What do you think?
Rate this book
Disfraces terribles
En los años setenta, el prestigioso cuentista argentino Raúl de la Torre, residente en parís, saltó a la fama al publicar su primera novela. Su popularidad como novelista del boom creció con sus siguientes obras, su segundo e inesperado matrimonio y su implicación política. Todo ello lo coloca en el punto de mira de las crónicas de sociedad cuando decide descubrir públicamente su homosexualidad a cuando s conoce su suicidio de un pistoletazo. Muchos años después, el joven crítico francés Ariel Lenormand se embarca en la biografía del escritor entrevistando a quienes lo conocieron: su editor, sus amigos y, sobre todo, Amelia, su desconcertante y sofisticada primera esposa, compañera y apoyo del autor a lo largo de su vida.
- GenresRomanFictionCollections
446 pages, Hardcover
First published January 1, 2004
7 people are currently reading
262 people want to read
About the author
Elia Barceló
117 books315 followersElia Barceló (Alicante, 1957) es escritora y profesora de Literatura Hispánica y Escritura creativa en la Universidad de Innsbruck, Austria, donde vive desde 1981.
Con sus últimas novelas (El vuelo del Hipogrifo, El secreto del orfebre, Disfraces terribles en la editorial Lengua de Trapo y Corazón de Tango en 451 Editores, Las largas sombras en Ambar), traducidas o en proceso de traducción a una docena de idiomas (como el inglés, alemán, neerlandés, francés, italiano, noruego, sueco, danés), está obteniendo un considerable reconocimiento internacional, sobre todo en Alemania y Holanda. También ha publicado novelas para jóvenes, numerosos relatos y un ensayo sobre Julio Cortázar.
Con sus últimas novelas (El vuelo del Hipogrifo, El secreto del orfebre, Disfraces terribles en la editorial Lengua de Trapo y Corazón de Tango en 451 Editores, Las largas sombras en Ambar), traducidas o en proceso de traducción a una docena de idiomas (como el inglés, alemán, neerlandés, francés, italiano, noruego, sueco, danés), está obteniendo un considerable reconocimiento internacional, sobre todo en Alemania y Holanda. También ha publicado novelas para jóvenes, numerosos relatos y un ensayo sobre Julio Cortázar.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 40 reviews
October 18, 2021
Enganchada sin remisión desde la página 1 hasta el final.
August 5, 2021
Ariel🧑🏻🦱 pretende hacer la biografía del famoso escritor ya fallecido Raúl de la Torre👨🏻. Para ello empieza a entrevistar a su exmujer Amelia👩🏼 que sigue aún enamorada💘 del escritor✍🏻📝 a pesar de lo mal que lo paso cuando la dejo por otra y luego descubrió además que se enamoró de un hombre. También sabremos por su editor André🧔🏻♂️ como era como autor, y como también estaba enamorado de Raúl, e Yves👱🏼♂️ su actual pareja.
A través de la reconstrucción de la vida de Raúl, conoceremos misterios que son los que podemos encontrar en una novela policiaca🕵🏻♂️ pero además tendremos más cosas a través del pasado de los personajes, que harán que construyamos una imagen del autor llena de claroscuros, que la autora nos lo cuenta con los recuerdos, las actitudes y las conversaciones🗣 que es realmente vivir entre mentiras o medias verdades y las consecuencias que esto trae.
Descubriremos que Raúl De la Torre👨🏻 es un ser egoísta, egocéntrico, manipulador y casi malvado que sigue dominando las vidas de los que lo amaron diez años después de muerto⚰. Si queréis saber más cositas, la reseña completa está en nuestro blog.
A través de la reconstrucción de la vida de Raúl, conoceremos misterios que son los que podemos encontrar en una novela policiaca🕵🏻♂️ pero además tendremos más cosas a través del pasado de los personajes, que harán que construyamos una imagen del autor llena de claroscuros, que la autora nos lo cuenta con los recuerdos, las actitudes y las conversaciones🗣 que es realmente vivir entre mentiras o medias verdades y las consecuencias que esto trae.
Descubriremos que Raúl De la Torre👨🏻 es un ser egoísta, egocéntrico, manipulador y casi malvado que sigue dominando las vidas de los que lo amaron diez años después de muerto⚰. Si queréis saber más cositas, la reseña completa está en nuestro blog.
September 12, 2021
Wat een heerlijk boek, veel verrassende wendingen en hiermee interessant tot het eind.
September 15, 2023
SPOILERS!
Tja, er is erg veel over dit boek te zeggen. Er zijn teveel dingen mis om het een goed boek te noemen. Ik geef het 3 sterren omdat dat 'gemiddeld' aangeeft, maar dan ben ik nog mild. Hieronder wil ik toch een paar punten benoemen:
- Al vanaf het begin loopt het verhaal moeilijk, stroperig. Er gebeurt vrijwel niets en de auteur wil overduidelijk poëtisch overkomen maar is hier niet toe in staat.
Het lezen wordt bemoeilijkt door dit soort scènes (zelf bedacht):
"We gingen naar de bakker. In Venetië zijn we ook naar een winkel geweest. Toen leefde Eric nog. We zijn naar een restaurant gegaan. Ik bestelde twee croissants."
En dat ze dan bedoelt dat die twee croissants weer slaan op de bakker en niet op het restaurant in Venetië. Er is een moeilijk te volgen systeem van oorzaak en gevolg en dat kan ik deels wijten aan een slechte schrijfstijl.
