What do you think?
Rate this book
De vertrouweling
Het is maar goed dat je niet altijd alles van elkaar weet. Niet alles of in feite gewoon helemaal niets? Saskia vraagt het zich af tijdens een bezoek aan Engelse vrienden. Nietsvermoedend is ze samen met man en kinderen naar Oxford afgereisd om een paar dagen door te brengen bij Gwen en Vince Hazelton. Als Gwen midden in de nacht de deur achter zich dichttrekt, blijkt alles anders te zijn dan gedacht. In de dagen erna probeert Saskia het vertrek van Gwen te doorgronden. Door herinneringen aan gezamenlijke vakanties, etentjes en logeerpartijen wordt de lezer deelgenoot gemaakt van haar zoektocht naar Gwen. Maar zijn die herinneringen ook betrouwbaar?
216 pages, Paperback
Published January 1, 2005
21 people want to read
About the author
Marja Pruis
36 books34 followersMarja Pruis is schrijver, columnist en redacteur van De Groene Amsterdammer. Haar romans ontvingen nominaties voor De Gouden Uil, de AKO Literatuurprijs, de Libris Literatuurprijs en de Anna Bijns Prijs. Voor haar essays en columns, gebundeld in Kus me, straf me, Genoeg nu over mij en Oplossingen, ontving ze de Jan Hanlo Essay Prijs, de J. Greshoffprijs en de J. L. Heldringprijs.
Met haar debuut, De Nijhoffs of de gevolgen van een huwelijk (1999), toonde Marja Pruis zich een gedurfd schrijversbiograaf. Het object van haar jarenlange fascinatie, de schrijfster A.H. Nijhoff, echtgenote van de dichter Martinus Nijhoff, deed ze meer dan recht door haar levensverhaal vanuit verschillende standpunten te beschrijven, inclusief dat van de biograaf. Een spannend en relativerend boek was het resultaat, dat zich laat lezen als het relaas van een speurtocht maar ook als een commentaar op het schrijven van biografieën. In 2018 verscheen het in een nieuwe editie als De Nijhoffs en ik, of de gevolgen van een genre.
De typische verteltrant van Pruis, zinderend maar ook afstandelijk en ingehouden, bereikt een nieuw hoogtepunt in de roman Bloem (2002). Op pijnlijk geestige wijze beschrijft ze een amour fou en het lot van de minnaar, onverbeterlijk pathetisch als in een doktersroman. Het thema van de geliefden als intieme vreemden verkent ze opnieuw in de roman De vertrouweling (2005). Vanuit verschillende perspectieven beschrijft ze een aantal ogenschijnlijk kabbelende levens, van stellen met opgroeiende kinderen, die met elkaar op vakantie gaan en ondertussen weinig tot niets van elkaar blijken te weten. Met haar volgende roman Atoomgeheimen (2008) bewijst Pruis opnieuw de chroniqueur van het moderne (vrouwen)leven te zijn. In een verrassende raamvertelling krijgen we de onnavolgbare gangen van een lingerie-ontwerpster voorgeschoteld, en worden we en passant getrakteerd op een onthullend inkijkje in het actiewezen van de jaren tachtig van de vorige eeuw.
In 2011 verscheen Kus me, straf me. Over leven en schrijven, liefde en verraad, met als centraal thema de spanning tussen schrijven en schaamte, toedekken en onthullen, intimiteit en openbaarheid. Een prikkelende combinatie van literatuur- en zelfbeschouwing, van fictie en non-fictie. In 2013 volgde het biografische portret Als je weg bent. Over Patricia de Martelaere en in 2016 verscheen naast de roman Zachte riten haar non-fictie bundel Genoeg nu over mij. Confessies van een ervaren schamer waarin ze de vage grenzen tussen zelfhaat en ijdelheid, schoonheid en verdriet, verlegenheid en narcisme, liefde en medelijden verkent.
In 2019 verscheen Oplossingen, een selectie van haar columns, en stelde ze De nieuwe feministische leeslijst samen. Haar essay over eigenliefde, Omdat je het waard bent, verscheen in 2020.
