The Woman and the Puppet

by Pierre Louÿs, Jeremy Moore (Translator)

The Woman and the Puppet - which drew some of its inspiration from Bizet''s Carmen, as well as a particular episode in Casanova''s Memoirs - is a precise account of obsessive love, a distillation of the decadence of the turn of the century.

Genres: Fiction, France, French Literature, Classics, Erotica, Literature, 19th Century

100 pages, Paperback

First published January 1, 1898

About the author

Pierre Louÿs was a French poet and writer, most renowned for lesbian and classical themes in some of his writings. He is known as a writer who sought to "express pagan sensuality with stylistic perfection". He was made first a Chevalier and then an Officer of the Légion d'honneur for his contributions to French literature.

Born in Belgium, in 1870, but moved to France where he would spend the rest of his life. He was a friend of authors André Gide and Oscar Wilde, and of composer Claude Debussy.

Reviews

[Glenn Russell · Rating 5 out of 5]

That Obscure Object of Desire, 1977 Luis Buñuel's film based on the novel

French Decadent novelist and poet Pierre Louÿs' classic tale of obsessive love, once read, never forgotten. The tale focuses on Spanish aristocrat Don Mateo’s infatuation with Conchita, a young, beautiful Andalusian singer and dancer. The novel was first published in 1898 and served as the inspiration for That Obscure Object of Desire where director Luis Buñuel famously cast two actresses in the role of Conchita.

Initially I intended taking my time with this novel, reading slowly chapter by chapter over the course of a week’s vacation. But after the first several pages I became so absorbed with Don Mateo’s obsession with Conchita I couldn’t put the book down and finished reading in one afternoon. Why was this story so incredibly compelling? The answer revolves around Pierre Louÿs's delicate use of language, his subtle eroticism and his keen understanding of human psychology.

The novel begins with André, a Parisian, visiting the Spanish city of Seville during carnival; he has a brief exchange with an alluring young lady passing in her carriage. A rendezvous is set. A few days later, killing time wandering the streets before said rendezvous, André encounters Don Mateo, a previous acquaintance, and accepts his offer of conversation over a cigar and refreshing drinks back at Mateo’s hacienda.

Once seated, the men exchange words and then, feeling a twinge of excitement, André asks Don Mateo if he knows Dona Concepcion Garcia, the young woman he plans meeting. Once the Spaniard is told the alluring young lady of André's rendezvous is none other than the person who changed his life forever, the conversation takes a somber, serious tone.

From this point right up until the last pages, we listen along with André as Don Mateo recounts his heart-wrenching tale of obsession, frustration and outrage.

How did it all start? Don Mateo tells André of his first two rather insubstantial brushing with Conchita before going to her apartment where she lived with her mother. Upon leaving, he gladly gave the poor mother and daughter some bills and coins.

He was subsequently invited back and returned the next morning and found the mother at market and only Conchita at home. No sooner did he take a seat in an armchair then Conchita sat on his knees and placed her two hands on his shoulders. Then, it happened. We read, “Instinctively, I had closed my arms about her and with one hand pulled toward me her dear face, which had become serious; but she anticipated my gesture and vivaciously placed her burning mouth on mind, looking at me deeply. Changeable and incomprehensible, I have always known her thus. The suddenness of her tenderness went to my head like a drink. I squeezed her still tighter. Her body yielded to my arm. I felt the heat and rounded form of her legs through the skirt. She got up.”

Although returning to the apartment on an almost daily basis, this is the only physical contact Don Mateo had for weeks. But such was the power of this young, vivacious beauty – simply the promise of future contact was enough to hold him like a vice-grip. And squeeze. Don Mateo tells of all of the various ways Conchita would squeeze the emotion out of him, the money out of him and all happiness out of him. Many times Conchita promised passionate embraces and each and every time there was a reason not to embrace. Don Mateo is driven mad.

Over the course of many months Don Mateo and Conchita play their parts in this melodrama, Conchita leaving for another city, Don Mateo following. And when Don Mateo finally has had enough and doesn’t return to Conchita, then Conchita suddenly pays a visit to Don Mateo. And tells him the fault for any lack of physical contact is entirely his. Don Mateo is driven not only mad but raving mad. But he holds all of his ravings to himself and simply, through tears, acknowledges the truth of Conchita’s words.

In desperation, Don Mateo seeks out the company and pleasure of another woman. He finds a large, muscular Italian dancer who is more than willing to go to bed with him and satisfy him in any way. But this lust-fest doesn’t even come close to satisfying his desires and taking away his suffering. Regretfully, he admits to himself there is only one woman in his life. Ah, Don Mateo, such is the power of human obsession!

Don Mateo returns again and again to his Conchita. There is one scene where he finds her in an upper room dancing the flamingo nude for two Englishmen. “Alas! My God! Never had I seen her so beautiful! It was no longer a question of her eyes or her fingers; all her body was as expressive as a face, more than a face; and her head, enveloped in hair, rested on her shoulders like a useless thing. There were smiles in the folds of her hips, blushing cheeks when she turned her flanks; her breasts seemed to look forward through two great eyes, fixed and dark. Never have I seen her so beautiful. I saw the gestures, the shivers, the movements of the arms, the legs, of the supple body and the muscular loins, born indefinitely from a visible source, the very center of her dance, the little brown belly.”

You will have to read the book to find out what happens next. But back on Luis Buñuel’s fine film: considering the sensual power, sheer energy and chameleon-like changeability of this Spanish beauty, this object of Don Mateo’s obsessive desire, Buñuel was spot-on to cast two stunning young actresses for the role of Conchita. Again, once read, this Pierre Louÿs tale will never be forgotten.


French author Pierre Louÿs, 1870-1925

[Maria Thomarey · Rating 3 out of 5]

3,5

[George K. · Rating 4 out of 5]

Πρώτη επαφή με το έργο του Πιερ Λουίς και δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος. Είναι ένα βιβλίο που δείχνει σε μεγάλο βαθμό τα εκατόν είκοσι χρόνια του, όμως χάρη στις ωραίες περιγραφές, τους σπιρτόζικους διαλόγους, την υποδόρια ειρωνεία και τον έντονο σαρκασμό, διαβάζεται πολύ ευχάριστα, ενώ προσφέρει και κάποιες συγκινήσεις. Αν μη τι άλλο, έως έναν βαθμό, δεν μπορεί παρά να κατανοήσει κανείς, τόσο το πάθος του Αντρέ για τη μικρή Κοντσίτα, όσο και το δράμα του Ματέο για την ίδια αυτή θηλυκή ύπαρξη, που με τα καμώματά της αναστατώνει δυο ώριμους άντρες, που υποτίθεται ότι έχουν πολλές εμπειρίες με το άλλο φύλο. Ωραία πέρασα, χαίρομαι πολύ που το διάβασα. Και πλέον είμαι πανέτοιμος να δω την ταινία "Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου", του Λουίς Μπουνιουέλ.

