نیچه

by Stefan Zweig, لیلی گلستان (Translator)

همه‌چیز او را به هیجان می‌آورد و هیچ‌چیز او را پایبند نمی‌کند. همین که موضوعی بکر بودن و جذابیت و راز حیااش را از دست می‌دهد، آن را بی‌هیچ ترحمی رها می‌کند، بی‌اینکه به کسانی که بعد از او می‌آیند حسادت کند. نیچه هم از ورای تمام شناخت‌ها، شناخت را می‌جوید – شناختی که به‌طرزی ابدی غیرواقعی است و هرگز کاملاً دست‌یافتنی نیست. چیزی که تا سرحد رنج و نومیدی او را برمی‌انگیزاند، نه تصرف کردن، نه تصاحب کردن و نه لذت بردن است، بلکه همیشه پرسش کردن، جست‌وجو کردن و شکار کردن است.

Genres: Biography, Philosophy, Nonfiction, Biography Memoir, History, German Literature, Essays

106 pages, Paperback

First published January 1, 1925

About the author

Stefan Zweig was one of the world's most famous writers during the 1920s and 1930s, especially in the U.S., South America, and Europe. He produced novels, plays, biographies, and journalist pieces. Among his most famous works are Beware of Pity, Letter from an Unknown Woman, and Mary, Queen of Scotland and the Isles. He and his second wife committed suicide in 1942.
Zweig studied in Austria, France, and Germany before settling in Salzburg in 1913. In 1934, driven into exile by the Nazis, he emigrated to England and then, in 1940, to Brazil by way of New York. Finding only growing loneliness and disillusionment in their new surroundings, he and his second wife committed suicide.
Zweig's interest in psychology and the teachings of Sigmund Freud led to his most characteristic work, the subtle portrayal of character. Zweig's essays include studies of Honoré de Balzac, Charles Dickens, and Fyodor Dostoevsky (Drei Meister, 1920; Three Masters) and of Friedrich Hölderlin, Heinrich von Kleist, and Friedrich Nietzsche (Der Kampf mit dem Dämon, 1925; Master Builders). He achieved popularity with Sternstunden der Menschheit (1928; The Tide of Fortune), five historical portraits in miniature. He wrote full-scale, intuitive rather than objective, biographies of the French statesman Joseph Fouché (1929), Mary Stuart (1935), and others. His stories include those in Verwirrung der Gefühle (1925; Conflicts). He also wrote a psychological novel, Ungeduld des Herzens (1938; Beware of Pity), and translated works of Charles Baudelaire, Paul Verlaine, and Emile Verhaeren.
Most recently, his works provided the inspiration for 2014 film The Grand Budapest Hotel.

Reviews

[Vicky "phenkos" · Rating 3 out of 5]

This is a new translation by Will Stone of Zweig's biography of Nietzsche published by Pushkin Press. The translation supersedes earlier English editions of the book and will be suitable for those with an interest in Zweig and, secondarily, Nietzsche. Why am I saying this now? Because this biography is more about Zweig and what he sought in Nietzsche than about Nietzsche himself. An excellent introductory essay by the translator discusses Nietzsche's significance for Zweig, Zweig's biographical works (of which he wrote several including on Balzac, Tolstoy, Dostoyevsky, Dickens, Hoelderlin and others) and their place within Zweig's larger literary corpus. Stone makes clear that Zweig's biographies are not so much scholarly attempts at erudition but rather "ardently persuasive romantic hymns to their subject". Indeed, reading the first few lines of the first chapter, one gets the impression that a romanticising mind with a knack for high drama is at work here:

The tragedy of Friedrich Nietzsche is a monodrama: no other figure is present on the brief lived stage of his existence. Across the acts of this tragedy, which crash down and surge on like an avalanche, the isolated combatant stands alone beneath the stormy sky of his own destiny; nobody is alongside him, nobody is opposing him and no woman is there to momentarily relax the overstrugn atmosphere with her presence.

This book would appeal to those with an interest in Zweig or scholars who study Nietzsche's reception. However, I don't think it would be very suitable for those who are new to Nietzsche and would like to know more. Nietzsche was indeed a profoundly original philoospher, still highly misunderstood (the Nazis for instance, tried to appropriate his notion of the "overman", which was highly damaging to Nietzsche's posthumous reputation). It is not always easy to see the radical implications of some of his ideas, for example, the noblemen, and it is tempting to consider these ideas as evidence of a misplaced nostalgia for things of the past. It is vitally important to read Nietzsche for what is original and daring in him, what goes against cliched ways of thinking (for example, his critique of Christianity, morality and utilitarianism), and what can bring new life into philosophy. However, I'm not convinced this book achieves this, which is a bit of a shame considering the remarkable and noteworthy efforts of the translator and the publisher. In light of the latter, I hope that the book succeeeds in bringing new audiences to the study Nietzsche, but I'd be inclined to look elsewhere for an accessible introduction to his life and thought.

My thanks to netgalley and Pushkin Press for an advance copy.

