Esta historia

by Alessandro Baricco, Xavier González Rovira (Translator)

Ultimo Parri tiene cinco años la primera vez que ve un automóvil, diecinueve cuando combate en la batalla de Caporetto (uno de los episodios más sangrientos de la Primera Guerra Mundial), y veinticinco cuando conoce al gran amor de su vida (Elizaveta, una joven aristócrata rusa venida a menos tras la revolución bolchevique y con la que malvivirá vendiendo pianos). No será hasta años más tarde, sin embargo, que Ultimo logrará llevar a cabo su sueño. Esta historia es la historia de su vida.

Genres: Fiction, Italian Literature, Italy, Novels, Roman, Historical Fiction, Romance

320 pages, Paperback

First published January 1, 2005

About the author

Alessandro Baricco is an Italian writer, born at Torino in 1958. He's the author of several works, including the novels Lands of Glass (Selezione Campiello Award and Prix Médicis Étranger), Ocean Sea (Viareggio Prize), Silk, City, Emmaus or Mr. Gwyn, among others.

He is also the author of the majestic rewrite of Homer’s Iliad, the theatrical monologue Novecento, the essays Next: On Globalization and the World to Come or The Game.

Baricco hosted the book program "Pickwick" for Rai Tre, which, according to Claudio Paglieri, "invited Italians to rediscover the pleasure of reading." In 1994, he founded a school of "writing techniques" in Turin called Holden (as a tribute to Salinger), which, under his direction, has been a resounding success. Since the publication of Silk, which has become a long-standing bestseller both in Italy and internationally, Baricco has established himself as one of the great Italian writers of the new generations.

He was awarded the Fondazione Il Campiello Prize in 2020 and the Penna d’Oro Prize in 2022 for his body of work.

Reviews

[Luís · Rating 3 out of 5]

It is a book whose poetry I have appreciated as I read it. It is the story of a man through different characters who knew him, frequented him, and discovered a goal in his life: to build his racing circuit with 18 curves. That's a crazy dream that will guide his life.
A. Baricco is an author I did not know, and I admit that his writing style initially confused me. But then, we follow the rhythm of the narration, and above all, we go alongside Ultimo to see if he can realize his dream.
It starts from Italy and takes us to England, in the trenches of the First World War, in France and Spain; even if it is brief, it makes us meet strange characters, complex but of which we are surprised to appreciate the present.
This work is an endearing book with a particular style.

[Josef Del Processo · Rating 1 out of 5]

Ma me la racconti una storia, per favore?

Vi è mai capitato di uscire da una riunione-fiume di tre ore dicendovi mbe, ma alla fine che abbiamo deciso? Mbe ma che abbiamo detto? Ecco questo per me è baricco.
Però me la sono cercata, ogni tanto ci ricasco e ci sono cascato di nuovo. Con la storia che sono un prevenuto, di mentalità ristretta, con la puzza sotto il naso, alla fine per scagionarmi e tacitare la coscienza mi sento in dovere di leggere queste ciofeche.
e sento dire che questo non è nemmeno tra i peggiori...

[Marc Lamot · Rating 3 out of 5]

This novel shows a certain similarity with the celebrated Cloud Atlas by the British writer David Mitchell (also published in 2005): the different stories or parts of the novel each provide a different view on the previous story; but the version of Baricco is substantially better managed than that of Mitchell, both in style and in content.

In "Questa Storia" Baricco is a very clever applicator of techniques, styles and registers of language (his Italian is very smooth and rather easy to understand to foreigners with a basic knowledge of the language), and he brings us a story that tells us something about how people cope with reality. Especially the short passage in which the feeble-minded half brother of the main character is speaking, is a stylistic gem; and also the evocation of the chaotic retreat of the Italian troops in the first world war (after the battle of Caporetto) can be classified among the better works about horrors of war.

Several times Baricco puts us on the wrong foot, and only gradually it becomes clear what the central thread of the story exactly is. I'm not going to say more about that than that it's about the crazy goal in life of a young Italian guy, a goal that has to do with his personal way to bring order into the chaos of existence. Baricco also succeeds in bringing beautiful personal portraits of his characters and the delicate interaction between them. Finally the whole novel is pervaded by a refined melancholic haze, which made me think of "The Great Gatsby" by Scott Fitzgerald, because also that book is about (un)fulfilled dreams (and about fast cars!). Cleverly done, Alessandro!

