Αρνούμαι

by Αντώνης Σαμαράκης, Antonis Samarakis

Ουσιαστικά πρόκειται για μια συλλογή μικρών σε έκταση διηγημάτων.
Οι υποθέσεις και η περιγραφή κινείται γύρω από τους ήρωες
με τις αβεβαιότητες και τους δισταγμούς τους οι οποίοι προβάλλονται
μέσα από την επανάληψη στις σκέψεις και στα λόγια τους.
Μέσα από τα διηγήματα προβάλλονται πλευρές
της ελληνικής κοινωνίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Genres: Fiction, Short Stories, Greece, Literature

193 pages, Paperback

First published January 1, 1961

About the author

Ο Αντώνης Σαμαράκης (en: Antonis Samarakis) του Ευριπίδη και της Ανδριανής γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά (1937-1941). Από το 1935 ως το 1963 εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά και στην οποία επέστρεψε το 1945. Συμμετείχε ως εκπρόσωπος της χώρας μας σε διεθνείς συναντήσεις για θέματα εργασιακά και μεταναστευτικά. Το 1963 παντρεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά. Την περίοδο 1968-1969 ηγήθηκε αποστολής εμπειρογνωμοσύνης στις χώρες της Αφρικής μετά από ανάθεση της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας. Ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο ταξίδεψε στην Αιθιοπία και δραστηριοποιήθηκε με άρθρα του για τη διεθνή κινητοποίηση υπέρ της επίλυσης των προβλημάτων των κατοίκων της χώρας. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ως ποιητής από τις στήλες των περιοδικών "Παιδικός κόσμος" και "Διάπλασις των Παίδων". Ακολούθησαν δημοσιεύσεις του στις σελίδες της "Νέας Εστίας" και άλλων περιοδικών, όπως το "Ξεκίνημα", και τα "Νεοελληνικά Γράμματα". Συνεργάστηκε επίσης με το περιοδικό "Ακτίνες" μετά τον πόλεμο του 1940. Το 1954 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ζητείται ελπίς. Ακολούθησαν πέντε ακόμη βιβλία του, τα οποία γνώρισαν πολλές επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε ξένες γλώσσες. Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος (1962 για το "Αρνούμαι"), το Βραβείο των Δώδεκα - Έπαθλο Κώστα Ουράνη (1966 για "Το λάθος"), το Μέγα Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία (1970 για "Το λάθος"). Τιμήθηκε επίσης για τη συνολική προσφορά του από τη διοργάνωση Europalia (1982) και με το Σταυρό του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών (1995). Μετά τη μεταπολίτευση δημοσίευσε κείμενα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Διηγήματά του έγιναν σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Ταινία έγινε επίσης "Το λάθος" από τον Peter Fleischmann. Η πεζογραφία του Αντώνη Σαμαράκη τοποθετείται στο χώρο της κοινωνικής καταγγελίας. Μέσα από τα έργα του προβάλλει έντονη η αγωνία για την πορεία του σύγχρονου κόσμου, η κοινωνική συνείδηση και η ανθρωπιστική κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Η γλώσσα του είναι απλή, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, ξεχωρίζει κυρίως για την πυκνότητα των νοημάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η ευρηματι

Reviews

[Anna · Rating 4 out of 5]

Η κλασική γραφή του Σαμαρακη βρίσκεται και σε τούτα τα διηγήματα!! Πάντα μου αρέσει να διαβάζω έργα του, αλλά όταν πρόκειται για διηγήματα, έχω την εντύπωση πως διαβάζω το ίδιο σε διάφορες παραλλαγές 😑 Αναφέρομαι κυρίως στα μηνύματα που θέλει να μεταδώσει που υπάρχουν σε όλες τις συλλογές διηγηματων χωρίς να διαμορφώνονται λογοτεχνικά!!

[philosophie · Rating 5 out of 5]

Δε χρειάζεται καμιά φιλοσοφία, κύριε διευθυντά. Φτάνει να τα ζει κανείς όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο μας, που συμβαίνουν συνέχεια όλα τούτα τα χρόνια ύστερ’ από το τέλος του πολέμου. Να τα ζει κανείς με τα μάτια ανοιχτά, κύριε διευθυντά. Αλλά και χωρίς ιδιοτέλεια. Με καταλαβαίνετε;

Το σύμπαν που κατασκευάζει στη συγκεκριμένη συλλογή ο Σαμαράκης το 1961 και που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα του μεταπολεμικού ανθρώπου της εποχής κατά την οποία γράφονται τα διηγήματα διακατέχεται από μια ηχηρή άρνηση. Η Ελλάδα είναι ιδωμένη μέσα από το πρίσμα της αγωνίας και της απόγνωσης, λόγω των προδομένων ελπίδων, ταυτόχρονα με το παρόν που υπάρχει ως κακοφορμισμένη εικόνα του μέλλοντος το οποίο ονειρεύονταν σε ένα προγραμματικά μακρινό παρελθόν οι ήρωες των διηγημάτων.

