What do you think?
Rate this book
Le Sang des Promesses #2
Scorched
Twin children Jeanne and Simon want to solve the mystery of their origins. In retracing the bitter history of their mother, who is about to die, other characters come into the story—witnesses or key players able to assist in the investigation. Carried aloft by poetic language, the inquiry pursued by Jeanne and Simon unfolds in a dreamlike atmosphere.
160 pages, Paperback
First published January 1, 2003
172 people are currently reading
6884 people want to read
About the author
Wajdi Mouawad
53 books487 followersNé au Liban le 16 octobre 1968, Wajdi Mouawad est contraint d’abandonner sa terre natale à l’âge de huit ans, pour cause de guerre civile. Débute une période d’exil qui le conduit d’abord avec sa famille à Paris. Une patrie d’adoption qu’il doit à son tour quitter en 1983, l’État lui refusant les papiers nécessaires à son maintien sur le territoire. De l’Hexagone, il rejoint alors le Québec.
C’est là qu’il fait ses études et obtient en 1991 le diplôme en interprétation de l’École nationale de théâtre du Canada à Montréal. Il codirige aussitôt avec la comédienne Isabelle Leblanc sa première compagnie, Théâtre Ô Parleur.
En 2000, il est sollicité pour prendre la direction artistique du Théâtre de Quat’Sous à Montréal pendant quatre saisons.
Il crée cinq ans plus tard les compagnies de création Abé Carré Cé Carré avec Emmanuel Schwartz au Québec et Au Carré de l’Hypoténuse en France.
Depuis septembre 2007, il est directeur artistique du Théâtre français du Centre national des Arts d’Ottawa et parallèlement s’associe avec sa compagnie française en janvier 2008 à l'Espace Malraux, scène nationale de Chambéry et de la Savoie.
Il est en 2009 l’artiste associé du Festival d’Avignon, où il avait présenté Littoral dix ans auparavant et Seuls en 2008.
Spectacles
Comédien de formation, il joue sous la direction d’artistes comme Brigitte Haentjens dans Caligula d’Albert Camus 1993, Dominic Champagne dans Cabaret Neiges noires 1992 ou Daniel Roussel dans Les Chaises d’Eugène Ionesco 1992, mais interprète aussi des rôles dans sept de ses propres spectacles.
Sa carrière de metteur en scène s’amorce au sein du Théâtre Ô Parleur, avec deux pièces de son frère Naji Mouawad : Al Malja 1991 et L’Exil 1992.
Son parcours lui donne à explorer aussi d’autres univers : Voyage au bout de la nuit de Louis-Ferdinand Céline, Macbeth de Shakespeare 1992, Tu ne violeras pas de Edna Mazia 1995, Trainspotting de Irvine Welsh 1998, Œdipe Roi de Sophocle 1998, Disco Pigs de Enda Walsh 1999, Les Troyennes d’Euripide 1999, Lulu le chant souterrain de Frank Wedekind 2000, Reading Hebron de Jason Sherman 2000, Le Mouton et la baleine de Ahmed Ghazali 2001, Six personnages en quête d’auteur de Pirandello 2001, Manuscrit retrouvé à Saragosse opéra de Alexis Nouss 2001, Les trois Sœurs de Tchekhov 2002, Ma mère chien de Louise Bombardier 2005.
C’est à la même époque du Théâtre Ô Parleur qu’il commence à signer les mises en scène de ses propres textes : Partie de cache-cache entre deux Tchécoslovaques au début du siècle 1991, Journée de noces chez les Cromagnons 1994 et Willy Protagoras enfermé dans les toilettes 1998, puis Ce n’est pas de la manière qu’on se l’imagine que Claude et Jacqueline se sont rencontrés coécrit avec Estelle Clareton 2000. Il écrit également un récit pour enfants Pacamambo, un roman Visage retrouvé, ainsi que des entretiens avec André Brassard : Je suis le méchant !
Il monte Littoral 1997 (qu’il adapte et réalise au cinéma en 2005), puis Rêves 2000, Incendies 2003 (qu’il recrée en russe au Théâtre Et Cetera de Moscou) et Forêts 2006. En 2008, il écrit, met en scène et interprète Seuls.
En 2009, il se consacre au quatuor Le sang des promesses.
Celui-ci rassemble Littoral dans une version recréée la même année, Incendies, Forêts et le spectacle Ciels.
En 2010, il joue sous la direction de Stanislas Nordey dans Les Justes d'Albert Camus.
C’est là qu’il fait ses études et obtient en 1991 le diplôme en interprétation de l’École nationale de théâtre du Canada à Montréal. Il codirige aussitôt avec la comédienne Isabelle Leblanc sa première compagnie, Théâtre Ô Parleur.
En 2000, il est sollicité pour prendre la direction artistique du Théâtre de Quat’Sous à Montréal pendant quatre saisons.
Il crée cinq ans plus tard les compagnies de création Abé Carré Cé Carré avec Emmanuel Schwartz au Québec et Au Carré de l’Hypoténuse en France.
Depuis septembre 2007, il est directeur artistique du Théâtre français du Centre national des Arts d’Ottawa et parallèlement s’associe avec sa compagnie française en janvier 2008 à l'Espace Malraux, scène nationale de Chambéry et de la Savoie.
Il est en 2009 l’artiste associé du Festival d’Avignon, où il avait présenté Littoral dix ans auparavant et Seuls en 2008.
Spectacles
Comédien de formation, il joue sous la direction d’artistes comme Brigitte Haentjens dans Caligula d’Albert Camus 1993, Dominic Champagne dans Cabaret Neiges noires 1992 ou Daniel Roussel dans Les Chaises d’Eugène Ionesco 1992, mais interprète aussi des rôles dans sept de ses propres spectacles.
Sa carrière de metteur en scène s’amorce au sein du Théâtre Ô Parleur, avec deux pièces de son frère Naji Mouawad : Al Malja 1991 et L’Exil 1992.
Son parcours lui donne à explorer aussi d’autres univers : Voyage au bout de la nuit de Louis-Ferdinand Céline, Macbeth de Shakespeare 1992, Tu ne violeras pas de Edna Mazia 1995, Trainspotting de Irvine Welsh 1998, Œdipe Roi de Sophocle 1998, Disco Pigs de Enda Walsh 1999, Les Troyennes d’Euripide 1999, Lulu le chant souterrain de Frank Wedekind 2000, Reading Hebron de Jason Sherman 2000, Le Mouton et la baleine de Ahmed Ghazali 2001, Six personnages en quête d’auteur de Pirandello 2001, Manuscrit retrouvé à Saragosse opéra de Alexis Nouss 2001, Les trois Sœurs de Tchekhov 2002, Ma mère chien de Louise Bombardier 2005.
C’est à la même époque du Théâtre Ô Parleur qu’il commence à signer les mises en scène de ses propres textes : Partie de cache-cache entre deux Tchécoslovaques au début du siècle 1991, Journée de noces chez les Cromagnons 1994 et Willy Protagoras enfermé dans les toilettes 1998, puis Ce n’est pas de la manière qu’on se l’imagine que Claude et Jacqueline se sont rencontrés coécrit avec Estelle Clareton 2000. Il écrit également un récit pour enfants Pacamambo, un roman Visage retrouvé, ainsi que des entretiens avec André Brassard : Je suis le méchant !
Il monte Littoral 1997 (qu’il adapte et réalise au cinéma en 2005), puis Rêves 2000, Incendies 2003 (qu’il recrée en russe au Théâtre Et Cetera de Moscou) et Forêts 2006. En 2008, il écrit, met en scène et interprète Seuls.
En 2009, il se consacre au quatuor Le sang des promesses.
Celui-ci rassemble Littoral dans une version recréée la même année, Incendies, Forêts et le spectacle Ciels.
En 2010, il joue sous la direction de Stanislas Nordey dans Les Justes d'Albert Camus.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,516 reviews
April 3, 2017
"Childhood is a dagger stabbed in your throat". This play is a dagger stabbed in your heart and I'm afraid it is going to leave not a scar but an open wound. It's an old story but a brand new one. It takes place in a far away land but also very near. It is a Greek tragedy and a 21th century play. Wajdi Mouawad is able to tell the cruelest, saddest, most violent stories but he does it in the most beautiful way. He can find beauty in the midst of chaos, in a world devastated by war, by means of love and love of words.
This is a story of two lovers who are separated too soon, a mother desperately looking for her son, two twins trying to understand their mother, a country broken by war, the story of the woman who sings and the woman who writes. A story of silence and fury.
It could be a story about hate but it chooses to be a story about love, because as it is said in the play we cannot choose to perpetuate violence and hate, because it is more important to learn to read, to speak and to tell, because we can choose who we are and how to fight and how to understand our destiny. Unforgettable
This is a story of two lovers who are separated too soon, a mother desperately looking for her son, two twins trying to understand their mother, a country broken by war, the story of the woman who sings and the woman who writes. A story of silence and fury.
