What do you think?
Rate this book
Octave Parango #1
Neununddreißigneunzig / 39.90
Als Frédéric Beigbeder noch in sicherer Stellung in der Werbeagentur Young & Rubicam angestellt war, forderte ihn sein Freund Michel Houellebecq auf, zu zeigen, was die Welt (der Wirtschaft) eigentlich im Innersten zusammenhält. Und weil Beigbeder als erfolgreicher Werbetexter selbst ein Meister des Marketings -- und der Selbstinszenierung -- ist, entstand der Skandalroman Neununddreißigneunzig, der in Frankreich sämtliche Verkaufsrekorde gebrochen hat. Beigbeder, der in seinem Werk mit Insiderinformation aus der Werbebranche aufwartet, schrieb den Roman mit einem einzigen Ziel -- nämlich gefeuert zu werden. Und er hat sicher geahnt, wie medienwirksam eine fristlose Kündigung unter der Schirmherrschaft von Michel Houellebecq sein würde. Seither scheint er in Frankreich omnipräsent: Er posiert dandyhaft in Talkshows, spricht im Radio, lässt sich fotografieren wie Bret Easton Ellis, liebt sein neues Image als "Che Guevara vom Café de Flore", lobt sich selbst in einem Artikel als Genie und seine Internethomepage dient als riesiger Chatroom für seine unzähligen Fans, kurz: Er benutzt für seinen Erfolg all diejenigen Mittel, die er mit dem Roman selbst denunziert.
Bei all dem fällt auf, dass die Stimmen, die sich mit dem literarischen Wert des Romans beschäftigen, sehr leise sind. Geht es hier überhaupt noch um Literatur und was legitimiert diese vermeintlich paradoxe Methode? Der Plot ist schnell erzählt: Beigbeders Alter Ego Octave schreibt eine Innenansicht der Werbebranche, die von Klischees, Geschmacklosigkeiten und Zynismen nur so strotzt, um am Ende als Verräter gekündigt zu werden. Seine Erwartungen werden nicht nur nicht erfüllt, sondern er muss erst einen Ritualmord begehen, um in die Freiheit eines Gefängnisses flüchten zu können. Der Roman trägt aber nicht nur auf inhaltlicher Ebene dokumentarische Züge: Immer wieder unterbrechen Sprüche, Slogans und Drehbuchskripts den Text wie Werbespots im Privatfernsehen.
Dass das zwar interessant, aber künstlerisch nicht besonders originell ist, weiß Beigbeder selbst. Was viel wirkungsvoller ist, ist die Vermischung aus Realität und Fiktion: Der Autor experimentiert mit einer Wirklichkeit, die sich nur noch nach Marken und Produkten differenzieren lässt. Wie auch bei Christian Kracht tragen die Protagonisten Ralph Lauren, fahren einen BMW Z3 und schreiben Briefe an den Geliebten wie: "Kehr zurück. Wenn du zurückkommst, schenke ich dir einen VW-Beetle." Die paradox erscheinende Methode, durch die fulminante Inszenierung die Werbung mit ihren eigenen Mitteln schlagen zu wollen, ist insofern legitim, als sie eine ungeahnte Sensibilität für das aufzeigt, was man gemeinhin "Zeitgeist" nennen könnte und was jenseits aller Grenzen von Nationalliteraturen -- man denkt an die deutschsprachige Popliteratur und ihr Vorbild Ellis, an Pelivin oder Murakami -- in den letzten Jahren mit einem Sog wiederkehrt, dem man sich kaum mehr entziehen kann.
So wird auch der Kaufakt des Romans existenziell: Neununddreißigneunzig kostet das Buch -- sein Wesen ist der Preis, alles ist Ware. In Frankreich herrscht Kampfeszeit gegen das Gefangensein in einem medialen Netz, was dem Leser durch den Roman und seine Inszenierung eindringlicher kaum hätte vor Augen geführt werden können. Und lässt man sich auf dieses Gesamtkonzept ein, müssen all die Klischees und fragwürdigen Metaphern und Vergleiche auch nicht überbewertet werden. --Kristina Nenninger
271 pages, Paperback
First published August 1, 2000
330 people are currently reading
4832 people want to read
About the author
Frédéric Beigbeder
64 books1,726 followersBeigbeder was born into a privileged family in Neuilly-sur-Seine, France. His mother, Christine de Chasteigner, is a translator of mawkish novels ( Barbara Cartland et al.); his father, Jean-Michel Beigbeder, is a headhunter. He studied at the Lycée Montaigne and Louis-le-Grand, and later at the Institut D'Etudes Politiques de Paris. Upon graduation at the at the age of 24, began work as an advertising executive, author, broadcaster, publisher, and dilettante.
In 1994, Beigbeder founded the "Prix de Flore", which takes its name from the famous and plush Café de Flore in Saint-Germain-des-Prés. The prize is awarded annually to a promising young French author. Vincent Ravalec, Jacques A. Bertrand, Michel Houellebecq are among those who have won the prize. In 2004, the tenth anniversary of the prize, it was awarded to the only American to ever receive it, Bruce Benderson. Two of Beigbeder's novels, 99 Francs (Jan Kounen, 2007) and L'amour dure trois ans (Beigbeder, 2011), have been adapted for the cinema.
In 2002, he presented the TV talk show "Hypershow" on French channel Canal+, co-presented with Jonathan Lambert, Sabine Crossen and Henda. That year he also advised French Communist Party candidate Robert Hue in the presidential election.
He worked for a few years as a publisher for Flammarion. He left Flammarion in 2006.
In May 2007 he spent time in the United States to shoot a film about the reclusive American author, J.D. Salinger.
In 1994, Beigbeder founded the "Prix de Flore", which takes its name from the famous and plush Café de Flore in Saint-Germain-des-Prés. The prize is awarded annually to a promising young French author. Vincent Ravalec, Jacques A. Bertrand, Michel Houellebecq are among those who have won the prize. In 2004, the tenth anniversary of the prize, it was awarded to the only American to ever receive it, Bruce Benderson. Two of Beigbeder's novels, 99 Francs (Jan Kounen, 2007) and L'amour dure trois ans (Beigbeder, 2011), have been adapted for the cinema.
In 2002, he presented the TV talk show "Hypershow" on French channel Canal+, co-presented with Jonathan Lambert, Sabine Crossen and Henda. That year he also advised French Communist Party candidate Robert Hue in the presidential election.
He worked for a few years as a publisher for Flammarion. He left Flammarion in 2006.
In May 2007 he spent time in the United States to shoot a film about the reclusive American author, J.D. Salinger.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 699 reviews
February 20, 2016
When attending a big party sometimes you get to see this obnoxious guy, very drunk or high, pestering some innocent victim with his views on world politics or conspiracy theories, or shadow governments, or Rihanna being Illuminati princess. If he's less drunk he may even make sense, but he's still so annoying and yelling so loud that you just turn around and leave for whatever made up reason.
Look, Beigbeder does make sense and I bet in 2000 this book was really fresh and much shocking (although Houellebecq did pretty much same thing in 1998 in his The Elementary Particles and did it much much better). But mr Beigbeder is yelling SO loud!
So I'm leaving. Because... twerking. What? I said - for whatever reason!
Look, Beigbeder does make sense and I bet in 2000 this book was really fresh and much shocking (although Houellebecq did pretty much same thing in 1998 in his The Elementary Particles and did it much much better). But mr Beigbeder is yelling SO loud!
So I'm leaving. Because... twerking. What? I said - for whatever reason!
April 14, 2015
“Oh, you know what Frédéric’s doing, he’s going for that anti-marketing dollar.”