Ik heb vele malen overwogen om te stoppen, maar was nog wel benieuwd naar het einde. Het bleef echter saai en langdradig en ze probeert het 'spannend' te houden door eens in de zoveel tijd een telefoonnummer vrij te geven of de hoofdpersoon een foto te laten vinden waar iemand op staat die Ari niet kent, maar het komt bij lange na niet in de buurt van een boek van Zafón, zoals wordt geadverteerd op de cover.
Of zinnen als: "Ari knikte, en terwijl Yves in de hal op Amelia wachtte, ging hij de woonkamer binnen." Wie ging nu de woonkamer binnen? Verhaaltechnisch gezien zou je denken Ari, maar grammaticaal gezien Yves. Uiteindelijk is de zin nutteloos, want de volgende zin staat iedereen in de woonkamer. Ook zoiets raars.
Wat vaak ook zo is, is dat het niet goed verhalend wordt verteld en dan bedoel ik dat het niet duidelijk is wat de personages aan het doen zijn en het daarmee lastig wordt om een beeld te vormen. Bijvoorbeeld: "We stonden bij de bakker en we maakten een wandeling" (wat doe je: staan of wandelen?) "Toen hadden we een gesprek." - dan zie je alinea's lang een gesprek, en dan ineens tussendoor: "We namen plaats op een bankje bij een boom." Ten eerste ben je allang vergeten wat de personages aan het doen waren, staan of wandelen of wat dan ook, en ten tweede: welke boom? Waar zijn ze dan? Ik kan me er geen voorstelling van maken en daarom zal de inhoud van de gesprekken ook niet blijven hangen - buiten het feit dat de gesprekken ook niet heel hoogstaand zijn.
Het tijdsbesef van deze auteur is ook niet correct. Ari krijgt 45 minuten met Aline Halbout om vragen te stellen. Hij stelt welgeteld 3 a 4 vragen, waarop zij kort antwoord geeft en dan is de tijd al ineens voorbij.
Dit gebeurt vaker. Ook als Ari met André en/of Yves aan het eten is: ze krijgen het eten, men spreekt 2 á 3 zinnen en het eten is plotseling op. Niet goed over nagedacht.
De stukjes schuingedrukte tekst die interviews moeten voorstellen met Raúl zijn alles behalve interessant en veelzeggend. Ze zeggen niets wat je niet al weet en voegen niets toe aan het verhaal, niet qua inhoud en niet qua diepgang.
Het verhaal laat dus erg lang op zich wachten. Vervolgens komt het idee van een Russische agente volledig uit de lucht vallen... Het gaat honderden bladzijden over het geheim van een homoseksuele man met niet veel wendingen in het verhaal en dan komt dat ineens. Ik bedoel: alles heeft ook echt te maken met het geheim van homoseksueel zijn, en na honderden bladzijden ben je daar weleens klaar mee. Het is duidelijk, zeg maar, ik weet het nu wel. Dus ik zou willen zeggen: dit verhaal had twee keer zo kort kunnen zijn met misschien nog wel veel meer inhoud en veel meer spanning.
Er zijn van die lange scènes waar het gevoel van iemand uitgemolken wordt, onnodig en irritant. Voorbeeld (zelf bedacht):
"Ik moet met je praten."
Ik werd zenuwachtig omdat hij met me wilde praten. Wie weet over wat het ging.
"Hou je van me?"
Ik werd nog zenuwachtiger.
"Want ik, ik..."
Ik was nu wel heel erg zenuwachtig, zo zenuwachtig dat ik kramp kreeg in mijn buik.
"Ik wil je iets vertellen."
God O God wat was ik zenuwachtig.
"Ik...."
Ik was zo zenuwachtig!
Welnu, het was de eerste keer al duidelijk dat ze zenuwachtig was. Toch?
Dit boek leert mij vooral dat deze auteur erg veel bezig is met wat anderen ergens van zouden kunnen denken. Er zijn hele hoofdstukken over een personage met interne monologen over wat anderen over iets zouden kunnen vinden, angst en onzekerheid. Veel herhaling en voorspelbaarheid, saai, geen psychologische diepte. Het zijn naïeve kinderlijke gedachten, "wat zou Ari ervan vinden? Of daarvan? Of daarvan?" en vooral steeds maar weer herhaalt. Het is een volwassen vrouw, wat boeit het wat Ari denkt?
Zie p390 over vriendschap. Is dubbel zoals vele dingen. Zinnen als: "hij deed het voor de vriendschap." de volgende zin: "de vriendschap was waarvoor die het deed." Er staan werkelijk zulke herhalingen in maar dan met andere woorden. Het is absurd. Zo kom je wel makkelijk aan je 400 pagina's.
En laten we eerlijk zijn: het plot is toch van den zotte? Hoe kun je geloven dat wij daarin trappen als lezer? Dezelfde gele cabriolet als Amanda huren, is natuurlijk wel erg toevallig. En dan ook echt precies dezelfde kleur, model, elk klein dingetje. Juist ja. Dit is gewoon geen sterk verhaal. Ineens is André ook automonteur en is het binnen 2 minuten geen probleem om een auto dodelijk te maken. Heeft ze bijna 400 pagina's geluld over een heel mysterie...voelde het hier alsof ze hier snel een eind aan wilde maken en ze niet wist hoe.
Tja, er is erg veel over dit boek te zeggen. Er zijn teveel dingen mis om het een goed boek te noemen. Ik geef het 3 sterren omdat dat 'gemiddeld' aangeeft, maar dan ben ik nog mild. Hieronder wil ik toch een paar punten benoemen:
- Al vanaf het begin loopt het verhaal moeilijk, stroperig. Er gebeurt vrijwel niets en de auteur wil overduidelijk poëtisch overkomen maar is hier niet toe in staat.