It could be a story about hate but it chooses to be a story about love, because as it is said in the play we cannot choose to perpetuate violence and hate, because it is more important to learn to read, to speak and to tell, because we can choose who we are and how to fight and how to understand our destiny. Unforgettable
August 13, 2025
4.5
Maintenant que nous sommes ensemble, ça va mieux.
It all begins with Nawal’s last will and testament.
She leaves everything to her twin children, Janine and Simon including 2 sealed envelopes, one for their father whom they thought long dead and one for their brother they didn’t know existed.
In order to solve the mystery, the twins must go back in time and place. They must ask questions they may not like the answers to.
Who was their mother? Why did she leave her country? Who are their father and brother?
And most importantly, who are Janine and Simon?
This play which reads like a Greek tragedy is a journey into the past. It is a revelation of a history of violence and senseless shedding of blood.
It is a disclosure of a calamity and lost lives.
It is a journey of self-discovery and reparation.
And it is the unfolding of a silence.
Maintenant que nous sommes ensemble, ça va mieux.
It all begins with Nawal’s last will and testament.
She leaves everything to her twin children, Janine and Simon including 2 sealed envelopes, one for their father whom they thought long dead and one for their brother they didn’t know existed.
In order to solve the mystery, the twins must go back in time and place. They must ask questions they may not like the answers to.
Who was their mother? Why did she leave her country? Who are their father and brother?
And most importantly, who are Janine and Simon?
This play which reads like a Greek tragedy is a journey into the past. It is a revelation of a history of violence and senseless shedding of blood.
It is a disclosure of a calamity and lost lives.
It is a journey of self-discovery and reparation.
And it is the unfolding of a silence.
December 27, 2024
شاید بتوان نمایشنامه آتش سوزی ها نوشته وجدی مُعَود را مانیفست انسان دوستی نویسنده دانست ، نویسنده لبنانی تبار اگرچه با نگاهی گذار به فجایع لبنان و جنگ داخلی آن ، این نمایشنامه را نوشته ولی از قصد به جزییات بیشتری از کشورش و آنچه در آن گذشته خودداری کرده تا آتش سوزی ها تبدیل به اثری جهان شمول و قابل درک برای همگان شود .
یک خاورمیانه کلاسیک چیزی ایست که در آتش سوزی ها می بینیم ، مردمانی که به جان هم افتاده اند و همدیگر را سلاخی می کنند ، زنان و کودکانی که قربانی خشونت می شوند و نسل هایی که با نادانی و نفرت به دنیا می آیند ، نادانی از آنچه بر والدینشان و وطنشان گذشته و نفرت ، نفرت ازدانستن آنچه بر سرشان آمده .
نویسنده با هشیاری از تقسیم جامعه به خوب یا بد ، مسیحی یا مسلمان خودداری کرده ، معود به دنبال خشونت در این داستان است ، خشونتی که همه آدمیان را درگیر کرده ، چه کسانی که مستقیم در این جنگ شرکت داشته اند ، چه قربانیانی که مانند مسافران اتوبوس به آتش کشیده شدند ، چه خود نوال که آدم می کشد و یا پسرش سیمون که در کانادا آرام ، ورزش خشن بوکس را انتخاب کرده . معود با استادی چرخه خشونتی را که همه را درگیر کرده به خواننده نشان می دهد ، خشونتی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود ، باز تولید می شود و گویا هیچ گاه قصد رفتن ندارد ، گاهی در کابل جان دانشجویان افغانی و محمد راهید را می گیرد و پدری را هراسان ، پرسان احوال جان پدر می کند و گاه در جایی دیگر ، به گونه ای دیگر، که تیغ جهل تقدیر شاهرگ است .
معود نوال و فرزندانش و خواننده را در زمان های مختلف به سفر می برد ،در کشوری که تغییر زیاده نکرده و جهل و تعصب هم چنان بر آن حاکم است ، اما نویسنده در طول این سفر ابعاد شخصیت نوال را هم به فرزندانش و هم به خواننده نشان می دهد ، تا به رفتارهای عجیب نوال و سکوت دهشتناک او پی ببرند ، در طول این سفر دشوار فرزندان بخشی از شخصیت مادر را در خود پیدا می کنند و در پایان این سفر دیگر همان انسان قبلی نیستند ، آنها عوض شده اند ، حقیقت تلخ را نه ذره ذره که کامل و یکجا بلعیده اند .
در پایان شوکه کننده داستان ، معود خواننده را در دو راهی عشق و نفرت می گذارد ، عشقی همانند عشق مادر به فرزند یا نفرت قربانی از جلاد . او همین طور آرامش یا رستگاری را در آگاهی می داند ، در مواجه شدن با حقیقت تلخ به جای سراب یا دروغی شیرین .
نویسنده در دل جنگ و سپس بعد از آن عواطف انسانی را می جوید ، بلایی که جنگ سر آنها آورده ، سکوت پنج ساله نوال ، ریشه های خشونت ، غم و غصه ای که جنگ در کوله بار بازماندگان آن گذاشته ، معود با کلامی شاعرانه از فاجعه ای فرا بشری می گوید ، فاجعه ای باور نکردنی . هنر نویسنده نه در شرح و توصیف جنگ بلکه در بیان زشتیهای آن با کلامی زیبا و اثرگذار است .
یک خاورمیانه کلاسیک چیزی ایست که در آتش سوزی ها می بینیم ، مردمانی که به جان هم افتاده اند و همدیگر را سلاخی می کنند ، زنان و کودکانی که قربانی خشونت می شوند و نسل هایی که با نادانی و نفرت به دنیا می آیند ، نادانی از آنچه بر والدینشان و وطنشان گذشته و نفرت ، نفرت ازدانستن آنچه بر سرشان آمده .
نویسنده با هشیاری از تقسیم جامعه به خوب یا بد ، مسیحی یا مسلمان خودداری کرده ، معود به دنبال خشونت در این داستان است ، خشونتی که همه آدمیان را درگیر کرده ، چه کسانی که مستقیم در این جنگ شرکت داشته اند ، چه قربانیانی که مانند مسافران اتوبوس به آتش کشیده شدند ، چه خود نوال که آدم می کشد و یا پسرش سیمون که در کانادا آرام ، ورزش خشن بوکس را انتخاب کرده . معود با استادی چرخه خشونتی را که همه را درگیر کرده به خواننده نشان می دهد ، خشونتی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود ، باز تولید می شود و گویا هیچ گاه قصد رفتن ندارد ، گاهی در کابل جان دانشجویان افغانی و محمد راهید را می گیرد و پدری را هراسان ، پرسان احوال جان پدر می کند و گاه در جایی دیگر ، به گونه ای دیگر، که تیغ جهل تقدیر شاهرگ است .
معود نوال و فرزندانش و خواننده را در زمان های مختلف به سفر می برد ،در کشوری که تغییر زیاده نکرده و جهل و تعصب هم چنان بر آن حاکم است ، اما نویسنده در طول این سفر ابعاد شخصیت نوال را هم به فرزندانش و هم به خواننده نشان می دهد ، تا به رفتارهای عجیب نوال و سکوت دهشتناک او پی ببرند ، در طول این سفر دشوار فرزندان بخشی از شخصیت مادر را در خود پیدا می کنند و در پایان این سفر دیگر همان انسان قبلی نیستند ، آنها عوض شده اند ، حقیقت تلخ را نه ذره ذره که کامل و یکجا بلعیده اند .
در پایان شوکه کننده داستان ، معود خواننده را در دو راهی عشق و نفرت می گذارد ، عشقی همانند عشق مادر به فرزند یا نفرت قربانی از جلاد . او همین طور آرامش یا رستگاری را در آگاهی می داند ، در مواجه شدن با حقیقت تلخ به جای سراب یا دروغی شیرین .
نویسنده در دل جنگ و سپس بعد از آن عواطف انسانی را می جوید ، بلایی که جنگ سر آنها آورده ، سکوت پنج ساله نوال ، ریشه های خشونت ، غم و غصه ای که جنگ در کوله بار بازماندگان آن گذاشته ، معود با کلامی شاعرانه از فاجعه ای فرا بشری می گوید ، فاجعه ای باور نکردنی . هنر نویسنده نه در شرح و توصیف جنگ بلکه در بیان زشتیهای آن با کلامی زیبا و اثرگذار است .
July 5, 2020
شاید ایراد از منه که نمیتونم تصور کنم بشه با لحنی تا این حد شاعرانه؛ از خشونت، از فاجعه و از جنگ گفت.
موضوع کتاب جذاب بود و یک نفس هم خوندمش. پایانش هم که پوووففف!
اما چیزی که دوستش نداشتم لحن و زبان شخصیتها بود. چرا همه شخصیتها با یک لحن حرف میزدن؟ همه شاعر بودن ، از زن بیسواد روستایی تا دفترخانه دار و جلاد و ریش سفید روستا. انگار همشون یک نفرن.
شخصیتها هم شبیه به هم بودن ،صاف بدون بعد.
تمام مدت یاد کتاب " آخرین انار دنیا " بودم، انگار بختیار علی این نمایشنامه رو نوشته بود. اون کتاب هم درباره جنگه و همین شاعرانگی تصنعی و زیاده گویی هاش منو اذیت میکرد.