In Boos Meisje. Over vrouwen en frictie (2022) bundelde Pruis essays over de spagaat waarin meisjes en vrouwen zich bevinden. Lief zijn, maar ook stoer. Alleen niet té stoer, want dan ben je een boos meisje. Terwijl dat juist de leukste vrouwen zijn. Boos meisje bevat een galerij van deze vrouwen
Met haar debuut, De Nijhoffs of de gevolgen van een huwelijk (1999), toonde Marja Pruis zich een gedurfd schrijversbiograaf. Het object van haar jarenlange fascinatie, de schrijfster A.H. Nijhoff, echtgenote van de dichter Martinus Nijhoff, deed ze meer dan recht door haar levensverhaal vanuit verschillende standpunten te beschrijven, inclusief dat van de biograaf. Een spannend en relativerend boek was het resultaat, dat zich laat lezen als het relaas van een speurtocht maar ook als een commentaar op het schrijven van biografieën. In 2018 verscheen het in een nieuwe editie als De Nijhoffs en ik, of de gevolgen van een genre.
De typische verteltrant van Pruis, zinderend maar ook afstandelijk en ingehouden, bereikt een nieuw hoogtepunt in de roman Bloem (2002). Op pijnlijk geestige wijze beschrijft ze een amour fou en het lot van de minnaar, onverbeterlijk pathetisch als in een doktersroman. Het thema van de geliefden als intieme vreemden verkent ze opnieuw in de roman De vertrouweling (2005). Vanuit verschillende perspectieven beschrijft ze een aantal ogenschijnlijk kabbelende levens, van stellen met opgroeiende kinderen, die met elkaar op vakantie gaan en ondertussen weinig tot niets van elkaar blijken te weten. Met haar volgende roman Atoomgeheimen (2008) bewijst Pruis opnieuw de chroniqueur van het moderne (vrouwen)leven te zijn. In een verrassende raamvertelling krijgen we de onnavolgbare gangen van een lingerie-ontwerpster voorgeschoteld, en worden we en passant getrakteerd op een onthullend inkijkje in het actiewezen van de jaren tachtig van de vorige eeuw.
In 2011 verscheen Kus me, straf me. Over leven en schrijven, liefde en verraad, met als centraal thema de spanning tussen schrijven en schaamte, toedekken en onthullen, intimiteit en openbaarheid. Een prikkelende combinatie van literatuur- en zelfbeschouwing, van fictie en non-fictie. In 2013 volgde het biografische portret Als je weg bent. Over Patricia de Martelaere en in 2016 verscheen naast de roman Zachte riten haar non-fictie bundel Genoeg nu over mij. Confessies van een ervaren schamer waarin ze de vage grenzen tussen zelfhaat en ijdelheid, schoonheid en verdriet, verlegenheid en narcisme, liefde en medelijden verkent.
In 2019 verscheen Oplossingen, een selectie van haar columns, en stelde ze De nieuwe feministische leeslijst samen. Haar essay over eigenliefde, Omdat je het waard bent, verscheen in 2020.
In Boos Meisje. Over vrouwen en frictie (2022) bundelde Pruis essays over de spagaat waarin meisjes en vrouwen zich bevinden. Lief zijn, maar ook stoer. Alleen niet té stoer, want dan ben je een boos meisje. Terwijl dat juist de leukste vrouwen zijn. Boos meisje bevat een galerij van deze vrouwen
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
June 21, 2025
tijdcapsule naar 2005. Inclusief vleespastei en de sims.
