How to Quiet a Vampire: A Sotie

by Borislav Pekić, Bogdan Rakić (Translator), Stephen M. Dickey

Published to acclaim in 1977, this controversial novel of ideas follows Konrad Rutkowski-professor of medieval history and former Gestapo officer as he returns to the scene of his war crimes determined to renounce, or perhaps justify, his Nazi past. In a series of letters to a brother-in-law, Rutkowski lays out his ambivalent reactions to war and unthinkable violence, connecting his own swirling ideas to those of some of the major figures of European thought: Plato, St. Augustine, Descartes, Nietzsche, Freud, and others.

But the novel is more than an intellectual meditation. Pekic was himself a frequent political agitator and occasional prisoner, and he drew on his first hand knowledge of police methods and life under totalitarianism to paint a chilling portrait of an intellectual acting as a tool of repression. At the same time he questions whether Rutkowski's ideology puts him outside the philosophical tradition he so admires-or if the line separating it from totalitarianism is not as clear as we like to think.

Genres: Fiction, Historical Fiction, Philosophy, Classics, Serbian Literature, Literature, 20th Century

432 pages, Paperback

First published January 1, 1977

About the author

Borislav Pekić was a Serbian/Montenegrin political activist and writer. He was born in 1930, to a prominent family in Montenegro, at that time part of the Kingdom of Yugoslavia. From 1945 until his immigration to London in 1971, he lived in Belgrade. A staunch anti-communist throughout his life, he was the founding member of the Democratic Party during the post-Tito era and is considered one of the greats of 20th century literature.

Reviews

[Nikola Jankovic · Rating 5 out of 5]

Verovatno najteža knjiga u kojoj sam uživao.

Opet, rekao bih da nisam iz nje izvukao ni polovinu onog što bi trebalo. Nepouzdani narator koji se trudi da upokoji vampira, je bivši član Gestapa, i kroz svoja pisma pripoveda paralelne priče iz dalmatinskog grada D. (nije Dubrovnik). Prva se odvija 1943., za vreme nemačkog preuzimanja okupacije od Italijana, a druga dvadesetak godina kasnije, kad kao turista posećuje taj grad i kada se u njemu budi vampir i osećanja doživljena za vreme rata.

Pri tome, ne razara ga samo krivica zbog smrti ljudi koje su direktno uzrokovali, već i zbog svog kukavičluka zbog kog nije uspeo da se odupre nacizmu - mada mu se tada činilo da čini najviše što može.

Zbog čega je čitanje Vampira tako teško? Svako poglavlje odnosi se na jedno (poznato) filozofsko delo. Sve su to naslovi poznatih filozofa, kao što su Niče (3 pisma), Deskart, Platon, Hum, Hajdeger, Sartr, Kami, Marks, Vitgenštajn, ali pisma ne govore o njima direktno, kao na primer u Sofijinom svetu, romanu o filozofiji (koji mi se nije dopao). Teško je ukratko opisati, ali svako pismo ima "teoretski deo" i naraciju priče iz '43. ili '65. godine. Svaka naracija se odnosi na ideju koja je razrađena na tim stranama.

Da sam proučavao sva ta dela, siguran sam da bih iz svakog poglavlja izvukao još više, ali Kako upokojiti vampira je i bez toga zabavno iskustvo. Sama priča je interesantna, osećaj kako narator pred nama klizi u ludilo (pa se iz njega i vraća), ali i neka od saslušavanja uz pomoć filozofije. Teme - kao što su odnos prema istoriji i autoratitivnim režimima (Pekić verovatno priča i o svom iskustvu saslušavanja u komunizmu, tek kasnije sam shvatio da je kao lad bio osuđen na 5 godina zatvora), ali i o opštije teme kao što su griža savesti i kompromisi koje činimo često ne primećujući - ispričane su ne samo kao osvrt na filozofske tekstove, već i sa puno humora i stila. Pekić je sjajan pisac, jedan od najboljih koji su pisali na našem jeziku.

Kao što kaže "priređivač" pronađenih pisama, ovo delo je "nešto između lične ispovesti, filosofskoistorijskog komentara i priče". Ne bih rekao da je za svakoga, ali meni je leglo. Nije da nužno volim knjige koje su pisane da bi se čitale više puta, ali kako kažu - knjigu koju ne vredi čitati dvaput, ne vredi ni čitati. E, pa ova je takva, i siguran sam da ću drugi put u njoj pronaći još štošta.

[Ana Filipovic · Rating 5 out of 5]

Toliko jedno inteligentno, istorijski-filozofski-psiholoski potkivano i duhovito stivo…a sve tako lepo umotano u ovu knjigu, sa sve delom “Primedbe priredjivaca”. Stvarno odusevljena knjigom.