Αίμα, πάρα πολύ αίμα χύθηκε. Και όλα αυτά με το όραμα του κόσμου που θα ‘ρχότανε ύστερ’ από τον πόλεμο… Ακριβώς για να ‘ρθει αυτός ο κόσμος που όλοι μας τον περιμέναμε με λαχτάρα, αυτός ο κόσμος που θα ήτανε ο καινούργιος κόσμος, ο αλλιώτικος. Ένας κόσμος που θα έδινε σ’ όλους τους ανθρώπους ελευθερία και ειρήνη και ψωμί. Και λοιπόν ήρθε αυτός ο κόσμος. Και τι είναι; Τι είναι; Είναι ένας κόσμος παράλογος! Παράλογος!

Ο φόβος στα διηγήματα του Σαμαράκη εκδηλώνεται απέναντι στην ήττα, απέναντι στο γεγονός του θανάτου κι απέναντι στην παράλογη κοινωνική πραγματικότητα, στον κόσμο δίχως μια βεβαιότητα, όπου όλα είναι ρευστά, όλα παίζουν στην κόψη του ξυραφιού. Αρχικά, ο φόβος της Διάψευσης των υποσχέσεων για έναν κόσμο αλλιώτικο, πλούσιο σε ελευθερία και ειρήνη και ψωμί, η αγωνία για τους καιρούς που έρχονται (Έρχεται η ζωή, ακούς; Πες μου τι να κάνουμε… τι να κάνουμε… τι να κάνουμε!) και για τη στάση που πρέπει να κρατήσει ο κάθε άνθρωπος (Τώρα είμαι κι εγώ ένας Διαψευσμένος… Και δεν έχω στη ζωή μια βεβαιότητα, να κρατηθώ πάνω της, ν’ ακουμπήσω πάνω της και να πω στο θάνατο: ΑΡΝΟΥΜΑΙ) επιχειρείται να αμβλυνθούν κι η ανάγκη για απάγκιο καθίσταται επιτακτική.

Όσο υπάρχουν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, Μαρία, υπάρχει μια βεβαιότητα στον κόσμο… σε τούτο τον παράλογο κόσμο…

Η ασφυκτική ζωή στον παράλογο αυτό κόσμο, στον οποίο υπάρχει φως σε όλο το σπίτι και σε όλα τα δωμάτια αλλά όχι στην καρδιά των ανθρώπων, μεταφράζεται πλέον ως αγωνία για το πώς πεθαίνει ο μεταπολεμικός άνθρωπος. Πράγματι, στα διηγήματα της συλλογής ορίζεται άτυπα ένας κώδικας ζωής και θανάτου.

Να σας πω, με βασανίζει η σκέψη πως θα ήτανε δυνατόν να ‘χω ένα θάνατο όχι του καιρού μας, ένα θάνατο που θα ταίριαζε σε άλλους καιρούς, ένα θάνατο μικροαστικό, "της παραδόσεως". […] Ένας τέτοιος θάνατος είναι ύβρις εμπρός στον πόνο… ύβρις εμπρός στο βαθύ πόνο που έχει ο κόσμος μας, ο καιρός που ζούμε. Στο κάτω κάτω, ένας θάνατος παράλογος είναι το μόνο πράγματι λογικό συμπέρασμα μιας ζωής παράλογης σαν τη δική μας.

Μπορεί ο θάνατος να είναι "θέμα ζωής" κι ο καθένας [να] έχει το δικό του, τον ατομικό θάνατο, ωστόσο η ουσιαστική παραίτηση από το υπάρχειν απουσιάζει, σε απόλυτη συμφωνία με το πρόταγμα του Άρη Αλεξάνδρου:

Η θέση μας είναι μέσα δω σ' αυτό το δάσος / με τα κλαδιά κομμένα μισοκαμένους τους κορμούς / με τις ρίζες σφηνωμένες μες στις πέτρες.
(Από τη συλλογή "Ευθύτης οδών" του 1959)

Ο Σαμαράκης με έντονη μελαγχολική διάθεση αλλά με εξίσου ζωηρή ασυμβίβαστη κι ηχηρότατη άρνηση αντιτάσσει στο αίσθημα της απελπισίας και της ροπής προς τις καταστροφικές σκέψεις τα εξής:

Και τίποτ’ άλλο να μην έχεις στη ζωή, είναι όμως ακόμα… είναι όμως πάντα μια βεβαιότητα που έχεις: ποτέ δεν μπορείς να πεις πως δεν είναι ούτε ένας άνθρωπος που να μην μπορείς εσύ να τον κάνεις λιγότερο δυστυχή, λιγότερο μόνο… Αυτή είναι μια βεβαιότητα που δεν μπορείς να την αγνοήσεις… που δεν μπορεί κανένας… κανένας και τίποτα να σου την πάρει!

