What do you think?
Rate this book
Cambridge Studies in the History of Science
The Foundations of Modern Science in the Middle Ages: Their Religious, Institutional and Intellectual Contexts
Contrary to prevailing opinion, the roots of modern science were planted in the ancient and medieval worlds long before the Scientific Revolution of the seventeenth century. Indeed, that revolution would have been inconceivable without the cumulative antecedent efforts of three great Greek, Islamic, and Latin. With the scientific riches it derived by translation from Greco-Islamic sources in the twelfth and thirteenth centuries, the Christian Latin civilization of Western Europe began the last leg of the intellectual journey that culminated in a scientific revolution that transformed the world. The factors that produced this unique achievement are found in the way Christianity developed in the West, and in the invention of the university in 1200. A reference for historians of science or those interested in medieval history, this volume illustrates the developments and discoveries that culminated in the Scientific Revolution.
266 pages, Paperback
First published October 13, 1996
20 people are currently reading
391 people want to read
About the author
Edward Grant
48 books20 followersEdward Grant is an American historian of medieval science. He was named a Distinguished Professor in 1983. Other honors include the 1992 George Sarton Medal, for "a lifetime scholarly achievement" as an historian of science.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 10 of 10 reviews
January 31, 2010
The slow dissemination and eventual dominance of Christianity throughout the Greco-Roman Empire (100-300 A.D.) led to a mixture of attitudes towards the Christian and pagan ways of learning. While some were hostile to science and philosophy, claiming them to be subversive and hazardous to faith, others like the Christian apologists argued that Christianity could profitably utilize pagan Greek philosophy and scientific studies. This became known as the handmaiden theory—that is, that philosophy and science could be used to enhance understanding Holy Scripture. Some like Clement of Alexandria and Origen believed that science and philosophy were not intrinsically good or evil, but could be either according to how they were used.
The extent to which early Christians demonstrated their interest in Greek learning is evident in the writings of Basil of Caesarea, Philo Judaeus, St. Augustine and St. Thomas Aquinas—all of who were heavily steeped in pagan culture. These types of thinkers no doubt understood the delicate balance between full acceptance and total rejection of pagan learning; for while on the one hand, Greek philosophy could generate understanding towards the assumptions of the Trinity and other esoteric dogmas; but on the other hand, there were aspects of Greek cosmology that Christians could not accept lest they went contrary to revealed doctrine (e.g. the eternal nature of the world and the determinism of the planets and stars). While there was not a stringent wedge between early Christians and Greeks, Christians did proceed cautiously on what they would and would not allow into their established tradition.
Grant seems to view Christianity as a positive force in the development and spread of Greek science during late antiquity (from the birth of Christ to the fall of Rome) and the Middle Ages (from the fall of Rome to the Renaissance). His focus on Christianity’s slow percolation into the Greco-Roman empire almost seems tantamount, a deliberate foreshadow even, to the progression of medieval science’s influence upon the modern scientific world. His purpose in stressing the relationship between Christianity and Greek science and philosophy, and between Christian church and state, sets up the instrumental conditions to which he attributes the rise of academic study of natural philosophy during the Middle ages. As a result of this rising interest in natural philosophy made available through the unique university system of the Latin Middle ages, the later scientific revolution of the sixteenth and seventeenth centuries was made possible.
Having mentioned the Latin Middle Ages, there was a group of individuals during this transitive period known as the Latin encyclopedists. Their role to the scientific revolution would become pertinent, for they were the ones who compiled their own handbooks on science during the Roman conquests of Greece. To their benefit, the Latin translations of ancient Greek handbooks—including all of the geographical, meteorological, philosophical and astronomical developments—were far less cumbersome for Romans to read than the original Greek. However, the extensive scissor-and-paste methodology that most Latin encyclopedists used to reveal ancient Greek past would mean that most of them, if any, would be ill-acquainted with those scientific authors who wrote the originals. As a result, many of the translations would distort those authors’ words, leading future compilers to distort even further their predecessors work. Nevertheless, enough was communicated and preserved that led to the scientific Revolution, for without their contributions there would have been nothing to divorce from or add upon. Because of their efforts, we owe them our deepest gratitude.
Although the terms “new beginning” or “age of enlightenment” are often attributed to the Scientific Revolution of the sixteenth and seventeenth centuries, there were certain historical developments that predated the Renaissance by two or three centuries that had tremendous impacts for intellectual life and therefore the history of science and natural philosophy. Without these impacts, according to Ed Grant, the Scientific Revolution would have never occurred. It is therefore necessary to examine what these impacts were and how they opened the way for what Grant calls “the new beginning.”
The roots of this new beginning began during the age of translation in the twelfth and thirteenth centuries. During this period, massive translations from Greco-Roman and Arabic science and natural philosophy were converted into Latin. This is quite significant to understand since the division of the Roman Empire separated Greek-speaking eastern individuals into one camp and Latin-speaking western individuals into another. What this meant is that because Greek had been the language of science and natural philosophy, those in Europe who spoke only Latin would not have access to the treaties of their forefathers and would therefore be ignorant of their past.
Since it was in Western Europe where the later Revolution would transpire, it was essential that a galvanization occur there that sparked the natives’ interests in their forefather’s traditions of science and nature. Certain teaching masters emerged, like Gerbert of Aurillac, who acquired Arabic treaties in Latin translations on secular and scientific subjects. The cathedral schools were deeply impressed with Gerbert’s teachings and sought to augment and incorporate them as an integral part of the liberal arts education. Slowly, then, by degrees, the concern for nature and its operations generated an intense interest amongst Western Europeans.
So intense was this interest that it even began to change Western European’s attitudes toward traditional authorities and toward nature itself. Instead of soliciting the authority of God as a natural explanation of universal phenomena, a “new spirit of inquiry” emerged that caused Latin-speaking theologians (e.g. William of Conches) to thirst after and discover the laws of Nature to better understand God’s creation. In this noble pursuit of knowledge, Conches and his colleagues used philosophy, not the Bible, as the primary resource to further understand the causes of the universe—even so that man might become even as God is (a possessor of all knowledgeable causes). The Bible was secondary in this case. Though some theologians viewed secular learning as contradictory to biblical explanation, natural inquiry (as opposed to supernatural inquiry) played for the most part a significant role in twelfth and thirteenth century European scholarship.
Again, all of this new found interest in their forefather’s past was made possible because of the massive Latin translations from Arabic and Greek that had transpired during this period. The treaties that existed in either Greek or Arabic aroused the curiosity of European scholars to “seek after their kindred dead,” to act to acquire the scientific heritage of their past, to present the treasures of the East to the West to thus relieve the intellectual impoverishment of the Latins, and to learn both Greek and Arabic languages so that they could stand on the shoulders of the learned giants of antiquity. All sorts of things were translated too—philosophy, science, mathematics, astronomy, medicine, astrology—all of which led to a flood of translations into Latin between 1125 and 1200. Scholars from all over the world, whether Christian, Jew or Muslim, got aboard the intellectual enterprise, obtained both Greek and Arabic manuscripts, learned the languages, and began the technical process of converting their forefather’s past into intelligible, communicable terms. This rigorous and “great age of translation” sparked the necessary fuel that would later haul the inchoate stages of the Revolution.