[Momčilo Žunić]

Još na prvoj stranici predgovora priređivačko ja (koje nam se u težnji da se ukine sveznajuće pripovedanje, a nekako zadrži objektivnost obznjanjuje kao Borislav Pekić, što je već po sebi mali mig ka sveznadarskom i enciklopedijskom) odaje da će to što nam se pruža biti neuštavljeno u kolebanju između lične ispovesti, filozofsko-istorijskog komentara i priče. Baš tim redosledom! Naizgled je eklatantno - premda očito treba i nacrtati - da su tokovi namerno ostavljeni da budu takvi kakvi jesu, rašiveni, zametnuti i neupripovedani.

Događaji (i pripovedanje o događajima) skrajnjuju se a dijegetičke pauze preuzimaju maha i obilato pune meditativnošću i esejizacijom, što je umesno dopustiti sa pripremljenim terenom. Priređivačko JA (Borislav Pekić) i pismotvorno JA (Konrad Rutkovski) to, naime, prilježno i čine: (1)priređivanje pronađenog rukopisa (poigravanje s dokumentarizmom i istraživanjem, kao i iznalažanjem modusa da se u tekst uključi pripremna lektira i pojedini aspekti problema višestrano propipaju) i priređivački komentari koji uokviruju rukopis; (2)cepanje u epistolarnom na pripovedno i doživljajno JA Konrada Rutkovskog (dve tračnice naracije*, ona iz '43. i ona iz '65, koje objedinjuje isti prostor, primorski grad D, i bezmalo nepromenjena ličnost, nekada poručnik Gestapoa, sada profesor srednjovekovne istorije na Hajlderbergu) i osoben psiho-intelektualni sklop koji sebe ne vidi kao pripovedača već u svom profesionalizmu kao učenjaka-istoričara, pri čemu ga lični udeo u događajima sprečava da napiše naučno saopštenje, pribegavajući tako privatnom epistolarno-ispovednom kompromisu, odnosno izbegavajući izravno suočenje sa svim konsekvencama. U naslovu Pekićevog romana, odnosno sotije**, kako stoji u autopoetičkoj odredbi, stoga izostaje jedno NE, jer "dvolični zakon kompromisa" nije u stanju da razreši ništa. Narativno-ispovedno JA ne dolazi do dobro zatamnjenih mesta vlastitog zločinačkog delovanja, niti se dolazi do obznanjivanja krivice (individualne i kolektivne) - što će reći da se ne dolazi niti do Istorije*** - kao što se najposle ne dolazi ni do Žrtve.

*[...]"naša priča liči na prugu, čije nevidljive šine teku u istom pravcu, ali od kojih je leva postavljena dvadeset dve godine posle desne."

**Pekićevska poetika naslova frekventno računa na biblijsko-konfesionalnu leksiku (u nizu: čudâ, hodočašće, uspenje, upokojiti, poslednji dani, Novi Jerusalim), a sa druge strane, njegova žanrovska određenja uglavnom izbegavaju romanesko obličje. Prvonarečeno, kao i performerske poveznice sotije, farse, komedije del arte, tragedije i dramsko-isleđivačke mogućnosti teksta, neka, for now, neko drugi ispita na datom primeru... Pored toga, "Vampir" je, nimalo slučajno, posvećen Danilu Kišu, s čijim dotadašnjim prozama - primerice "Peščanikom" i "Borisom Davidovičem" - dijalogizira (recimo: konc-logori, islednički postupci, transfer sa žrtve na zločinca) i koje motiv-detaljima omažira (recimo: kratkovidi dustabanlija, Njutn,...).

***Potkopavano je na različite načine aristotelovsko gledište o istoričaru kao zapisivaču onoga što se stvarno dogodilo. Jer, ponad svega "Mi pravimo istine", ali se istorijsko saznanje, između ostalog, ništi i gubi kroz ličnost kojoj je (omaškom!) podignut spomenik. Naša 20-vekovna proza, unpak, sadrži zanimljivu liniju spomeničkog proigravanja, primerice od izmišljanja fašističke tradicije u zadarskom zaleđu (Emilio Placcidrug iz Desničinog "Zimskog ljetovanja"), preko ironično-pekićevski povampirenog Adama Trpkovića (Pssst!, nije li u "Vremenu čuda" na krstu raspet neko drugi!), do apsurdnog spomenika živom čoveku u "Iskupljenju" Branimira Šćepanovića.

-------------------------------

A kada bi se ovakav input realizovao i kada ironičnih zaokretanja ne bi bilo - dođavola, delo i delikt postoje i ostaju! - reklo bi se da onda nema ni Istorije, ni Ispovedanja, ni Pripovedanja u Priči koja je ono što se pronalazi u zametku i niče u iznađenim pukotinama nesmirene s(a)vesti, neupokojene (vlastite) ideološke (pri)povesti i teksta, i koja najposle opredmećena u fantastično-grotesknoj zaošijanosti jednog kišobrana iskače u ruke i do podruma priređivača. Tako narativ prevladava i epistolarnog i priređivačkog subjekta.