Het lezen wordt bemoeilijkt door dit soort scènes (zelf bedacht):
"We gingen naar de bakker. In Venetië zijn we ook naar een winkel geweest. Toen leefde Eric nog. We zijn naar een restaurant gegaan. Ik bestelde twee croissants."
En dat ze dan bedoelt dat die twee croissants weer slaan op de bakker en niet op het restaurant in Venetië. Er is een moeilijk te volgen systeem van oorzaak en gevolg en dat kan ik deels wijten aan een slechte schrijfstijl.
Ik heb vele malen overwogen om te stoppen, maar was nog wel benieuwd naar het einde. Het bleef echter saai en langdradig en ze probeert het 'spannend' te houden door eens in de zoveel tijd een telefoonnummer vrij te geven of de hoofdpersoon een foto te laten vinden waar iemand op staat die Ari niet kent, maar het komt bij lange na niet in de buurt van een boek van Zafón, zoals wordt geadverteerd op de cover.
Of zinnen als: "Ari knikte, en terwijl Yves in de hal op Amelia wachtte, ging hij de woonkamer binnen." Wie ging nu de woonkamer binnen? Verhaaltechnisch gezien zou je denken Ari, maar grammaticaal gezien Yves. Uiteindelijk is de zin nutteloos, want de volgende zin staat iedereen in de woonkamer. Ook zoiets raars.
Wat vaak ook zo is, is dat het niet goed verhalend wordt verteld en dan bedoel ik dat het niet duidelijk is wat de personages aan het doen zijn en het daarmee lastig wordt om een beeld te vormen. Bijvoorbeeld: "We stonden bij de bakker en we maakten een wandeling" (wat doe je: staan of wandelen?) "Toen hadden we een gesprek." - dan zie je alinea's lang een gesprek, en dan ineens tussendoor: "We namen plaats op een bankje bij een boom." Ten eerste ben je allang vergeten wat de personages aan het doen waren, staan of wandelen of wat dan ook, en ten tweede: welke boom? Waar zijn ze dan? Ik kan me er geen voorstelling van maken en daarom zal de inhoud van de gesprekken ook niet blijven hangen - buiten het feit dat de gesprekken ook niet heel hoogstaand zijn.
Het tijdsbesef van deze auteur is ook niet correct. Ari krijgt 45 minuten met Aline Halbout om vragen te stellen. Hij stelt welgeteld 3 a 4 vragen, waarop zij kort antwoord geeft en dan is de tijd al ineens voorbij.
Dit gebeurt vaker. Ook als Ari met André en/of Yves aan het eten is: ze krijgen het eten, men spreekt 2 á 3 zinnen en het eten is plotseling op. Niet goed over nagedacht.
De stukjes schuingedrukte tekst die interviews moeten voorstellen met Raúl zijn alles behalve interessant en veelzeggend. Ze zeggen niets wat je niet al weet en voegen niets toe aan het verhaal, niet qua inhoud en niet qua diepgang.
Het verhaal laat dus erg lang op zich wachten. Vervolgens komt het idee van een Russische agente volledig uit de lucht vallen... Het gaat honderden bladzijden over het geheim van een homoseksuele man met niet veel wendingen in het verhaal en dan komt dat ineens. Ik bedoel: alles heeft ook echt te maken met het geheim van homoseksueel zijn, en na honderden bladzijden ben je daar weleens klaar mee. Het is duidelijk, zeg maar, ik weet het nu wel. Dus ik zou willen zeggen: dit verhaal had twee keer zo kort kunnen zijn met misschien nog wel veel meer inhoud en veel meer spanning.
Er zijn van die lange scènes waar het gevoel van iemand uitgemolken wordt, onnodig en irritant. Voorbeeld (zelf bedacht):
"Ik moet met je praten."
Ik werd zenuwachtig omdat hij met me wilde praten. Wie weet over wat het ging.
"Hou je van me?"
Ik werd nog zenuwachtiger.
"Want ik, ik..."
Ik was nu wel heel erg zenuwachtig, zo zenuwachtig dat ik kramp kreeg in mijn buik.
"Ik wil je iets vertellen."
God O God wat was ik zenuwachtig.
"Ik...."
Ik was zo zenuwachtig!
Welnu, het was de eerste keer al duidelijk dat ze zenuwachtig was. Toch?
Dit boek leert mij vooral dat deze auteur erg veel bezig is met wat anderen ergens van zouden kunnen denken. Er zijn hele hoofdstukken over een personage met interne monologen over wat anderen over iets zouden kunnen vinden, angst en onzekerheid. Veel herhaling en voorspelbaarheid, saai, geen psychologische diepte. Het zijn naïeve kinderlijke gedachten, "wat zou Ari ervan vinden? Of daarvan? Of daarvan?" en vooral steeds maar weer herhaalt. Het is een volwassen vrouw, wat boeit het wat Ari denkt?
Zie p390 over vriendschap. Is dubbel zoals vele dingen. Zinnen als: "hij deed het voor de vriendschap." de volgende zin: "de vriendschap was waarvoor die het deed." Er staan werkelijk zulke herhalingen in maar dan met andere woorden. Het is absurd. Zo kom je wel makkelijk aan je 400 pagina's.