[Piotr · Rating 5 out of 5]

je ne comprends toujours pas en quoi ce roman est "érotique" mais très intéressant, surtout grâce à la fin ; dans la même veine que La Vénus à la fourrure avec ce "attends que je te raconte une histoire" qui me les casse mais osef, beaucoup plus psychologique que Severin qui veut se faire latter la gueule avec ce côté exotique espagnol pas dérageant (inspi baudelairienne faut le noter) qui rends le texte assez entraînant : justement, prose très fluide mais pas simpliste, bref une petite sangria qui te chauffe sans te murger

Vous le saurez peut-être un jour : jamais un malheur ne s’efface au cours d’une existence humaine ; jamais une plaie n’est guérie ; jamais la main féminine qui sema l’angoisse et les larmes ne saura cultiver la joie dans le même champ déchiré.

[Jose Moa · Rating 4 out of 5]

I vill not transcribe the good by defect added review,i only have to say that is about a excesive,obsesive an rather sadomasochist love, and certainly Conchita has some features in common with the heroines of Merimee in special with Carmen.

Is a fun read with witty dialogues an beautiful descriptions,particularly of the women,but as many novels over Spain his fault is to confuse Andalucia with the whole Spain, giving a stereotipical image of the country and his people.

Spain is a very diverse country, an so for example there are more differences between Andalucia and Galicia or Asturias in climate ,lanscape,traditions,music,meals,language accent and so on that for example between Texas and Washington states

[Lucas Sierra · Rating 3 out of 5]

-¡La guitarra es mía, y la toco para quien me da la gana! (140)

El amor, el tormentoso amor cuyo fondo no es sino el deseo sensual exacerbado. La necesidad de un cuerpo, de la voluptuosa entrega de un cuerpo en cuyo fondo no está sino el alma en jirones dispuesta a ser devorada, a fundirse. La desintegración del sexo, el olvido momentáneo de la muerte en el placer con sus caminos misteriosos (en cuyo fondo no hay sino mil laberintos con mil minotauros y un espejo capaz de confesar nuestro rostro verdadero).

¿Qué es lo que consigue diferenciar a La mujer y el pelele de Pierre Louÿs de cualquier culebrón contemporáneo? Justo esa presencia del cuerpo, esa confesión descarada de cachondez profunda en donde el protagonista, don Mateo, mistifica su amor por Concha. La consumación siempre pospuesta del sexo, no por impedimentos externos sino por manipulación y decisión de ella, la necesidad de granjearse el odio del hombre porque sólo en la fuerza de éste, desatada contra ella, encuentra el erotismo suficiente de la entrega.

Hay una doble espiral de masoquismo entre los protagonistas. Él, burlado cada vez y cada vez dispuesto a desgranar su voluntad con tal de conseguir, algún día, correrse por fin dentro de Concha. Ella, golpeada por fin a su placer y encendida por la brusquedad. Una doble violencia placentera, para ella, y aterradora para él, donde el alma, insondable, construye sus conflictos: para Concha, por ejemplo, sólo la violencia puede ser muestra del amor de Mateo; para Mateo, sólo la virginidad entregada puede ser muestra del amor de Concha. Ambas ideas, terribles, construyen este texto de pesadilla.

Que se lee, sin embargo, como una comedia. El autor consigue, por voz de don Mateo, aligerar el tono de la narración hasta hacernos sentir solamente su costado banal, su faceta de ridículo vodevil del hombre engañado por la mujer astuta. Sin embargo, ese hombre (que narra en primera persona) confiesa en varias ocasiones su fantasía de matar a Concha. Lo hace al vuelo, como si dijese "ese día llovió", o "era una mañana fría", y luego pasa a otra cosa, y la amenaza, el indicio de esa fuerza dramática del desenlace, pasa casi desapercibido.

Pero allí está, y estalla, y marca el tono ambiguo que será el final del relato. La ambigüedad del horror o la burla, de la burla del horror, del ridículo amenazante.

[Fabrice del Dongo · Rating 1 out of 5]

quel jour fabuleux pour être misandre

jt juste là pour des bagatelles fin de siècle entre adultes consentants mais là c juste sordide + ça réveille des traumas vrmt la flemme de fou (tw: pédo / male gaze nauséabond / grooming / violences etc)

l'écriture est ok sinon

[ناصر سليم · Rating 3 out of 5]

