De dag dat het leven tot stilstand kwam, de dag waarop mijn dochter werd vermoord.
Zaterdagmiddag 2 december, de twintigjarige Nadine gaat nog één keer bij haar ex-vriend langs. Hij heeft nog een afscheidscadeau voor haar en zal haar daarna met rust laten.Dan maakt hij met talloze messteken een eind aan haar leven.In dit boek vertelt haar moeder het levensverhaal van de bruisende Nadine tot dit fatale moment en alles wat daarna gebeurt, tot het moment dat er een brief van de dader op de deurmat valt... om de ogen van anderen in zo'n verstikkende relatie te openen.
“Mam, ik bel je zo terug- Wanda Beemsterboer-Avenarius” 😥😥😥
Eerst en vooral wil ik zeggen dat ik dit een onvoorstelbaar tragisch verhaal vind. Schandalig dat zo een jong meisje op zo een gruwelijke manier van het leven beroofd wordt.
Mijn “lage” score heeft dan ook absoluut niets met de inhoud of het verhaal te maken, maar enkel en alleen met de schrijfstijl.
Daarnaast wil ik er wel aan toevoegen dat ik het enorm sterk vind, om te lezen hoe de moeder, vader en ook de - toen zelf nog jonge - zus omgegaan zijn met het verlies van hun dochter/zus. Het oprichten van de Foundation heeft anderen geholpen (zowel mens als dier). En dat is mooi.. Ze hebben zo de doelen van Nadine, die ze had gedurende haar te korte leven, verder uitgedragen na haar dood..
Een heel aangrijpend verhaal geschreven uit het oogpunt van Wanda, de moeder van Nadine die op 20 jarige leeftijd door haar 14 jaar oudere vriend met 36 messteken om het leven wordt gebracht. Aan alle meisjes , vrouwen die met huiselijk geweld te maken krijgt in hun relatie kan je maar één raad geven , trap niet in hun val met hun verontschuldigingen, hun lieve woordjes, hun spijt achteraf want ooit slaan hun stoppen door en dan ... is het te laat.
Het is wellicht niet aardig om zo’n treurig verhaal maar 1 ster te geven, maar het is niet de geschiedenis die ik beoordeel. Het boek is gewoon tenenkrommend slecht geschreven. Uiteraard vind ik het enorm verdrietig hoe deze vrouw haar dochter heeft verloren, maar er een boek over schrijven had niet gehoeven.
Wat een onwijs verdrietig verhaal. Ik voel me harteloos om dit te schrijven, maar het boek las niet heel fijn. Het leest als een memoire van een moeder, niet als een waargebeurd verhaal/een roman van een schrijfster. Dat is oké, maar het kreeg me niet mee.
De vader van Nadine, de vermoorde dochter uit dit boek, heeft vorige week een lezing bij mij op school gegeven. Over verdriet, verwerking, vergeving en verkeerde keuzes. Bijzonder indrukwekkend. Leerlingen en leerkrachten waren erg onder indruk. Dit boek is dus wel een vreemde eend in de bijt van mijn leeslijst, maar ik kon natuurlijk niet nalaten ‘Stichting Nadine’ met de koop van 10 boeken te ondersteunen.
Zeker 5 sterren waard puur door wat het verhaal met je doet. Halverwege het boek zat ik al met tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel Voor de schrijfstijl zou ik 3 sterren geven. Toch geregeld herhaling. Maar aan de andere kant is dat wel logisch vind ik omdat het geschreven is door de moeder. Kortom; zeer de moeite waard!
Rating is er niet voor het verhaal uiteraard, daar valt geen oordeel over te vellen.
Ik heb het boek als luisterboek geluisterd en dat vond ik al niet heel fijn. Kan me zo voorstellen dat het in schrift nog moeilijker lezen is. Soms mooie zinsconstructies maar véél herhaling, vaak dezelfde opmerkingen.
Het boek is meer een memoire aan Nadine dan een verslag, terugblik op hetgeen dat is gebeurd.
Ik wil even direct reageren op de mensen die in hun review zeggen: 'Zeer indrukwekkend verhaal, maar als boek niet echt goed, dus 2/3 sterren'. Het deed me nadenken over wat een boek ís, of zou moeten zijn. Het lijkt me niet dat dit boek wordt gemarket als hoogstaande literatuur, of naar die maatstaven beoordeeld zou moeten worden. Maar het is wel een heel belangrijk document, een verhaal waar er nog maar weinig van zijn. Ik heb zelden zo veel tranen gelaten bij een boek, óók van de liefde en de warmte die erin beschreven wordt. Dit is een verhaal wat zich direct relateert tot de tijd waar we nu in leven. Een urgentie die 'hoogstaande literatuur' nog wel eens kan missen.
