Het leven in een vinexwijk verloopt niet altijd soepel. Daar weet Naima El Bezaz, die zelf al bijna tien jaar in zo'n buurt woont, alles van. In haar autobiografische roman Vinexvrouwen beschrijft zij het wel en wee van haar gezin in deze typisch Nederlandse nieuwbouwwijk. Als Marokkaanse kijkt zij met een fris oog naar de Hollandse gewoontes, al speelt er nog iets anders mee: de vinexwijk wordt bevolkt door heel wat meer nationaliteiten. Terwijl haar dochter op school christelijke liedjes leert, verbaast El Bezaz zich over de Nederlanders. Ze snapt eigenlijk niets van. Hoog tijd dat zíj eens een inburgeringscursus volgen!
Naima El Bezaz (born 1974 in Meknes, Morocco- August 2020) was a Moroccan-Dutch writer, who also gave lectures and wrote stories, essays and columns.
Her family immigrated to The Netherlands when she was four years old. After finishing high school she went to college, but quit to start a career in writing. She met author Yvonne Kroonenberg at a lecture who got her into contact with publisher "Contact", resulting in her first book, "The Way North". This title appeared in 1996 and for this book she received the "Jenny Smelik-IBBY-prijs", an award for authors of children's or youth literature focusing on miniority children in the Netherlands. The novel became very popular among Dutch youths.
In 2002 her second novel The Devil's Lover appeared and the story bundle became an instant bestseller. In Jack Spijkerman's Kopspijkers she read an explicit passage of her book, angering Muslims and Christians.
In September 2006 her third and most controversial book appears, The Expelled One is full of explicit content and criticism of religious dogmatism. Uitgeverij Contact calls it "The Moroccan-Dutch Turks Fruit" (referring to the famous taboo breaking Jan Wolkers novel).
’Ik ben een Marokkaan in een vinexwijk. Een Marokkaan die het in de ogen van andere Marokkanen heeft gemaakt, omdat ik in een wijk woon vol blanke autochtonen. Maar die laatsten hadden wat bezorgd gekeken toen ze zagen dat er gekleurde mensen naast hen kwamen wonen. Gaan daardoor de huizenprijzen in de buurt omlaag? Ja, vooral nu het crisis is. Meer allochtonen zoeken deze rustige, mooie en kindvriendelijke buurten.’
Zo begint het autobiografische Vinexvrouwen van Naima El Bezaz. Met een scherpe, humoristische blik schetst ze het profiel van ‘de Nederlander’ afgetekend tegenover ‘de allochtoon’. Hierbij neemt ze geen blad voor de mond. Dit maakt het verhaal grappig, maar af en toe ook wel erg zwart-wit.
Het boek is een verzameling gebeurtenissen uit het dagelijks leven: direct, to the point en vlot geschreven. Je vliegt door dit ogenschijnlijk grappige portret van de bewoners van een vinexwijk heen. Tegelijkertijd schrijft El Bezaz - die een personage is in haar eigen roman - over haar eigen depressie alsook over de psychische en relationele problemen die zich achter de voordeuren in de wijk bevinden. Het lijkt misschien alsof het iedereen voor de wind gaat, maar niets is minder waar. Elk huisje heeft zijn kruisje, zoals het spreekwoord luidt.
Nu de auteur is overleden, is het wel moeilijk om haar overpeinzingen over het leven en de dood te lezen, zeker in het hoofdstuk dat over zelfmoord gaat. Tegelijkertijd schuilt in die kwetsbaarheid ook de kracht van Vinexvrouwen: de auteur is net zo streng voor zichzelf als voor de ander. Een interessante, eerlijke en heel persoonlijke bespiegeling op onze maatschappij vol herkenbare observaties.
