What do you think?
Rate this book
Johannes Angelos #1
Johannes Angelos
Johannes Angelos on salaperäisen muukalaisen päiväkirja Konstantinopolin valloituksesta vuonna 1453. Hieno, hehkuva rakkaustarina taustanaan maailmankatastrofi, jolle oman aikamme tapahtumat antavat polttavan ajankohtaisuuden. Johannes Angelosta on sanottu suuren kertojan suurimmaksi romaaniksi ja yhdeksi historiallisen romaanin loistavimmista saavutuksista. Johannes Angeloksen aikaisemmista vaiheista kerrotaan teoksessa Nuori Johannes.
453 pages, Hardcover
First published January 1, 1952
106 people are currently reading
2185 people want to read
About the author
Mika Waltari
235 books711 followersMika Toimi Waltari was a Finnish historical novelist, best known for his magnum opus The Egyptian.
Waltari was born in Helsinki and lost his father, a Lutheran pastor, at the age of five. As a boy, he witnessed the Finnish Civil War in Helsinki. Later he enrolled in the University of Helsinki as a theology student, according to his mother's wishes, but soon abandoned theology in favour of philosophy, aesthetics and literature, graduating in 1929. While studying, he contributed to various magazines and wrote poetry and stories, getting his first book published in 1925. In 1927 he went to Paris where he wrote his first major novel Suuri illusioni ('The Grand Illusion'), a story of bohemian life. In terms of style, the novel is considered to be the Finnish equivalent to the works of the American writers of the Lost Generation. (In Waltari's historical novel The Adventurer, taking place in the 16th century, the hero is a Finn who goes to Paris during his twenties and lives there a rather bohemian life). Waltari also was, for a while, a member of the liberal literary movement Tulenkantajat, though his political and social views later turned conservative. He was married in 1931 and had a daughter, Satu, who also became a writer.
Throughout the 1930s and 1940s, Waltari worked hectically as a journalist and critic, writing for a number of newspapers and magazines and travelling widely in Europe. He directed the magazine Suomen Kuvalehti. At the same time, he kept writing books in many genres, moving easily from one literary field to another. He had a very busy schedule and strict work ethic. It has been claimed that he also suffered from insomnia and depression, sometimes to the extent of needing hospital treatment. He participated, and often succeeded, in literary competitions to prove the quality of his work to critics. One of these competitions gave rise to one of his most popular characters, Inspector Palmu, a gruff detective of the Helsinki police department, who starred in three mystery novels, all of which were filmed (a fourth one was made without Waltari involved). Waltari also scripted the popular cartoon Kieku ja Kaiku and wrote Aiotko kirjailijaksi, a guidebook for aspiring writers that influenced many younger writers such as Kalle Päätalo.
During the Winter War (1939–1940) and the Continuation War (1941–1944), Waltari worked in the government information center, now also placing his literary skills at the service of political propaganda. 1945 saw the publication of Waltari's first and most successful historical novel, The Egyptian. Its theme of the corruption of humanist values in a materialist world seemed curiously topical in the aftermath of World War II, and the book became an international bestseller, serving as the basis of the 1954 Hollywood movie of the same name. Waltari wrote seven more historical novels, placed in various ancient cultures, among which The Dark Angel, set during the Fall of Constantinople in 1453 is probably the best. In these novels, he gave powerful expression to his fundamental pessimism and also, in two novels set in the Roman Empire, to his Christian conviction. After the war, he also wrote several novellas, showing particular mastery in this genre. He became a member of the Finnish Academy in 1957 and received an honorary doctorate at the University of Turku in 1970.
Waltari was one of the most prolific Finnish writers. He wrote at least 29 novels, 15 novellas, 6 collections of stories or fairy-tales, 6 collections of poetry and 26 plays, as well as screenplays, radioplays, non-fiction, translations, and hundreds of reviews and articles. He is also the internationally best-known Finnish writer, and his works have been translated into more than 40 languages.
Waltari was born in Helsinki and lost his father, a Lutheran pastor, at the age of five. As a boy, he witnessed the Finnish Civil War in Helsinki. Later he enrolled in the University of Helsinki as a theology student, according to his mother's wishes, but soon abandoned theology in favour of philosophy, aesthetics and literature, graduating in 1929. While studying, he contributed to various magazines and wrote poetry and stories, getting his first book published in 1925. In 1927 he went to Paris where he wrote his first major novel Suuri illusioni ('The Grand Illusion'), a story of bohemian life. In terms of style, the novel is considered to be the Finnish equivalent to the works of the American writers of the Lost Generation. (In Waltari's historical novel The Adventurer, taking place in the 16th century, the hero is a Finn who goes to Paris during his twenties and lives there a rather bohemian life). Waltari also was, for a while, a member of the liberal literary movement Tulenkantajat, though his political and social views later turned conservative. He was married in 1931 and had a daughter, Satu, who also became a writer.
Throughout the 1930s and 1940s, Waltari worked hectically as a journalist and critic, writing for a number of newspapers and magazines and travelling widely in Europe. He directed the magazine Suomen Kuvalehti. At the same time, he kept writing books in many genres, moving easily from one literary field to another. He had a very busy schedule and strict work ethic. It has been claimed that he also suffered from insomnia and depression, sometimes to the extent of needing hospital treatment. He participated, and often succeeded, in literary competitions to prove the quality of his work to critics. One of these competitions gave rise to one of his most popular characters, Inspector Palmu, a gruff detective of the Helsinki police department, who starred in three mystery novels, all of which were filmed (a fourth one was made without Waltari involved). Waltari also scripted the popular cartoon Kieku ja Kaiku and wrote Aiotko kirjailijaksi, a guidebook for aspiring writers that influenced many younger writers such as Kalle Päätalo.
During the Winter War (1939–1940) and the Continuation War (1941–1944), Waltari worked in the government information center, now also placing his literary skills at the service of political propaganda. 1945 saw the publication of Waltari's first and most successful historical novel, The Egyptian. Its theme of the corruption of humanist values in a materialist world seemed curiously topical in the aftermath of World War II, and the book became an international bestseller, serving as the basis of the 1954 Hollywood movie of the same name. Waltari wrote seven more historical novels, placed in various ancient cultures, among which The Dark Angel, set during the Fall of Constantinople in 1453 is probably the best. In these novels, he gave powerful expression to his fundamental pessimism and also, in two novels set in the Roman Empire, to his Christian conviction. After the war, he also wrote several novellas, showing particular mastery in this genre. He became a member of the Finnish Academy in 1957 and received an honorary doctorate at the University of Turku in 1970.
Waltari was one of the most prolific Finnish writers. He wrote at least 29 novels, 15 novellas, 6 collections of stories or fairy-tales, 6 collections of poetry and 26 plays, as well as screenplays, radioplays, non-fiction, translations, and hundreds of reviews and articles. He is also the internationally best-known Finnish writer, and his works have been translated into more than 40 languages.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 168 reviews
January 31, 2025
3, 5 *
O iubire din anul 1453.
V-am spus oare că-mi plac romanele istorice? Vă spun acum. Un roman istoric are de la mine două steluțe din oficiu. Dacă-mi stîrnește interesul, primește steluțe în plus, depinde de acțiune, de personaje și, mai ales, de bunul meu plac. Dacă romanul narează și o iubire (aproape) imposibilă, cad în extazul cel mai pur.
Din păcate, n-am căzut în extazul cel mai pur. Am trăit un extaz impur, amestecat. Romanul Amanții din Bizanț. Însemnările lui Ioannis Anghelos, în anul căderii orașului Constantinopol, 1453 nu este, în primul și în primul rînd, un roman istoric de dragoste. E, mai degrabă, un roman despre convertirea unui latin / apusean la credința grecilor. Protagonistul este, de fapt, latin pe jumătate și grec pe jumătate. Dar e mai grec decît latin. Jumătatea lui grecească e mai mare. S-a născut la Avignon, a stat acolo 13 ani, a studiat, a intuit deșertăciunea lucrurilor, apoi s-a căsătorit greșit, a făcut un copil. Ca să scape de Ghita, fiica unor negustori de lînă din Florența, și-a luat lumea în cap și a plecat în cruciadă. A zăbovit o vreme la turci. I-a analizat pe sultani (pp.196-198). A căpătat experiență.
Dar în 12 decembrie 1452, îl găsim pe Jean Ange / Ioannis Anghelos la Constantinopol. E ziua fatală, momentul coliziunii dintre Venus și Marte. La ieșirea din basilica Sfînta Sofia, zărește o femeie de o frumusețe amețitoare. Îl zărește și ea. Ea se numește Anna și e fiica megaducelui Lukas Notaras. El este (aflăm la sfîrșitul cărții) un succesor la tronul Paleologilor, ultimul. N-a fost nevoie decît de o singură privire între cei doi, prima... Incendiul erotic a izbucnit.
Pînă în 19 aprilie 1453 (cînd orașul e asediat de turcii lui Mehmet II), nu fac mare lucru, cel mult un sărut, o mîngîiere sfioasă, o înfiorare. Nu mai mult. Sigur, Anna îl iubește, o iubește și Ioannis, dar, mai presus de orice, Ioannis o respectă (p.283). Noroc că femeia se satură să tot fie respectată și îl trage pe Ioannis mai aproape. Ceea ce urmează ține numai și numai de imaginația Domniilor Voastre.
P. S. Romanul lui Mika Waltari „reproduce” jurnalul lui Ioannis, perspectiva asupra întîmplărilor e a lui. Notează în fiecare zi, chiar cînd se află pe zidurile cetății și îi înfruntă pe păgîni. E un scriitor tenace, mult mai silitor decît prozatorii români de azi. Epilogul e redactat de slujitorul lui, vicleanul Manuil, fiul lui Demetrios...
P. P. S. Transcriu aici un pasaj care mi-a adus aminte de o parabolă a lui Kafka, „O solie de la împărat”:
O iubire din anul 1453.
V-am spus oare că-mi plac romanele istorice? Vă spun acum. Un roman istoric are de la mine două steluțe din oficiu. Dacă-mi stîrnește interesul, primește steluțe în plus, depinde de acțiune, de personaje și, mai ales, de bunul meu plac. Dacă romanul narează și o iubire (aproape) imposibilă, cad în extazul cel mai pur.
Din păcate, n-am căzut în extazul cel mai pur. Am trăit un extaz impur, amestecat. Romanul Amanții din Bizanț. Însemnările lui Ioannis Anghelos, în anul căderii orașului Constantinopol, 1453 nu este, în primul și în primul rînd, un roman istoric de dragoste. E, mai degrabă, un roman despre convertirea unui latin / apusean la credința grecilor. Protagonistul este, de fapt, latin pe jumătate și grec pe jumătate. Dar e mai grec decît latin. Jumătatea lui grecească e mai mare. S-a născut la Avignon, a stat acolo 13 ani, a studiat, a intuit deșertăciunea lucrurilor, apoi s-a căsătorit greșit, a făcut un copil. Ca să scape de Ghita, fiica unor negustori de lînă din Florența, și-a luat lumea în cap și a plecat în cruciadă. A zăbovit o vreme la turci. I-a analizat pe sultani (pp.196-198). A căpătat experiență.
Dar în 12 decembrie 1452, îl găsim pe Jean Ange / Ioannis Anghelos la Constantinopol. E ziua fatală, momentul coliziunii dintre Venus și Marte. La ieșirea din basilica Sfînta Sofia, zărește o femeie de o frumusețe amețitoare. Îl zărește și ea. Ea se numește Anna și e fiica megaducelui Lukas Notaras. El este (aflăm la sfîrșitul cărții) un succesor la tronul Paleologilor, ultimul. N-a fost nevoie decît de o singură privire între cei doi, prima... Incendiul erotic a izbucnit.
Pînă în 19 aprilie 1453 (cînd orașul e asediat de turcii lui Mehmet II), nu fac mare lucru, cel mult un sărut, o mîngîiere sfioasă, o înfiorare. Nu mai mult. Sigur, Anna îl iubește, o iubește și Ioannis, dar, mai presus de orice, Ioannis o respectă (p.283). Noroc că femeia se satură să tot fie respectată și îl trage pe Ioannis mai aproape. Ceea ce urmează ține numai și numai de imaginația Domniilor Voastre.
P. S. Romanul lui Mika Waltari „reproduce” jurnalul lui Ioannis, perspectiva asupra întîmplărilor e a lui. Notează în fiecare zi, chiar cînd se află pe zidurile cetății și îi înfruntă pe păgîni. E un scriitor tenace, mult mai silitor decît prozatorii români de azi. Epilogul e redactat de slujitorul lui, vicleanul Manuil, fiul lui Demetrios...
P. P. S. Transcriu aici un pasaj care mi-a adus aminte de o parabolă a lui Kafka, „O solie de la împărat”:
„Încă din copilărie am fost închis într-un turn, la Avignon. De atunci nu fac nimic altceva decît să rup gratii, trecînd dintr-o închisoare în alta. De fiecare dată cînd îmi imaginez că, în sfîrșit, am dobîndit libertatea, mă regăsesc într-o nouă temniță. Întotdeauna mai există o închisoare. Dintr-o colivie de aur este și mai greu de evadat decît din închisoarea cărților, rațiunii și filosofiei. Închisoarea trupului meu. Închisoarea cunoașterii mele, închisoarea voinței mele, închisoarea inimii mele. Dar știu că mă voi elibera repede de toate închisorile. Nu mai este mult timp” (p. 129).
August 1, 2020
Εάλω η Πόλις !..
«Αυτή η κραυγή θα αντηχεί όσο υπάρχει κόσμος.
Αν έπειτα απο αιώνες ξαναγεννηθώ, αυτές οι λέξεις
θα γεμίζουν τα μάτια μου τρόμο και οι τρίχες
των μαλλιών μου θα ορθώνονται.
Θα τις θυμάμαι αυτές τις λέξεις πάντα, ακόμη κι αν
δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, ακόμη κι αν απ’τη μνήμη μου σβηστεί κάθε άλλη ανάμνηση. Αυτές τις λέξεις θα τις αναγνωρίζω πάντα.
Εάλω η Πόλις».
