What do you think?
Rate this book
The Perfect Crime
Esto es la historia de un crimen: del asesinato de la realidad. Y del exterminio de una ilusión: la ilusión vital, la ilusión radical del mundo. Si el crimen fuera perfecto, también este libro debería ser perfecto, ya que quiere ser la reconstitución del crimen. Desgraciadamente, el crimen jamás es perfecto. Por otra parte, en este libro negro de la desaparición de lo real, no han podido ser descubiertos los móviles ni los autores, y el cadáver de lo real jamás ha sido encontrado. En cuanto a la idea que preside el libro, tampoco ha podido ser descubierta nunca. Era el arma del crimen. Si bien el crimen jamás es perfecto, la perfección, por su parte, siempre es criminal, como su mismo nombre indica. En el crimen perfecto, la perfección misma es el crimen, de la misma manera que en la transparencia del mal, la transparencia misma es el mal. Pero la perfección siempre es castigada y su castigo es la reproducción. Si las consecuencias del crimen son perpetuas, no hay ni asesino ni víctima. De haber alguno de los dos, un día u otro se conocería el secreto, y se resolvería el proceso criminal. El secreto, a fin de cuentas, es que los dos se confundan.
156 pages, Paperback
First published January 1, 1995
44 people are currently reading
1117 people want to read
About the author
Jean Baudrillard
210 books1,976 followersJean Baudrillard was a French sociologist, philosopher and poet, with interest in cultural studies. He is best known for his analyses of media, contemporary culture, and technological communication, as well as his formulation of concepts such as hyperreality. Baudrillard wrote about diverse subjects, including consumerism, critique of economy, social history, aesthetics, Western foreign policy, and popular culture. Among his most well-known works are Seduction (1978), Simulacra and Simulation (1981), America (1986), and The Gulf War Did Not Take Place (1991). His work is frequently associated with postmodernism and specifically post-structuralism. Nevertheless, Baudrillard had also opposed post-structuralism, and had distanced himself from postmodernism.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 54 reviews
October 4, 2020
I expected it to be literally a detective novel, but the point of view about the crime in question is completely reversed and simultaneously investigative. The hypothesis addressed by him here, for example, is not even that of simulation, but that there was at some point reality at all just like Quantum Physics has since denied materiality. Apparently this was one of the books that superficially inspired the famous Wachowski's film franchise. It is no wonder that no more Baudrillard books even appeared anymore as part of the set in no more movies since then. I think they should have watched more Cronenberg movies instead, but I'm sure they barely watch their own special effects show, being merely a reflection of the absence of directors in the cinema itself. They blinded themselves before being forced to see what they did and died in their own game. The mirror is broken since then.
April 29, 2019
I admit that I'm biased against postmodernism, but there are contradictions in the argument. I guess when your culture has assassinated its past and sacrificed its future that there seems to be nothing left but to claim nothing exists and take a long walk off a short pier on a moonless night.
Life is too short to spend more time on this wankfest.
DNF
Life is too short to spend more time on this wankfest.
DNF
February 1, 2010
Hah! I love it. 80 reviews and only like four that actually attempt to say anything outside of the star rating. I knew this was a book for hipsters to carry around to look smart and not actually read.
Well, I read it and though there were some aspects of the work as cultural theory that I found compelling, the philosophical basis of his argument seemed to me to be self-contradictory. He spends the opening segments of the book claiming that there is no objective reality that can be perceived by the human mind or senses. He makes the very old point that since our eyes can deceive us in particular cases it's possible that they do so constantly. Since there is a lag between an objects appearance in our senses and the form in which we are seeing it (the time it takes for light/ sound to travel) we never perceive anything in real time. He himself states that a true perception of true physical reality would be literally fatal to the individual. Well, fair enough.
