Superduif

by Esther Gerritsen

Bonnie weet al op heel jonge leeftijd dat ze voorbestemd is om uit te stijgen boven de middelmaat. Op haar elfde springt ze over een tuinhekje, en een aantal seconden blijft ze zweven. Niet veel later ziet ze hoe haar lichaam transformeert tot een gigantische, oerlelijke duif. Ze beseft dat ze nu behoort tot het schaarse gezelschap helden dat onheil kan afwenden en mensen kan behoeden voor ongelukken. Na haar reddingsacties verandert ze altijd weer in het onopvallende meisje dat ze is. Haar omgeving maakt zich zorgen over Bonnies groeiende gekte, behalve haar vriendin Ine, die niet zonder hun vriendschap kan.

Genres: Fiction, Contemporary, Literary Fiction, Read For School, Dutch Literature

189 pages, Hardcover

First published August 19, 2010

About the author

Esther Gerritsen (1972) is a Dutch novelist, columnist and screenwriter. Since her 2000 debut with Bevoorrecht bewustzijn (Privileged Consciousness), Gerritsen has been considered one of the best authors in the Netherlands and makes regular appearances on radio programs and at international literary festivals such as Litquake and Wordfest.

Her novels Superduif (Superdove, 2010), Dorst (Craving, 2012), Roxy (2014) and De Trooster (The Comforter, 2018) were all shortlisted for the Libris Literature Prize. In 2005 she was awarded the BNG prize for her second novel Normale dagen (Ordinary Days, 2005) and in 2014 she was awarded the Frans Kellendonk prize for her body of work. Gerritsen writes a popular weekly column in the VPRO TV guide and she had the honour of writing the Dutch Book Week gift in 2016 with a print run of 700,000 copies.

She is currently making a name for herself as a screenwriter for film and TV. She wrote the scenario for Instinct (Halina Reijn, 2019), which was the opening film at the Dutch National Film Festival, was praised and lauded at international filmfestivals such as Locarno, Toronto and London and is the Dutch entry for the 2019 Oscars. She is a co-writer of the new TV series Red Light, which will premiere in 2020 featuring Maaike Neuville, Halina Reijn and Carice van Houten (Game of Thrones).

Reviews

[Sasha · Rating 5 out of 5]

Roekoe, wat hou ik van Esther.

[Peter Boot · Rating 4 out of 5]

Voor schoolmeisje Bonnie is het leven ondraaglijk, maar 's ochtends "Mama, ik wil liever dood dan opstaan" zeggen doet ze niet, daar is ze te beheerst voor. Wat dat betreft is ze het spiegelbeeld van haar emotieloze of anders wel heel afstandelijke ouders. Haar leed uit zich in wanen - dat ze verandert in een duif en in die hoedanigheid onheil afwendt. Ze wordt er om uitgelachen als ze er in een spreekbeurt op school over vertelt. Maar als ze op de middelbare school hierover schrijft in de schoolkrant oogst ze er waardering mee: mensen vatten de verhalen op als metaforen. Uiteindelijk neemt de waan de overhand en komen de gebeurtenissen tot een crisis. Bonnie moet gaan praten met een psychiater. In de laatste zin van het boek kan Bonnie wel zeggen wat ze op de eerste bladzijden nog niet kon: "Papa, mama, ik zou zo graag dood willen." Zoals Freud al zei (ongeveer), als resultaat van de psychoanalyse verdwijnt het psychiatrische en verschijnt het gewone ongeluk.
Bonnie is een bijzonder kind, en 'Superduif' is zeker geen realistische roman. Maar wel een zeer aansprekend, vaak grappig, heel pijnlijk verhaal over een intelligent maar angstig meisje dat voor haar angsten geen gehoor vindt.