Pekić uprizoruje dejstvo ideologije na (unekoliko) obrazovanijeg nemačkog graždanina i njegovo potpadanje pod svetonazor nacional-socijalističkog totalitarizma4×*, isleđujući prevashodno psihološke i intelektualne date i reperkusije u svom antagonisti. Premda je prva ravan besprekorno predstavljena kao studija slučaja - priređivač u svoje komentare unosi tobožnja psihijatrijska veštačenja, čemu svakako potpomaže i Pekićevo akademsko pozvanje u psihologiju - gde se problematizuju terapeutika pisanja, samoopravdavanje, potiskivanje i stanje svesti, ipak primamljivije i sa većim apetitom na "Vampira" poglédam kao na roman o procesu.5x* Izuzetno je i izuzetno originalno to što se na optuženičku klupu izvodi ni manje-ni više nego bezmalo čitava evropska filozofska tradicija.6x*

4x*Volim da ove momente čitam kao 440-stranično motivacijsko proširenje andrićevskog detalja iz priče "Deca", u kome pripovedač u par reči sa iščuđavanjem konstatuje (i)racionalno preobraćenje malopređašnjeg drugara u životinju, tj. šta u dugotrajnijem dejstvu dovodi do onog trenutka kada se sa odraslog sljuštava pokorica humanog. Eh, Pekićev tekst kazuje i to da je "čovek [je] kompromis između životinje i boga". Uzgredno, vrlo loš kompromis.

5x*Otud se prirodno javljaju kako biblijske aluzije i kompleks krivice i kazne - ovde počev od imena žrtve s kojom otpočinje (ljudska) istorija, ali i Pekićevo pisanje (u kôdu Adam samo Petrović) - tako i drugi procesni romani poput, naravno, "Procesa" ili "Majstora i Margarite" (Pontije Pilat i kukavičluk), mada, dok se još boravi u kancelariji, "Neupokojenog vampira" treba prohoditi sa faustovskim kompleksom na pameti (recimo, Klaus i Tomas Man) i sa obnovljenim Šekspirom (magbetovci-hamletovci i kompleks nečinjenja). Dodajmo tu, recimo, i koji prstohvat Cvajga ("Novela o šahu").

6x*Svako od Konradovih 26 pisama, kao i postskriptuma, u priređivačkom doprinosu naslovu, ali, što je važnije, u podtekstu unutar svog pisama, premda se ide i šire, ima odgovarajuće filozofsko delo kome se obraća. Njihovo dublje poznavanje nesumnjivo obogaćuje čitalački prinos - priznajem sopstvenu polovičnost - pa bi i te kako valjalo prionuti na uporedno iščitavanje. Tako npr, uz gorku ironiju, saznajemo kako to izgleda kada se majeutička veština primeni u isleđivačkom postupku ili koji je to sumasilazeći odgovarajući tren kada će se progovoriti ničeanski o prevrednovanju svih vrednosti...

-------------------------------

Pokazujući (ironizovano) udeo visoko kultuvisanog mislećeg zaleđa u uzrokovanju II sv. rata i industrijalizacije smrti, Pekićev roman, ne samo da unosi dublje tekstualno uporište za svoj, gde-gde apstrakniji, ako se hoće i suvoparniji, inteligibilni refleksivno-esejistički postament, nego ujedno omogućava i da filozofija postane junak, i to onakav kakav ne može a mora da se (od)brani, i to napose u onom trenutku kada se stvarnost i misao, spekulativni i praktični um, subjekt i objekt, reč i delo dotačinju, i kada iz misli treba krenuti u delovanje. I obratno. Hegelovski rečeno - bez obzira na književno uobličeno posredovanje kroz s(a)vest na duševnoj nizbrdici i svest u naopakoj logici - utoliko gore po činjenice. A ovde dosledno do krajnjih konsekvenci primenjivati logiku i misao (u delo) znači privoditi (druge) do apsurdnih smrti ili (sebe) privoditi ludilu. Najposle obadva.

[João Reis · Rating 5 out of 5]

A brilliant book! Expecting a traditional blood-sucking vampire hunt? Forget it. The vampire is a demonic umbrella... And a dead Croatian municipal file clerk... And maybe SS agent Herr Steinbrecher... In short, Past is greatest vampire to be silenced.
This is a fabulous novel about a former SS agent dealing with the crimes of his past. During his holidays in Yugoslavia, Rutkowski comes back to the town of D., where he starts to write letters about certain episodes occurred in that same town in WW2.
An amazing novels of ideas on how Western thinking and philosophy can lead us to cruelty, horrors and all kinds of crimes against humanity. A deeply philosophical book and, at the same time, a very compelling, fun and sometimes hilarious reading.