چیزی هم که در مورد کتاب دوست داشتم این بود که قهرمان ماجرا زنه .
درنهایت از خوندنش لذت هم بردم و میتونم پیشنهادش کنم .
ریویووی محمد آقا برای این کتاب رو از بقیه کارشناسانه تر و رک تر دیدم . بنظرم اونم بخونید
موضوع کتاب جذاب بود و یک نفس هم خوندمش. پایانش هم که پوووففف!
اما چیزی که دوستش نداشتم لحن و زبان شخصیتها بود. چرا همه شخصیتها با یک لحن حرف میزدن؟ همه شاعر بودن ، از زن بیسواد روستایی تا دفترخانه دار و جلاد و ریش سفید روستا. انگار همشون یک نفرن.
شخصیتها هم شبیه به هم بودن ،صاف بدون بعد.
تمام مدت یاد کتاب " آخرین انار دنیا " بودم، انگار بختیار علی این نمایشنامه رو نوشته بود. اون کتاب هم درباره جنگه و همین شاعرانگی تصنعی و زیاده گویی هاش منو اذیت میکرد.
چیزی هم که در مورد کتاب دوست داشتم این بود که قهرمان ماجرا زنه .
درنهایت از خوندنش لذت هم بردم و میتونم پیشنهادش کنم .
ریویووی محمد آقا برای این کتاب رو از بقیه کارشناسانه تر و رک تر دیدم . بنظرم اونم بخونید
June 5, 2020
الان من اينجوريم: 🤯
June 18, 2022
"Pour moi, ça se termine. Nous, notre famille, les femmes de notre famille, sommes engluées dans la colère depuis si longtemps [...] Toi aussi tu laisseras à ta fille la colère en héritage."
December 24, 2021
آتشسوزیها اولین نمایشنامهای بود که خوندم، البته به جز آثار شکسپیر، و چه تجربهی عجیبی بود. کلمهی دردناک برای توصیف این داستان کمه. خیلی کم
حالا کهچند روزی از خواندنش گذشته و شوک صفحههای آخر کم شده، کمی عمیقتر بهش فکر کردم. به اینکه ما نسلهای پس از جنگ چقدر کم پدر و مادرانمون رو که در جنگ زندگی کردند رو درک میکنیم. چقدر کم ازشون میدونیم. از دردهایی که قورت دادند و خاطرههایی که دفن کردند
در مورد این داستان اما چیزی رهام نمیکنه. نوال در این داستان زنیه از دل جنگ نجات پیدا میکنه، به کانادا میاد و بچهدار میشه. پس از مرگش دو فرزندش که به نحوی از مادرشون دورند و دل خوشی ندارند، با یک وصیت عجیب رو به رو میشن - کشف این گذشتهی تلخ. از لحظهای که کتاب رو زمین گذاشتم این حس رهام نکرده که کار این مادر چقدر بیرحمانهست. چرا باید روی دوش فرزندانش بعد از مرگش چنین باری بگذاره؟ و آیا این که از گذشتهی دیوانهوارش میدونیم باید اینکه مادر خوبی نبوده رو توجیه کنه؟
موضوع دیگهای که کمی اذیتم میکنه لحن شعاری کل نمایشنامه هست که ممکنه برای خیلیها دلچسب باشه، اما من نمیپسندم. با این وجود به نظرم ارزش خواندن داره و از اون کتابهاست که داستان عجیبش ته ذهن آدم جا خوش میکنه
پ.ن: بهترین نمایشنامهای که خوندید چی بوده؟ دوست دارم بیشتر بخونم
۱۴۰۰/۱۰/۳
حالا کهچند روزی از خواندنش گذشته و شوک صفحههای آخر کم شده، کمی عمیقتر بهش فکر کردم. به اینکه ما نسلهای پس از جنگ چقدر کم پدر و مادرانمون رو که در جنگ زندگی کردند رو درک میکنیم. چقدر کم ازشون میدونیم. از دردهایی که قورت دادند و خاطرههایی که دفن کردند
در مورد این داستان اما چیزی رهام نمیکنه. نوال در این داستان زنیه از دل جنگ نجات پیدا میکنه، به کانادا میاد و بچهدار میشه. پس از مرگش دو فرزندش که به نحوی از مادرشون دورند و دل خوشی ندارند، با یک وصیت عجیب رو به رو میشن - کشف این گذشتهی تلخ. از لحظهای که کتاب رو زمین گذاشتم این حس رهام نکرده که کار این مادر چقدر بیرحمانهست. چرا باید روی دوش فرزندانش بعد از مرگش چنین باری بگذاره؟ و آیا این که از گذشتهی دیوانهوارش میدونیم باید اینکه مادر خوبی نبوده رو توجیه کنه؟
موضوع دیگهای که کمی اذیتم میکنه لحن شعاری کل نمایشنامه هست که ممکنه برای خیلیها دلچسب باشه، اما من نمیپسندم. با این وجود به نظرم ارزش خواندن داره و از اون کتابهاست که داستان عجیبش ته ذهن آدم جا خوش میکنه
پ.ن: بهترین نمایشنامهای که خوندید چی بوده؟ دوست دارم بیشتر بخونم
۱۴۰۰/۱۰/۳
August 29, 2017
یکی از بهترین نمایشنامههایی که خوندم!
داستانی که روایت میشه بهشدت قوی هست و عمیق و شیوه تئاتری بودنش هم بهشدت مدرن هست و جذاب!
اجرا کردنش سخت خواهد بود ولی بهشدت زیبا و جذاب!
کلی ایدههای کارگردانی میشه براش پیدا کرد و واقعن متن قوی و فوقالعاده و متفاوتی بود.
داستانی که روایت میشه بهشدت قوی هست و عمیق و شیوه تئاتری بودنش هم بهشدت مدرن هست و جذاب!
اجرا کردنش سخت خواهد بود ولی بهشدت زیبا و جذاب!
کلی ایدههای کارگردانی میشه براش پیدا کرد و واقعن متن قوی و فوقالعاده و متفاوتی بود.
February 4, 2020
در نی زار
پرنده ای اندوهگین می خواند
گویی چیزی را به یاد اورده که بهتر بود فراموش کند
تسورا یوکی
ممنون از رویای عزیز که باعث شد سمت این کتاب بیام
با وجود همه درد و غمی که لای برگ های کتاب خوابیده از خوندنش لذت بردم
پرنده ای اندوهگین می خواند
گویی چیزی را به یاد اورده که بهتر بود فراموش کند
تسورا یوکی
ممنون از رویای عزیز که باعث شد سمت این کتاب بیام
با وجود همه درد و غمی که لای برگ های کتاب خوابیده از خوندنش لذت بردم
July 30, 2025
هیچ چیز مثل حقیقت نمیسوزاند. هیچ چیز مثل حقیقت، استخوانسوز و بیرحم نیست.
در دل خاکسترهای جنگ، در فریاد بیصدای زنانی که قرنهاست به حاشیه رانده شدهاند، در کابوس نسلهایی که چیزی جز داغ و تبعید و مهاجرت به ارث نبردهاند، آتشسوزیها شعله میکشد. نه به شکل استعاره، که بهتمامی جسم و جان مخاطب را میسوزاند. وجدی معود، این نمایشنامهنویس لبنانیکانادایی، با تیزبینی، خشم و شعری مرگبار، داستان زنی را روایت میکند که زندگیاش فراتر از یک روایت فردی، افشاگر زخمی تاریخیست: زنِ عرب، در کشوری در حال جنگ، در عصری که فراموشی، ��یماری همهگیر قرن است.
نوال، شخصیت محوری این نمایش، تنها یک مادر نیست. او حقیقتِ سرکوبشدهایست که دهانش را دوختهاند. او روایت زنیست که بدناش میدان جنگ است، عشقاش جرم است، و مادر بودناش، حکمی محتوم برای شکنجه است. معود، در آتشسوزیها، نوال را بدل به آینهای میکند که در آن، هم فروپاشی خاورمیانه را میبینیم، هم فروپاشی معنا را.
اما این نمایشنامه تنها تراژدی نیست. در میان لایههای خشم و تلخیاش، امیدی سیاه و درخشان جریان دارد. امید به افشاگری. امید به مواجهه. امید به اینکه روزی حقیقت نه با سکوت، که با صدا شنیده شود.
نسخهٔ سینمایی ساختهشده توسط «دنی ویلنو» با عنوان Incendies، وفادارانه و هوشمندانه از متن پیروی کرده و تصویر درخشانی از جهان سوزان اثر بهدست میدهد. فیلم، همانند نمایشنامه، در مرز وهم و واقعیت، گذشته و حال، خشونت و شفقت، پیش میرود؛ بیآنکه از نشان دادن زشتیهای انسانبودن، شرم کند.
آتشسوزیها اثریست درباره حافظه: حافظهٔ زنان، حافظهٔ قربانیان، حافظهٔ حقیقت. نمایشیست درباره جنگ، اما جنگی درونی، بیصدا، که با آتش آغاز میشود اما با سکوت به پایان میرسد.