En laten we eerlijk zijn: het plot is toch van den zotte? Hoe kun je geloven dat wij daarin trappen als lezer? Dezelfde gele cabriolet als Amanda huren, is natuurlijk wel erg toevallig. En dan ook echt precies dezelfde kleur, model, elk klein dingetje. Juist ja. Dit is gewoon geen sterk verhaal. Ineens is André ook automonteur en is het binnen 2 minuten geen probleem om een auto dodelijk te maken. Heeft ze bijna 400 pagina's geluld over een heel mysterie...voelde het hier alsof ze hier snel een eind aan wilde maken en ze niet wist hoe.
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 5, 2023
La historia es buena pero el libro no está a la altura, a ratos es bastante interesante pero la mayor parte del tiempo me ha resultado soso y sin interés. Última oportunidad que le doy a esta autora de la que solo me han gustado “El color del silencio “y “ Las largas sombras”.
March 12, 2022
Desde el primer momento me ha enganchado y a partir de la mitad de la novela más aún
March 4, 2020
Der Sprachwissenschaftler Ariel Lenormand ist ein leidenschaftlicher Verehrer des Schriftstellers Raúl de la Torre und gerade dabei, eine Biographie seines Idols zu schreiben. Einziges Problem: es gibt sehr wenig Informationen über de la Torre als Privatmann, und so erhofft sich Lenormand einiges von seinem Interviewtermin mit Amelia Gayarre, Raúls Ex-Frau. Amelia erweist sich allerdings als ziemlich spröde und geizt mit ihren Auskünften.
Was nicht verwunderlich ist, denn in Raúls Vergangenheit gibt es vieles, das so eigentlich nicht an die Öffentlichkeit gelangen soll. Nach und nach, teils dank Kommissar Zufall, teils, weil Amelia Ariel gegenüber doch noch ein wenig auftaut, setzt sich aber doch ein Bild zusammen, das demjenigen, das Ariel sich von dem so bewunderten Dichter gemacht hat, in vieler Hinsicht so gar nicht entspricht. Er muss sich klar werden, ob er dieses Idealbild in seinem Buch tatsächlich demontieren kann und will oder ob es besser wäre, Raúls Geheimnisse für sich zu behalten, was aber hieße, entweder in seiner Biographie nur die halbe Wahrheit zu berichten oder aber sein ambitioniertes Projekt gleich einzustampfen. Eins weiß er jedenfalls: er will um jeden Preis wissen, wie Raúls Leben wirklich verlaufen ist und was tatsächlich zu seinem rätselhaften vorzeitigen Tod geführt hat.
Was eigentlich eine simple Recherche hätte werden sollen, erweist sich als wahres Detektivspiel, und jeder Anhaltspunkt, den Ariel findet, scheint wieder ein neues Geheimnis aufzuwerfen, einen neuen Blickwinkel zu eröffnen. Schon beinahe obsessiv jagt er jedem neuen Puzzleteilchen hinterher und verstrickt sich dabei auch persönlich in das Beziehungsgeflecht, in dessen Mittelpunkt einst Raúl de la Torre stand.
Elia Barceló erzählt diese literarische Spurensuche in einer schönen, bildreichen Sprache, wobei zwischen den Zeilen immer eine große Liebe zum Lesen und Schreiben mitschwingt, und lässt dabei auch Paris, wo sich das Ganze abspielt, lebendig werden. Ihre Charaktere sind interessant und häufig ein bisschen überlebensgroß und mit einem ordentlichen Hang zur Dramatik, was aber gut ins Gesamtbild passt, in dem sehr viele gesellschaftliche und kulturelle Themen und Strömungen zwischen 1960 und 1990 aufgegriffen werden und immer noch eine überraschende Wendung die Spannung aufrechterhält.
Ein perfekter Urlaubs-Pageturner.
Was nicht verwunderlich ist, denn in Raúls Vergangenheit gibt es vieles, das so eigentlich nicht an die Öffentlichkeit gelangen soll. Nach und nach, teils dank Kommissar Zufall, teils, weil Amelia Ariel gegenüber doch noch ein wenig auftaut, setzt sich aber doch ein Bild zusammen, das demjenigen, das Ariel sich von dem so bewunderten Dichter gemacht hat, in vieler Hinsicht so gar nicht entspricht. Er muss sich klar werden, ob er dieses Idealbild in seinem Buch tatsächlich demontieren kann und will oder ob es besser wäre, Raúls Geheimnisse für sich zu behalten, was aber hieße, entweder in seiner Biographie nur die halbe Wahrheit zu berichten oder aber sein ambitioniertes Projekt gleich einzustampfen. Eins weiß er jedenfalls: er will um jeden Preis wissen, wie Raúls Leben wirklich verlaufen ist und was tatsächlich zu seinem rätselhaften vorzeitigen Tod geführt hat.
Was eigentlich eine simple Recherche hätte werden sollen, erweist sich als wahres Detektivspiel, und jeder Anhaltspunkt, den Ariel findet, scheint wieder ein neues Geheimnis aufzuwerfen, einen neuen Blickwinkel zu eröffnen. Schon beinahe obsessiv jagt er jedem neuen Puzzleteilchen hinterher und verstrickt sich dabei auch persönlich in das Beziehungsgeflecht, in dessen Mittelpunkt einst Raúl de la Torre stand.