[Jovi Ene · Rating 4 out of 5]

Omul este cu adevărat fericit atunci când își îndeplinește misiunea vieții, cea pe care și-o stabilește singur. Până atunci, este doar într-o perioadă de așteptare.
Pentru italianul Ultimo Parri, dorința care îl menține în viață este construirea primului circuit automobilistic circular, cu 18 curbe și o linie dreaptă. Pentru asta, trece prin tragedii, două războaie mondiale și pierderea perechii perfecte.
Baricco construiește ”această poveste” în fragmente total diferite, cu naratori diferiți și stiluri diferite, pentru a sublinia deosebirea dintre concepții și personalități atunci când se află în fața omului care-și caută fericirea. Oare până când și până unde suferim să ne îndeplinim idealurile?

[Martinis · Rating 5 out of 5]

Non è importante se le persone, alla fine, non riescono a trovarsi. Non tradirsi, quello è importante.
Le disse che lui doveva arrivare prima della morte, e ce l'avrebbe fatta sicuramente se solo lei si comportava bene.
Le disse di guardare come la strada aveva deciso di aiutarli e si era messa tutta diritta, perchè arrivassero prima.
E le spiegò che la bellezza di un rettilineo è inarrivabile, perché in essa è sciolta qualsiasi curva, e insidia, in nome di un ordine clemente e giusto.
E' una cosa che possono fare le strade, le disse, e che invece non esiste nella vita.
Perché non corre diritto il cuore degli uomini, e non c'è ordine, forse, nel loro andare.

[Maksym Karpovets · Rating 4 out of 5]

Один із останніх романів Алессандро Баріко. Соціокультурний фон - початок минулого століття. Хоча події є швидше декораціями, які легко змінюються і замінюються, на основі яких проростає ціле покоління в період між автопробігом Париж-Мадрид 1903 року і легендарним раллі „Мілле Мілья” 1950-го. Крізь очі персонажів ми стаємо свідками не тільки розвитку автокультури, але й декструктивних віянь війни, що на завжди змінять життя як окремих індивідів, так і цілих народів. Показовими є записи в щоденнику Єлизавети, яка із хірургічною точністю фіксує особливості жіночої поведінки в суспільстві і таким чином віддзеркалює етичні та естетичні віяння в модерній Європі початку ХХ ст. Так само й через ставлення персонажа Останнього до машин відображається технократична складова культури, яка миттєво перетворила останню на цивілізацію. Тому не випадковими будуть асоціації із філософськими міркуваннями Освальда Шпенглера, Хосе Ортега-і-Гасета та іншими теоретиками, що спробували „вловити” зміни в людині і її оточенні, а також зрозуміти, що ми назавжди втратили.

Проза Барікко може видатись на перший погляд жорстокою, цинічною і надто холодною. Мимоволі здається, що автор навмисно провокує нас безжалісними сценами вбивства чи розправи. Проте за цим „беземоційним” обличчям ховається вир почуттів, запитань і рефлексій, в першу чергу, щодо людської природи. Напевно, це основний смислови запит автора: яким чином людині бути людиною в наш час? Як вберегти себе в світі жорстокості? На жаль, ствердної відповіді не знайти ні в романах Без крові і Така історія, ні в міні-романах Шовк, Море-океан, Місто. З іншого боку, ми читаємо такі романи не для ствердних і однозначних відповідей. Для цього й пише Барікко, щоб грамотно поставити питання про людину, світ, любов, сенс буття, які ще довго лунатимуть після прочитання.