Το "Ιωάννης Άγγελος" σπάει την ιστορική πραγματεία, αλλά είναι επίσης μια ιστορική ερωτική περιπέτεια
ενός ανθρώπου που σκέφτεται, ενσωματώνοντας την πολιτική, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία όπως φαίνεται από τα μάτια του 15ου αιώνα, τότε που έμαθε να ξεχωρίζει το άπειρο και το πεπερασμένο.
Στην καρδιά, εκεί, είναι το ζήτημα της θέσης του ανθρώπου σε σχέση με τον Θεό. Παρά τον αναγνωρισμένο κυνισμό του, ο Ιωάννης Άγγελος πιστεύει στην αμετάβλητη θέση του Θεού στο κέντρο της δημιουργίας. Ωστόσο, αισθάνεται τους ανέμους της αλλαγής που φυσούν, και βλέπει την αναπόφευκτη πτώση της Κωνσταντινούπολης ως καθοριστική στιγμή που σηματοδοτεί το τέλος της Εποχής του Θεού και την αρχή της Εποχής του Ανθρώπου.
Ο Φινλανδός συγγραφέας Mika Waltari έγραψε μια σειρά από πολύ δημοφιλή ιστορικά μυθιστορήματα τη δεκαετία του 1940 και του '50.
Από τα βιβλία του, μόνο το πρώτο, «Ο Αιγύπτιος», είναι αρκετά ευρέως γνωστό. Αυτό θεωρείται επιεικώς ντροπή της λογοτεχνικής κοινωνίας διότι ο Waltari είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας.
Το « Ιωάννης Άγγελος» εξακολουθεί να είναι ένα ζωντανό και συναρπαστικό μυθιστόρημα, γραμμένο με μια αδιάκοπη δραματική ευαισθησία.
Στις 29 Μαΐου 1453, η χριστιανική Κωνσταντινούπολη έπεσε στους Οθωμανούς Τούρκους με εντολή τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β’, τερματίζοντας χίλια χρόνια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Αυτό το αποκαλυπτικό γεγονός ενέπνευσε τον
Lew Wallace το 1893 να ξεσπάσει την πορφυρογέννητη πεζογραφία και να γράψει ένα μεγαλοπρεπές ιστορικό έπος που ονομάζεται "Ο Πρίγκιπας της Ινδίας ή" Γιατί η Κωνσταντινούπολη έπεσε ".
( Ακαδημαϊκή ενημέρωση, δεν έχω διαβάσει το πορφυρογέννητο δημιούργημα που έβαλε στον διάδρομο απογείωσης τον «Άγγελο» του Βάλταρι, που ίσως και να ήταν αναγκαίο προαπαιτούμενο για να ενισχυθεί η ιστορική πραγματεία της οικουμένης του πεπερασμένου και του απείρου).
Περίπου εξήντα χρόνια αργότερα, χρησίμευσε επίσης ως υλικό για το ειδικά προσαρμοσμένο «υγρό πυρ» και την φιλόδοξη προσέγγιση των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων που άφησαν τα επίγεια μαθηματικά και τα θεϊκά, για να ασχοληθούν με την ενέργεια της ψυχής και της ύλης σε κάποιο οικείο σύμπαν όπου προφανώς επικράτησε η θεμελιώδης άποψη ότι οι άνθρωποι, τα φυτά, τα ζώα και τα ουράνια σώματα κατέχουν πνεύμα ανεξάρτητο από τη φυσική ύπαρξη. Στοιχεία που συνηγόρησαν για το εξίσου αόριστο ιστορικό μυθιστόρημα του Mika Waltari, "Ιωάννης Άγγελος».
Ο Βάλταρι γοητεύτηκε από μεταβατικά σημεία στην ιστορία που χαρακτηρίζονται από σημαντικές αλλαγές στην πολιτική και θρησκευτική πραγματικότητα, και ένα κοινό θέμα στα μυθιστορήματά του είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή.
Ο Ιωάννης Άγγελος είναι ένας κλασικός ήρωας του Waltari. ένας άντρας μόνος, ένας τυχοδιώκτης, ένας περιπλανώμενος και ένας αναζητητής, πάντα ψάχνει για αόριστη εκπλήρωση σε νέα μέρη και εμπειρίες, αλλά βρίσκοντας μόνο παροδικές απολαύσεις που συχνά αφήνουν την ψυχή του απογοητευμένη.
Πόσο γοητευτικό και απολυτρωτικό για τον αναγνώστη αυτό το
εξ αρχής χαμένο και ανεξερεύνητο που γίνεται σημείο αναφοράς στο έργο τούτο, αφού ως δύναμη αυτή, ( μεταξύ ψυχής και σώματος), δεν φαίνεται αναγκαστικά έλλογη, αλλά ούτε και αθάνατη με συνέπεια να κατατάσσεται στην ίδια τάξη άλλων φυσικών δυνάμεων.
Ο πρωταγωνιστής μας σε αυτό το έπος,
ο Ιωάννης Άγγελος που αναφέρεται με ρητορική μίσους και κατασκευασμένη φήμη, επίγεια ή επουράνια,
ότι είναι κατάσκοπος του Μωάμεθ Β' αλλά και πουλημένος σε κάθε αλάθητο Πάπα, σε κάθε προδοσία της ελληνικής κληρονομιάς. Αυτός, πήγε και ερωτεύτηκε την όμορφη κόρη ενός από τους υψηλούς ευγενείς μιας από τις βασιλικές οικογένειες της Κωνσταντινούπολης.
Η απελπισμένη και ανέλπιστη πρόοδος μιας ταραχώδους σχέσης μεταξύ του Ιωάννη Άγγελου και της πανέμορφης βυζαντινής γυναίκας, ευγενικής καταγωγής, Άννας Νοταρά, η σεξουαλική ένταση, δεδομένης της γλυκόπικρης, έντασης του μαχαιριού, του αίματος, του σκοτεινού αγγέλου που τραγουδάει τις ανοιξιάτικες γοτθικές νύχτες ψαλμούς λυτρωτικούς
για θάνατο και ηδονή, για πίστη και πάθος, για αφοσίωση και εγωισμό, για υποταγή και αυτοκτονική περηφάνεια, δεν ξεφεύγει ποτέ από την πρόγνωση της επικείμενης καταστροφής.
Η πρώτη συναρπαστική συνάντηση των εραστών αποτελεί ένα από τα σπουδαία εισαγωγικά αποσπάσματα της ιστορικής φαντασίας στο σπουδαίο έργο του Βάλταρι.
Είναι ένας τύπος αμφισβητήσιμου ατόμου που αναρωτιέται αν ο Θεός των Χριστιανών υπάρχει πραγματικά και αν υπάρχει πώς θα μπορούσε ένας τέτοιος Θεός να επιτρέψει μια τέτοια καταστροφή στο κοπάδι των επιλεγμένων ανθρώπων που τον λατρεύουν. Όντας μοιραία, είναι υποχρεωμένος να πάει κάτω στα Τείχη, για να υπερασπιστεί τη χριστιανική του πίστη καθώς προτιμά το θάνατο από τη δουλεία. Στην αναταραχή της πολιορκίας, όπου λόγω της θέσης του, τού επιτρέπεται ελεύθερα να πάει στα διάφορα καίρια σημεία της υπεράσπισης των τεράστιων τειχών της πόλης (και αυτό μας δίνει ένα καλό μάθημα ιστορίας για το πώς προχωρά η πολιορκία) μας τραβούν η απελπιστική εξέλιξη αυτής της ιστορικής καμπής της ιστορίας το 1453 και είμαστε εκεί που βρίσκεται κάθε αναπνοή ήρωα ή μελλοθάνατου (αν και χωρίς τις μυρωδιές, τις κραυγές, το χάος, το αίμα, τον ιδρώτα, την σαπίλα των ζωντανών την αρωματική αποφορά των χαμένων θυμάτων στην άνιση πάλη πάνω στους θρυμματισμένους τοίχους, τις εκρήξεις κ.λπ. κ.λπ.) η πολιτική και η προδοσία απέχουν ελαφρώς και άτονα αλλά περιγράφονται έντονα.
Ο Waltari ερεύνησε τον αρχικό μάρτυρα ημερολογίου αυτού του γεγονότος. ξέρει το θέμα του και διαβάζοντας το βιβλίο θα νιώσετε ότι βρίσκεστε στην πόλη αυτή τη στιγμή της κρίσης και της καταστροφής και δεν υπάρχει διαφυγή. Πανικός, απόγνωση, ανασφάλεια, αναμονή, αγανάκτηση, τρέλα και συλλογή στιγμών.
Ευσυνείδητος σχετικά με την ιστορική ακρίβεια, όταν αποφάσισε να γράψει ένα μυθιστόρημα για την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ο Βάλταρι όχι μόνο διάβασε το πολιορκιτικό ημερολόγιο του Βενετού αυτόπτη μάρτυρα, Niccolò Barbaro, αλλά πήγε στη Βενετία για να δει το πρωτότυπο του 15ου αιώνα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Αγίου Μάρκου . (Αυτό το ημερολόγιο ήταν η έμπνευση για την απόφασή του να γράψει το «ΙωάννηςΆγγελος» σε μορφή ημερολογίου). Μελέτησε πρωτότυπες βυζαντινές ελληνικές πηγές, και πέρασε χρόνο στην Κωνσταντινούπολη για να πάρει την αίσθηση της πόλης.
Γνωρίζετε τι θα συμβεί στο τέλος, αλλά θαυμάζετε τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που καθοδηγούνται από τον γενναίο και παράλληλα ξεπουλημένο θυμικό της βιοψυχολογίας τους να πολεμήσουν και μέσα απο τα μνήματα των προγόνων τους,
με μια υπεροψία ελπίδας για σωτηρία ή για θρησκευόμενη και πολιτισμένη υποταγή.
«Μικρός πράγματι ο άνθρωπος εμφανίζεται μπροστά σε αυτό το γιγαντιαίο τείχος χιλιάδων ετών. Αλλά ο χρόνος κατακλύζει τα πάντα. Ακόμα και ο ισχυρότερος προμαχώνας πρέπει μια μέρα να πέσει - η μια εποχή δίνει δρόμο σε μια άλλη».
Σύντομα ο Άνθρωπος θα αντικαταστήσει τον Θεό στο κέντρο του σύμπαντος και ο Άγγελος δεν θέλει να είναι μέρος ενός τέτοιου κόσμου.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
«Αυτή η κραυγή θα αντηχεί όσο υπάρχει κόσμος.
Αν έπειτα απο αιώνες ξαναγεννηθώ, αυτές οι λέξεις
θα γεμίζουν τα μάτια μου τρόμο και οι τρίχες
των μαλλιών μου θα ορθώνονται.
Θα τις θυμάμαι αυτές τις λέξεις πάντα, ακόμη κι αν
δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, ακόμη κι αν απ’τη μνήμη μου σβηστεί κάθε άλλη ανάμνηση. Αυτές τις λέξεις θα τις αναγνωρίζω πάντα.
Εάλω η Πόλις».
Το "Ιωάννης Άγγελος" σπάει την ιστορική πραγματεία, αλλά είναι επίσης μια ιστορική ερωτική περιπέτεια
ενός ανθρώπου που σκέφτεται, ενσωματώνοντας την πολιτική, τη θρησκεία και τη φιλοσοφία όπως φαίνεται από τα μάτια του 15ου αιώνα, τότε που έμαθε να ξεχωρίζει το άπειρο και το πεπερασμένο.
Στην καρδιά, εκεί, είναι το ζήτημα της θέσης του ανθρώπου σε σχέση με τον Θεό. Παρά τον αναγνωρισμένο κυνισμό του, ο Ιωάννης Άγγελος πιστεύει στην αμετάβλητη θέση του Θεού στο κέντρο της δημιουργίας. Ωστόσο, αισθάνεται τους ανέμους της αλλαγής που φυσούν, και βλέπει την αναπόφευκτη πτώση της Κωνσταντινούπολης ως καθοριστική στιγμή που σηματοδοτεί το τέλος της Εποχής του Θεού και την αρχή της Εποχής του Ανθρώπου.
Ο Φινλανδός συγγραφέας Mika Waltari έγραψε μια σειρά από πολύ δημοφιλή ιστορικά μυθιστορήματα τη δεκαετία του 1940 και του '50.
Από τα βιβλία του, μόνο το πρώτο, «Ο Αιγύπτιος», είναι αρκετά ευρέως γνωστό. Αυτό θεωρείται επιεικώς ντροπή της λογοτεχνικής κοινωνίας διότι ο Waltari είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας.
Το « Ιωάννης Άγγελος» εξακολουθεί να είναι ένα ζωντανό και συναρπαστικό μυθιστόρημα, γραμμένο με μια αδιάκοπη δραματική ευαισθησία.
Στις 29 Μαΐου 1453, η χριστιανική Κωνσταντινούπολη έπεσε στους Οθωμανούς Τούρκους με εντολή τον Σουλτάνο Μωάμεθ Β’, τερματίζοντας χίλια χρόνια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Αυτό το αποκαλυπτικό γεγονός ενέπνευσε τον
Lew Wallace το 1893 να ξεσπάσει την πορφυρογέννητη πεζογραφία και να γράψει ένα μεγαλοπρεπές ιστορικό έπος που ονομάζεται "Ο Πρίγκιπας της Ινδίας ή" Γιατί η Κωνσταντινούπολη έπεσε ".
( Ακαδημαϊκή ενημέρωση, δεν έχω διαβάσει το πορφυρογέννητο δημιούργημα που έβαλε στον διάδρομο απογείωσης τον «Άγγελο» του Βάλταρι, που ίσως και να ήταν αναγκαίο προαπαιτούμενο για να ενισχυθεί η ιστορική πραγματεία της οικουμένης του πεπερασμένου και του απείρου).
Περίπου εξήντα χρόνια αργότερα, χρησίμευσε επίσης ως υλικό για το ειδικά προσαρμοσμένο «υγρό πυρ» και την φιλόδοξη προσέγγιση των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων που άφησαν τα επίγεια μαθηματικά και τα θεϊκά, για να ασχοληθούν με την ενέργεια της ψυχής και της ύλης σε κάποιο οικείο σύμπαν όπου προφανώς επικράτησε η θεμελιώδης άποψη ότι οι άνθρωποι, τα φυτά, τα ζώα και τα ουράνια σώματα κατέχουν πνεύμα ανεξάρτητο από τη φυσική ύπαρξη. Στοιχεία που συνηγόρησαν για το εξίσου αόριστο ιστορικό μυθιστόρημα του Mika Waltari, "Ιωάννης Άγγελος».
