What do you think?
Rate this book
Το ταξίδι που λέγαμε...
Είναι άνοιξη! Απόβραδο.
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.
Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν.
Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα.
Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.
Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πως να ποτιστούν τα όνειρα...
Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις.
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.
-Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ! μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.
- Αμέ Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα.
Με πνίγει η άνοιξη. Μου κόβει την ανάσα. Δεν αντέχει πια η ψυχή μου να κουβαλήσει τόση ομορφιά.
Σαν να φορτώσεις στη ράχη μιας κάμπιας ένα κόκκινο ρόδι.
Φουσκώνουν οι φλέβες μου, πονάει το αίμα μου, παλεύουν να βλαστήσουν οι σπόροι μέσα μου και δεν υπάρχει χώμα για να ριζώσουν. Δεν υπάρχει αρκετό νερό να ποτιστούν.
Όταν έπρεπε να κόψω όλους τους άγριους θάμνους να ελευθερωθεί το τοπίο, δεν το 'κανα. Λυπήθηκα τα φίδια, που δεν θα είχαν άλλες φωλιές για να κρυφτούν.
Όταν έπρεπε να φυλάξω λίγο νερό, για ώρα ανάγκης, δεν το 'κανα.
Λυπήθηκα τ' αδέσποτα, που διψούσαν.
Τώρα... Τώρα, πώς να φυτρώσουν οι βολβοί; Πως να ποτιστούν τα όνειρα...
Παρ' όλα αυτά, δεν λέω πως δεν βρίσκω κάποιες λύσεις.
Πάντα υπάρχει ένα ξεχασμένο, άδειο κονσερβοκούτι στην ψυχή μου. Με φτάνει για να φυτέψω ένα λουλούδι, εποχιακό.
-Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο πλάσμα επί της γης, που να υπηρετεί και να λατρεύει τόσο το εφήμερο όσο εσύ! μου είπε κάποτε ένας εραστής μου.
- Αμέ Υπάρχει. Οι πεταλούδες! του απάντησα.
394 pages, Paperback
First published April 1, 2007
3 people are currently reading
260 people want to read
About the author
Αλκυόνη Παπαδάκη
25 books296 followersΒιογραφικό γραμμένο απο την ίδια.
Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν` ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους.
Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ` όνειρο ν` αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά!
Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν` αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ` αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να `χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν` αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.
Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου `κρυψε ποτέ τα μάτια και τ` αφτιά μου.
Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. Η μάνα μου, ονειροπόλα... Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής. Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν` ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους.
Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ` όνειρο ν` αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά!
Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν` αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ` αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να `χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν` αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.
Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου `κρυψε ποτέ τα μάτια και τ` αφτιά μου.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 17 of 17 reviews
June 22, 2017
" ακόμη και έτσι, τι μας νοιαζει; Φτάνει που ονειρευόμαστε. Φτάνει που, ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας, δεν χάσαμε πότε τα ναύλα του ονείρου! "
Δεν έχω λόγια για αυτό το ταξίδι που μου χάρισε η Παπαδάκη. . Ελλειπομουνα χρόνο μα οπότε το έπαιρνα στα χέρια μου ζωντάνευαν όλες οι εικόνες αυτοστιγμή. Λατρεμένες, ζωηροχρωμες, υπέροχες εικόνες! και με κέρδιζε ολοκληρωτικά!
Να το διαβάσετε και γωνία σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά της. έγινε ο κόσμος και η ψυχή μου πιο πλούσια!
Δεν έχω λόγια για αυτό το ταξίδι που μου χάρισε η Παπαδάκη. . Ελλειπομουνα χρόνο μα οπότε το έπαιρνα στα χέρια μου ζωντάνευαν όλες οι εικόνες αυτοστιγμή. Λατρεμένες, ζωηροχρωμες, υπέροχες εικόνες! και με κέρδιζε ολοκληρωτικά!
Να το διαβάσετε και γωνία σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα δικά της. έγινε ο κόσμος και η ψυχή μου πιο πλούσια!
July 22, 2014
Δυο αδελφές, η μία αφοσιωμένη σε έναν άντρα με παιδί με νοητική υστέρηση και η άλλη δεμένη με έναν άντρα μέθυσο, βάρβαρο και χαρτοπαίκτη. Πώς θα γλυτώσουν τις ψυχές τους; Πώς κατέληξαν να μείνουν μόνες οι δυο τους;Τι τίμημα πλήρωσαν; Με ποιους συναναστράφηκαν;Άλλο ένα μοναδικό βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη, ένα απίστευτο ταξίδι στην ελληνική γλώσσα και στη γυναικεία ψυχή.
