از دست طلبکاران فراریست، با اسم و پاسپورت جعلی به پترزبورگ میآید، ساکن اتاق پسرش میشود و با ماجراهایی سیاسی و واقعیاتی از زندگی او که باخبر نبوده درگیر میشود.
روایت کتاب نه واقعیت است و نه قصه. درواقع یکسری واقعیتها از زندگی داستایفسکی گرفته شده و در قالب قصه پرورده شده است، بنابراین نه داستان واقعی است، نه کاملا پرداخته ذهن نویسنده است. مثلا در «استاد پترزبورگ» پسر داستایفسکی در حادثهای در شهر پترزبورگ کشته میشود، ولی در واقعیت پسرخوانده داستایفسکی هیچوقت به این شکل نمیمیرد. در واقعیت این پسر خود کوتسی است که به شکل مشکوکی از ارتفاع سقوط کرده و جان خود را از دست داده است و با این کتاب تراژدی زندگی خود را با تاریخ پیوند میزند.
پدران و پسران، از دشمنی تا مرگ؛ کوتسی به روابط بین پدر و پسر میپردازد، به کشمکشها و رقابت بین آنها، به پشیمانی پدر و دلتنگی برای پسری که حالا دیگر برای همیشه رفته. پدری که نسبت به پسرش مهربان نبوده و حالا میخواهد جبران کند، اما هیچ راه جبرانی وجود ندارد؛ چون پسرش مرده است و مرگ فرصت هرگونه جبرانی را از او گرفته است. پدری که هم عزادار پسرش است و هم عزادار خود؛ در دنیای موازیِ استاد، او خود را با چشمان پاول میبیند، اگر استاد بتواند بفهمد که پاول واقعا در مورد او چه فکر میکرده، شاید خود را بهتر بفهمد...
کتابی جذاب بهخصوص برای داستایفسکی خواندهها! پر از ارجاعات به رمانها و شخصیتها و زندگی داستایفسکی. رمانی که هم به تاریخ نظر دارد هم به زندگی شخصی کوتسی، با ترجمهای دقیق و پاکیزه و ویراسته.
و همانطور که سپاس ریوندی در مؤخره کتاب نوشته: استاد پترزبورگ اثری است بهغایت پیچیده و عمیق و به سؤالاتی میپردازد که با ملاحظاتی میتوان آن را به زندگی هر فرد در یک رژیم سیاستاً سرکوبگر اطلاق کرد.
October 30, 2020
Visų pirma, šią knygą jau seniai buvau nusižiūrėjęs, tiktai buvo kilę abejonių ar verta pirkti, ar patiks, o gal nelabai. Nes juk būna, kad nusiperki knygą ir atrodo tikrai patiks, bet pradedi skaityti ir kažkaip nuomonė kardinaliai pasikeičia. Visa tai nutiko ir su šia knyga. Tikėjausi, kad bus tikrai išsamus aplinkos bei veikėjų charakterių aprašymas, tačiau viso to pasigedau. Apie Peterburgą ir veikėjus supančią aplinką, buvo parašyta labai paviršutiniškai.
Nors pati knygos idėja man patiko. Veiksmas knygoje vyksta 1869 metais rudenį. Iš Vokietijos į Peterburgą atvyksta sielvartaujantis tėvas, norintis išsiaiškinti savo įsūnio mirties priežastis. Apsistoja įsūnio nuomotame kambaryje pas viena pagyvenusią moterį ir dėvėdamas jo rūbus stengiasi išsiaiškinti dėl kokių priežasčių jaunuolis mirė.
Beskaitant knygą, pamažu supranti, kad tėvas tai Fiodoras Dostojevskis. Knygoje gilinamasi į vaikų ir tėvų konfliktą, vyro ir moters nesantuokinius ryšius. Knygoje pilna machinacijų būdingų slavų tautoms, vyrauja revoliucijos nuotaikos, bandymas kovoti už savo įsitikinimus. Kurinys įdomus, perskaityti verta, tačiau nemanau, kad išliktų atmintyje ilgai.
https://www.facebook.com/miciausknygos
Nors pati knygos idėja man patiko. Veiksmas knygoje vyksta 1869 metais rudenį. Iš Vokietijos į Peterburgą atvyksta sielvartaujantis tėvas, norintis išsiaiškinti savo įsūnio mirties priežastis. Apsistoja įsūnio nuomotame kambaryje pas viena pagyvenusią moterį ir dėvėdamas jo rūbus stengiasi išsiaiškinti dėl kokių priežasčių jaunuolis mirė.