Ο Βάλταρι γοητεύτηκε από μεταβατικά σημεία στην ιστορία που χαρακτηρίζονται από σημαντικές αλλαγές στην πολιτική και θρησκευτική πραγματικότητα, και ένα κοινό θέμα στα μυθιστορήματά του είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για ένα βαθύτερο νόημα στη ζωή.
Ο Ιωάννης Άγγελος είναι ένας κλασικός ήρωας του Waltari. ένας άντρας μόνος, ένας τυχοδιώκτης, ένας περιπλανώμενος και ένας αναζητητής, πάντα ψάχνει για αόριστη εκπλήρωση σε νέα μέρη και εμπειρίες, αλλά βρίσκοντας μόνο παροδικές απολαύσεις που συχνά αφήνουν την ψυχή του απογοητευμένη.
Πόσο γοητευτικό και απολυτρωτικό για τον αναγνώστη αυτό το
εξ αρχής χαμένο και ανεξερεύνητο που γίνεται σημείο αναφοράς στο έργο τούτο, αφού ως δύναμη αυτή, ( μεταξύ ψυχής και σώματος), δεν φαίνεται αναγκαστικά έλλογη, αλλά ούτε και αθάνατη με συνέπεια να κατατάσσεται στην ίδια τάξη άλλων φυσικών δυνάμεων.
Ο πρωταγωνιστής μας σε αυτό το έπος,
ο Ιωάννης Άγγελος που αναφέρεται με ρητορική μίσους και κατασκευασμένη φήμη, επίγεια ή επουράνια,
ότι είναι κατάσκοπος του Μωάμεθ Β' αλλά και πουλημένος σε κάθε αλάθητο Πάπα, σε κάθε προδοσία της ελληνικής κληρονομιάς. Αυτός, πήγε και ερωτεύτηκε την όμορφη κόρη ενός από τους υψηλούς ευγενείς μιας από τις βασιλικές οικογένειες της Κωνσταντινούπολης.
Η απελπισμένη και ανέλπιστη πρόοδος μιας ταραχώδους σχέσης μεταξύ του Ιωάννη Άγγελου και της πανέμορφης βυζαντινής γυναίκας, ευγενικής καταγωγής, Άννας Νοταρά, η σεξουαλική ένταση, δεδομένης της γλυκόπικρης, έντασης του μαχαιριού, του αίματος, του σκοτεινού αγγέλου που τραγουδάει τις ανοιξιάτικες γοτθικές νύχτες ψαλμούς λυτρωτικούς
για θάνατο και ηδονή, για πίστη και πάθος, για αφοσίωση και εγωισμό, για υποταγή και αυτοκτονική περηφάνεια, δεν ξεφεύγει ποτέ από την πρόγνωση της επικείμενης καταστροφής.
Η πρώτη συναρπαστική συνάντηση των εραστών αποτελεί ένα από τα σπουδαία εισαγωγικά αποσπάσματα της ιστορικής φαντασίας στο σπουδαίο έργο του Βάλταρι.
Είναι ένας τύπος αμφισβητήσιμου ατόμου που αναρωτιέται αν ο Θεός των Χριστιανών υπάρχει πραγματικά και αν υπάρχει πώς θα μπορούσε ένας τέτοιος Θεός να επιτρέψει μια τέτοια καταστροφή στο κοπάδι των επιλεγμένων ανθρώπων που τον λατρεύουν. Όντας μοιραία, είναι υποχρεωμένος να πάει κάτω στα Τείχη, για να υπερασπιστεί τη χριστιανική του πίστη καθώς προτιμά το θάνατο από τη δουλεία. Στην αναταραχή της πολιορκίας, όπου λόγω της θέσης του, τού επιτρέπεται ελεύθερα να πάει στα διάφορα καίρια σημεία της υπεράσπισης των τεράστιων τειχών της πόλης (και αυτό μας δίνει ένα καλό μάθημα ιστορίας για το πώς προχωρά η πολιορκία) μας τραβούν η απελπιστική εξέλιξη αυτής της ιστορικής καμπής της ιστορίας το 1453 και είμαστε εκεί που βρίσκεται κάθε αναπνοή ήρωα ή μελλοθάνατου (αν και χωρίς τις μυρωδιές, τις κραυγές, το χάος, το αίμα, τον ιδρώτα, την σαπίλα των ζωντανών την αρωματική αποφορά των χαμένων θυμάτων στην άνιση πάλη πάνω στους θρυμματισμένους τοίχους, τις εκρήξεις κ.λπ. κ.λπ.) η πολιτική και η προδοσία απέχουν ελαφρώς και άτονα αλλά περιγράφονται έντονα.
Ο Waltari ερεύνησε τον αρχικό μάρτυρα ημερολογίου αυτού του γεγονότος. ξέρει το θέμα του και διαβάζοντας το βιβλίο θα νιώσετε ότι βρίσκεστε στην πόλη αυτή τη στιγμή της κρίσης και της καταστροφής και δεν υπάρχει διαφυγή. Πανικός, απόγνωση, ανασφάλεια, αναμονή, αγανάκτηση, τρέλα και συλλογή στιγμών.
Ευσυνείδητος σχετικά με την ιστορική ακρίβεια, όταν αποφάσισε να γράψει ένα μυθιστόρημα για την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ο Βάλταρι όχι μόνο διάβασε το πολιορκιτικό ημερολόγιο του Βενετού αυτόπτη μάρτυρα, Niccolò Barbaro, αλλά πήγε στη Βενετία για να δει το πρωτότυπο του 15ου αιώνα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Αγίου Μάρκου . (Αυτό το ημερολόγιο ήταν η έμπνευση για την απόφασή του να γράψει το «ΙωάννηςΆγγελος» σε μορφή ημερολογίου). Μελέτησε πρωτότυπες βυζαντινές ελληνικές πηγές, και πέρασε χρόνο στην Κωνσταντινούπολη για να πάρει την αίσθηση της πόλης.
Γνωρίζετε τι θα συμβεί στο τέλος, αλλά θαυμάζετε τους Ορθόδοξους Χριστιανούς που καθοδηγούνται από τον γενναίο και παράλληλα ξεπουλημένο θυμικό της βιοψυχολογίας τους να πολεμήσουν και μέσα απο τα μνήματα των προγόνων τους,
με μια υπεροψία ελπίδας για σωτηρία ή για θρησκευόμενη και πολιτισμένη υποταγή.
«Μικρός πράγματι ο άνθρωπος εμφανίζεται μπροστά σε αυτό το γιγαντιαίο τείχος χιλιάδων ετών. Αλλά ο χρόνος κατακλύζει τα πάντα. Ακόμα και ο ισχυρότερος προμαχώνας πρέπει μια μέρα να πέσει - η μια εποχή δίνει δρόμο σε μια άλλη».
Σύντομα ο Άνθρωπος θα αντικαταστήσει τον Θεό στο κέντρο του σύμπαντος και ο Άγγελος δεν θέλει να είναι μέρος ενός τέτοιου κόσμου.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.
September 25, 2013
I had to read it 3 times in a row, it was that delightful. The romance is perfectly built, getting deep into the psychology of both genders and showing how tormenting (and why) a relationship can be. Besides, the best thing about it is that the love story is the territory in which the beliefs, the spirituality and the fate of the two characters are shown. It is simply connected to everything in the book. If you see it as separate, you miss on a lot.
It could be weird for reader who are not familiar with Orthodoxy... but as an inhabitant of an Eastern Orthodox country, I was very content to discover so much depth of faith in this book and so much of its philosophy. If you want to understand this form of spirituality, this is a good, revealing read. The main concerns of the book are human connections, duty towards the divinity, the destiny and afterlife.
To break the bubble of many readers, the Siege is mostly a pretext to expose a very rich philosophy.
It could be weird for reader who are not familiar with Orthodoxy... but as an inhabitant of an Eastern Orthodox country, I was very content to discover so much depth of faith in this book and so much of its philosophy. If you want to understand this form of spirituality, this is a good, revealing read. The main concerns of the book are human connections, duty towards the divinity, the destiny and afterlife.
To break the bubble of many readers, the Siege is mostly a pretext to expose a very rich philosophy.
May 27, 2024
În acest roman (nu știu despre celelalte) autorul îmbină cu măiestrie evenimentele reale cu ficțiunea și creează o frescă plină de viață a întâmplărilor din anul 1453, mai exact căderea Constantinopolului.
Povestea ni se prezintă la persoana I, sub formă de jurnal. Personaje precum mega ducele Loukas Notaras, generalul Giovanni Giustiniani și sultanul Mehmed sunt consemnati și de către istorici.
Ca recomandare de serial ar fi Rise of empire: Ottoman, pe care urmează să îl vizionez.
Povestea ni se prezintă la persoana I, sub formă de jurnal. Personaje precum mega ducele Loukas Notaras, generalul Giovanni Giustiniani și sultanul Mehmed sunt consemnati și de către istorici.
Ca recomandare de serial ar fi Rise of empire: Ottoman, pe care urmează să îl vizionez.
June 17, 2015
Βασικά 4,5 θα ήταν η πιο σωστή βαθμολογία.Είναι πραγματικά απορίας αξιο που ένα τέτοιο βιβλιο το έγραψε Φιλανδος!Γραφει για την Πόλη και τις μέρες της Άλωσης κι ειναι σα να νιώθεις τον πυρετό του,πραγματικά το συναίσθημα ρέει παντού στο βιβλιο.Γραφει πολύ σημαντικά πράγματα για το ρόλο διαφόρων στην Άλωση,Ελλήνων και ξένων.Πραγματα που σε βάζουν στον πειρασμό να το ψάξεις παραπάνω το θέμα.Και αυτο ειναι που κάνει το βιβλιο τόσο μεγάλο.
December 2, 2014
What was lost and is gone forever.
The novel purports to be the diary of one John Angelos, a mysterious half-Greek, half Latin participant in the final defence of Constantinople in 1453.
The fall of Constantinople to the armies of Mehmet the Conqueror in May 1453 was a cataclysmic event. Yet it has always surprised me how few in the west responded to the Byzantine call for help. Mehmet's preparations were evident for a long time and the city was able to hold out for nearly two months. It is an amazing thought that the city might have been successfully defended and saved and the consequent loss of so much knowledge avoided. Mika Watari is very conscious of this in Dark Angel: there are scenes where the emperor's German engineer, Johannes Grant, seeks permission to search the decrepit, hidebound library for manuscripts of Archimedes or Pythagoras' works; or there is a lovely scene where in the mass held on the last night of the siege in Saint Sophia, Grant has unearthed two ancient men and their pale apprentice, the last people to know and guard the formula for Greek Fire, permitted in this moment of crisis to leave the arsenal and attend mass. Scenes like this are contrasted with the Greek propensity for religious mysticism, as typified by the emperor Constantine and the narrator, John Angelos/Jean Ange. The mystical scenes are very well done revealing the apocalyptic tone of the end days of Byzantium.
Throughout this novel, I always felt that this was how it might have been. Despite its age (it was published first in the early 1950s) it has a real feeling of authenticity of tone and setting, without glaring or even deliberate anachronism, whether in fact or in the context of the times. The narrative, especially detailing the preparations for and the prosecution of the siege as well as its aftermath, is very powerful. The characterisation is very impressive: the ambiguous and emotional Angelos (is his account to be trusted?); the bluff and venal Giustiniani (Genoese adventurer and Byzantium's last, best hope); capricious and beautiful Anna Notaras (Angelos' lover and symbolic of Constantinople itself); Mehmet the Conqueror, clever, cruel and amoral; Manuel, Angelos' Greek servant, an Everyman and a survivor, whose relativistic morality is a nice foil for Angelos' incorruptibility; Loukas Notaras, arrogant Byzantine noble and possible traitor; the fanatical monk Gennadios; the suave diplomat Phrantzes (whose own life would make an excellent novel). There are wonderful vignettes: the scenes with Johannes Grant mentioned above; the battle in the mines; the Guacchardi playing ball with the heads of dead Turks among the yellow flowers of spring; anticipation of the impact of cannon on the city walls; tense moments as Byzantine ships attempt to gain harbour...
I found myself wondering as I read the novel if it had ever been considered as material for a Hollywood epic - there are certainly many suitable themes. I concluded that it may have been considered unsuitable as it is throughout a sombre, melancholy account, overshadowed with an ever-present sense of impending doom. But what writing! And what a story!
The novel purports to be the diary of one John Angelos, a mysterious half-Greek, half Latin participant in the final defence of Constantinople in 1453.
The fall of Constantinople to the armies of Mehmet the Conqueror in May 1453 was a cataclysmic event. Yet it has always surprised me how few in the west responded to the Byzantine call for help. Mehmet's preparations were evident for a long time and the city was able to hold out for nearly two months. It is an amazing thought that the city might have been successfully defended and saved and the consequent loss of so much knowledge avoided. Mika Watari is very conscious of this in Dark Angel: there are scenes where the emperor's German engineer, Johannes Grant, seeks permission to search the decrepit, hidebound library for manuscripts of Archimedes or Pythagoras' works; or there is a lovely scene where in the mass held on the last night of the siege in Saint Sophia, Grant has unearthed two ancient men and their pale apprentice, the last people to know and guard the formula for Greek Fire, permitted in this moment of crisis to leave the arsenal and attend mass. Scenes like this are contrasted with the Greek propensity for religious mysticism, as typified by the emperor Constantine and the narrator, John Angelos/Jean Ange. The mystical scenes are very well done revealing the apocalyptic tone of the end days of Byzantium.