[Goedele Billen · Rating 4 out of 5]

Nog meer dan sommige andere van haar romans is dit boek huiveringwekkend, bevreemdend, ik word er koud van. Het nuchtere, bijna kinderlijk beschrijven maakt dat ik helemaal in het hoofdpersonage zit. Het klopt gewoon. Ik bleef me afvragen of het ‘echt’ zou blijken te zijn of toch een psychose... Het einde laat me geschokt en toch bevredigd achter. Zo is het maar net.
Roekoe, wat hou ik van Esther.

[Annabelle · Rating 3 out of 5]

Soort coming of age boek van een meisje, Bonnie dat nog niet helemaal de volwassen wereld in wil. Beetje in gekke kinderlijke taal geschreven, al zat ik daar op een gegeven moment wel lekker in. Best van genoten, al vond ik sommigen delen ook wat maf. Wel leuk dat Esther Gerritsen zo gedurfd absurdistisch schrijft, daarin erg haar eigen stijl hanteert, en hierdoor vond ik het wel echt een verfrissend origineel boek. Ook best verdrietig en eenzaam en sommigen van die innerlijke dialogen van Bonnie vond ik heel herkenbaar. Mooi hoe ze eigenlijk door absurde elementen toe te voegen invoelbaar maakt hoe gestoord het echte ‘normale’ leven eigenlijk is, en heel veel overlaat aan de lezer om zelf in te vullen wie de Superduif nou is. Misschien hebben we zo’n soort iets allemaal wel in ons. Wel echt genoten maar niet blown away. Prima boekie!!

[Arina · Rating 4 out of 5]

"'Dus u weet er ook van?' Ine klonk verrast.
'Waarvan?' vroeg mijn vader zonder zijn blik van mij af te wenden.
'Nee,' zei ik, en ik keek naar Ine terwijl ik sprak, 'van mijn transformaties weten ze nog niet. Ik had het gisteren willen vertellen, maar het is in ons huis niet gebruikelijk om over mij te praten en het is er daarom nog niet van gekomen. Kom.' Voor mijn ouders nog iets konden zeggen trok ik Ine ons huis uit mee naar buiten."

[Joke · Rating 3 out of 5]

Wow, dank u, Evi voor de tip.
En wat een sterk einde.
Bonnie weet dat ze een duif is, een superduif zelfs en dat heeft voor- en nadelen. Maar wat als ze mensen niet redt, en wie redt haar?
Ik voel me intriest want er zijn veel Bonnies op deze wereld, en zelfs met bergen begrip kan je ze niet helpen, of toch nooit helemaal.

[Will · Rating 4 out of 5]

‘Papa, mama, ik zou zo graag dood willen.’

[Frederique · Rating 5 out of 5]

En toen zei hij het allerergste: ‘De wereld draait niet om jou.’

[Robert Lambregts · Rating 3 out of 5]

Jaren geleden heb ik Superduif bij Bol.com op mijn verlanglijstje gezet. Daarna heb ik nooit meer over dit boek nagedacht en ik h eb echt geen idee waarom ik het op dat lijstje heb gezet, zeker niet nu ik het uit heb. Het is een bijzonder verhaal, dat absoluut, maar wat heb ik nou eigenlijk gelezen? Een verhaal over een kind (11 tot 13 jaar) dat godverdomme toch best vaak in haar mond neemt (vaker dan volgens mij een kind van die leeftijd zou doen, die zou voor andere woorden kiezen denk ik zelf.) en dat kind heeft zogezegd een wat vreemde denkwijze. Nuchter, direct, en op vel momenten rationeel en toch ook zeer emotioneel. Bij vlagen wilde ik dat ze juist haar vader de waarheid vertelde, want wat een vervelende man vond ik dat. Maar bij vlagen was het ook echt wel de gedachtengang van Bonnie zelf waar ik geen grip op kon krijgen. De manier waarop het geschreven is, en ook het hele onderwerp, maakte eigenlijk dat ik het een YA boek vond. Ik denk ook echt wel dat het voor die doelgroep geschreven is, al kon ik nergens terugvinden of dat zo was. Toch leest het weg als een trein en ben je geïnvesteerd in het verhaal en wil je het verder lezen. Tot die laatste zin. Die allerlaatste zin. Die het opeens een heel volwassen boek maakt, maar die ook met vragen, een gevoel van onbehagen, en die, althans voor mij persoonlijk, afbreuk deed aan het hele verhaal en niet bevredigend was. Superduif is uit. Ik weet nog steeds niet waarom ik dit eigenlijk gelezen heb, behalve dan dat het verscholen stond op een verlanglijstje dat ik nooit gebruik. En daarmee eindig ik ergens tussen 3 en 3.5 sterren. Ik merk wel dat ik er langer over na blijf denken dan dat ik had verwacht, en stiekem ook eigenlijk wil. Dus ik ga snel door naar de volgende.