August 16, 2025
Ако си на 15 години и хронично гневен на родителите си, света и акнето, 9,99 на Бегбеде може да ти се стори истинско откровение, което по изумителен начин съвършено точно посочва какво не е наред със съвременния свят - консуматорската култура, лъжите на медиите, бездушното ни общество, обсебено от парите и известността.
Ако не си на 15 г. или пък си на 15 г., но имаш в главата си нещо повече от гнездо на врабчета, 9,99 на Бегбеде е бездарно клиширано мрънкане срещу съвременния начин на живот, опитващо се да бъде оригинално и остроумно - в което обаче единственото усилие, което авторът е положил, е да се прави на Брет Истън Елис, но не му се е получило, ама никак.
Ако не си на 15 г. или пък си на 15 г., но имаш в главата си нещо повече от гнездо на врабчета, 9,99 на Бегбеде е бездарно клиширано мрънкане срещу съвременния начин на живот, опитващо се да бъде оригинално и остроумно - в което обаче единственото усилие, което авторът е положил, е да се прави на Брет Истън Елис, но не му се е получило, ама никак.
October 25, 2011
No matter how hard I tried, I could not finish this book. The vulgar tone of the author and his constant description of cocaine intake make it hard to absorb any marketing industry facts. I find it strange and sad that people would look up to the author like Beigbeder for advertising/marketing insights and are willing to absorb any bs that this author will spoon feed them. Furthermore, I do not understand why would I use this person as an industry reference when the only thing I know, it that his life revolves around prostitutes, drugs and alcohol...
December 18, 2024
Много зле, мосю Бегбеде...
August 19, 2020
Frédéric Beigdeber's style is cynical, aggressive, and raw. The short chapters propel the story and make it a fast read. But the thing about his books is that all these good writing traits start going down the drain as the book progresses until you end up feeling that the book you're currently reading and the one you started to read have nothing in common.
I had been meaning to read 13.99 euros (or 6 euros or 99 francs or whatever it's called, I swear each time I take a look at its cover its title has been revamped) for years, specifically since I decided to join the advertising world some years ago.
Octave has it all. He's a creative director in an ad agency, earns 13k a month and has golden parachute clause in his contract, but none of that matters to him. He wants out, he's fed up with the frivolity and consumerism, and so he decides to write exactly this book in the hopes that it gets him fired.
So let's start with the good, shall we?
In the beginning, I laughed and nodded at the typical corporate situations Octave described, even if it's pretty obvious that most of them are exaggerated for comedic purposes: the meetings full of people taking notes to avoid giving their opinion, the last-minute ideas that somehow end up working, throwing shit against the wall and seeing what sticks, the Anglicisms irritatingly included in every sentence in every meeting, the overbearing marketing director who thinks he's saving the world when he's actually selling yoghurt to the masses, etc.
Don't get me wrong, I love the advertising world, but admittedly, it's full of people who take themselves too seriously and this book makes a fine job of laughing at them, but I do think that Beigdeber's portrayal of the ad world is very very exaggerated. To my knowledge, there are no drugs or prostitutes, but that may be because I don't have a golden parachute clause in my contract and I don't earn 13k a month and I highly doubt anyone currently does.
But the thing about Beigdeber's writing style is that it reaches a point when the story starts going downhill and nothing seems to make sense. The cynical style gives way to unjustified bizarre events. We're talking random suicide and murder here. Just because. Again, maybe it's his writing style? I also don't particularly enjoy reading the very explicit sexual references and descriptions that pop up throughout the book. I'm no pearl-clutcher, but they make me uncomfortable because they're way over the top. Marc Marronier, Charlie and Octave can only think of drugs, and women, and drugs and it gets boring quite fast (no wonder the books never reach 300 pages.)
So, would I recommend this book?
Well, the first half yes, especially if you make a living out of advertising or marketing. But from the 50% mark on, it can be quite possibly described as a bizarro novel, so if that's your jam, by all means pick this one up. If you're not into it, stay away from this one.
I had been meaning to read 13.99 euros (or 6 euros or 99 francs or whatever it's called, I swear each time I take a look at its cover its title has been revamped) for years, specifically since I decided to join the advertising world some years ago.
Octave has it all. He's a creative director in an ad agency, earns 13k a month and has golden parachute clause in his contract, but none of that matters to him. He wants out, he's fed up with the frivolity and consumerism, and so he decides to write exactly this book in the hopes that it gets him fired.
So let's start with the good, shall we?
In the beginning, I laughed and nodded at the typical corporate situations Octave described, even if it's pretty obvious that most of them are exaggerated for comedic purposes: the meetings full of people taking notes to avoid giving their opinion, the last-minute ideas that somehow end up working, throwing shit against the wall and seeing what sticks, the Anglicisms irritatingly included in every sentence in every meeting, the overbearing marketing director who thinks he's saving the world when he's actually selling yoghurt to the masses, etc.
Don't get me wrong, I love the advertising world, but admittedly, it's full of people who take themselves too seriously and this book makes a fine job of laughing at them, but I do think that Beigdeber's portrayal of the ad world is very very exaggerated. To my knowledge, there are no drugs or prostitutes, but that may be because I don't have a golden parachute clause in my contract and I don't earn 13k a month and I highly doubt anyone currently does.
But the thing about Beigdeber's writing style is that it reaches a point when the story starts going downhill and nothing seems to make sense. The cynical style gives way to unjustified bizarre events. We're talking random suicide and murder here. Just because. Again, maybe it's his writing style? I also don't particularly enjoy reading the very explicit sexual references and descriptions that pop up throughout the book. I'm no pearl-clutcher, but they make me uncomfortable because they're way over the top. Marc Marronier, Charlie and Octave can only think of drugs, and women, and drugs and it gets boring quite fast (no wonder the books never reach 300 pages.)
So, would I recommend this book?
Well, the first half yes, especially if you make a living out of advertising or marketing. But from the 50% mark on, it can be quite possibly described as a bizarro novel, so if that's your jam, by all means pick this one up. If you're not into it, stay away from this one.
March 28, 2013
He is annoying, frustrating, provocative and sometimes disgusting, but many of his ideas are unfortunately true. We all have price, all our choices are controlled, advertisement world is f**ked up, we get it. But gosh, over 200 pages of self-centered love, describing how cool am I, and how I hate the world I literally live in every day - it is too much. And towards the end it makes very little sense, though you may try to fish out some very meaningful insights.
May 1, 2020
“La magia se ha producido: despertar en gente que no puede permitírselo el deseo de poseer algo que diez minutos antes no necesitaba”.
Al iniciar la lectura de este libro sentí cierto desconcierto y una dosis de escepticismo. Pensé que se trataba, más que de una novela, de un rabioso manifiesto en contra de la publicidad y del consumo, temas que se han abordado en muchos textos, ensayos, artículos, libros y de los que ya estamos en mayor o menor medida conscientes de su perniciosa influencia en el desarrollo de nuestra sociedad. No encontraba algunos elementos para considerar a esta obra como una novela, lo cual no necesariamente hubiese sido algo negativo. Pero ¿y si además de mis recelos iniciales, resultaba ser sólo un texto que trataba estos temas de una manera superficial?
No pasó mucho sin que empezara a encontrarle sus virtudes a esta obra del sedicioso escritor francés Frédéric Beigbeder (1965). Su estilo es por demás directo, cínico, descarnado, a veces puede invadir los terrenos de lo burdo. Beigbeder aborda sin cortapisas y de manera irreverente el mundo de las agencias de publicidad con toda su sofisticación y sus excesos económicos. Obviamente en esta cadena publicitaria están en primer lugar los anunciantes quienes pagan sumas exorbitantes por seducir y convencer a la gran masa de potenciales consumidores para que adquieran sus productos. El supremo objetivo mundial es fabricar y vender mercancías que no son necesarias en absoluto para el ser humano.