[Mohammad Ali Shamekhi · Rating 4 out of 5]

کتاب کلا فاقد محتوای فلسفیه. اما علی رغم این موضوع نگاهی است جذاب، مختصر و مفید به پیچ و تاب های زندگی ذهنی و درونی نیچه. چندان خبری از رخدادهای زندگی بیرونی نیچه در این کتاب نیست - مگر اشاراتی کلی. آنچه بدنه ی این کتاب را تشکیل می دهد توصیفاتی است از احوال نیچه - نه اقوال و نه حتی افعال. من این نگاه بی دبدبه و کبکبه رو پسندیدم. روحی در نوشته بود که در کتابهای با جزئیات و ... چه بسا نباشه

البته بعضی جاها مثل فصل ستایش بیماری به نظرم زیادی روان شناسانه بود و نیچه زیادی توهمی نشون داده شده بود - البته این در فصل های آینده توهم وجهه ی منفی ظاهریش رو از دست می ده. فصل هشتم که در مورد موسیقی بود به نظرم خیلی به اختصار برگزار شده بود. به نظرم رویکردی که در این فصل بهش اشاره شده بود خیلی شوپنهاوری بود - به قول خود نیچه، موسیقی و هنر برای آن است که از فشار واقعیت نمیریم. موسیقی برای نیچه در این فصل شده عاملی برای آرامش و برای همین نیچه از تحریکات موسیقایی واگنری بیزار می شه. موسیقی می شه روز هفتم آفرینش. اما این سوال پابرجا است که این ویژگی با عصیان نیچه ای و خواست قهرآمیز سلطه بر محدودیت ها نزد نیچه نمی خونه. همچنین با طعنه ی نیچه به گوته در مورد محتاط بودن گوته در قبال موسیقی نمی خونه. اینکه موسیقی لازم نیست آن شر و شور و تحریک رو داشته باشه برعکس ادعای این فصل اتفاقا آری گو نیست. این ابهام به نظرم ناشی از سرسری رد شدن از این موضوعه

[Nathanimal · Rating 3 out of 5]

This is not biography. This is hagiography. Breathless and watery-eyed. But that’s okay. Actually, how Nietzsche is adored by those who came after him, and how he shaped their thinking, is probably just as valuable as a biography. And at least Zweig’s mythos grows not from heroic nonsense but from Nietzsche’s loneliness and infirmity and self-wracking. For me, it’s these ironies that save Nietzsche from being a bombastic twat.

[Goatboy · Rating 2 out of 5]

Nope. Can't do it. Beautiful prose I suppose in a bruised fanfic purple sort of way, but I am done giving it any more time. It's funny, because I was just thinking how I would almost never have 1 or 2 star rated books on my list because I've been alive long enough to be a better pre-judge of what to spend my time on. But this one was a surprise because of subject matter and author. Who knew? Oh well... I'm happy enough knowing that I am alright with just putting it down. Not for me. Only a subjective judgement here (although, really, they are all only this). Anyway, if anyone is interested, I'm willing to send this for free to the first person who asks if you want to give it a go yourself. Shame to waste it...

[Anna Petruk · Rating 1 out of 5]

I decided to read something biographical about Nietzsche before picking up his works. Simply because I was intimidated and thought having the context of the philosopher's life will help me understand his thoughts. So I picked up Zweig's essay and was sorely disappointed.

The whole essay is written in overly dramatic language and focused almost exclusively on Nietzsche’s inner life. The exaggerations felt inappropriate, and the neverending descriptions of Nietzsche’s feelings made me question how Zweig knew about them to write so confidently. Here's an example:

This uncanny, almost demonic, hypersensitivity of Nietzsche’s nerves, fugitive nuances that would never even cross the threshold of another’s consciousness, and which undermined him so cruelly, is the sole root of his sufferings, but equally forms the primordial cell of his genial capacity for the appreciation of values.

If Zweig backed up his claims with some quotes, letters, diaries, or works, it would have been fine. But Zweig never sites sources so it felt like he was just making things up. The only thing I learned about Nietzsche’s life from reading this essay is that he lived in Italy at some point. So if this was meant to be biographical, it failed. I didn't find reading this valuable at all.

[Kianoush Mokhtarpour · Rating 5 out of 5]

پانوراما: زندگی نیچه را می‌شود خلاصه کرد در یک تراژدی تک‌بازیگر. نه دوست و رفیقی در کنارش هست، نه دشمن سرسختی در مقابلش. تنها ی تنهاست. بار درام این نمایش همه از جدال درونی بازیگر با خود است.

در شروع، تک‌وتوک تماشاگرانی به چشم می‌خورند. اما گلاویزشدن‌های سبعانه‌ی بازیگر با خودش تماشاگران را به وحشت می‌اندازد. صندلی‌ها یکی یکی خالی می‌شوند. نیچه اما اعتنایی به تماشاگر ندارد. برای دل خودش می‌جنگد نه سوت و تشویق تماشاگران.

تا اینکه پایان نمایش نزدیک می‌شود. از اینکه قدر ندیده، از اینکه نادیده مانده هراس و خشم به جانش می‌افتد. تا مگر نظرها را به خود جلب کند، نعره برمی‌دارد، مزه می‌پراند، به این و آن طعنه می‌زند. بی‌حاصل.

سرانجام فشار عصبی، خودزنی‌های روحی پیاپی، و کار کشیدن‌های بی‌رحمانه از ذهن، مغزش را از پا در می‌آورند. هذیان. دیوانه‌وار بر صحنه می‌چرخد و می‌توفد. در این هذیان تنها مضمون قابل تشخیص منم منم‌های مغرورانه است. لقب از پس لقب برای خود می‌تراشد. تا اینکه کف بر دهان آورده بر زمین می‌افتد. تنها، برصحنه‌ای تاریک و وسیع، در تماشاخانه‌ای بی‌تماشاگر.