[Larnacouer de SH · Rating 4 out of 5]

Neden hep üzgünsün, diye sordum.
Üzgün değilim.
Üzgünsün.
Yok, dedi. Bana göre, dedi, insan yıllarca yaşıyor ama aslında o yılların ancak küçük bir bölümünde gerçekten yaşıyor, yani yapmak için doğduğu şeyi yapabildiği yıllarda. İşte o zaman mutlu oluyor. Geri kalan zaman beklemekle ya da anımsamakla geçen zaman. Beklediğin ya da anımsadığın zaman, dedi, ne üzgünsündür ne de mutlu. Üzgün görünürsün ama yalnızca bekliyor ya da anımsıyorsundur. Bekleyen insan üzgün değildir, anımsayan insan da. Yalnızca uzaktır.
Ben bekliyorum, dedi.
Ne?
Uğruna doğduğum şeyi yapmak için bekliyorum.

//

Okurken kendi kendime asıyorum kesiyorum "kesin en beğenmediğim kitabı bu olacak he" falan, ilk yarıdan sonra işler değişiyor tabii. Bi' bakıyorum bi' deli Baricco hayranı geri dönmüş, kıkırdıyor, şaşırıyor, alıntıları not ediyor, hele!
Yazarın okuyucu bünyesinde etkisi büyük, Yarım Kalmış Bir Hayal kitabını üç yılda tamamlamış, okurken biraz zorlanmışız çok mu?

2019'un bana kattığı en güzel şeylerden birisin be Baricco. Stanliğime zeval gelmesin aman.
Ben yine varım diyorum.

[Virginia · Rating 4 out of 5]

- Lo sa come si fa a riconoscere se qualcuno ti ama?
- Non ci ho mai pensato
- Io sì
- E ha trovato una risposta?
- Credo che sia una cosa che ha a che vedere con l'aspettare. Se è in grado di aspettarti, ti ama

[Linda · Rating 5 out of 5]

Bariko ir mana literatūras altāra centrālajā vietā. Protams, kopā ar vēl pārdesmit elkiem, bet viņš tur ir.

Bariko ir viens no lieliskākajiem stāstniekiem, ko esmu lasījusi un turpināšu lasīt. Pat tad, ja sižetiski nekas daudz nenotiek, viņa teikumi mani aizveduši brīnišķīgākajos valodas piedzīvojumos. Romāns, kas sākās ar autosacīkstēm - nav mana tēma. Bet ar kādu aizrautību es lasīju!

Īstenībā nesaprotu, kādēļ lasu Bariko tik maz un tik reti. Varbūt tieši tādēļ katra reize, kad viņa romāni nonāk manās rokās, tas ir īpaši mirdzošs dārgakmens, kura šķautnēs es varu lūkoties lēni un baudpilni.

Viesnīcas istaba, kad visas tavas lietas jau saliktas somās un palikusi tikai nekārtība, tava nekārtība, ir ļoti skaista, tāda istaba un tās nekārtības ir skaistas pēdas, un žēl, ka tās izlasa un izdzēš vienīgi garlaikotas apteksnes, kuru domas lidinās citur.

[Rebecca · Rating 4 out of 5]

immenso, baricco, in questo libro che è tutta una vita, con le sue sconfitte e le sue piccole vittorie. un libro che racconta l'attesa, la vendetta, il rancore, la rivincita, le forme più impossibili di amore. e finisce col raccontarci, noi nei nostri difetti e nelle nostre aspirazioni mancate.

[Dina · Rating 3 out of 5]

Es bueno. No tan bueno como otros, pero bueno al fin y al cabo. El principio (20 primeras páginas) son una verdadera tortura. Baricco nos cuenta la historia de una carrera de principios de siglo XX y te quieres morir. Luego comienza la acción y la cosa mejora, sb todo con la voz de Elizaveta.

[Giordana · Rating 3 out of 5]

Diciamo che mi ha piacevolmente sorpresa. Mi aspettavo di abbandonarlo di nuovo e lasciarlo a metà come ho già fatto in passato. Invece questa volta sono riuscita a finirlo e perfino ad entrare all’interno delle dinamiche della storia.
Baricco non è uno dei miei scrittori preferiti e questo lo riconfermo. Lo trovo a volte un po saccente.
Però devo dire che in questo romanzo mi ha colpito non il protagonista Ultimo, ma la ragazza Elizaveta. Forte, determinata, mi ha dato l’idea di una ragazza che non si fa mettere i piedi in testa da nessuno, e il fatto che la conosciamo solo tramite le pagine del suo diario segreto, fa svelare questa parte intima e sensibile che mi è piaciuta molto.
Lo consiglio? Per gli amanti di Baricco sicuramente.