و در این پایان، ما تنها نمیسوزیم بلکه ما بیدار میشویم.
در دل خاکسترهای جنگ، در فریاد بیصدای زنانی که قرنهاست به حاشیه رانده شدهاند، در کابوس نسلهایی که چیزی جز داغ و تبعید و مهاجرت به ارث نبردهاند، آتشسوزیها شعله میکشد. نه به شکل استعاره، که بهتمامی جسم و جان مخاطب را میسوزاند. وجدی معود، این نمایشنامهنویس لبنانیکانادایی، با تیزبینی، خشم و شعری مرگبار، داستان زنی را روایت میکند که زندگیاش فراتر از یک روایت فردی، افشاگر زخمی تاریخیست: زنِ عرب، در کشوری در حال جنگ، در عصری که فراموشی، ��یماری همهگیر قرن است.
نوال، شخصیت محوری این نمایش، تنها یک مادر نیست. او حقیقتِ سرکوبشدهایست که دهانش را دوختهاند. او روایت زنیست که بدناش میدان جنگ است، عشقاش جرم است، و مادر بودناش، حکمی محتوم برای شکنجه است. معود، در آتشسوزیها، نوال را بدل به آینهای میکند که در آن، هم فروپاشی خاورمیانه را میبینیم، هم فروپاشی معنا را.
اما این نمایشنامه تنها تراژدی نیست. در میان لایههای خشم و تلخیاش، امیدی سیاه و درخشان جریان دارد. امید به افشاگری. امید به مواجهه. امید به اینکه روزی حقیقت نه با سکوت، که با صدا شنیده شود.
نسخهٔ سینمایی ساختهشده توسط «دنی ویلنو» با عنوان Incendies، وفادارانه و هوشمندانه از متن پیروی کرده و تصویر درخشانی از جهان سوزان اثر بهدست میدهد. فیلم، همانند نمایشنامه، در مرز وهم و واقعیت، گذشته و حال، خشونت و شفقت، پیش میرود؛ بیآنکه از نشان دادن زشتیهای انسانبودن، شرم کند.
آتشسوزیها اثریست درباره حافظه: حافظهٔ زنان، حافظهٔ قربانیان، حافظهٔ حقیقت. نمایشیست درباره جنگ، اما جنگی درونی، بیصدا، که با آتش آغاز میشود اما با سکوت به پایان میرسد.
و در این پایان، ما تنها نمیسوزیم بلکه ما بیدار میشویم.
September 7, 2022
سکوت... 🥺
September 15, 2025
سکوت در مقابل امر هولناک، شکست است یا چیره شدن؟ حقارت است یا عزت نفس؟ واقعیتر است از امر واقعی یا دروغتر از هر دروغی؟
آتشسوزی ها یکی از سَرِ ضربترین نوشتههایی بود که خوندم و اصلا از ریتم نمیافتاد. با خوندنش شاید یاد آثار مارتین مکدونا بیفتیم، اما یه فرقایی وجود داره. مکدونا از همون ابتدا خشونت، حماقت و ابتذال رو به عنوان امری عادی و متداول در زندگی روزمرهٔ شخصیتهایش به تصویر میکشه و نتایجِ هرچند محتوم ماجرا نیز، به دهنکجی و اغراق و کنایه ختم میشن.
اما وجدی معود، اوج پلشتی و کثافات انسانی دنیای زیستهاش رو، در قالب شرایط متفاوتتری از زندگی روزمره و زیر سایه جنگ (هرچند در پشت صحنه) روایت میکنه و نتایج نیز، حماسیتر و تراژیکترن. و اینکه وجدی دوگانههایی مانند عشق و نفرت رو به پیش میکشه که مرزهاشو باریک و باریکتر میکنه و در هم مخلوطشون میکنه تا نه بشه تشخیصشون داد و نه بشه انتخابشون کرد، اما مکدونا شر و پلشتی رو دائما مطلقتر و مسلطتر میکنه تا اینکه هرچیزی، حتی چیزهای به ظاهر خوب و نیک، گروتسک، ابزورد و از سر جهلِ مرکب جلوه کنه.
داستان از جایی شروع میشه مادری مرده؛ وصیتنامهای عجیب بجا مانده؛ و خشم و عقدهی فرزندانِ دوقلوی مادر، مانع بزرگی برای انجام این وصیتنامه میشود. اما قضیهی پیدا کردن پدر و برادری گمشده و افسانهگونه و دانستن حقیقت، بر این خشم و عقده پیروز میشه؛ اما به چه بهایی جز تلخترینِ حقایق آن هم زیر کوهی از تحقیر و جهل و خشونت.
نحوه روایت وجدی معود نیز چیزیه که میپسندم: ترکیبی از پلانهای فراوان و بهم ریختگیِ بهمیزان ییر زمانی و ورود و خروجهای جذاب شخصیتها از گذشته به خط روایت در زمان حال. ترکیب روایتی از جنگ و کشتوکشتار و تجاوز و انتقام با معضلات عمیقی اما زیرپوستیتری همچون جنسیتزدگی عمیقِ جهان سوم و جهل شایع میان مردم در هر سطوحی نیز جالب و جذاب بود و در روند پیشرفت پیرنگ روایت خوب نشسته بودند.
اما یک نمره کم کردم. اولا بابت اینکه فکر میکنم پایانبندی میتونست جملات یا سیرِ به مراتب کوبندهتری داشته باشه و به نظرم، از زَهر ماجرا گرفته شده بود تا به حماسی، شاعرانه و شعاری بودنش افزوده بشه.
دوما اینکه موضوع ریاضی خوندن یکی از فرزندان دوقلو (ژان) اگرچه خیلی جذاب و لذتبخش بود در نمایشنامه، اما به نظرم 100 درصد چفت و بست پیدا نکرده و میتونست بهتر از کاردر بیاد.
سوما به این دلیل که حس میکنم نویسنده در نشون دادن اوجِ جنسیتزدگی و کلیشههای جنسیتی یکم زیادهروی کرده، حداقل در مورد دوقلوها. چه نیازی بود که علاوه بر تمامیّتِ روایت که توش زنان رنجکشیده و خوارشده و مورد خشونت هستند و مجبورن حتی برای سوادآموزی و اجازه صحبت کردن بجنگن، شخصیتهای اول نمایشنامه فرزندان دوقلویی باشند که شخصیت پسر، سرکش و بیکله و بوکسباز و... باشه و شخصیت دختر ریاضیدان و منطقیتر و...؟ مشخصا عامدانه صورت گرفته شاید خیلیا دوست داشته باشن و به نظرم منم لزوما انتخاب بدی نمیشد اما حجم یکطرفهنشون دادن بیش از حد نویسنده اندکی تو ذوق میزد.
آتشسوزی ها یکی از سَرِ ضربترین نوشتههایی بود که خوندم و اصلا از ریتم نمیافتاد. با خوندنش شاید یاد آثار مارتین مکدونا بیفتیم، اما یه فرقایی وجود داره. مکدونا از همون ابتدا خشونت، حماقت و ابتذال رو به عنوان امری عادی و متداول در زندگی روزمرهٔ شخصیتهایش به تصویر میکشه و نتایجِ هرچند محتوم ماجرا نیز، به دهنکجی و اغراق و کنایه ختم میشن.
اما وجدی معود، اوج پلشتی و کثافات انسانی دنیای زیستهاش رو، در قالب شرایط متفاوتتری از زندگی روزمره و زیر سایه جنگ (هرچند در پشت صحنه) روایت میکنه و نتایج نیز، حماسیتر و تراژیکترن. و اینکه وجدی دوگانههایی مانند عشق و نفرت رو به پیش میکشه که مرزهاشو باریک و باریکتر میکنه و در هم مخلوطشون میکنه تا نه بشه تشخیصشون داد و نه بشه انتخابشون کرد، اما مکدونا شر و پلشتی رو دائما مطلقتر و مسلطتر میکنه تا اینکه هرچیزی، حتی چیزهای به ظاهر خوب و نیک، گروتسک، ابزورد و از سر جهلِ مرکب جلوه کنه.
داستان از جایی شروع میشه مادری مرده؛ وصیتنامهای عجیب بجا مانده؛ و خشم و عقدهی فرزندانِ دوقلوی مادر، مانع بزرگی برای انجام این وصیتنامه میشود. اما قضیهی پیدا کردن پدر و برادری گمشده و افسانهگونه و دانستن حقیقت، بر این خشم و عقده پیروز میشه؛ اما به چه بهایی جز تلخترینِ حقایق آن هم زیر کوهی از تحقیر و جهل و خشونت.
نحوه روایت وجدی معود نیز چیزیه که میپسندم: ترکیبی از پلانهای فراوان و بهم ریختگیِ بهمیزان ییر زمانی و ورود و خروجهای جذاب شخصیتها از گذشته به خط روایت در زمان حال. ترکیب روایتی از جنگ و کشتوکشتار و تجاوز و انتقام با معضلات عمیقی اما زیرپوستیتری همچون جنسیتزدگی عمیقِ جهان سوم و جهل شایع میان مردم در هر سطوحی نیز جالب و جذاب بود و در روند پیشرفت پیرنگ روایت خوب نشسته بودند.