این تصویرِ پانورامای تسوایگ از نیچه است در ابتدای کتاب. در ادامه، ده تصویر نزدیک‌تر از نیچه و زندگی‌اش ترسیم می‌کند



یک. دو چهره. مجسمه‌سازان و نقاشان سیمای نیچه را این طور ترسیم کرده‌اند: سری شیرسان که با گردنی ستبر بر بدن یک وایکنیگ قرار گرفته. و سبیلی سترگ تمثال درنده را کامل می‌کند. اما تسوایگ ما را به مسافرخانه‌ای می‌برد و نیچه حقیقی را هنگام بیرون آمدن از اتاقش نشانمان می‌دهد که شانه‌هایش خمیده‌ست و کورمال کورمال و بااحتیاط قدم بر می‌دارد. در پس عینک ته استکانی چشمانی نیمه کور نشسته؛ در سرش اعصابی زیادی تحرک پذیر؛ و در بدنش دل‌وروده‌ای بیمار. ستبری را نه در هیبت این مرد که در اراده‌اش باید جست



دو. ستایش بیماری. نیچه که صبحانه‌اش را خورده (با هزار وسواس که مبادا چای زیاده پررنگ باشد یا غذا پرادویه) به اتاقش بر می‌گردد. دو چیز در اتاق توجه ما را جلب می‌کند. یکی میز مطالعه که پر است از دست‌نوشته و کاغذ، و نیمی از زندگی نیچه را می‌سازد. دیگری طاقچه‌ای پر از دارو و دوا. که نیمه‌ی دیگر زندگی اوست. سردردهای میگرنی روی تخت درازش می‌کند و تا لب گور می‌بردش. به کمک چندجور شربت حمله‌ها را از سر می‌گذراند، اما خود این داروها معده‌اش را مختل می‌کنند. پس چند جور محلول و قرص و دوا برای علاج معده. حالا دوباره نوبت میگرن است. و باز به هم ریختن دل و روده. بازگشت ابدی درد

در نامه‌های جوانی نیچه گله‌هایی از درد و بیماری دیده می‌شود. اما بعد نگاهش عوض می‌شود: ستایش بیماری. در جدال با بیماری عظمتی می‌یابد. غروری. آنچه او را نکشد قوی‌ترش می‌سازد. از سخت‌جانی اراده‌اش لذت می‌برد. فریاد بر می‌آورد که درد بر من ریز. نیچه حالا ماتادوری شده که گاو خشمگین درد را با تکان لچک سرخ فرا می‌خواند



سه. دون ژوان شناخت. "همچنانکه که دون ژوان از پس هر زن، "زن" را می‌جوید، نیچه نیز از پس همه‌ی شناخت‌ها "شناخت" را می‌طلبد. کانت و شوپنهاور و اغلب فیلسوفان دیگر نظام فکری خود را می‌سازند و تمام. به تماشایش می‎نشینند و لذت می‌برند، یا نهایتاً گوشه‌هایش را اندکی کج و راست می‌کنند، بندی اضافه می‌کنند و بندی را قلم می‌گیرند. نیچه اما نظام فکری ظریفش را می‌سازد و باز بر زمین می‌زندش. آرام نمی‌گیرد. تب‌آلوده و بی‌قرار به دنبال شناختی تازه است، در عطشی ابدی



چهار. شور صداقت. نیچه می‌پرسد انسان تا چه اندازه از حقیقت را می‌تواند تحمل کند؟ کرانه‌های تحمل حقیقت کجاست؟ نیچه رخت جستجوگران را به تن می‌کند و در پی این کرانه‌ها به راه می‌افتد. مسیحیان را می‌بیند که در همان منزل اول زه زده‌اند. رنج و درد و بی‌معنایی هستی را، این حقایق انکارناپذیر را، تاب نیاورده‌اند و هراس‌خورده خدایی ساخته‌اند و به او آویخته‌اند. اخلاق و اصول زندگی را هم برای آرامش خودشان سروته کرده‌اند. نیچه با شامه‌ی تیزش بوی پستی از اینان می‌شنود. چشم‌پوش�� اینان بر حقیقت در نظرش ناپسند می‌آید، پس تا پایان عمرش از آن پرهیز می‌کند. زیستن در این دنیا نیازمند سازشکاری با دنیا و دنیائیان است، اما نیچه سرش به دنیا و عقبی فرو نمی‌آید. منزل‌های حقیقت را یکی یکی طی می‌کند، تا آنکه نور کورکننده‌ی حقیقت ذهنش را از پا می‌اندازد



پنج. پیشرفت به سوی خود. نیچه مردی‌است در شدن ابدی. مدام در دگرگونی. و عجیب آنکه هرچه از سنش می‌گذرد این استحاله‌ بیش‌تر و تندتر می‌شود. از این بابت نیچه برعکس گوته است. گوته، در جوانی جانی بی‌قرار داشت، چون اسپند بر آتش. نگاه‌ها و زندگی‌ها و بودن‌های متفاوت را تجربه می‌کرد. اما پیر که شد ثباتی یافت و قراری. هویتی و نگاهی را برگزید و به آن پایبند ماند. نیچه اما برعکس. وقار و ثبات را اول راه تجربه کرد: در بیست و چندسالگی استاد زبان‌شناسی دانشگاه بازل بود. ساعت‌ها سر در کتاب‌های خاک‌گرفته‌ی ته کتاب‌خانه فرو می‌برد، نت بر می‌داشت، و مثل پیرهای جاافتاده درس می‌گفت. سنش که بالا رفت ز قیل و قال مدرسه دلش گرفت. رفت که خدمت معشوق و می کند، که برای او عبارت بود از غرق شدن در افکار نو. نیچه مثل بنجامین باتن از پیری آغاز کرد، اما هرچه رفت جوان‌تر شد. و در جوانی ماند. در جوانی ابدی [دوستی می‌گفت این را از رمانتیک‌ها داشت، این درون‌نگری و تبدیل و تبدل دائمی را]