However, if this is the case it doesn't seem to make much sense to write a whole book about how terrible it is that we've tried to use our technology to distance ourselves from something that doesn't exist to us in the first place. As soon as he's made his philosophy 101 (which is as far as I got, so feel free to rip this review apart with a bunch of semantic trickery if you've got your PHD and like Baudrillard) point about reality, he proceeds to yammer on making a bunch of arbitrary value judgements for a hundred pages or so. Virtual Reality is bad because it replaces real reality (which doesn't exist), but books are still okay, seemingly because they do the same thing but in a more awkward way that takes work on the part of the person consuming it. Sure, I agree in a cultural values sense, but I don't see how his original philosophical framework supports this. He talks about how bad pornography is, but attacks the concept of sexual harassment as
some sort of brainwashing technique aimed at robbing us of our beautiful sensual natures. He badmouths Western Europeans as some sort of goody-two shoes hypocrites for (he assumes) only pretending to care about the suffering of people in the war torn Balkans, and then himself romanticizes their suffering (as being oh so awesomely real) in truly disgusting fashion.
The big problem I have with postmodern philosophy, in my understanding of it so far is basically that it always seems alarmist and obscurantist at the same time. At the end of this book there is a feeling that you are reading some sort of "call to arms". To me though the call to arms could be summarized as -Various technologies, art forms and political attitudes (some of which I've mentioned in a pithy tone) are destroying the reality that never existed to begin with so let's be smug about how well we understand it and collect our paychecks from the university.- Sorry, but this hasn't instilled any serious doubts in my materialist assessment of reality.
Well, I read it and though there were some aspects of the work as cultural theory that I found compelling, the philosophical basis of his argument seemed to me to be self-contradictory. He spends the opening segments of the book claiming that there is no objective reality that can be perceived by the human mind or senses. He makes the very old point that since our eyes can deceive us in particular cases it's possible that they do so constantly. Since there is a lag between an objects appearance in our senses and the form in which we are seeing it (the time it takes for light/ sound to travel) we never perceive anything in real time. He himself states that a true perception of true physical reality would be literally fatal to the individual. Well, fair enough.
However, if this is the case it doesn't seem to make much sense to write a whole book about how terrible it is that we've tried to use our technology to distance ourselves from something that doesn't exist to us in the first place. As soon as he's made his philosophy 101 (which is as far as I got, so feel free to rip this review apart with a bunch of semantic trickery if you've got your PHD and like Baudrillard) point about reality, he proceeds to yammer on making a bunch of arbitrary value judgements for a hundred pages or so. Virtual Reality is bad because it replaces real reality (which doesn't exist), but books are still okay, seemingly because they do the same thing but in a more awkward way that takes work on the part of the person consuming it. Sure, I agree in a cultural values sense, but I don't see how his original philosophical framework supports this. He talks about how bad pornography is, but attacks the concept of sexual harassment as
some sort of brainwashing technique aimed at robbing us of our beautiful sensual natures. He badmouths Western Europeans as some sort of goody-two shoes hypocrites for (he assumes) only pretending to care about the suffering of people in the war torn Balkans, and then himself romanticizes their suffering (as being oh so awesomely real) in truly disgusting fashion.
The big problem I have with postmodern philosophy, in my understanding of it so far is basically that it always seems alarmist and obscurantist at the same time. At the end of this book there is a feeling that you are reading some sort of "call to arms". To me though the call to arms could be summarized as -Various technologies, art forms and political attitudes (some of which I've mentioned in a pithy tone) are destroying the reality that never existed to begin with so let's be smug about how well we understand it and collect our paychecks from the university.- Sorry, but this hasn't instilled any serious doubts in my materialist assessment of reality.