[Aleksandra Ćukić · Rating 5 out of 5]

Ova knjiga je fenomenalna. Kakva pronicljivost, kakva analiza državnih aparata. Toliko bih toga rekla da ne mogu da sastavim smislenu recenziju, pa ću samo reći da je ovo 5 kao kuća.

[Marina · Rating 5 out of 5]

Majstorski napisano djelo o postepenom gubitku zdravog razuma bivšeg pripadnika Gestapoa koji pokušava da nastavi život a da istovremeno opravda svoje postupke i pred drugima i pred sobom. Obrada zapadnjačke filozofije i psihologije i njihov uticaj na svijest cijele epohe poslije Prvog svjetskog rata i prije Drugog je bez premca. Autoru skidam kapu i zahvaljujem mu što je ovo podijelio sa nama.

[Tanja · Rating 5 out of 5]

Fantasticno!
Svakako knjiga koja zasluzuje da se procita vise puta zbog neverovatne koncentracije ideja kao i znacenja koji su u nju utkani.
U jednom radu sam procitala kako Pekic razlaze mitove i od njih pravi jednistvenu gradju za svoje romane - ovde je razorio sve logicke principe i stavio ih u korist jedne ideologije poput nacizma.
Takodje, ideja licne krivice, manjih i vecih kompromisa, kao i suocavanje sa sopstvenom prosloscu nije strana coveku kao bicu koje dela i gresi.
Ova sotija pokazuje svet u svom grotesknom izdanju i po Steinbrecherovim recima covek samo moze da pokusa da se ne nasmeje. Ja se jesam nasmejala nekim stavovim, koliko zbog Pekicevog istancanog smisla za humor toliko i od muke.

[Pmacdougald · Rating 5 out of 5]

Made the mistake of not writing this review immediately after finishing the book, but still. One of the most interesting and intellectually stimulating works of fiction I have read in a long time. Its definitely a novel of ideas – narrated by a German professor of medieval history, whose vacation to the fictional Yugoslavian town of D. (which I imagined to be Dubrovnik, Croatia) brings back memories of his reluctant wartime service there as an SS Obersturmführer – is a meditation on a number of themes, including the nature of power; individual and collective guilt and responsibility; the totalizing logic of police, power, and control; and the relationship between the European philosophical tradition and the totalitarian horrors of the 20th century.

Its a novel of ideas, which means that the narrative is frequently advanced through long meditations of the narrator Konrad Rutkowski, or through re-creations of his conversations with his former boss, Herr Standartenführer Steinbrecher (I feel the name Steinbrecher - "stone breaker" – must also be somehow significant), who, for those who have read McCarthy's Blood Meridian, assumes a similar position in this narrative as the Judge in Blood Meridian. I.e., as a incredibly intelligent and sophisticated, yet also disturbing and bordering on the in- or superhuman.

I would have to go look back over some of my annotations to go much further with the review. I'll also say that Pekic's authorial tone often reminded me of Bolaño in the sense both of his fluency within the European intellectual & philosophical tradition as well as his often black sense of humor and irony.

[Jelena · Rating 5 out of 5]

Čitanje ove knjige je izazovno putovanje koje tjera na razmišljanje o istoriji, moralu i neprijatnim istinama ljudske prirode.

[Prerazmišljavanje - Katarina Kostić · Rating 4 out of 5]

Ne znam kako ovo da kažem i da ne uvredim sebe iz 2014, ali može Pekić i bolje.

[Kansas · Rating 5 out of 5]

https://kansasbooks.blogspot.com/2023...

"There are memories that will break your heart just as mercilessly as the event they astrally renew. There are those of timid origin, which would never appear if you didn't wish it. And there are those that nothing save a lobotomy can prevent from destroying your life."

El título de esta novela se podría traducir quizás por Como hacer callar y/o sosegar a un vampiro, no sé bien, y realmente tampoco puedo decir quién o qué es el vampiro de esta novela, pero es un titulo muy sugerente si tenemos en cuenta el contexto en el que se desarrolla esta historia, el totalitarismo alemán, aunque también tengo que confesar que ha sido una de los libros más difíciles a los que me enfrentado pero no por eso lo he disfrutado menos, todo lo contrario, ha sido un texto que me ha abierto la mente a cuestiones que ya habían salido a relucir en mis últimas lecturas. No entiendo bien tampoco como Borislav Pekic es un autor tan desconocido aquí en España, e incluso diría que en inglés, y cómo todavía nadie ha traducido esta novela soberbia que expone cuestiones que siguen vigentes incluso hoy en día.