Throughout this novel, I always felt that this was how it might have been. Despite its age (it was published first in the early 1950s) it has a real feeling of authenticity of tone and setting, without glaring or even deliberate anachronism, whether in fact or in the context of the times. The narrative, especially detailing the preparations for and the prosecution of the siege as well as its aftermath, is very powerful. The characterisation is very impressive: the ambiguous and emotional Angelos (is his account to be trusted?); the bluff and venal Giustiniani (Genoese adventurer and Byzantium's last, best hope); capricious and beautiful Anna Notaras (Angelos' lover and symbolic of Constantinople itself); Mehmet the Conqueror, clever, cruel and amoral; Manuel, Angelos' Greek servant, an Everyman and a survivor, whose relativistic morality is a nice foil for Angelos' incorruptibility; Loukas Notaras, arrogant Byzantine noble and possible traitor; the fanatical monk Gennadios; the suave diplomat Phrantzes (whose own life would make an excellent novel). There are wonderful vignettes: the scenes with Johannes Grant mentioned above; the battle in the mines; the Guacchardi playing ball with the heads of dead Turks among the yellow flowers of spring; anticipation of the impact of cannon on the city walls; tense moments as Byzantine ships attempt to gain harbour...
I found myself wondering as I read the novel if it had ever been considered as material for a Hollywood epic - there are certainly many suitable themes. I concluded that it may have been considered unsuitable as it is throughout a sombre, melancholy account, overshadowed with an ever-present sense of impending doom. But what writing! And what a story!
January 23, 2025
سال 856 با مبدا هجرت پیامبر اسلام
1452 به مبدا میلاد مسیح
5960 مبدا تاریخ کسانیکه آنرا زمان خلقت جهان میانند
مردم قسطنطنیه، امپراتور روم شرقی-ارتودوکس یونانی (استانبول کنونی) ترجیح دادند زیر عمامه ترکها و سلطه سلطان محمد دوم پسر سلطان مراد بروند ولی دیانت کلیسای لاتینی و تاج پاپ را نپذیرند (کاتولیک روم غربی).
فداکار مردی است که بدون چشمداشت بهیچ نوع پاداش مادی و معنوی جان را فداى يك مقصود بخصوص نماید و حتی بیقای نام خود بعد از مرگ علاقه نداشته باشد چون آنهم يك معامله است و جنبه فداکاری ندارد آنا هر وقت که مشاهده کردی مردی بعنوان این که نامش بعد از مرگ باقی بماند تلاش میکند و اسم آن سعی و عمل را فداکاری میگذارد بدان که دروغ میگوید منتها عقل او بیش از کسانی است که برای جمع آوری مال فداکاری میکنند زیرا ثروت از دست می رود ولی نام انسان باقی می ماند. مردانی که برای بقای نام خود بعد از مرگ جدو جهد میکنند مثل سوداگرانی که کالا خرید و فروش مینمایند بازرگان میباشند و مزیتشان بر سوداگران معمولی این است که بعد از مردن فراموش نمیشوند ولی حق ندارند که بگویند که فداکاری می نمایند زیرا شهید واقعی آن است که خواهان هیچ نوع پاداش دنیوی یا اخروی مادی یا معنوی نباشد.
1452 به مبدا میلاد مسیح
5960 مبدا تاریخ کسانیکه آنرا زمان خلقت جهان میانند
مردم قسطنطنیه، امپراتور روم شرقی-ارتودوکس یونانی (استانبول کنونی) ترجیح دادند زیر عمامه ترکها و سلطه سلطان محمد دوم پسر سلطان مراد بروند ولی دیانت کلیسای لاتینی و تاج پاپ را نپذیرند (کاتولیک روم غربی).
فداکار مردی است که بدون چشمداشت بهیچ نوع پاداش مادی و معنوی جان را فداى يك مقصود بخصوص نماید و حتی بیقای نام خود بعد از مرگ علاقه نداشته باشد چون آنهم يك معامله است و جنبه فداکاری ندارد آنا هر وقت که مشاهده کردی مردی بعنوان این که نامش بعد از مرگ باقی بماند تلاش میکند و اسم آن سعی و عمل را فداکاری میگذارد بدان که دروغ میگوید منتها عقل او بیش از کسانی است که برای جمع آوری مال فداکاری میکنند زیرا ثروت از دست می رود ولی نام انسان باقی می ماند. مردانی که برای بقای نام خود بعد از مرگ جدو جهد میکنند مثل سوداگرانی که کالا خرید و فروش مینمایند بازرگان میباشند و مزیتشان بر سوداگران معمولی این است که بعد از مردن فراموش نمیشوند ولی حق ندارند که بگویند که فداکاری می نمایند زیرا شهید واقعی آن است که خواهان هیچ نوع پاداش دنیوی یا اخروی مادی یا معنوی نباشد.
March 17, 2022
Σπουδαίο και χορταστικό βιβλίο σε ό,τι αφορά τα ιστορικά γεγονότα. Διαδραματίζεται στις τελευταίες ημέρες πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολη (1453) και λίγο μετά. Είναι γραμμένο υπο την μορφή ημερολογίου. Στα μείον ο μέγαλος όγκος του, επίσης η παρουσία ενός χάρτη της τότε Κωνσταντινούπολης με τις πολεμικές επιχειρήσεις και ενα παράρτημα με τα ονομα των ηρώων, θα βοηθούσε πάρα πολύ την ανάγνωση.
September 18, 2019
هر که قدری در تاریخ مطالعه دارد می داند، روزی که سلطان محمد فاتح بر قسطنطنیه غلبه کرد و حکومت امپراتوری روم شرقی را مضمحل نمود، این امپراتوری دیگر از لحاظ وسعت، ثروت و قدرت دیگر امپراتوری قدیم نبود و تمام کشورهایی که امپراتوری روم شرقی یا بیزانس را تشکیل می دادند، از آن جدا شد و برای این امپراتوری جز پایتخت، یعنی قسطنطنیه و حومه آن باقی نماند. اگر امپراتوری روم شرقی دارای قدرت گذشته بود، سلطان محمد، پادشاه عثمانی نمی توانست بر آن غلبه کند. به هر حال سلطه سلطان محمد فاتح بر پایتخت امپراتوری روم شرقی، از وقایع برجسته و تعیین کننده جهان می باشد و همه می دانند “مبدا عصر جدید” در دنیا شده است. در گذشته، راجع به جنگ قسطنطنیه که منتهی به پیروزی سلطان محمد فاتح شد، آثاری به زبان فارسی منتشر شده، اما در هیچیک از آنها علل شکست خوردن مدافعان قسطنطنیه و غلبه سلطان محمد فاتح با روشنی و استدلال صریحی که در این کتاب بیان شده، نیامده است. خواننده این کتاب بی ابهام و بدون معطل ماندن در پیچ و خم توضیحات نارسا، در قالب رمانی زیبا و شیرین بخوبی میفهمد که این واقعه بزرگ تاریخی، به چه عللی به وجود آمد و به کجا منتهی شد. نویسنده، وقایع کتاب را از زبان مردی به اسم “آنژلوس” که در پایان کتاب هویت اصلی وی آشکار می شود، بیان می نماید. بر نویسنده فنلاندی نباید ایراد گرفت که در بعضی از صفحات کتاب، تزیین ادبی را وارد متن تاریخ می کند. چون این نویسنده، بنیاد تاریخ خود را بر این اصل استوار کرده که خواننده از خواندن تاریخ خسته نشود.
کتاب سقوط قسطنطنیه یکی دیگر از آثار مشهور نویسنده فنلاندی، میکا والتاری می باشد. نویسنده در این کتاب، سقوط امپراتوری روم شرقی به دست سلطان محمد فاتح را اساس رمانی زیبا و دلکش قرار می دهد و به بیان جزئیات این حادثه مهم و تاریخی در قالب داستان می پردازد.
کتاب سقوط قسطنطنیه یکی دیگر از آثار مشهور نویسنده فنلاندی، میکا والتاری می باشد. نویسنده در این کتاب، سقوط امپراتوری روم شرقی به دست سلطان محمد فاتح را اساس رمانی زیبا و دلکش قرار می دهد و به بیان جزئیات این حادثه مهم و تاریخی در قالب داستان می پردازد.
December 29, 2020
Αυτό το «περίεργο» έτος θα κλείσει με ένα υπέροχο βιβλίο... Θα το χαρακτήριζα σαν ένα μεγάλο ποίημα. Η λυρικότητα το διακατέχει σε όλες τις σελίδες του.
«Μην φοβάσαι τα κανόνια, αγάπη μου. Ούτε ε��ώ τα φοβάμαι. Το στόμα σου είναι η πηγή μου, πιες. Το σώμα μου είναι ο άρτος σου, φάε. Απόλαυσέ με, όπως σε απολαμβάνω και εγώ. Η ζωή φτάνει στο τέλος της σαν φιτίλι που καίγεται. Ο θάνατος είναι ατελείωτος κι αγάπη χωρίς σώμα είναι λειψή αγάπη».
«Μην φοβάσαι τα κανόνια, αγάπη μου. Ούτε ε��ώ τα φοβάμαι. Το στόμα σου είναι η πηγή μου, πιες. Το σώμα μου είναι ο άρτος σου, φάε. Απόλαυσέ με, όπως σε απολαμβάνω και εγώ. Η ζωή φτάνει στο τέλος της σαν φιτίλι που καίγεται. Ο θάνατος είναι ατελείωτος κι αγάπη χωρίς σώμα είναι λειψή αγάπη».
June 14, 2018
Mi-ar fi plăcut mai mult dacă nu aș fi citit deja Egipteanul de același autor. Așa, având termen de comparație, am văzut romanul de față e incomparabil mai simplu ca fire narative, construcție, subiect. M-a impresionat caracterul cameleonic al scriitorului, care-și poate schimba stilul complet de la o carte la alta, se documentează temeinic înainte de a le scrie și surprinde îndeaproape culoarea locală, limbajul, mentalitățile. Îmi pare rău că n-am citit încă ce a scris Vintilă Corbu, ca să le analizez în paralel.
September 18, 2019
هر که قدری در تاریخ مطالعه دارد می داند، روزی که سلطان محمد فاتح بر قسطنطنیه غلبه کرد و حکومت امپراتوری روم شرقی را مضمحل نمود، این امپراتوری دیگر از لحاظ وسعت، ثروت و قدرت دیگر امپراتوری قدیم نبود و تمام کشورهایی که امپراتوری روم شرقی یا بیزانس را تشکیل می دادند، از آن جدا شد و برای این امپراتوری جز پایتخت، یعنی قسطنطنیه و حومه آن باقی نماند. اگر امپراتوری روم شرقی دارای قدرت گذشته بود، سلطان محمد، پادشاه عثمانی نمی توانست بر آن غلبه کند. به هر حال سلطه سلطان محمد فاتح بر پایتخت امپراتوری روم شرقی، از وقایع برجسته و تعیین کننده جهان می باشد و همه می دانند “مبدا عصر جدید” در دنیا شده است. در گذشته، راجع به جنگ قسطنطنیه که منتهی به پیروزی سلطان محمد فاتح شد، آثاری به زبان فارسی منتشر شده، اما در هیچیک از آنها علل شکست خوردن مدافعان قسطنطنیه و غلبه سلطان محمد فاتح با روشنی و استدلال صریحی که در این کتاب بیان شده، نیامده است. خواننده این کتاب بی ابهام و بدون معطل ماندن در پیچ و خم توضیحات نارسا، در قالب رمانی زیبا و شیرین بخوبی میفهمد که این واقعه بزرگ تاریخی، به چه عللی به وجود آمد و به کجا منتهی شد. نویسنده، وقایع کتاب را از زبان مردی به اسم “آنژلوس” که در پایان کتاب هویت اصلی وی آشکار می شود، بیان می نماید. بر نویسنده فنلاندی نباید ایراد گرفت که در بعضی از صفحات کتاب، تزیین ادبی را وارد متن تاریخ می کند. چون این نویسنده، بنیاد تاریخ خود را بر این اصل استوار کرده که خواننده از خواندن تاریخ خسته نشود.
کتاب سقوط قسطنطنیه یکی دیگر از آثار مشهور نویسنده فنلاندی، میکا والتاری می باشد. نویسنده در این کتاب، سقوط امپراتوری روم شرقی به دست سلطان محمد فاتح را اساس رمانی زیبا و دلکش قرار می دهد و به بیان جزئیات این حادثه مهم و تاریخی در قالب داستان می پردازد.
کتاب سقوط قسطنطنیه یکی دیگر از آثار مشهور نویسنده فنلاندی، میکا والتاری می باشد. نویسنده در این کتاب، سقوط امپراتوری روم شرقی به دست سلطان محمد فاتح را اساس رمانی زیبا و دلکش قرار می دهد و به بیان جزئیات این حادثه مهم و تاریخی در قالب داستان می پردازد.
July 29, 2016
You know I really had to struggle through the first hundreds of pages as they felt so tedious. However, now that I have finished the book, I really feel that this was one of the best reading experiences I've had this year. Finally Waltari managed to grow more mature out of his war-provoked childishness in writing Sinuhe the Egyptian and especially Mikael El-Hakim. This time he even bothered to use a bit different main characters as seen in the aforementioned books.
This is a historical novel at its best, his writing is philosophical and introduces a very unique main character, if were to compare the character to all the personalities that you usually find in novels by other authors. Thank you Mika, I shall bow my head towards Tampere, Finland in order to give my thanks for this amazing thought-provoking novel.
This is a historical novel at its best, his writing is philosophical and introduces a very unique main character, if were to compare the character to all the personalities that you usually find in novels by other authors. Thank you Mika, I shall bow my head towards Tampere, Finland in order to give my thanks for this amazing thought-provoking novel.