Elia Barceló erzählt diese literarische Spurensuche in einer schönen, bildreichen Sprache, wobei zwischen den Zeilen immer eine große Liebe zum Lesen und Schreiben mitschwingt, und lässt dabei auch Paris, wo sich das Ganze abspielt, lebendig werden. Ihre Charaktere sind interessant und häufig ein bisschen überlebensgroß und mit einem ordentlichen Hang zur Dramatik, was aber gut ins Gesamtbild passt, in dem sehr viele gesellschaftliche und kulturelle Themen und Strömungen zwischen 1960 und 1990 aufgegriffen werden und immer noch eine überraschende Wendung die Spannung aufrechterhält.
Ein perfekter Urlaubs-Pageturner.
August 28, 2025
Het is een roman-thriller over het duivelse spel dat liefde noemt.
February 13, 2022
A primera vista es una historia sencilla: un viaje de investigación a la ciudad donde vivió y escribió su obra para entrevistarse con algunos de sus amigos, con la esperanza de encontrar detalles novedosos para darle una nueva perspectiva a los hechos ya conocidos. Sin embargo las cosas empiezan a tomar otro rumbo y Ari se encuentra en medio de intrigas que tienen más de diez años, así como en la necesidad de tomar una decisión que puede afectar a más de una persona.
En la narración se combinan pasajes del presente en el cual Ari está haciendo la investigación con anécdotas del pasado, vistas desde distintos puntos de vista, de tal manera que hay situaciones que no acabamos de comprender sino hasta el desenlace de la historia. Tal como se menciona en la misma novela, las revelaciones finales parecen suceder a la manera de las novelas clásicas de misterio, sin embargo en esta ocasión hay hechos que solamente los más cercanos conocen y así se quedan.
Mi personaje favorito es Amelia, la primera esposa de Raúl de la Torre, motivo por el cual Ari se acerca a ella, primero con el puro interés de saber más de su autor preferido pero luego para tratar de entender los misterios que la rodean a ella misma, alejada del escritor. La relación que se estable entre Ari y Amelia da muchos giros y mantiene la tensión en la historia.
Ari, el protagonista, sin ser el más interesante de la historia, sí nos conduce ágilmente a través del tiempo y es gracias a su curiosidad que podemos conocer los aspectos más relevantes de todos los involucrados.
Una historia donde nadie es lo que aparenta y hay más de un secreto por descubrir.
En la narración se combinan pasajes del presente en el cual Ari está haciendo la investigación con anécdotas del pasado, vistas desde distintos puntos de vista, de tal manera que hay situaciones que no acabamos de comprender sino hasta el desenlace de la historia. Tal como se menciona en la misma novela, las revelaciones finales parecen suceder a la manera de las novelas clásicas de misterio, sin embargo en esta ocasión hay hechos que solamente los más cercanos conocen y así se quedan.
Mi personaje favorito es Amelia, la primera esposa de Raúl de la Torre, motivo por el cual Ari se acerca a ella, primero con el puro interés de saber más de su autor preferido pero luego para tratar de entender los misterios que la rodean a ella misma, alejada del escritor. La relación que se estable entre Ari y Amelia da muchos giros y mantiene la tensión en la historia.
Ari, el protagonista, sin ser el más interesante de la historia, sí nos conduce ágilmente a través del tiempo y es gracias a su curiosidad que podemos conocer los aspectos más relevantes de todos los involucrados.
Una historia donde nadie es lo que aparenta y hay más de un secreto por descubrir.
September 6, 2021
I really enjoyed this book - it had all the types of elements that I enjoy! Ariel, a literature professor, has set out to write the biography of Raoul de la Torre, one of the writers who contributed to the Latin-American Boom in the 60s and 70s. He approaches both Amelia, the writer's first wife, and his first publisher and self-proclaimed best friend, Andre, to shed light on a couple of strange episodes in Raoul's life. The accidental find of a first edition of Raoul's second novel, with a mysterious dedication, sets off a series of interviews and reminiscences that uncover decades-old secrets, misunderstandings and silences. It turns out that everyone in Raoul's circle has kept secrets, and via a series of flashbacks the reader begins to understand the two great lies of Raoul's life.
Literary investigations, romantic settings in Paris (sometimes a little overdone), the Latin American Literature Boom, bohemian scenes and bourgeois environments... what's not to like? I certainly enjoyed it and will seek out more of this author's work. I also thought the cover illustration was gorgeous!
Literary investigations, romantic settings in Paris (sometimes a little overdone), the Latin American Literature Boom, bohemian scenes and bourgeois environments... what's not to like? I certainly enjoyed it and will seek out more of this author's work. I also thought the cover illustration was gorgeous!
November 26, 2025
Elia Barceló neemt ons mee naar Parijs, waar we meeliften in het onderzoek van een biograaf naar een beroemde schrijver. Via hem komen we in contact met vrienden en geliefden van deze schrijver en blijken er veel misverstanden en onduidelijkheden te bestaan over zijn leven.
De kracht van het boek zit hem in de karakters. Door te focussen op een kleine groep mensen komen deze personages goed uit de verf. Vooral de ex-vrouw van de schrijver, Amelia, is een sterk en interessant persoon, die echt voelt en het werk draagt.
De vele plottwists en de 'toevallige' manieren waarop er meer informatie tevoorschijn komt, worden op een gegeven moment een beetje teveel van het goede. Als er een verhaallijn minder in zat en er meer ruimte was voor de karakters om te leven (of gewoon een minder lang verhaal), had dit het werk wat mij betreft nog sterker gemaakt. Toch is deze roman de moeite waard, met name vanwege Amelia.
De kracht van het boek zit hem in de karakters. Door te focussen op een kleine groep mensen komen deze personages goed uit de verf. Vooral de ex-vrouw van de schrijver, Amelia, is een sterk en interessant persoon, die echt voelt en het werk draagt.