"We belong to a fine, noble class of men who care for their souls, develop, refine and polish them, but when they leave for the office in the morning they dismantle them and lock them in their house safes along with letters from their dear mothers and their secret diaries. So they won't get dirty at work.
Thus, we have souls, pure and primally transparent, but we don't mix them up with our work."


How to quiet a vampire es una novela profundamente inquietante y perturbadora pero al mismo tiempo en muchos momentos divertida en forma de toques de humor negro y retorcido que convierten su lectura en una especie de juego para el lector en el sentido de que el autor enfrenta al lector a ciertos juegos “filosóficos” relacionados con la historia. También se podría decir que en esta novela se narra el descenso a la locura de un hombre a quién supuestamente la culpa corroe después de años y que de alguna forma a través de las cartas que escribe, 25 en total, intenta justificar unos actos acontecidos durante la época en que fue oficial de la Gestapo.


"- For you I wasn't Adam Trpkovic, but one of your numerous moral dilemas. You wanted to save me at any price. The tragedy was that you wanted to do so because of yourself and your idea of yourself, and no because of me. I was a statistical necessity for you, but no at all a human one. I was only an episode that would raise the curve of your morality one more exponential degree."


Borislav Pekic lleva al lector a mimetizarse con la mente de Konrad Rutkowski, profesor de historia medieval y ex oficial de la Gestapo que en los años 60 visita con su esposa el escenario de sus crímenes de guerra, un pueblo en la costa mediterránea de la ex Yugoslavia. De esta forma, cuando Konrad llega a esta ciudad se confunde el presente con el pasado al revivir cómo dos décadas antes también llegó a la ciudad con un destacamento de la Gestapo. Konrad recuerda un hecho relacionado con Adam Trpkovi, un prisionero al que interrogó y que posteriormente murió pero al mismo tiempo se centra sobre todo en describir a Heinrich Steinbrecher, su superior al mando, quizás uno de los personajes claves de esta novela y al mismo tiempo el catalizador que hará enfrentar a Rutkowski con un dilema moral y ético continuo: Steinbrecher tiene una fe ciega en el estado policial, y es un controlador y manipulador dialéctico nato: "There's no doubt that we're only the products of our environments, and that the difference between a cannibal and a humanist lies in the kind of training." . Es él quien conduce la novela hacia la genialidad, ya que utiliza técnicas y argumentos filosóficos wittgensteinianos para confundir y atrapar a sus víctimas. Los discursos de Steinbrecher profundizan en el funcionamiento interno de este estado policial teorizando sobre la tortura y el interrogatorio, un tema que le fascina y que pone en práctica con Adam Trpkvoi, que será el conejillo de indias a través del cual mostrará a Rutkowski estas teorias suyas. Por ejemplo: El foco de la culpa de Konrad es el destino de Adam Trpkvoi, a quien quería liberar. Sin embargo, se le negó esta oportunidad porque el prisionero fue arrestado antes de que la Gestapo llegara a la prisión. Este prisionero, por lo tanto, no aparece en sus registros, lo que lo hace inexistente en lo que respecta Steinbrecher, así que se Konrad se encuentra ante la disyuntiva de que no puede liberar a un prisionero que no existe, una especie de truco lógico que sobresale continuamente durante la novela en forma de otros trucos mentales y filosóficos


"- I wasn"t a murderer, and you know that, Trpkovic.
- Maybe. In your soul. Intimately. Privately. For your own consumption."


Konrad cuenta en 25 cartas a su colega y cuñado, Hilmar, los hechos que vivió en esta pequeña localidad yugoslava, aparentemente escandalizado de que se tomara a un prisionero inocente para justificar las teorías de Steinbrecher. Son unas cartas que intentan expiar una culpa que supuestamente lleva a cuestas desde entonces "And, finally, I'm not writing these letters for you, but for myself", pero lo fascinante de esta novela, es lo que se esconde entre lineas en esta primera persona de Konrad Rutkowski… ¿hasta qué punto es inocente en este aparato totalitario? ¿Fue solo un funcionario acatando órdenes??? En estas cartas, el narrador expone sus conflictos en torno a la guerra, la violencia, la manipulación en los interrogatorios hasta que el prisionero llega a confesar…,


"We must provide them with a sensation of the permanence of this situation. Pay attention, Rutkowski. I say permanence, but by no means eternity. Let's not overdo it. Eternity deprives one of hope. The absence of hope tempers people. Our door must be left ajar. This can't be a place that no one ever leaves.
[...]
When one's spirit is broken, the body surrenders, sincerely and without reservation."