También se nos describen los fastuosos eventos para vanagloriar a un nuevo anuncio comercial acompañado siempre por los grandes eslóganes, algunos geniales, que logran seducir por completo a nuestra mente y que modelan nuestros hábitos de vida, posicionándolos de tal manera en nuestro sub consciente que nos inducen a adquirir productos totalmente prescindibles e incluso algunos dañinos. ¡Y nos convencen de pagar por dañarnos!
Aparecen también otros elementos implícitos en este mundillo como el marcado narcisismo, la apología del sexo, el uso intensivo de las drogas, el culto al trabajo, al dinero y al cuerpo, los juegos de poder, la pérdida de prestigio de la familia y sobretodo esa marcada frivolidad que caracteriza a nuestra sociedad actual. Todo esto de alguna manera es dictado y guiado por la publicidad que, además, contribuye a sostener el desarrollo económico.
Si antes se decía que el sexo y el dinero regían el mundo (todavía), ahora podemos agregar al poder de la comunicación y a la publicidad como fuerzas incontrolables que rigen y modelan prácticamente toda nuestra vida. Tristemente no somos considerados personas por los publicistas, productores y comerciantes. Somos sólo consumidores. Somos autómatas que se matan persiguiendo el dinero para satisfacer los caprichos y los bolsillos de aquellos. A la globalización no le interesan las personas.
Esto es lo que aborda la novela de Beigbeder, construyendo su incendiaria propuesta a través de algunos personajes pertenecientes al glamoroso mundo de la publicidad quienes desarrollan la trama que por momentos llega a desdibujarse, pero que en general los elementos que logra configurar el escritor, a través de su estilo directo e implacable, consolidan la narración, la cual se deje leer fácilmente y con entusiasmo.
Para finalizar una de tantas frases retadoras:
“Pronto los países serán sustituidos por empresas. Ya no seremos ciudadanos de una nación sino que viviremos en las marcas comerciales…”
Al iniciar la lectura de este libro sentí cierto desconcierto y una dosis de escepticismo. Pensé que se trataba, más que de una novela, de un rabioso manifiesto en contra de la publicidad y del consumo, temas que se han abordado en muchos textos, ensayos, artículos, libros y de los que ya estamos en mayor o menor medida conscientes de su perniciosa influencia en el desarrollo de nuestra sociedad. No encontraba algunos elementos para considerar a esta obra como una novela, lo cual no necesariamente hubiese sido algo negativo. Pero ¿y si además de mis recelos iniciales, resultaba ser sólo un texto que trataba estos temas de una manera superficial?
No pasó mucho sin que empezara a encontrarle sus virtudes a esta obra del sedicioso escritor francés Frédéric Beigbeder (1965). Su estilo es por demás directo, cínico, descarnado, a veces puede invadir los terrenos de lo burdo. Beigbeder aborda sin cortapisas y de manera irreverente el mundo de las agencias de publicidad con toda su sofisticación y sus excesos económicos. Obviamente en esta cadena publicitaria están en primer lugar los anunciantes quienes pagan sumas exorbitantes por seducir y convencer a la gran masa de potenciales consumidores para que adquieran sus productos. El supremo objetivo mundial es fabricar y vender mercancías que no son necesarias en absoluto para el ser humano.
También se nos describen los fastuosos eventos para vanagloriar a un nuevo anuncio comercial acompañado siempre por los grandes eslóganes, algunos geniales, que logran seducir por completo a nuestra mente y que modelan nuestros hábitos de vida, posicionándolos de tal manera en nuestro sub consciente que nos inducen a adquirir productos totalmente prescindibles e incluso algunos dañinos. ¡Y nos convencen de pagar por dañarnos!
Aparecen también otros elementos implícitos en este mundillo como el marcado narcisismo, la apología del sexo, el uso intensivo de las drogas, el culto al trabajo, al dinero y al cuerpo, los juegos de poder, la pérdida de prestigio de la familia y sobretodo esa marcada frivolidad que caracteriza a nuestra sociedad actual. Todo esto de alguna manera es dictado y guiado por la publicidad que, además, contribuye a sostener el desarrollo económico.
Si antes se decía que el sexo y el dinero regían el mundo (todavía), ahora podemos agregar al poder de la comunicación y a la publicidad como fuerzas incontrolables que rigen y modelan prácticamente toda nuestra vida. Tristemente no somos considerados personas por los publicistas, productores y comerciantes. Somos sólo consumidores. Somos autómatas que se matan persiguiendo el dinero para satisfacer los caprichos y los bolsillos de aquellos. A la globalización no le interesan las personas.
Esto es lo que aborda la novela de Beigbeder, construyendo su incendiaria propuesta a través de algunos personajes pertenecientes al glamoroso mundo de la publicidad quienes desarrollan la trama que por momentos llega a desdibujarse, pero que en general los elementos que logra configurar el escritor, a través de su estilo directo e implacable, consolidan la narración, la cual se deje leer fácilmente y con entusiasmo.
Para finalizar una de tantas frases retadoras:
“Pronto los países serán sustituidos por empresas. Ya no seremos ciudadanos de una nación sino que viviremos en las marcas comerciales…”
May 13, 2016
(Naslov)nica je SVE.
Obozavam taj osjecaj kad me satirican roman uspije zgroziti i uspaniciti, kad mi nasmije bice, pa me rastuzi, pa budem bijesna na svijet i na njega jer sta on glumata, pa me motivira, onda demotivira pa opet ispocetka sve. Naravno da zna izbacit iz tracnica s potpuno otkvacenim konceptima unutar korica. Reklame <3 Povremeno mi je znao pomazit ego *a to se isto broji ful* s tim da izbacuje poeziju i bude dosta tesko maknuti se s odlomka jer mantram njegovu/svoju gorcinu. Genijalan.
Obozavam taj osjecaj kad me satirican roman uspije zgroziti i uspaniciti, kad mi nasmije bice, pa me rastuzi, pa budem bijesna na svijet i na njega jer sta on glumata, pa me motivira, onda demotivira pa opet ispocetka sve. Naravno da zna izbacit iz tracnica s potpuno otkvacenim konceptima unutar korica. Reklame <3 Povremeno mi je znao pomazit ego *a to se isto broji ful* s tim da izbacuje poeziju i bude dosta tesko maknuti se s odlomka jer mantram njegovu/svoju gorcinu. Genijalan.
January 13, 2021
He decidido ponerle un dos porque me parece interesante el dividir la historia en seis partes, narrando cada una en distintos tiempos verbales. De lo contrario, le hubiese puesto solo una estrella porque de verdad que soportar el egocentrismo masculino disfrazado de cinismo trasnochado es algo que, afortunadamente, a día de hoy me revuelve bastante el estómago. Me imagino a mi yo de 17 años pasándoselo pipa con un libro que basa su supuesta transgresión provocativa en evocar narrativamente a toda la retahila de autores beat y realismo sucio de la segunda mitad del siglo XX, con el nivel de simplicidad autocomplaciente que eso supone, y me pregunto cómo era posible que en aquellos tiempos tanto yo como quienes crecieron conmigo pudiésemos tragarnos este tipo de historias como si fuesen palomitas. A día de hoy me alegra decir que me horroriza ver cómo el carisma dentro de la mirada masculina en la literatura reciente se basa, muchas veces, en romantizar el uso de drogas, denigrar a las mujeres y exudar misoginia por cada poro. Beigbeder se monta una historia rocambolesca al más puro estilo de Palahniuk en sus mejores tiempos, alternando el histrionismo con la crítica social hacia el consumo, sin olvidar recordarnos en cada párrafo que su protagonista considera a las mujeres poco menos que muñecas hinchables, que solo sabe destrozarse la nariz a rayas y que es un pseudo violador/putero que se la pasa de risas con su colega el que consume videos snuff por internet. Y eso tiene que darnos mucha risa, parecernos tope irónico y agitador de mentes porque son un par de yuppies reproduciendo conductas terribles adheridas al status quo de nuestra sociedad. Quizás así lo era cuando se escribió el libro allá por los inicios del nuevo milenio, con una Generación X a la cabeza de las tendencias. Hoy, sin duda, la obra de Beigbeder nos huele a rancio, sabe a caspa y queda muy alejada de los intereses y motivaciones de las nuevas generaciones, creando una sensación de incomodidad constante al leerle y no porque sea capaz de confrontarnos con nuestras contradicciones o fantasmas capitalistas, sino porque escuchar la palabra "puta" cada dos frases resulta bastante soporífero.