اما یک نمره کم کردم. اولا بابت اینکه فکر میکنم پایانبندی میتونست جملات یا سیرِ به مراتب کوبندهتری داشته باشه و به نظرم، از زَهر ماجرا گرفته شده بود تا به حماسی، شاعرانه و شعاری بودنش افزوده بشه.
دوما اینکه موضوع ریاضی خوندن یکی از فرزندان دوقلو (ژان) اگرچه خیلی جذاب و لذتبخش بود در نمایشنامه، اما به نظرم 100 درصد چفت و بست پیدا نکرده و میتونست بهتر از کاردر بیاد.
سوما به این دلیل که حس میکنم نویسنده در نشون دادن اوجِ جنسیتزدگی و کلیشههای جنسیتی یکم زیادهروی کرده، حداقل در مورد دوقلوها. چه نیازی بود که علاوه بر تمامیّتِ روایت که توش زنان رنجکشیده و خوارشده و مورد خشونت هستند و مجبورن حتی برای سوادآموزی و اجازه صحبت کردن بجنگن، شخصیتهای اول نمایشنامه فرزندان دوقلویی باشند که شخصیت پسر، سرکش و بیکله و بوکسباز و... باشه و شخصیت دختر ریاضیدان و منطقیتر و...؟ مشخصا عامدانه صورت گرفته شاید خیلیا دوست داشته باشن و به نظرم منم لزوما انتخاب بدی نمیشد اما حجم یکطرفهنشون دادن بیش از حد نویسنده اندکی تو ذوق میزد.
December 6, 2017
¿Cómo les explico lo perfecto que es este libro/novela/obra de teatro/obra de arte?
Per-fec-to!
Dolorosamente perfecto
Perfecta prosa
Perfecta trama
Perfectamente delineados los atormentados personajes
Fuerte, fuertísimo, en cada línea
(y bueno, esta edición es exquisita, carísima y perfecta)
Hay que leerlo y seguir leyendo a este autor.
Per-fec-to!
Dolorosamente perfecto
Perfecta prosa
Perfecta trama
Perfectamente delineados los atormentados personajes
Fuerte, fuertísimo, en cada línea
(y bueno, esta edición es exquisita, carísima y perfecta)
Hay que leerlo y seguir leyendo a este autor.
February 10, 2019
کتاب گیرایی فوق العاده ای داره، به حدی که نمیتونی کتاب زمین بزاری.
بعد از پایان کتاب با خودت ميگی مگه میشه يه کتاب اینقدر تاثیر گذار باشه، اینقدر آدمو درگیر خودش کنه تا حدی که ساعت ها تو بهت فرو بری.
وجدی معود این کارو با شما میکنه، به بهترین شکل.
بعد از پایان کتاب با خودت ميگی مگه میشه يه کتاب اینقدر تاثیر گذار باشه، اینقدر آدمو درگیر خودش کنه تا حدی که ساعت ها تو بهت فرو بری.
وجدی معود این کارو با شما میکنه، به بهترین شکل.
June 12, 2019
How do I begin to articulate my thoughts in such a way that does justice to this absolute masterpiece? I, simply put, am a plebeian squirming on a speck of dirt while this play encompasses galaxies and enraptures the stars themselves. Wajdi Mouawad took silence and blasted it through a story of love, friendship, horror and pain, and truth.
Like Woman at Point Zero, I read this for a course I'm taking and I don't review books from my assigned readings unless one has moved me beyond the realm of words and existence. This book, like Woman at Point Zero, moved me beyond the realm of words and existence.
The truth and legacy are revealed at the end, and it is utterly heartbreaking. Throughout the play, we see the late Nawal through her children's eyes, her friends' eyes, and the eyes of people who were in her life, even for the briefest moments. I loved Nawal from the beginning, before anyone's perception of her over- and/or underestimated her character. In her, we see a lifetime fulfilled, multiple times, as if each devastation caused her to be reborn again (and that's reborn in the unpleasant sense). Her children go through a growth arc as well; Janine and Simon learned so much about Nawal, about themselves, about war and pain and family, and became completely, wholly, and beautifully their mother's children. Nawal's notary and friend, Alphonse Lebel, was a quirky dude and had great chemistry with the twins. Sawda, Nawal's dearest friend, took my heart. She was fierce from the start, unrelenting and devoted to Nawal's mission(s). She's the friend who is with you till the end of the line.
My immediate thought to the twist, a sentence before it was actually revealed, was a stream of noes and nopes. I refused to believe that's where the twist was headed and lo and behold, the twist went there. How I was able to recover from that and have the strength to continue, I don't know. I think my soul left my body and refused to believe a word of that revelation. Once I finished the play, I was devasted, and my first thought was 'Oh. My. God.' and I don't remember the minutes afterwards that took me to recover myself and dry my eyes. Wajdi Mouawad came for my life and I happily handed it over to him.
If you're looking for a quick read filled with passionate emotions to the brim, this is it, my friend.
Like Woman at Point Zero, I read this for a course I'm taking and I don't review books from my assigned readings unless one has moved me beyond the realm of words and existence. This book, like Woman at Point Zero, moved me beyond the realm of words and existence.
What kind of a world is this where objects have more hope than we do?I can't even summarize it properly. There's so much happening (in a good way). In the will of their late mother, twins Janine and Simon are asked to search for a father they were told had died years ago and a brother whom they didn't know existed in their mother's home country. Their mother Nawal, unbeknownst to them, was a legend who searched for years for her firstborn son and fought in a ceaseless war. The play takes us across countries and times to learn the legacy of Nawal, a story too entangled and fraught with varying extremes of emotions to make sense of in a few words.
The truth and legacy are revealed at the end, and it is utterly heartbreaking. Throughout the play, we see the late Nawal through her children's eyes, her friends' eyes, and the eyes of people who were in her life, even for the briefest moments. I loved Nawal from the beginning, before anyone's perception of her over- and/or underestimated her character. In her, we see a lifetime fulfilled, multiple times, as if each devastation caused her to be reborn again (and that's reborn in the unpleasant sense). Her children go through a growth arc as well; Janine and Simon learned so much about Nawal, about themselves, about war and pain and family, and became completely, wholly, and beautifully their mother's children. Nawal's notary and friend, Alphonse Lebel, was a quirky dude and had great chemistry with the twins. Sawda, Nawal's dearest friend, took my heart. She was fierce from the start, unrelenting and devoted to Nawal's mission(s). She's the friend who is with you till the end of the line.
My immediate thought to the twist, a sentence before it was actually revealed, was a stream of noes and nopes. I refused to believe that's where the twist was headed and lo and behold, the twist went there. How I was able to recover from that and have the strength to continue, I don't know. I think my soul left my body and refused to believe a word of that revelation. Once I finished the play, I was devasted, and my first thought was 'Oh. My. God.' and I don't remember the minutes afterwards that took me to recover myself and dry my eyes. Wajdi Mouawad came for my life and I happily handed it over to him.
If you're looking for a quick read filled with passionate emotions to the brim, this is it, my friend.
And when my courage fails, I'll sing. I'll sing, Sawda, the way you taught me to. And my voice will be your voice and your voice will be my voice. That's how we can stay together. There is nothing more beautiful than being together.
October 12, 2015
DEM FEELS THOUGH.
When the notary Lebel gives to the twins Jeanne and Simon the will of their mother Nawal, it awakens the uncertain story of their birth: who was their father, why did their mother stop talking years before her death, and what is their mother's story? By giving each an envelope, one destined for this father who they thought was dead and the other to their brother that they never knew existed, Lebel was about to change their lives as the twins embark on an unforgettable journey in Lebanon to discover their past and to put to term the conflicting feelings that they had for their mother.
Without exaggeration, it's THE BEST French-Canadian book you can have out there.
I wanted the book to be a lot longer, but I understand that Incendies is a play and plays can't be super long. All I'm saying is that if this ever turns into a 300 page novel, I would get the book right away. Everything in this play felt so real. The descriptions were so detailed and so intense that you just couldn't help yourself but to love the characters and the daunting settings that the author was trying to show to us. Nawal's courage never ceases to astound me. I'm just truly amazed right now... The twist in the end was VERY unexpected and I'm actually a little creeped out by it, but THAT IS SOME DAMN ORIGINAL SHIT THERE. I LIKE IT.
I definitely recommend.
When the notary Lebel gives to the twins Jeanne and Simon the will of their mother Nawal, it awakens the uncertain story of their birth: who was their father, why did their mother stop talking years before her death, and what is their mother's story? By giving each an envelope, one destined for this father who they thought was dead and the other to their brother that they never knew existed, Lebel was about to change their lives as the twins embark on an unforgettable journey in Lebanon to discover their past and to put to term the conflicting feelings that they had for their mother.
