"Κάθε ευσυνείδητος ερευνητής, σε όποιο στρατόπεδο κι αν βρίσκεται, δεν μπορεί από σήμερα ν' αγνοήσει τον "Καραϊσκάκη" του Φωτιάδη, σαν θέλει υπεύθυνα να μιλήσει για το Εικοσιένα". (Χαράλαμπος Θεοδωρίδης, καθηγητής πανεπιστημίου)
Ο Δημήτρης Φωτιάδης (Σμύρνη, 25 Μαρτίου 1898 - Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 1988) ήταν Έλληνας λογοτέχνης που ασχολήθηκε εκτεταμένα με την Ελληνική Επανάσταση του 1821.
Γόνος εύπορης οικογένειας (πατέρας του ήταν ο μεγαλοκτηματίας Αλέκος Φωτιάδης) κατετάγη ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή κατέφυγε στην Αθήνα και έκανε την πρώτη εμφάνισή του στα γράμματα με τα θεατρικά "Μάνια Βιτρόβα" και "Το μαγεμένο βιολί" το 1931, ενώ εργάστηκε και ως διευθυντής του περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα (1936-1941).
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφυγε στο εξωτερικό και εργάστηκε ως ανταποκριτής στο Λονδίνο και τη Μέση Ανατολή. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εξορίστηκε κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στη Μακρόνησο, την Ικαρία και τον Άγιο Ευστράτιο, ενώ υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (1945-48). Τα Ελεύθερα Γράμματα αποτέλεσαν πεδίο έκφρασης για πολλούς διανοουμένους της εποχής όπως η Φούλα Χατζιδάκη κ.ά.
Επιστρέφοντας από την εξορία έγινε στέλεχος της ΕΔΑ. Μετά τον πόλεμο στράφηκε στην ιστοριογραφία, επικεντρώνοντας το έργο του κυρίως στην Ελληνική Επανάσταση του 1821. Τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σορβόνης (1939) και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορηματικής Βιογραφίας (1982, για το έργο του "Ενθυμήματα"). Από το 1974 ως το 1977 διατέλεσε πρώτος μεταδικτατορικός πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Ο Φωτιάδης αποδεικνύει άλλη μια φορά πόσο σπουδαίος ιστορικός ήταν. Το βιβλίο είναι φόρος τιμής στον μεγάλο Καραϊσκάκη και στο αγωνιστικό του έργο. Μέσα από το βιβλίο βγαίνουν πολλά ψέμματα στην επιφάνεια για το 1821 και αποδομούνται αρκετά μεγάλα ονόματα που για συμφεροντολογικούς λόγους τους έχουμε ως ήρωες. Με ξεκάθαρο τρόπο καταλαβαίνεις πλέον πως το 21' ήταν πρώτα μια κοινωνική επανάσταση κι όχι αυτό που γιορτάζουμε πλέον. Τα όσα σου περνάει αυτή η ιστορία σαν γνώσεις αλλά και σαν συναισθήματα για την επανάσταση δεν μπορούν να περιγραφούν. Γι αυτό θα συμφωνήσω με την φράση - κριτική του Καζαντζάκη γι αυτό το βιβλίο "Κι ακόμα τούτο : Τι ψευτιές μας δασκάλεψαν στα σκολειά και πόσο αργά - ας είναι καλά - έρχονται οι αληθινοί άνθρωποι να πουν την αλήθεια."
Διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, παίρνεις μία πάρα πολύ καλή εικόνα της Επανάστασης του ΄21. Ο Φωτιάδης επεκτείνει την αφήγηση πέρα από τον Καραϊσκάκη, μιλά για το ξεκίνημα της Επανάστασης, το ρόλο των κοτζαμπάσηδων, της Εκκλησίας, τον Μαυροκορδάτο, τους Φαναριώτες, τα δάνεια από τους Άγγλους, τη σχέση στρατιωτικών και πολιτικών, την πολιορκία του Μεσολογγίου, τους κλέφτες της Ρούμελης, τον Αλή Πασά, τη σχέση του Καραϊσκάκη με τον Κολοκοτρώνη και για πολλά ακόμη, στηριζόμενος σε πηγές όπως ο Φωτάκος, ο Φίνλεϋ, ο Κασομούλης, ο Περραιβός, ο Τρικούπης και πολλοί άλλοι. Αν και δεν είναι ιστορική μελέτη εμπεριέχει πολλά χαρακτηριστικά της όπως η αξιοπιστία και η διασταύρωση των πηγών. Χρησιμοποιεί και διαλόγους, όπου θεωρεί ότι θα βοηθήσουν τον αναγνώστη να κατανοήσουν καλύτερα την αφήγησή του. Ένα σημείο που με εντυπωσίασε: Οι προμηθευτές του τούρκικου στρατού κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου ήταν Έλληνες.