The extent to which early Christians demonstrated their interest in Greek learning is evident in the writings of Basil of Caesarea, Philo Judaeus, St. Augustine and St. Thomas Aquinas—all of who were heavily steeped in pagan culture. These types of thinkers no doubt understood the delicate balance between full acceptance and total rejection of pagan learning; for while on the one hand, Greek philosophy could generate understanding towards the assumptions of the Trinity and other esoteric dogmas; but on the other hand, there were aspects of Greek cosmology that Christians could not accept lest they went contrary to revealed doctrine (e.g. the eternal nature of the world and the determinism of the planets and stars). While there was not a stringent wedge between early Christians and Greeks, Christians did proceed cautiously on what they would and would not allow into their established tradition.
Grant seems to view Christianity as a positive force in the development and spread of Greek science during late antiquity (from the birth of Christ to the fall of Rome) and the Middle Ages (from the fall of Rome to the Renaissance). His focus on Christianity’s slow percolation into the Greco-Roman empire almost seems tantamount, a deliberate foreshadow even, to the progression of medieval science’s influence upon the modern scientific world. His purpose in stressing the relationship between Christianity and Greek science and philosophy, and between Christian church and state, sets up the instrumental conditions to which he attributes the rise of academic study of natural philosophy during the Middle ages. As a result of this rising interest in natural philosophy made available through the unique university system of the Latin Middle ages, the later scientific revolution of the sixteenth and seventeenth centuries was made possible.
Having mentioned the Latin Middle Ages, there was a group of individuals during this transitive period known as the Latin encyclopedists. Their role to the scientific revolution would become pertinent, for they were the ones who compiled their own handbooks on science during the Roman conquests of Greece. To their benefit, the Latin translations of ancient Greek handbooks—including all of the geographical, meteorological, philosophical and astronomical developments—were far less cumbersome for Romans to read than the original Greek. However, the extensive scissor-and-paste methodology that most Latin encyclopedists used to reveal ancient Greek past would mean that most of them, if any, would be ill-acquainted with those scientific authors who wrote the originals. As a result, many of the translations would distort those authors’ words, leading future compilers to distort even further their predecessors work. Nevertheless, enough was communicated and preserved that led to the scientific Revolution, for without their contributions there would have been nothing to divorce from or add upon. Because of their efforts, we owe them our deepest gratitude.
Although the terms “new beginning” or “age of enlightenment” are often attributed to the Scientific Revolution of the sixteenth and seventeenth centuries, there were certain historical developments that predated the Renaissance by two or three centuries that had tremendous impacts for intellectual life and therefore the history of science and natural philosophy. Without these impacts, according to Ed Grant, the Scientific Revolution would have never occurred. It is therefore necessary to examine what these impacts were and how they opened the way for what Grant calls “the new beginning.”
The roots of this new beginning began during the age of translation in the twelfth and thirteenth centuries. During this period, massive translations from Greco-Roman and Arabic science and natural philosophy were converted into Latin. This is quite significant to understand since the division of the Roman Empire separated Greek-speaking eastern individuals into one camp and Latin-speaking western individuals into another. What this meant is that because Greek had been the language of science and natural philosophy, those in Europe who spoke only Latin would not have access to the treaties of their forefathers and would therefore be ignorant of their past.
Since it was in Western Europe where the later Revolution would transpire, it was essential that a galvanization occur there that sparked the natives’ interests in their forefather’s traditions of science and nature. Certain teaching masters emerged, like Gerbert of Aurillac, who acquired Arabic treaties in Latin translations on secular and scientific subjects. The cathedral schools were deeply impressed with Gerbert’s teachings and sought to augment and incorporate them as an integral part of the liberal arts education. Slowly, then, by degrees, the concern for nature and its operations generated an intense interest amongst Western Europeans.
So intense was this interest that it even began to change Western European’s attitudes toward traditional authorities and toward nature itself. Instead of soliciting the authority of God as a natural explanation of universal phenomena, a “new spirit of inquiry” emerged that caused Latin-speaking theologians (e.g. William of Conches) to thirst after and discover the laws of Nature to better understand God’s creation. In this noble pursuit of knowledge, Conches and his colleagues used philosophy, not the Bible, as the primary resource to further understand the causes of the universe—even so that man might become even as God is (a possessor of all knowledgeable causes). The Bible was secondary in this case. Though some theologians viewed secular learning as contradictory to biblical explanation, natural inquiry (as opposed to supernatural inquiry) played for the most part a significant role in twelfth and thirteenth century European scholarship.
Again, all of this new found interest in their forefather’s past was made possible because of the massive Latin translations from Arabic and Greek that had transpired during this period. The treaties that existed in either Greek or Arabic aroused the curiosity of European scholars to “seek after their kindred dead,” to act to acquire the scientific heritage of their past, to present the treasures of the East to the West to thus relieve the intellectual impoverishment of the Latins, and to learn both Greek and Arabic languages so that they could stand on the shoulders of the learned giants of antiquity. All sorts of things were translated too—philosophy, science, mathematics, astronomy, medicine, astrology—all of which led to a flood of translations into Latin between 1125 and 1200. Scholars from all over the world, whether Christian, Jew or Muslim, got aboard the intellectual enterprise, obtained both Greek and Arabic manuscripts, learned the languages, and began the technical process of converting their forefather’s past into intelligible, communicable terms. This rigorous and “great age of translation” sparked the necessary fuel that would later haul the inchoate stages of the Revolution.
April 30, 2024
Caricaturiza (particularmente cerca del final) ciertos aspectos importantes (ej. los obstáculos para la ciencia en el mundo árabe). Sin embargo, es una gran introducción al tema.
July 8, 2017
Książka Edwarda Granta jest opisem procesów które doprowadziły do rewolucji naukowej w nowożytności. Wbrew popularnym opiniom średniowiecze było ważnym okresem dla rozwoju nauki. Gdyby nie tłumaczenia dzieł grecko-arabskich, gdyby nie powstanie uniwersytetów w średniowieczu oraz teologów-filozofów, najprawdopodobniej nie doszłoby do rewolucji naukowej. Nowożytność bogato czerpała z osiągnięć średniowiecznych scholastyków. Bardzo ważny był średniowieczny klimat intelektualny wytworzony w chrześcijaństwie, który nie tylko wspierał uprawianie nauki, ale uważał to za obowiązek chrześcijaństwa. W miarę dokładnie jest opisana złożona postawa przedstawicieli kościoła do nauki i filozofii przyrody. W tym dziele znajdziemy też opis fizyki i kosmologii arystotelesowskiej oraz scholastycznej.