Σε κανένα από τα διηγήματα του Σαμαράκη, όπως γίνεται φανερό κι από τα παραπάνω, δε συντελείται διαφυγή στο παρελθόν εξαιτίας της υπαρξιακής αγωνίας των μεταπολεμικών υποκειμένων, το δράμα εκτυλίσσεται εμφατικά στο παρόν, με την αγωνιώδη ψυχική κατάσταση των ηρώων να μαρτυρείται από τις ασθματικές εκφορές λόγου, τις γεμάτες αποσιωπητικά και παύσεις. Εντούτοις παρά τις προσδοκίες που τσακίστηκαν, πρόκειται για το αίσθημα της αποκαλούμενης στα διηγήματα ως Διάψευσης, παρά την ψευδαίσθηση της μη ερημιάς, στην τραγωδία της εποχής του ο Σαμαράκης έχει αντιτάξει μια μεγάλη άρνηση. Άρνηση απέναντι στην ήττα, στο θάνατο, στον παραλογισμό της πραγματικότητας.

[…]η Αντίσταση σ’ αυτόν εδώ τον παράλογο κόσμο… ναι, το πρώτο είναι να πω ΑΡΝΟΥΜΑΙ σ’ αυτόν εδώ τον παράλογο κόσμο… αλλά και μαζί να πω ΑΡΝΟΥΜΑΙ στο θάνατο… στην υποταγή… στη φυγή… στη λιποταξία…

[Rena · Rating 4 out of 5]

Η δεύτερη φορά που το διάβασα, τα ίδια βιβλία σου αφήνουν διαφορετική γεύση ανάλογα με την ηλικία που τα διαβάζεις. Το Αρνούμαι είναι μια συλλογή διηγημάτων, Το κύριο γνώρισμα του έργου του Σαμαράκη είναι το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο. Απο το συγκεκριμένο ξεχωρίζω το διήγημα "Η τελευταία ελευθερία" και φυσικά το "Αρνούμαι"

[Δημήτρης · Rating 5 out of 5]

Πρώτη, αν και καθυστερημένη, επαφή με τον Αντώνη Σαμαράκη. Με εντυπωσίασε πώς ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1961 είναι τόσο μα τόσο επίκαιρο.
Το διήγημα "Η τελευταία ελευθερία" σίγουρα παίρνει θέση δίπλα στα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει ποτέ.

[Λευτέρης Αναγνωστόπουλος · Rating 3 out of 5]

Οι ιστορίες που ξεχώρισα ήταν:
50 Κιλά Ναφθαλίνη
Μια Κάποια Περίπτωση
Αρνούμαι

Αυτές ήταν οι μοναδικές που ένιωσα άμεσο ενδιαφέρον, πήραν μια αντίδραση από εμένα και με έκαναν να αισθανθώ και κάτι. Τώρα γενικά το βιβλίο το βρήκα πολύ μέτριο και αδιαμφισβήτητα κατώτερο του "Ζητείται Ελπίς". Ο Σαμαράκης γράφει ωραία, δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά ταυτόχρονα μου φαίνεται βιβλίο τύπου:
"Ρε στείλε μας κάτι να εκδώσουμε."
"Τι να σας πω ρε παιδιά, να εδώ έχω κάτι ιστοριούλες αλλά δεν είμαι σίγουρος".
"Μας κάνουν, μας κάνουν".

[Jimmakos Gavagias · Rating 3 out of 5]

Δεν μπορώ να πω οτι ενθουσιάστηκα και ήταν και φορές που σκέφτηκα οτι διήγημα είναι αυτά που γράφει ένας συγγραφέας όταν δεν έχει πολύ έμπνευση.
Ίσως δεν μου ταιριάζουν τα διηγήματα.
Ο Σαμαράκης ασχολήθηκε με 2-3 θέματα και τα παρουσίασε με διαφορετικό τρόπο. Μπορώ να πω με κούρασε αυτό ως ένα σημείο.
Τώρα κάποια ήταν αλήθεια καταπληκτικά και με έβαλαν σε σκέψεις ως αναφορά για το που βαδίζουμε και αν όντως έχει προοδεύσει η κοινωνία ή είναι ψευδεπίγραφο όλο αυτό.
Επίσης θα ομολογήσω οτι διαβάζετε πολύ εύκολα και δεν το αφήνεις εύκολα από τα χέρια σου.
Ίσως αν έβγαιναν ένα ένα σε τύπου κυριακάτικη εφημερίδα(άλλες εποχές θα μου πεις) να μου έκαναν περισσότερο και σκέφτομαι μήπως μεγάλωσα πια και δεν μου κάνει τόση εντύπωση ο Σαμαράκης,χωρίς επ' ουδενί να αμφισβητώ την ικανότητα του φυσικά.

[Γιώργος Ζωγράφος · Rating 4 out of 5]

Λατρεύω τον Αντώνη Σαμαράκη και δεν με απογοήτευσε ούτε με αυτήν τη συλλογή του. Ανθρώπινα διηγήματα με ήρωες που λένε όχι στην αποξένωση και τον παραλογισμό αυτού του κόσμου. Όμως δεν λιποτακτούν, δεν εγκαταλείπουν τον κόσμο, αλλά φωνάζουν ΑΡΝΟΥΜΑΙ και συνεχίζουν να ελπίζουν...

Όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι... όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι, υπάρχει μια βεβαιότητα... όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι, υπάρχει ένα ΑΡΝΟΥΜΑΙ

[Alexander Stamelos · Rating 2 out of 5]

Τον Αντώνη Σαμαράκη τον είχα σε εκτίμηση από το Λύκειο, συγκεκριμένα από τότε που διάβασα το Ζητείται Ελπίς.

Για αδιευκρίνιστους λόγους δεν είχα διαβάσει ποτέ τίποτε άλλο από τον ίδιο.

Μέχρι που ξαφνικά με έπιασε η τάση να διαβάσω 2 βιβλία σε διάστημα μικρότερο των 20 ημερών.

Είχα την ελπίδα ότι θα ήταν εξίσου καλά με το Ζητείται Ελπίς ή έστω να το φτάνουν. Δυστυχώς διαψεύστηκα.

Το Αρνούμαι είναι εξίσου κακό με την Κόντρα.

Τα διηγήματα του είναι απίστευτα κουραστικά χωρίς αρχή, μέση, τέλος.

Καταλαβαίνω ότι την δεκαετία του '60 ήταν της μόδας να υπάρχουν αυτά τα ηλίθια φινάλε που ο καθένας έβαζε το φινάλε που ήθελε, αλλά αυτό που κάνει ο Σαμαράκης είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ.

Στο Αρνούμαι ο Σαμαράκης δανείζεται αρκετά από George Orwell και το ένα από τα διηγήματα μοιάζει με το 1984.

Στην Κόντρα έχει δανειστεί Ζυράννα Ζατέλη.

Να τον πούμε αντιγραφάκια ;

ΥΓ. 1.5 αστέρι και πολύ του είναι.
ΥΓ. Αν ζούσε η μόνη ερώτηση που θα του έκανα θα ήταν " Γιατί ρε μαλάκα ; Γιατί ; "

[Nectar Terzian · Rating 4 out of 5]

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται, υπάρχει μία βεβαιότητα στον κόσμο, σε τούτο τον παράλογο κόσμο.

[Paradoxe · Rating 4 out of 5]

3+

4+
Αφήνω τα προηγούμενα που έγραψα γιατί θέλω να ξέρετε πως αναθεωρώ τη βαθμολογία μου. Ο Σαμαράκης ρέει μέσα μου από χθες. Λόγος απλός, καθαρός, γεμάτος εικόνες, αδυσώπητες. Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, την αταξία, παντού υπάρχει μια εξήγηση.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να υποταχθώ
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μην πάρω την ευθύνη
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μη δω τον παραλογισμό του κόσμου
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μην πω τα Ναι και τα Όχι
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να μη δω τη Διάψευση
ΑΡΝΟΥΜΑΙ στο θάνατο την ευκολία της επιλογής του

<< Όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι, ένας άνθρωπος κι ένας άλλος άνθρωπος, αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι μια βεβαιότητα, όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι, υπάρχει ένα αρνούμαι >> .

ΟΔΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΟΥ: Όλα είναι πόλεμος. Κάπου κάπου δίνει τη θέση του στην ειρήνη, ή μήπως όχι; Δίνει τη θέση του στη ζωή. Κι αν η ζωή δεν είναι έτοιμη; Αν η αλλαγή είναι τόσο μεγάλη που χρειάζεται μια λωρίδα πολέμου για παράταση; Όταν παλεύεις…ιδεαλιστικά σκέφτεσαι – οραματίζεσαι το ξανάσεμα, βροντοφωνάζεις για τα χρώματα που θα χρησιμοποιήσεις, το κίτρινο του καναρινιού, το πράσινο των φύλλων μιας κουκουναριάς, το μπλε της θάλασσας στα ανοιχτά, το λευκό των ματιών της πρώτης σου αγάπης, το κόκκινο του πρώτου πυρώματος που αντίκρισες, το μωβ ενός παλιού καναπέ απ’ του Κυριαζή που σκαρφάλωνες μικρός. Κι ύστερα έρχεται και δεν έχεις χρόνο κι έχεις μια και μόνο ευκαιρία να τα κάνεις όλα σωστά. Κι αν δεν τα κάνεις; Κι αν δε μπορείς να τα τηρήσεις; Φέρεις ευθύνη, όχι δε μπορείς να πεις αρνούμαι, κοιτώ αλλού. Πότε λήγει ο πόλεμος; Μα ακριβώς στο χρόνο λήξης του. Ως το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι πόλεμος. Μόνο τα συμβόλαια λήγουν μια ημέρα πριν. Λόγος στερεός, σχηματισμένος, ταραχώδης. Καμιά λεπτομέρεια αδιευκρίνιστη, ουδεμία εκκρεμότητα. Ένας πόλεμος προπαγάνδας…μα πόλεμος!