De vele plottwists en de 'toevallige' manieren waarop er meer informatie tevoorschijn komt, worden op een gegeven moment een beetje teveel van het goede. Als er een verhaallijn minder in zat en er meer ruimte was voor de karakters om te leven (of gewoon een minder lang verhaal), had dit het werk wat mij betreft nog sterker gemaakt. Toch is deze roman de moeite waard, met name vanwege Amelia.
August 17, 2020
4,5 ster. Dit boek stond letterlijk al jaren op de plank, maar toen ik er eenmaal in begonnen was, kon ik het amper neerleggen. Het boek is zo opgebouwd dat je als lezer steeds iets meer informatie krijgt over de fictieve schrijver Raúl de la Torre, maar naarmate je vordert, roept het verhaal ook weer nieuwe vragen op. Het vertelperspectief wisselt tussen verschillende personages en regelmatig maak je een sprong in de tijd. Toch was het verhaal goed te volgen, al was het eerste hoofdstuk even wennen. Heel knap geschreven, en dit boek maakt ontzettend benieuwd naar meer werk van deze schrijfster.
June 23, 2021
Perfect vakantieboek! Zo eentje waar je onmiddellijk in meegenomen wordt en dat je amper aan de kant wil leggen. Door de steeds wisselende perspectieven en tijdssprongen, krijg je telkens nieuwe puzzelstukjes in handen, waarmee je, nog alomwetender dan de biograaf in het verhaal, het leven van schrijver De la Torre kunt beginnen reconstrueren. Fijn verhaal, soms een tikje cliché, maar in zijn geheel goed opgebouwd en meeslepend.
December 30, 2021
Entre todas las mentiras fueron construyendo una verdad que les convenía a todos. Así es esta novela, en la q lo q se quiere q sea y lo q es, se entremezcla constantemente, en todas las perspectivas y con todos los personajes.
Y me ha gustado bastante, la verdad, el ir levantando el velo con la visión de cada protagonista, sus miserias y sus miedos, sus realidades y la proyección que querían trasladar al mundo
Y me ha gustado bastante, la verdad, el ir levantando el velo con la visión de cada protagonista, sus miserias y sus miedos, sus realidades y la proyección que querían trasladar al mundo
April 17, 2022
Intrigerend boek, waarin langzaam duidelijk wordt wie wat heeft gedaan en waarom. Ik zou 5 sterren hebben gegeven, als de vertelstijl wat duidelijker was geweest. Er wordt veel heen en weer gegaan in de tijd. Dat is nog wel redelijk snel te plaatsen, maar lastiger vond ik vanuit welk personage er dan gekeken wordt.
April 18, 2021
Het duurde nogal lang voor ik de smaak van het boek te pakken had. Het kwam allemaal nogal traag op gang. Maar dan werd het moeilijk om het weg te leggen. Zo veel onverwachte plotwendingen. Je wordt voortdurend op het verkeerde been gezet, en bij elke ontknoping rijzen er nieuwe vragen.
Knap.
Knap.
September 3, 2021
Una novela que profundiza en los personajes, como suele hacer la autora. Psicología y literatura. Malentendidos y desencuentros. La trama tiene giros bien medidos y trabajados. Pero yo estoy un poco harta de escritores egocéntricos e investigadores de teoría de la literatura.
August 6, 2025
Heerlijk boek. Ingewikkelde toestanden met flash backs, niet-verstuurde brieven, een alwetende verteller, geheime dagboeken, ongeopende mails etcetera. Als lezer lees je van alles wat de personages niet weten. Waardoor je zelf ook niet meer weet wie wat weet. Maar leuk en spannend.
November 12, 2017
Alhoewel ik af en toe de draad kwijt was moest ik het uitlezen! Over de liefde ♡
October 28, 2018
Zit heel goed ineen en ik bleef lezen omdat ik wilde weten hoe het nu zat, maar ik was nooit mee. Ik las soms een beetje tegen Mn zin ookal is het best goed geschreven. Traag misschien?
November 7, 2023
Me gustó mucho este libro, muy ágil, interesante, entre historia de amor a varias voces y thriller.
December 24, 2023
Het eerste boek dat ik voor de tweede keer gelezen heb. Het blijft een topper, maar de magie is er nu wel een beetje af. De eerste keer greep het verhaal mij meer.
March 31, 2024
Kom maar bij mama pp
April 24, 2024
I liked it!
August 1, 2024
Está escritora no defrauda. es una gran historia llena de sentimientos y con unos personajes muy bien desarrollados.
July 10, 2015
Een hele poos geleden las ik "Bal Masqué", van Elia Barcelo (er hoort een accent op de 'o' maar ik weet niet hoe ik dat tevoorschijn moet toveren). Het stond op mijn e-reader onder de 'E' (Moord en brand, slecht ingedeeld! wink emoticon ) en op een dag wou ik lukraak kiezen, dus deed ik een aftelrijmpje (echt waar!) waardoor ik bij dit boek uitkwam. Toch even snel de korte inhoud opzoeken... En die vertelde me dit:
"Parijs, 1991. Jaren nadat de Argentijnse schrijver Raúl de la Torre zich in de Franse hoofdstad van het leven beroofde, besluit de jonge criticus Ariel Lenormand een boek over hem te schrijven. Maar al na korte tijd blijkt dat zijn onderzoek een levensgevaarlijke onderneming is. Want welk duister geheim ligt er verborgen in Raúls literaire werk? Was de dood van zijn tweede vrouw daadwerkelijk een ongeluk? En wat bracht de schrijver tot zelfmoord? Ariel raakt verstrikt in een labyrint van leugens en verdachtmakingen.