Without exaggeration, it's THE BEST French-Canadian book you can have out there.
I wanted the book to be a lot longer, but I understand that Incendies is a play and plays can't be super long. All I'm saying is that if this ever turns into a 300 page novel, I would get the book right away. Everything in this play felt so real. The descriptions were so detailed and so intense that you just couldn't help yourself but to love the characters and the daunting settings that the author was trying to show to us. Nawal's courage never ceases to astound me. I'm just truly amazed right now... The twist in the end was VERY unexpected and I'm actually a little creeped out by it, but THAT IS SOME DAMN ORIGINAL SHIT THERE. I LIKE IT.
I definitely recommend.
June 22, 2024
زبون آدم از اینهمه نبوغ و خلاقیت بند میاد. بهنظرم اول فیلمش رو ببینید
(Incendies)،
و با برگریزونترین پلاتتوییست دنیا روبهرو بشید. بعد نمایشنامه رو بخونید که قاعدتاً کاملتر و مفصلتره و از اینهمه جزئیات زیبا و در عین حال غمانگیز لذت ببرید. کتابیه که فکر کنم هربار سراغش برم برام تازگی داره.
(Incendies)،
و با برگریزونترین پلاتتوییست دنیا روبهرو بشید. بعد نمایشنامه رو بخونید که قاعدتاً کاملتر و مفصلتره و از اینهمه جزئیات زیبا و در عین حال غمانگیز لذت ببرید. کتابیه که فکر کنم هربار سراغش برم برام تازگی داره.
February 13, 2022
هیچ چیزی قشنگتر از با هم بودن نیست.
نوال مروان یکی از قربانیان جنگ داخلی لبنان است. ما در طول نمایشنامه دورههای مختلف زندگی او را نظاره میکنیم و از عشق و درد و رنج و خشونتی که از کودکی تا میانسالی تجربه کرده باخبر میشویم تا به دلیل سکوت پنج سالهاش پی ببریم.
این نمایشنامه مرا به یاد این حرف فروغ انداخت: " دردی که انسان را به سکوت وامیدارد بسیار سنگینتر از دردی است که انسان را به فریاد وا میدارد. و انسانها فقط به فر��اد هم میرسند نه به سکوت هم !"
۱۴۰۰/۱۰/۲۷
نوال مروان یکی از قربانیان جنگ داخلی لبنان است. ما در طول نمایشنامه دورههای مختلف زندگی او را نظاره میکنیم و از عشق و درد و رنج و خشونتی که از کودکی تا میانسالی تجربه کرده باخبر میشویم تا به دلیل سکوت پنج سالهاش پی ببریم.
این نمایشنامه مرا به یاد این حرف فروغ انداخت: " دردی که انسان را به سکوت وامیدارد بسیار سنگینتر از دردی است که انسان را به فریاد وا میدارد. و انسانها فقط به فر��اد هم میرسند نه به سکوت هم !"
۱۴۰۰/۱۰/۲۷
June 5, 2023
je suis pas encore prête à écrire une review
September 23, 2018
به جرات میگم بهترین نمایشنامه ای بوده که تا حالا خوندم !!
یک داستان بسیار جذاب و پر کشش با اقتباس از ادیپ، با مضمون جنگ، با قهرمان زن، با دیالوگهای ناب😍
از یه نمایشنامه دیگه چی باید خواست؟
به شدت دلم میخواد اجرا بشه
دلم میخواد صدای «زنی که آواز میخواند» رو بشنوم.
یک داستان بسیار جذاب و پر کشش با اقتباس از ادیپ، با مضمون جنگ، با قهرمان زن، با دیالوگهای ناب😍
از یه نمایشنامه دیگه چی باید خواست؟
به شدت دلم میخواد اجرا بشه
دلم میخواد صدای «زنی که آواز میخواند» رو بشنوم.
June 15, 2020
ای کاش میتوانستم به تکتک جلادان و شکنجهگران در سراسر دنیا نسخهای ازین کتاب را هدیه کنم، و همینطور به تکتک آتشافروزانِ جنگ و خشونت، تا بدانند خشم و خون و آتش، ظالم و مظلوم را باهم به ورطهی نابودی میکشاند. وجدی مُعَوَد در این نمایشنامه سیاهی و تباهی جنگهای بیپایان خاورمیانه را در قالب داستانی پرکشش به معرض تماشا میگذارد. داستانی که هم از جنگ و خشونت حرف میزند، و هم از عشق و جوانی، و این زنجیرهی بیانتهای عشق و نفرت و سنت و خشونت را تا به آنجا دنبال میکند که حقیقتی تلخ را در برابر چشمانتان از پرده بیرون میکشد. حقیقتی کمرشکن که بازندهاش انسان است.
حتماً کتاب را بخوانید و به دوستانتان هم معرفی کنید.
حتماً کتاب را بخوانید و به دوستانتان هم معرفی کنید.
April 11, 2020
“ما درمانده و بیپناهیم. برای ما به جز چیزهای کوچک و بیاهمیت، هیچچیز باارزشی باقی نمونده. فقط اونچه که میبینیم و اونچه که احساس میکنیم. چیزی در حد این خوبه، این بده. من بهت میگم که ما جنگ رو دوست نداریم، اما مجبوریم بجنگیم. بدبختی رو نمیخوایم، ولی تو دل بدبختی گیر کردیم. تو به خیال خودت میخوای انتقام بگیری، خونه ها رو آتیش بزنی، کاری کنی که همون چیزی رو که تو حس میکنی اونام حس کنن؛ که درک کنن، که عوض بشن، که آدمایی که این کارا رو کردن عوض بشن، میخوای تنبیهشون کنی که بفهمن. ولی علت این بازی سادهلوحانه، چیزی جز درد و رنج و حماقتی نیست که تو رو کور کرده.”
September 24, 2021
خیلی عجیب و شاعرانه بود و من لحن شاعرانهشو دوست داشتم.
فضاش جوری بود که بشه اون رو به هر جنگی تشبیه کرد و نفرت از جنگ رو به صورت کلی بیان میکرد.
این نمایشنامه بسیار جذابه و من اون رو یک نفس خوندم؛ اما در حد ۵ ستاره نیست. نمیدونم دقیقا چرا این حسو دارم. مثل غذایی بود که یه ادویهش کمه و نمیتونی متوجه بشی دقیقا چه ادویهای بوده.
فضاش جوری بود که بشه اون رو به هر جنگی تشبیه کرد و نفرت از جنگ رو به صورت کلی بیان میکرد.
این نمایشنامه بسیار جذابه و من اون رو یک نفس خوندم؛ اما در حد ۵ ستاره نیست. نمیدونم دقیقا چرا این حسو دارم. مثل غذایی بود که یه ادویهش کمه و نمیتونی متوجه بشی دقیقا چه ادویهای بوده.
December 16, 2020
خدای من چقدر خوب بود
به طور کلی نمایشنامه خوندن رو دوست دارم .
اما به جرئت میگم «آتش سوزی ها» یه چیز دیگه بود .
خیلی پیشنهاد میشه خوندنش
تنها افسوسم اینه که الکترونیکش و خوندم و نسخه چاپیش تو کتابخونم نیست
واقعا هنوز من «مات این قصه ام»
#لبنان
به طور کلی نمایشنامه خوندن رو دوست دارم .
اما به جرئت میگم «آتش سوزی ها» یه چیز دیگه بود .
خیلی پیشنهاد میشه خوندنش
تنها افسوسم اینه که الکترونیکش و خوندم و نسخه چاپیش تو کتابخونم نیست
واقعا هنوز من «مات این قصه ام»
#لبنان
March 19, 2021
It is not often that I get knocked out by a play, but ‘Incendies’ did just that. It’s an unbelievably powerful drama that just left me stunned. A mother gives each sibling a task in her will that brings home the horror of war and an understanding that is even more important. Read it and weep!
January 15, 2023
Incendies montée pour la première fois en 2003 est déjà un grand classique du théâtre canadien. Cette pièce met en lumière les grandes difficultés qu'ont bien de Canadiens qui sont des enfants des immigrants à comprendre la vie que menaient leurs parents dans leurs anciens pays.
Si l'opportunité ne se présente pas dans un proche avenir de voir cette pièce sur la scène, le film de Denis Villeneuve est fortement recommandé.
Si l'opportunité ne se présente pas dans un proche avenir de voir cette pièce sur la scène, le film de Denis Villeneuve est fortement recommandé.
January 6, 2025
Kennt ihr das? Ihr treibt euch auf Goodreads herum und stoßt zufällig auf ein fremdes Profil, das einfach nur mega cool wirkt. Und dann klickt ihr euch durch die von der Person mit 5 Sternen bewerteten Bücher, lest euch zig Rezensionen durch und packt dutzende von neuen Buchtiteln auf eure Wunschliste. Nein? Geht es mir wirklich nur mir so. Ich hoffe doch nicht. So kam es zumindest, dass mir Incendies (dt. Verbrennungen), ein Theaterstück von Wajdi Mouawad aus dem Jahr 2003, in die Hände fiel. Ich stieß zufällig auf Marjolaines Account und fand sie und ihren Lesegeschmack einfach cool, war positiv neidisch, dass sie als gebürtige Französin natürlich primär auf Französisch lesen konnte etc. etc. Als ich dann noch sah, dass Incendies nicht nur insgesamt unheimlich gut auf Goodreads bewertet wurde (Durchschnitt von 4,37 Sternen!), sondern auch von Denis Villeneuve filmisch adaptiert wurde und der Trainer unheimlich eindrücklich war, war es um mich geschehen. Ich bestellte das Theaterstück sofort und begann, es zu lesen.