ΓΡΑΦΕΙΟ ΙΔΕΩΝ: Πολύ γοητευτική ιδέα. Ένα γραφείο που δίνει ιδέες κατά παραγγελία. Ή μήπως όχι; Πώς πήγαινε ένας στίχος παλιού χιπ χοπ τραγουδιού, ‘’έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση’’. Θέλεις κάτι να κάνεις, μα πως, ας αγοράσεις μια ιδέα. Επαναπαύεσαι, κάποιος άλλος να σκεφτεί, να δει το τοπίο έξω απ’ το κάδρο. Εσύ απλά θα πληρώσεις. Τι τρομακτική ιδέα! Τι έξοχη ιδέα! Κι αν ήσουν ο διευθυντής ενός τέτοιου γραφείου και σου ζητούσαν << Κύριε διευθυντά έχω ανάγκη από μια ιδέα για ένα θάνατο παράλογο, σαν τον κόσμο μας >>

ΖΟΥΓΚΛΑ: << Τους πέντε μήνες και κάτι μέρες που αλώνιζε στην Αθήνα ζητώντας, ικετεύοντας δουλειά, ολοένα είχε αυτό το φόβο, την αίσθηση πως είναι ένοχος, ένοχος και παράνομος, η ανεργία που είχε, η πείνα που είχε, η αθλιότητα που είχε, όλα του είχαν δώσει ένα βαθύ άγριο φόβο >>: . Σκέψου την επόμενη φορά που θα δεις τον Πακιστανό, τον Αλβανό, το βρωμιάρη περιθωριακό Έλληνα, να κοιτά χαμηλά, να τρέμει, Μήπως και δεν είναι ένοχος για τίποτα φασίστα Έλληνα. Με ποιο δικαίωμα απορρίπτουμε κι υποπτευόμαστε διαρκώς το δειλό άνθρωπο που εμείς κατασκευάζουμε μέσα στον παραλογισμό της << Μαζικής παραγωγής >> ζωή μας;

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ: Αγαλματάκια ακούνητα μέρα ή νύχτα; Υπάρχει μια ιστορία στο Βασιλιά με τα κίτρινα, μια απ’ τις πρώτες, δυστοπική όσο κι αυτό το διήγημα, με ένα κόσμο που φτιάχνονται τα πρώτα κτίρια για αυτοκτονίες, αδέρφι αυτηνής της ιστορία κι ας μιλούν για άλλα πράγματα (;). Έχω μείνει άφωνος. Ήθελα να πάω στο ψυγείο να φέρω το χυμό, δεν πήγα, ήθελα να κατουρήσω δεν πήγα, ήθελα να στρίψω τσιγάρο, δεν έστριψα και δε μπορούσα να το αφήσω. Αυτό το διήγημα είναι μια υπέροχη φρίκη.

ΜΙΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ: Πόσες φορές δεν έχεις σκεφτεί, ή δεν έχεις μπει κάπου να αγοράσεις κάτι αχρείαστο, σα να πληρώνεις μια ψευδαίσθηση που θα σε εξισώσει στα μάτια σου για λίγο με τις ζωές όλων των άλλων;

-

<< Δεν έχω καμιά διάθεση να μου δώσεις τον ορισμό του έρωτος. Όταν μπορεί κανείς να δίνει ορισμό για κάτι, πάει να πει πως δε μπορεί πια να δώσει αυτό το ίδιο το κάτι >>

<< Άλλοτε πριν τον πόλεμο, είχε ηχώ το ποτάμι εκεί. Ποιος ξέρει αν έχει ακόμα ηχώ! Άλλαξαν τόσα πράγματα υστερ’ από τον πόλεμο! Ίσως να ‘χει αλλάξει και η ηχώ. Ίσως να μην έχει τώρα ήχω >>
… αλλά τελικά είχε!!!!

[Μιχάλης Μανωλιός]

Έντεκα διηγήματα συνολικά.
Καλές οι ιδέες και/ή συμπαθητικές οι εκτελέσεις των διηγημάτων "Η εφεύρεση", "Η τελευταία ελευθερία", "Μια κάποια περίπτωση" και "Αρνούμαι".
Όμως με κάθε σεβασμό στην καριέρα, στη δόξα και στις διακρίσεις, τα οποία πιθανότατα άξιζε με το παραπάνω ο Σαμαράκης στον καιρό του, η γραφή, η τεχνική με όλα τα προβλήματα αληθοφάνειας και η γλώσσα του, με όλες αυτές τις επαναλήψεις και καμιά φορά τα παραληρήματα όλων ανεξαρτήτως των χαρακτήρων του αλλά και κάθε αφηγητή που όλοι έχουν την ίδια φωνή, είναι στην καλύτερη περίπτωση παρωχυμένα.
Α, και όταν ένας διεθνώς φτασμένος συγγραφέας έχει γράψει, εμφανώς κατά λάθος και χωρίς άλλη ιδιαίτερη σημασία, ότι τα λουλούδια στο βάζο είναι "τριαντάφυλλα" την πρώτη φορά που αναφέρονται και "γαρύφαλλα" όλες τις άλλες φορές, ε, το επιμελούμαστε σε "γαρύφαλλα" παντού. Δεν το αφήνουμε να τον εκθέτει χωρίς λόγο στον αιώνα τον άπαντα, σε δεκάδες εκδόσεις, επειδή έχει πεθάνει και δεν μπορούμε πλέον να ζητήσουμε την έγκρισή του (διήγημα "Οδός Ταχυδρομείου").