[Elianne van Elderen · Rating 3 out of 5]

Ja, goede titel en I love duiven, maar dat was dan denk ik ook wel het hoogtepunt voor mij. Niet super spectaculair verder, alles blijft een beetje op het oppervlak. Bijzonder concept dat een heel boeiend verhaal had kunnen opleveren, maar door de verder redelijk typische personages en voorspelbaar gedrag blijft het ook wel (vermakelijk) doorkabbelen, nadat je eenmaal het ongewone eraan hebt gehad (dat ze gelooft in een duif te kunnen veranderen). Ik vond wel het moment waarop Bonnie meent geen goede vriendin te kunnen zijn voor Ine omdat ze niet hetzelfde hebben meegemaakt heel sterk.

[Guus van der Peet · Rating 3 out of 5]

Zo fantastisch als de titel wordt Superduif helaas nooit.

Zo slecht als Broer gelukkig ook niet.

Al met al een best vermakelijk boekje over een depressieve tiener die overtuigd raakt dat ze in een mensgrote duif kan veranderen. De metaforen zijn allemaal vrij obvious en bijzonder diep worden de personages nooit uitgewerkt, maar het leest wel lekker weg en de titel is grappig.

[Emma Mulder · Rating 5 out of 5]

Met de duif als metafoor beschrijft Esther Gerritsen op onderkoelde, soms kinderlijke, dan weer vroegwijze en verrassend zelfbewuste toon hoe het is om twaalf en extreem ongelukkig te zijn. Zo ongelukkig dat je eigenlijk uit elkaar zou moeten barsten. Zo ongelukkig dat het vreemd is dat niemand het ziet.

Ik was onder de indruk van zowel de stijl (altijd vlot, vaak grappig en kraakhelder) als de thematiek. Het is knap hoe Gerritsen de leefwereld van hoofdpersonage Bonnie - haar minderwaardigheidsgevoelens en dwanggedachtes, de wens om dood te gaan, het (on)vermogen om zich aan te passen aan de ingewikkelde dynamieken bij haar thuis en op school - zo goed heeft neergezet. Echt een heel mooi boek!

[René · Rating 3 out of 5]

Een verhaal over een tienermeisje dat klinische lycantropie ontwikkelt temidden verschillende life events. Ik kreeg deze leestip van een collega psycholoog, die ook geïnteresseerd is in dit fenomeen. Ondanks dat ik het hier en daar best leuk geschreven vond, ben ik niet super enthousiast. Op zinsniveau vaak grappig en recht voor z'n raap, maar het verhaal blijft aan de oppervlakte, terwijl de diepte van de beleving van de hoofdpersoon onbeschreven blijft. Vast bewust gedaan door de auteur, maar daardoor las het als een boekenweekgeschenk.