Bal masqué is een meeslepende roman over het duivelse spel dat men liefde noemt. Elia Barceló ontrafelt langzaam de raadsels rond haar intrigerende hoofdpersoon – tot het volstrekt onvoorspelbare einde."
Mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt! Ik kende de auteur niet (schande, misschien?) maar dergelijke mysteries kunnen me meestal wel boeien. Ik was in de verkeerde veronderstelling dat dit een soft-thriller/detectiveverhaal zou zijn, maar niets is minder waar!
Van de eerste tot de laatste pagina is het boek doordrongen van... de liefde. Het klinkt een beetje banaal hoe ik dat zeg. Jullie moeten weten dat ik een bloedhekel heb aan liefdeshistories. Het verveelt me, het maakt me in bepaalde gevallen zelfs misselijk! Daar zal vast wel één of andere ingewikkelde psychologische verklaring voor zijn (meestal terug te vinden in de jeugdjaren, toch?) maar het is helaas niet anders. Wordt er in een boek gevrijd, getrouwd, vreemdgegaan of op een melige manier aangehouden, dan haak ik af. Mannen met liefdesverdriet of vrouwen die de knappe donkere vreemdeling al dan niet kunnen krijgen, het is gewoon niet mijn ding. Ik leg hier de nadruk op omdat jullie moeten beseffen hoe sterk mijn aversie is, want... met dit boek was het anders!
Techniek: de karakters zijn goed uitgewerkt! Niet zoveel personages dat je een briefje bij de hand moet houden - ken je dat, dat er soms zoveel mensen in een boek voorkomen dat je ze één voor één moet noteren, samen met hun uiterlijk, beroep en verwantschap met de andere personages, en dat je dan elke vijf pagina's moet gaan 'spieken'? Niet nodig hier! Er komen net genoeg karakters in voor om het boeiend en veelzijdig te houden, niet meer en niet minder. De persoonlijkheden worden zeer duidelijk en gedetailleerd beschreven, je ziet de mensen voor je, je hoort ze praten (inclusief accent), je weet hoe ze zich bewegen. Het mysterie (zoals vermeld op de achterflap) rijgt deze mensen met een rode draad aan elkaar. Uiteindelijk kom je het allemaal te weten hoor, het hoe, het waarom... maar voor mij was dit niet de pointe van het boek. De relatie die het hoofdpersonage Ariel opbouwt met de tegelijk frêle en oersterke Amelia, dat is wat me bijgebleven is. Wat na maanden nog in mijn hoofd rondspookt. Waarom? Hoe kan het dat dit verhaal me helemaal meekreeg, terwijl andere romantische verhalen kwalijke gevolgen voor mijn maag-darmstelsel hebben? Ik weet het niet... misschien word ik wel zachter met het ouder worden? Ik hoop maar van niet, en stiekem denk ik dat het komt omdat hun relatie zo onconventioneel is. Ik hou van mensen die buiten de lijntjes kleuren en het kleinburgerlijke van zich afgooien. Het was allemaal zo integer, zo puur en niet-melig, zo rauw soms zelfs. Even, héél even maar, heb ik me beklaagd zélf geen vrouw te zijn van in de zestig en nog een beetje...
Ik had het boek uit op een dag in mei, het regende pijpenstelen. Ik hou van de regen (ja, altijd!) en ik wil gerust bekennen dat ik het in huis zelf ook niet droog kon houden. Jammer genoeg zijn er geen beelden van, want dat gebeurt niet elk jaar!
Het boek krijgt van mijn zes sterren op vijf en ik ben zo vrank en vrij om te zeggen dat ik het nog tien keer beter vond dan het alomgekende meesterwerk van Zafon waar het vaak (terecht? onterecht?) mee vergeleken wordt. Toch zet dit me niet aan om me snel opnieuw in de romantiek onder te dompelen, anders zou het effect verloren gaan.
"Parijs, 1991. Jaren nadat de Argentijnse schrijver Raúl de la Torre zich in de Franse hoofdstad van het leven beroofde, besluit de jonge criticus Ariel Lenormand een boek over hem te schrijven. Maar al na korte tijd blijkt dat zijn onderzoek een levensgevaarlijke onderneming is. Want welk duister geheim ligt er verborgen in Raúls literaire werk? Was de dood van zijn tweede vrouw daadwerkelijk een ongeluk? En wat bracht de schrijver tot zelfmoord? Ariel raakt verstrikt in een labyrint van leugens en verdachtmakingen.
Bal masqué is een meeslepende roman over het duivelse spel dat men liefde noemt. Elia Barceló ontrafelt langzaam de raadsels rond haar intrigerende hoofdpersoon – tot het volstrekt onvoorspelbare einde."
Mijn nieuwsgierigheid was wel gewekt! Ik kende de auteur niet (schande, misschien?) maar dergelijke mysteries kunnen me meestal wel boeien. Ik was in de verkeerde veronderstelling dat dit een soft-thriller/detectiveverhaal zou zijn, maar niets is minder waar!