February 5, 2017
arthur clarke'ın, tanrının 9 milyar adı üzerine yazdığı öykünün izleğini de tam olarak bu oluşturur. tibetli bir keşiş topluluğu, kendini, yüzyıllardan bu yana tanrının 9 milyar adını yazmaya adamıştır; bunun sonunda dünya tamamlanacak ve son bulacaktır. usanç verici bir çabadır bu ve yorgun düşen keşişler IBM teknisyenlerine başvururlar; onların bilgisayarları bu işlemi birkaç ayda tamamlar. bir bakıma, sanal bir işlemle dünya gerçek zamanda sona erer. ne yazık ki bu, dünyanın gerçek zamanda yok olması da demektir. çünkü, son için verilen söz birdenbire gerçeklemiştir ve bütün bunlara pek inanmayan teknisyenler, korku içinde vadiye geri dönerken, yıldızların tek tek söndüğünü görürler. / 41
çünkü görmediği filmler, gerçekleştiremediği arzular, telefonuna yanıt vermediği insanlar, işlemediği cinayetler, harcamadığı paralar konusunda kişi kendini her zaman sorumlu hisseder. tüm bunlar, dev bir bastırılmış olanaklar kütlesi oluşturur ve bunları stoklamak, süzmek, içinde bunların yavaşça azalacağı bir makinenin olduğu düşüncesi, son derece güven verici bir düşüncedir. / 58
doğrudan etkileşimi sağladığı iddia edilen tüm bu makineler, aslında banttan bir yayının sorumluluğunu taşırlar. çünkü bir filmi seyretmeyi daha sonraya, uygun bir zamana bırakırım ama çoğu kez hiçbir zaman seyretmem. zaten bakalım bu filmi seyretmeye gerçekten niyetim var mı? buna karşın, makine ne olursa olsun çalışmak zorundadır. böylece, makinenin etkisinin azalması, arzunun etkisinin azalmasıyla çakışır. tüm bu makineler olağan üstüdür. insana belli bir özgürlük tanırlar, onu kendi iradesinin yükünden kurtarırlar. genellikle birbirleriyle bağlantolandırıldıkları ve kapalı devre çalıştıkları için bu makineler, insanı makinenin yükünden de kurtarırlar. insanı kendi üretim yükünden de kurtarırlar: hafızaya alınmış yirmi sayfanın, bilgisayarın bir kaprisiyle (ya da yanlış bir hareketimizle ki bu aynı şeydir) birdenbire silindiğini görmek ne de rahatlatıcıdır! kaybolma azizliğine uğramasaydı, bu sayfaların hiçbir zaman bu ölçüde bir değeri olmayacaktı. bilgisayar, size-belki de fazla kolayca- verdiğini aynı kolaylıkla geri alır. her şey yerli yerinde. sonucu sıfır olan teknolojik denklem. / 58-59
en çok yoksun olduğumuz şeyin gerçeklik olduğu yanılsaması içinde yaşıyoruz; ama durum bunun tam tersi:gerçeklik doruk noktasında bulunmaktadır. teknik başarıların sonucunda öyle bir gerçeklik ve nesnellik düzeyine ulaştık ki, bizi gerçekliğin olmaması durumunda düşeceğimizden daha fazla kaygı ve şaşkınlığa boğan bir aşırı gerçeklikten söz edilebilir; gerçekliğin olmaması durumunu hiç değilse ütopya ve imgelemde telafi edebiliyorduk. buna karşın, aşırı gerçekliğin artık ne telafisi ne de bir seçeneği vardır. / 84
artık kendi gölgemizle değil, saydamlıkla dövüşmekteyiz. ve her teknolojik ilerleme, bilişim ve iletişim içindeki her aşama, bizi bu kaçınılmaz saydamlığa yaklaştırır. / 86-87
brecht şöyle sürdürür: bir şey istenmeyen bir yerde duruyorsa, bu karmaşadır. istenen yerde hiçbir şey yoksa, bu düzendir.