موضوع داستان درباره پسری که قراره به یک میعاد عاشقانه بره ولی قبل از رفتن از دوستش «دون ماتئو» می‌پرسه که آیا زنی به اسم «کونتچا» رو می‌شناسه یا نه؟! و بعداز معرفی کامل این زن، دون ماتئو، کونتچا رو به یاد میآره و میگه زمانی این زن که اون موقع یک دختر باکره بود، معشوقه‌اش بوده که چندین ماه از طرق مختلف اون رو آزار و عذاب روحی داده بوده و مبالغ هنگفتی رو هر بار به بهانه‌ایی از دون ماتئو ��ی‌گرفته و به قول خودمون این مرد عاشق رو تا لب چشمه می‌برده و تشنه بر می‌گردونده و از این طریق احساساتِ این مرد بیچاره رو تا حد اعلا فزونی می‌داد و بعد به یکباره به همراه مادر پیرش غیبش می‌زد و دون‌ماتئو رو با خاطرات بجا مانده از کونتچا و عذاب‌های شبانه‌روزی تنها میذاشته.
نویسنده این کتاب به نوعی شخصیت روحی بعضی از زنان رو به طور غیرمستقیم و گاه مستقیم به خواننده القا می‌کنه. که اگر من به یک نمونه از این خصوصیات اخلاقی ذکر شده در کتاب رجوع کنم حس حسادتِ عجیب زنان و عشق ورزی غریبشون رو مثال می‌زنم.
در آخرین دیدار، وقتی که کونتچا از طریق پولِ دون‌ماتئو خونه‌ایی گرفت و وسایلش رو فراهم کرد قبل از وارد شدن دون‌ماتئو، درب آهنی و مشبک رو به روی اون بست و گفت: حالا دستم رو بوس کن و بعد ساق پام رو و در آخر کف پام رو از زیر کفش!
دون‌ماتئو که در حسرت وصال ماه‌ها بود که می‌سوخت و می‌ساخت شعله عشق و هوس وجودش رو به آتش کشیده بود، تن به این کار میده ولی بعد، با یک اتفاق عجیب روبرو می‌شه در اون لحظه کونتچا، فاسقش رو که مردی تنومند و جوانتر از دون‌ماتئو بود صدا می‌زنه و تا رسیدن فاسقش به دون‌ماتئو میگه که چقدر احساس نفرت ازش داشته و لحظه‌ایی که از او بوسه می‌گرفته آب دهانش رو به سرعت به روی زمین تف می‌کرده و هر گاه که پوست بدن دون‌ماتئو به پوست تنش میخورده حس انزجار، نفرت و چندش شدن بهش دست می‌داده و بارها و بارها به درگاه خدا استغاله می‌کرده که دیگه با این شخص روبرو نشه و چنین صحبتهایی اون هم از پشت یک درب آهنی مشبک چنان حال روحی و روانی دون‌ماتئو رو بهم می‌ریزه، که کونتچا بهش میگه امیدوارم امشب دست به خودکشی بزنی و همونجا خودش رو در آغوش فاسق جوانش که در خانه بوده می‌اندازه و در پیش چشمان دون‌ماتئو با فاسقش عشق‌بازی می‌کنه!
فردای اون روز کونتچا دوباره به سراغ دون‌ماتئو میره و میگه فکر کردم خودت رو کشتی ولی این کار رو نکردی!
در همین هنگام دون ماتئو، کونتچا رو به داخل منزل می‌بره و اون رو به باد کتک می‌گیره و میگه که از شدت ضرباتی که با دست چپ و راست به بدن کونتچا وارد می‌کردم دستهام دچار درد شدیدی شده بودند ولی در کمال ناباوری کونتچا در حال گریه و زاری از عشق و دوست داشتنش و علاقه‌ی بی‌حد و حصری که به او داشته حرف می‌زنه و سخنان عاشقانه‌ایی نثار ضاربش می‌کنه که باعث تعجب بی‌اندازه دون‌ماتئو می‌شه‌ و اونوقته که میگه تمام کارهای من جنبه نمایشی داشت و حتی دیروز هم اون حرکت من تنها یک حرکت فرمالیته برای عذاب دادن تو بوده و بس و من در تمام این مدت دیوانه‌وار تو رو دوست داشتم و با کسی همخوابگی نکردم و... ولی می‌خواستم عذابت بدم و خودم رو به آسونی بهت نفروشم!
و سپس خودش رو در آغوش دون‌ماتئو می‌اندازه و بهش ثابت می‌کنه با اینکه یک رقاصه در کاباره‌ها بوده، و گاه در برابر بعضی از مشتریان خاص بصورت کاملا لخت می‌رقصیده و کسان زیادی بهش عشق می‌ورزیدن، خودش رو به کسی تسلیم نکرده بوده و اون لحظه از صمیم قلب، روح و جانش رو در اختیار دون ماتئو میذاره!!(بیش از یک علامت تعجب(!)  در نوشتن غلط ولی گاهی از فرط حیرت آدمی مجبور میشه تعجبش رو با گذاشتن چند علامت تعجب(!) نشون بده)
و بعداز اینکه کونتچا تمام و کمال خودش رو در اختیار دون‌ماتئو می‌ذاره برای تحریک کردن معشوقش باز هم در روزهای بعد حرف‌هایی می‌زد و از فاسق‌هایی می‌گفت که باعث خشم دون‌ماتئو بشه و کتکش بزنه و وقتی که یک دل سیر کتک می‌خورد عاشقانه خودش رو در اختیار معشوقش قرار می‌داد! و این کار رو بارها و بارها انجام می‌داد و هربار سخنانش دروغ بود و تنها علت این کارش هم کتک خوردن بود( این‌جور که پیدا بود این زن غیرت مردش رو، و حس و علاقه‌ی معشوقش رو اینجوری می‌سنجید! و دوست داشت که کتک عاشقانه بخوره!!) تا اینکه...
اگر دوست داشتید خودتون این کتاب رو مطالعه کنید من حرفی نزدم که داستان اسپویل بشه ولی در کل به این رمان صد و ده صفحه‌ایی از نظر خودم سه ستاره میدم.

[Evan · Rating 3 out of 5]

A man becomes intrigued by a mysterious Andalusian woman in the festivities of the carnival of Seville in Spain. He follows her but seems to have been led on a goose-chase. During his inquiries about her, he runs across a man with a strange cautionary tale of woe about his own relationship with this same young girl-woman, Concha Perez. The story consists mainly of his account of his three years of obsessive hell with her; one long cock-teasing nightmare as the 15-year-old nubile virgin constantly brings the otherwise very sexually experienced 40-year-old Don Mateo into realms of frustrating dashed desire.
This story, written in 1898, may not be an unfamiliar one: It has been filmed four times going all the way back to 1928. I've seen parts of that version, a fairly remarkably explicit French silent ("La Femme et le Pantin," the original French title of the book); and also the sanitized but effective 1935 Hollywood vehicle for Marlene Dietrich ("The Devil is a Woman") in which she plays perhaps her icily coldest femme fatale (the film's strengths offset the fact that Dietrich was too old for the role; at least in terms of the book). The 1959 version with Brigitte Bardot I haven't seen; but I've have certainly seen and greatly enjoyed the best-known filmed attempt -- Luis Bunuel's very sexy 1977 French version ("That Obscure Object of Desire").
Having read and reviewed (see herein) Louy's remarkable "The She Devils" earlier this year -- and proclaiming it the dirtiest book I've ever read -- I was interested in seeing how he would handle a less explicit (and indeed, a tale that is sexy for what is NOT done) story. I'm not sure if the story is partially an attack on Spanish Catholicism, but I think it is. Concha's protection of her virginity morphs into a strange kind of masochism; and Don Mateo's irrational willingness to go along with her games constitutes a kind of mental S&M as well.
The book is short and the writing has a kind of admirable precision, but I suppose it all depends on the translation. This almost reads like a long short story. It was a twisted tale, and by the end, you're not sure which of the protagonists is the worse offender - even though it was the teen girl who was the initial aggressor. Some might find some parallels to "Lolita," though the idea of a teen girl being a womanly lover did not seem to engender the same kind of stigma in 1896 Spain (at which time and place the story occurs).
If you want a quick, entertaining, oddball read, this fits the bill.

[Mahmood666 · Rating 3 out of 5]

زن و بازیچه
پیر لوییس
عبدالله توکل/رضا سید حسینی
کتابخانه معرفت
پیر لوییس در ادبیات ایران چندان نام آشنا نیست اما بیشتر علاقمندان به سینمای موسوم به هنری حتما با فیلم معروف لوییس بونوئل ،میل مبهم هوس اشنا هستند . البته لوییس از نویسندگان بسیار مهم سبک بازگشت ادبی اواخر قرن نوزدهم فرانسه است و مهمترین اثر او همین کتاب است.لوییس زن و بازیچه را با سبک و سیاقی شبیه به رمانهای قرن هجدهم فرانسه به نگارش در اورد و در جای جای کتاب میتوان رد پای مارکی دوساد و لیوپولد مازوخ و رمان شهوانی معروفش یعنی ونوس خزپوش را یافت.
داستان ماجرای شیفتگی مردی هوسران است که چگونه به انقیاد دختر بچه ای شیطان صفت /باکره در میاید و چگونه تمام زندگی اش را به پای او میبازد . این داستان ساده اما به خاطر تحلیل های فروید و بویژه توجه کسانی چون اندره برتون و حلقه سوریالیستها به این کتاب و همچنین توجه ژرژ باتای و سرانجام دو اقتباس سینمایی درخشان که توسط جوزف فون اشترنبرگ و لوییس بونویل انجام گرفت از متنی به ظاهر اروتیک به اثری در خور اعتنا بدل شده است .
کتاب کوتاه است و میتوان ان را در یک نشست خواند هر چند ترجمه بسیار قدیمی اثر (۱۳۲۷)خواندن را با دشواری روبرو می سازد

[Benjamin · Rating 1 out of 5]

Keep a copy on you at all times in case you forget TP in a public bathroom.