La verdad, no os perdéis nada si dejáis pasar este libro. Cualquiera que de joven leyese a Bukowski o cualquier coetáneo/heredero de su prosa ya ha leído de sobra esta novela, no tenéis que volver a atravesar este calvario que, por lo menos a mí, me ha costado vida y millones de suspiros acabar.
La verdad, no os perdéis nada si dejáis pasar este libro. Cualquiera que de joven leyese a Bukowski o cualquier coetáneo/heredero de su prosa ya ha leído de sobra esta novela, no tenéis que volver a atravesar este calvario que, por lo menos a mí, me ha costado vida y millones de suspiros acabar.
May 10, 2019
Здається, цей роман треба було читати років 10 тому.
Стиль автора такий дєрзкий, а виголошує він банальщину. Замість зривання покровів, це виглядає як нескінченне бідкання. Припускаю, що, коли книга вийшла, все це звучало більш свіжо й оригінально. Очевидно, у неї вийшов термін придатності. Іронічно, бо в книзі автор критикує новітні ненадійні товари, що швидко псуються.
Там є трохи наркотиків, злочинів і проституток, виглядає як демоверсія "Амерканського психопата", але не така красива.
Загалом, якщо ви це досі не прочитали, то ви вже не встигли!
Стиль автора такий дєрзкий, а виголошує він банальщину. Замість зривання покровів, це виглядає як нескінченне бідкання. Припускаю, що, коли книга вийшла, все це звучало більш свіжо й оригінально. Очевидно, у неї вийшов термін придатності. Іронічно, бо в книзі автор критикує новітні ненадійні товари, що швидко псуються.
Там є трохи наркотиків, злочинів і проституток, виглядає як демоверсія "Амерканського психопата", але не така красива.
Загалом, якщо ви це досі не прочитали, то ви вже не встигли!
November 7, 2012
Deliciously cynical...I doubt there is another way to describe Frederic`s style more accurately...Enjoyed every page of the book and would recommend it to anyone. Quite an easy read as well.
July 11, 2018
kas lieka tarp reklaminių pauzių
Galiausiai perskaičiau romaną, kurį norėjau perskaityti ilgokai, bet kartu ir kiek bijojau, kad nepatiks. Su modernizmu jau pati įsitikinau, kad nedraugauju, bet vis puolu į tą patį šulinį su naujomis viltimis. Šį kartą tai – Frederic Beigbeder su „14.99 €“. Nors mano nuomonė apie šią knygą labai dažnai keitėsi ir ne šiaip, o beveik į kraštutinumus, galiausiai, jei reiktų rinktis tarp „man patiko“ ir „man nepatiko“, greičiausiai rinkčiausi pastarąjį, nes skaitant patyriau daugiau neigiamų jausmų, nei teigiamų - ir ne dėl turinio, o paties romano.
Tai „atseit“ garsiausias rašytojo romanas, apipintas skandalais, bet kas dar to negirdėjo, tai romanas apie reklamos verslo užkulisius, už kuriuos rašytoją atleido iš reklamos agentūros. Greičiausiai tokio apibūdinimo ir užtektų, nors su juo sutikti ir yra sunku. Tikėjausi rasti pasakojimą apie tai, kaip vyksta veiksmas toje reklamoje, bet gavau tris ketvirtadalius svaičiojimo ir likusią dalį siužeto nuotrupų. Kartais tai gal ir gerai, bet šį kartą man pritrūko informacijos.
Kai perskaitai, kad romanas atskleidžia reklamos verslo užkulisius, tikiesi rasti pasakojimą apie tai, kaip reklama kuriama, kaip ji parduodama ir kaip visas tas pasaulis sukasi, o ką radau aš? Gyrimąsi ir skundimąsi viename, kiek daug uždirba reklamos kūrėjai, kokių markių ir arklio galių automobiliais važinėja, kokiuose viešbučiuose ir miesto rajonuose gyvena, ką valgo, ką geria, su kokios klasės kekšėmis miega, lyg tarp kitko įterpiant pastabas, kaip mirtingieji yra kvailinami reklamų ir pasakotojas jaučiasi dėl to prastai. Į temą, bet vargu ar reikia kartoti tą patį per tą patį ištisai. Kalnai prekinių ženklų pavadinimų šitame reklamos kontekste, skirtingai nei penkiasdešimtyje atspalvių, atleistini, nors kartais jie ir vargino. Buvo ir kitų įdomių sprendimų – „reklaminiai intarpai“ su kuo toliau tuo kontraversiškesniais reklamos scenarijais. Labai gražiai įsirėmino pats paskutinis puslapis – padėkos su geru žiupsniu ironijos. Taigi bendrai man tikrai patiko tai, kaip rašytojas, kad ir dirbtinai, išspaudė visas simbolines alegorijas į reklamą televizijoje ar kitose vietose. Būtų tik buvę smagu, jeigu siužetas būtų tą patį padaręs natūraliai.
Šiurkščios ironijos ir aštraus sarkazmo čia netrūko. Taip, jis čia tiko, bet vietomis, ypatingai pradžioje, buvo labai perspausta ir buvau net išsigandusi, kad teks rimtai kankintis skaitant šią knygą. Gerai, kad vėliau kažkaip ta ironija išskirstė, nuplaukė į vietomis tikrai puikius dialogus ir jau galėjau mėgautis ironija, kurią galima pakęsti ar net mėgautis.
Tai kodėl ta nuomonė taip bangavo? Reiktų paminėti, kad visas romanas yra suskirstytas dalimis „Aš“, „Tu“, „Jis“, „Mes“, „Jūs“, „Jie“. Pirmos dalies pradžioje buvau visai panikoje, nes siužeto iš viso nebuvo, pasikartojantys erotinių fantazijų ir prekinių ženklų vaizdai erzino ir išvis buvo net tiršta nuo perspausto piktinimosi savimi ir visu pasauliu. Persijungus į rėžimą „tu“, pasakojama toliau tas pats tik su siūlymu įsivaizduoti, kad pasakotojas tai tu. Jau ėmė ne juokais erzinti, pamažu radosi siužetas, bet jis vis dar buvo pasiklydęs svaičiojimų jūroje. Tokiomis nuotaikomis teko beveik visą knygą skaityti, gerai, kad visai gerai skaitėsi. Ir tuomet, kažkur tarp „Mes“ ir „Jūs“ pamažu ėmė jungtis siužeto trupiniai į kažką panašaus į idėją ir aš jau pradėjau žavėtis tuo ėjimu tikslo link. Nes man būtent ta dalis, kur viskas susijungia ir duoda galvon yra vienas svarbiausių dalykų knygoje. Ir ta akimirka buvo labai, labai arti, beveik ją užuodžiau, sulaukiau smagios kulminacijos, viskas staiga pakrypo tragiškon pusėn, man vis dar buvo smagu ir laukiau, kol viskas baigsis taip, kaip galėčiau sakyti, jog kelionė buvo sunki, bet rezultatas viską atpirko.... ir tuomet per akimirką viltys subliuško. Ne galutinai, vis tiek nuomonė galutiniame rezultate buvo gerokai geresnė nei buvo galima tikėtis pradžioje. Kas gi tokio nutiko? Ogi nuo niūraus, nusivylimą pasauliu skelbiančio ir kiek lengvabūdiško kūrinio per sekundę atsidūriau vidury kelių kriminalų, CSI stiliaus posūkių ir dar šlykštoko erotinio epizodo.