... , gereken yerde (68 mayıs'ında sokak) bir şey olduğunda, bu düzensizliktir. ama bir şeyler olması gerekirken (körfez savaşı sırasında ekranlarda) hiçbir şey olmuyorsa, burada da benzeri bir karmaşa yok mudur? görüntü yoksa, gerçek anlamda savaş da yok mu demektir? görüntülerin yokluğu, örtük bir biçimde savaşın yokluğuna denk düşmektedir; ...
bulunulmaması gereken, ama görülmeye değer bir şeylerin olduğu (televizyon karşısında olmanın dışında) yerde bulunmak mı, yoksa bulunulması gereken ama görülecek hiçbir şeyin olmadığı yerde mi (ekran başında) olmak daha iyidir? / 89-90
teknolojik başarıların doruk noktasında, geriye, bir şeylerin bizlerden kaçtığına ilişkin karşı konulmaz bir izlenim kalır - ama biz bu şeyleri (gerçeği?) kaybetmiş olabileceğimiz için değil onları görebilecek konumu artık yitirmiş olduğumuzdan: daha açık bir söyleşiyle artık biz dünyaya değil, dünya bize egemendir. artık nesneyi düşünen biz değilizdir, nesne bizi düşünür. yitik nesnenin etkisinde yaşıyorduk, bundan böyle nesne bizi yitiriyor. / 92
... tüm teknolojilerimiz, egemen olduğumuzu sandığımız, oysa çalıştırıcılarından başka bir şey olmadığımız bir düzen aracılığıyla üzerimizde egemenlik kuran bir dünyanın araçlarından başka bir şey değildir. / 93
alaycı ruh, tüm yapay üretimlerimizin her birinin ardında, canetti'nin hayvanlar için söylediği gibi, gizlenmiş ve bizlerle dalga geçen birisi vardır. / 94
nesneleri, gerçeküstücülerin yaptığı gibi şiirsel bir gerçekdışılık içinde işlevlerinin saçmalığıyla yüzleştirmeye artık gerek kalmamıştır: şeyler, alaycı bir biçimde parıldama görevini kendi başlarına üstlenmiştir, hiçbir çaba göstermeksizin anlamlarını değiştirebilirler. / 95
fotoğrafı çekilen her nesne, geride kalan her şeyin kaybolmasının bıraktığı izden başka bir şey değildir. dünyanın kalanından olağanüstü bir biçimde silinen bu nesnenin tepesinden, dünyanın önü kapanmaz bir manzarasına sahip olursunuz. / 109
fotoğrafın sessizliği. sessizliğin ancak dayatılabildiği ama bunda da başarılı olunmadığı sinemadan, televizyondan, reklamdan farklı olarak, fotoğrafın en kıymetli niteliklerinden birisidir bu. her türlü yorumu bir yana bırakan (ya da bırakması gereken!) görüntünün sessizliği. ama aynı zamanda gerçek dünyanın gürültülü bağlamından kopardığı nesnenin sessizliği. fotoğrafı çevreleyen şiddet, hız, gürültü ne olursa olsun, fotoğraf, nesneyi harketsizliğe ve sessizliğe teslim eder. ... kentleri ve dünyayı sessizlik içinde bir baştan bir başa katetmenin tek yolu fotoğraftır. / 109-110
köklü tek arzu, ne bende eksik olana duyduğum arzu, ne de benim eksikliğimi duyanın, bensiz de pekala var olabilenin arzusudur. benim eksikliğimi duymayan birisi, işte, temel başkasılık budur. arzu, her zaman bu yabancı kusursuzlukta olan kişinin arzusudur; aynı zamanda bu kusursuzluğu kırma, onu bozma arzusudur. bu anlamda, ancak kusursuzluğu ve dokunulmazlığı paylaşılmak ve kırılmak istenen şey için içimizde bir şeyler kımıldar. / 110
dillerin tümü, hiçbiri dışarda kalmazsızın tümü, güzelliklerini ancak karşılaştırılamaz, birbirlerine indirgenemez olmalarından alırlar. bu ayrım aracılığıyla çekiciliklerini kazanırü bu ötekilik aracılığıyla özlerindeki işbirlikçi niteliklerini taşırlar. / 114