[Carpe diem · Rating 5 out of 5]

*4,5*

[Poco Loco]

Το γραφείο ιδεών <3

[Irini Gergianaki · Rating 5 out of 5]

«Όχι, δε μπορώ να συμβιβαστώ!.. Δεν μπορώ να εξακολουθώ να είμαι μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο σα να μην έχει συμβεί τίποτα, σα να μη συμβαίνει τίποτα!».

Διηγήματα που λάμπουν σαν διαμαντάκια σε έναν θλιβερό κόσμο αλλοτρίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας και κοινωνικής διάλυσης μετά το δεύτερο παγκόσμιος πόλεμο, αλλά και του εμφυλίου πολέμου. Τα αδιέξοδα της μεταπολεμικής Ελλάδας δοσμένα με τρόπο μοναδικο, συγκλονιστικό, γεμάτο ενσυναίσθηση και επίγνωση της ανθρώπινης μοίρας.

"Κάθε ένα λεπτό, ακριβώς κάθε ένα λεπτό μιλούσαν τα μεγάφωνα…μιλούσαν κι έλεγαν ολοένα τα ίδια...όλα τα μεγάφωνα σ’ όλη την πόλη μιλούσαν κι έλεγαν ολοένα τα ίδια…κάθε ένα λεπτό ακριβώς…[…] Σ’ όλους τους δρόμους, σ’ όλες τις πλατείες, σ’ όλους τους σταθμούς, σ’ όλες τις γέφυρες, σ’ όλες τις στοές…[…] Μεγάφωνα, μεγάφωνα παντού, που κάθε ένα λεπτό μιλούσαν όλα μαζί κι έλεγαν ολοένα τα ίδια: Βαδίζετε ακριβώς επάνω εις τη�� Γραμμήν Την οποία έχει χαράξει η τροχαία, Μόνο τότε είστε εν ασφαλεία… Βαδίζετε ακριβώς επάνω εις την Γραμμήν"

[Evelyn Doe · Rating 4 out of 5]

Well...πως να ξεκινήσω; Δεν περίμενα πως διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα κατέληγα να κλαίω, δεν περίμενα ότι θα μου προκαλέσει τέτοια και τόσα άλλα συναισθήματα. Μικρές καθημερινές ιστορίες τόσο βγαλμένες από τη ζωή που σου προκαλούν τέτοια αίσθηση παραλογισμού, το γνωστό σε όλους μας mindf*ck, κοινώς αυτό που λέμε ζωή. Είναι τόσο βαθύ το νόημα πίσω από κάθε ιστορία και το γεγονός ότι είναι τόσ�� επίκαιρο και πάντα επίκαιρο θα τολμήσω να πω το κάνει τόσο τρομακτικό, τρομακτικό από την άποψη πως είναι η ζωή που βιώνουμε ,πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα ή όχι και πως είναι ευτύχημα αν κάποια στιγμή "ξυπνήσουμε" από τη μάζα και δουλέψουμε το πνεύμα μας,την ανθρωπιά μας, τη σκέψη μας. Θα είναι ευτύχημα αν αυτό το καταφέρουμε και ταυτόχρονα πόνος για τα χρόνια που χάσαμε και τα τους γύρω μας που ακόμα "κοιμούνται". Αλλά αυτό πιστεύω είναι κάτι προσωπικό για τον καθένα μας και σίγουρα δεν μπορεί να επιβληθεί. Θα κλέψω μια φράση ....
V: Beneath this mask there is more than flesh. Beneath this mask there is an idea, Mr. Creedy. And ideas are bulletproof. V for Vendetta.
Τις σκέψεις μας και το πνεύμα μας δεν μπορεί κανείς να τα κοντρολάρει παρά μόνο οι ίδιοι. Και γι'αυτό είναι και τόσο προσωπικό και μοναδικό ταξίδι και κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει. Παρόλα αυτά μπορείς να βρεις συνοδοιπόρους σε αυτό και το γεγονός αυτό από μόνο του είναι ευτύχημα.
Θα κλείσω λέγοντας ότι αυτό το βιβλίο με ώθησε στο να γράψω αυτά τα λίγα λόγια και με συγκίνησε βαθύτατα. Σίγουρα το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Θα παραθέσω και τα παρακάτω μιας και τα βρίσκω πολύ μεγάλη πηγή έμπνευσης και τροφή για σκέψη.

«Ή θα διαλέξεις τη σιωπή για να μην χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θ’ αντιδράσεις, θ’ αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται, αλλά χωρίς εσένα. […] Θα διαλέξω την ελευθερία να πω όχι, αρνούμαι θα πω σ’ αυτήν την απάνθρωπη ανθρωπότητα. (Αντώνης Σαμαράκης, Εν ονόματι).