Een van m'n faviete paragrafen:

'Eenmaal binnen kom je in de stank van medeleerlingen terecht. Het zijn er gewoon te veel en de ramen kunnen niet open vanwege een zogenaamd afdoend ventilatiesysteem. We verspreiden met z'n allen een soort mensengeur waarvan ik nog altijd hoop dat het met het gebouw te maken heeft. In de grote pauze vermengt de mensengeur zich met de soep van de dag: kip, tomaat of goulash. De vermecelli vind je terug in de grote plantenbakken waarin geen potgrond zit maar hydrokorrels. De toiletten zijn open van onder en van boven. Je hoort en ruikt elkaar en meer wil ik er niet over zeggen.' (p. 101)

[Babiche · Rating 4 out of 5]

Aan het begin had ik geen idee hoeveel sterren ik dit boek zou geven. Het klonk allemaal nogal bijzonder, maar aan het einde van het boek snap je waar het allemaal echt over ging. Er zit genoeg in het boek om steeds weer verrast te raken. Dat de hoofdpersoon denkt dat ze een superduif is en denkt dat ze de wereld moet redden...daar zit dus meer achter. Vooral de manier van het omschrijven van eenzaamheid en de zoektocht naar goedkeuring van ouders vond ik heel bijzonder. Als er zoveel in je hoofd zit, moet je wel een uitweg vinden.

[Milan Damen · Rating 4 out of 5]

Die laatste zin 😭. Jezus man

huiveringwekkend

[Hanna De Jong · Rating 4 out of 5]

einde verbazende

[Kate Wildschut · Rating 4 out of 5]

Ik hou van boeken vanuit het perspectief van een kind

[Lalagè · Rating 4 out of 5]

Ik ben als lezer helemaal meegegaan in Bonnies gedachten en kan haast niet geloven dat de Superduif puur verbeelding is geweest. Esther Gerritsen heeft zich knap ingeleefd in een meisje op de grens van de puberteit, met al haar onzekerheden en misschien ook wat kinderlijke fantasie, terwijl om haar heen het leven met al z’n gruwelijkheden gebeurt.

https://lalageleest.nl/2023/04/07/sup...

[Elsje · Rating 4 out of 5]

Het verhaal
Bonnie is elf jaar. Een onzeker meiske, enig kind van een ouderpaar op leeftijd, die de hoop al hadden opgegeven ooit een kind te zullen krijgen. Bonnie zit in groep 8, als ze op een ochtend zoals altijd over het tuinhekje springt en daarbij een paar seconden blijft zweven. Niet lang daarna verandert ze met enige regelmaat in een enorme duif, die mensen en dieren in nood redt. Jammer alleen dat er nooit getuigen zijn, waardoor haar transformaties een geheim vormen. Alleen haar vriendinnetje Ine en buurjongen Manuel weten het. Tot Bonnie op de middelbare school een stukje schrijft in de schoolkrant en als Superduif een vaste column krijgt. Dan wordt de druk om geen fouten meer te maken, om iedereen in nood te redden, te hoog. Want de broer van Ine sterft terwijl Bonnie zat te schrijven...

Een prachtig boek: het legt de spanning in pubers tussen 'val vooral niet op, doe normaal, ga op in de grauwe middenmoot' en 'wees vooral bijzonder, zorg dat je uitsteekt boven de grauwe middenmoot' feilloos bloot: beiden combineren is simpelweg onmogelijk! Gerritsen toont waartoe dat zou kunnen leiden. Ontroerend.

[Peter Altena · Rating 4 out of 5]

Overtuigende roman over meisje van 11 (en later 13), dat normaal wil zijn en toegeeft aan het rare. In de ban van reddingsfantasie lijkt zij in de gedaante van een duif de last van de wereld te willen dragen, het kwade en noodlottige te willen voorkomen. Als een superman die ingrijpt als de nood hoog is. Bonnie kan alleen zichzelf niet redden. Haar verbale vermogens werpen een dam op. De gesprekken tussen ouders en dochter en tussen Bonnie en Ine zijn fabelachtig goed. Omdat we Bonnie van zo nabij volgen, zien we hoe goede bedoelingen niet tellen en dat goede woorden een dramatisch effect kunnen hebben.