Polecam to dzieło zarówno historykom, filozofom jak i ludziom zainteresowanym nauką. Szczególnie, że ta książka odkłamuje bardzo rozpowszechniony mit. Jednak ostrzegam, że duża część książki to opis średniowiecznej filozofii przyrody. Poniżej zamieściłem swoje notatki do każdego z rozdziałów:
Pierwszy rozdział rozpoczyna się od opisu rozprzestrzeniania chrześcijaństwa, które rozprzestrzeniało się powoli ze względu na pokojowy charakter religii oraz prześladowania. Następnie opisana jest relacja między nauką a religią w pierwszych wiekach Chrześcijaństwa. Na początku część ojców kościoła uważała naukę jako coś co jest zagrożeniem dla wiary, jednak po krótkim czasie zaczęła przeważać postawa, według której nauka jest traktowana jako "służebnica teologii". Nauka miała służyć jako pomoc w rozumieniu i objaśniania Pisma Świętego. Następnie są opisane komentarze do stworzenia świata napisane przez chrześcijan. Jest trochę o wpływach grecko-rzymskich oraz stosunku państwa i kościoła w chrześcijaństwie. Warto jednak zaznaczyć, że wszystko co autor pisze o chrześcijaństwie dotyczy albo pierwszych wieków chrześcijaństwa, albo chrześcijaństwa zachodniego. Sprawa chrześcijaństwa wschodniego jest poruszona w ostatnim rozdziale. Państwo i kościół było postrzegane jako odrębne i niezależne instytucje, które czasami toczyły ze sobą spory. Tradycja państwa rzymskiego oraz brak poparcia w Biblii dla państwa teokratycznego bardzo hamowały tendencje do połączenia tych władz w jedno. Następnie jest opisany ruch encyklopedystów, którzy byli odpowiednikami współczesnych autorów książek popularnonaukowych. Takie dzieła zawierały wiele błędów, ale były napisane prostszym językiem i były kierowane do ludzi zainteresowanych nauką a nie posiadających specjalistycznego wykształcenia. Duża część z tych z tych dzieł była komentarzami, fragmentami i kompilacjami innych dzieł. Pod koniec jest krótki opis siedmiu sztuk wyzwolonych, trivium czyli gramatyki, retoryki i logiki oraz quadrivium, czyli arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki. Siedem sztuk wyzwolonych było uznawane za podstawę wykształcenia.
Drugi rozdział rozpoczyna się od opisu stanu nauki we wczesnym średniowieczu. Zachodnia nauka upadła, ponieważ upadły europejskie miasta. Powodem tego były najazdy plemion germańskich, wysokie podatki, zanik handlu i wojna domowa o tron cesarstwa. W tamtym czasie nauka znalazła schronienie w klasztorach. Jednak większość dzieł ze starożytności nie było dostępne w świecie łacińskim, między innymi dlatego że językiem nauki w starożytności była greka . Dopiero w XI wieku miasta zaczęły się odradzać dzięki postępom w rolnictwie oraz rozwojowi handlu. Wtedy też nastąpiło ponowny rozkwit nauki, głównie matematyki i przyrody. Ważna dla odnowy nauki była chrześcijańska koncepcja stworzenia świata, według której świat został stworzony w uporządkowany sposób. Świat był postrzegany jako maszyna, którą można było badać rozumem. Nauka zaczęła być postrzegana jako obowiązek chrześcijan, który miał pozwolić na lepsze poznanie Boga i jego stworzenia. W XII wieku nastąpiło znaczne przyspieszenie rozwoju nauki spowodowane napływem tłumaczeń grecko-arabskich dzieł ze świata arabskiego. Tłumaczono głównie dzieła związane z naukami ścisłymi oraz filozofią. Niektóre dzieła były tłumaczone nawet na kilka innych języków zanim zostały przetłumaczone na łacinę. Najważniejsze były tłumaczenia dzieł Arystotelesa, których to zachowało się do naszych czasów około dwa tysiące. Według autora okres tłumaczeń nie mógł się rozpocząć wcześniej, ponieważ arabowie skończyli tłumaczyć dzieła greckie na arabski dopiero w X wieku. Dodatkowo chrześcijanie uzyskali dostęp do tych dzieł dopiero w XI wieku, po rekonkwiście w Hiszpanii. Jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych komentatorów do Arystotelesa był Awerroes, którego duża liczba komentarzy została przetłumaczona na łacinę. Jego dzieła były głównym źródłem wiedzy o filozofii Arystotelesa dla wielu ludzi na zachodzie.
Trzeci rozdział jest poświęcony powstaniu oraz działaniu średniowiecznych uniwersytetów. Powstawały one w dużych ośrodkach miejskich. Przyjmowały one takie formy, jak średniowieczne gildie handlowe. Uniwersytet był po prostu organizacją zrzeszającą nauczycieli i studentów. Członkowie uniwersytetu mieli podobne przywileje jak duchowieństwo. Uniwersytet składał się z czterech lub mniej wydziałów: sztuk wyzwolonych, prawa, teologii i medycyny. Najpierw student studiował sztuki wyzwolone, aby zdobyć stopień bakałarza lub magistra. Magister sztuk wyzwolonych był uprawniony do studiowania na pozostałych trzech wydziałach, gdzie także mógł zdobyć stopień bakałarza lub magistra. By zostać bakałarzem, należało studiować od trzech do czterech lat. Stopień magistra wymagał dodatkowego roku lub dwóch. Szacuje się, że w latach 1350-1500 na uniwersytetach studiowało łącznie około siedmiuset pięćdziesięciu tysięcy studentów. Nie wielu studentów uzyskiwało jakiś tytuł, ponieważ sami kończyli wcześniej studia. Jednak sam fakt studiowania był pozytywnie odbierany przez społeczeństwo i uważano, że pomaga to w przyszłej karierze. Aby zostać studentem należało wpłacić czesne i złożyć przysięgę. Następnie należało znaleźć nauczyciela. Na uniwersytecie stosowane były dwie formy nauczania. Pierwszą były wykłady(lectio) na których studenci byli biernymi słuchaczami. Drugą formą były dysputy(disputio), na których od studentów wyższych lat wymagano aktywnego uczestnictwa. Czasami też organizowano "dysputy na różne tematy", które były otwarte także dla ludzi z poza uniwersytetu. Omawiane tematy zgłaszali słuchacze. Autor później krótko opisuje program sztuk wyzwolonych oraz teologii i medycyny. Autor wspomina także, że uniwersytety były w małym stopniu nastawione na przedmioty praktyczne, jak rolnictwo czy metalurgia. Uprawiano naukę głównie dla niej samej. Pod koniec jest krótki komentarz dotyczący jakości rękopisów dzieł naukowych, które były przepisywane przez studentów. Wiele z nich nie było dobrej jakości, co stanowiło problem zarówno w średniowieczu, jak i teraz dla współczesnych badaczy średniowiecza.