[Georgia · Rating 4 out of 5]

  
     Το πρώτο είναι να πω ΑΡΝΟΥΜΑΙ σ'αυτόν εδώ τον παράλογο κόσμο... αλλά και μαζί να πω ΑΡΝΟΥΜΑΙ στο θάνατο,στην υποταγή, στη φυγή, στη λιποταξία... Όσο υπάρχουν δυο άνθρωποι, υπάρχει μια βεβαιότητα, υπάρχει ένα ΑΡΝΟΥΜΑΙ. 
  

Άλλη μια αξιόλογη συλλογή διηγημάτων από τον Σαμαράκη, άλλος ένας ύμνος στην αντίσταση, την επανάσταση, την άρνηση. Κάποιες από τις ιδέες του συγγραφέα είναι πολύ πρωτότυπες για την εποχή τους, ενώ όλα τα διηγήματα συνδέονται μεταξύ τους θεματικά μέσω συγκεκριμένων εννοιών που υπάρχουν σκόρπιες εδώ κι εκεί. Ωστόσο, οι επαναλήψεις στη γραφή του εντέλει κουράζουν. Μπορώ να πω ότι προτιμώ τα μυθιστορήματά του. Στα διηγήματα μου φαίνεται πως περιορίζεται.

[Angelo IG · Rating 4 out of 5]

Τρίτη φορά που πιάνω στα χέρια μου συλλογή διηγημάτων του Σαμαράκη. Οι περισσότερες ιστορίες έχουν ενδιαφέρον, αν και, αν είσαι λίγο υποψιασμένος μπορείς σχετικά εύκολα να μαντέψεις πού το πάει και πώς θα καταλήξει. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν μερικά διηγήματα που μου έμειναν:

Οδός Ταχυδρομείου
Η τελευταία ελευθερία
Μια κάποια περίπτωση
Το δέντρο
Αρνούμαι

Γενικά, είναι το κλασικό ύφος του Σαμαράκη, ανθρώπινο, άμεσο, με μια δόση πικρής αλήθειας. Σίγουρα αξίζει να το διαβάσει κανείς, αν και προσωπικά, από τα διηγήματά του, προτιμώ τη συλλογή "Ζητείται ελπίς".

[Maira.K · Rating 5 out of 5]

Ο Σαμαράκης είναι πάντα 5/5 γιατί όσα έργα του και να διαβάσεις, ναι, ξέρεις τι τον απασχολεί, ξέρεις τι πρόκειται να δεις, ξέρεις τι συναισθήματα θα σου δημιουργήσει όμως θες να φτάσεις ως την τελευταία σελίδα για να σου ψιθυρισει μέσα από τους ήρωές του "μέσα στην αθλιότητα μπορείς να μυρίσεις λίγη ζωή".

Ξεχώρισα: Οδός ταχυδρομείου, Η τελευταία ελευθερία, 50 κιλά ναφθαλίνη, Η επανάσταση της 11ης Απριλίου και το Γραφείον Ιδεων

[Πέτρος Κράνιας · Rating 4 out of 5]

Έντονο το αίσθημα μιας άλλη εποχής.. Έντονο το χρώμα των δεκαετιών '40-'50.. Σε εμένα που γεννήθηκα μερικές δεκαετίες αργότερα δημιούργησε ένα ψεύτικο αίσθημα νοσταλγίας. Ταυτόχρονα είναι μοναδικό το αίσθημα της πάλης ενάντια στη μιζέρια. Οι στιγμές που θες να φωνάξεις επειδή νιώθεις ότι δεν ακούγεται, οι στιγμές που θες να βάλεις φωτιά για να ανανεώσεις τη ρουτίνα. Είτε τα έχεις νιώσει αυτά είτε όχι, είναι εκεί, σε κάθε σελίδα του βιβλίου.

[Φλεγύας · Rating 3 out of 5]

3.5/5

Το έχω ξαναπεί πως είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας ο Σαμαράκης. Δυστυχώς, θεωρώ πως αυτή η συλλογή ήταν το έργο του που μου μίλησε λιγότερο από όλα, το έργο του μάλιστα που πρώτη φορά μου δημιούργησε την αίσθηση πως ήταν προϊόν προσπάθειας, όχι έμπνευσης και συναισθήματος.

Σε κάθε περίπτωση όμως, για κάθε βασανισμένη ψυχή που πολεμά τις χειρότερες μαύρες σκέψεις, η ιστορία Αρνούμαι ίσως να είναι ευεργετικό ανάγνωσμα.