October 21, 2025
Ladies and gentlemen, the beginning of the Fall of the Roman Empire, the immortal film produced by Samuel Bronston , directed by Anthony Mann, and starring Stephen Boyd and Sophia Loren " As a Spanish poet says, falling does not take away the glory of having arrived" and the narrator, Gaius Metellus Livius, wonders at the beginning of the film about the fall of Rome following the theses of the historian Will Durant (who was a historical advisor on this blockbuster) is a topic that the Professor and I have asked ourselves on countless occasions Manuel Alfonseca he analyzing it from the perspective of Oswald SpenglerThe Decline of the West and Arnold J. Toynbee and I from the point of view of the historian and advisor to the film The Fall of the Roman Empire. You will be told that the decline of nations is influenced by several factors, and among them is when they stop believing in what made them great. I do not doubt that wars and exogenous factors such as epidemics or a large mortality rate influence it, just as generations are not all the same. But for me, the decline or the end of a civilization begins with the degradation of the customs of the people who formed it at the time of the fall. Therefore, my thesis would be the opposite of that of Edward Gibbon[ book:The History of the Decline and Fall of the Roman Empire|101580] for Gibbon . Both he and the socialist Charles Renouvier[ book:Uchronie : L'utopie Dans L'histoire . History of Civilization Européenne , Telle What is it? N'a Pas Été , Telle What is it? Aurait Pu Être|12822293] Christianity would have been the cause of the fall of Rome and, Byzantium or, the Roman Empire a serious error that lasted 1000 years of errors and mistakes. The truth is that it only lasted 100 years less than Rome even if we consider that the Eastern Roman Empire began with the refounding of Constantinople (year 330) the time of the Eastern Roman Empire increases considerably. There are some who consider Venice as the heir of Byzantium, although it could be of Aquileia the city destroyed by Attila. However Augustine of Hippo and his disciple Paulus Orosius refuted this theory to the pagans of his time among them Zosimus (the evidence shows that Rome was already precipitating this outcome from the military anarchy (235-284)) for my teacher Manuel Alfonseca and, as he defends in his novel El Sello De Eolo the zenith of Rome and its stage of maximum splendor would have concluded with the plague that suffered the Emperor Marcus Aurelius and, in this follows the dynamics of José Javier Esparza who considers that it was an epidemic that facilitated the Muslim conquest of the Goths and, which also collects my friend and, fellow Gothic historian Daniel Gómez Aragonés Gothic Queens: The Women Who Planted the Seed of SpainHistory of the Barbarian Peoples of EuropeHistory of the Visigoths. There won't be much talk about Rome, because a review will be dedicated to it, and a special video when a review of Rome Underground : The Hidden Side of the Empire by Paco Álvarez el Romano.
If you saw the video recorded with my boss, Don Alberto Balayla, on the Sin Vergüenza 2.0 channel , you will have noticed that I talked about my favorite books there. The seed of this video was a presentation I did with my English teacher, David, at the Official Language School in the Belén neighborhood. What I did with my uncle was increase the list from five to ten or eleven books and include some non-fiction ones. My idea when making this review or video was to write and critique my favorite books, and it was decided to start with my fifth favorite book, which I also mentioned with David. I am referring to the The Dark Angel by Mika Waltari currently the Pleasure of Reading considers Sinuhe the Egyptian as the best historical novel written in tough competition with the duology of I , Claudius / Claudius the God by Robert Graves (for me the Finnish writer's novel is more interesting because of the themes he deals with in his works), The Name of the Rose by Umberto Eco The Pillars of the Earth by Ken Follett. I don't have a very good opinion of the critics and culture vultures in my country, but I think that in the case of Mika Waltari was right. Mika Waltari was an author who, incomprehensibly, despite being a Nordic writer, did not win the Nobel Prize, even though on literary merits he deserved it more than anyone else. More than Sigrid Undset Pär Lagerkvist, Johannes V. Jensen to name the most readable authors. Despite the incomprehensible inbreeding, Mika Waltari didn't win the Nobel Prize because he was held back by far inferior writers. In my opinion, for a reason that has prevented other authors from winning it. Mika Waltari was successful and triumphant, and this is not forgiven by the envious members of the Nobel Academy. Apart from frequenting genres that are too plebeian, such as the historical novel, although they were also frequented by Sigrid Undset , Johannes V. Jensen, and Par Lagerkvist (in fact, the themes of this author are similar to those of the Finnish writer, but Mika Waltari writes and presents the themes of his novels better than the Swedish Nobel Prize winner). The detective novel only arrived in Spain translated as Dangerous Game , the original title of which is Komisario Palmun erehdys and, which has an air of the novels of SS . Van Dine without being as solemn, nor as pedantic as those of the American writer are easier to read. He also cultivated the literature of customs in fact his first novel was A stranger came to the farm ; Sequence ; The tree of dreams also has novels of the Finnish civil war that influenced him a lot. Apart from that Mika Waltari is a son of his time and of the literature that our northerner, the writer Ángel GanivetCartas finlandesa ; Hombres del norte brought us. I have detected in Mika Waltari a propensity for existentialism cultivated by authors such as Søren Kierkegaard or, August StrindbergArne GarborgGabriel Marcel our Miguel de UnamunoNikolai Berdiaev or, that is, existentialism. Mika himself Waltari studied theology, but had a crisis of faith and abandoned his theological studies. Therefore, his work will always be a conflict between faith and skepticism, and his literature will be permeated by belief and disbelief (agnosticism or atheism) (a novel that does not deal with religion is like a body without a soul), being one of the authors who showed the drama of postmodernism. His literature is marked by pessimism and fatalism, but he writes like an angel, just like his protagonist in this novel, Juan Angelos, called Jean Ange by the French and Giovanni Angelos by the Italians. This was reflected in his life since his drunken binges were well known. Mika Waltari also had a daughter Satu Waltari.
Although his best work is Sinuhe the Egyptian although be careful with others like The Queen of the Imperial Dance by Mika Waltari or, Queen for a Day or, novels like The Secret of the Kingdom The Roman the second especially recommended, but of all the novels read by Mika Waltari this was the author's favorite and mine too. Mika Waltari felt a fascination for the city of Istanbul and, he expressed it in several novels, this one, its prequel Nuori Johannes or, the second part of Mikael Karvajalka The Wanderer in this novel the second stage of the reign of Suleiman the Magnificent is discussed and, deals with the subject of apostasy that will also be dealt with Silence by [author :Shūsaku Endō|14164] or, El galeote de Algel by Bartolomé Bennassar, but the novel that turned me into a Byzantinophile was “ The Siege of Constantinople” and, turned me into a lover of lost causes. Much of my dislike for Islam is largely due to this episode in history that traumatized me forever and remained indelible in my memory. The wonderful novel “ Byzantium” by Stephen R. Lawhead also helped make me a Byzantinophile . The main character of “ Byzantium ,” Saint Aidan, had something in common with John Angelo, the protagonist of this novel, and that is that both will find death in Byzantium and, while Saint Aidan despairs and gets angry with God because his life is not taken when he believes it should be his, in the end, just like John Angelo, he ends up accepting his fate, although in the case of John Angelo it is more of an act of resignation) highly influenced by the inklings Charles Williams although JRR . Tolkien (it is very interesting to compare this novel with [ book:The Lord of the Rings|33] and see Juan Angelo and Ana Notaras as failed versions of Aragorn and Arwen Evenstar and, see What would have happened if Mines Tirith had fallen and, Frodo had failed in the destruction of the ring. Some critics have seen in the fall of Byzantium in 1453 the germ of JRR Tolkien's immortal novel. Lucas Notaras the Megaduke seems like an evil version of Elrond of Rivendell will put obstacles like Peter Jackson's Elrond and, will try to get me to embark to the West) did not have a very good opinion of his Arthurian torso and, his saga of Taliessin through Logres, The Region of the Summer Stars , and Arthurian Torso, also in this subject stood out and, the Inkling Gervase Mathew stood out. This led me to choose the subject of Byzantine Monographic Course with Professor Juan Signes Codoñer. I remember that this subject was chosen in the third year of my degree and, the fact that in Universal Medieval History only interesting, but brief snippets of Byzantine history were seen led me to choose this subject. I remember the day it was time to take Constantinople, I remember the cry of sadness I gave saying NO. I came to empathize so much with the Byzantines, that it hurt me for their fate and misfortune. My father has reproached me many times, with good reason, for taking sides, and empathizing with certain historical figures. I remember that when Caesar Borgia allegedly murdered his brother, my father reproached me that it seemed that the brother of the Duke of Gandía was me.
(continues)
If you saw the video recorded with my boss, Don Alberto Balayla, on the Sin Vergüenza 2.0 channel , you will have noticed that I talked about my favorite books there. The seed of this video was a presentation I did with my English teacher, David, at the Official Language School in the Belén neighborhood. What I did with my uncle was increase the list from five to ten or eleven books and include some non-fiction ones. My idea when making this review or video was to write and critique my favorite books, and it was decided to start with my fifth favorite book, which I also mentioned with David. I am referring to the The Dark Angel by Mika Waltari currently the Pleasure of Reading considers Sinuhe the Egyptian as the best historical novel written in tough competition with the duology of I , Claudius / Claudius the God by Robert Graves (for me the Finnish writer's novel is more interesting because of the themes he deals with in his works), The Name of the Rose by Umberto Eco The Pillars of the Earth by Ken Follett. I don't have a very good opinion of the critics and culture vultures in my country, but I think that in the case of Mika Waltari was right. Mika Waltari was an author who, incomprehensibly, despite being a Nordic writer, did not win the Nobel Prize, even though on literary merits he deserved it more than anyone else. More than Sigrid Undset Pär Lagerkvist, Johannes V. Jensen to name the most readable authors. Despite the incomprehensible inbreeding, Mika Waltari didn't win the Nobel Prize because he was held back by far inferior writers. In my opinion, for a reason that has prevented other authors from winning it. Mika Waltari was successful and triumphant, and this is not forgiven by the envious members of the Nobel Academy. Apart from frequenting genres that are too plebeian, such as the historical novel, although they were also frequented by Sigrid Undset , Johannes V. Jensen, and Par Lagerkvist (in fact, the themes of this author are similar to those of the Finnish writer, but Mika Waltari writes and presents the themes of his novels better than the Swedish Nobel Prize winner). The detective novel only arrived in Spain translated as Dangerous Game , the original title of which is Komisario Palmun erehdys and, which has an air of the novels of SS . Van Dine without being as solemn, nor as pedantic as those of the American writer are easier to read. He also cultivated the literature of customs in fact his first novel was A stranger came to the farm ; Sequence ; The tree of dreams also has novels of the Finnish civil war that influenced him a lot. Apart from that Mika Waltari is a son of his time and of the literature that our northerner, the writer Ángel GanivetCartas finlandesa ; Hombres del norte brought us. I have detected in Mika Waltari a propensity for existentialism cultivated by authors such as Søren Kierkegaard or, August StrindbergArne GarborgGabriel Marcel our Miguel de UnamunoNikolai Berdiaev or, that is, existentialism. Mika himself Waltari studied theology, but had a crisis of faith and abandoned his theological studies. Therefore, his work will always be a conflict between faith and skepticism, and his literature will be permeated by belief and disbelief (agnosticism or atheism) (a novel that does not deal with religion is like a body without a soul), being one of the authors who showed the drama of postmodernism. His literature is marked by pessimism and fatalism, but he writes like an angel, just like his protagonist in this novel, Juan Angelos, called Jean Ange by the French and Giovanni Angelos by the Italians. This was reflected in his life since his drunken binges were well known. Mika Waltari also had a daughter Satu Waltari.
Although his best work is Sinuhe the Egyptian although be careful with others like The Queen of the Imperial Dance by Mika Waltari or, Queen for a Day or, novels like The Secret of the Kingdom The Roman the second especially recommended, but of all the novels read by Mika Waltari this was the author's favorite and mine too. Mika Waltari felt a fascination for the city of Istanbul and, he expressed it in several novels, this one, its prequel Nuori Johannes or, the second part of Mikael Karvajalka The Wanderer in this novel the second stage of the reign of Suleiman the Magnificent is discussed and, deals with the subject of apostasy that will also be dealt with Silence by [author :Shūsaku Endō|14164] or, El galeote de Algel by Bartolomé Bennassar, but the novel that turned me into a Byzantinophile was “ The Siege of Constantinople” and, turned me into a lover of lost causes. Much of my dislike for Islam is largely due to this episode in history that traumatized me forever and remained indelible in my memory. The wonderful novel “ Byzantium” by Stephen R. Lawhead also helped make me a Byzantinophile . The main character of “ Byzantium ,” Saint Aidan, had something in common with John Angelo, the protagonist of this novel, and that is that both will find death in Byzantium and, while Saint Aidan despairs and gets angry with God because his life is not taken when he believes it should be his, in the end, just like John Angelo, he ends up accepting his fate, although in the case of John Angelo it is more of an act of resignation) highly influenced by the inklings Charles Williams although JRR . Tolkien (it is very interesting to compare this novel with [ book:The Lord of the Rings|33] and see Juan Angelo and Ana Notaras as failed versions of Aragorn and Arwen Evenstar and, see What would have happened if Mines Tirith had fallen and, Frodo had failed in the destruction of the ring. Some critics have seen in the fall of Byzantium in 1453 the germ of JRR Tolkien's immortal novel. Lucas Notaras the Megaduke seems like an evil version of Elrond of Rivendell will put obstacles like Peter Jackson's Elrond and, will try to get me to embark to the West) did not have a very good opinion of his Arthurian torso and, his saga of Taliessin through Logres, The Region of the Summer Stars , and Arthurian Torso, also in this subject stood out and, the Inkling Gervase Mathew stood out. This led me to choose the subject of Byzantine Monographic Course with Professor Juan Signes Codoñer. I remember that this subject was chosen in the third year of my degree and, the fact that in Universal Medieval History only interesting, but brief snippets of Byzantine history were seen led me to choose this subject. I remember the day it was time to take Constantinople, I remember the cry of sadness I gave saying NO. I came to empathize so much with the Byzantines, that it hurt me for their fate and misfortune. My father has reproached me many times, with good reason, for taking sides, and empathizing with certain historical figures. I remember that when Caesar Borgia allegedly murdered his brother, my father reproached me that it seemed that the brother of the Duke of Gandía was me.