yasa karşısında kimse eşit değildir, buna karşın, saymaca olduğu için kural karşısında herkes eşittir. sonuçta, gerçek tek demokrasi, oyun demokrasisidir. bu nedenle yoksul sınıflar kendilerini kumara hırsla kaptırırlar. her denli kumarda kazanç eşitlik içermese de -bu talihtir, ama bu eşitsizliğe ilişkin olarak vicdanınız önünde yanıt vermek zorunda değilsinizdir-, şansların dağılımı rastlantının da dağılımı olduğundan eşittir. / 116
en küçük bir düşüncenin, bir kelebeğin en küçük kanat çırpışının yaratılışın genel programında hesaplanmış olabileceği savı, herkese en yüksek sorumluluğu yükleyeceğinden, tüketici bir durum ortaya çıkarır. bizler, bu saplantıdan, piyango'yla ve rastlantısal taşkınlıkla kurtulduk. sayısız sürecin yalnıcaz bizsiz değil, tanrısız, kimse olmaksızın gerçekleştiğini bilmek ne kadar da rahatlatıcı! eskiler bizden daha kurnazdı. dünyanın rastlantılarının, kaprislerinin sorumluluğunu tanrılara yüklemişlerdi; bu da onların istedikleri gibi davranmalarına olanak tanıyordu. / 117
bolluğu, açlıktan ölenlerin gözünden düşürmeye kalkışmayacaksınız herhalde. ya da: sınıf çatışmasını, kendi kentsoylu devrimlerini yapma hakkına bile sahip olmamış halkların gözünden düşürmeye kalkışmayaaksınız. veya: feminist ve eşitlikçi savları, kadın haklarından söz edildiğin bile duymamış olanların gözünden düşürmeye kalkışmayacaksınız, vb. gerçeklik hoşunuza gitmiyorsa, başkalarını da bundan tiksindirmeyin! bu bir demokratik ahlak sorunudur: billancourt'u ümitsizliğe itmemek gerekir. kesinlikle kimseyi ümitsizliğe itmemek gerekir. / 119
herkes düşünce sahibidir; hem de gereğinden fazla. önemli olan, çözümlemenin şiirsel özgünlüğüdür. ... düşüncelerin çelişkisini, dilin gücü ve mutluluğu içinde çözemezsek, bu çelişkinin çözümüne başka yerde asla ulaşamayacağız. 'hüznü ve yalnızlığı resimlemiyorum,' der hopper, 'yalnızca şu duvarın üstündeki ışığı resimlemeye çalışıyorum'. / 129
kendi imgemize, kendi kimliğimize, kendi lookumuza tutsak olduğumuzdan, kendi kaygılarımızın, arzumuzun ve acılarımızın nesnesi durumuna geldiğimizden, geriye kalan her şeye karşı duyarsızlaştık. ve gizliden gizliye bu duyarsızlıktan ümitsizliğe düştük ve her türlü tutku, özgünlük veya yazgı biçimine kıskançlık duymaktayız. en ufak bir tutku genel duyarsızlığa yapılmış bir hakarettir. tutkusuyla duyarsızlığınızın, kıskançlığınızın ya da ılımlılığınızın maskesini kaldıran kişi, varlığının ya da acısının gücüyle azıcık kalmış gerçekliğiniİn maskesini kaldıran kişi yok edilmelidir. / 160
kurbanlar, kendi sefaletlerinin itiraf edilmesinden bir kazanç elde ettiklerine göre bundan yakınmazlar. foucault'a göre, eskiden bütün bir kültür cinselliğin itiraf edilmesine girilmişti. günümüzde bütünn bir kültür, sefaletin itirafı içinde kendini yineler. / 168
nefret, bıkkınlık, alerji, tiksinti, dıştalama ve sevgisizlik - artık ne istediğimizi bilmiyoruz, ama ne istemediğimizi pekala biliyoruz. / 176