[Loes · Rating 5 out of 5]

Ik vond Superduif erg mooi. Het heeft een sombere, depressieve ondertoon, die je aan het begin van het verhaal nog niet per se aanvoelt. Het is grappig en knap geschreven. De grappige luchtigheid wordt gedurende het verhaal steeds minder luchtig, waardoor je de ernst beter doorkrijgt en de spanning oploopt. Toch blijft de humoristische toon in stand. Gerritsen heeft een zeer prettige schrijfstijl. Ik vind het een origineel verhaal dat goed is uitgewerkt. De hoofdpersoon is zeer interessant, slim, bijzonder en absoluut geloofwaardig, ondanks haar bizarre brein.

[Niki Vervaeke · Rating 4 out of 5]

Dit boek heeft me tot tranen geroerd, qua psychologische diepte en finale. Dit met een taal die zo eenvoudig en toch zo tekenend is. Een portret van een jong meisje, zoekend, wordend, en toch weer niet. Hard en toch zo typisch menselijk tegelijk... een wie ben ik, wie moet ik zijn, wie kan ik zijn, hoe moet ik worden, van het hoogste niveau.

http://www.cuttingedge.be/boekenstrip...

[Nelline · Rating 1 out of 5]

Dit is toch wel het meest idiote boek dat ik ooit heb gelezen!

[Esther Roth · Rating 4 out of 5]

Mooi verhaal, prachtig woordgebruik. Ik hou hier heel erg van. De laatste zin kwam aan als een mokerslag. Mooiste laatste zin ooit gelezen.

[Sibrich van Baalen · Rating 4 out of 5]

Ontroerend verhaal van een fantasierijke puber die denkt een duif te zijn en nieuwsgierig is naar de dood.

[André · Rating 4 out of 5]

Citaat : Ook de volgende column ging over de duif. Ik legde in dat stuk uit hoe het allemaal was begonnen en iedereen vond dat prachtig.
Review : Superduif  is een roman over een kind dat lijdt aan een minderwaardigheidscomplex. Ze vindt zichzelf niet mooi, heeft oude ouders (vergeleken met haar schoolvriendinnen) en leeft in een isolement. Ze heeft elke dag geen zin om naar school te gaan. Daarom beeldt ze zich dingen in: ze kan zweven over het tuinhekje bij hen thuis en bij Manuel.



Op de dag dat het verhaal begint, gaat er nog iets anders veranderen. Ine komt op school: het is een heel mooi meisje dat zelfs vriendin met haar wil worden. Dat verbaast Bonnie heel erg. Later vertelt ze over haar geheim aan Ine. Die vindt het ook wel vreemd dat Bonnie van oorlogsboeken houdt. Vooral de in Haarlem geboren verzetstrijdster Hannie Schaft is haar grote idool. “Dat meisje met het rode haar” durfde veel om mensen in de oorlog te redden.



Op een zeker moment voelt Bonnie dat ze in een duif kan veranderen. De tweede keer dat dit gebeurt, redt ze een klasgenootje van een blikseminslag. Ze heeft er als duif voor gezorgd dat ze het trapje van het zwembad had verlaten, toen de bliksem insloeg. Dat gebeuren herhaalt zich steeds. Wanneer Bonnie in een duif verandert (meestal ’s middags) vliegt ze naar buiten en redt mensen van de dood die hun boven het hoofd hangt. Het zijn soms maar kleine handelingen die ze moet verrichten, maar ze wordt nu wel een beetje een held, vindt ze zelf.



Dat heeft ze wel nodig, want op school hebben ze haar uitgelachen, toen ze in een spreekbeurt over het voorval heeft verteld. Daarna werd ze alleen maar meer gepest. Het duif-zijn lijkt daarmee een vorm van escapisme te worden, escapisme uit het isolement waarin ze leeft. Op de middelbare school gaat het beter. Ze blijft reddingen verrichten en gaat voor de schoolkrant schrijven. Wanneer ze op advies van haar leraar Nederlands columns gaat schrijven, wordt de eerste in feite fataal.



Omdat ze veel plezier aan het schrijven beleeft, vergeet ze duif te worden en komt de broer van Ine om het leven door een stom ongeluk. Daaraan houdt Bonnie een schuldgevoel over en ze wil eigenlijk dood. Ze overweegt zelfdoding maar daar heeft ze de moed niet voor, maar ze doet wel aan zelfverminking door haar armen te bekrassen.