September 7, 2015
Ωραία η ιστορία της Ρορώς. Ιστορίες τραβηγμένες, αλλά βγαλμενες από την ζωή. Περισσότερο δε με κράτησε η ροή του λόγου και η χρήση της γλώσσας, που βέβαια στην αρχή μου φάνηκε περίεργα...
August 6, 2016
...Έχουμε ακόμα λευκές σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας. Και άσχετα με το τι θα γράψει η μοίρα, εμείς επιμένουμε να φτιάχνουμε στο περιθώριο ζωγραφιές...
January 11, 2019
Alkioni Papadaki con la sua scrittura mi ammalia, è semplice ma intensa, poetica e malinconica..
“Il sole si era nascosto. E il mare, vicino agli scogli, divenne di un azzurro intenso, smeraldo. Più oltre, in lontananza, sotto le ali dei gabbiani, diventava rosa. Di un rosa morbido e scuro. Come un bacio d’addio.”
Ho adorato “il colore della luna” e, come sono venuta a conoscenza di questo romanzo non ho resistito. Qui non ci sono né il ciliegio, né la stellina, né la luna, e non ci sono neppure le nuvole che fanno piovere margherite gialle, ma come è giusto che sia, ogni romanzo è una storia a sé e ho trovato il mare, i gabbiani, gli scogli e l’amore, quell’amore che a volte è sano e bellissimo, ma a volte malato e distruttivo, quell’amore che è come un incendio e alla fine restano solo le ceneri, ceneri dell’anima.. “…quella sera d’estate si spaventò e fuggì anche la mia anima. Aggrappata alle ali dei colombi, fece due o tre giri sopra il giardino e scomparve. Lontana… Remota… Verso il mare… Quando la cercai anni dopo alcuni frammenti dell’anima si erano attaccati su conchiglie rotte. Altri si erano infilati nelle fenditure degli scogli..”
“Il viaggio che sognavamo” è il viaggio della vita, un viaggio pieno di sogni e inesperienze, ci si butta come barchette in mezzo al mare senza rotta nè remi, senza sapere a cosa si va incontro e si ci si trova a nuotare per raggiungere quel pezzetto di felicità..
Ma il percorso è pieno di trappole e a volte bisogna proprio toccare il fondo per salvare la propria anima, soprattutto quando come timoniere si mette il cuore.
Così è successo ad Arghirenia, talmente bisognosa di amore, ma non basta amare per essere felici, è indispensabile anche essere amate, ed invece Arghirenia quando incontra l’amore pensa di aver trovato l’altra metà della sua anima e si annulla totalmente al punto da prendere ceffoni e incassarli come fossero carezze.
D’altronde non si possono fermare né l’amore né la morte, li si può soltanto addolcire, e poi se andiamo in giro con una tuta ermetica che gusto può avere la vita? L’amore ti deve scrivere sulla pelle nuda, a volte ti deve proprio scorticare e anche se non completa sempre il suo ciclo traccia un bellissimo arcobaleno.
L’autrice ci racconta anche di Apollonia, sorella di Arghirenia e del nastrino rosa che lega per sempre le loro vite.. ”Sai che cos’è l’infelicità? Non avere un orecchio che ti ascolta piangere o ridere. Non sapere quello che si vuole, dove si va. Giocare a moscacieca per tutta la vita…Noi siamo in due. Ci teniamo strette per mano.”
…e i sogni..
Questo libro è ricco di sogni dolenti, ma quanto è importante per noi sognare?
Infinitamente, non bisogna mai smettere di sognare, quando lo fai hai smesso di vivere…
“Cosa importa se il viaggio che sognavamo non lo faremo mai, quello che conta è che lo sogniamo. E che, nonostante si sia bucato il taschino dell’anima, non abbiamo mai smarrito i biglietti di viaggio del sogno!”
Scritto il 4 Set 2011
“Il sole si era nascosto. E il mare, vicino agli scogli, divenne di un azzurro intenso, smeraldo. Più oltre, in lontananza, sotto le ali dei gabbiani, diventava rosa. Di un rosa morbido e scuro. Come un bacio d’addio.”
