What do you think?
Rate this book
Vijf strippen
Drie dagen uit het leven van een aantal buspassagiers dat ieder vanuit zijn eigen gezichtspunt de reis beleeft en zijn medereizigers beziet.
160 pages, Paperback
First published January 1, 2007
1 person is currently reading
8 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 2 of 2 reviews
December 2, 2018
Na 11 jaar opnieuw gelezen en ik vind het nog steeds een vermakelijk boek over de geheime gedachtenwerelden van verschillende buspassagiers in de provincie.
Er zijn best veel karakters met voor mijn gevoel niet echt goed van elkaar te onderscheiden “stemmen” (waarbij het ook niet helpt dat de namen niet altijd aan bod komen gezien de karakters vertellen vanuit ik-perspectief). De verhalen zijn wel afwijkend genoeg van elkaar, afwisselend tussen een kinderontvoering, een spionage plot en twee wanhopige liefdes waarvan één er zelfs eindigt á la Anna Karenina. Verder leuk om te zien hoe snel de tijd gaat, zo is er iemand die niet in mobieltjes geloofd en zijn er natuurlijk nog strippenkaarten, je kan het je bijna niet meer voor de geest halen.
Postma blinkt uit in venijnig hilarische karakteriseringen en one-liners, waarvan ik er hieronder een aantal opneem:
“Ik knikte naar de meneer tegenover me. Hij had geen opvallende gelaatstrekken en deed me daarom het meest denken aan een komkommer. Zonder smaak, maar wel vriendelijk. Het soort groente waar je je veilig en geborgen bij kunt voelen.”
“Ik wilde hem in zijn gezicht bijten, en niet op een goede manier.”
“Ergens moest ik toegeven dat het me wel beviel dat hij niet iemand was die zich zo een-twee-drie door zijn met tieten gesierde medemens liet inpakken.”
“Het spijkerrokje dat ze vanmorgen hopelijk in een vlaag van verstandsverbijstering had aangetrokken en haar opdringerige decolleté gaven haar nog meer het air van een oude hoer in de faillissementsverkoop dan de make-up van gisteren gedaan had.”
“Joost weet wat er gebeurt als ik haar illusies verpulver. Ze zou me waarschijnlijk nooit meer willen spreken en in het ergste geval haar lichaam te grabbel gooien, aan de drugs gaan en sterven op een wc in een snackbar met vliegen op de muur en flikkerende tl-verlichting. Met een spuit in haar arm. Dat zou mijn schuld zijn.”
“Bovendien is het bellen naar 112 de deelname aan het Eurovisie songfestival onder de telefoongesprekken: het is naar maar toch te gek om te doen als de kans zich voordoet.”
Er zijn best veel karakters met voor mijn gevoel niet echt goed van elkaar te onderscheiden “stemmen” (waarbij het ook niet helpt dat de namen niet altijd aan bod komen gezien de karakters vertellen vanuit ik-perspectief). De verhalen zijn wel afwijkend genoeg van elkaar, afwisselend tussen een kinderontvoering, een spionage plot en twee wanhopige liefdes waarvan één er zelfs eindigt á la Anna Karenina. Verder leuk om te zien hoe snel de tijd gaat, zo is er iemand die niet in mobieltjes geloofd en zijn er natuurlijk nog strippenkaarten, je kan het je bijna niet meer voor de geest halen.
Postma blinkt uit in venijnig hilarische karakteriseringen en one-liners, waarvan ik er hieronder een aantal opneem:
“Ik knikte naar de meneer tegenover me. Hij had geen opvallende gelaatstrekken en deed me daarom het meest denken aan een komkommer. Zonder smaak, maar wel vriendelijk. Het soort groente waar je je veilig en geborgen bij kunt voelen.”
“Ik wilde hem in zijn gezicht bijten, en niet op een goede manier.”
“Ergens moest ik toegeven dat het me wel beviel dat hij niet iemand was die zich zo een-twee-drie door zijn met tieten gesierde medemens liet inpakken.”
“Het spijkerrokje dat ze vanmorgen hopelijk in een vlaag van verstandsverbijstering had aangetrokken en haar opdringerige decolleté gaven haar nog meer het air van een oude hoer in de faillissementsverkoop dan de make-up van gisteren gedaan had.”
“Joost weet wat er gebeurt als ik haar illusies verpulver. Ze zou me waarschijnlijk nooit meer willen spreken en in het ergste geval haar lichaam te grabbel gooien, aan de drugs gaan en sterven op een wc in een snackbar met vliegen op de muur en flikkerende tl-verlichting. Met een spuit in haar arm. Dat zou mijn schuld zijn.”
“Bovendien is het bellen naar 112 de deelname aan het Eurovisie songfestival onder de telefoongesprekken: het is naar maar toch te gek om te doen als de kans zich voordoet.”
January 5, 2011
One of the most funny books that I read in years.
Displaying 1 - 2 of 2 reviews