W czwartym rozdziale jest opis filozofii przyrody Arystotelesa, który przedstawię tutaj w mocno skróconej formie. Arystoteles uważał, że świat był wieczny, ponieważ gdyby istniał początek, to należało by wyjaśnić skąd się wzięła pierwotna materia, co mogłoby prowadzić do regresji w nieskończoność. Ta teoria budziła wiele kontrowersji, ponieważ nie była ona zgodna z teologią żadnej z wielkich religii. Według Arystotelesa świat był podzielony na część ziemską(zmienną) oraz niebiańską(niezmienną). Istniały cztery żywioły: ziemia, woda, powietrze, ogień. Każde ciało składa się z materii i formy. Następnie jest opisany ruch ciał w sferze ziemskiej oraz w sferze niebiańskiej. Sfera niebiańska miała się składać z eteru.
W piątym rozdziale autor opisuje odbiór filozofii Arystotelesa w średniowieczu. Filozofia przyrody Arystotelesa była oceniana przez większość filozofów i teologów bardzo pozytywnie. Jednak pewne kwestie jego filozofii, np. wieczność świata budziła duże kontrowersje. Na uniwersytecie w Paryżu potępiono dzieła Arystotelesa z zakresu filozofii przyrody(oraz komentarze do niej) i zakazano ich nauczania. Zakaz zniesiono dopiero po kilkudziesięciu latach. Papież Grzegorz IX wydał nakaz oczyszczenia dzieł Arystotelesa z "błędów". Jednak ten nakaz nie został nigdy zrealizowany. Ten sam papież próbował także zakazać nauczania filozofii przyrody na wydziałach teologii w Paryżu, jednak mu się to nie udało. Niektórzy teologowie publikowali listy potępionych tez z zakresu filozofii przyrody.
Toczył się konflikt między teologią i filozofią dotyczący tego, która dyscyplina jest ważniejsza. Teologia wyszła zwycięsko z tego sporu i filozofia była dalej uważana jako służebnica teologii. Z tego powodu w przypadku takich problemów jak zagadnienie wieczności świata(czy świat istniał od zawsze, czy został stworzony), przyjmowano postawę zgodną z teologią chrześcijańską. Przez to powstała doktryna podwójnej prawdy, czego efektem było to, że filozofowie przedstawiali jakieś tezy, które wynikały z filozofii przyrody ale pod koniec pisali, że należy je odrzucić, ponieważ są sprzeczne z dogmatami wiary. Jednak z biegiem czasu filozofia przyrody stawała się coraz bardziej niezależna od teologii.
Kolejnym problemem dla teologii były tezy ograniczające wszechmoc Boga. Według teologów Bóg może uczynić wszystko, nawet gdyby byłoby to wewnętrznie sprzeczne. Filozofowie przyrody nie mogli temu zaprzeczać. Jednak takie myślenie było zachętą to bardzo szerokich spekulacji, choćby w przypadku tezy dotyczącej tego, że istnieje jeden świat(skoro Bóg może wszystko, to dlaczego nie mógł by stworzyć wielu światów?).
W szóstym rozdziale znajduje się opis różnych teorii z filozofii przyrody które były opracowywane aby zastąpić część z Arystotelesowskiej fizyki. Autor opisuje teorie dotyczące przyczyn ruchu, ruchu w obszarze ziemskim, orbit w astronomii, przyczyn ruchu w obszarze niebieskim, skończoności i wieczności świata, istnienia innych światów oraz istnienia próżni. Rozważania średniowiecznych scholastyków były ważnym fundamentem dla nowożytnej nauki.
Rozdział siódmy poświęcony jest arystotelikom, arystotelizmowi i filozofii przyrody. Autor najpierw opisał gatunki literackie występujące w scholastycznych dziełach naukowych. Najważniejszym z nich była kwestia(Quaestio), która była wzorowana na dysputach. W kwestii autor stawiał jakąś tezę, następnie podawał kilka argumentów za i przeciw, analizował je i następnie rozstrzygał kwestię. Jeśli najpierw podano argumenty za, to autor zazwyczaj próbował obalić tezę, analogicznie było w przeciwnym wypadku. W średniowiecznych traktatach nie traktowano poważnie cytowania, więc wszelkie odsyłacze do innych fragmentów tekstu lub dzieł są niejasne(np. jak było powiedziane, w innej kwestii itp.). Innymi gatunkami były komentarze, summy i traktaty, które były mniej popularne od kwestii. Później autor krótko charakteryzuje jaka była dominująca wizja kosmosu według średniowiecznych uczonych. Opisuje też różne problemy poruszane przez filozofów przyrody. Następnie krótko opisuje różne metody badawcze stosowane przez scholastyków, między innymi brzytwę Ockhama oraz dowody matematyczne, które były używane nawet w teologii. Opisano też krótko rolę filozofii przyrody, z której teologia i medycyna czerpała obficie. Pod koniec autor opisuje ruch arystotelików. Ruch ten obejmował bardzo szeroki zakres poglądów, które to wywodziły się w jakiś sposób z Arystotelesa. O ile część poglądów Arystotelesa zostało odrzucone przez scholastyków jako błędne, to wiele z nich było kultywowanych, głównie z powodu autorytetu starożytnej filozofii oraz elastyczności, która pozwalała dostosowywać tą filozofię do nowych poglądów i problemów. Filozofia arystotelików dominowała aż do końca średniowiecza oraz na początku czasów nowożytnych. Jednak ta filozofia okazała się zbyt skostniała. Straciła ona swoją dominującą pozycję dopiero z powodu nowożytnych odkryć naukowych.
Rozdział ósmy rozpoczyna się od stwierdzenia, że pomimo olbrzymich zasług średniowiecznych scholastyków dla nowożytnej nauki, powszechną we współczesnym świecie jest traktowanie średniowiecza jako coś co stanowiło hamulec dla rozwoju naukowego. Te poglądy wzięły się z czasów nowożytnych, w których to naukowcy słusznie krytykowali metody scholastyczne, jednak jednocześnie zaprzeczali temu, że zawdzięczają coś średniowiecznej nauce. Rewolucja naukowa nie była by możliwa gdyby nie utworzone w średniowieczu instytucje. Ważne były tłumaczenia dzieł grecko-arabskich, które przyspieszyły nadejście rewolucji naukowej. Kolejnym ważnym elementem były uniwersytety, które znacznie rozwinęły życie intelektualne w zachodniej europie. Następnym ważnym czynnikiem było powstanie klasy teologów-filozofów przyrody, którzy zajmowali się naukami ścisłymi.