La estructura es quizás otro de los detalles interesantes de esta novela porque no se conforma con ser simplemente una novela epistolar, sino que Borislav Pekic autonombrado editor de esta novela, agrega subitulos de obras maestras de la Filosofía, y de esta forma cada carta está directamente relacionada con una de estas obras, 25 en total, Platón, San Agustín, Descartes, Nietzsche, Freud y otros, pero sobre todo los maestros de la filosofía alemana. Esta estructura es especialmente fascinante ya que Konrad es un historiador, con lo cual su visión sale a relucir continuamente justificando ciertas anotaciones. De esta forma, el autor disecciona las mentes de los ingenieros de este sistema totalitario,y a Konrad que aunque en el presente se haya convertido en un intelectual liberal, su pasado afirma justamente lo contrario.


"WITTGENSTEIN: What is imaginable is posible.

STEINBRECHER: As soon as I imagined Fröhlich as a spy, he can be one, because otherwise I would not even be able to imagine him as a spy."


Con How to quiet a vampire, Borislav Pekic crea una novela soberbia y muy compleja que a pesar del tema que toca, convierte al lector en cómplice de una trama en la cual el debate filosófico se mezcla con la capacidad de desenmascarar por ejemplo un personaje como el de Konrad Rutkowski, que a fuerza de justificarse a través de sus cartas va descendiendo a los infiernos, creandose otro debate en sí mismo sobre hasta qué punto fue responsable o no de sus actos. Pekic hace un trabajo bestial creando unos giros intelectuales, filosóficos, y emocionales en torno a este personaje mientras mantiene al lector continuamente como parte activa participando en estos debates y al mismo tiempo sugiere y se pregunta entrelineas si la línea que separa el pensamiento europeo del totalitarismo no es tan clara como habíamos creído. Una obra maestra de 1977 de un autor que ni siquiera ha sido traducido todavía al castellano. ¡Ya nos vale!


"Something strange is happening. As this confession progresses deeper and deeper into the regions of my downfall, instead of becoming more and more open, It seems that I'm more and more prone to inappropiate mimicries."

[Krsto Knežević · Rating 4 out of 5]

Vrlo sumorno i teško, a opet neodoljivo za čitanje zahvaljujući Pekićevom nevjerovatno dobrom stilu. Osim teme i niza beskrajno pametnih ideja, hajlajt knjige je definitivno i genijalan format te poigravanje sa filozofijom i psihologijom. Prativši strmoglav pad Rutkowskog u pokušaju da se opravda i skine sa sebe lance istorije, i čitalac osjeća blagu klaustrofobiju i osjeća da silazi u psihozu, samo da bi se na kraju pomirio sa nihilizmom i na kraju izašao pobjedonosan jer “ako je zlo stalno, čemu htjeti mijenjati nešto što je neizmjenjivo”.

[Sladjana Kovacevic · Rating 5 out of 5]

KAKO UPOKOJITI VAMPIRA-BORISLAV PEKIĆ
✒"Nikad stvarno nisam bio ono što sam činio i učinio,nego uvek samo ono što nisam činio ni učinio."
✒"Stvar nije bila u tome da pronađem ključ za svoju prošlost-čime sam se u pismima strasno bavio-nego da ga nađem za budućnost. (...)Naš problem nije u tome kako da oživimo,nego kako da upokojimo vampire. Prošlost je vampir..."
✒"Strah će od raja načiniti pakao,a nada od pakla raj."
✒"Samo je prazan mozak zdrav mozak."
✒"Ludilo je glogov kolac za sećanje. "
🦇Po meni najbolje Pekićevo delo.
🦇Na početku je posveta Danilu Kišu
🦇Imamo dva veoma vešto vođena paralelna toka radnje-1943.i 1965.godine.
🦇Jeziva crnohumorna priča,gde apsurdni humor samo podvlači crnilo teme kojom se roman bavi.
🦇Tema je kako i da li je uopšte moguće sahraniti vampira prošlosti,i koja je lična i kolektivna odgovornost intelektualaca za nastanak i razvoj fašizma.
🦇Roman na jeziv način prikazuje kako je ne samo Ničeova filozofija već svaka ideja podložna zloupotrebi u jednom totalotarističkom režimu. Pukovnik Steinbrecher i njegove gestapovske metode su poređene s nizom teorija i ideologija(slike 2 i 3)
🦇Ovo delo kao motiv ima faustovsku pogodbu s đavolom,i objašnjava kako nije bitna misao,ni motivi,već delo i njegove posledice.(slika 4,Gete-Faust)
🦇Kakvu ulogu u demonologiji ima jedan običan kišobran i koje su njegove magične moći moraćete da otkrijete sami. Od mene ogromna preporuka.
#7sensesofabook #bookstagram #readingaddict #knjige #literature #classicliterature #borislavpekic

[Ivana · Rating 5 out of 5]

jedna od najboljih knjiga koju sam ikada pročitala

[Branko Nikovski · Rating 5 out of 5]

Борислав Пекич е гениј кога доаѓа во прашање мета-анализа на длабочините на човечкиот разум, неговата нестабилност, псевдорационализацијата на својата нестабилност и нејзини евентуални решенија. Лудоста како симптом е само побуна на онтолошката слобода во однос на објективноста на стварите. А онтолошката слобода е разгневена благодарение на минатите игнорирања на објективноста на стварите преку псевдорационализација.