Pabaiga man netiko prie kūrinio. Ja turbūt autorius norėjo parodyti, kad viskas yra apgaulė ir ne viskas yra taip nuostabu kaip gali pasirodyt iš pirmo žvilgsnio. Bet man visgi vis tiek nepatiko, kad reikėjo tokių drastiškų priemonių ir nepavyko parodyti to taip pat puikiai paprastu, eiliniu siužetu. Labai nemėgstu, kai knygose per prievartą kišamos mintys. O šitos pabaiga yra beveik vienas iš tų variantų.
Romano „14.99 €“ idėja įdomi, neabejotinai įdomiai apipavidalinta, tik išpildymas man nepatiko – perspausta, vietomis nemalonu skaityti ir neperteikė minčių, kaip norėtųsi.
Galiausiai perskaičiau romaną, kurį norėjau perskaityti ilgokai, bet kartu ir kiek bijojau, kad nepatiks. Su modernizmu jau pati įsitikinau, kad nedraugauju, bet vis puolu į tą patį šulinį su naujomis viltimis. Šį kartą tai – Frederic Beigbeder su „14.99 €“. Nors mano nuomonė apie šią knygą labai dažnai keitėsi ir ne šiaip, o beveik į kraštutinumus, galiausiai, jei reiktų rinktis tarp „man patiko“ ir „man nepatiko“, greičiausiai rinkčiausi pastarąjį, nes skaitant patyriau daugiau neigiamų jausmų, nei teigiamų - ir ne dėl turinio, o paties romano.
Tai „atseit“ garsiausias rašytojo romanas, apipintas skandalais, bet kas dar to negirdėjo, tai romanas apie reklamos verslo užkulisius, už kuriuos rašytoją atleido iš reklamos agentūros. Greičiausiai tokio apibūdinimo ir užtektų, nors su juo sutikti ir yra sunku. Tikėjausi rasti pasakojimą apie tai, kaip vyksta veiksmas toje reklamoje, bet gavau tris ketvirtadalius svaičiojimo ir likusią dalį siužeto nuotrupų. Kartais tai gal ir gerai, bet šį kartą man pritrūko informacijos.
Kai perskaitai, kad romanas atskleidžia reklamos verslo užkulisius, tikiesi rasti pasakojimą apie tai, kaip reklama kuriama, kaip ji parduodama ir kaip visas tas pasaulis sukasi, o ką radau aš? Gyrimąsi ir skundimąsi viename, kiek daug uždirba reklamos kūrėjai, kokių markių ir arklio galių automobiliais važinėja, kokiuose viešbučiuose ir miesto rajonuose gyvena, ką valgo, ką geria, su kokios klasės kekšėmis miega, lyg tarp kitko įterpiant pastabas, kaip mirtingieji yra kvailinami reklamų ir pasakotojas jaučiasi dėl to prastai. Į temą, bet vargu ar reikia kartoti tą patį per tą patį ištisai. Kalnai prekinių ženklų pavadinimų šitame reklamos kontekste, skirtingai nei penkiasdešimtyje atspalvių, atleistini, nors kartais jie ir vargino. Buvo ir kitų įdomių sprendimų – „reklaminiai intarpai“ su kuo toliau tuo kontraversiškesniais reklamos scenarijais. Labai gražiai įsirėmino pats paskutinis puslapis – padėkos su geru žiupsniu ironijos. Taigi bendrai man tikrai patiko tai, kaip rašytojas, kad ir dirbtinai, išspaudė visas simbolines alegorijas į reklamą televizijoje ar kitose vietose. Būtų tik buvę smagu, jeigu siužetas būtų tą patį padaręs natūraliai.
Šiurkščios ironijos ir aštraus sarkazmo čia netrūko. Taip, jis čia tiko, bet vietomis, ypatingai pradžioje, buvo labai perspausta ir buvau net išsigandusi, kad teks rimtai kankintis skaitant šią knygą. Gerai, kad vėliau kažkaip ta ironija išskirstė, nuplaukė į vietomis tikrai puikius dialogus ir jau galėjau mėgautis ironija, kurią galima pakęsti ar net mėgautis.
Tai kodėl ta nuomonė taip bangavo? Reiktų paminėti, kad visas romanas yra suskirstytas dalimis „Aš“, „Tu“, „Jis“, „Mes“, „Jūs“, „Jie“. Pirmos dalies pradžioje buvau visai panikoje, nes siužeto iš viso nebuvo, pasikartojantys erotinių fantazijų ir prekinių ženklų vaizdai erzino ir išvis buvo net tiršta nuo perspausto piktinimosi savimi ir visu pasauliu. Persijungus į rėžimą „tu“, pasakojama toliau tas pats tik su siūlymu įsivaizduoti, kad pasakotojas tai tu. Jau ėmė ne juokais erzinti, pamažu radosi siužetas, bet jis vis dar buvo pasiklydęs svaičiojimų jūroje. Tokiomis nuotaikomis teko beveik visą knygą skaityti, gerai, kad visai gerai skaitėsi. Ir tuomet, kažkur tarp „Mes“ ir „Jūs“ pamažu ėmė jungtis siužeto trupiniai į kažką panašaus į idėją ir aš jau pradėjau žavėtis tuo ėjimu tikslo link. Nes man būtent ta dalis, kur viskas susijungia ir duoda galvon yra vienas svarbiausių dalykų knygoje. Ir ta akimirka buvo labai, labai arti, beveik ją užuodžiau, sulaukiau smagios kulminacijos, viskas staiga pakrypo tragiškon pusėn, man vis dar buvo smagu ir laukiau, kol viskas baigsis taip, kaip galėčiau sakyti, jog kelionė buvo sunki, bet rezultatas viską atpirko.... ir tuomet per akimirką viltys subliuško. Ne galutinai, vis tiek nuomonė galutiniame rezultate buvo gerokai geresnė nei buvo galima tikėtis pradžioje. Kas gi tokio nutiko? Ogi nuo niūraus, nusivylimą pasauliu skelbiančio ir kiek lengvabūdiško kūrinio per sekundę atsidūriau vidury kelių kriminalų, CSI stiliaus posūkių ir dar šlykštoko erotinio epizodo.
Pabaiga man netiko prie kūrinio. Ja turbūt autorius norėjo parodyti, kad viskas yra apgaulė ir ne viskas yra taip nuostabu kaip gali pasirodyt iš pirmo žvilgsnio. Bet man visgi vis tiek nepatiko, kad reikėjo tokių drastiškų priemonių ir nepavyko parodyti to taip pat puikiai paprastu, eiliniu siužetu. Labai nemėgstu, kai knygose per prievartą kišamos mintys. O šitos pabaiga yra beveik vienas iš tų variantų.
