Dit boek gaat over het leven van een zekere Jean Brookman, Amsterdamse radicaal, Spaanse verzetsstrijdster, bekwaam doch ongeremd minnares, drinker, hasjrookster; in dit boek figureert tevens God als De Moeder en Christus als 'Haar Dochter, de Verlosser der vrouwen'.
Andreas Burnier, pseudoniem van Catharina Irma Dessaur, (Den Haag, 3 juli 1931 – Amsterdam, 18 september 2002) was een Nederlandse schrijfster. Onder haar eigen naam was ze van 1973 tot 1988 hoogleraar criminologie aan de Katholieke Universiteit Nijmegen.
Ik lees alle boeken van Andreas Burnier opnieuw. Van deze zijn me na tientallen jaren sommige stukken nog letterlijk bijgebleven, zo subliem getaaljongleerd.
Vroeger smulde ik al van de virtuositeit, de duizelingwekkende achteloze gedachtensprongen en de heerlijke schelmsheid. Nu ik ouder ben zie ik de pijn en de eenzaamheid eronder duidelijker.
Een roman uit vroege jaren 70 over een protagoniste die zich tussen een hele reeks andere vrouwen bevindt en al vechtend tegen het "seksefascisme" een radicale, feministische academie opricht om zo minder mannen in maatschappelijke topposities te hebben. "De huilende libertijn" is voor een stuk een reisroman en door de inhoud echt wel een kind van zijn tijd. Mijn eerste kennismaking met Andreas Burnier (pseudoniem van Catharina Irma Dessaur), al bij al een vlot boek dat aan het einde wel een beetje in elkaar zakt en soms wat te voor de hand liggende absurde omkeringen bevat: de messias is een vrouw, het is de schuld van de man dat de eerste mensen het paradijs moesten verlaten en dat alles kan je in de "Lebijb" lezen.
"Ik ben Russisch, en dat betekent dat ik geloof dat je het allemaal uitgestippeld meekrijgt, bij je geboorte. Zodra ik ergens heenga, komt er oorlog of revolutie."