Vrouw en vriend

by Anna Blaman

Dutch

201 pages, Paperback

First published January 1, 1941

Reviews

[Alix · Rating 2 out of 5]

Ziekelijk homoseksueel personage, check ✅️✅️

Voelt veel ouder aan dan het is. Hoewel de wisselende perspectieven naar mijn ervaring niet onduidelijk of hinderlijk zijn zoals door sommigen bevonden, was het boek voor mij vooral moeilijk uit te lezen omdat het ongelooflijk saai is.
Een beetje Woolf meets Couperus - klinkt goed, ik houd van beiden - maar dat resulteert hier niet echt in iets productiefs. Met pijn in het hart, terug naar Blamans poëzie 🙃

[Christiaan · Rating 4 out of 5]

Sara Obreen, manic pixie dream girl sinds 1941

[jana · Rating 3 out of 5]

alhoewel ik niet echt een goede rode lijn vond in dit boek, vond ik de schrijfstijl van Blaman wel Heel erg mooi. ik heb veel nieuwe woorden gelezen en de zinsopbouw was soms nog lekker oud Nederlands. alleen weet ik niet zo goed wat ik hier uit moet halen. 20'ers die dramatisch zijn? vrij klassiek.

[Remco Sleiderink · Rating 2 out of 5]

Vrij ontoegankelijke roman waarin passages met een ik-verteller veelvuldig (en op de gekste momenten) worden afgewisseld door een personale vertelinstantie, en waarin (vertel)heden en verleden dikwijls in elkaar overlopen. Het is soms moeilijk de personages en gebeurtenissen uit elkaar te houden. Dat is waarschijnlijk doelbewust zo gedaan. Een sterfgeval halverwege het boek zorgde eindelijk voor een zekere vaart in het verhaal.

[Jette]

Ik wilde niet dat het eindigde 🥲

[Susanne Van Dongen · Rating 3 out of 5]

3.5
ik mocht sara echt niet
ik had veel medelijden met jonas want hij was lowkey wel echt een schatje en hij en marie hadden samen echt leuk kunnen zijn
blanka was een beetje dom want wat zag hij in sara???
ik had graag meer van bea willen zien want ik vond haar wel cool

[Michael]

GODVERDOMME EINDELIJK UIT DE TYFUUUUSSSSS!!!!!!!!!!!!!
sorry Anna blaman maar ik kwam hier echt bijna niet doorheen💔

[Guus van der Peet · Rating 2 out of 5]

Ik hoor mensen wel eens klagen hoe ouderwets Blamans schrijfstijl aandoet, maar dat vond ik eigenlijk heel erg meevallen (buiten dat ene synoniem voor jazz dat ze op een gegeven moment gebruikt). Ik zou zelfs zeggen dat dit boek op zinsniveau het beste in zijn element is. Waar ik wel problemen mee had was het tempo van het verhaal. Al in de eerste drie pagina’s wijdt Blaman uit over de kindertijd van de hoofdpersoon én die van haar Vriend én haar conflict met een andere vrouw – en eigenlijk blijft die opeenstapeling van informatie de hele roman doorzetten. Nu zal dat ongetwijfeld tot op een zekere hoogte Blamans bedoeling zijn geweest, met de constante perspectiefwisselingen en drie-paginalange alinea’s. Ik ben überhaupt nooit een heel groot fan geweest van modernisme/stream of consciousness, dus neem mijn kritiek met een korreltje zout. Maar voor mij werden de personages nooit echt levend. Zeker in de tweede helft maakte dat het soms moeilijk het boek weer op te pakken.

[Fons Hendriks · Rating 2 out of 5]

Het verhaal komt zeer moeizaam op gang, aangezien het perspectief steeds wisselt. Als lezer dien je goed bij de les te blijven om te weten welk personage aan bod komt. De belevenissen van George worden weergegeven in het ik-perspectief, terwijl er voor de andere personages sprake is van een personaal perspectief. Dit maakt het verhaal rommelig.

Jammer genoeg verloopt het verhaal ook nog eens extreem traag. Bovendien valt de verhaallijn ronduit als mager te bestempelen. George heeft een baantje bij de krant en treurt over de verbroken relatie met Sara. Hij zoekt weer contact met haar, maar dit loopt nergens op uit, aangezien ze niet van hem houdt. Georges vriend Jonas weet contact te leggen met Marie, op wie hij al lange tijd verliefd is. Jonas' zus Toos probeert de relatie te torpederen, mede omdat Jonas fysiek instort.

[Herman · Rating 2 out of 5]

Tegenvallend debuut van Blaman wat mij betreft. Door de perspectiefwisselingen af en toe lastig te volgen. Soms heel erg gedateerd en even later juist weer niet. Boek draait om de (liefdes)relaties van een aantal personages. Geen daarvan komt echt tot leven of wordt interessant genoeg om mee te gaan in hun beslommeringen.

[Larissa · Rating 3 out of 5]

“Plotseling had ik haar in m’n armen willen knellen en haar smeken of bevelen: Wees onmiddellijk in Godsnaam zéér verliefd op me.”

[Merlijn van Mierlo · Rating 5 out of 5]

Anna Blaman behoort tot de grootsten van de Nederlandse literatuur, toch hoor je haar naam maar nauwelijks tussen die van de veelal mannelijke collega’s…

[Svetlana Zakharova · Rating 3 out of 5]

een zeer goed verhaal, maar veel te poetisch opgebouwd, op den duur begint de ritme echt te storen. de dialogen zijn in verzen geschreven, je wordt gevangen in een bepaalde toon en kan daar niet gemakkelijk vanaf geraken.

[Ward Van · Rating 5 out of 5]

Dit boek heeft me door moeilijke tijden heen geholpen. Het wist gevoelens te verwoorden die ik zelf niet onder woorden kon brengen, en deed dat in een verhaal dat me diep raakte. Wat kan je nog meer van een boek verlangen? Een herleeswaardige ervaring!

[Senna Rietveld · Rating 4 out of 5]

Geil boek