Romano „14.99 €“ idėja įdomi, neabejotinai įdomiai apipavidalinta, tik išpildymas man nepatiko – perspausta, vietomis nemalonu skaityti ir neperteikė minčių, kaip norėtųsi.
December 11, 2010
Итак, был ли Бегбедер прав, и действительно ли цена его книге 99 франков?
Мне не посчастливилось сначала увидеть фильм по одноименной книге, который я даже не смогла досмотреть. А потому автор представился мне таким пафосным хмырём, читать которого совсем и не стоило. Так я решила на момент прочтения книги. И отложила мысли о данный продукции в долгий ящик.
И я рада, что вернулась к автору несколько лет спустя. Я выбрала книгу "Любовь живёт три года", которая и привела меня к книге "99 франков".
Я должна сказать, что книга мне понравилась. Я не нашла её гениальной, она не перевернула моё мировоззрение, но она открыла мне глаза... уже в который раз, она заставила меня улыбаться иногда, а иногда грустить и вспоминать о фактах, которые забывать не стоит. Я думаю, эта книга схожа с рекламой, это книга-предупреждение. Бегдебер щёлкает перед нами своим острым язычком, и мы тут же просыпаемся от сомнамбулической дремоты. Выдуманный мир пожирает нас, мы его продукты, и в этом смысл нашей жизни.
На чью сторону встать, куда податься. Механизм идёт сам по себе. Все взаимозаменяемы. Но механизм незаменим для нас.
Мне не посчастливилось сначала увидеть фильм по одноименной книге, который я даже не смогла досмотреть. А потому автор представился мне таким пафосным хмырём, читать которого совсем и не стоило. Так я решила на момент прочтения книги. И отложила мысли о данный продукции в долгий ящик.
И я рада, что вернулась к автору несколько лет спустя. Я выбрала книгу "Любовь живёт три года", которая и привела меня к книге "99 франков".
Я должна сказать, что книга мне понравилась. Я не нашла её гениальной, она не перевернула моё мировоззрение, но она открыла мне глаза... уже в который раз, она заставила меня улыбаться иногда, а иногда грустить и вспоминать о фактах, которые забывать не стоит. Я думаю, эта книга схожа с рекламой, это книга-предупреждение. Бегдебер щёлкает перед нами своим острым язычком, и мы тут же просыпаемся от сомнамбулической дремоты. Выдуманный мир пожирает нас, мы его продукты, и в этом смысл нашей жизни.
На чью сторону встать, куда податься. Механизм идёт сам по себе. Все взаимозаменяемы. Но механизм незаменим для нас.
November 6, 2015
It's strange, how you can hate someone but pity them at the same time. However, that's what happened with this book.
This is basically made to shock people. You read about cocaine, prostitutes, fraud and people who trick your mind to get richer and richer, so obviously, you wouldn't find your new favourite character in there. The main character, Octave, is interesting, even though he's awful, but the things he did made me cringe so much. The fact that he's not able to love made me really sad and pity him, because his conception of love is so far from what it really is. Also, when he's ruined by cocaine, the things he said and did made me embarassed for him, because he become nothing more than an idiot. If you want something that'll convince you not to take cocaine, read this.
The plot is incredibly weird. Nothing much happens, but when something does happen, it's as if it were normal, when it's not. I was really confused and I wondered very often if everything was real or just produced by Octave's cocaine-filled mind. It's a mixture between reality and fiction, which I only realized afterwards.
I did love the writing style. It's beautiful, provocative and interesting. From the very first page, I was hooked and I couldn't get enough of it. I'd read anything by this author now, because I absolutely love his writing style. I'd recommend this book to everyone for this reason, because my book basically looks like a rainbow because of everything I highlighted. That's saying a lot, since I almost never highlight in books.
If you're ready to face all the drugs and sex in this book, I'd say go for it. The reading experience is awesome, even without a character to love.
This is basically made to shock people. You read about cocaine, prostitutes, fraud and people who trick your mind to get richer and richer, so obviously, you wouldn't find your new favourite character in there. The main character, Octave, is interesting, even though he's awful, but the things he did made me cringe so much. The fact that he's not able to love made me really sad and pity him, because his conception of love is so far from what it really is. Also, when he's ruined by cocaine, the things he said and did made me embarassed for him, because he become nothing more than an idiot. If you want something that'll convince you not to take cocaine, read this.
The plot is incredibly weird. Nothing much happens, but when something does happen, it's as if it were normal, when it's not. I was really confused and I wondered very often if everything was real or just produced by Octave's cocaine-filled mind. It's a mixture between reality and fiction, which I only realized afterwards.
I did love the writing style. It's beautiful, provocative and interesting. From the very first page, I was hooked and I couldn't get enough of it. I'd read anything by this author now, because I absolutely love his writing style. I'd recommend this book to everyone for this reason, because my book basically looks like a rainbow because of everything I highlighted. That's saying a lot, since I almost never highlight in books.
If you're ready to face all the drugs and sex in this book, I'd say go for it. The reading experience is awesome, even without a character to love.
November 21, 2017
5 días y 3000 scrolleadas+ (270 +-páginas). Un libro que llegó de casualidad, y que llegó por autodescubrimiento. Digamos que andaba buscando la opción A, que se relacionó con la D, y al final terminé leyendo éste, la opción F. Creo que ha sido más una causalidad que casualidad.
Es la historia de un creativo que despotrica contra el mundo de la publicidad, exhibe las cosas "buenas", las cosas malas, mientras se produce una voragine de malas decisiones, drogas, alcohol, sexo, y más publicidad.
En este momento te debió haber quedado claro que sí trabajas con algo relacionado a la publicidad, debes leer este librp, tanto como para corroborar, como para desmentir... o aprender. Fuera del tema, la narración me recordó mucho a mis autores favoritos transgresores: Palahniuk, Welsh y Bret Ellis.
Es una novela ácida que muestra mucho más que solo la publicidad, muestra TODO lo que gira alrededor, y sobre todo las cuestiones que nos orillan a comprar cosas que no necesitamos. Las necesidades humanas, la infelicidad, y la ausencia de estas cosas genera más que la soledad.
Realmente me gustó, son cosas que ya sabemos pero no queremos darnos cuenta, y la forma de narrar es enganchadora. Tengo debilidad por estos libros, y estos temas. Me gustaría leer más del autor.
Habrá reseña, pero si tienen oportunidad deberían leerlo.
Es la historia de un creativo que despotrica contra el mundo de la publicidad, exhibe las cosas "buenas", las cosas malas, mientras se produce una voragine de malas decisiones, drogas, alcohol, sexo, y más publicidad.
En este momento te debió haber quedado claro que sí trabajas con algo relacionado a la publicidad, debes leer este librp, tanto como para corroborar, como para desmentir... o aprender. Fuera del tema, la narración me recordó mucho a mis autores favoritos transgresores: Palahniuk, Welsh y Bret Ellis.
Es una novela ácida que muestra mucho más que solo la publicidad, muestra TODO lo que gira alrededor, y sobre todo las cuestiones que nos orillan a comprar cosas que no necesitamos. Las necesidades humanas, la infelicidad, y la ausencia de estas cosas genera más que la soledad.
Realmente me gustó, son cosas que ya sabemos pero no queremos darnos cuenta, y la forma de narrar es enganchadora. Tengo debilidad por estos libros, y estos temas. Me gustaría leer más del autor.
Habrá reseña, pero si tienen oportunidad deberían leerlo.
September 27, 2015
En 13.99 visualizamos el mundo actual a través de los ojos de Octave, un publicista en la sede francesa de una gran multinacional. El mundo de las marcas, de la globalización, del capitalismo, de los engaños, de las injusticias... pero también del amor, de las relaciones personales, de la familia... Un poco de todo contado sin tapujos y sin pelos en la lengua.