Incendies ist eines jener Bücher, das ich 2024 las, aber erst in den ersten Wochen des neuen Jahres (2025) rezensiere. Ich las es Ende November, kam jedoch nie dazu, meine Gedanken zu sortieren. Das Stück hat mich nämlich etwas ratlos zurückgelassen. Ich fand es auf keinen Fall schlecht, aber habe das ungute Gefühl, dass ich nicht all seine Nuancen erfassen konnte, weil mir viel Kontext fehlt.
Jeanne findet heraus, dass ihr Vater und ihr älterer Bruder ein und dieselbe Person sind. Ihr Bruder, der von der Mutter in einer Notlage als Baby abgegeben wurde, radikalisierte sich in seiner Jugend und wurde Mitglied des Militärs. Die Mutter, eine Rebellin, die für die Befreiung ihres Landes kämpfte, wurde schließlich gefasst und inhaftiert. Im Gefängnis wurde sie dann von ihrem eigenen Sohn vergewaltigt, der nicht wusste, dass es sich hier um seine Mutter handelt.
Das ist natürlich harter Tobak und teils auch wirklich hart beschrieben, aber irgendwie hat mich das Stück nicht gekriegt, es hat mich nicht wirklich berührt. Und auch wenn Mouawad das ganze fast schon wie einen Detektivroman aufzieht und versucht, seine Leser*innen in die Irre zu führen, war mir schnell klar, worauf Jeannes Quest hinauslaufen würde. Die ganzen Plottwists habe ich kommen gesehen und fand sie deshalb vielleicht nicht ganz so schockierend. Ich weiß es nicht. Es fällt mir sehr schwer, meine Gefühle zu diesem Stück in Worte zu fassen. Mouawad macht hier so viele spannende Themen auf, zu Heimat, Herkunft und sich dazugehörig fühlen. Er spricht explizit über die Gewalt, die Frauen erleiden. Es ist auch ein Stück über Vergebung, darüber, mit der Vergangenheit abzuschließen und nach vorne zu blicken. Hier ist ganz viel drin und doch habe ich das Gefühl, dass es nicht zu mir durchgedrungen ist.
Ich möchte zum Ende der Rezension noch drei Zitate teilen, die für mich den Verlauf der Geschichte und vor allem Jeannes Entwicklung und Emanzipation gut darstellen. Zu Beginn stellt Mouawad fest: "L'enfance est un couteau planté dans la gorge. On ne le retire pas facilement." (dt. "Die Kindheit ist wie ein Messer, das einem in den Hals gestoßen wird. Man zieht es nicht so leicht wieder heraus.") Später heißt es dann: "Le plus difficle n'est pas de planter le couteau, c'est de le retirer, parce que tous les muscles se contractent et agrippent le couteau. Les muscles savent que la vie et là. Autour du couteau." (dt. "Das Schwierigste ist nicht, das Messer einzustechen, sondern es herauszuziehen, weil sich alle Muskeln zusammenziehen und das Messer umklammern. Die Muskeln wissen, dass das Leben da ist. Um das Messer herum." Und ganz am Ende finden wir folgendes Zitat: "L'enfance est un couteau planté dans la gorge. Et tu a su le retirer." (dt. "Die Kindheit ist ein Messer, das in die Kehle gestoßen wird. Und du hast es herausgezogen.") Diese drei Zitate beschreiben ganz gut, was Jeanne durch ihre Reise schafft. Sie schafft es, die Geschichte ihrer Mutter, ihres Bruder-Vaters und die Geschichte ihrer selbst aufzuarbeiten.Jeanne zieht das Messer endlich raus, als erste Frau in einer langen Linie von Frauen in ihrer Familie, die nicht wussten wie; und so können ihre Wunden endlich heilen.
Incendies ist eines jener Bücher, das ich 2024 las, aber erst in den ersten Wochen des neuen Jahres (2025) rezensiere. Ich las es Ende November, kam jedoch nie dazu, meine Gedanken zu sortieren. Das Stück hat mich nämlich etwas ratlos zurückgelassen. Ich fand es auf keinen Fall schlecht, aber habe das ungute Gefühl, dass ich nicht all seine Nuancen erfassen konnte, weil mir viel Kontext fehlt.
"Pour moi, ça se termine. Nous, notre famille, les femmes de notre famille, sommes engluées dans la colère depuis si longtemps [...] Toi aussi tu laisseras à ta fille la colère en héritage."In dem Stück geht es um die Zwillingskinder Jeanne und Simon, denen nach dem Tod ihrer Mutter ihr Testament offenbart wird. Die Mutter hinterließ ihren Kinder zwei Briefe, mit der Aufgabe, das jedes Kind je einen Brief an den verschollenen Vater und den bis dato nicht mal bekannten älteren Bruder geben sollte. Die Mutter hatte ihren Kindern nie viel von sich erzählt und war fünf Jahre vor ihrem Tod zum Unverständnis der Kinder vollständig verstummt. Die Beziehung zu ihren Kindern ist so zerrüttet, dass sich Simon schlicht weigert, dem letzten Willen seiner Mutter nach zu kommen und so ist Jeanne die einzige, die sich auf die Reise begibt. Sie reist in die Heimat ihrer Mutter, ein Land im Nahen Osten, zerrüttet vom Schrecken eines jahrzehntelangen Bürgerkriegs, und begibt sich auf die Spurensuche. Was Jeanne am Ende ihrer Reise herausfindet, ist zerstörend: 1+1 = 1.
Jeanne findet heraus, dass ihr Vater und ihr älterer Bruder ein und dieselbe Person sind. Ihr Bruder, der von der Mutter in einer Notlage als Baby abgegeben wurde, radikalisierte sich in seiner Jugend und wurde Mitglied des Militärs. Die Mutter, eine Rebellin, die für die Befreiung ihres Landes kämpfte, wurde schließlich gefasst und inhaftiert. Im Gefängnis wurde sie dann von ihrem eigenen Sohn vergewaltigt, der nicht wusste, dass es sich hier um seine Mutter handelt.
Das ist natürlich harter Tobak und teils auch wirklich hart beschrieben, aber irgendwie hat mich das Stück nicht gekriegt, es hat mich nicht wirklich berührt. Und auch wenn Mouawad das ganze fast schon wie einen Detektivroman aufzieht und versucht, seine Leser*innen in die Irre zu führen, war mir schnell klar, worauf Jeannes Quest hinauslaufen würde. Die ganzen Plottwists habe ich kommen gesehen und fand sie deshalb vielleicht nicht ganz so schockierend. Ich weiß es nicht. Es fällt mir sehr schwer, meine Gefühle zu diesem Stück in Worte zu fassen. Mouawad macht hier so viele spannende Themen auf, zu Heimat, Herkunft und sich dazugehörig fühlen. Er spricht explizit über die Gewalt, die Frauen erleiden. Es ist auch ein Stück über Vergebung, darüber, mit der Vergangenheit abzuschließen und nach vorne zu blicken. Hier ist ganz viel drin und doch habe ich das Gefühl, dass es nicht zu mir durchgedrungen ist.
Ich möchte zum Ende der Rezension noch drei Zitate teilen, die für mich den Verlauf der Geschichte und vor allem Jeannes Entwicklung und Emanzipation gut darstellen. Zu Beginn stellt Mouawad fest: "L'enfance est un couteau planté dans la gorge. On ne le retire pas facilement." (dt. "Die Kindheit ist wie ein Messer, das einem in den Hals gestoßen wird. Man zieht es nicht so leicht wieder heraus.") Später heißt es dann: "Le plus difficle n'est pas de planter le couteau, c'est de le retirer, parce que tous les muscles se contractent et agrippent le couteau. Les muscles savent que la vie et là. Autour du couteau." (dt. "Das Schwierigste ist nicht, das Messer einzustechen, sondern es herauszuziehen, weil sich alle Muskeln zusammenziehen und das Messer umklammern. Die Muskeln wissen, dass das Leben da ist. Um das Messer herum." Und ganz am Ende finden wir folgendes Zitat: "L'enfance est un couteau planté dans la gorge. Et tu a su le retirer." (dt. "Die Kindheit ist ein Messer, das in die Kehle gestoßen wird. Und du hast es herausgezogen.") Diese drei Zitate beschreiben ganz gut, was Jeanne durch ihre Reise schafft. Sie schafft es, die Geschichte ihrer Mutter, ihres Bruder-Vaters und die Geschichte ihrer selbst aufzuarbeiten.Jeanne zieht das Messer endlich raus, als erste Frau in einer langen Linie von Frauen in ihrer Familie, die nicht wussten wie; und so können ihre Wunden endlich heilen.