Gerritsen beent haar personage tot op het bot uit en creëert een vrij luguber universum rondom Bonnie waarbij de lezer gedoemd is om machteloos toe te kijken. Dit boek kreeg een nominatie voor de Libris Litteratuurprijs 2011 en vertegenwoordigde daarmee als enige de vrouwelijke literaire pen.

[Hanneke Wildschut · Rating 3 out of 5]

Bonnie heeft een dubbelleven als superheld in de vorm van een mensgrote duif. Zij kan mensen redden, ongelukken voorkomen. Meestal transformeert ze tijdens de namiddag en ziet ze op een vlucht door Haarlem waar haar hulp nodig is. Haar beste vriendin Ine vindt het allemaal spannend en steunt Bonnie als die het op de lagere school in een spreekbeurt aan de klas vertelt. Op de middelbare school schrijft Bonnie voor de schoolkrant boekverslagen; als ze een column mag schrijven, gaat ze daar zó in op, dat het ongeluk van Ines broer totaal aan haar aandacht ontsnapt. Bonnie vindt het steeds lastiger om haar heldenrol te vervullen, de leerlingen denken dat ze een metafoor grbruikt als ze over haar reddingen schrijft en haar ouders gaan steeds zorgelijker kijken. Dan is daar het schoolfeest...
Schokkende kijk in een verwarde ziel. Mooi geschreven; red de Bonnies!

[Inge · Rating 3 out of 5]

Tegen het einde van het boek vond ik het pas interessanter worden. Dan is er pas echt spanning, omdat je echt niet weet of de superduif bestaat of niet. Gedurende de eerste driekwart van het boek denk je vooral dat het een kinderfantasie is en vraag je je af waar de duif voor staat. Maar later bedenk je je pas in hoeverre de duif echt bestaat.

Het had van mij allemaal wat extremer gemogen. Méér duif, méér donkere ideeën (dat ze geobsedeerd is door WO2 en school beschrijft als een hel vond ik nog niet zo heel extreem. Bonnie lijkt vooral erg volwassen voor haar leeftijd. Blijkbaar had ik hier al red flags moeten zien). De focus op haar vrienden interesseerde me een stuk minder, al is dit wel waardoor zij nog kinderlijk overkomt. Het boek probeerde alles nu netjes te balanceren, maar daardoor verloor het voor mij de urgentie.

In deze huidige vorm was het het voor mij allemaal nét niet.

[Wilte · Rating 3 out of 5]

Raar en vervreemdend, met een serieuze ondertoon. Gerritsen kan heel goed schrijven; beeldend, puntig en sprankelend

"Ik leerde te luisteren. Dat was niet moeilijk. Ik moest gewoon op tijd mijn mond houden. Interesse was niet nodig." (p175)

"Iedereen heeft recht op zijn eigen onzin." (p202)

"Als er iets is waar ik slecht in ben, dan is dat in vergeten." (p221)

"Als je vader je naakt op het schoolplein heeft zien staan terwijl je een duif imiteerde, dan heeft het niet zo veel zin meer om alsnog te proberen normaal over te komen." (p245).

Ik las het boek(je) trouwens in prachtige uitgave van de Colibri-bibliotheek; A6-formaat, ronde hoeken en een leeslintje. Heel fijn boekje.

[M. Van · Rating 4 out of 5]

Bonnie, meisje die zichzelf buiten de wereld ziet en voorbestemd is om anderen te redden door in haar transformatie als duif incidenten een ander beloop te geven en hierdoor mensen te redden. Mooi beeld over het gezin waarin zij opgroeit, ouders die invoelend zijn maar haar niet kunnen bereiken. Vriendin Ine gaat mee met de denkbeelden van Bonnie. Einde vind ik teleurstellend, hoopte op een mooie toekomst voor Bonnie