Професорот Конрад Рутковски[екс-Гестапо] води внатрешна борба со својот разум и неговите псевдорационализации, олицетворен како вампир на веќе одамна мртов административен службеник Адам и неговиот *ѓаволски* црн чадор [симболика на името Адам : првиот прачовек, грешник и жртва прогонет од Еден]. Како да го спасиш непријателот , без да го поразиш пријателот и да се поразиш самиот себе, кога непријателот го гледаш како пријател.

Ако професорот биде анализиран од онтолошка оптика, тогаш неговото битие не постои бидејќи неговиот солипсизам исчезнува во моментот кога тој влегува да биде член на Гестапо и ги застапува нивните идеологии, а исто така и кога се обидува да го спаси Адам [создавајќи се како ново битие(без постоење на своја субјективност во објективен облик) што е контра-теза на ��естапо идеологиите само заради постоењето на нивната теза].

Ако професорот биде анализиран од епистемолошка оптика, тогаш неговиот интелект исто така не постои , бидејќи неговата рационализација исчезнува во моментот кога тој влегува да биде член Гестапо и ги застапува нивните логики[посебно онаа на Штајнбрехер], а исто така и кога се обидува да го спаси Адам [создавајќи нова логика само како анти-теза на Гестапо логиката (примерот со аналогија на лажниот извештај за Адам како шах партија помеѓу Рутковски и Штајбрехер)].

Ако професорот биде анализиран од психолошка оптика, неговиот ум одамна е надразнет и оштетен со симптоми на шизофренија и психоза, со мали моменти на објективност што се губи во моментот на обид да се [псевдо]рационализира својата состојба.

Дали неправењето лошо е добро ? - Да !
Дали незапирањето на лошото е лошо само по себе ? - Да!
Дали можноста на запирање на лошото е добра само по себе ? - Да!
Дали неможноста на запирање на лошото е лоша сама по себе ? - Да!
Дали тоа докажува дека луѓето што не направиле лошо сами од себе, но биле во во неможност на запирање на лошото се и добри и лоши ? - Хмм, би требало да биде Да !

Не е светот едноставен како изгрев и залез на сонцето и мокрача од еднорог. Лајбниц вели дека ова е најдобриот од сите можни светови, нихилистот се согласува со него но истовремено и му се потсмева.

*Гестапо шефот Штајнбрехер е навистина посебен лик со извитоперена логика, што наликува на лошо и недоволно разбирање на Витгенштајн и Сократовиот Метод.

[Margarita Bulgakova · Rating 5 out of 5]

Kad se sjetim da sam, prije nego što sam uzela knjigu, mislila da je ovo stvarno o vampirima.... :D Usput me našamaralo i shvatila sam koliko je Pekić zbilja velik pisac. Zbog mog nedovoljnog poznavanja (prije svega) filozofije, dosta toga mi je promaklo tijekom čitanja, no nije mi umanjilo doživljaj.

[Marija Filipović · Rating 4 out of 5]

Izvrsno djelo, koje obespokojava.
Pekićevo poznavanje materije o kojoj piše, kao i uvijek, potpuno i detaljno.
Djelo je uspješno kada u naslovu ima vampira kojeg, takođe, i u vama probudi. Šta je to moj sopstveni vampir, dijelom slutim, ali ću tome morati pokloniti mnogo više sati razmišljanja.
Pekić nas opominje na smrtonosne tekovine zapadnoevropskog iskvareno-racionalističkog duha, sa ironijom se odnoseći prema mišljenju mnogih takozvanih "stručnjaka psihijatara".
Poguban je natčovjek, ne treba da stremimo ka natčovjeku, već ka Bogočovjeku, kao jedinom istinskom smislu ljudskog postojanja!
Bez sumnje svako od nas ima ne samo jedan, već više, sopstvenih đavolskih kišobrana.

[Željko Obrenović · Rating 3 out of 5]

Sjajna ideja je gotovo uništena suvišnim esejiziranjem i filozofiranjem gde je trebalo delati.

[zvetiđ · Rating 4 out of 5]

Toliko sam se naslušala hvalospeva o ovoj knjizi da mi je žao što je za mene bila samo "vrlo dobra". Nisam sigurna zašto ne delim to univerzalno oduševljenje, ali pre će biti da sam kriva ja nego Pekić.