Gross. Written by a pedophile which is evident in the text. Plenty of racist exoticism in there for good measure.

Would never have finished the book if it wasn't for class. I'll try to forget it as quickly as possible.

[Octavio · Rating 4 out of 5]

Exquisita.

[Jim Dooley · Rating 4 out of 5]

This collection of short stories centers around the power of seduction, mostly the male at the mercy of the more worldly-wise female. None of the tales are graphic and they favor locations in remote classic or mythological regions. The one thing they all shared for me were that they were haunting. Two of the endings caused me to stop reading to reflect in admiration. One could have come from the imagination of Mr. Poe in different circumstances.

Perhaps the real recurring theme is that passion and fantasy haven’t changed in the impact they have on our lives. They’ve probably only changed in elegance and creativity.

I had never heard of Pierre Louys prior to reading this collection. I’m pleased that I’ve finally had the introduction.

[Tom · Rating 4 out of 5]

Everything this book says about seduction is true.

[Edita · Rating 4 out of 5]

...nuolatos man sako,
Kad dėl manęs galėtų numirti:
Tegu numiršta-tada pamatysim,
Tada patikėsiu juo.

[ناصر سليم · Rating 3 out of 5]

موضوع داستان درباره پسری که قراره به یک میعاد عاشقانه بره ولی قبل از رفتن از دوستش «دون ماتئو» می‌پرسه که آیا زنی به اسم «کونتچا» رو می‌شناسه یا نه؟! و بعداز معرفی کامل این زن، دون ماتئو، کونتچا رو به یاد میآره و میگه زمانی این زن که اون موقع یک دختر باکره بود، معشوقه‌اش بوده که چندین ماه از طرق مختلف اون رو آزار و عذاب روحی داده بوده و مبالغ هنگفتی رو هر بار به بهانه‌ایی از دون ماتئو می‌گرفته و به قول خودمون این مرد عاشق رو تا لب چشمه می‌برده و تشنه بر می‌گردونده و از این طریق احساساتِ این مرد بیچاره رو تا حد اعلا فزونی می‌داد و بعد به یکباره به همراه مادر پیرش غیبش می‌زد و دون‌ماتئو رو با خاطرات بجا مانده از کونتچا و عذاب‌های شبانه‌روزی تنها میذاشته.
نویسنده این کتاب به نوعی شخصیت روحی بعضی از زنان رو به طور غیرمستقیم و گاه مستقیم به خواننده القا می‌کنه. که اگر من به یک نمونه از این خصوصیات اخلاقی ذکر شده در کتاب رجوع کنم حس حسادتِ عجیب زنان و عشق ورزی غریبشون رو مثال می‌زنم.
در آخرین دیدار، وقتی که کونتچا از طریق پولِ دون‌ماتئو خونه‌ایی گرفت و وسایلش رو فراهم کرد قبل از وارد شدن دون‌ماتئو، درب آهنی و مشبک رو به روی اون بست و گفت: حالا دستم رو بوس کن و بعد ساق پام رو و در آخر کف پام رو از زیر کفش!
دون‌ماتئو که در حسرت وصال ماه‌ها بود که می‌سوخت و می‌ساخت شعله عشق و هوس وجودش رو به آتش کشیده بود، تن به این کار میده ولی بعد، با یک اتفاق عجیب روبرو می‌ش�� در اون لحظه کونتچا، فاسقش رو که مردی تنومند و جوانتر از دون‌ماتئو بود صدا می‌زنه و تا رسیدن فاسقش به دون‌ماتئو میگه که چقدر احساس نفرت ازش داشته و لحظه‌ایی که از او بوسه می‌گرفته آب دهانش رو به سرعت به روی زمین تف می‌کرده و هر گاه که پوست بدن دون‌ماتئو به پوست تنش میخورده حس انزجار، نفرت و چندش شدن بهش دست می‌داده و بارها و بارها به درگاه خدا استغاله می‌کرده که دیگه با این شخص روبرو نشه و چنین صحبتهایی اون هم از پشت یک درب آهنی مشبک چنان حال روحی و روانی دون‌ماتئو رو بهم می‌ریزه، که کونتچا بهش میگه امیدوارم امشب دست به خودکشی بزنی و همونجا خودش رو در آغوش فاسق جوانش که در خانه بوده می‌اندازه و در پیش چشمان دون‌ماتئو با فاسقش عشق‌بازی می‌کنه!
فردای اون روز کونتچا دوباره به سراغ دون‌ماتئو میره و میگه فکر کردم خودت رو کشتی ولی این کار رو نکردی!
در همین هنگام دون ماتئو، کونتچا رو به داخل منزل می‌بره و اون رو به باد کتک می‌گیره و میگه که از شدت ضرباتی که با دست چپ و راست به بدن کونتچا وارد می‌کردم دستهام دچار درد شدیدی شده بودند ولی در کمال ناباوری کونتچا در حال گریه و زاری از عشق و دوست داشتنش و علاقه‌ی بی‌حد و حصری که به او داشته حرف می‌زنه و سخنان عاشقانه‌ایی نثار ضاربش می‌کنه که باعث تعجب بی‌اندازه دون‌ماتئو می‌شه‌ و اونوقته که میگه تمام کارهای من جنبه نمایشی داشت و حتی دیروز هم اون حرکت من تنها یک حرکت فرمالیته برای عذاب دادن تو بوده و بس و من در تمام این مدت دیوانه‌وار تو رو دوست داشتم و با کسی همخوابگی نکردم و... ولی می‌خواستم عذابت بدم و خودم رو به آسونی بهت نفروشم!
و سپس خودش رو در آغوش دون‌ماتئو می‌اندازه و بهش ثابت می‌کنه با اینکه یک رقاصه در کاباره‌ها بوده، و گاه در برابر بعضی از مشتریان خاص بصورت کاملا لخت می‌رقصیده و کسان زیادی بهش عشق می‌ورزیدن، خودش رو به کسی تسلیم نکرده بوده و اون لحظه از صمیم قلب، روح و جانش رو در اختیار دون ماتئو میذاره!!(بیش از یک علامت تعجب(!)  در نوشتن غلط ولی گاهی از فرط حیرت آدمی مجبور میشه تعجبش رو با گذاشتن چند علامت تعجب(!) نشون بده)
و بعداز اینکه کونتچا تمام و کمال خودش رو در اختیار دون‌ماتئو می‌ذاره برای تحریک کردن معشوقش باز هم در روزهای بعد حرف‌هایی می‌زد و از فاسق‌هایی می‌گفت که باعث خشم دون‌ماتئو بشه و کتکش بزنه و وقتی که یک دل سیر کتک می‌خورد عاشقانه خودش رو در اختیار معشوقش قرار می‌داد! و این کار رو بارها و بارها انجام می‌داد و هربار سخنانش دروغ بود و تنها علت این کارش هم کتک خوردن بود( این‌جور که پیدا بود این زن غیرت مردش رو، و حس و علاقه‌ی معشوقش رو اینجوری می‌سنجید! و دوست داشت که کتک عاشقانه بخوره!!) تا اینکه...
اگر دوست داشتید خودتون این کتاب رو مطالعه کنید من حرفی نزدم که داستان اسپویل بشه ولی در کل به این رمان صد و ده صفحه‌ایی از نظر خودم سه ستاره میدم.