December 19, 2024
Leuk om spullen en maaltijden uit 2005 te lezen, quiches en tienermagazines
February 16, 2018
Een liefhebbend koppel dat toch stiekem vreemdgaat, een moeder die het moeilijk heeft met haar puberende dochter, een meisje dat zoekt naar zelfstandigheid, vriendinnen die denken alles van elkaar te weten en toch niet. Dat zijn de thema's van deze mooie kleine roman. Het wisselende perspectief zorgt voor spanning en misschien ook wat gezochte literaire insteek, maar ik heb echt genoten van dit boekje
August 28, 2022
Vlot geschreven
Flauw verhaal
Flauw verhaal
March 6, 2013
Marja Pruis schrijft mooi Nederlands, slim en geestig. Maar de 'mode' om verschillende hoofdstukken door verschillende personages te laten vertellen werkt op de zenuwen. Het lijkt wel een truc om spanning te creëren, bij gebrek aan voldoende kunnen om een groot en samenhangend verhaal te brengen. Wat is er mis met een goede, ouderwetse, auctoriale verteller die een roman de spankracht geeft die hij verdient, die een personage diepgang en gewicht geeft, die je laat mee- en ondergaan in plaats van je in het rond te laten stuiteren (zonder enige meerwaarde, overigens)? Een 2-sterrenstructuur in combinatie met 0-sterrencliffhangers halen het niveau behoorlijk naar beneden. En dat is erg jammer, want over de hopeloze en hulpeloze liefde staan er in De Vertrouweling ook heel wat 5-sterrenzinnen.
'Wat kan me gebeuren? denk ik. In hemelsnaam. Ik heb dood en geboorte meegemaakt. Ik kan dit aan. Ik ben de baas. Zo vreemd dat je op zo'n zonverlicht moment denkt dat het hele leven voor je ligt, terwijl zo'n moment zelf achteraf het ware leven blijkt te zijn.'
'Ik ben oud genoeg om te weten dat je je geliefden niet onnodig de waarheid hoeft te vertellen. Maar dit is op de een of andere manier zo materieel, zo groot, zo echt. Dit is een heel mens, met alles erop en eraan, met verhalen, en ouders, en een smaak, met verwachtingen. O god, hij leeft, en ik kan hem niet meer wegmaken. Ik heb het echt weleens gedacht. Het is te laat. Ik heb iets in hem geplant en dat is gaan groeien. Hij heeft iets in mij geplant en dat is gaan groeien. Hij wil iets van mij. Het is niet zomaar meer iets. Ik moet hem doodmaken om nog van hem af te komen.'
'Het enige wat ik ter verzachting kan aanvoeren, is dat het niet gepland of geënsceneerd is. Ik wist het niet, en nu is het feit daar. Ik kijk naar hem, neem zijn gezicht helemaal in me op. In minder dan een dag is er iets hards en zoets en ouds onder mijn ribben gegroeid, als een kus, en de dingen die eens dringend leken, zijn dat nu niet meer.'
'Ik zeg niet: ik hou van je, maar: ik hou zoveel van je, omdat ik denk dat dat minder erg is.'
'Wat kan me gebeuren? denk ik. In hemelsnaam. Ik heb dood en geboorte meegemaakt. Ik kan dit aan. Ik ben de baas. Zo vreemd dat je op zo'n zonverlicht moment denkt dat het hele leven voor je ligt, terwijl zo'n moment zelf achteraf het ware leven blijkt te zijn.'
'Ik ben oud genoeg om te weten dat je je geliefden niet onnodig de waarheid hoeft te vertellen. Maar dit is op de een of andere manier zo materieel, zo groot, zo echt. Dit is een heel mens, met alles erop en eraan, met verhalen, en ouders, en een smaak, met verwachtingen. O god, hij leeft, en ik kan hem niet meer wegmaken. Ik heb het echt weleens gedacht. Het is te laat. Ik heb iets in hem geplant en dat is gaan groeien. Hij heeft iets in mij geplant en dat is gaan groeien. Hij wil iets van mij. Het is niet zomaar meer iets. Ik moet hem doodmaken om nog van hem af te komen.'
'Het enige wat ik ter verzachting kan aanvoeren, is dat het niet gepland of geënsceneerd is. Ik wist het niet, en nu is het feit daar. Ik kijk naar hem, neem zijn gezicht helemaal in me op. In minder dan een dag is er iets hards en zoets en ouds onder mijn ribben gegroeid, als een kus, en de dingen die eens dringend leken, zijn dat nu niet meer.'
'Ik zeg niet: ik hou van je, maar: ik hou zoveel van je, omdat ik denk dat dat minder erg is.'
Displaying 1 - 5 of 5 reviews