Nauka arabska początkowo była na wyższym poziomie niż europejska, ponieważ arabowie mieli większy i wcześniejszy dostęp do greckich dzieł naukowych. Jednak w późnym średniowieczu arabska nauka upadła, ponieważ islamska teologia nie była przyjazna dla filozofii przyrody. Filozofia przyrody była uważana za naukę obcą, która może stanowić zagrożenie dla wiary. Według autora różnice w postawie chrześcijaństwa i islamu do nauki wynikały ze sposobu powstania tych religii. Chrześcijaństwo rozwijało się w pokojowy sposób w śródziemnomorskiej kulturze, przez to dostosowywało się do pogańskiej nauki. Z tego powodu też władze kościelne były przychylne(oprócz drobnych wyjątków) dla nauki. Islam rozprzestrzeniał się gwałtownie za pomocą podbojów, przez co nie zasymilował się z innymi kulturami. Ważna też była niezależność instytucji państwa i kościoła, która panowała w średniowiecznej europie. W islamie kościół i państwo stanowiły jedność.
Poruszony został też temat Bizancjum, które także było państwem chrześcijańskim(prawosławnym), ale nie wytworzyły się w nim odpowiednie instytucje dla rozwoju nauki. Językiem Bizancjum była greka. Jednocześnie większość dzieł naukowych i filozoficznych zachowała się właśnie u nich. Jednak prawosławie w pewnych kwestiach znacząco różniło się od katolicyzmu. Teologowie prawosławni mieli podobny stosunek do nauki co teologowie islamscy. W Bizancjum nie było też rozdziału państwa i kościoła. Efektem tego było choćby zamknięcie Akademii Platona przez cesarza Justyniana. Nauka w Bizancjum nie była zinstytucjonalizowana. Niektórzy ludzie prowadzili jakieś rozważania naukowe, jednak zazwyczaj robili to niezależnie. Należy jednak pamiętać że ważnym wkładem Bizancjum w rewolucję naukową było przechowanie greckich dzieł naukowych, które to później były tłumaczone najpierw na arabski, a później na łaciński.
Po tych wywodach autor powraca do filozofii przyrody jako królowej nauk. Autor opisuje też relacje między nauką scholastyczną a nauką nowożytną oraz wczesnośredniowieczną. Na współczesny obraz średniowiecza jako okres niesprzyjający nauce miało duży wpływ zarówno potępienie Galileusza przez kościół, jak i karykaturalne przedstawianie scholastyków przez ówczesnych uczonych. Pod koniec autor stwierdza, że nauka nowożytna jest dziełem trzech cywilizacji. Greckiej, która stworzyła podstawy, arabskiej, która we wczesnym średniowieczu rozpoczęła tłumaczenia a następnie rozwijała naukę grecką, oraz łacińskiej, w której to nauka rozkwitła.
Polecam to dzieło zarówno historykom, filozofom jak i ludziom zainteresowanym nauką. Szczególnie, że ta książka odkłamuje bardzo rozpowszechniony mit. Jednak ostrzegam, że duża część książki to opis średniowiecznej filozofii przyrody. Poniżej zamieściłem swoje notatki do każdego z rozdziałów:
Pierwszy rozdział rozpoczyna się od opisu rozprzestrzeniania chrześcijaństwa, które rozprzestrzeniało się powoli ze względu na pokojowy charakter religii oraz prześladowania. Następnie opisana jest relacja między nauką a religią w pierwszych wiekach Chrześcijaństwa. Na początku część ojców kościoła uważała naukę jako coś co jest zagrożeniem dla wiary, jednak po krótkim czasie zaczęła przeważać postawa, według której nauka jest traktowana jako "służebnica teologii". Nauka miała służyć jako pomoc w rozumieniu i objaśniania Pisma Świętego. Następnie są opisane komentarze do stworzenia świata napisane przez chrześcijan. Jest trochę o wpływach grecko-rzymskich oraz stosunku państwa i kościoła w chrześcijaństwie. Warto jednak zaznaczyć, że wszystko co autor pisze o chrześcijaństwie dotyczy albo pierwszych wieków chrześcijaństwa, albo chrześcijaństwa zachodniego. Sprawa chrześcijaństwa wschodniego jest poruszona w ostatnim rozdziale. Państwo i kościół było postrzegane jako odrębne i niezależne instytucje, które czasami toczyły ze sobą spory. Tradycja państwa rzymskiego oraz brak poparcia w Biblii dla państwa teokratycznego bardzo hamowały tendencje do połączenia tych władz w jedno. Następnie jest opisany ruch encyklopedystów, którzy byli odpowiednikami współczesnych autorów książek popularnonaukowych. Takie dzieła zawierały wiele błędów, ale były napisane prostszym językiem i były kierowane do ludzi zainteresowanych nauką a nie posiadających specjalistycznego wykształcenia. Duża część z tych z tych dzieł była komentarzami, fragmentami i kompilacjami innych dzieł. Pod koniec jest krótki opis siedmiu sztuk wyzwolonych, trivium czyli gramatyki, retoryki i logiki oraz quadrivium, czyli arytmetyki, geometrii, astronomii i muzyki. Siedem sztuk wyzwolonych było uznawane za podstawę wykształcenia.
Drugi rozdział rozpoczyna się od opisu stanu nauki we wczesnym średniowieczu. Zachodnia nauka upadła, ponieważ upadły europejskie miasta. Powodem tego były najazdy plemion germańskich, wysokie podatki, zanik handlu i wojna domowa o tron cesarstwa. W tamtym czasie nauka znalazła schronienie w klasztorach. Jednak większość dzieł ze starożytności nie było dostępne w świecie łacińskim, między innymi dlatego że językiem nauki w starożytności była greka . Dopiero w XI wieku miasta zaczęły się odradzać dzięki postępom w rolnictwie oraz rozwojowi handlu. Wtedy też nastąpiło ponowny rozkwit nauki, głównie matematyki i przyrody. Ważna dla odnowy nauki była chrześcijańska koncepcja stworzenia świata, według której świat został stworzony w uporządkowany sposób. Świat był postrzegany jako maszyna, którą można było badać rozumem. Nauka zaczęła być postrzegana jako obowiązek chrześcijan, który miał pozwolić na lepsze poznanie Boga i jego stworzenia. W XII wieku nastąpiło znaczne przyspieszenie rozwoju nauki spowodowane napływem tłumaczeń grecko-arabskich dzieł ze świata arabskiego. Tłumaczono głównie dzieła związane z naukami ścisłymi oraz filozofią. Niektóre dzieła były tłumaczone nawet na kilka innych języków zanim zostały przetłumaczone na łacinę. Najważniejsze były tłumaczenia dzieł Arystotelesa, których to zachowało się do naszych czasów około dwa tysiące. Według autora okres tłumaczeń nie mógł się rozpocząć wcześniej, ponieważ arabowie skończyli tłumaczyć dzieła greckie na arabski dopiero w X wieku. Dodatkowo chrześcijanie uzyskali dostęp do tych dzieł dopiero w XI wieku, po rekonkwiście w Hiszpanii. Jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych komentatorów do Arystotelesa był Awerroes, którego duża liczba komentarzy została przetłumaczona na łacinę. Jego dzieła były głównym źródłem wiedzy o filozofii Arystotelesa dla wielu ludzi na zachodzie.