[Fernando Endara · Rating 4 out of 5]

La vida y la obra de Pierre Louÿs es fascinante: fue un autor polémico, maestro de la prosa y de la imaginación poética, escueto en sus publicaciones: 5 volúmenes en 12 años. Nacido en 1870 en Gante, Bélgica, al poco tiempo se trasladó a Paris en donde residió por el resto de su vida, entre viajes frecuentes a Sevilla, Argelia, y El Cairo. Escribió sus primeros textos al abrigo del simbolismo y del parnasianismo, corrientes de la vanguardia decimonónica. Sus obras más conocidas, son quizá: “Las Canciones de Bilitis” (1894), colección de temas lésbicos y eróticos, presentada como una traducción de los versos de Bilitis, cortesana griega de la Isla de Lesbos, contemporánea de Safo; y, “Afrodita” (1896), novela que reconstruye la Alejandría Helenística con sus desenfrenos y refinamientos: un exceso literario calificado de inmoral, un hito que terminaría por convertirse en la obra más vendida de cualquier autor francés vivo de su tiempo. El mismo año de la publicación de Afrodita, Pierre Louÿs escribió en Sevilla “La mujer y el muñeco” o “La mujer y el pelele”; aunque escrita y publicada en francés, se trata una novela española de gran valor lírico y erótico que reinterpreta el mito de la “femme fatale”, que toma la moral antigua y la trae a la cultura popular.

Influida por “Carmen” de Prosper Mérimée, “La mujer y el pelele” describe el tópico del hombre que sucumbe ante la hermosura de una joven cruel e interesada, de intenciones ambiguas: un ente celestial/infernal cuyos devotos pagan caras osadías para consumar su pasión; a la vez que desarrolla el estereotipo de la “femme fatale” o mujer fatal que, no dudará en utilizar sus encantos para conseguir sus objetivos, retardando, lo máximo posible, la entrega, el beso, el placer. Es más, que no se entregará a nadie porque perderá su aura de persona inalcanzable, su estatus de oasis, de espejismo carnal que se aleja cuando se acercan sus perseguidores. Las largas estancias de Pierre Louÿs en Sevilla le permitieron confabular un relato contemporáneo, de costumbres, caracteres y paisajes españoles: “el autor conoce nuestro país (España) como un hombre que ha vivido largamente en él y ha sabido observar” (Blasco Ibáñez, 1924). La novela arranca con Andrés Stevenol, uno de nuestros protagonistas, perdido y cautivado por los carnavales Sevillanos, que alcanzan su cenit después del miércoles de ceniza, días de regocijo y de júbilo, los muchachos enmascarados se agrupan por todas partes, las muchachas morenas, las mocitas de comarca visten sus mejores y más coloridas prendas, caen papelillos como nieve, reina el griterío, el jolgorio, el bullicio.

Andrés queda cautivado por una visión femenina, la persigue, “quisiera amarla”, se encuentran; ella desaparece. Andrés retoma sus pasos hasta encontrar el caserón de su presa/ama/diosa, encuentra más preguntas que respuesta; pero halla un nombre: Concepción Pérez, Conchita, hermosa, voluptuosa, fatal. Andrés y el lector quedan prendados; por suerte, Don Mateo aparece para advertirnos, para evitarnos caer en vergüenza y humillación. Don Mateo relata sus lances amorosos con Conchita para evitar que Andrés, y el lector, caigan en su telaraña: una narración dentro de otra, un recurso muy utilizado y estilizado en las novelas eróticas. Don Mateo conoció a la joven morenilla después de quedarse atascado en un viaje en locomotora: una nevada demoró el trayecto y permitió que la adolescente cantara cual jilguero; todos en el vagón sabían que la muchacha era Concha Pérez, que era alumna del convento San José de Ávila, que iba a reunirse con su madre y que no tenía novio. Tiempo después, Don Mateo la volvió a encontrar paupérrima en una decadente fábrica de cigarrillos, por lo que decidió ayudarla con una peseta, o ¿fue la joven la que se hizo ayudar a través de sus encantos? Don Mateo no puede escapar, comienza su drama de seducción, su captura, su amante quimérica, su castigo, pecado y tentación; un acertijo de la carne, el que debemos resolver los mortales.

A pesar de todos los intentos que hace Don Mateo por conseguir los favores sexuales de Conchita, la española le da largas, promesas, no se deja poseer, pero tampoco abandonar. Conchita es una “mujer fatal”, un tópico que destila interpretaciones contrapuestas: por un lado, podría ser la mujer completa, que elige con absoluta libertad con qué hombre quiere estar, cuando y en qué condiciones; pero también podría ser una representación del odio del varón al género femenino, un estereotipo misógino que las condena, que las enlaza al demonio y a sus embustes. “La mujer y el muñeco” recupera el mito de la “femme fatal” desde la edad antigua como una “sexual personae”, un recurso del erotismo bajo el cual se derrumban la ética y la religión, un ser que caería en lo inmoral, o que, siguiendo a Sade, sería una moral antigua, en donde se desatarían las fuerzas ctónicas de la naturaleza (Paglia, 1990). La naturaleza es caótica, incontrolable, rítmica, así son las fuerzas de la mujer; según Camille Paglia (1990), la sociedad es una construcción masculina en un intento desesperado e inútil por vencer, por conquistar y poseer las fuerzas incalculables de la naturaleza/mujer, energías que lo sobrepasan y que le atemorizan. Energías que, desatadas, pueden convertirse en la “femme fatal”, que atrae, fascina y destruye: una transformación de la fealdad ctónica en belleza distante (Paglia, 1990).