[Edita · Rating 5 out of 5]

Atleidimas čia niekuo dėtas, aš Kabirijai jau atleidau. Bet jis man nebeegzistuoja. Atmintis labai svarbu. Nėra kaltų, bet lieka žmonės, kurie liovėsi egzistavę. Tai mažiausia, ką galime padaryti. Tai yra teisinga.

[Vasco Lucas Pires sj · Rating 5 out of 5]

Singeleza. Acho que é a palavra que procurava, sem ter a certeza se é a melhor. Uma escrita singela, que se personifica em Ultimo, o rapaz com sombra d'Ouro.

Questa Storia é a história de um rapaz apaixonado por estradas.

Mas é também as histórias de um professor de matemática restaurador de dignidades, de uma americana indiferentemente russa, do irmão daquele que era primogénito e último, de uma mãe que é tal e qual a filha. História de pessoas, de um modo ou de outro, tocadas pela sombra d'Ouro.

“Sentiu as lágrimas a subirem-lhe aos olhos e parou de olhar o campo, e tudo, inclinando a cabeça para fixar o infinito que era dentro de si, como fazem os adultos quando de repende não conseguem mais entender.” (p. 60)

(Tradução minha)

[Arwen56 · Rating 2 out of 5]

... fu lì che le si fermò il cuore.

Così finisce Questa storia. Non è facile commentarlo. Mi è piaciuto, tutto sommato, tuttavia non mi ha del tutto soddisfatto. Tornano qui situazioni e temi già cari a Baricco. Come altri personaggi dei suoi romanzi, Ultimo Parri ha un sogno ed una vita per realizzarlo. E, come già altre volte, alla fine non si capisce bene se ci riesce o no, perché il confine tra successo e fallimento è sempre molto labile. Forse perché la vita è proprio così, forse perché siamo una generazione di inquieti, che non riesce mai a far "tornare i conti" fino in fondo, sempre in bilico come siamo tra pessimismo ed idealismo, tra voglia di fare e momenti di sconforto. Non è un libro che si possa raccontare, va per forza letto. C'è una storia, ma i particolari vi direbbero poco, perché è soprattutto un viaggio dell'anima più che dei corpi. Comunque, per chi già conosce Baricco, ne consiglio la lettura. Agli altri suggerisco di non cominciare proprio da questo.

[Victoria Haf · Rating 2 out of 5]

This is the only book that I didn't quite like written by Baricco, I felt like it was very much about the same longing and unrequited love that he had already written about.
I actually loved the fist part, where the character as a child, falls in love with the streets, with the curves, the lines.
But then there's a big space of time, as he grows, and I felt this wasn't needed: he goes to war, then he sells pianos… he falls in love, but I don't know, I felt this wasn't very solid as a story

[Ani Artinyan · Rating 5 out of 5]

Обективността изисква да спомена, че петте звезди за Барико са повече от петте звезди за който и да било друг. Освен това са по-големи, по-приглушено ярки, по-вкусни, по-далечни и най-близки. Това е.

[Massimiliano · Rating 3 out of 5]

Come purtroppo molto raramente non accade quando si parla di Baricco, anche questo romanzo si conclude in un nulla di fatto. E' questa la sensazione che ho provato subito dopo aver chiuso il libro alla fine dell'ultima pagina. Il vuoto. Perplessità.
Eppure lo stile dell'autore è sempre quello lì, che riesce a prenderti e intrattenerti, eppure alcuni contenuti sono interessanti questa volta, eppure alcuni passaggi e alcuni personaggi (Elizaveta su tutti, pur non rispettando le attese) valgono la lettura, o quantomeno una classica lettura da ombrellone.

[Stefany Farias · Rating 5 out of 5]

Una novela que es como una pista de carreras, sin principio ni fin; que murió dónde había empezado; que podría recorrer varias veces, porque esa pista era la historia de Último.

[Edgar Trevizo · Rating 5 out of 5]

Voy a usar el adjetivo favorito de Baricco: bellísimo. Y también un tanto doloroso en lo personal, porque ahí está el amor de mi vida. Pero esa es otra historia.