Voorop staat ‘roman’, maar dat is te veel eer. Het is een verzameling schetsen, die ook in een tijdschrift hadden kunnen staan, of helemaal nergens. Ze lezen vlot weg, maar daarmee is vrijwel alles gezegd. Ik begreep dat de buurtbewoners boos waren omdat ze onheus zijn getypeerd. Dat veroorzaakte wat ophef en meerdere drukken. De vertelster is een ongericht projectiel met weinig slagkracht en een fantasie gericht op andermans oren. Het vervolg van deze ‘roman’ heet “Meer vinexvrouwen”. Dat zegt genoeg. 10-08-2020: vorige week heeft El Bezaz zelfmoord gepleegd. Toen ik bovenstaande teruglas wist ik niet meer was ik bedoelde met weinig slagkracht en fantasie gericht op andermans oren. Dat kan ik alleen nog maar vermoeden.
Ik vind het een leuk boek. De ervaringen van de schrijfster in haar Vinex-wijk zijn grappig en soms ook herkenbaar. Hoewel ik zelf nooit in een Vinex-wijk gewoond heb. Ik heb naar het verhaal geluisterd. Hoewel ze het niet zelf voorleest, lijkt het wel of zij het zelf boek voorleest omdat het haar ervaringen zijn. Omdat de schrijfster inmiddels is overleden, is dat toch een beetje gek. In een van haar columns heeft ze het ook over zelfmoord. Gezien het feit dat ze in 2020 zelf een einde heeft gemaakt aan haar leven krijgt die column een hele andere lading. Overigens benoemt ze in andere columns haar problemen met depressie soms ook tussen neus en lippen door. Er is ook een vervolg op dit boek. Die ga ik ook nog een keer lezen.
3 / 3,5 ster. Vinexvrouwen is een boekje dat ik eigenlijk al eerder had moeten/willen lezen, maar ik kwam 'm onlangs pas tegen. Leuke, column-achtige, stukjes waar veel vermaak in zit. Hier en daar schurkt het ook tegen dingen aan waarvan ik denk dat Naima het nu anders gedaan zou (kunnen) hebben, maar destijds was dit zeker raak en scherp. Jammer dat we haar helaas moeten missen nu maar dit boekje is zeker een aanrader voor tussendoor.
Vandaag kreeg je dit boek gratis als je de http://www.leesditboek.nl/ app downloadde. Daar de titel op mijn te lezen lijstje stond meteen gedaan. Erg aardig dat ze je zo laten kennis maken met titels: je moet het wel meteen lezen, want deze gratis boeken zijn tijdelijk. Drie dingen wil ik erover kwijt - het is een iPad app dus moet je het op de iPad lezen, in landscape, want portrait kan het niet. Vrij kleine bladspiegel met -heel storend- linksboven het omslag. Maar erger was dat er regelmatig stukken ontbraken. Valt niet te zeggen of dat slechts om een regel ging of dat er hele bladzijden ontbraken... - het is een flutboek. Ze zeurt maar door over dat Marokkaanse en allochtoon / autochtoon en doet zelf net zo irritant mee. Soms wordt het inhoudelijk net wat interessanter maar het blijft allemaal veel te oppervlakkig. En humoristisch vind ik het ook niet. - de schrijfstijl is niet best...
Niet gelezen, maar geluisterd. Na één cd had ik er eigenlijk al genoeg van, maar heb ze toch alle vier weten uit te luisteren. De humor van Naima is niet altijd de mijne en zeker de manier waarop het boek werd voorgelezen was af en toe erg over de top.
Het kabbelt, maakt nergens een punt en schuurt niet. Het leest lekker door maar is als een kleffe hamburger bij mc donalds. En dan eet ik niet eens vlees.
"Vinexvrouwen" is geen boek, maar een verzameling columns (38 in totaal) met voornamelijk verzonnen onderwerpjes die El Bezaz in haar eigen woonwijk "Westerwatering" in Zaandam situeerde. Je leest het zó uit, en dat is het meest positieve dat je erover kunt zeggen. Alle verhalen zijn nogal aangedikt tot aan het punt waar het volkomen ongeloofwaardig wordt. De personages over wie ze schrijft (behalve zichzelf) zijn ééndimensionaal en karikaturen. Ik kan me voorstellen dat wie zichzelf herkende als figurant in haar verhaal niet zo blij zal zijn geweest: Iedereen wordt in het meest zwart mogelijke licht geplaatst
Met de kennis van nu is een stukje uit hoofdstuk 26 voorspellend: "... Soms lukt dat niet. Dan kanpt er iets. De geest breekt en de enige uitweg die ik dan zie is de dood. .... Mensen willen niet sterven, maar ze willen van hun pijn af."