Aunque Paglia (1990) se de bruces con las teorías de género que defienden a la mujer como una construcción social y no como un análogo de la naturaleza; su visión de la femme fatal asociada a la moral antigua, se relaciona con la poética/moral que Pierre Louÿs despliega en esta obra. Para José Luis Alvarado (2019), el mito de la mujer fatal es “un reverso actualizado del mito de Don Juan”, ambos son seductores, no tienen empatía, buscan la admiración, la rendición, la humillación de sus queridos. La diferencia está en que hombres y mujeres se conducen de distinta manera al momento de seducir o ser seducidos: en “Don Juan”, la mujer víctima desea ser amada; en “femme fatal”, el hombre quiere acostarse con su verdugo, buscando una posesión que lo llevará a sentirse prisionero: Pierre Louÿs supo dilucidar y describir esa sutil e importante diferencia (Alvarado, 2019). Retomando a Paglia (1990): el desenfreno sexual no conduce a la libertad, conduce a la decadencia. Decadencia de la mujer que manipula a su antojo a sus queridos, que se ofrece pero no se deja poseer, que no admite ser amada, pero tampoco abandonada; y decadencia de unos pusilánimes dispuestos a rebajarse, una y otra vez, al llamado de la naturaleza (Paglia, 1990).

La influencia de “la mujer y el muñeco” en el imaginario artístico del Siglo XX es inmensa, en su momento el libro contó con las ilustraciones de Paul-Émile Bécat. En el Cine, el mito de la femme fatal alcanzó su esplendor a través de varias adaptaciones de la novela: en 1920, se rodó en Hollywood “The Woman and the Puppet” protagonizada por Geraldine Farrar; en 1929, la española Conchita Montenegro interpretó a la sevillana Conchita Pérez en la segunda adaptación de la novela; en 1935, el director Josef von Sternberg filmó El Diablo era mujer (The Devil is a Woman), con guion adaptado de John Dos Passos y Marlene Dietrich en el papel de Conchita Pérez; en 1959 surgió la película inglesa “Juguete de una mujer”, protagonizada por una cuasi-adolescente Brigitte Bardot; en 1977 Buñel la adaptó como “ese oscuro objeto del deseo” con una nueva lectura insólita: el ansia de posesión se ubica como algo inexplicable, obsesivo (Alvarado, 2019). Pierre Louÿs fue un autor elegante que definió y redefinió el erotismo del Siglo XX a través de sus textos: su visión de la mujer fatal, lejos de encapsular la misoginia del varón, dibuja una moral antigua, previa al cristianismo, cuando predominaba la violencia, la fuerza, la sangre, el exceso, la naturaleza; por eso Oscar Wilde le dedicó su obra de teatro Salomé, por retratar a una mujer libre que se complace en su crueldad. Leed a Pierre Louÿs con precaución, sus caminos desatan aquello inexplicable e inaudito: la sed, la humedad, la sonrisa vertical.

[Ρένα Λούνα · Rating 4 out of 5]

«Ο δον Αντρές Στεβανόλ παρακαλείται να μην κάνει τόση φασαρία, να μη λέει το όνομά του και να μην ξαναρωτήσει το δικό μου. Αν αύριο βγει για περίπατο γύρω στις τρεις, στον δρόμο του Εμπάλμε, μια άμαξα θα περάσει και ίσως να σταματήσει».

Λίλιθ, Κίρκη, ωραία Ελένη, Δαλιδά, Κλεοπάτρα, Σαλώμη, Λολίτα, Κάρμεν, Κόντσα. Ατελείωτα παραδείγματα αρχέτυπου γυναίκας, σε έναν διαφορετικό ρόλο από αυτόν που της υπαγόρευσαν να ακολουθήσει. Η γυναίκα που, όπως προκύπτει, από την αρχή της σεξουαλικής της αφύπνισης είναι γοητευτική και κλέφτρα αντρικής αξιοπρέπειας ενώ σαν σειρήνα αποπλανεί τους άντρες για να τους οδηγήσει στην καταστροφή τους.

Ο Ματέο, ένας μποέμ γυναικάς, ετών σχεδόν σαράντα, απολαμβάνει τις χαρές της ζωής, φαγητά, πόλεις και γυναίκες σαν να είναι το ίδιο, ερωτεύεται μια νεαρή δεκαπεντάχρονη Ισπανίδα, την Κόντσα, η οποία κάνει έναν μεγάλο άντρα να κλαίει, όπως λένε και οι rolling stones. Πως το καταφέρνει αυτό; Με την άρνηση του εαυτού τους, το θράσος της να λέει όχι. Ο Ματέο προσφέρει, η τιμή ανεβαίνει και αφού η Κόντσα απολαμβάνει, φεύγει, γιατί ποτέ τελικά δεν ήταν προς αγορά. Σπάει τον γέρο Ματέο σε κομματάκια, ξεζουμεί τα χρήματα και την υπόληψη του και μετά εξαφανίζεται, διότι, δεν βλέπει τον εαυτό της ως νόμισμα. Κρατάει την «αγνότητα του σώματός της» σαν κάτι πολύτιμο, όχι επειδή γνωρίζει πως έτσι θα αποκτήσει έναν γενναιόδωρο άντρα, ούτε γιατί είναι καθολική, αλλά γιατί, απλούστατα, είναι δικό της και αυτή είναι η επαναστατική πράξη του βιβλίου, το αναπάντεχο, αυτό που ο Ματέο και ο κάθε Ματέο ονοματίζει «φεμ φατάλ» και γυναίκα ανυπότακτη, ανήθικη, υστερική, παράλογη, πανέμορφη και πλανεύτρα.

Εφόσον το βιβλίο είναι γραμμένο από άντρα για άντρα, δεν υπάρχει το στοιχείο του ποια είναι η Ισπανίδα, τι σκέφτεται και τι θέλει. Είναι ένα εξωτικό ζώο, με έναν γιγάντιο εσωτερικό κόσμο που μαγεύει τους πάντες αλλά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει. Όπως και είναι φυσικό η Κόντσα ζει την ζωή της, χορεύει, τρώει, διασκεδάζει τραγουδάει και άλλοτε ξαφρίζει άντρες, άλλοτε τους αντιμετωπίζει σαν αγαπημένους εραστές που εκείνη πολιορκεί αντί να την πολιορκούν.

Όπως είδαμε και στο Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου, του Μπουνιουέλ (1977), η Κόντσα φαίνεται στα μάτια όλων ως αντικείμενο, αλλά η ίδια δεν φοράει αυτό τον ρόλο και αυτό είναι που την κάνει ποθητή και σκοτεινή και όχι ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Ματέο.