(continues)
December 28, 2023
An excellent book about the fall of Constantinople which is not limited to the description of the war events but goes deeper into the feelings of the people who lived this world-historical event, thus getting closer to the heart of what was really happening. Leaving aside ideas of unity, it presents a divided city where conflicting ideas prevailed about the relationship with the West and the reaction to the almost certain Ottoman dominance. Somewhere within there is also love which seems capable of giving a sense of purpose but even this cannot help but get involved in political games. The author describes all this to us in a particularly beautiful and intense way, balancing between sentimentality and cynicism, giving us a complete experience.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο για την άλωση της κωνσταντινούπολης το οποίο δεν περιορίζεται στην περιγραφή των πολεμικών γεγονότων αλλά εμβαθύνει περισσότερο στα συναισθήματα των ανθρώπων που ζούσαν αυτό το κοσμοιστορικό γεγονός, φτάνοντας έτσι περισσότερο κοντά στην καρδιά αυτού που πραγματικά συνέβαινε. Αφήνοντας στην άκρη τις ιδέες περί ενότητας παρουσιάζει μία πόλη διχασμένη όπου επικρατούσαν αντικρουόμενες ιδέες για τη σχέση με τη δύση και την αντίδραση απέναντι στην σχεδόν σίγουρη επικράτηση των οθωμανών. Κάπου μέσα σε αυτά υπάρχει και ο έρωτας ο οποίος φαίνεται ικανός να δώσει μία αισθηση σκοπού αλλά ακόμα και αυτός δεν μπορεί να μην επλακεί στα πολιτικά παιχνίδια. Όλα αυτά μας τα περιγράφει ο συγγραφέας με έναν ιδιαίτερα όμορφο και έντονο τρόπο, ισορροπώντας ανάμεσα στο συναισθηματισμό και τον κυνισμό, δίνοντας μας μία ολοκληρωτική εμπειρία.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο για την άλωση της κωνσταντινούπολης το οποίο δεν περιορίζεται στην περιγραφή των πολεμικών γεγονότων αλλά εμβαθύνει περισσότερο στα συναισθήματα των ανθρώπων που ζούσαν αυτό το κοσμοιστορικό γεγονός, φτάνοντας έτσι περισσότερο κοντά στην καρδιά αυτού που πραγματικά συνέβαινε. Αφήνοντας στην άκρη τις ιδέες περί ενότητας παρουσιάζει μία πόλη διχασμένη όπου επικρατούσαν αντικρουόμενες ιδέες για τη σχέση με τη δύση και την αντίδραση απέναντι στην σχεδόν σίγουρη επικράτηση των οθωμανών. Κάπου μέσα σε αυτά υπάρχει και ο έρωτας ο οποίος φαίνεται ικανός να δώσει μία αισθηση σκοπού αλλά ακόμα και αυτός δεν μπορεί να μην επλακεί στα πολιτικά παιχνίδια. Όλα αυτά μας τα περιγράφει ο συγγραφέας με έναν ιδιαίτερα όμορφο και έντονο τρόπο, ισορροπώντας ανάμεσα στο συναισθηματισμό και τον κυνισμό, δίνοντας μας μία ολοκληρωτική εμπειρία.
November 15, 2020
Το πρώτο πράγμα που, για άλλη μια φορά, με εντυπωσιάζει στις επαφές μου με το έργο του Μίκα Βαλτάρι, είναι η έκταση της έρευνας που έγινε για την συγγραφή του μυθιστορήματος και η ιστορική ακρίβεια της παρουσίασης των γεγονότων που εντάσσονται στην αφήγηση. Ο συγγραφέας έχει πράγματι διεκπεραιώσει μια παραδειγματική έρευνα επάνω στην οποία στηρίζει την πλοκή και την εμφάνιση ιστορικών προσωπικοτήτων, τις οποίες αξιοποιεί με σεβασμό και παραχωρεί τις απαραίτητες σημειώσεις για την περίπτωση που, για διάφορους λόγους, ξεφεύγουν κάπως από το ακριβές ιστορικό περιβάλλον τους.
Η μοναδική τέτοια περίπτωση στο κείμενο είναι ο ίδιος ο Ιωάννης Άγγελος, ο ως επί το πλείστον αφηγητής. Για λόγους που αποκαλύπτονται αναλυτικά στις τελευταίες σελίδες και που αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας -γι' αυτό και δεν θα αναφερθούν εδώ-, η προσωπικότητα του αινιγματικού Ιωάννη Αγγέλου αποτελεί έναν μικρό, άκακο αναχρονισμό. Ο Μ. Βαλτάρι χειρίζεται τον κομψό του αυτό αναχρονισμό με επιδεξιότητα, τον εντάσσει όμορφα στο περιβάλλον και του δίνει αρκετή σημασία ώστε, κάποιος που δεν γνώριζε την ύπαρξή του ως προσωπικότητα, μαθαίνει κάτι καινούριο.
Το μυθιστόρημα ξεκινάει με τον Ιωάννη Άγγελο μπροστά από τα σκαλιά της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1453, πέντε περίπου μήνες πριν από την άλωση. Καθίσταται μάρτυρας της τολμηρής δήλωσης του μεγάλου δούκα Λουκά Νοταρά που διαλαλεί πως το τούρκικο σαρίκι είναι προτιμότερο από την παπική τιάρα, δείχνοντας έτσι την εναντίωσή του στην ένωση των δύο εκκλησιών, της ορθοδοξίας και του καθολικισμού, εν όψει της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ευελπιστούσε πως με την ένωση τα καθολικά κράτη θα βοηθούσαν στην άμυνα της Πόλης για την απώθηση της επίθεσης των Τούρκων που όλοι ήδη ανέμεναν από εβδομάδα σε εβδομάδα, προκαλώντας έτσι τις αντιδράσεις του λαού και τον διχασμό του. Ο Ιωάννης Άγγελος, μέσα στην αναμπουμπούλα που προκλήθηκε αμέσως μετά την λειτουργία και την επίσημη πλέον ανακοίνωση της ένωσης, γνωρίζει την νεαρή γυναίκα που θα τον συντροφεύσει, μ' αυτόν τον εγωιστικό, ιδιόρρυθμο τρόπο της, μέχρι το τέλος.
Έτσι ξεκινάει μια αναλυτική περιγραφή των τελευταίων μηνών της ζωής της ελληνικής Κωνσταντινούπολης, όπου ο Ιωάννης Άγγελος, λατινικής καταγωγής που όλοι θεωρούν κατάσκοπο του σουλτάνου Μωάμεθ του Πορθητή, προσπαθεί να δαμάσει την αγάπη του για την κόρη του Λουκά Νοταρά. Η Άννα είναι εκρηκτική, υπερβολική και καχύποπτη, όμως αθεράπευτα ερωτευμένη με τον Ιωάννη Άγγελο που, παρά τα αρνητικά της, την ερωτεύεται κι εκείνος παράφορα. Η απέλπιδα αγάπη τους είναι το κεντρικό σημείο της πλοκής, καθώς δοκιμάζεται, σπάει και ενώνεται ξανά υπό το φως των τελευταίων παλμών της Κωνσταντινούπολης.
Ο Ιωάννης Άγγελος, αν και Λατίνος, είναι αποφασισμένος να πεθάνει στα τείχη της Πόλης μετά την πρώτη του συνάντηση με τον Θάνατο, που του αποκαλύφθηκε στην μάχη της Βάρνας ως ένα ομοίωμα του εαυτού του και του μήνυσε πως θα συναντηθούν ξανά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Σε μια απόπειρα να επισφραγίσει την συνάντησή του με τον Θάνατο πείθει τον Ιουστινιάνη, πρωτοστράτορα του αυτοκρατορικού πεζικού με τους Γενοβέζους πολεμιστές του, να του εξασφαλίσει μια θέση στη στρατιά του, κι εκείνος, μετά από σκέψη, επιτρέπει στον Ιωάννη Άγγελο να εξαγοράσει ένα πόστο ανάμεσα στους άντρες του.
Μ' αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης παρακολουθεί την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τις 6 Απριλίου έως τις 29 Μαΐου του 1453, με γλαφυρές λεπτομέρειες που ξεπηδούν απευθείας από ακαδημαϊκές πηγές και σωζόμενα χειρόγραφα. Ο Ιωάννης Άγγελος περιγράφει με φρίκη και σεβασμό τις συμφορές που έπληξαν την Πόλη, τις τεχνολογίες και τις στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν, τους ανθρώπους που γνώρισε και όλα όσα είδε κι ένιωσε, σε μια συγκινητική αφήγηση που ολοκληρώνεται στις 30 Μαΐου του 1453· μία μόλις μέρα μετά την άλωση.
Ο Μίκα Βαλτάρι καταφέρνει για άλλη μια φορά να δώσει την ιστορία αληθινά και τακτοποιημένα μέσα από το πρίσμα της λογοτεχνίας, διατηρώντας το ενδιαφέρον αμείωτο και την αγωνία σταθερή μέχρι και την τελευταία σελίδα. Τα αισθήματα της απόγνωσης και της ελπίδας δίνονται με ένταση και περνούν αβίαστα στον αναγνώστη, και τον κάνουν να ελπίζει και να αγωνιά μαζί με τους χαρακτήρες που, γραμμένοι με σεβασμό και συμπάθεια, φαντάζουν απτοί και αληθινοί. Η γλώσσα είναι άψογη, λιτή και πλούσια ταυτόχρονα, με ολοζώντανες εικόνες και ισορροπημένες περιγραφές που γειώνουν και ταξιδεύουν. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται και δικαιολογούνται, και το γλυκόπικρο τέλος είναι ακριβώς αυτό που κανείς περιμένει αλλά και που δεν περιμένει μαζί.
Εν πολλοίς, νομίζω πως ο Μαύρος Άγγελος είναι ένα μυθιστόρημα που θα αρέσει περισσότερο στους λάτρεις της ιστορίας και των αισθηματικών μυθιστορημάτων, έχοντας όμως να προσφέρει πολλά και στους αναγνώστες οποιουδήποτε άλλου είδους. Σημειώνω πως κι εδώ θα μου άρεσε να είχα μια λίστα με ενδεικτική βιβλιογραφία στο τέλος.
Η μοναδική τέτοια περίπτωση στο κείμενο είναι ο ίδιος ο Ιωάννης Άγγελος, ο ως επί το πλείστον αφηγητής. Για λόγους που αποκαλύπτονται αναλυτικά στις τελευταίες σελίδες και που αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ιστορίας -γι' αυτό και δεν θα αναφερθούν εδώ-, η προσωπικότητα του αινιγματικού Ιωάννη Αγγέλου αποτελεί έναν μικρό, άκακο αναχρονισμό. Ο Μ. Βαλτάρι χειρίζεται τον κομψό του αυτό αναχρονισμό με επιδεξιότητα, τον εντάσσει όμορφα στο περιβάλλον και του δίνει αρκετή σημασία ώστε, κάποιος που δεν γνώριζε την ύπαρξή του ως προσωπικότητα, μαθαίνει κάτι καινούριο.
Το μυθιστόρημα ξεκινάει με τον Ιωάννη Άγγελο μπροστά από τα σκαλιά της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1453, πέντε περίπου μήνες πριν από την άλωση. Καθίσταται μάρτυρας της τολμηρής δήλωσης του μεγάλου δούκα Λουκά Νοταρά που διαλαλεί πως το τούρκικο σαρίκι είναι προτιμότερο από την παπική τιάρα, δείχνοντας έτσι την εναντίωσή του στην ένωση των δύο εκκλησιών, της ορθοδοξίας και του καθολικισμού, εν όψει της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ευελπιστούσε πως με την ένωση τα καθολικά κράτη θα βοηθούσαν στην άμυνα της Πόλης για την απώθηση της επίθεσης των Τούρκων που όλοι ήδη ανέμεναν από εβδομάδα σε εβδομάδα, προκαλώντας έτσι τις αντιδράσεις του λαού και τον διχασμό του. Ο Ιωάννης Άγγελος, μέσα στην αναμπουμπούλα που προκλήθηκε αμέσως μετά την λειτουργία και την επίσημη πλέον ανακοίνωση της ένωσης, γνωρίζει την νεαρή γυναίκα που θα τον συντροφεύσει, μ' αυτόν τον εγωιστικό, ιδιόρρυθμο τρόπο της, μέχρι το τέλος.
Έτσι ξεκινάει μια αναλυτική περιγραφή των τελευταίων μηνών της ζωής της ελληνικής Κωνσταντινούπολης, όπου ο Ιωάννης Άγγελος, λατινικής καταγωγής που όλοι θεωρούν κατάσκοπο του σουλτάνου Μωάμεθ του Πορθητή, προσπαθεί να δαμάσει την αγάπη του για την κόρη του Λουκά Νοταρά. Η Άννα είναι εκρηκτική, υπερβολική και καχύποπτη, όμως αθεράπευτα ερωτευμένη με τον Ιωάννη Άγγελο που, παρά τα αρνητικά της, την ερωτεύεται κι εκείνος παράφορα. Η απέλπιδα αγάπη τους είναι το κεντρικό σημείο της πλοκής, καθώς δοκιμάζεται, σπάει και ενώνεται ξανά υπό το φως των τελευταίων παλμών της Κωνσταντινούπολης.
Ο Ιωάννης Άγγελος, αν και Λατίνος, είναι αποφασισμένος να πεθάνει στα τείχη της Πόλης μετά την πρώτη του συνάντηση με τον Θάνατο, που του αποκαλύφθηκε στην μάχη της Βάρνας ως ένα ομοίωμα του εαυτού του και του μήνυσε πως θα συναντηθούν ξανά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού. Σε μια απόπειρα να επισφραγίσει την συνάντησή του με τον Θάνατο πείθει τον Ιουστινιάνη, πρωτοστράτορα του αυτοκρατορικού πεζικού με τους Γενοβέζους πολεμιστές του, να του εξασφαλίσει μια θέση στη στρατιά του, κι εκείνος, μετά από σκέψη, επιτρέπει στον Ιωάννη Άγγελο να εξαγοράσει ένα πόστο ανάμεσα στους άντρες του.
Μ' αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης παρακολουθεί την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τις 6 Απριλίου έως τις 29 Μαΐου του 1453, με γλαφυρές λεπτομέρειες που ξεπηδούν απευθείας από ακαδημαϊκές πηγές και σωζόμενα χειρόγραφα. Ο Ιωάννης Άγγελος περιγράφει με φρίκη και σεβασμό τις συμφορές που έπληξαν την Πόλη, τις τεχνολογίες και τις στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν, τους ανθρώπους που γνώρισε και όλα όσα είδε κι ένιωσε, σε μια συγκινητική αφήγηση που ολοκληρώνεται στις 30 Μαΐου του 1453· μία μόλις μέρα μετά την άλωση.