شش. کشف جنوب. نیچه که بدن نحیفش به کوچکترین باد و تغییرات جوی به هم می‌ریخت، مدام در حال سفر بود تا هوایی سازگار بیابد. و یافت: ایتالیا. اما بیش از هوای ایتالیا، نور آن بود که بر نیچه اثر گذاشت. همان نوری که ونگوگ را هم به وجد آورده بود. نور و سرور و سبکی. نور ایتالیا گشودگی مینور را داشت، مثل ماهور ما. نیچه جدیدی زاده شد. شد نقطه‌ی عکس آدم آلمانی فراک‌پوش جدی. گویی نوایی در گوشش گفته باشد: "چرا اینقدر جدی؟". آسمان لاجوردی و افق گسترده‌ی روشن نرمی و شادابی به قلم و جان نیچه بخشید. قلمش آن ثقل و زمختی «آلمانی‌»‌ش را از دست داد و جهنده و سرخوش شد؛ همچانکه روحش



هفت. پناه به موسیقی. نگاه نیچه به موسیقی در سالخوردگی عوض می‌شود. در جوانی، آن وقت که استاد دانشگاه بود، موسیقی را به چشم یک محرک می‌دید؛ نوایی که ذهن و روح را به حرکت بیندازد. در سالخوردگی، و در اوج فشار فکری، شیفته‌ی عکس این نوع موسیقی شد؛ شیفته‌ی آن موسیقی که آرامش ببخشد؛ که حوض زلالی باشد برای پاهای ذهن خسته‌ات. آن موسیقی که «بتوانی با سوت بزنی». تارهای ذهن نیچه مثل سیم‌های پیانوی هزارونهصد در آن دوئل داخل کشتی، مدام برافروخته است. نیچه تنها به یاری موسیقی می‌توانست ذهن برافروخته و بی‌قرارش را لحظه‌ای خنکک و آرام کند. پش قدرشناسانه می‌گوید ما هنر را داریم تا از حقیقت نمیریم



هشت. تنهای تنها. سنی از نیچه گذشته. چند کتابش منتشر شده، که همه گوشه‌ی کتابفروشی‌ها روی هم تلنبار شده. ناشرها میل به چاپ کتاب جدیدش ندارند. نسخه‌هایی برای دوستانش می‌فرستد و نظر می‌خواهد. حتی نقدی بی‌رحمانه هم می‌توانست خوشحالش کند، اما دوستانش همین را هم از او دریغ می‌کنند. سکوت مطلق. گویی صدایش به جایی نمی‌رسد، مثل آن حالی که در خواب جیغ می‌کشی، اما صدایت در نمی‌آید. انگار چیزی در دنیا به همه ریخته که صدایت به گوش‌ها نمی‌رسد. نیچه، با همه‌ی غرور، باز انسان است و نیاز دارد که تایید شود. دست کم دیده شود. که نمی‌شود. اینجاست که نیچه تنهاترین است. نه دوستی، نه دشمنی. عارفان در خلوتشان دست‌کم خدا را دارند، اما نیچه این یکی را هم از خود رانده. اگر آنطور که یالوم می‌گوید نیچه سرانجام گریست، به نظرم اینجا بود که گریست. یا بگوییم هر آدمی جای نیچه می‌بود می‌گریست



نه. بر فراز پرتگاه. برای یک دوره‌ی چندماهه نیچه قلم بر کاغذ می‌گذارد و پشت سر هم شاهکار می‌نویسد. ذهنش آخرین تقلاهایش را می‌کند. مضامین گویی به ذهنش الهام می‌شوند. بارانی بی‌وقفه. می‌گوید شدت این همه احساس مرا متاثر می‌کند و می‌خنداند. و بعد.... ذهنش از هم می‌پاشد. هذیان می‌گوید. در تعریف از خود کاغذ سیاه می‌کند. پای نوشته‌هایش را با القاب پرنخوت امضاء می‌کند: هیولا، مصلوب، دجال. می‌گوید "من یک رخدادم که تاریخ را به بعد و قبل از خودم تقصیم می‌کنم". و روزی بر زمین می‌افتد. بدن سالم است، اما ذهن نه



ده. مربی آزادی. دوستی به نیچه نوشته: کتاب‌هایت استقلال را در دنیا توسعه می‌دهند

من از نیچه چیزی نخوانده‌ام. اینها عمدتا حرف‌های تسوایگ است. درست و غلطش با خودش و خودتان

[Hessam Ghaeminejad · Rating 3 out of 5]

اگر بدنبال زندگی نامه ای از نیچه هستید یا بررسی فلسفه نیچه برای شما اهمیت دارد ویاجنبه های ادبی نیچه شما را مجذوب خود کرده است، سراغ این کتاب« نروید »چون به هیچ کدام از اینها نپرداخته است. اثر نگاهی روانشناسانه به نیچه ، بحران های روحی و علایق او دارد که با بیان ادبی مطرح میشود اما جملات طولانیِ ویرایش نشده ( که من اسمی از ویراستار در ابتدای کتاب ندیدم)مانع لذت بردن از
این بخش ادبی می‌شود ، هر چند فصل «هفتمین تنهایی» به عنوان یکی از فصل های خواندنی این کتاب است ولی باقی فصل ها به این جذابیت نیستند
پاینده باشید

[Sunny · Rating 5 out of 5]