Algunas ideas a destacar:
"Nadie desea vuestra felicidad porque la gente feliz no consume."
"Las personas movidas por las mejores intenciones siempre son las que acaban convirtiéndose en monstruos."
"La gente habla cada vez menos; en general, cuando uno se esfuerza en decirte las cosas a la cara, significa que es CASI demasiado tarde."
"Todo corazón que no está roto, no es un corazón."
"Para que termine una mentira no significa que empice la verdad. Cuidado: una mentira puede esconder otra mentira."
"Nos avergonzamos de nuestras emociones. Combatimos la emoción como si fuera la peste. No es deseable glorificar la sequedad."
"Borraba aquéllo que le ocupaba memoria."
"¿Cómo se las apañan los que no duermen para despertarse?"
"¿Sabéis cuál es la diferencia entre los ricos y los pobres? Los pobres venden droga para comprarse unas Nike mientras que los ricos venden Nikes para comprar droga."
Algunas ideas a destacar:
"Nadie desea vuestra felicidad porque la gente feliz no consume."
"Las personas movidas por las mejores intenciones siempre son las que acaban convirtiéndose en monstruos."
"La gente habla cada vez menos; en general, cuando uno se esfuerza en decirte las cosas a la cara, significa que es CASI demasiado tarde."
"Todo corazón que no está roto, no es un corazón."
"Para que termine una mentira no significa que empice la verdad. Cuidado: una mentira puede esconder otra mentira."
"Nos avergonzamos de nuestras emociones. Combatimos la emoción como si fuera la peste. No es deseable glorificar la sequedad."
"Borraba aquéllo que le ocupaba memoria."
"¿Cómo se las apañan los que no duermen para despertarse?"
"¿Sabéis cuál es la diferencia entre los ricos y los pobres? Los pobres venden droga para comprarse unas Nike mientras que los ricos venden Nikes para comprar droga."
April 9, 2012
bon voilà je me suis fait du mal en lisant ce navet intersidéral. J'ai bien compris que l'auteur avait tout fait pour nous faire ressentir du mépris envers son personnage principal je ne suis pas gourde au point de ne pas l'avoir remarqué. Non, ce que je n'ai pas aimé c'est la manière d'écrire de cet "auteur" qui s'apparente à l'écriture d'un adolescent de 15 ans sous ecsta, noyé sous les images pornos à deux francs six sous. Je suis atterrée, littéralement, par le manque total de talent d'écriture de cet "auteur", des références pitoyables au régime nazi (digne d'un ado attardé qui ne comprend rien à l'Histoire) le parallèle entre pub et totalitarisme, mes élèves de seconde l'auraient trouvé. Bref, j'ai détesté ce livre, le lire a été une épreuve pour moi mais voilà, quand je commence une œuvre je me dois de la finir. Fini le Masochisme, je passe à un VRAI écrivain!
Read
July 23, 2011Il y a des comparaisons interessantes et nous offre une perspective encore plus effrayante du monde actuel ..mais ça reste un publicitaire qui écrit, il est vulgaire et sans talent littéraire. Beaucoup de deballage de culture ("ne lisait que des écrivains sucidés.." suivi d'une grande lsite de noms sans interêt. etc...),d'imitation pâle d'écrivains qui portent,eux, bien ce titre.. mais rien de transendant. La recherche du style n'aboutit à rien (désolée mais c'est pas en changeant de pronoms tous les 10 chapitres que le livre est soudain original et intelligent). Personellement j'ai vraiment trouvé une sorte de mégalomanie incurable chez le personnage..sans compter son penchant à décrire ses fantasmes (peu originaux et répétitifs comme l'a dit une autre critique) ce qui est censé mettre de la modernité (c'est moderne d'être con et vulgaire..) et du réalisme dans le texte....On repassera.Si le début pouvait sembler intéressant, le reste se dégrade de plus en plus. Le seul point positif est que tout se déroulant assez vite, le lecteur est pris par le courant. Ce qui très agréable, un livre chiant qui de lui-même fait vite passer l'ennui qu'est sa lecture.
Le livre est un peu a l'image des pubs d'Octave: grotesque et sans originalité particulière avec beaucoup de provoc' pour attirer,du pseudo-intello pour frimer, "on forget" comme dirait les inconnus.
Le livre est un peu a l'image des pubs d'Octave: grotesque et sans originalité particulière avec beaucoup de provoc' pour attirer,du pseudo-intello pour frimer, "on forget" comme dirait les inconnus.
January 28, 2013
Jedva, jedva završeno. Dve tri zanimljive misli, puno dosade, osećaj lošeg akcionog filma.
Begbede je in, Begbede je must, koka, kurve i definitivno kontraverzna ličnost, buntovnik, drzak, galamdžija. A sve je to tako isprazno i prežvakano i bez šarma. Sve je to tako šokantno a zapravo je bofl roba.
No uostalom, ko da mu sudi - pomama za takvima ne prestaje nikada. Zgrabi priliku i uživaj dok ide.
Bez da ulazim u lik i delo Begbedea ( jedna knjiga nije dovoljna). Daću šansu Francuskom romanu da mu učinim pravdu.
I mislim da je to to.
Postoji bolja literatura na koju se vreme treba trošiti.
Begbede je in, Begbede je must, koka, kurve i definitivno kontraverzna ličnost, buntovnik, drzak, galamdžija. A sve je to tako isprazno i prežvakano i bez šarma. Sve je to tako šokantno a zapravo je bofl roba.
No uostalom, ko da mu sudi - pomama za takvima ne prestaje nikada. Zgrabi priliku i uživaj dok ide.
Bez da ulazim u lik i delo Begbedea ( jedna knjiga nije dovoljna). Daću šansu Francuskom romanu da mu učinim pravdu.
I mislim da je to to.
Postoji bolja literatura na koju se vreme treba trošiti.
February 10, 2021
La personalidad psicopática del protagonista me recuerda al American Psycho.
June 10, 2017
Crazy and ingenious. This story tells us how powerless we are in the hands of media sharks if we spend most of our time watching the box.
The author described very well of our modern world.
Aristotle once said that "a human is a society animal," he was definitely right.
The author tells via protagonist how miserable our society made by commercial producers or any other masters of PR. They make our choices, likes, and dislikes; they tell you what car to buy, they show you how to dress just to be a very close via various fashion magazines. They make for ya "Idols" which you should blindly follow. They show you modern technologies, which you should buy all the time, like the cell phones.
That's why every one of us who respects his or her life should turn off "the Box." And spend more time by reading basic and simple handbooks, and teach our kids to do the same. And show them that it is cooler to have a huge home library than any collection of X-Box and Sony PlayStation video games. I remember a wise quote from Denzel Washington's book -- children have never been superb at listening to their elders, but they have never failed to imitate them.
The author described very well of our modern world.
Aristotle once said that "a human is a society animal," he was definitely right.
The author tells via protagonist how miserable our society made by commercial producers or any other masters of PR. They make our choices, likes, and dislikes; they tell you what car to buy, they show you how to dress just to be a very close via various fashion magazines. They make for ya "Idols" which you should blindly follow. They show you modern technologies, which you should buy all the time, like the cell phones.
That's why every one of us who respects his or her life should turn off "the Box." And spend more time by reading basic and simple handbooks, and teach our kids to do the same. And show them that it is cooler to have a huge home library than any collection of X-Box and Sony PlayStation video games. I remember a wise quote from Denzel Washington's book -- children have never been superb at listening to their elders, but they have never failed to imitate them.