[Clark · Rating 2 out of 5]

« Il est deux sortes de femmes qu'il ne faut connaître à aucun prix : d'abord celles qui ne vous aiment pas, et ensuite, celles qui vous aiment. »

Elle approcha de la grille, toujours souriante et sans hâte :
« Baisez mes mains », me dit-elle.
La grille demeurait fermée.
« À présent, baisez le bas de ma jupe, et le bout de mon pied sous la mule. »
Sa voix était comme radieuse.
Elle reprit :
« C'est bien. Maintenant, allez-vous-en. »

[Natasa · Rating 4 out of 5]

Καρναβάλι στην Ισπανία του 1896…ένα αυγό γεμάτο κομφετί προσγειώνεται στα χέρια του Αντρέ με τη λέξη Quiero γραμμένη επάνω. Μια λέξη με πολλές σημασίες…..τι ήθελε να πει στον Αντρέ η μικρή 15χρονη Κοντσίτα; Τι προσπάθησε να πει ο Ματέο στον Αντρέ για να τον προειδοποιήσει γι’ αυτήν; Αν μου λέγανε να δώσω έναν άλλο τίτλο στο έργο αυτό θα το ονόμαζα «Το παλιοθήλυκο». Γιατί αυτό ακριβώς είναι η Κοντσίτα. Της αρέσει να εμφανίζεται, να εξαφανίζεται, να υπόσχεται, να ξεχνάει, να παρακαλάει, να διώχνει…σου έρχεται πραγματικά να τη δείρεις αλλά μάταιο κι αυτό γιατί τη βρίσκει και με το ξύλο. Η Κοντσίτα σέρνει καράβι. Να κι άλλος ωραίος τίτλος! Καλογραμμένο και ευχάριστο...διαβάζεται σε ένα απόγευμα...

[Nancy Oakes]

thinking ....
now to the film

[Kamil Fronczyk · Rating 4 out of 5]

relatable...

[Angie · Rating 3 out of 5]

«Αν δεν θέλετε η μέρα τούτη να χωρίσει το παρελθόν σας από το μέλλον σας σε δυο κομμάτια χαράς κι αγωνίας, μην πλησιάζετε την Κόντσα Περέζ. Αν ακόμη δεν δοκιμάσατε την παραφροσύνη που μπορεί να γεννηθεί και να παραμείνει στην ανθρώπινη καρδιά, μην πλησιάζετε αυτή τη γυναίκα. Αποφύγετέ την σαν το θάνατο, αφήστε με να σας σώσω από κείνη, σπλαχνισθείτε τον εαυτό σας».

Η κλασσική αυτή ερωτική νουβέλα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και στάθηκε αφορμή για να μεταφερθεί όχι μία αλλά πέντε φορές στη μεγάλη οθόνη. Στο επίκεντρο τίθεται η Conchita Pérez, μια μυστηριώδης τσιγγάνα από την Ανδαλουσία. Όμορφη και σαγηνευτική, συγκεντρώνει όλες τις καταστροφικές ιδιότητες της "femme fatale" παίζοντας τους εραστές στα δάχτυλά της σαν μαριονέτες. Μου άρεσε η γραφή του Louys ,με τους έντονους διαλόγους και τον σαρκαστικό του τόνο αλλά δεν μπορώ να πω πως εκτίμησα εξίσου τους τόσο στερεοτυπικά δομημένους χαρακτήρες του. Εδώ συναντάμε το κλασσικό στερεότυπο της 15χρονης τσιγγάνας ,η οποία φυσικά σαγηνεύει 40ρηδες ώστε να εξασφαλίσει παρασιτικά την επιβίωσή της μέσα από ένα "σκοτσέζικο ντους" σαδομαζοχιστικών εμπειριών. Αυτό που κρατάω όμως ως θετικό είναι ο σαρκασμός απέναντι στον ισπανικό καθολικισμό της εποχής του ( ας μην παραβλέψουμε το γεγονός πως είναι γραμμένο το 1898)
Θα ακουστώ πεζή αλλά ένας αντιπροσωπευτικότατος εναλλακτικός τίτλος θα μπορούσε να είναι "Το ..... σέρνει καράβι" οπότε από αυτό και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει αν θα ήθελε ή όχι να το διαβάσει.

[Juan Pablo López · Rating 5 out of 5]

Una historia terrorífica, con escenas excitantes.

En febrero de 1896 André Stevenol, francés, está Sevilla durante el último día de carnaval. Ya resignado a la falta de emoción en su visita de ese año ve pasar en coche a Concepción Pérez, joven andaluza, de

ese tipo admirable por excelencia, producto del cruce de los árabes con los vándalos, de los semitas con los germanos, y que resume excepcionalmente en un pequeño valle de Europa todas las opuestas perfecciones de las dos razas. [41]

André le lanza un huevo de celebración con la palabra quiero. Prolongada la última letra con un broche, Concha le regresa el huevo (así es Concha). Él sigue al coche y logra saber a la casa donde va. Nadie le atiende para llamar a la señorita. Regresa a su hotel y ya tiene una carta en que ella lo cita para día siguiente (así es Concha).

Al día siguiente André se dirige a la cita pero termina contándole sus planes a don Mateo, un conocido de años, que por ahí se pasea. Don Mateo al saber que se trata de Concepción le conseja de todo carisma que no le cumpla y durante el resto de la tarde le contará qué tipo de mujer es esa.

Primordial la acción y la descripción certera. Mateo narrará su amorío de años, pero por épocas, con Conchita. Viéndola crecer en curvas. Viéndola trabajar en los suburbios sevillanos. Siempre de a poquitos, siempre con decires frustrados en los actos. Mateo y Concha tendrán una relación con motivos más del masoquismo y del fetiche que del amor.

Qué grandeza la de esta novela al mostrar a la sevillana en toda en su esencia. Qué grandeza tiene los placeres de la carne en Europa en pleno siglo XIX. Pierre Louÿs en su naturalismo pone las acciones de los personajes por encima por encima de los valores occidentales, por encima del bien y del mal, .

Dirá don Mateo

Sí, lo sé de sobra. Es una religión muy particular, pero nuestras mujeres de España no conocen otra. Creen firmemente que el cielo tiene indulgencias inagotables para las enamoradas que van a misa, y que, si es necesario, las ayuda, vigila su lecho, exalta sus entrañas, con tal de que no se olviden de contarle sus caros secretos. ¿Y si, a pesar de todo, tuviesen razón? ¡Cuántas castidades llorarían durante la vida eterna una vida terrenal insignificante!... [100]

Esta historia me recuerda a Travesuras de la niña mala. Los mismos intereses sexuales, el mismo descontrol, el mismo no saber qué es lo que hace seguir estando, el seguir somentiéndose.

(Y aveces me sentía leyendo a Federico García Lorca)

Me arriesgo a darle las cinco estrellas por el aventón entre seducción y rabia, entre fascinación y terror, entre sorpresa y yasabíaquepasaría, que implicó su lectura.