[Aya Lawliet · Rating 5 out of 5]

"Mi ha detto che secondo lui la gente vive per anni e anni, ma in realtà è solo in una piccola parte di quegli anni che vive davvero, e cioè negli anni in cui riesce a fare ciò per cui è nata. Allora, lì, è felice. Il resto del tempo è tempo che passa ad aspettare o a ricordare. Quando aspetti o ricordi, mi ha detto, non sei né triste né felice. Sembri triste, ma è solo che stai aspettando, o ricordando. Non è triste la gente che aspetta, e nemmeno quella che ricorda. Semplicemente è lontana."

Mi sono riavvicinata dopo anni ai libri di Baricco, e in questa storia - 'Questa storia' - ho trovato alcune tra le pagine più belle che abbia mai letto. E queste righe, qui sopra, non so se espongano una verità universale ma sicuramente enunciano la MIA verità.
Una lettura calda e morbida, come una coperta d'inverno.

[Marijke Carpentier · Rating 5 out of 5]

Grandioos! Autoraces, oorlog, een bizar liefdesverhaal in een verbluffende vertelstijl.

[Miroslav Maričić · Rating 3 out of 5]

Ултимо, главни јунак, представља првог сина, и као што само име каже и последњег, Либеро Парија, занесењака, маштара, а можда и визионара. Шта је пар десетина или више крава зарад испуњења једног сна, који ће доћи и одвести породицу у сигурну луку. Тај сан ће доћи, само треба чекати, чекати довољно дуго. Либеро жели да развије посао са аутомобилима, тамо где их још увек нема, зато што је почетак двадесетог века. Ултимо жели кривине, праве природне кривине да пренесе у један ограђен простор намењен за трке. А шта жели она? Млада Руска девојка, раскошног музичког талента, из бело политички опредељене породице протеране услед револуције, жели само да буде богата. И да квари породице својим сплеткама и раскошном лепотом. И да прича о Ултиму.

„Ја сам реквијем који свира на вашим сеоским вратима, ја сам зараза у вашим мислима, која долази издалека, ја сам прашина у очима и црно под ноктима, ја сам реквијем лепих усана за љубљење, ја сам принцеза и принц, змај и мач, ја сам ноћ пожара који треба угасити. Ја сам принцеза реквијем. Амен.“

Ултимо је свеприсутан лик у књизи, ово је књига о њему, али он је често само атмосфером присутан у причама других ликова. Он је тих, ненаметљив, одмерен, стидљив, али оштро сече неморалне особе свом окружењу. И онда празнина, онда крај, онда сећање и патња, али Ултима више нема, остаје само прича о њему. Сваки бизак лик из Ултимовог окружења прича по једну причу из различитих углова његовог, односно, њиховог живота. Сви причају причу о Ултиму, а да га нико није у потпуности схватио нити разумео. Све је то сјајна основа за Барика да својом сјајном техником експериментише и створи неуобичајену приповест једног дечака. Дечака који јури свој сан, проводећи цео свој живот у близини аутомобила. И ми заједно са њим возимо ту трку живота очекујући да ћемо га у току приче на следећој кривини сусрести, али не њега нигде нема, он је само прича, сећање. Највише што нам Ултимо допушта је да осетим неку његову стару ватру која је пролетела, давно пре нас, попут тркаћег аутомобила у непрегледним кривинама живота.

„Готово без даха улетела је из једне кривине у другу, као у провалију, и открила да не чита Ултимов живот, већ га живи, у лудом ритму. Све што је знала било је ту, али ауто је ишао брже од њеног мозга и увек би стигао пре тако да је све било изненађење и ударац у срце. Успела се серпентинама Colle Tarso као да су кораци бруталног танга, спуштала се запрепаштена вратом прелепе жене и попут дугог удисаја прешла је благу кривину на челу старог математичара који је тражио свог сина. (...) Била је метак и хитац, незамисливе брзине, све док се није нашла пред последњом кривином, оном која је на цртежу била објашњена једном једином, једноставном речју. Елизавета.“

[Aija Ekmane · Rating 4 out of 5]

Lasīju un iesprūdu. Iesprūdu karā. ar mokām. Ar spītu. Pa lpp.. Lasīju. Tiku cauri karam un ieelpoju. Atkal sajutu Bariko.