3.5/5

[Apostolis Tourtouris · Rating 5 out of 5]

Όλο το μεταπολεμικό άγχος, η σύγχυση και η απογοήτευση μιας γενιάς που αγωνίστηκε για έναν ειρηνικό και ιδανικό κόσμο που ωστόσο δεν ήρθε μετά το τέλος του μεγαλύτερου πολέμου στην ιστορία. Άραγε ποιος φταίει για αυτή την αποτυχία;

[Storyteller · Rating 3 out of 5]

Τα διηγήματα του αναφέρονται σε έναν δυστοπικό κόσμο όχι στο μέλλον όπως του Όργουελ, ίσως ούτε στο άχρονο παρόν του Κάφκα. Αλλά σε έναν υπαρκτό δυστοπικό κόσμο που έχουμε έρθει αντιμέτωποι απέναντι του μετά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.

[Geo · Rating 5 out of 5]

Antonis Samarakis is one of my favorites.

[Socrates · Rating 3 out of 5]

3.5 / 5
Μερικές ιστορίες με άφησαν λιγάκι ασυγκίνητο, αλλά άλλες με κέρδισαν απο την πρώτη κιόλας πρόταση!

[Farofylakas · Rating 2 out of 5]

Ασύγκριτα κατώτερο του ''Ζητείται Ελπίς''.

[Demetrios · Rating 5 out of 5]

Όπως και στο «Ζητείται Ελπίς», ο άνθρωπος, μόνος, αναζητά την ευτυχία σ’ ένα κόσμο κατεστραμμένο όχι μόνο από την δίνη του πολέμου, αλλά από την αίσθηση στασιμότητας στην προηγούμενη κατάσταση.

[Jorge Carrio · Rating 5 out of 5]

Me lo recomendó una librera en Atenas como un libro para conocer el estado de ánimo de la sociedad griega de postguerra y es mucho más que eso. Me ha apasionado de principio a fin.

[bojorina · Rating 3 out of 5]

ίσως αν ενταθεί ο Γ' ΠΠ και επιβιώσω να το ξαναδιαβάσω να είναι μεγαλύτερος ο αντίκτυπος

[George Giotsas · Rating 4 out of 5]

Συνεχίζοντας στο μοτίβο της προηγούμενης συλλογής, η ιδέα της επανάστασης και της αντίστασης απέναντι στο κατεστημένο, οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων αρνούνται να υποταχθούν στην καταπίεση του καθεστώτος στο οποίο ζουν.

Τα περισσότερα διηγήματα είχαν μερικές εκπληκτικές σκηνές όπου κυριαρχούσαν οι επαναληπτικοί μονόλογοι, γεμάτοι θεατρικότητα. Μονόλογοι που εκτείνονται για μία με δύο σελίδες και εξέφραζαν όλη την ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή και λειτουργούσαν ως ξέσπασμα. Σε συνδυασμό με τις περιγραφές του συγγραφέα, μπορούσε να δω την σκηνή να εκτυλίσσεται ξεκάθαρα μπροστά μου με κάθε λεπτομέρεια. Συνήθως οι σκηνές αυτές εκτυλίσσονται στο τέλος των ιστοριών, εκεί όπου ο πρωταγωνιστής είναι πλέον στην κόψη του ξυραφιού και πρέπει να αποφασίσει εάν θα παραδοθεί ψυχή τε και σώματι στο Σύστημα ή θα διαλέξει να αντισταθεί και να κρατήσει την ψυχή του, δεχόμενος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες μια τέτοιας απόφασης.

Αν υπάρχει ένα αρνητικό, αυτό είναι η επαναληψιμότητα. Το γεγονός ότι σε όλα τα διηγήματα το μοτίβο είναι το ίδιο και οι πρωταγωνιστές παρόμοιοι, κουράζει όσο περνάει το βιβλίο. Τελειώνοντας το βιβλίο θυμάμαι να μου αρέσουν όλα τα διηγήματα αλλά να δυσκολεύομαι να διακρίνω μεταξύ των αγαπημένων μου ακριβώς λόγω αυτής της ομοιότητας μεταξύ τους.

Ειδική μνεία στην ιστορία “Αρνούμαι”, η οποία έγινε και ο τίτλος του βιβλίου, καθώς αγγίζει περισσότερα και πιο πολύπλοκα θέματα από τις υπόλοιπες.

Όπως και το Διαβατήριο, τα διηγήματα του “Αρνούμαι” θα μπορούσαν να μεταφερθούν στο θέατρο. Είμαι βέβαιος πως ο θεατρικός λόγος που χρησιμοποιεί ο Σαμαράκης στους μονολόγους θα γεννούσε σκηνές που θα προκαλούσαν ανατριχίλα στο κοινό.

[Sofia Staikou · Rating 5 out of 5]

Έχοντας διαβάζει πρώτα το Λάθος, το οποίο και κατατάσσω στα πιο αγαπημένα μου βιβλία, πίστεψα ότι δεν θα μου άρεσε τόσο κανένα άλλο βιβλίο του Σαμαρακη. Εννοείται ότι δεν είναι σαν το Λάθος, αλλά με κάποιο τρόπο κουβαλάει την ίδια δύναμη. Ο Σαμαράκης πραγματικά με ένα γράψιμο απλό χωρίς πολλά πολλά δημιουργεί κείμενα που συγκλονίζουν την ύπαρξη σου.