Schrijnend verhaal; hier en daar een traantje weggepinkt. Vooral de verhalen rondom de moord en het afscheid raakten me. Na ongeveer de helft ben ik het boek verder scannend gaan lezen; het werd mij te zweverig. Ook vond ik het begin van het boek lastig te lezen, vanuit de ik-vorm (en het waren veel zinnen met ik). Soms schrijft mama richting Nadine als ‘jij’ en soms meer over haar als ‘zij’. Dat leest gek. Ook zit er veel herhaling in. Voelt een beetje lullig om op stijl te beoordelen, want dat iemand dit moet meemaken blijft ongelofelijk verdrietig. 😢 Knap dat ze alle verhalen, gevoelens, gedachten en feiten heeft weten te bundelen in een boek.
Op veel te jonge leeftijd heb ik dit boek voor het eerst gelezen (2010/2011?), en het verhaal is me altijd bijgebleven omdat ik het erg indrukwekkend vond. Wel een re-read waard dus.
Het verhaal blijft even gruwelijk, triest en indrukwekkend. Het grootste verschil met het boek nu voor de tweede keer lezen is misschien wel het besef van hoe jong Nadine eigenlijk was (20!). Totaal ander gevoel bij als je zelf 25 ipv 10 bent.
De schrijfstijl viel me tegen. Veel herhalingen, soms wat warrige zinnen en onnodige passages, het las niet lekker door. Twijfelde daarom nog over 3 sterren, uiteindelijk voor het verhaal waarvan sommige passages al 15 jaar in m’n hoofd zitten toch voor 4 gegaan.
een waargebeurd verhaal beoordelen is altijd wat moeilijker. want hoe kan je nu een oordeel geven over andere mensen hun leven. Zinloos geweld,.. zo pijnlijk
maar hier zie je ook een heel krachtig gezin dat samen vecht om door te gaan, een gezin dat er blijft staan nadat het ergste ooit hen overkwam.
het was voor mij soms wat te technisch of wat te persoonlijk.
maar ook heel ontroerend en sterk niets anders dan respect voor de vrienden, familie, collega's van nadine
Mam, ik bel je zo terug is een indringend en emotioneel boek dat de lezer meeneemt in het leven van Nadine en de impact van haar verlies op de familie. Wanda Beemsterboer-Avenarius schrijft met oprechte emotie en detail, waardoor de lezer de pijn en het verdriet van het verlies kan voelen. Het boek biedt niet alleen inzicht in de persoonlijke tragedie van de familie, maar ook in het proces van rouw en vergeving.
Het persoonlijke verhaal van moeder Wanda over het leven van haar dochter Nadine en de femicide door haar ‘vriend’. Een ode aan het leven van dit meisje dat niet ouder mocht worden dan 20. En helaas, een niet uniek verhaal, gezien de jaarlijkse 40-50 moorden die plaatsvinden op vrouwen, door hun (ex) partner. Wanda beschrijft haar bijzondere lijntje met haar dochter, tijdens en na Nadine’s leven. Spiritueel, zonder zweverig te worden. Uit alles spreekt liefde.
Waargebeurd verhaal over de moord op je dochter door haar ex. Beklijvend verhaal waar ik het soms moeilijk mee had. Het jammere was hier dat er nooit uit zijn oogpunt werd verteld of over de zaak zelf.
Diepgeraakt door dit boek, de manier van schrijven nam me echt mee in de hel die ze beleefd hebben en nog steeds beleven. Het gemis, hoe ze hun leven weer oppakken na de moord op Nadine.
Wat heb ik een respecet voor dit gezin, haar vrienden en anderen. Ze laten haar voort leven in een foudation die staat waarvoor Nadine stond. Mooi verwoord (van begin tot het eind)
Aangrijpend, een moeder die de rauwe pijn van het verlies van haar dochter beschrijft. Staan wel veel herhalingen in het boek en soms wat onsamenhangend geschreven.
Aanrader! Wel wat langdradig maar bijzonder (is dat het juiste woord?) om te lezen hoe een moeder omgaat met het verdriet van haar dochter die vermoord is. Treurig :(