Ho adorato “il colore della luna” e, come sono venuta a conoscenza di questo romanzo non ho resistito. Qui non ci sono né il ciliegio, né la stellina, né la luna, e non ci sono neppure le nuvole che fanno piovere margherite gialle, ma come è giusto che sia, ogni romanzo è una storia a sé e ho trovato il mare, i gabbiani, gli scogli e l’amore, quell’amore che a volte è sano e bellissimo, ma a volte malato e distruttivo, quell’amore che è come un incendio e alla fine restano solo le ceneri, ceneri dell’anima.. “…quella sera d’estate si spaventò e fuggì anche la mia anima. Aggrappata alle ali dei colombi, fece due o tre giri sopra il giardino e scomparve. Lontana… Remota… Verso il mare… Quando la cercai anni dopo alcuni frammenti dell’anima si erano attaccati su conchiglie rotte. Altri si erano infilati nelle fenditure degli scogli..”
“Il viaggio che sognavamo” è il viaggio della vita, un viaggio pieno di sogni e inesperienze, ci si butta come barchette in mezzo al mare senza rotta nè remi, senza sapere a cosa si va incontro e si ci si trova a nuotare per raggiungere quel pezzetto di felicità..
Ma il percorso è pieno di trappole e a volte bisogna proprio toccare il fondo per salvare la propria anima, soprattutto quando come timoniere si mette il cuore.
Così è successo ad Arghirenia, talmente bisognosa di amore, ma non basta amare per essere felici, è indispensabile anche essere amate, ed invece Arghirenia quando incontra l’amore pensa di aver trovato l’altra metà della sua anima e si annulla totalmente al punto da prendere ceffoni e incassarli come fossero carezze.
D’altronde non si possono fermare né l’amore né la morte, li si può soltanto addolcire, e poi se andiamo in giro con una tuta ermetica che gusto può avere la vita? L’amore ti deve scrivere sulla pelle nuda, a volte ti deve proprio scorticare e anche se non completa sempre il suo ciclo traccia un bellissimo arcobaleno.
L’autrice ci racconta anche di Apollonia, sorella di Arghirenia e del nastrino rosa che lega per sempre le loro vite.. ”Sai che cos’è l’infelicità? Non avere un orecchio che ti ascolta piangere o ridere. Non sapere quello che si vuole, dove si va. Giocare a moscacieca per tutta la vita…Noi siamo in due. Ci teniamo strette per mano.”
…e i sogni..
Questo libro è ricco di sogni dolenti, ma quanto è importante per noi sognare?
Infinitamente, non bisogna mai smettere di sognare, quando lo fai hai smesso di vivere…
“Cosa importa se il viaggio che sognavamo non lo faremo mai, quello che conta è che lo sogniamo. E che, nonostante si sia bucato il taschino dell’anima, non abbiamo mai smarrito i biglietti di viaggio del sogno!”
Scritto il 4 Set 2011
April 3, 2015
Πολυ ωραιο και διδακτικο βιβλιο
Want to read
July 26, 2015Τοσο εκπληκτικη συγγραφεας.....τοσο ανεπαναληπτο βιβλιο.....
May 24, 2019
Δεν είναι ένα βιβλίο με τρελή δράση και εντάσεις....είναι ένα βιβλίο ζωής και καθημερινότητας. Σου διδάσκει τι εστί αγάπη! Αγαπημένη Αλκυόνη Παπαδάκη με πολύ ωραία γραφή και πολύ συναίσθημα.
May 13, 2020
Σου κόβει την ανάσα το ταξίδι,σε μαγεύει η γλώσσα,σε διδάσκει αγάπη,σε μελαγχολεί το δίδαγμα....όμως είναι ζωή,είναι πράγματα καθημερινά που συμβαίνουν
Δεν έχει δράση ή περιπέτεια αλλά σου γλυκαινει η ψυχή απ' τα συναισθήματα που είναι πλημμυρισμένο....
Μοιάζει λίγο με τη βαρκαρισσα της χίμαιρας.... γνωστό αγαπημένο ύφος της Αλκυόνης Παπαδάκη!
Δεν έχει δράση ή περιπέτεια αλλά σου γλυκαινει η ψυχή απ' τα συναισθήματα που είναι πλημμυρισμένο....
Μοιάζει λίγο με τη βαρκαρισσα της χίμαιρας.... γνωστό αγαπημένο ύφος της Αλκυόνης Παπαδάκη!
April 2, 2023
Τι να πει κανείς για την Αλκυόνη; Ένα βιβλίο καταπληκτικό με μηνύματα ζωής. Ζωές ανθρώπων που προσπαθούν να σταθούν όρθιες στα πόδια τους όταν η μοίρα τους χτυπά. Δυο αδερφές που μέσα από την πορεία της ζωής τους, η Αλκυόνη με τρόπο μαγικό και με λυρική γραφή μας αφήνει ανεξίτηλες χαρακιές στην ψυχή. Ένα όμορφο ταξίδι είναι το βιβλίο αυτό, ένα ταξίδι στην ζωή, στην αγάπη και στα λάθη.