Trzeci rozdział jest poświęcony powstaniu oraz działaniu średniowiecznych uniwersytetów. Powstawały one w dużych ośrodkach miejskich. Przyjmowały one takie formy, jak średniowieczne gildie handlowe. Uniwersytet był po prostu organizacją zrzeszającą nauczycieli i studentów. Członkowie uniwersytetu mieli podobne przywileje jak duchowieństwo. Uniwersytet składał się z czterech lub mniej wydziałów: sztuk wyzwolonych, prawa, teologii i medycyny. Najpierw student studiował sztuki wyzwolone, aby zdobyć stopień bakałarza lub magistra. Magister sztuk wyzwolonych był uprawniony do studiowania na pozostałych trzech wydziałach, gdzie także mógł zdobyć stopień bakałarza lub magistra. By zostać bakałarzem, należało studiować od trzech do czterech lat. Stopień magistra wymagał dodatkowego roku lub dwóch. Szacuje się, że w latach 1350-1500 na uniwersytetach studiowało łącznie około siedmiuset pięćdziesięciu tysięcy studentów. Nie wielu studentów uzyskiwało jakiś tytuł, ponieważ sami kończyli wcześniej studia. Jednak sam fakt studiowania był pozytywnie odbierany przez społeczeństwo i uważano, że pomaga to w przyszłej karierze. Aby zostać studentem należało wpłacić czesne i złożyć przysięgę. Następnie należało znaleźć nauczyciela. Na uniwersytecie stosowane były dwie formy nauczania. Pierwszą były wykłady(lectio) na których studenci byli biernymi słuchaczami. Drugą formą były dysputy(disputio), na których od studentów wyższych lat wymagano aktywnego uczestnictwa. Czasami też organizowano "dysputy na różne tematy", które były otwarte także dla ludzi z poza uniwersytetu. Omawiane tematy zgłaszali słuchacze. Autor później krótko opisuje program sztuk wyzwolonych oraz teologii i medycyny. Autor wspomina także, że uniwersytety były w małym stopniu nastawione na przedmioty praktyczne, jak rolnictwo czy metalurgia. Uprawiano naukę głównie dla niej samej. Pod koniec jest krótki komentarz dotyczący jakości rękopisów dzieł naukowych, które były przepisywane przez studentów. Wiele z nich nie było dobrej jakości, co stanowiło problem zarówno w średniowieczu, jak i teraz dla współczesnych badaczy średniowiecza.
W czwartym rozdziale jest opis filozofii przyrody Arystotelesa, który przedstawię tutaj w mocno skróconej formie. Arystoteles uważał, że świat był wieczny, ponieważ gdyby istniał początek, to należało by wyjaśnić skąd się wzięła pierwotna materia, co mogłoby prowadzić do regresji w nieskończoność. Ta teoria budziła wiele kontrowersji, ponieważ nie była ona zgodna z teologią żadnej z wielkich religii. Według Arystotelesa świat był podzielony na część ziemską(zmienną) oraz niebiańską(niezmienną). Istniały cztery żywioły: ziemia, woda, powietrze, ogień. Każde ciało składa się z materii i formy. Następnie jest opisany ruch ciał w sferze ziemskiej oraz w sferze niebiańskiej. Sfera niebiańska miała się składać z eteru.
W piątym rozdziale autor opisuje odbiór filozofii Arystotelesa w średniowieczu. Filozofia przyrody Arystotelesa była oceniana przez większość filozofów i teologów bardzo pozytywnie. Jednak pewne kwestie jego filozofii, np. wieczność świata budziła duże kontrowersje. Na uniwersytecie w Paryżu potępiono dzieła Arystotelesa z zakresu filozofii przyrody(oraz komentarze do niej) i zakazano ich nauczania. Zakaz zniesiono dopiero po kilkudziesięciu latach. Papież Grzegorz IX wydał nakaz oczyszczenia dzieł Arystotelesa z "błędów". Jednak ten nakaz nie został nigdy zrealizowany. Ten sam papież próbował także zakazać nauczania filozofii przyrody na wydziałach teologii w Paryżu, jednak mu się to nie udało. Niektórzy teologowie publikowali listy potępionych tez z zakresu filozofii przyrody.
Toczył się konflikt między teologią i filozofią dotyczący tego, która dyscyplina jest ważniejsza. Teologia wyszła zwycięsko z tego sporu i filozofia była dalej uważana jako służebnica teologii. Z tego powodu w przypadku takich problemów jak zagadnienie wieczności świata(czy świat istniał od zawsze, czy został stworzony), przyjmowano postawę zgodną z teologią chrześcijańską. Przez to powstała doktryna podwójnej prawdy, czego efektem było to, że filozofowie przedstawiali jakieś tezy, które wynikały z filozofii przyrody ale pod koniec pisali, że należy je odrzucić, ponieważ są sprzeczne z dogmatami wiary. Jednak z biegiem czasu filozofia przyrody stawała się coraz bardziej niezależna od teologii.
Kolejnym problemem dla teologii były tezy ograniczające wszechmoc Boga. Według teologów Bóg może uczynić wszystko, nawet gdyby byłoby to wewnętrznie sprzeczne. Filozofowie przyrody nie mogli temu zaprzeczać. Jednak takie myślenie było zachętą to bardzo szerokich spekulacji, choćby w przypadku tezy dotyczącej tego, że istnieje jeden świat(skoro Bóg może wszystko, to dlaczego nie mógł by stworzyć wielu światów?).
W szóstym rozdziale znajduje się opis różnych teorii z filozofii przyrody które były opracowywane aby zastąpić część z Arystotelesowskiej fizyki. Autor opisuje teorie dotyczące przyczyn ruchu, ruchu w obszarze ziemskim, orbit w astronomii, przyczyn ruchu w obszarze niebieskim, skończoności i wieczności świata, istnienia innych światów oraz istnienia próżni. Rozważania średniowiecznych scholastyków były ważnym fundamentem dla nowożytnej nauki.