I thought this was stunning and I’m definitely putting Zweig up there as one of my favourite 10 writers. This short book is one of the best insights I’ve ever had into the mind and soul of Nietzsche. Thus spoke Zarathustra is my all-time favourite philosophy book. I remember reading that as a 20 something year old and thinking what the feck type of Alien was this Neechy dude?!? His words would take your mind by the hand and lead you to places your mind had never thought possible to visit or could have imagined and then he'd leave u there and just disappear :). The book really helped me to understand how Neechy saw himself. We can’t say if all of this is correct as its Zweig’s opinion but wow what an incredibly well articulated opinion.
Some of the best bits in the book were:
• “There appears for the first time upon the high seas of German philosophy the black flag of a pirate ship: a man of a different type, another race, a new brand of heroism, a philosophy no longer clad in professorial and scholarly robes, but armed and armoured for the struggle.”
• “To hose out the lingering odour of intellectual poverty that resides in the mind.”
• “But it is not enough in the most adept psychology to wield only the sharpest scalpel with the best cutting edge, he must also have a grip of steel, a supple and durable metal which must not waver or be withdrawn during the psychological operation, for such an operation demands more than talent alone, it demands character and courage to think all that one knows is undeniably correct.”
• “The rupture of all individual bonds is hard, but a wing grows in place of each bond”
• “Of the fourth section of Zarathustra, printed at his own expense, he acquires only forty copies and out of the seventy million inhabitants of Germany, he could only find seven people to whom he would send them, so that at the peak of his work, he had become a total stranger, inaccessible and foreign to his own epoch.”
• “never has a brain endured such a permanently high electric tension as in those last convulsions of his words; never have association of words been formed at such magic speeds; vision is one with language.”
• “just as nature has needs of hurricanes and cyclones to give free reign to its excess of force in a violent revolt against its own stability, so the spirit has need from time to time of a man possessed, whose higher power is raised against the community of thought and the monotony of morality.” – wow.

[8stitches 9lives · Rating 4 out of 5]

A scintillating biographical study of one of the greatest philosophers of the nineteenth century, by one of the bestselling writers of the twentieth. In this vivid biography, Zweig eschews traditional academic discussion and focuses on Nietzsche's habits, passions and obsessions. This work, concentrating on the man rather than the work, on the tragedy of his existence and his apartness from the world in which he moved in enforced isolation, is a tour de force, drawing the reader inexorably into Nietzsche's tragic trajectory.

Illustrated with numerous photographs relating to Nietzsche and his European locations, this superb translation by Will Stone is essential reading for anyone interested in Nietzsche, Zweig, first-class biographies and philosophy. It's accessible, captivating and eminently readable, but what makes Zweig’s memoir tower head and shoulders above the rest in a sea of Nietzsche books is the nuance and minute, intricate detail, as well as the unbridled passion, with which it has been written. An exhaustive account of a philosopher who had a substantial posthumous impact across Western societies. Highly recommended. Many thanks to Pushkin for an ARC.

[Anthelia Amazes · Rating 3 out of 5]

Do not read this book if you haven't read anything from Nietzsche himself and somehow enjoyed it, because it won't give you the desire to do so. And do not read it either if you expect to know more about Nietzsche's life, because he had none but the one inside his head. So you won't find anything factual.
Nietzsche's philosophy is really hard to get, and this book does not help much. It mostly compares Nietzsche to some other great/crazy spirits and artists of his time.
Not my favorite biography Stefan Zweig wrote, but obviously not the best and easiest subject also.

[Ivan · Rating 3 out of 5]

Non è una biografia, né un'esposizione dell'opera e del suo pensiero. È più un ripercorrere il dramma umano ed esistenziale di Nietzsche, il suo tormento fisico e l'erompere del sentimento possente e tragico che è in definitiva è la sua filosofia, la sua opera d'arte e la sua vita. A tratti è un vero ditirambo al nostro Dioniso crocifisso.
(Spero di non aver detto stupidaggini e asinerie)

[Best Friend with Books · Rating 4 out of 5]

Stefan Zweig’in bu eseri, Nietzsche’yi fikirlerinden çok hayatının dramı ve insani yönleriyle tanıtan, edebi yönü kuvvetli ve baştan sona akıcı bir roman niteliği taşıyan bir biyografi aslında. Zweig tarafından derin bir empatiyle yazılmış olan bu metin, Nietzsche’nin fikirlerinden çok, o fikirlerin arkasındaki insanı ve ruh hâlini anlamaya odaklanıyor. Bu sayede bizler de yıllardır felsefi fikirler ardında tanıdığımız filozofun daha bizden olan yanlarını keşfediyoruz. Yalnızlığını; dostluğu ve aşkı arayışını, hastalıklarla mücadelesini okuyoruz.

Zweig, Nietzsche’yi daha iyi anlamamız için onu Goethe ve Dostoyevski gibi iki büyük isimle de kıyaslıyor. Goethe’nin yaşamı kucaklayan dengesi, Nietzsche’nin içsel fırtınalarıyla tezat oluşturuyor. Dostoyevski ise Nietzsche gibi insanın karanlık yanlarına bakıyor ama oradan Tanrı’ya varıyor; Nietzsche ise Tanrı’yı reddedip kendi değerlerini kuruyor. Bu kıyaslamalar, Nietzsche’nin düşünsel yalnızlığını ve farklılığını bir ayna gibi ortaya seriyor.

Nietzsche’nin, zamanının çok ilerisinde yürüyen biri olması yaşadığı dönemin değer yargılarını, ahlâk anlayışını ve inanç sistemini kökten sorgulaması çevresindekiler tarafından anlaşılamamasına dolayısıyla onun yanında yürümek yerine ondan uzaklaşmalarına sebep olmuştu şüphesiz. Nietzsche bugün daha geniş kitlelerce anlaşılabiliyor olsa da onun düşüncelerini tam olarak anlamak, kişisel bir “dönüşüm” ve “kendini yeniden yaratma” sürecine girmeyi gerektiriyor zannımca.

En sevdiğim yazarın okumaktan en keyif aldığım filozof hakkında yazmış olduğu bu eserle buluşmak benim için muazzamdı 🙌. Nietzsche’nin doğruluğa, dürüstlüğe, hakiki olana bağlılığının hayatını nasıl bir yöne çevirdiğini, yaşam tutkusu ve sınırları aşan kişiliğinin kendi sonunu nasıl getirdiğini okumak eminim beni çok etkiledi. Özellikle Nietzsche severlerin, Nietzsche’yi tanımak isteyenlerin es geçmemesi gerektiğini düşünüyorum.