"Mani vienmēr pārsteidzis, cik akli kļūst vecāki, skatoties uz savu bērnu sapņiem. Viņi tos vienkārši neredz. Ne jau aiz ļauna prāta."

"... un droši vien domājat, ka esmu bēdīgs, ka esmu neveiksminieks. Bet neticiet šīm ārējām pazīmēm. Ziniet, cilvēki nodzīvo daudzus gadus, bet petiesībā viņi ir dzīvi tikai tad, kad spēj darīt to, kā dēļ ir piedzimuši. Pirms un pēc tam viņi tikai gaida un atceras. Bet cilvēks, kurš gaida vai atceras, nav bēdīgs. viņš izskatās bēdīgs. Bet īstenībā vienkārši ir tālu prom."

P.S. Gada apņemšanās. Astotā.Lai pašai nesajūk.

[Dario · Rating 4 out of 5]

Come dice il titolo il libro è la storia di Ultimo, ma delle sette (se ben ricordo) parti che lo compongono solo nella prima (escludendo il prologo) lo vediamo direttamente e da vicino, per il resto intuiamo la sua presenza dalle parole delle persone che gli stanno vicine, senza mai riuscirlo ad afferrare davvero. Ogni sezione del libro è raccontata da un personaggio diverso o in un diverso momento della sua vita (anche qui la prima fa eccezione, presentando un narratore esterno), ed è questo uno spunto per Baricco per sperimentare nuovi modi di narrare.
Se volete davvero godervi il libro smettete pure di leggere qua, io l'ho apprezzato molto, proprio perchè non sapevo di cosa parlasse, se invece siete dei temerari andate pure avanti...
Ultimo è un uomo che passa la proprio vita inseguendo un sogno: raccogliere tutti i suoi momenti migliori (descritti nei vari capitoli del libro) in un circuito per automobili, senza preoccuparsi che qualcuno ci corra o meno. E così noi lo seguiamo in questa sua ossessione, sempre un passo indietro, sempre con la sensazione che subito dopo l'angolo finalmente lo incontreremo. Ma non succede. Il massimo che ci viene concesso è di sentire quello che una sua vecchia fiamma, probabilmente l'unica, ormai ricca e annoiata dalla vita prova percorrendolo a folle velocità, in una delle scene più commuoventi che io abbia mai letto (non so spiegare perchè, dovrete fidarvi).
Ottimo romanzo, molto più legato alla storia di quanto lo fossero lavori come City, presenta alcune descrizioni davvero toccanti, come quella della vita in trincea durante la prima guerra mondiale e della conseguente disfatta di Caporetto, o del mondo visto dagli occhi di un bambino ritardato, o di una ragazza della nobiltà russa che si diverte a rovinare famiglie, o della campagna in attesa della venuta delle automobili... Insomma, un libro da leggere, consigliato per chi vuole accostarsi a Baricco senza rischiare di subire un trauma troppo grosso :)

[⚔️Kelanth⚔️ · Rating 3 out of 5]

Che nervi, io questo libro nella mia incommensurabile ignoranza lo volevo proprio stroncare fino alle ultime dieci pagine. Già il mio dito pregustava il rilascio di quella miserrima stellina gialla e stare qui a scrivere di quanta pochezza c'era in questo libro. Insulso, noioso oltremodo, personaggi che non stanno ne in cielo ne in terra, un accozzaglia di pezzi di vita messi uno in fila all'altro. Insomma avevo proprio trovato finalmente un libro di Baricco da disprezzare, in quanto c’è sempre uno o due libri di un autore che non ci pace. Ora mi ritrovo a pensare alla risposta che darei se qualcuno mi chiedesse di consigliare questo libro. Già il fatto di starci a pensare implica che probabilmente lo farei, tutto per quelle stramaledette dieci pagine finali. Questo fa di un autore, un grande autore? Secondo me, sì. Dunque consiglio questo libro? Sì, tutto sommato, sì. Non posso certo direi che è il miglior Baricco e sicuramente non sarebbe il primo libro che proporrei a un lettore di primo pelo di questo autore. Sei slaeale Baricco mi hai strappato dalla tastiera queste due stelline in più. Ma quel sospiro, quelle dieci pagine finali le valgono eccome.