Rozdział siódmy poświęcony jest arystotelikom, arystotelizmowi i filozofii przyrody. Autor najpierw opisał gatunki literackie występujące w scholastycznych dziełach naukowych. Najważniejszym z nich była kwestia(Quaestio), która była wzorowana na dysputach. W kwestii autor stawiał jakąś tezę, następnie podawał kilka argumentów za i przeciw, analizował je i następnie rozstrzygał kwestię. Jeśli najpierw podano argumenty za, to autor zazwyczaj próbował obalić tezę, analogicznie było w przeciwnym wypadku. W średniowiecznych traktatach nie traktowano poważnie cytowania, więc wszelkie odsyłacze do innych fragmentów tekstu lub dzieł są niejasne(np. jak było powiedziane, w innej kwestii itp.). Innymi gatunkami były komentarze, summy i traktaty, które były mniej popularne od kwestii. Później autor krótko charakteryzuje jaka była dominująca wizja kosmosu według średniowiecznych uczonych. Opisuje też różne problemy poruszane przez filozofów przyrody. Następnie krótko opisuje różne metody badawcze stosowane przez scholastyków, między innymi brzytwę Ockhama oraz dowody matematyczne, które były używane nawet w teologii. Opisano też krótko rolę filozofii przyrody, z której teologia i medycyna czerpała obficie. Pod koniec autor opisuje ruch arystotelików. Ruch ten obejmował bardzo szeroki zakres poglądów, które to wywodziły się w jakiś sposób z Arystotelesa. O ile część poglądów Arystotelesa zostało odrzucone przez scholastyków jako błędne, to wiele z nich było kultywowanych, głównie z powodu autorytetu starożytnej filozofii oraz elastyczności, która pozwalała dostosowywać tą filozofię do nowych poglądów i problemów. Filozofia arystotelików dominowała aż do końca średniowiecza oraz na początku czasów nowożytnych. Jednak ta filozofia okazała się zbyt skostniała. Straciła ona swoją dominującą pozycję dopiero z powodu nowożytnych odkryć naukowych.
Rozdział ósmy rozpoczyna się od stwierdzenia, że pomimo olbrzymich zasług średniowiecznych scholastyków dla nowożytnej nauki, powszechną we współczesnym świecie jest traktowanie średniowiecza jako coś co stanowiło hamulec dla rozwoju naukowego. Te poglądy wzięły się z czasów nowożytnych, w których to naukowcy słusznie krytykowali metody scholastyczne, jednak jednocześnie zaprzeczali temu, że zawdzięczają coś średniowiecznej nauce. Rewolucja naukowa nie była by możliwa gdyby nie utworzone w średniowieczu instytucje. Ważne były tłumaczenia dzieł grecko-arabskich, które przyspieszyły nadejście rewolucji naukowej. Kolejnym ważnym elementem były uniwersytety, które znacznie rozwinęły życie intelektualne w zachodniej europie. Następnym ważnym czynnikiem było powstanie klasy teologów-filozofów przyrody, którzy zajmowali się naukami ścisłymi.
Nauka arabska początkowo była na wyższym poziomie niż europejska, ponieważ arabowie mieli większy i wcześniejszy dostęp do greckich dzieł naukowych. Jednak w późnym średniowieczu arabska nauka upadła, ponieważ islamska teologia nie była przyjazna dla filozofii przyrody. Filozofia przyrody była uważana za naukę obcą, która może stanowić zagrożenie dla wiary. Według autora różnice w postawie chrześcijaństwa i islamu do nauki wynikały ze sposobu powstania tych religii. Chrześcijaństwo rozwijało się w pokojowy sposób w śródziemnomorskiej kulturze, przez to dostosowywało się do pogańskiej nauki. Z tego powodu też władze kościelne były przychylne(oprócz drobnych wyjątków) dla nauki. Islam rozprzestrzeniał się gwałtownie za pomocą podbojów, przez co nie zasymilował się z innymi kulturami. Ważna też była niezależność instytucji państwa i kościoła, która panowała w średniowiecznej europie. W islamie kościół i państwo stanowiły jedność.
Poruszony został też temat Bizancjum, które także było państwem chrześcijańskim(prawosławnym), ale nie wytworzyły się w nim odpowiednie instytucje dla rozwoju nauki. Językiem Bizancjum była greka. Jednocześnie większość dzieł naukowych i filozoficznych zachowała się właśnie u nich. Jednak prawosławie w pewnych kwestiach znacząco różniło się od katolicyzmu. Teologowie prawosławni mieli podobny stosunek do nauki co teologowie islamscy. W Bizancjum nie było też rozdziału państwa i kościoła. Efektem tego było choćby zamknięcie Akademii Platona przez cesarza Justyniana. Nauka w Bizancjum nie była zinstytucjonalizowana. Niektórzy ludzie prowadzili jakieś rozważania naukowe, jednak zazwyczaj robili to niezależnie. Należy jednak pamiętać że ważnym wkładem Bizancjum w rewolucję naukową było przechowanie greckich dzieł naukowych, które to później były tłumaczone najpierw na arabski, a później na łaciński.
Po tych wywodach autor powraca do filozofii przyrody jako królowej nauk. Autor opisuje też relacje między nauką scholastyczną a nauką nowożytną oraz wczesnośredniowieczną. Na współczesny obraz średniowiecza jako okres niesprzyjający nauce miało duży wpływ zarówno potępienie Galileusza przez kościół, jak i karykaturalne przedstawianie scholastyków przez ówczesnych uczonych. Pod koniec autor stwierdza, że nauka nowożytna jest dziełem trzech cywilizacji. Greckiej, która stworzyła podstawy, arabskiej, która we wczesnym średniowieczu rozpoczęła tłumaczenia a następnie rozwijała naukę grecką, oraz łacińskiej, w której to nauka rozkwitła.
June 22, 2024
Fascinating excavation of the origins of modern science. Not only does Grant convincingly show how modern science emerged out of Medieval scholastics, but he successfully rehabilitates the negative image we have of the Middle Ages as the "Dark Ages." Turns out, many of the scholastics were actually brilliant, postulating things like the existence of void space, how objects might move in a vacuum, impetus or impressed force, the existence of different worlds than our own, etc., all of which were later demonstrated by modern scientists. He shows that the scholastic obsession with Aristotelian natural philosophy was integral to the development of modern science and the discovery of the aforementioned postulates. Of course, much of Aristotle's thought has since been abandoned, but a surprising amount has been retained. For if it were all untrue, how would modern science have then emerged?
Out of the scholastic tradition emerged the intellectual foundations of modern science: use of counterfactuals (thought experiments), inductive generalization, i.e."uniformity of nature," and natural efficiency (the notion nature finds the simplest way). Readers of history will undoubtedly notice these intellectual concepts and methods appear in the later works of numerous luminaries, such as Frances Bacon and Albert Einstein. One can simply read the book's final chapter to get a superb overview of the previous chapters.
What's curious is why later figures like John Locke and Galileo totally repudiated the Scholastics and Aristotelian thought, given their own ideas were steeped in the Scholastic-Aristotelian tradition? I would like to know the answer to this question. Grant notes that Galileo himself wrote an influential work in which the character of Simplicio serves as a caricature of the Scholastic-Aristotelian tradition, close-minded, rigid, and willfully ignorant. Grant shows this caricature to be an utterly false portrayal of the Medieval intellectual enterprise.