T.

[Bart Stouten · Rating 4 out of 5]

Helemaal weg van 'Nietzsche', zoals gezien door Stefan Zweig. Hij portretteert een filosoof die als geen ander kan omgaan met grote tegenstellingen; anders dan Goethe, die een geniaal vermogen had om netelige situaties te omzeilen, had Nietzsche een uiterst vermetele manier om ze juist gewoonweg te lijf te gaan en de koe bij de horens te vatten. De toon van Zweig is -- zoals steeds -- fluweelzacht en bikkelhard tegelijk. Een ijzeren vuist in zijdezachte handschoenen. Ik zat bij de oogarts en bleef nog een paar zinnen verderlezen toen ik werd binnengeroepen, zo 'spannend' vond ik het.

[Didem Gürpınar · Rating 5 out of 5]

Zweig ve Nietzsche’nin muhteşem buluşması! Klasik otobiyografilerden çok farklı bir eser. Nietzsche’nin yaşadığı acıları, buhranları çok etkileyici bir dille aktamış Zweig.

Zweig’ın Nietzsche’ye bakış açısı bu cümlelerle çok güzel özetlenmiş:

“ Ancak trajik bir doğaya sahip olanların sayesinde hissetmenin derinliğini fark ediyoruz. Ve sadece ölçüsüz olanların sayesinde insanlık kendi olanca sınırının farkına varıyor.”

Nietzsche ve Zweig severlere kesinlikle tavsiye ederim.

[Kamakana · Rating 3 out of 5]

if you like this review, i now have website: www.michaelkamakana.com

290715: hagiographic bio/essay on nietzsche by stefan zweig (i have shelves of both)... fevered, fictionalized, this was just a random pickup when i was at the u bookstore getting an order..

[Fardokht Sn · Rating 3 out of 5]

افسوس که از تب های ناشناخته از پا افتاد
لرزان در برابر پیکان های برّا و یخ زده ی سرما...

ای تفکر ناگفتنی!
تاریک ... هولناک ....

من اسیر تو ام !

[Simonh · Rating 2 out of 5]

Je moet niet schrijven over mensen waar je te groot fan van bent.

[M. Sarki · Rating 5 out of 5]

https://rogueliterarysociety.com/f/ni...

...It is these fifteen years of suffering and transcendence that Zweig concentrates on, while the Basel period and the final descent into madness in Italy form the outer casing, the necessary germination period and dying back after the productive harvest…

...To profit most from existence, man must live dangerously…What matters is eternal vitality, not eternal life…he who thinks to be in the possession of the truth, will never see how many things elude him!...

...Without listeners or echo, the most extraordinary drama of the spirit ever granted to our troubled century is played out to its bitter end before an empty house…Nietzsche was doomed, condemned to unremitting thought, like the wild hunter of legend condemned to hunt eternally; what was his pleasure became his torment, his affliction; and his breath, his diction, has that wild leaping, the heat and palpitations of a tracked prey; his soul has the ambition and raging thirst of one who can never rest and is never satisfied…

...Absence of clarity and moral feculence depress and agitate him…He sniffs out with unerring certitude all that has been infected with morality, through the incense of churches, artificial untruths, patriotic slogans or any other narcotic of consciousness; he has a fine sense of smell for all that is rotten, corrupted and unhealthy, to nose out the lingering odour of intellectual poverty that resides in the mind; lucidity, purity, cleanliness are the necessary conditions for his intellect, but also his body (as I suggested earlier), requires pure air and clear sharp contours; psychology is as he himself suggests, ‘an interpretation of the body’, the prolongation of a nervous disposition into the domain of the mind…

...Nietzsche risks himself totally, he who continually approaches peril ‘not only with the antennae of icy thought’, but with all the ecstasies and torments of his blood, with all the impetus of his destiny…Only those possessed by the demon can endure the miracle of that fervid exclusion, right to the very core of their painting, their music, their words…Music always transports with great force those men who are prey to some upheaval, depleted, subjected to violent tensions and torn to their very entrails by some passion…

...But not only does nobody buy them, even when he gives them away, at the end Nietzsche has no more readers. On the fourth section of Zarathustra, printed at his own expense, he acquires only forty copies and out of the seventy million inhabitants of Germany, he could only find seven people to whom he could send them, so that at peak of his work, he had become a total stranger, inaccessible and foreign to his own epoch…He craved any response, whether hot or cold, or even lukewarm, just anything that might actually prove the value of his existence and spiritual life...the wound of no reply...

...If you stare for a long time into the abyss the abyss will stare back at you…

[Anatl]

Zweig on Nietzsche like it says in the forward is not so much a biography as a hagiography, a gushing portrait of a man he greatly admires. The book is actually part of a larger work Hölderlin, Kleist, and Nietzsche: The Struggle with the Daemon. Zweig romanticizes the struggle with the Daemon, the so called inner creative force, as “a tragedy of the spirit", as well as a "work of dramatic art.” To quote Zweig "Nietzsche practised philosophy like art, and like the artist he did not search for results, something in cold definition, but a style: ‘the great style of morality’, and like the artist he experiences all those quiverings of sudden inspiration This is perhaps why labelling Nietzsche a philosopher in the first place is a mistake, that is to say a friend of Sophia, of wisdom."

