In de zomer van 2008 hoorde Martin Bril dat hij kanker had. Het weerhield hem er niet van door te gaan met schrijven en met het maken van zijn boeken. Nederland leefde mee met Bril, die af en toe verslag deed van zijn toestand. Soms indringend of ernstig. Soms melancholiek. Vaker met humor. Maar altijd vol met zijn meesterlijke observaties van de mensen en dingen die op zijn pad bleven komen, ook in het ziekenhuis of tijdens het lezen van een bijsluiter. Bril ging de ziekte te lijf zoals een schrijver dat doet: met zijn pen. Hij schreef brieven, verslagen, gedichten en e-mails aan vrienden, bekenden, artsen, en soms aan zichzelf. Het evenwicht is Brils unieke, hoogstpersoonlijke verslag van zijn ziekte. Maar het is veel meer dan dat. Uit de enorme hoeveelheid materiaal maakte zijn vrouw Anneke een prachtige selectie, afgewisseld met de schitterende columns die Bril tijdens zijn ziekte voor de Volkskrant bleef schrijven. Het evenwicht is het ultieme bewijs van Martin Brils schrijverschap. Het is een literair document van grote waarde. Martin Bril overleed op 22 april 2009. Hij was de grootste en populairste columnist van zijn generatie. Honderdduizenden lezers begonnen jarenlang hun dag met de Volkskrant-column van Martin Bril.
Na 'Uit het leven van een hond' en 'De wandelaar', las ik dit boek. Apart te merken hoe mijn referentiekader mijn beleving tijdens het lezen beïnvloedde. Aan de ene kant was daar opnieuw het beeld van 'De middelbare/oudere man en zijn hond'. Maar dit boek bracht mij aan de andere kant juist mooie verwijzingen en betekenislagen die ik als lezer niet altijd meteen kon doorgronden. Dat is nu juist wat het boek voor mij boeiend maakt. Neem het verhaal over de buste van Herman Heijermans. Dit boek is een literair document gevuld door een heel grote columnist. Een divers boek, de korte hoofdstukken lezen vlot weg. Bijzonder te lezen hoe eerlijk hij zijn ziekteproces beschrijft maar hoe hij het soms ook uit de weg gaat. Mooi!
Prachtig en triest verhaal, echt op zijn Brils geschreven. De man heeft de gave simpele dingen zo mooi en treffend te beschrijven. Jammer dat hij niet nog veel meer heeft kunnen schrijven en zo jong is overleden. Aanrader!
Mooi boek over zijn ongeneeslijke ziekte. Tragisch zonder melodramatisch te zijn. Helaas herkenbaar en dan vooral het laatste gedeelte. Martin Bril is een fantastisch, beeldend verteller.
Boek met columns, mails en korte stukjes geschreven door Martin Bril over het laatste jaar van zijn leven en zijn gevecht tegen kanker. Bewonderenswaardig hoe iemand toch met humor (galgenhumor) kan schrijven over een zo ingrijpende tijd. De positiviteit straalt er soms vanaf. Een 7, maar hier een 8
Het evenwicht is een heel persoonlijk boek van een man die zich door een terminale ziekte probeert te worstelen. Een worsteling die, zoals we ondertussen weten, gewonnen wordt door de ziekte. Kanker is een bitch en Martin Bril weet dat pijnlijk duidelijk te maken. Of eigenlijk zijn vrouw, die deze bundel na zijn dood samenstelde. De eindstrijd is uiteindelijk gewonnen door de ziekte. Maar de strijd om het schrijverschap heeft Martin Bril tot het bittere einde doorgezet. Het evenwicht is daarmee een kleine overwinning geworden van de schrijver op de dood. Het is bovendien een groot monument voor de schrijver zelf. Het schrijnende beeld van een aan kanker ten onder gaande schrijver is aangrijpend, triest en mooi tegelijkertijd.
Hoe blijf je in balans met een ziekte als kanker onder je leden? Uit Het evenwicht van Martin Bril blijkt dat het een hele opgave kan zijn.
Het evenwicht is een heel persoonlijk boek van een man die zich door een terminale ziekte probeert te worstelen. Een worsteling die, zoals we ondertussen weten, gewonnen wordt door de ziekte. Kanker is een bitch en Martin Bril weet dat pijnlijk duidelijk te maken. Of eigenlijk zijn vrouw, die deze bundel na zijn dood samenstelde.
Ik vind de boeken van Bril altijd leuk om te lezen maar bij deze ben ik toch afgehaakt. Ik had moeite met het vinden van de samenhang tussen de gedichtjes, gedachten, e-mails, correspondentie en stukjes. Daarnaast is het een, voor mij, te deprimerend verhaal van pijn, klachten, behandelingen en uitzichtloosheid. Gauw door naar wel een leuk boek. Van hem of een ander.
'Het evenwicht' geeft een beeld van de laatste levensperiode van Martin Bril, vooral bekend als columnist voor Het Parool en de Volkskrant. Die periode stond in het teken van zijn strijd tegen de dood. In de zomer van 2008 had Bril namelijk te horen gekregen dat hij kanker had.
Het door zijn weduwe Anneke samengestelde boek bestaat voornamelijk uit (eerder gepubliceerde) columns en e-mails aan (geanonimiseerde) vrienden, bekenden en artsen. Daarin kijkt Martin dikwijls op laconieke wijze naar zijn gesteldheid en alles wat daarmee samenhangt zoals de naderende dood. Zo schrijft hij ergens: 'Ik hoor dat in de stad het gerucht gaat dat ik doodga. Welnu, dood gaan we allemaal. Dat is het antwoord op alle vragen.'
Toch wordt Bril ook gekweld door onzekerheid en depressie, niet voor niets noemt hij zichzelf 'een vrolijke fatalist'. Het weerhoudt hem er niet van om tot op het laatst de pen ter hand te nemen. 'Alleen de laatste zes dagen van zijn leven heeft Martin niet meer kunnen schrijven', lees ik in de inleiding. Het feit dat zestien dagen voor zijn dood zijn column verhuisde naar de voorpagina van de Volkskrant moet daar een belangrijke rol bij hebben gespeeld, want deze promotie vervulde hem met de nodige trots.
Mooi dat hem die eer nog is toegekomen en verdrietig dat er al zo vroeg een eind aan zijn leven kwam, denk je na het lezen van 'Het evenwicht'. Maar verder bestaat dit volgens de achterflap 'unieke, hoogstpersoonlijke verslag' van Brils ziekte voor een groot deel uit dingen die ik of niet wilde weten of die me weinig interesseerden. Wel heb ik dankzij het boek nog een paar goede nummers van Bob Dylan ontdekt. Nooit geweten dat Martin Bril zo'n Dylan-adept was.
Het was een mooi eerbetoon aan een voor mij onbekende columnist. Ik ben ook te jong om hem gekend te hebben. Het boek was mooi, vooral de emails maakte indruk. De columns hadden niks te maken met zijn ziekte en gingen bovendien niet echt ergens over, vandaar de 3 sterren.