January 7, 2015
بعد مشاهدة الفيلم :
انت أمام حالة سينمائية فريدة من نوعها , حالة صادقة مؤثرة غاية القوة و الإبداع.
وكأن العالم الواقعي بمرارته وقبحه لا يكفي , ولكن لا : عندما تلجأ للسينما تجد قبحك الفعلي وواقعك الأشد ألمًا وتاريخك الأكثر سوادًا.
ليتنا لم نعشق السينما ولم نحب ما تنتجه تلك الشاشة الساحرة , فنعيش فى وهم ونختار الوهم الأكثر راحة , ولكن يأتي عليم من يواجهك بابداع السينما بحالة إنسانية تجعلك تكره السينما وتلعن الإبداع.
أجيال الدم تسلم بعضها البعض , ولا تملك يا صديق إلا أن تحمل عارك وتتقبله , وأن تواجه ماضيك المفروض عليك وتتعامل معه.
ببساطة مطلقة : هل معنى أن تعيش مع أبيم وأمك عمرك كله , معناه أنك تعرفهما حق المعرفة , أنت مخطئ يا سيدي , فعند الموت تتكشف الحقائق المرّة.
هل من المفترض عليك ان ترجع بالزمان لعقود لكي حقق أمنية أمك المتوفاه , عليك يا فتى ,فوصية المية تريح روحه .
عن لبنان : ذك البلد المنكوب دائما المبتسم دوما , وعن حربه الطائفية , الفترة الأكثر سوادًا فى التاريخ العربي الحديث كله ,
عن إناس قتلوا باسم الدين , وذبحوا باسم الرب , وهتكوا العِرض وهم يعدون أنفسهم الجنة , فكانت النتيجة دم مسفوك هنا وهناك , وثأر مفقود هنا وهناك , ودين نجسوه بأفعالهم المرتَكبة باسمه.
فيلم قاسي جدا , واقعي إلى أقصى درجة , فيلم عظيم .
النص المكتوب ولا أروع : رغم قسوته وعنفه ونهايته اللى تخليك تشتم وتسب .
مخرج عظيم قدّم لك المجتمع في الفيلم (وخاصة اللبناني ) باحترافية عالية جدا , ووعي وحس فني رفيع .
أداء ممثلين من أعظم ما شوفت بحياتي ,
لطاقم ككل وضعك فى قلب الأحداث وأجبروك على التعامل معه.
فى المجمل : عمل إنساني فني رائع , يستحق الخلود الفني.
انت أمام حالة سينمائية فريدة من نوعها , حالة صادقة مؤثرة غاية القوة و الإبداع.
وكأن العالم الواقعي بمرارته وقبحه لا يكفي , ولكن لا : عندما تلجأ للسينما تجد قبحك الفعلي وواقعك الأشد ألمًا وتاريخك الأكثر سوادًا.
ليتنا لم نعشق السينما ولم نحب ما تنتجه تلك الشاشة الساحرة , فنعيش فى وهم ونختار الوهم الأكثر راحة , ولكن يأتي عليم من يواجهك بابداع السينما بحالة إنسانية تجعلك تكره السينما وتلعن الإبداع.
أجيال الدم تسلم بعضها البعض , ولا تملك يا صديق إلا أن تحمل عارك وتتقبله , وأن تواجه ماضيك المفروض عليك وتتعامل معه.
ببساطة مطلقة : هل معنى أن تعيش مع أبيم وأمك عمرك كله , معناه أنك تعرفهما حق المعرفة , أنت مخطئ يا سيدي , فعند الموت تتكشف الحقائق المرّة.
هل من المفترض عليك ان ترجع بالزمان لعقود لكي حقق أمنية أمك المتوفاه , عليك يا فتى ,فوصية المية تريح روحه .
عن لبنان : ذك البلد المنكوب دائما المبتسم دوما , وعن حربه الطائفية , الفترة الأكثر سوادًا فى التاريخ العربي الحديث كله ,
عن إناس قتلوا باسم الدين , وذبحوا باسم الرب , وهتكوا العِرض وهم يعدون أنفسهم الجنة , فكانت النتيجة دم مسفوك هنا وهناك , وثأر مفقود هنا وهناك , ودين نجسوه بأفعالهم المرتَكبة باسمه.
فيلم قاسي جدا , واقعي إلى أقصى درجة , فيلم عظيم .
النص المكتوب ولا أروع : رغم قسوته وعنفه ونهايته اللى تخليك تشتم وتسب .
مخرج عظيم قدّم لك المجتمع في الفيلم (وخاصة اللبناني ) باحترافية عالية جدا , ووعي وحس فني رفيع .
أداء ممثلين من أعظم ما شوفت بحياتي ,
لطاقم ككل وضعك فى قلب الأحداث وأجبروك على التعامل معه.
فى المجمل : عمل إنساني فني رائع , يستحق الخلود الفني.
January 8, 2019
If I had written my review straight after reading and discussing this play, I think I would have given it five stars and gushed my way through a superlative laden review, but it's been two months since I put it down, and my love for Incendies (translated into the English -- the way I read it -- as Scorched) has cooled to mere liking.
I was initially blown away by what I took to be an uncompromising story about memory, violence and survival, and it remains all of those things, but the more I thought about the way Wajdi Mouawad wanted us to think about his central character -- Nawal -- the less blown away I was and the more comfortable I became.
There is something of the heroine in her, something of a legend; she is a woman I feel we were supposed to look at and admire. She comes from a deeply patriarchal well, she learns to read, she spreads her learning to others, she navigates a war, she brings her twins to a life in Canada that leads one to hate himself and fight endlessly and unsuccessfully as a boxer and leads the other to a stultifying existence in academia. We must be impressed. And then when the tragedy of her life is revealed we are supposed to pity her and understand her decisions. And I felt all those things.
The trouble is that these feelings that we are manipulated into feeling for Nawal also ask us to ignore other feelings we might be having -- feelings that she is not such a heroine after all, that she is as much an abuser as she is a victim. Yet I couldn't help feeling like we were supposed to hate her abusers and to cut them absolutely no slack for the circumstances that made them abusers.
If that is so, if that is what Mouawad is asking us to do -- and I think it is -- then I cannot fully embrace Incendies, at least not at this point.
I am sure I will have other opportunities to revisit my feelings. I will teach it again (it is so worthy of discussion), and there is Denis Villeneuve's film adaptation out there waiting for me to watch it, but for now I have to say I'm struggling with the message of Incendies.
I was initially blown away by what I took to be an uncompromising story about memory, violence and survival, and it remains all of those things, but the more I thought about the way Wajdi Mouawad wanted us to think about his central character -- Nawal -- the less blown away I was and the more comfortable I became.
There is something of the heroine in her, something of a legend; she is a woman I feel we were supposed to look at and admire. She comes from a deeply patriarchal well, she learns to read, she spreads her learning to others, she navigates a war, she brings her twins to a life in Canada that leads one to hate himself and fight endlessly and unsuccessfully as a boxer and leads the other to a stultifying existence in academia. We must be impressed. And then when the tragedy of her life is revealed we are supposed to pity her and understand her decisions. And I felt all those things.
The trouble is that these feelings that we are manipulated into feeling for Nawal also ask us to ignore other feelings we might be having -- feelings that she is not such a heroine after all, that she is as much an abuser as she is a victim. Yet I couldn't help feeling like we were supposed to hate her abusers and to cut them absolutely no slack for the circumstances that made them abusers.
If that is so, if that is what Mouawad is asking us to do -- and I think it is -- then I cannot fully embrace Incendies, at least not at this point.
I am sure I will have other opportunities to revisit my feelings. I will teach it again (it is so worthy of discussion), and there is Denis Villeneuve's film adaptation out there waiting for me to watch it, but for now I have to say I'm struggling with the message of Incendies.
April 7, 2020
داستان شما از کجا شروع شد؟
از روز تولدتان؟
اگر این است، در وحشت شروع شد.
از روز تولد پدرتان؟
اگر چنین است، داستان عشقی بزرگ است.
اما اگر بیشتر به عقب برگردیم،
شاید بفهمیم که داستان این عشق بزرگ
از خون و تجاوز سرچشمه گرفته است.
و شاید دریابیم که به نوبه خود
خونریزی و تجاوزگری هم
ریشه در عشق دارند.
عجب نمایشنامه ای بود!
از روز تولدتان؟
اگر این است، در وحشت شروع شد.
از روز تولد پدرتان؟
اگر چنین است، داستان عشقی بزرگ است.
اما اگر بیشتر به عقب برگردیم،
شاید بفهمیم که داستان این عشق بزرگ
از خون و تجاوز سرچشمه گرفته است.
و شاید دریابیم که به نوبه خود
خونریزی و تجاوزگری هم
ریشه در عشق دارند.
عجب نمایشنامه ای بود!
Displaying 1 - 30 of 1,516 reviews