Ο Μίκα Βαλτάρι καταφέρνει για άλλη μια φορά να δώσει την ιστορία αληθινά και τακτοποιημένα μέσα από το πρίσμα της λογοτεχνίας, διατηρώντας το ενδιαφέρον αμείωτο και την αγωνία σταθερή μέχρι και την τελευταία σελίδα. Τα αισθήματα της απόγνωσης και της ελπίδας δίνονται με ένταση και περνούν αβίαστα στον αναγνώστη, και τον κάνουν να ελπίζει και να αγωνιά μαζί με τους χαρακτήρες που, γραμμένοι με σεβασμό και συμπάθεια, φαντάζουν απτοί και αληθινοί. Η γλώσσα είναι άψογη, λιτή και πλούσια ταυτόχρονα, με ολοζώντανες εικόνες και ισορροπημένες περιγραφές που γειώνουν και ταξιδεύουν. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται και δικαιολογούνται, και το γλυκόπικρο τέλος είναι ακριβώς αυτό που κανείς περιμένει αλλά και που δεν περιμένει μαζί.
Εν πολλοίς, νομίζω πως ο Μαύρος Άγγελος είναι ένα μυθιστόρημα που θα αρέσει περισσότερο στους λάτρεις της ιστορίας και των αισθηματικών μυθιστορημάτων, έχοντας όμως να προσφέρει πολλά και στους αναγνώστες οποιουδήποτε άλλου είδους. Σημειώνω πως κι εδώ θα μου άρεσε να είχα μια λίστα με ενδεικτική βιβλιογραφία στο τέλος.
January 16, 2015
در اين كتاب در كنار سقوط شهر،سقوط مردي را مي بينيم كه خود را كاملا پخته و مردي كامل مي داند .اين جملات شخصيت وي را مي شناساند
من مردي چهل ساله هستم و قبل از اين ديدار فكر مي كردم كه مرحله جواني من گذشته و وارد دوره كهولت شده ام و ديگر هيچ چيز مرا متزلزل نخواهد كرد و من مردي هستم كه حوادث دشوار بر من گذشته و آزمايش هاي زياد تحصيل كرده ام و به دفعات خود را در كام مرگ ديدم و نجات يافتم و چند مرتبه خداوند با من صحبت كرد يعني كلام او را با گوش باطني شنيدم و چند مرتبه فرشتگان آسماني خود را به من نشان دادند...
وي در اين سن عاشق بانويي زيبا مي شود و صدايي غيبي اورا از بودن با وي نهي ميكنند.ولي علاقه عجيبي به اين بانو احساس مي كندو نمي تواند از وي كناره بگيرد
(( گر قضا آيد طبيب نادان شود))
علت شروع جنگ، نظاميان قسطنطنيه بودند كه به چند روستاي دولت عثماني حمله كردند و حتي پيرمردان و پيرزنان را به بردگي گرفتند.مورخان زيادي مبدا آغاز رنسانس را از سقوط قسطنطنيه مي دانند
چگونگي جنگ و فتح و علم جنگي آن زمان به خوبي در كتاب توضيح داده شده و حاوي نكات زيباي جنگي مي باشد
من مردي چهل ساله هستم و قبل از اين ديدار فكر مي كردم كه مرحله جواني من گذشته و وارد دوره كهولت شده ام و ديگر هيچ چيز مرا متزلزل نخواهد كرد و من مردي هستم كه حوادث دشوار بر من گذشته و آزمايش هاي زياد تحصيل كرده ام و به دفعات خود را در كام مرگ ديدم و نجات يافتم و چند مرتبه خداوند با من صحبت كرد يعني كلام او را با گوش باطني شنيدم و چند مرتبه فرشتگان آسماني خود را به من نشان دادند...
وي در اين سن عاشق بانويي زيبا مي شود و صدايي غيبي اورا از بودن با وي نهي ميكنند.ولي علاقه عجيبي به اين بانو احساس مي كندو نمي تواند از وي كناره بگيرد
(( گر قضا آيد طبيب نادان شود))
علت شروع جنگ، نظاميان قسطنطنيه بودند كه به چند روستاي دولت عثماني حمله كردند و حتي پيرمردان و پيرزنان را به بردگي گرفتند.مورخان زيادي مبدا آغاز رنسانس را از سقوط قسطنطنيه مي دانند
چگونگي جنگ و فتح و علم جنگي آن زمان به خوبي در كتاب توضيح داده شده و حاوي نكات زيباي جنگي مي باشد
October 16, 2012
I don't think its as good as some of his earlier books, but... to my opinion it gives an excellent picture of the absolutely weird network of the different intersecting interests during Constantinople's last christian days (intersecting among the emperor, his prime minister, the muslims, the Genovese and the rest western soldiers etc etc.)
This is the reason I consider it a very useful book for anyone interested to understand what really happend in Constantinople back in 1453.
This is the reason I consider it a very useful book for anyone interested to understand what really happend in Constantinople back in 1453.
April 22, 2021
Otra gran novela histórica del maestro Mika Waltari. Un texto genial, que relata el sitio y la caída de Constantinopla, la capital y última ciudad del Imperio Bizantino, a manos de los turcos otomanos. Se describe en detalle el asedio, las batallas, las internas políticas y los conflictos religiosos. Absolutamente recomendable si te gusta la novela histórica.
March 31, 2022
Po dočtení Pádu Cařihradu mám podobné pocity, jaké jsem měl v patnácti letech po přečtení Quo Vadis: nadšení, stísněnost, vědomí lidské krutosti, malosti a zároveň uvědomění uzavřenosti lidského světa, ze kterého vystupují snad jen láska a nesmyslná krutost jako ne- či nad-lidské schopnosti.
Pád Cařihradu je historický román v nejlepším slova smyslu. Vypráví příběh člověka a jeho lásky v neustále se zhoršující situaci Cařihradu při obléhání Osmany v roce 1453. Člověka, který mnohé poznal, mnohé zažil, ale nyní poprvé poznává opravdovou lásku - bláznivou, rozhněvanou, odpouštějící, nechápanou i vášnivou.
Příběh o tom, jak dva lidé nacházejí lásku v dobývaném městě, zní jako ideální podklad pro rozehrání laciného románu plného levných klišé, romantického patosu a prvoplánové krvavosti. Waltari ale nesklouzává k ničemu z toho. Místo toho do románu věrně vnáší nejen dobové reálie 15. století, ale také teologické otázky, které tehdy točily kormidlem světa, a prostupuje ho poetickým jazykem a filosofickou hloubkou.
Bylo zvláštní číst tento román v aktuálním kontextu války na Ukrajině. Právě kvůli (nechce se mi říkat "díky", ač by se to zde hodilo) němu vnímá čtenář daleko živěji pocity a dojmy, které obránci města prožívají: nevěřícnost, že by se něco takového jako válka a utrpení mohlo opravdu stát; vracející se naděje na nečekané vítězství; pomalu se plížící zoufalství; krutá realita utrpení a hrůzy; nevěřícné zastavení se nad nesmyslností a neuvěřitelností lidské krutosti. To vše Waltari kreslí, aniž by to musel pojménovávat. Pocity prosakují skrze postavy a stránky a klišé, které říká, že lidé procházející se po zablácených ulicích východního města před necelými 600 lety byli úplně stejní jako my dnes, se pro čtenáře stává prožitou realitou.
Pád Cařihradu je historický román v nejlepším slova smyslu. Vypráví příběh člověka a jeho lásky v neustále se zhoršující situaci Cařihradu při obléhání Osmany v roce 1453. Člověka, který mnohé poznal, mnohé zažil, ale nyní poprvé poznává opravdovou lásku - bláznivou, rozhněvanou, odpouštějící, nechápanou i vášnivou.
Příběh o tom, jak dva lidé nacházejí lásku v dobývaném městě, zní jako ideální podklad pro rozehrání laciného románu plného levných klišé, romantického patosu a prvoplánové krvavosti. Waltari ale nesklouzává k ničemu z toho. Místo toho do románu věrně vnáší nejen dobové reálie 15. století, ale také teologické otázky, které tehdy točily kormidlem světa, a prostupuje ho poetickým jazykem a filosofickou hloubkou.
Bylo zvláštní číst tento román v aktuálním kontextu války na Ukrajině. Právě kvůli (nechce se mi říkat "díky", ač by se to zde hodilo) němu vnímá čtenář daleko živěji pocity a dojmy, které obránci města prožívají: nevěřícnost, že by se něco takového jako válka a utrpení mohlo opravdu stát; vracející se naděje na nečekané vítězství; pomalu se plížící zoufalství; krutá realita utrpení a hrůzy; nevěřícné zastavení se nad nesmyslností a neuvěřitelností lidské krutosti. To vše Waltari kreslí, aniž by to musel pojménovávat. Pocity prosakují skrze postavy a stránky a klišé, které říká, že lidé procházející se po zablácených ulicích východního města před necelými 600 lety byli úplně stejní jako my dnes, se pro čtenáře stává prožitou realitou.
May 30, 2021
„Ši knyga - daugiau nei romanas, žlungantis Konstantinopolis - daugiau nei praeities miestas“, - rašė suomių spauda, pasirodžius M. Waltari romanui „Mirties angelas“. Belieka tik pritarti 🙂 Ir vieno geriausių istorinių romanų pasaulyje titulas tinka šiai knygai.
Sutapimas - knygą baigiau skaityti gegužės 29 d. - praėjus lygiai 568 metams nuo sultono Mechmedo įžengimo į Kontantinopolį 🙂
Sutapimas - knygą baigiau skaityti gegužės 29 d. - praėjus lygiai 568 metams nuo sultono Mechmedo įžengimo į Kontantinopolį 🙂
June 2, 2013
An interesting historical novel that was unfortunately burdened with a toilsome romance. Well researched, though obviously tainted by a heavy reliance on Barbaro's chronicle, Waltari maintains his context and continuity well and, with one really exceptional case, does not step beyond the bounds of historical plausibility. His knowledge of various figures is impressive though I remain doubtful of many of his characterizations, the motivations he provides for people in his world make sense given his parameters. In general it was an interesting work, that hobbled by lengthily and ultimately pointless triads and tangents and leaves readers with a feeling of anti-climax that is only worsened by the, in my opinion, unfulfilling and contrary ending.
November 18, 2012
Written as a journal in the first person of a French mercenary soldier, Jean Ange [John Angelos], this was a vivid retelling of the Fall of Constantinople in 1453 -- preparation for the Siege, the Siege itself, and the aftermath. To my mind, the love interest took up too much of the story. This was all in all a fascinating glimpse into an often-neglected piece of history.
June 9, 2016
Moni on kehunut tätä Waltarin teosta monilla ylisanoilla, mutta minä en tykännyt ihan niin paljon kuin edellisistä, mitä olen kuunnellut. Keskittyminen herpaantui vähän väliä, vaikka sinänsä ihan mielenkiintoinen asetelma.
October 28, 2025
"Εσύ διαβάτη, που θα περάσεις κάποτε από τα ερείπια αυτού του τείχους, να ξέρεις πως μέσα από τα κίτρινα λουλούδια και τη σκόνη θα σε κοιτάζουν βαθιά και λυπημένα τα μάτια των τελευταίων Ελλήνων".
Ιωάννης Άγγελος. Ένας μυστηριώδης ξένος εξιστορεί, μέσω του προσωπικού του ημερολογίου, τη ζωή του στην Κωνσταντινούπολη πριν και μετά το γεγονός που την άλλαξε μια για πάντα και που μας στέλνει κύματα ρίγους ακόμα και σήμερα. Η αφήγηση δεν έχει κινηματογραφικά στοιχεία ή την εθιστική πλοκή που σε καθηλώνει. Έχει όμως βάθος. Ως αναγνώστης ένιωθα το βάρος του επικείμενου ολέθρου να μεγαλώνει, με τον αφηγητή να μου μεταδίδει τη σύγχυση, την απόγνωση, τις ψυχολογικές μεταπτώσεις και ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων, που αντανακλούσε τόσο την ενδοσκόπηση που κάνει σε όλη την έκταση του βιβλίου όσο και την αλληλεπίδραση με άλλους χαρακτήρες (οι περισσότεροι ιστορικά πρόσωπα) και βέβαια με την Άννα Νοταρά, τον κεραυνοβόλο (και κυρίως) εκρηκτικό τους έρωτα. Η υπαρξιακή αναζήτηση του ήρωα μέσα σε ένα κόσμο που σβήνει, με τη λυρική γλώσσα του συγγραφέα (μου έχει μείνει η φράση "άνοιξαν οι τάφοι της καρδιάς μου") δίνουν το απαραίτητο βάρος μπροστά στο κοσμοϊστορικό γεγονός του τέλους ενός κόσμου. Η ιστορία δεν αλλοιώνεται χάριν της μυθοπλασίας και σε καμία περίπτωση δεν εξιδανικεύονται (ούτε δαιμονοποιούνται) πρόσωπα και καταστάσεις. Η απόδοση της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα (μέσω διαφορετικών και αντικρουόμενων χαρακτήρων) και της ορθοδοξίας από τον (Φινλανδό!) Βάλταρι δίνει σε εμάς τους Έλληνες, ένα επιπλέον λόγο να εκτιμήσουμε το βιβλίο, που κακά τα ψέματα μας αφορά όλους μέσα σε ένα 21ο αιώνα όλο και πιο αναθεωρητικό, ανασφαλή και στον οποίο δυσκολευόμαστε ως προς τους κοινούς στόχους και τη σύμπνοια.
Συνοψίζω τον "Ιωάννη Άγγελο" ως ένα ανάγνωσμα πικρό, σκοτεινό, διαφωτιστικό, στοχαστικό, σπαρακτικό και με απόλυτο σεβασμό προς αυτούς και με αυτά με τα οποία καταπιάνεται. Ένα φοβερό ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο μέρες μετά την ολοκλήρωση του συνεχίζω να σκέφτομαι. Ένα ανάγνωσμα στο οποίο θα επιστρέψω και στο οποίο βρήκα την τέλεια αφορμή και έμπνευση για να αναζητήσω και να μάθω περισσότερα για μια κομβική εποχή της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας.
