Η τελευταία ώρα της δίκης - Το σπίτι της κυρίας Χ.

by Yannis Maris, Γιάννης Μαρής

"Μέρες ολόκληρες ο νεαρός δικηγόρος αγωνιζόταν για να βρει ένα κομματάκι της αλήθειας, και τώρα, εκεί στο μικρό πάρκο του Αγίου Παντελεήμονος, μπροστά σ' ένα καφέ, κάτω από τα δέντρα, η αλήθεια ήρθε ολόκληρη, επικίνδυνη, δραματική. Η Λέλα Μαυρομμάτη του διηγήθηκε όσα έγιναν κι ο Γιάννης Αποστόλου βρέθηκε μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος κι ένας δικηγόρος..." Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΗΣ έγραψε διάφορα είδη αφηγημάτων, αστυνομικών και μη: "ελαφρά" αστυνομικά, πολλά κλασικά (Whodunit), ολίγα νουάρ, αρκετά ιστορικά αστυνομικά και περισσότερα ψυχολογικά και αισθηματικά θρίλλερ. Ανέκδοτα σε βιβλίο παρέμεναν ως τώρα δύο σύντομα δικαστικά αστυνομικά μυθιστορήματά του (Η τελευταία ώρα της δίκης και Το σπίτι της κυρίας X.), είδος διαδεδομένο εκείνη την εποχή σε βιβλία, σε τηλεοπτικές σειρές και κυρίως στον κινηματογράφο. Ο Μαρής εργαζόταν και ως κινηματογραφικός κριτικός, έβλεπε δεκάδες ταινίες. Πολλές από τις δικαστικές ταινίες, αν όχι όλες, τις είχε δει και σίγουρα γνώριζε το είδος, με το οποίο είχαν ασχοληθεί οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες της εποχής. Δεύτερη πηγή έμπνευσής του ήταν οι δικαστικές ιστορίες του Erle Stanley Gardner (1889-1969), με ηρώα τον Πέρρυ Μέησον, ο οποίος, εκτός από τα 135 εκατομμύρια αντίτυπα που πούλησε μόνο στην Αμερική, έγινε αργότερα ευρύτερα γνωστός και στην Ελλάδα μέσω της ομώνυμης τηλεοπτικής σειράς. Και ο Ζώρζ Σιμενόν, από την πλευρά του, έγραψε τους Άγνωστους μέσα στο σπίτι και το Γράμμα στον δικαστή μου. Τρίτη και πιο σημαντική πηγή έμπνευσης ήταν η δημοσιογραφία της εποχής: το δικαστικό ρεπορτάζ, το οποίο ως είδος σήμερα είναι ανύπαρκτο: η κάλυψη μιας δίκης από την εφημερίδα. Η κάλυψη ήταν "ζωντανή" και γέμιζε σελίδες ολόκληρες του καθημερινού Τύπου, αποτελώντας ένα από τα δημοφιλέστερα αναγνώσματα του κοινού. Το σπίτι της κυρίας X. ξεκινάει στην Κυριακάτικη Ακρόπολη στις 19 Αυγούστου 1962, σε εικονογράφηση Αλέκου Κοντόπουλου, ενώ Η τελευταία ώρα της δίκης σε εικονογράφηση Μ. Γάλλια (κόμικ στριπ με τρεις ή τέσσερις ε

360 pages, Paperback

Published December 19, 2017

About the author

Yannis Maris (Greek: Γιάννης Μαρής) also known as Yannis Maris-Tsirimokos, Giannis Haniotis, was a novelist and screenwriter.

Reviews

[. . . _ _ _ . . . · Rating 2 out of 5]

Κάτι σαν το Law and Order (ή μάλλον περισσότερο Law και λιγότερο Order) ή ακόμη καλύτερα σαν Boston Athens Legal των early 60s με γενναίες δόσεις ελληνικού μελοδράματος σε μορφή legal drama, μέχρι και τον αδέκαστο Μπάρα Εισαγγελέα έχουμε (ίου) που αγορεύει σε στυλ Κατηγορώ τους Ανθρώπους . Και τα δύο σύντομα διηγηματάκια είναι η επιτομή του "Αμάρτησα για το παιδί μου" και στην κορφή ηθικολογία (κόρη μου δεν άκουσες τον δόλιο σου πατέρα και πήγες και έγινες βιζιτού). Είναι όμως μια σπουδή χαρακτήρων το δίχως άλλο, αγγίζουν έστω και με δόλια μέσα την συγκίνηση, και λαστ μπατ νοτ λιστ το δεύτερο διήγημα έχει το έξυπνο έυρημα που μέχρι τελευταία στιγμή δεν ξέρουμε ποιος είναι το θύμα, άρα και ο θύτης/κατηγορούμενος.
Χωρίς να είναι κάτι σπουδαίο, ευκολοδιάβαστο και συγκινητικό.
Αν είστε φαν του Μαρή σπεύσατε, δεδομένου ότι μέχρι τώρα τα συγκεκριμένα δεν είχαν δημοσιευθεί παρά μόνο σε συνέχειες σε εφημερίδες της εποχής.