Beskaitant knygą, pamažu supranti, kad tėvas tai Fiodoras Dostojevskis. Knygoje gilinamasi į vaikų ir tėvų konfliktą, vyro ir moters nesantuokinius ryšius. Knygoje pilna machinacijų būdingų slavų tautoms, vyrauja revoliucijos nuotaikos, bandymas kovoti už savo įsitikinimus. Kurinys įdomus, perskaityti verta, tačiau nemanau, kad išliktų atmintyje ilgai.
https://www.facebook.com/miciausknygos
March 30, 2019
3,5
Η πρώτη μου επαφή με τον Κουτσι. Ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο . Που καταπιάνεται με κάποια από τα σπουδαιότερα θέματα της παγκόσμιας αφήγησης . Τι σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών, την σχέση μεταξύ αλήθειας και ψέματος, την σχέση εξουσίας ανάμεσα στους ανθρώπους, την σχέση νιάτο και γηρατειών, την σχέση συντήρησης και προοδευτισμού, αλλά κυρίως την προδοσία ανάμεσα σε αυτές τις σχέσεις.
Η πρώτη μου επαφή με τον Κουτσι. Ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο . Που καταπιάνεται με κάποια από τα σπουδαιότερα θέματα της παγκόσμιας αφήγησης . Τι σχέση μεταξύ γονέων και παιδιών, την σχέση μεταξύ αλήθειας και ψέματος, την σχέση εξουσίας ανάμεσα στους ανθρώπους, την σχέση νιάτο και γηρατειών, την σχέση συντήρησης και προοδευτισμού, αλλά κυρίως την προδοσία ανάμεσα σε αυτές τις σχέσεις.
August 1, 2018
Il compito che mi è stato affidato: serbare nel cuore e mettere insieme le disiecta membra. Poeta, suonatore di lira, incantatore, signore della resurrezione, è questo il mio compito. E la verità? Spalle rigide e curve su una scrivania e il dolore di un cuore che batte lentamente. Un cuore di tartaruga. Sono arrivato troppo tardi per sollevare il coperchio del sepolcro, troppo tardi per baciarti la fronte fredda e liscia. Se la mie labbra, sensibili come i polpastrelli di un cieco, avessero potuto sfiorarti almeno una volta, non avresti lasciato il mondo con quel rancore per me. Ma te ne sei andato via, col nome di Isaev e io, vecchio uomo, vecchio pellegrino, resto qui, ti seguo a distanza, inseguo un'ombra viola sul grigio, un'eco.
Coetzee è capace di immedesimarsi veramente nei suoi personaggi. Lo ha fatto con Elizabeth Costello e con la protagonista di Nel cuore del paese. E lo ha fatto anche con Dostoevskij, che non è un semplice fantoccio creato dalla mente dell’autore, bensì un vero e proprio essere umano, reale, che ha vissuto. Coetzee gli dà voce, ed è una voce che sembra presa direttamente dai romanzi di Fëdor. Ci sono il ritmo delle frasi, la frenesia delle parole o la lentezza dei pensieri, il tono bituminoso dei testi, le numerose discussioni con il sè. Eppure, il tutto mi è parso un po’ lento, all’inizio. Forse proprio perché Coetzee è riuscito a rendere i modi di Dostoevskij. Ciò mi ha rallentato. Mi immaginavo i giochi di parole e i continui rivolgimenti di discorsi alla Elizabeth Costello, ed invece ho trovato i pensieri fissi di uno scrittore che, di fronte alla morte sospetta del figlioccio, combatte con la propria ombra, con il mondo del figlio, con i conoscenti del figlio. E, nello stesso momento, deve capire come affrontare la perdita di una persona che era importante per lui, anche se questa persona non lo sapeva. Un discorso doloroso, certo, ma che scava nell’intimo umano come fanno i romanzi di Fëdor.
Per quanto può andare avanti ad aspettare un fantasma?
Libro letto per la All-over-The-World Book Challenge perché ambientato in Russia 🇷🇺 (San Pietroburgo)
Coetzee è capace di immedesimarsi veramente nei suoi personaggi. Lo ha fatto con Elizabeth Costello e con la protagonista di Nel cuore del paese. E lo ha fatto anche con Dostoevskij, che non è un semplice fantoccio creato dalla mente dell’autore, bensì un vero e proprio essere umano, reale, che ha vissuto. Coetzee gli dà voce, ed è una voce che sembra presa direttamente dai romanzi di Fëdor. Ci sono il ritmo delle frasi, la frenesia delle parole o la lentezza dei pensieri, il tono bituminoso dei testi, le numerose discussioni con il sè. Eppure, il tutto mi è parso un po’ lento, all’inizio. Forse proprio perché Coetzee è riuscito a rendere i modi di Dostoevskij. Ciò mi ha rallentato. Mi immaginavo i giochi di parole e i continui rivolgimenti di discorsi alla Elizabeth Costello, ed invece ho trovato i pensieri fissi di uno scrittore che, di fronte alla morte sospetta del figlioccio, combatte con la propria ombra, con il mondo del figlio, con i conoscenti del figlio. E, nello stesso momento, deve capire come affrontare la perdita di una persona che era importante per lui, anche se questa persona non lo sapeva. Un discorso doloroso, certo, ma che scava nell’intimo umano come fanno i romanzi di Fëdor.
Per quanto può andare avanti ad aspettare un fantasma?
Libro letto per la All-over-The-World Book Challenge perché ambientato in Russia 🇷🇺 (San Pietroburgo)
Displaying 1 - 30 of 399 reviews