Naima El Bezaz schrijft in 'Vinexvrouwen' over haar eigen ervaringen als Marokkaanse bewoonster van een 'Hollandse' vinexwijk. In Nederland betekent het wonen in een vinexwijk dat je het gemaakt hebt. Het blijkt echter allemaal minder mooi dan gedacht. Op vlotte, eerlijke en ironische wijze deelt Naima haar visie op Nederland, op de vinexwijk en de verhouding tussen stad en land. Het boek staat bol van de beeldvorming, stereotypering en opposities. Een interessante casus voor de cursus 'Nederlands landschap'.
Gemiddeld genomen houd ik niet van hypes. Dus toen na het verschijnen van deze roman "iedereen" verkondigde dat dit boek gelezen moest worden, ben ik er met een grote boog omheen gelopen. Maar stiekem bleef ik wel nieuwsgiering. En ik werd niet teleurgesteld. Het is in mijn beleving namelijk meer dan alleen maar een hilarische opsomming van belevenissen in een Vinex-wijk. Er zit absoluut een rauw en zwart randje aan de verhalen, ingekleurd door de persoonlijke omstandigheden van de schrijfster. En dat betreft dan niet alleen haar buitenlandse afkomst, maar ook haar strijd met depressies.
Wonen in een stad is moeilijk te verbinden met haar worstelingen, maar is ook bekend bij mensen die hierheen zijn gemigreerd.Het kan grappig zijn, maar het is ook best triest hoe ze constant haar depressie noemt, want je kunt zien hoeveel ze ermee worstelde, maar het probeert om het informeel te maken.
Af en toe een beetje grappig, deze opsomming van stereotypen over stad/buitenwijk, flat/rijtjeshuis, allochtonen van diverse afkomsten, antidepressiva en ouderschap. Maar niet meer dan dat. Het gebrek aan interessant verhaal/plot/karakterontwikkeling zorgt ervoor dat Vinexvrouwen nogal dunnetjes aanvoelt.
Af en toe vond ik het grappig geschreven, maar het grootste deel dacht ik, phoe, wat komt El Bezaz cynisch over... Ik schrok bij een hoofdstuk echt van de felheid, dat iemand "egoïstische bitch" noemde. Verder voelde het aan als allemaal losse verhaaltjes, geen coherente roman.
Het is eigelijk een verzameling columns, terwijl er roman op de kaft staat. Het leest lekker snel en sommige zijn best boeiend. Toch miste ik een rode draad en vond ik de schrijfster te cynisch overkomen. Ook vond ik het soms erg overdreven geschreven.
Mooie Vinexanekdotes die heel smakelijk zijn. Wel zodanig vet aangezet dat de geloofwaardigheid ervan wel wegloopt gedurende het verder lezen. Toch een mooie spiegellezing van wonen en leven Nederland anno nu
Meegelezen met mijn dochter voor haar lijst op school. Een makkelijk boek om te lezen, met korte hoofdstukken . Geen aaneensluitend verhaal, maar losse columns over het leven in de Vinex-wijk, vanuit het oogpunt van Marokkaanse vrouw tussen Nederlandse buren. Zeker vermakelijk om te lezen.
Grappig, erg herkenbaar (als iemand van Marokkaanse komaf), direct boek! Leest lekker vlot door. Ergens ook tragisch vanwege het feit dat de schrijfster over haar depressie praat, en helaas daaraan gestorven is in 2020. Maar verder zou ik het boek zeker aanraden!
Een interessante kijk op integratie en met name hoe "Hollanders" zowel bewust als onbewust (nog) vol vooroordelen zitten. De schrijfstijl vond ik minder prettig lezen.