This is a poetical endeavor to canonize Nietzsche as He is portrayed as a very passionate man at war with himself and in constant search for more knowledge and intellectual challenges but also very solitary vehement and impatient. He struggles constantly with his over active mind and nerves becoming more overheated and chaotic as times go by. As a young man while his friends were carousing and indulging themselves, Nietzsche was already a professor in the prestigious university of Basel. At thirty he abandons his chair at Basel. Zweig often draws comparisons between Nietzsche Dostoyevsky and Goethe. While other thinkers like Goethe and Schiller became more conventional and Bourgeoisie, Nietzsche moves away from stability severing all of his former ties:

"Nietzsche had no desire to find happiness but only to be true. He did not seek rest (like nine-tenths of philosophers), but rather in the position of slave and server of the demon, the final superlative to express all excitations and all movements. Every struggle for the inaccessible acquires the character of heroism and all heroism must end in that most sacramental of all consequences: downfall. Inevitably this virtual fanaticism for integrity,"

I am very impressed with the beautiful translation. There were paragraphs I would have liked to listened to being read aloud because the language and cadence were so beautiful. Reading Zweig on other artists and thinkers reveals a lot about Zweig himself and what he aspired to. What he sees as escaping the subjugation and releasing the primordial artistic freedom while embracing the Dionysian spirit that gladly accepts excesses without fearing the danger.

Many thanks to NetGalley and Pushkin Press for an e-arc in exchange for an honest review!
#Nietzsche #NetGalley

[raniabmrk · Rating 2 out of 5]

2.5/5
Ce livre était bien écrit, l'écriture de Zweig est toujours aussi splendide et douée d'une sensibilité. Mais encore une fois j'ai détesté le format autobiographique, et maintenant même sous forme d'histoire. Pour autant le début du livre était captivant.

[Matthew Wilder · Rating 3 out of 5]

The first couple of chapters of Zweig’s overview take what we would now call slick magazine prose to the height of art. Imagining a cheerless Nietzsche, forced to eat gruel and water by the hypersensitivity of his guts (and every other part of his thought-racked body), shuffling about what one imagines to be somewhere between a pensione and a youth hostel, Zweig gets into the heart, if you will, of the man through the most Nietzschean of means—bodily means. Zweig makes you feel every room, every flavorless cup of lukewarm tea. And from these hideous sensations he moves to the philosophy. The bodiliness of Nietzsche’s writing, the obsession with “rude good health” (what if it were polite?), provokes the bullshit-caller in Zweig—though he lands on the thesis that Nietzsche was, at bottom, a rank masochist, one who felt pain fed his endeavors. Do you buy it? I don’t, and I read the Collected Works but a moment ago.

As the book goes on, it feels stretched, artificially puffed up. It really would have been better at the size of your average Vanity Fair profile. And in the end one comes to feel Zweig overly inflates Nietzsche’s weirdness and aloneness because the Zarathustran is so fundamentally alien to Zweig’s fundamentally bourgeois sensibilities. It’s like reading Michael Lewis generating 20,000 words on Courtney Love—in other words, a bit much!

[Özer Öz · Rating 5 out of 5]

Zweig'in Niçe anlatımı harika, tam da kalbinin içinde. Spekülatif Nietzsche yorumlarını temizlemede birebir bir biyografi.

[Alexander Rubins · Rating 3 out of 5]

Eccentric. More of an extended testimonial confessing Zweig’s own love for Nietzsche than a biography. You probably end up learning more about Zweig as a man than Nietzsche but his prose is so entertaining it doesn’t matter. Wouldn’t recommend it though.

[Aurore Choupie · Rating 2 out of 5]

Not my type cup of tea : at all.

J'ai pas détesté mais quel intérêt vraiment. C'est un poème à la gloire de Nietzsche plus ou moins bien réussi.

[WillemC · Rating 4 out of 5]

Een intellectuele biografie die niet focust op wat, maar op hoe en waarom de filosoof denkt en schrijft. Zweig neemt ons mee in het dramatische aspect van Nietzsches tragische leven - de ziektes en kwalen, de eenzaamheid, het miskende genie - en doet dat in zijn eigen onnavolgbare stijl. Een aanrader, al zijn de hyperbolen en de schaamteloze idolatrie soms wel wat moeilijk verteerbaar. 4.25/5

"Regen, donkere luchten deprimeren zijn vitaliteit ("van een bewolkte hemel word ik neerslachtig"), de plaag van een dicht opeengepakt wolkendek voelt hij in zijn ingewanden, regen "geeft je een gevoel van machteloosheid", vochtigheid put je uit, droogte stimuleert, de zon brengt verlossing."

"Nog nooit was apocalyptische woede agressiever tegen dovemans oren gericht, nog nooit was de heerlijke hybris van een geest zo boven al het aardse uitgestegen."

[Hussein Dehghani · Rating 3 out of 5]