[Christos · Rating 3 out of 5]

Δύο δικαστικά μυθιστορήματα του Γίαννη Μαρή που είχαν δημοσιευτεί μόνο σε εφημερίδες και το πλαίσιο τους δε διαφέρει ιδιαίτερα από ότι βλέπουμε στις Ελληνικές ταινίες της εποχής. Έχουν κάπως περιορισμένη δράση και είναι προβλέψιμα στην εξέλιξη (ειδικά το πρώτο), παράλληλα όμως είναι (όπως συνήθως) καλογραμμένα και διαβάζονται αβίαστα. Οι φίλοι του συγγραφέα δεν θα μείνουν παραπονεμένοι.

[MTK · Rating 3 out of 5]

Τα αστυνομικά/δικαστικά μυθιστορήματα του Μαρή είναι σα να βλέπεις παλιά ελληνική ταινία: παρωχημένα μεν, αλλά ενδιαφέροντα ως δείγματα της κουλτούρας της εποχής τους. Επιπλέον, εκτιμώ το γεγονός ότι, επειδή είχε προϋπηρεσία ως δικαστικός ρεπόρτερ, οι αναφορές του στο αστυνομικό και δικαστικό σύστημα βασίζονται στην ελληνική πραγματικότητα και δεν είναι βγαλμένες από αμερικάνικες ταινίες και σειρές.

[Tim Orfanos · Rating 4 out of 5]

Το συγκεκριμένο βιβλίο του Μαρή περιέχει 2 δικαστικά μυθιστορήματα που σφύζουν από κοινωνικά σχόλια και δραματικά στοιχεία. Το 2ο, 'Το σπίτι της κυρίας Χ.' είναι πιο πρωτότυπο και καινοτομικό στη δομή, αφού μέχρι το τέλος δεν γνωρίζει ο αναγνώστης ποιός έχει δολοφονηθεί. Ωστόσο, οφείλω να πω ότι λείπει καί από τα 2 η 'νουάρ' και η μυστηριώδης ατμόσφαιρα άλλων μυθιστορήμάτων του.

Βαθμολογία: 3,7/5 ή 7,4/10.

[Bookish Bluestocking · Rating 4 out of 5]

Νοσταλγικό και ιστορικού ενδιαφέροντος το βιβλίο. Δίνει μια εικόνα της Αθήνας, της κοινωνίας, των συνηθειών, της δικαστικής καθημερινότητας που φαντάζει απίστευτα αθώα στα μάτια του σημερινού αναγνώστη. Ιδίως οι περιγραφές στο δικαστήριο με κάνουν να γελώ και να φριττω ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να διανοηθώ να διαρκεί η δικάσιμος μέχρι το βράδυ όπως κάποτε, ή να πάω να δικασω κακούργημα με προετοιμασία λίγων ωρών και χωρίς επικοινωνία με τον κατηγορούμενο. Όπως είναι αστείο να έχω κακούργημα και την προηγούμενη να είμαι στη Βουλιαγμένη μέχρι τις δύο το πρωί. Δίνει μια εικόνα ντιλετταντη ο Μαρης στα βιβλία του που δεν νομίζω να ισχυε ακόμα και τότε.
Η δεύτερη ιστορία του βιβλίου είναι ελαφρώς αστεία και πολύ κλισέ για τον σημερινό αναγνώστη. Σε κάποια σημεία μου θύμισε σκηνές από το φιλμ Η Βιλλα των Οργίων με τον Κωνσταντάρα. Τα κλισέ ότι η φτωχή πωλητριουλα θαμπωνεται από τους πλούσιους νέους με κατάληξη σε χέρια μαστροπου, η κόρη πλούσιων που λόγω χωρισμού γονιών οδηγείται σε πορνια, η σύζυγος που δεν της φτάνει ο μισθός του μικρομεσαίο συζύγου και οδηγείται και αυτή στον αγοραιο έρωτα, είναι φρικτά κλισέ. Τα σώζει η πένα του Μαρη και η επιεικής ματιά του σημερινού αναγνώστη.

[Stavros Stathopoulos]

Λιγο μελο....αλλα εξαιρετικη αθηναικη ηθογραφια