(¿Conoce usted, en el Museo del Prado, de Madrid, un singular cuadro de Goya, que está el primero a la izquierda, según se entra en la sala del último piso? Cuatro mujeres con basquiña de seda, sobre el césped de un jardín, sostienen un lienzo por las cuatro puntas, y mantean riendo a un pelele del tamaño de un hombre...) [135]

[Nana · Rating 4 out of 5]

I adore this book. It represents very well the importance of pain and maybe a bit too well. In this book, the woman, Concha, uses her charms to seduce and most importantly conquer men. She plays on her hot and cold side, giving affection and warmth then pulling back and being icy, cold and ruthless, making her victims in complete confusion and obsession over her. Concha is a demon, but that is what makes her so appealing not only to the readers but also her 'puppets'. This book aside from it's main character showed me personally that a perfect life isn't necessarily a good one, chaos is entertaining, perfection is not. We can only appreciate something after working hard enough for it. The relationship between Concha and Don Mateo was extremely toxic, but that is why he stayed with her, she gave him a certain sense of livelihood and life and passion that was so intense, that he couldn't let go of it. It is truly a twisted story, but that is why i love it, not because i approve of it but because it is interesting. This book is like a long exemple of a human psychology class and how humans truly love pain as much as they hate it. It is morally wrong, but still very interesting. Concha is literally a femme fatale, as she heals the hearts of her puppets before stabbing it again and again.

[Sunny · Rating 5 out of 5]

Ora por esta é que eu não esperava!
Este livro foi um rodopio de emoções e de plot twists.
É um bom livro, com algumas cenas que me deixaram a rir bastante. Pensei que sabia exactamente o que ia acontecer, mas no final fui surpreendida. A única conclusão é que as pessoas são doidas e nunca se sabe o que esperar delas, mas que têm um sentido de humor bastante peculiar lá o têm.

Recomendo sem dúvida, isto é se ainda conseguirem encontrar o livro à venda algures. Porque o que eu tenho era da minha mãe, está bastante velho, desbotado e roto. Acho que é uma cópia do século 3 antes de Cristo. Um relíquia do passado, sem dúvida.

[carsy · Rating 1 out of 5]

odio a los hombres del siglo XIX

[David · Rating 3 out of 5]

Concepcion Perez or Concha was a beautiful woman. On February 23, 1896 André Stévenol saw her at Carnaval in Seville. He was starstruck by her eyes. She looked 22 but she was really 18. He couldn’t get her image out of his mind. “Elle était merveilleuse.”

But then he heard “¡Cuidao! Caution!” He discovered that she was married and her husband was in Bolivia. Then he received a cryptic message, “don’t make much of a fuss and a car may stop for you tomorrow.” He was intrigued. He was in love. Was he being played?

The next day André met with middle aged Don Mateo Diaz, a Spaniard that was recommended to André for his first visit to Spain. He needed some advice. Did he know of this woman Concha? Did he? “Have I got a story for you, André!” was his response.

Mateo tells his sordid story with Concha. He too was taken with her. The first time was on a train stuck in the Pyrenees after an avalanche. She was escaping from a convent of Avila (sure!). Four times he would run into her and every time he was smitten with her. She was Andalusian, perhaps had some gypsy blood. You know, the mysterious dark type. She could only lead to one thing - disaster.

Before you know it poor Don Mateo is being jerked around by her, literally. He is jealous and after she dances provocatively she proclaims, all Spanish girls dance this way. But the big reveal is made when Mateo tells André that he realized that he was a “puppet” being bounced around, just like the Goya painting in the Prado.

Par Francisco de Goya — http://www.museodelprado.es/es/pagina-principal/coleccion/galeria-on-line/galeria-on-line/zoom/1/obra/el-pelele/oimg/0/, Domaine public, Lien

“une singulière toile de Goya, la première à gauche en entrant dans la salle du dernier étage? Quatre femmes en jupe espagnole, sur une pelouse de jardin, tendent un châle par les quatre bouts, et y font sauter en riant un pantin grand comme un homme...)” p. 66
(A singular painting by Goya, the first on the left when entering the room on the top floor? Four women in Spanish skirts, on a garden lawn, stretching a shawl to the four corners, and in the center is a grand puppet, the size of a man, laughing.)

André has been warned about Concha.

The story has a lot of stereotypes, some crudeness and also some violence to women that I certainly didn’t enjoy. So why did I read this novela? I have never read Pierre Louÿs but more importantly, it was made into the classic movie in 1977 by Luis Buñuel, C’est obscur objet du du désir. I think I saw that in art college, time to rewatch it.

3.5 rating

[The Constant Reader · Rating 5 out of 5]

I found it an interesting read, one I was drawn to admittedly as it being the basis for Luis Bunuel's That Obscure Object of Desire. I found the characters to be at once detestable in their actions and behaviors, but also intriguing in what they represent in regards to human behavior, particularly where it pertains to obsessive love/physical lust, and what powers those two possess over the human mind.

The book spins the tale of Don Mateo and his unhealthy, obsessive relationship with the young, but wise Conchita who uses Don Mateo's love/lust for her against him to emotionally torture and control him, to conquer, in a broader sense male advancement and entitlement. The tale is spun as a warning to Mateo's young friend Andre who is the latest man to find himself taken with Conchita. What unfolds is a tortuous story of two people locked in an unhealthy relationship, Don Mateo in love with and lusting for Conchita, Conchita leading him on, pushing him to the brink of and eventually over the edge of madness, a madness fueled by his love/lust for her. She uses his desires, his urges to torture him, to control him, he for his part allows it, convinced at every turn she truly does love him, going back for more punishment, unable it seems, to help himself.

It's a well done look at obsessive, unhealthy love, the confusion of lust with love and destruction of love at the hands of lust, and the results of it being used as a weapon to deceive, torture and control each other.

[Gláucia Renata · Rating 4 out of 5]

Lido como parte do projeto: "100 filmes - da literatura para o Cinema".
Livro publicado em 1898 (La Femme et le Pantin), a ação se passa durante o carnaval de Sevilha. O jovem turista francês André se vê perdidamente seduzido pela exuberante dançarina Conchita. Seu amigo e cicerone Dom Matteo se vê na obrigação de alertar o rapaz sobre o perigo de se envolver com a moça, contando sua própria e malfadada experiência com ela no passado.
A obra inspirou várias versões indicadas no livro, entre elas "Mulher Satânica" com Marlene Dietrich no papel da donzela fatal, "Esse Obscuro Objeto do Desejo" de Luis Buñuel e uma produção francesa, homônima com Brigitte Bardot.
A que encontrei mais facilmente disponível foi uma versão muda de 1935 de Jacques de Baroncelli, muito boa e fiel por sinal.

O cara é tão trouxe que chega a dar pena em algumas partes, como a cena em que ele fica trancado para fora de sua casa após tê-la dado a ela.

"Seria essa nossa capacidade de amar apenas aquilo que não temos?"


Histórico de leitura
12/06/2023

"The Spanish Carnival does not end, as does ours, at 8 o'clock on the morning of Ash Wednesday. The sepulchral odour of the memento quia pulvis es, reminding us that we are but dust, hangs over the marvellous gaiety of Seville for four days only, and on the first Sunday in Lent the entire Carnival comes to life again."