[Rosalba · Rating 3 out of 5]

Molto bella la parte centrale del libro, dove si parla della Grande guerra. Capo e coda poco trainanti.

Costruirò una strada come mai nessuno l'ha immaginata. Una strada che finisce dove inizia. Non porterà da nessuna parte, perché porterà a se stessa, e sarà fuori dal mondo, e lontano da qualsiasi perfezione. Sarà tutte le strade della terra strette in una, e sarà dove sognava di arrivare chiunque sia mai partito. La farò lunga abbastanza da mettere in fila tutta la mia vita, curva dopo curva, tutto ciò che i miei occhi hanno visto e non hanno dimenticato. Nulla andrà perduto, né la curva di
un tramonto, né la piega di un sorriso. Ogni cosa non l'avrò vissuta invano, perché diventerà terra speciale, e disegno per sempre, e pista perfetta.
Quando avrò finito di costruirla, salirò su un'automobile, metterò in moto, e da solo inizierò a girare, sempre più veloce, senza fermarmi fino a quando non sentirò più le braccia e avrò la certezza di percorrere un anello perfetto. Allora mi fermerò nel punto esatto da cui ero partito. Scenderò dall'automobile e, senza voltarmi, me ne andrò.

[Riccardo · Rating 4 out of 5]

Un libro coinvolgente e appassionante che racconta l'importanza di seguire i propri sogni, per quanto sia difficile realizzarli. Questa storia è una storia di un uomo comune a cui l'autore ci lega sapientemente sin dalle prime pagine per renderci avidi di notizie riguardanti il protagonista e raccontati dai personaggi che ha incontrato lungo il suo cammino. Immensa è la gratitudine per chi ha voluto condividere con me questa lettura.
Chiudo con la frase che mi ha più colpito:
"Non è quello mi ha detto. Mi ha detto che secondo lui la gente vive per anni e anni, ma in realtà è solo in una piccola parte di quegli anni che vive davvero, e cioè negli anni in cui riesce a fare ciò per cui è nata. Allora, lì, è felice. Il resto del tempo è tempo che passa ad aspettare o a ricordare. Quando aspetti o ricordi, mi ha detto, non sei nè triste nè felice. Sembri triste , ma è solo che stai aspettando, o ricordando. Non è triste la gente che aspetta, e nemmeno quella che ricorda. Semplicemente è lontata.

[York · Rating 5 out of 5]

Este libro no tiene manera de describirse... Aun no me cabe en la cabeza cómo pudo construir algo tan bello, tan cálido, tan cuidadoso en los detalles, detalles que se unen, para formar caminos como carreteras, que forman la gran fortaleza de este libro.

Alessandro es uno de los mejores escritores vivos en nuestros días... un gigante poético.

City de este mismo autor es el mejor libro que he leído en mi vida. Aunque sé que hay mejores, muchos, pero su forma de construir mundos... es hermosa.

Francamente creía que luego de City Baricco no podría volver a sorprenderme... y aquí lo logra. sin superar a City.

City

City

City...

(esta repetición tendrá más sentido cuando hayan terminado Questa Storia...)

[Callie S. · Rating 3 out of 5]

Biografia di un sognatore, altro non è se non il racconto della vita di Ultimo Parri, spettatore di una storia in perenne movimento e protagonista della corsa tecnologica dei primi del Novecento. Vicino nello stile e nei temi a "Castelli di rabbia" - di cui eredita alcune delle migliori metafore - è tuttavia a mio avviso un romanzo meno riuscito del precedente, poiché sembra stentare nel raccogliere interamente le fila dei molti input di cui è disseminata la trama. Avvincente nel suo cuore centrale, ha una chiusa inaspettatamente banale e forse troppo frettolosa.
Magistrale, a mio avviso, è invece la cronaca romanzata di Caporetto, vibrante e tragica al punto da travalicare i limiti del narrato per farsi pura immagine.