July 9, 2021
Идеи и проблемы консьюмеризма, гедонизма, засилья рекламы, навязываемой обывателю при просмотре ТВ, интернет сайтов, на улицах городов - везде; методов психологического воздействия, заставляющих покупателей потреблять самый быстро изнашивающийся или теряющий потребительские свойства товар, засилья крупных корпораций с огромными рекламными бюджетами, нечасто поднимаются в литературе, и Бегбедера следует похвалить за это. Не в последнюю очередь благодаря рекламе и подстегиваемому ею роста потребления, мир столкнулся с проблемой утилизации мусора, загрязнения океана пластиком и глобального потепления. Октав Паранго, как яркий представитель общества потребления, пережравшийся и не знающий меры ни в чем, находится на вершине пирамиды потребления, в то время как Бегбедер приводит удручающую статистику экономического неравенства в странах третьего мира. Можно было и пять баллов поставить за актуальность, но не люблю грязь и пошлость, хотя это и правда жизни.
Read
July 12, 2012Bof. Je n'ai pas trouvé que ça valait tout le foin que le roman a fait à sa sortie. Je me suis ennuyée et ai eu bien du mal à terminer ma lecture.
Le publicitaire junkie qui rejette la société de consommation... Trop factice. Et la coke qu'il s'enfile en continu dans les naseaux et les propos sur + les images pornographiques des femmes m'ont donné des envies de gifler et le personnage et l'auteur.
Le publicitaire junkie qui rejette la société de consommation... Trop factice. Et la coke qu'il s'enfile en continu dans les naseaux et les propos sur + les images pornographiques des femmes m'ont donné des envies de gifler et le personnage et l'auteur.
July 24, 2023
Ένα έπος...
Όσοι το κράξανε, κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν περάσει ούτε 20 μέτρα από διαφημιστική.
Ή εξω από διαφημιστική της δεκαετίας του '90 ή του '00, δεν ξέρω.
Ωμό και ειλικρινές ακόμη και στην υπερβολή της υπερβολής του, μια πολύ καλή επιλογή για δώρο αν θέλετε να τρομοκρατήσετε τη γιαγιά σας (ή τη θεία σας ή ακόμα και τη μάνα σας) που έμαθε ότι μόλις πιάσατε δουλειά ως Junior Copy σε διαφημιστική.
Όσοι το κράξανε, κατά πάσα πιθανότητα δεν έχουν περάσει ούτε 20 μέτρα από διαφημιστική.
Ή εξω από διαφημιστική της δεκαετίας του '90 ή του '00, δεν ξέρω.
Ωμό και ειλικρινές ακόμη και στην υπερβολή της υπερβολής του, μια πολύ καλή επιλογή για δώρο αν θέλετε να τρομοκρατήσετε τη γιαγιά σας (ή τη θεία σας ή ακόμα και τη μάνα σας) που έμαθε ότι μόλις πιάσατε δουλειά ως Junior Copy σε διαφημιστική.
December 30, 2008
It's not Dostoevsky, but I like French literature and particularly Beigbeder. His books seem to be the revues of our contemporary life with its ilnesses, contradictions, hysteria - explosions inside and outside the person.
August 5, 2017
დიდი ტრაგედია.
თანამედროვე ტრაგედია მოყოლილი ისე როგორც შეეფერება მას: ირონიითა და ცინიზმით, შიგადაშიგ სარეკლამო ჭრებით და ცარიელი პერსონაჟებით.
პ.ს. პარადოქსია, მაგრამ კიდევ უფრო დიდი ინტერესი გამიღვივა ბეგბედერმა მარკეტინგულ სფეროში :დ
თანამედროვე ტრაგედია მოყოლილი ისე როგორც შეეფერება მას: ირონიითა და ცინიზმით, შიგადაშიგ სარეკლამო ჭრებით და ცარიელი პერსონაჟებით.
პ.ს. პარადოქსია, მაგრამ კიდევ უფრო დიდი ინტერესი გამიღვივა ბეგბედერმა მარკეტინგულ სფეროში :დ
June 4, 2024
Ew... Brotha ew
January 21, 2024
Це був дуже обіцяючий початок: багато сарказму і влучного стьобу над рекламою та офісним життям. А потім щось пішло не так, з'явилася якась психоделічно-депресивна нотка. Хоч мені й сподобалось, як це написано, та загалом історія не зовсім моя. Оревуар, мсьє Беґбедер, до нових зустрічей. Обов'язково до вас повернуся, бо кажуть, що у вас є кращі книги.
Додам пару цитат (виділила більше десятка):
" Я гадав, що боюся смерті, а насправді боявся життя"
"Бідні продають наркотики, щоб купувати "Найк", а багаті продають "Найк", щоб купувати наркотики"
"Ісус Христос найліпший в світі рекламіст, автор численних безсмертних гасел, наприклад "Полюбіть ближнього свого", "Їжте тіло моє"(...)"
Додам пару цитат (виділила більше десятка):
" Я гадав, що боюся смерті, а насправді боявся життя"
"Бідні продають наркотики, щоб купувати "Найк", а багаті продають "Найк", щоб купувати наркотики"
"Ісус Христос найліпший в світі рекламіст, автор численних безсмертних гасел, наприклад "Полюбіть ближнього свого", "Їжте тіло моє"(...)"
April 18, 2016
99 francs is Beigbeder's reckoning with the advertising industry. He shares his deeply cynical views on corporate life and ethics. The book is written as a meta fiction, i.e. the protagonist Octavo supposedly writes the book in an effort to be fired. He's fed up with his job, not enough to quit by himself but is happy to leave the decision to others, hoping for the golden handshake.
The content: cocaine, sexual perversions, corporate bullshit bingo, contempt for the mediocrity of business partners, colleagues and customers. Inability to form relationships, childhood traumas, depressions, violence and suicides. Slogans correctly called claims in dozens.
Beigbeder created the literary equivalent of fast-paced video clips. MTV aesthetics for the attention-deficit-disorder generation. Superficially, the advertisers with their self-concept as masters of the universe arouse envy. Beautiful people, status symbols aplenty, a lifestyle of parties, working with interesting creative guys on fancy projects. Behind the scenes, their lifes are hollow and aimless. Having everything and forming others' needs, nothing valuable is left. Excesses are the way out of the emptiness.
I reread this book after I saw the movie on TV. The movie stays close to the book with only a few changes necessary to make it work as a film or to condense the plot into two hours. In direct comparison, the movie is the better format for this story. No real surprise given the topic. But the book is still very enjoyable for readers not minding occasional obscenity and can accept that business (and society) is run by a bunch of ruthless egoists.
The content: cocaine, sexual perversions, corporate bullshit bingo, contempt for the mediocrity of business partners, colleagues and customers. Inability to form relationships, childhood traumas, depressions, violence and suicides. Slogans correctly called claims in dozens.
Beigbeder created the literary equivalent of fast-paced video clips. MTV aesthetics for the attention-deficit-disorder generation. Superficially, the advertisers with their self-concept as masters of the universe arouse envy. Beautiful people, status symbols aplenty, a lifestyle of parties, working with interesting creative guys on fancy projects. Behind the scenes, their lifes are hollow and aimless. Having everything and forming others' needs, nothing valuable is left. Excesses are the way out of the emptiness.
I reread this book after I saw the movie on TV. The movie stays close to the book with only a few changes necessary to make it work as a film or to condense the plot into two hours. In direct comparison, the movie is the better format for this story. No real surprise given the topic. But the book is still very enjoyable for readers not minding occasional obscenity and can accept that business (and society) is run by a bunch of ruthless egoists.
Displaying 1 - 30 of 699 reviews