January 3, 2019
Ε, είμαι προκατειλημμένος θετικά με την κα Παπαδάκη ... και μία λευκή σελίδα με το όνομα της να μου δώσετε να διαβάσω πάλι 5 αστέρια θα βάλω.... απλά λατρεμένη συγγραφέας .
April 5, 2020
Ζεστάθηκε η ψυχή μου.
Αυτό.
Αυτό.
December 18, 2022
Υπέροχη ιστορία, μαγική γραφή, βάλσαμο για την ψυχή μας.
July 24, 2023
Ενα βιβλιο με 1 λεξη Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο !!!!οπως και ολα άλλωστε της Αλκυόνη Παπαδάκη.
November 27, 2023
«Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος.
Μας χαρίζει την σοφία της ψυχής...»
Για εκείνο το ταξίδι που λέγαμε, λοιπόν...
Που άλλοι το ολοκλήρωσαν και άλλοι το άφησαν στη μέση...
Δύο αδερφές, τόσο διαφορετικές, που η μοίρα δεν στάθηκε ιδιαιτέρως γενναιόδωρη μαζί τους. Τουλάχιστον για τη μια...Η Αργυρένια και η Απολλωνία. Η απώλεια, ο πόνος, η αγάπη και οι επιλογές της ζωής, που κάποια στιγμή αποφασίζεις να πάρεις (ή να μη πάρεις), τις φέρνουν σε διαφορετικά μονοπάτια. Η Αργυρένια, μεγάλη πια, εξιστορεί με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο, τα γεγονότα που σημάδεψαν την ύπαρξή της από την παιδική της ηλικία, την εφηβεία, τον έρωτα και, τέλος, τον προβληματικό γάμο με έναν άνθρωπο που στάθηκε ανάξιος και αναξιοπρεπής απέναντίτης. Όμως, παρόλα τα ανεκπληρωτα όνειρα, τις δυσάρεστες εκπλήξεις και τις απογοητευσεις, το ουράνιο τόξο της ζωής της έλαμπε ακόμη...γιατί κάποια ταξίδια είναι αναπόφευκτο να μη γίνουν...
3,5/5
Μας χαρίζει την σοφία της ψυχής...»
Για εκείνο το ταξίδι που λέγαμε, λοιπόν...
Που άλλοι το ολοκλήρωσαν και άλλοι το άφησαν στη μέση...
Δύο αδερφές, τόσο διαφορετικές, που η μοίρα δεν στάθηκε ιδιαιτέρως γενναιόδωρη μαζί τους. Τουλάχιστον για τη μια...Η Αργυρένια και η Απολλωνία. Η απώλεια, ο πόνος, η αγάπη και οι επιλογές της ζωής, που κάποια στιγμή αποφασίζεις να πάρεις (ή να μη πάρεις), τις φέρνουν σε διαφορετικά μονοπάτια. Η Αργυρένια, μεγάλη πια, εξιστορεί με τον δικό της, ιδιαίτερο τρόπο, τα γεγονότα που σημάδεψαν την ύπαρξή της από την παιδική της ηλικία, την εφηβεία, τον έρωτα και, τέλος, τον προβληματικό γάμο με έναν άνθρωπο που στάθηκε ανάξιος και αναξιοπρεπής απέναντίτης. Όμως, παρόλα τα ανεκπληρωτα όνειρα, τις δυσάρεστες εκπλήξεις και τις απογοητευσεις, το ουράνιο τόξο της ζωής της έλαμπε ακόμη...γιατί κάποια ταξίδια είναι αναπόφευκτο να μη γίνουν...
3,5/5
July 31, 2022
Ήταν ειλικρινά το καλύτερο βιβλίο της Αλκυόνης που έχω διαβάσει, ίσως και το καλύτερο γενικά. Ήταν απλά τόσο όμορφα γραμμένο και η ιστορία ήταν τόσο έξυπνα εντυπωσιακή και πραγματικά δεν έχω λόγια να εξηγήσω πως με έκανε να νιώσω ήταν σαν να με άγγιξε εσωτερικά με πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Το αγαπώ !
September 5, 2022
[...]Ο έρωτας, ο μεγάλος έρωτας εννοώ, δεν κάνει τον κύκλο του πάντα. Δεν είναι ιός της γρίπης. Μια καμπύλη διαγράφει ένα ουράνιο τόξο.[...]
Displaying 1 - 17 of 17 reviews