فریدریش ویلهلم نیچه فیلسوف، شاعر، آهنگساز و فیلولوژیست کلاسیک بزرگ آلمانی بود.
از مشهورترین عقاید وی نقد فرهنگ، دین و فلسفۀ امروزی بر مبنای سؤالات بنیادینی دربارۀ بنیان ارزش‌ها و اخلاق بوده‌است. نوشته‌های وی سبک تازه‌ای در زبان آلمانی محسوب می‌شد؛ نوشته‌هایی بسیار ژرف و پر از ایجاز، آمیخته با افکاری انقلابی که نیچه خود روش نوشتاری خویش را گزین‌گویی‌ها می‌نامید.یکی از گفتارهای نیچه: اگر یکی از اهداف خدا دوست‌داشتن و عشق‌ورزیدن می‌بود؛ اولین کاری که او می‌کرد چشم‌پوشی از قضاوت و دادرسی بود؛ چراکه یک دادرسی و قضاوت هیچ ارتباطی به محبت و عشق‌ورزی ندارد.
اطلاعات وسیع نیچه در زمینه زبان‌ها، تاریخ، فرهنگ، از جمله یونانی و رومی و پژوهش‌هایی که صورت می‌دهد نشان از تسلط او درباره فرهنگ و فلسفه ایران باستان دارد. در روزگار تراژیک یونانیان، که هر دو از نخستین آثار او می‌باشد. شناخت او در باره تاریخ و فرهنگ یونان و روم، مطالعه آثار تاریخی بازمانده از ایران باستان، سبب آشنایی و علاقه وافر او با تاریخ و فرهنگ ایران باستان گردید. آثار او شامل پاره‌نوشته‌ها و یادداشت‌های بازمانده در دفترهای او که حجم زیادی از کل نوشته‌های او را شامل می‌گردد، از فرهنگ ایران باستان مکرراً یاد می‌کند. دلبستگی نیچه به ایران و ستایش فرهنگ باستانی آن را در کتاب «چنین گفت زرتشت» در مورد تفکر فلسفه اشو زردشت می‌توان به وضوح دید و نیز نهادن نام وی برکتاب، سعی در با ارزش نشان‌دادن تحقیقات خود است.
در ابتدای کتاب آمده است: تراژدی فریدریش نیچه یک درام تک‌بازیگر است: هیچ بازیگر دیگری در صحنۀ کوتاه زندگی او حضور ندارد. در طول پرده‌های این تراژدی که بسان بهمن فرو می‌ریزد، مبارز منزوی در زیر آسمان توفانی سرنوشتش تنها است. هیچ‌کس در کنارش نیست، هیچ‌کسی در تقابل با او نیست، هیچ زنی نیست تا با حضور مهربانش فضای به وجود آمده را ملایم کند. هر حرکتی فقط از خود او سر می‌زند و خود او تنها شاهد است. در ابتدا چهره‌های نادری این خطر را کردند که در سایۀ او فقط با حرکتی گنگ از سر ترس و شگفتی اقدام قهرمانانۀ او را همراهی کنند اما انگار که در برابر مهلکه‌ای قرار گرفته باشند، کم‌کم پراکنده شدند.
همه‌چیز او را به هیجان می‌آورد و هیچ‌چیز او را پایبند نمی‌کند. همین که موضوعی بکربودن و جذابیت و راز حیایش را از دست می‌دهد، آن را بی هیچ ترحمی رها می‌کند، بی اینکه به کسانی که بعد از او می‌آیند حسادت کند. نیچه هم از ورای تمام شناخت‌ها، شناخت را می‌جوید؛ شناختی که به طرزی ابدی غیرواقعی است و هرگز کاملاً دست‌یافتنی نیست. چیزی که تا سرحد رنج و نومیدی او را برمی‌انگیزاند، نه تصرف‌کردن، نه تصاحب‌کردن و نه لذت‌بردن است، بلکه همیشه پرسش‌کردن، جستجوکردن و شکارکردن است.
فهرست مطالب کتاب بدین قرار است:
تراژدی بی‌بازیگر
چهرۀ دورو
ستایش بیماری
شور صداقت
پیشرفت به سوی خود
کشف جنوب
پناه به موسیقی
هفتمین تنهایی
رقص بر فراز پرتگاه
مربی آزادی

[rox ⋆☕︎ ˖ · Rating 3 out of 5]

pas forcément le meilleur ouvrage pour aborder Nietzsche contrairement à ce que je pensais

j’ai quand même aimé la manière dont Zweig nous fait ressentir (et donc mieux comprendre?) la façon dont il a sombré dans la folie, au lieu de simplement se contenter de dire qu’il est devenu fou et le stigmatiser comme tout le monde se plaît à le faire

[Zeynep Gunduz Seyhan · Rating 4 out of 5]

. Büyük bir üstat düşünün: filolog, filozof, şair, yazar, kültür eleştirmeni,besteci... 1800lerin ikinci yarısından günümüze kadar adını tarihe kazımış, her dönem okuyucusu çok olmuş biri. Friedrich Wilhelm Nietzsche. . 🖋Şimdi bir de adeta yazmak için doğmuş, kelimeleri dans ettiren, kısacık metinlere bile yoğun duygular yükleyebilen , edebiyatı iliğimize kemiğimize kadar işleyen bir yazar düşünün. Stefan Zweig. .
🖋Şimdi de bu iki büyük ustayı bir araya getiren bir kitap düşünün. Zweig’in kaleme aldığı Nietzsche biyografisi, daha önce okuduğunuz biyografileri unutturacak türden. Bilgi odaklı akademik dilden uzak, edebiyatın muhteşemliğini gözler önüne sunan bir #başyapıt Kitabı elinize alıp sayfaları çevirmeye başladığınızda, Nietzsche’yi okumuyor Nietzsche oluyorsunuz. Yaşadığı her duyguyu hissediyor, o anı yaşıyorsunuz. Tam da bu sebeplerden dolayı kitabı hem Zweig severlere hem de Nietzsche hayranlarına mutlak surette öneriyorum. .
🖋 “Dürüstlüğümün bittiği noktada körüm. Bilmek istediğim yerde, dürüst olmayı da istiyorum, yani sert, katı, daraltıcı, gaddar ve Ödün vermez.” .

[Kerry Pickens · Rating 2 out of 5]

I really wanted to like this book, and I will admit I don't know much about Nietzsche. This is what I learned about Nietzsche in this book: he was the Kurt Cobain of philosophers and constantly ill due to his "nervous aggitation." From the description he probably had a mood disorder like manic depression. That doesn't mean he was not a genius, he just had his own mood swing.

[Gokhan · Rating 3 out of 5]

Hem Zweig hem de Nietzsche seven benim için okuduğum güzel bir biyografi.

Kavradığım her şey ışığa dönüşüyor. Bıraktığımsa kömüre. Şüphesiz alevim ben.

Izdırap her zaman sebepleri sorgular, oysa keyif daha çok, olduğu yerde durmaya ve geriye bakmamaya meyillidir.