Καταλήγω στη μέγιστη βαθμολογία (που από κάποιο σημείο και μετά ανέβαινε συνέχεια)
Ιωάννης Άγγελος. Ένας μυστηριώδης ξένος εξιστορεί, μέσω του προσωπικού του ημερολογίου, τη ζωή του στην Κωνσταντινούπολη πριν και μετά το γεγονός που την άλλαξε μια για πάντα και που μας στέλνει κύματα ρίγους ακόμα και σήμερα. Η αφήγηση δεν έχει κινηματογραφικά στοιχεία ή την εθιστική πλοκή που σε καθηλώνει. Έχει όμως βάθος. Ως αναγνώστης ένιωθα το βάρος του επικείμενου ολέθρου να μεγαλώνει, με τον αφηγητή να μου μεταδίδει τη σύγχυση, την απόγνωση, τις ψυχολογικές μεταπτώσεις και ένα μεγάλο εύρος συναισθημάτων, που αντανακλούσε τόσο την ενδοσκόπηση που κάνει σε όλη την έκταση του βιβλίου όσο και την αλληλεπίδραση με άλλους χαρακτήρες (οι περισσότεροι ιστορικά πρόσωπα) και βέβαια με την Άννα Νοταρά, τον κεραυνοβόλο (και κυρίως) εκρηκτικό τους έρωτα. Η υπαρξιακή αναζήτηση του ήρωα μέσα σε ένα κόσμο που σβήνει, με τη λυρική γλώσσα του συγγραφέα (μου έχει μείνει η φράση "άνοιξαν οι τάφοι της καρδιάς μου") δίνουν το απαραίτητο βάρος μπροστά στο κοσμοϊστορικό γεγονός του τέλους ενός κόσμου. Η ιστορία δεν αλλοιώνεται χάριν της μυθοπλασίας και σε καμία περίπτωση δεν εξιδανικεύονται (ούτε δαιμονοποιούνται) πρόσωπα και καταστάσεις. Η απόδοση της ψυχοσύνθεσης του Έλληνα (μέσω διαφορετικών και αντικρουόμενων χαρακτήρων) και της ορθοδοξίας από τον (Φινλανδό!) Βάλταρι δίνει σε εμάς τους Έλληνες, ένα επιπλέον λόγο να εκτιμήσουμε το βιβλίο, που κακά τα ψέματα μας αφορά όλους μέσα σε ένα 21ο αιώνα όλο και πιο αναθεωρητικό, ανασφαλή και στον οποίο δυσκολευόμαστε ως προς τους κοινούς στόχους και τη σύμπνοια.
Συνοψίζω τον "Ιωάννη Άγγελο" ως ένα ανάγνωσμα πικρό, σκοτεινό, διαφωτιστικό, στοχαστικό, σπαρακτικό και με απόλυτο σεβασμό προς αυτούς και με αυτά με τα οποία καταπιάνεται. Ένα φοβερό ιστορικό μυθιστόρημα το οποίο μέρες μετά την ολοκλήρωση του συνεχίζω να σκέφτομαι. Ένα ανάγνωσμα στο οποίο θα επιστρέψω και στο οποίο βρήκα την τέλεια αφορμή και έμπνευση για να αναζητήσω και να μάθω περισσότερα για μια κομβική εποχή της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας.
Καταλήγω στη μέγιστη βαθμολογία (που από κάποιο σημείο και μετά ανέβαινε συνέχεια)
March 18, 2025
Gran novela histórica de uno de los más grandes acontecimientos de la historia, que sin duda marcó un cambio de época. Todo llega a su fin, incluso los imperios que pintan invencibles. Tal vez, vivamos historias similares en nuestra Europa, que cada día que pasa es más una sombra de aquello que fue. A luz de los hechos acaecidos en 1453 en Constantinopla, podemos afirmar que cuando un pueblo abandona sus creencias, está cavando su propia tumba y no tardará en sucumbir ante el enemigo que le acecha.
July 11, 2022
tremendo beef entre los latinos y los griegos
February 23, 2021
Στην πραγματικότητα είναι 3,5 ⭐ (και θα έπρεπε το Goodreads να έχει επιτέλους την επιλογή του μισού αστεριού και για εμάς τους περίεργους).
Το βιβλίο παρουσιάζει την κατάσταση -πολιτική, στρατιωτική, κοινωνική, συναισθηματική-που επικρατεί στην Κωνσταντινούπολη τους 6 μήνες πριν την Άλωση.
Παράλληλα, βλέπουμε μια ιστορία αγάπης που προσωπικά με παραξένεψε, όσον αφορά τις αντιδράσεις της ηρωίδας, καθώς ήταν εγωίστρια, αλλοπρόσαλλη και δεν ήξερε τι ήθελε (αυτό με κούρασε λιγάκι).
Τα ιστορικά γεγονότα αποτυπώνονται με τρόπο απλό και κατανοητό, όπως και τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο σε αυτά. Η αλήθεια είναι ότι σε κάνει να βλέπεις την Ιστορία από διαφορετική σκοπιά και αποτελεί τροφή για σκέψη.
Το αρνητικό κομμάτι ήταν ο άσκοπος βερμπαλισμός σε αρκετά σημεία που με κούρασε.
Βιβλιοπαρουσίαση στο https://youtu.be/k3qq6PxUPB4
Το βιβλίο παρουσιάζει την κατάσταση -πολιτική, στρατιωτική, κοινωνική, συναισθηματική-που επικρατεί στην Κωνσταντινούπολη τους 6 μήνες πριν την Άλωση.
Παράλληλα, βλέπουμε μια ιστορία αγάπης που προσωπικά με παραξένεψε, όσον αφορά τις αντιδράσεις της ηρωίδας, καθώς ήταν εγωίστρια, αλλοπρόσαλλη και δεν ήξερε τι ήθελε (αυτό με κούρασε λιγάκι).
Τα ιστορικά γεγονότα αποτυπώνονται με τρόπο απλό και κατανοητό, όπως και τα πρόσωπα που έπαιξαν ρόλο σε αυτά. Η αλήθεια είναι ότι σε κάνει να βλέπεις την Ιστορία από διαφορετική σκοπιά και αποτελεί τροφή για σκέψη.
Το αρνητικό κομμάτι ήταν ο άσκοπος βερμπαλισμός σε αρκετά σημεία που με κούρασε.
Βιβλιοπαρουσίαση στο https://youtu.be/k3qq6PxUPB4
October 30, 2019
Tarina sijoittuu 1400-luvun lopun Konstantinopoliin, jossa kaupunki on hyökkäyksen kohteena. Kirjassa seurataan Johannes Angeloksen seikkailuja ajan kuohuissa.
Kaikesta huokuu jälleen kerran hieno ajankuva, perehtyneisyys, historian- ja asiantuntemus. Paljon on tutkittu 1400-luvun aseita, varusteita, vaatteita, politiikkaa ja kulttuuria. Se on kannattanut, kirjailijan luoma maailma on uskottava.
Muuten tarina muistuttaa hieman liikaa Mikael Karvajalkaa ja Mikael Hakimia. Varsinkin naishenkilöt ovat kuin yhdestä puusta veistettyjä. He ovat aina ihastuttavia ja suunnattoman ärsyttäviä, oikullisia, kiukuttelevia, käsittämättömistä syistä nopeasti kimpaantuvia ja leppyviä, helposti loukkaantuvia, loputtoman kiinnostuneita itsestään ja omakuvastaan, turhamaisia, sekä täysin arvaamattomia ja mahdottomia tulkita. Silti heihin rakastutaan kerrasta ja lopullisesti, eikä minkäänlainen käytös tai ratkaisut vaikuta tähän kuolemattomaan rakkauteen.
Yhteen paikkaan keskittyvä tarina ei myöskään pitänyt otteessaan samalla lailla kuin Mikael Karvajalka ja Mikael Hakim. Odotin koko ajan, koska maan päällä kävelevän enkelin yliluonnolliset kyvyt tulisivat esiin. Monet hahmot olivat hyvin rakennettuja, mutta tarina ajautui paikoin pitkäveteiseksi mm. sotakuvausjaksoineen. Loppu oli hieman antikliimaksi ja tuli yllättäen. Loppusanat nostivat tunnelmaa, mutta silti olisin toivonut näinkin pitkän tarinan lopetukseen jotain hohdokkaampaa.
Johannes Angeloksen parissa silti viihtyi ihan hyvin.
Oheinen lainaus kuvaa hyvin uskontaistelujen järjettömyyttä:
"Kauhistavaa oli kuulla heidän kaikilla Euroopan kielillä huutavan Kristusta ja pyhää neitsyttä avukseen, turkkilaisten huutaessa Allahia ja profeettaa."
Kaikesta huokuu jälleen kerran hieno ajankuva, perehtyneisyys, historian- ja asiantuntemus. Paljon on tutkittu 1400-luvun aseita, varusteita, vaatteita, politiikkaa ja kulttuuria. Se on kannattanut, kirjailijan luoma maailma on uskottava.
Muuten tarina muistuttaa hieman liikaa Mikael Karvajalkaa ja Mikael Hakimia. Varsinkin naishenkilöt ovat kuin yhdestä puusta veistettyjä. He ovat aina ihastuttavia ja suunnattoman ärsyttäviä, oikullisia, kiukuttelevia, käsittämättömistä syistä nopeasti kimpaantuvia ja leppyviä, helposti loukkaantuvia, loputtoman kiinnostuneita itsestään ja omakuvastaan, turhamaisia, sekä täysin arvaamattomia ja mahdottomia tulkita. Silti heihin rakastutaan kerrasta ja lopullisesti, eikä minkäänlainen käytös tai ratkaisut vaikuta tähän kuolemattomaan rakkauteen.
Yhteen paikkaan keskittyvä tarina ei myöskään pitänyt otteessaan samalla lailla kuin Mikael Karvajalka ja Mikael Hakim. Odotin koko ajan, koska maan päällä kävelevän enkelin yliluonnolliset kyvyt tulisivat esiin. Monet hahmot olivat hyvin rakennettuja, mutta tarina ajautui paikoin pitkäveteiseksi mm. sotakuvausjaksoineen. Loppu oli hieman antikliimaksi ja tuli yllättäen. Loppusanat nostivat tunnelmaa, mutta silti olisin toivonut näinkin pitkän tarinan lopetukseen jotain hohdokkaampaa.
Johannes Angeloksen parissa silti viihtyi ihan hyvin.
Oheinen lainaus kuvaa hyvin uskontaistelujen järjettömyyttä:
"Kauhistavaa oli kuulla heidän kaikilla Euroopan kielillä huutavan Kristusta ja pyhää neitsyttä avukseen, turkkilaisten huutaessa Allahia ja profeettaa."
February 21, 2017
Ihmisen matka elämän haasteiden läpi, etsien totuutta tästä elämästä ja tuonpuoleisesta.
Johannes-parka. Masentunut, elämän raiskaama muukalainen, joka pakoilee itseään yhtä paljon kuin muut ihmiset häntä lokeroivat. Ja taustalla kummittelee kaiken lisäksi vanhan aikakauden verinen loppu. Kyllä, tämä kirja on erittäin masentava ja katkera kielessään, mutta se opettaa silti hyvin paljon ihmisyydestä ja ihmisistä niiden pimeinä ja valoisempina hetkinä. Mitään lopullista ja pitkäkestoista opetusta tarina ei minulle tarjonnut, mutta eipä Johannes sellaista itsekään löytänyt poukkoillessaan uskomuksesta toiseen. Sirpaleita vain, filosofisesti kutkuttavia sirpaleita. Lopulta tärkeintä on vain elää hetkessä ja löytää hetken häilyvästä ajasta palanen onnea, sillä kaikki tulemme lopulta tomuna tarkkailemaan universumin kulkua.
Tai jotain sinne päin. Kirjan kuvaus sodasta oli erittäin graafista ja yksityiskohtaista, mikä oli itselleni varsin vakuuttavaa. Oli hienoa lukea pienen ihmisen osasta suurissa historian taisteluissa ja mikrotason menetyksistä sekä ongelmista. Lisäksi henkilöiden filosofiset ja teologiset pohdiskelut olivat uskomattoman rikastuttavaa luettavaa, kuten tämän arvion alun sekoilusta saattoi päätellä. Jos kirjassa joku tökki, niin se oli korkeintaan Waltarin turhan luettelomainen kirjoitustyyli, mutta tällaiset pikkudetaljit rokottivat tarinalta korkeintaan yhden tähden.
Kirja on kyynisen inhorealistinen, mutta silti tarjoaa toivoa ja kauneutta karunkin kurjuuden keskellä.
Johannes-parka. Masentunut, elämän raiskaama muukalainen, joka pakoilee itseään yhtä paljon kuin muut ihmiset häntä lokeroivat. Ja taustalla kummittelee kaiken lisäksi vanhan aikakauden verinen loppu. Kyllä, tämä kirja on erittäin masentava ja katkera kielessään, mutta se opettaa silti hyvin paljon ihmisyydestä ja ihmisistä niiden pimeinä ja valoisempina hetkinä. Mitään lopullista ja pitkäkestoista opetusta tarina ei minulle tarjonnut, mutta eipä Johannes sellaista itsekään löytänyt poukkoillessaan uskomuksesta toiseen. Sirpaleita vain, filosofisesti kutkuttavia sirpaleita. Lopulta tärkeintä on vain elää hetkessä ja löytää hetken häilyvästä ajasta palanen onnea, sillä kaikki tulemme lopulta tomuna tarkkailemaan universumin kulkua.
Tai jotain sinne päin. Kirjan kuvaus sodasta oli erittäin graafista ja yksityiskohtaista, mikä oli itselleni varsin vakuuttavaa. Oli hienoa lukea pienen ihmisen osasta suurissa historian taisteluissa ja mikrotason menetyksistä sekä ongelmista. Lisäksi henkilöiden filosofiset ja teologiset pohdiskelut olivat uskomattoman rikastuttavaa luettavaa, kuten tämän arvion alun sekoilusta saattoi päätellä. Jos kirjassa joku tökki, niin se oli korkeintaan Waltarin turhan luettelomainen kirjoitustyyli, mutta tällaiset pikkudetaljit rokottivat tarinalta korkeintaan yhden tähden.
Kirja on kyynisen inhorealistinen, mutta silti tarjoaa toivoa ja kauneutta karunkin kurjuuden keskellä.
Displaying 1 - 30 of 168 reviews