Van de eerste tot de laatste pagina is het boek doordrongen van... de liefde. Het klinkt een beetje banaal hoe ik dat zeg. Jullie moeten weten dat ik een bloedhekel heb aan liefdeshistories. Het verveelt me, het maakt me in bepaalde gevallen zelfs misselijk! Daar zal vast wel één of andere ingewikkelde psychologische verklaring voor zijn (meestal terug te vinden in de jeugdjaren, toch?) maar het is helaas niet anders. Wordt er in een boek gevrijd, getrouwd, vreemdgegaan of op een melige manier aangehouden, dan haak ik af. Mannen met liefdesverdriet of vrouwen die de knappe donkere vreemdeling al dan niet kunnen krijgen, het is gewoon niet mijn ding. Ik leg hier de nadruk op omdat jullie moeten beseffen hoe sterk mijn aversie is, want... met dit boek was het anders!
Techniek: de karakters zijn goed uitgewerkt! Niet zoveel personages dat je een briefje bij de hand moet houden - ken je dat, dat er soms zoveel mensen in een boek voorkomen dat je ze één voor één moet noteren, samen met hun uiterlijk, beroep en verwantschap met de andere personages, en dat je dan elke vijf pagina's moet gaan 'spieken'? Niet nodig hier! Er komen net genoeg karakters in voor om het boeiend en veelzijdig te houden, niet meer en niet minder. De persoonlijkheden worden zeer duidelijk en gedetailleerd beschreven, je ziet de mensen voor je, je hoort ze praten (inclusief accent), je weet hoe ze zich bewegen. Het mysterie (zoals vermeld op de achterflap) rijgt deze mensen met een rode draad aan elkaar. Uiteindelijk kom je het allemaal te weten hoor, het hoe, het waarom... maar voor mij was dit niet de pointe van het boek. De relatie die het hoofdpersonage Ariel opbouwt met de tegelijk frêle en oersterke Amelia, dat is wat me bijgebleven is. Wat na maanden nog in mijn hoofd rondspookt. Waarom? Hoe kan het dat dit verhaal me helemaal meekreeg, terwijl andere romantische verhalen kwalijke gevolgen voor mijn maag-darmstelsel hebben? Ik weet het niet... misschien word ik wel zachter met het ouder worden? Ik hoop maar van niet, en stiekem denk ik dat het komt omdat hun relatie zo onconventioneel is. Ik hou van mensen die buiten de lijntjes kleuren en het kleinburgerlijke van zich afgooien. Het was allemaal zo integer, zo puur en niet-melig, zo rauw soms zelfs. Even, héél even maar, heb ik me beklaagd zélf geen vrouw te zijn van in de zestig en nog een beetje...
Ik had het boek uit op een dag in mei, het regende pijpenstelen. Ik hou van de regen (ja, altijd!) en ik wil gerust bekennen dat ik het in huis zelf ook niet droog kon houden. Jammer genoeg zijn er geen beelden van, want dat gebeurt niet elk jaar!
Het boek krijgt van mijn zes sterren op vijf en ik ben zo vrank en vrij om te zeggen dat ik het nog tien keer beter vond dan het alomgekende meesterwerk van Zafon waar het vaak (terecht? onterecht?) mee vergeleken wordt. Toch zet dit me niet aan om me snel opnieuw in de romantiek onder te dompelen, anders zou het effect verloren gaan.
June 25, 2013
Ik weet het niet met dit boek... Aan de ene kant wilde ik doorlezen om achter het plot te komen. Aan de andere kant zorgde het continue en zo snel verspringen van perspectief ervoor dat het lastig was om echt in het verhaal meegezogen te worden en mee te leven. Ik had daardoor geen zin meer had om verder te lezen wegens ´te ingewikkeld´. Ergens op 3/4 van het boek ga je een beetje je favoriete persoonlijkheid krijgen en die goed volgen. Maar ja, dan is het al bijna uit. Al met al geen boek om af en toe eens wat uit te lezen, want je raakt echt snel de draad kwijt. Moest ook vaak terugbladeren.
Op de beschrijving staat 'in de traditie van Carlos Ruis Zafon', maar dat klopt niet, zeker niet voor de schrijfstijl. De enige overeenkomst is het onderwerp, namelijk het verborgen leven van een inmiddels overleden schrijver die door een nieuwsgierige derde ontrafeld wordt.
Op de beschrijving staat 'in de traditie van Carlos Ruis Zafon', maar dat klopt niet, zeker niet voor de schrijfstijl. De enige overeenkomst is het onderwerp, namelijk het verborgen leven van een inmiddels overleden schrijver die door een nieuwsgierige derde ontrafeld wordt.
July 31, 2010
Tja, was soll ich sagen.Umgehauen hat mich das Buch wahrlich nicht. Der Einstieg ist eher lahm, ständig wechselt die Erzählperspektive und man muss doch immer wieder raten in welcher Zeit wir uns befinden. Es gab eine Stelle, die mir die Tränen der Wut in die Augen getrieben haben, aber ansonsten hätte ich das Buch im Anschluss gerne verbrannt. Der Stil ist nicht schlecht, aber am Ende fühlt man sich doch sehr ausgelaugt und runtergezogen. Muss nicht nochmal sein
July 24, 2015
Wat kan ik zeggen, zonder afbreuk te doen aan het boek of aan Barceló als schrijfster? Ze heeft de ongelooflijke gave zonder probleem van vertelstandpunt te switchen, zodat je als lezer langzaam maar zeker een volledig beeld krijgt van de gebeurtenissen, tot blijkt dat het tóch niet is gegaan zoals je had verwacht! Mijn favoriete personage blijft Amelia, een sterke vrouw die onder haar masker het grote leed van een verloren liefde met zich meedraagt.
Displaying 1 - 30 of 40 reviews