[Sara Babic · Rating 5 out of 5]

“Jer mi ne volimo zemlju kao stvaraoci, kao oni koji radjaju i koji su radosni zbog nastajanja stvari. Mi je mrzimo kao razoritelji, jer ona je delo naše kojeg se stidimo. Uzaman je verovati da se božanska duša igra u našim saznanjima, jer mi duboko u sebi znamo da nikada, ma bremeniti vekovali na horizontu, nećemo roditi ništa osim izmeta. Svemu bi da smo samo gledaoci, a nigde nas nema tamo gde sunce žeže. Životarimo u ledenoj senci pojmova kao aveti velikih izdanih ideja. Usta su nam puna krečnih reči, a naivni bi trebalo da poveruju kako su nam i srca puna. Ali nisu. Prazna su. Prazna kao ćupovi koji će u Danu Gneva biti razdruzgani. Jer, ko sam sebi i svojoj utrobi ne veruje, taj laže i druge i sebe! I taj je dobar jedino da stvori - a potom uništi - malu, poslednju zemlju, po kojoj će skakutati mali poslednji čovek i plašiti se da pronadje uzroke svoje propasti.”

“Revolucije ne jedu svoju decu, već svoje očeve.”

Prva Pekićeva knjiga koju sam pročitala i mogu reći ogroman zalogaj ali definitivno delo kome ću se vraćati godinama do kraja života.

[S · Rating 5 out of 5]

A brilliant book by a brilliant wizard. Five stars for the sheer genius in it. To get a taste of what kind of a book this is, try reading just the interrogation of Gustav Fröhlich (no spoilers there), it will blow your mind.

[Jovan · Rating 5 out of 5]

Nemam reči za ovo delo. Zaslužuje više zvezdica nego što je ponuđeno.

[od1_40reads · Rating 5 out of 5]

The first work I’ve read by Borislav Perkić, ‘How To Quiet A Vampire’ has to be one of the most original things I’ve read in quite a while. Perkić quite brilliantly blends absurd satire with European philosophy to delve into the logic and psychology of modern totalitarianism.

Set between 1965 and 1943 in a Mediterranean town simply referred to throughout as ‘D’, the work’s narrator Konrad Rutkowski, now (in 1965) a professor of medieval history, has returned on vacation to D for the first time since 1943, where via a series of 26 letters addressed to his brother-in-law Himlar, he reflects on his time as a former Gestapo officer seeking to both justify and renounce his Nazi past.

Let’s be clear, this is not a book in any way related to gothic vampiric folklore or myth. Pekić uses metaphor to represent, amongst other things, the darkness of his past which refuses to be suppressed or silenced: “The past is a vampire and the real question is how to quiet it forever”.

No doubt a controversial work, it is at once both highly intellectual and utterly absurd. Pekić’s use of philosophy to explain, through Rutkowski’s experiences, the logic of Gestapo psychology used in their interrogations is brilliant, baffling, hilarious, outrageous and extremely dark. I was surprised by how tricky some passages were to keep up with, and in fact not sure I completely managed at all times. It’s a work that deserves rereading and further contemplation. I highly recommend it to anyone who appreciated books such as ‘The Tunnel’ or ‘The Kindly Ones’.

[Nataša · Rating 5 out of 5]

Ljubav na prvo čitanje.

[Mike · Rating 5 out of 5]

Philosophically, morally, and historically challenging while at the same time being engaging and entertaining. No small feat.

[Erich C · Rating 4 out of 5]

The reflections/confessions/justifications of a Gestapo police official who wishes to paint himself as a secret subversive who never actually subverts anything other than his own claim to innocence. There is an interesting dynamic between the "editor" who makes Rutkowski an unreliable narrator through his notes. The character of Steinbrecher, who "Steinbrecherizes" his subordinates to follow the cold logic in their interrogations that always leads to a confession, is fascinating and ominous. He says out loud what is generally below the surface of totalitarianism:

As long as there are potential insurrectionists, we can never have enough insurrections. [...]Therein lies the whole of our art, Obersturmfuhrer. In its highest form, of course, it's an insurrection whose leaders are our agents.

The transcript of Frohlich's interrogation shows the master at work.

Pekic leans heavily on philosophy, which he shows can lead to atrocity if followed to its natural end. That makes the work significant for understanding the rise of totalitarianism. What keeps it from five stars for me is that there is so much telling and retelling of philosophical ideas, so it feels a bit on the nose. While I certainly don't have the depth in philosophy to completely appreciate the work, the dearth of narrative push makes me less likely to do the work necessary to read it again and understand it more completely.

[michal k-c · Rating 5 out of 5]

instantly became a new favourite. it’s always a good time to be reminded of the (potential) evil of Wittgensteinian analytic philosophers.

[Ema_In_Wonderland]

DNF.

Nemam snage za ovo trenutno.

[Stefan Mandic · Rating 5 out of 5]

sound

[Tadija Ocokoljic · Rating 5 out of 5]

toliko teska ali predobra knjiga