Rather, Grant demonstrates Medieval intellectuals were actually very open to multiculturalism:
"If Muslim scholars had assumed that they had nothing to learn from 'Dead Greek Pagans,' and if Latin Christian scholars similarly had assumed that they had nothing to learn from 'Dead Muslim Heretics,' the great translation movements of the Middle Ages would have never occurred, impoverishing history, and delaying scientific development by centuries."
Seems this is a lesson we could use in the present, when arbitrarily dismissing the works of "Dead White Men" is in vogue. "Those who fail to learn from the past, are doomed to repeat it."
Out of the scholastic tradition emerged the intellectual foundations of modern science: use of counterfactuals (thought experiments), inductive generalization, i.e."uniformity of nature," and natural efficiency (the notion nature finds the simplest way). Readers of history will undoubtedly notice these intellectual concepts and methods appear in the later works of numerous luminaries, such as Frances Bacon and Albert Einstein. One can simply read the book's final chapter to get a superb overview of the previous chapters.
What's curious is why later figures like John Locke and Galileo totally repudiated the Scholastics and Aristotelian thought, given their own ideas were steeped in the Scholastic-Aristotelian tradition? I would like to know the answer to this question. Grant notes that Galileo himself wrote an influential work in which the character of Simplicio serves as a caricature of the Scholastic-Aristotelian tradition, close-minded, rigid, and willfully ignorant. Grant shows this caricature to be an utterly false portrayal of the Medieval intellectual enterprise.
Rather, Grant demonstrates Medieval intellectuals were actually very open to multiculturalism:
"If Muslim scholars had assumed that they had nothing to learn from 'Dead Greek Pagans,' and if Latin Christian scholars similarly had assumed that they had nothing to learn from 'Dead Muslim Heretics,' the great translation movements of the Middle Ages would have never occurred, impoverishing history, and delaying scientific development by centuries."
Seems this is a lesson we could use in the present, when arbitrarily dismissing the works of "Dead White Men" is in vogue. "Those who fail to learn from the past, are doomed to repeat it."
February 3, 2024
Del perchè la scienza fu europea
Saggio non per tutti (qualche conoscenza di storia, filosofia e scienza è necessaria per seguire il testo), ma molto interessante e approfondito, scritto da un evidente competente storico, che punta ad aggiungere una voce al dibattito in corso tra gli storici della scienza sul ruolo del MedioEvo rispetto alla rivoluzione tecnico-scientifica che avvenne in Europa dal '600-'700.
Grant è molto chiaro e logico nella sua trattazione ed ha il pregio di mettere in evidenza i punti salienti della sua opinione sulla questione.
Sono tre gli elementi fondamentali e spiccatamente europei ed occidentali che hanno permesso lo sviluppo del pensare scientifico qui e non altrove (non in Cina, non nei territori dell'Islam, non a Bisanzio) tre condizioni fondamentali: 1) la traduzione in lingua latina dei testi greco-arabi di scienza e di filosofia naturale; 2) la creazione delle università medievali; 3) l’emergere di filosofi teologico-naturali. Se il primo mi era già noto (più o meno), il secondo ed il terzo sono state delle belle scoperte per me - soprattutto l'originalità ed unicità dell'istituzione universitaria, che sola ha potuto garantire la libertà di pensiero e di esplorazione culturale ai tanti pensatori medievali.
l’università fu una sua creazione autonoma, nata dalle particolari condizioni esistenti in Occidente nel secolo XII.
Senza le fondamenta che erano state gettate nel Medioevo, e che sono state descritte in questo libro, gli scienziati del secolo XVII non avrebbero contestato le idee dominanti
Un'opera davvero densa e ricca di riferimenti e di approfondite trattazioni, che merita una lettura lenta ed attenta.
Saggio non per tutti (qualche conoscenza di storia, filosofia e scienza è necessaria per seguire il testo), ma molto interessante e approfondito, scritto da un evidente competente storico, che punta ad aggiungere una voce al dibattito in corso tra gli storici della scienza sul ruolo del MedioEvo rispetto alla rivoluzione tecnico-scientifica che avvenne in Europa dal '600-'700.
Grant è molto chiaro e logico nella sua trattazione ed ha il pregio di mettere in evidenza i punti salienti della sua opinione sulla questione.
Sono tre gli elementi fondamentali e spiccatamente europei ed occidentali che hanno permesso lo sviluppo del pensare scientifico qui e non altrove (non in Cina, non nei territori dell'Islam, non a Bisanzio) tre condizioni fondamentali: 1) la traduzione in lingua latina dei testi greco-arabi di scienza e di filosofia naturale; 2) la creazione delle università medievali; 3) l’emergere di filosofi teologico-naturali. Se il primo mi era già noto (più o meno), il secondo ed il terzo sono state delle belle scoperte per me - soprattutto l'originalità ed unicità dell'istituzione universitaria, che sola ha potuto garantire la libertà di pensiero e di esplorazione culturale ai tanti pensatori medievali.
l’università fu una sua creazione autonoma, nata dalle particolari condizioni esistenti in Occidente nel secolo XII.
Senza le fondamenta che erano state gettate nel Medioevo, e che sono state descritte in questo libro, gli scienziati del secolo XVII non avrebbero contestato le idee dominanti
Un'opera davvero densa e ricca di riferimenti e di approfondite trattazioni, che merita una lettura lenta ed attenta.
February 3, 2025
A nice and easy read covering areas where bridges were built between Greek texts and Early Modern science. I was unaware of quite a few of them, so I found it very interesting. Grant builds a solid case, although it may not be so clear for those who haven't studied the Early Moderns already and understood what the big ideas needed to progress science were.
Read
May 16, 2025Though its purpose is to present the ways in which Medieval natural philosophy laid the groundwork for the Scientific Revolution, more interesting is just how vital the 12th-century Greek translations were.
June 16, 2015
Grant argues that the Scientific Revolution could not have taken place without advances in science in medieval Europe from the twelfth century forward. While granting that foundations of science existed in other cultures and that Europe drew on earlier scientific advances in those cultures, Grant argues that the unique combination of factors that made the scientific revolution possible only existed in post-medieval Europe. He particularly points to three factors, the translation of Greek and Arabic scientific works into Latin in the middle ages, the rise of the medieval university, and a conception of theology that made science possible.
Read
June 26, 2010The Foundations of Modern Science in the Middle Ages:Their Religious, Institutional and Intellectual Contexts by Edward Grant (1996)
June 24, 2021
The middle third of this book is insanely boring but YOU MUST trudge through this desert or NO ONE will take you seriously.
Displaying 1 - 10 of 10 reviews