çünkü görmediği filmler, gerçekleştiremediği arzular, telefonuna yanıt vermediği insanlar, işlemediği cinayetler, harcamadığı paralar konusunda kişi kendini her zaman sorumlu hisseder. tüm bunlar, dev bir bastırılmış olanaklar kütlesi oluşturur ve bunları stoklamak, süzmek, içinde bunların yavaşça azalacağı bir makinenin olduğu düşüncesi, son derece güven verici bir düşüncedir. / 58
doğrudan etkileşimi sağladığı iddia edilen tüm bu makineler, aslında banttan bir yayının sorumluluğunu taşırlar. çünkü bir filmi seyretmeyi daha sonraya, uygun bir zamana bırakırım ama çoğu kez hiçbir zaman seyretmem. zaten bakalım bu filmi seyretmeye gerçekten niyetim var mı? buna karşın, makine ne olursa olsun çalışmak zorundadır. böylece, makinenin etkisinin azalması, arzunun etkisinin azalmasıyla çakışır. tüm bu makineler olağan üstüdür. insana belli bir özgürlük tanırlar, onu kendi iradesinin yükünden kurtarırlar. genellikle birbirleriyle bağlantolandırıldıkları ve kapalı devre çalıştıkları için bu makineler, insanı makinenin yükünden de kurtarırlar. insanı kendi üretim yükünden de kurtarırlar: hafızaya alınmış yirmi sayfanın, bilgisayarın bir kaprisiyle (ya da yanlış bir hareketimizle ki bu aynı şeydir) birdenbire silindiğini görmek ne de rahatlatıcıdır! kaybolma azizliğine uğramasaydı, bu sayfaların hiçbir zaman bu ölçüde bir değeri olmayacaktı. bilgisayar, size-belki de fazla kolayca- verdiğini aynı kolaylıkla geri alır. her şey yerli yerinde. sonucu sıfır olan teknolojik denklem. / 58-59
en çok yoksun olduğumuz şeyin gerçeklik olduğu yanılsaması içinde yaşıyoruz; ama durum bunun tam tersi:gerçeklik doruk noktasında bulunmaktadır. teknik başarıların sonucunda öyle bir gerçeklik ve nesnellik düzeyine ulaştık ki, bizi gerçekliğin olmaması durumunda düşeceğimizden daha fazla kaygı ve şaşkınlığa boğan bir aşırı gerçeklikten söz edilebilir; gerçekliğin olmaması durumunu hiç değilse ütopya ve imgelemde telafi edebiliyorduk. buna karşın, aşırı gerçekliğin artık ne telafisi ne de bir seçeneği vardır. / 84
artık kendi gölgemizle değil, saydamlıkla dövüşmekteyiz. ve her teknolojik ilerleme, bilişim ve iletişim içindeki her aşama, bizi bu kaçınılmaz saydamlığa yaklaştırır. / 86-87
brecht şöyle sürdürür: bir şey istenmeyen bir yerde duruyorsa, bu karmaşadır. istenen yerde hiçbir şey yoksa, bu düzendir.
... , gereken yerde (68 mayıs'ında sokak) bir şey olduğunda, bu düzensizliktir. ama bir şeyler olması gerekirken (körfez savaşı sırasında ekranlarda) hiçbir şey olmuyorsa, burada da benzeri bir karmaşa yok mudur? görüntü yoksa, gerçek anlamda savaş da yok mu demektir? görüntülerin yokluğu, örtük bir biçimde savaşın yokluğuna denk düşmektedir; ...
bulunulmaması gereken, ama görülmeye değer bir şeylerin olduğu (televizyon karşısında olmanın dışında) yerde bulunmak mı, yoksa bulunulması gereken ama görülecek hiçbir şeyin olmadığı yerde mi (ekran başında) olmak daha iyidir? / 89-90
teknolojik başarıların doruk noktasında, geriye, bir şeylerin bizlerden kaçtığına ilişkin karşı konulmaz bir izlenim kalır - ama biz bu şeyleri (gerçeği?) kaybetmiş olabileceğimiz için değil onları görebilecek konumu artık yitirmiş olduğumuzdan: daha açık bir söyleşiyle artık biz dünyaya değil, dünya bize egemendir. artık nesneyi düşünen biz değilizdir, nesne bizi düşünür. yitik nesnenin etkisinde yaşıyorduk, bundan böyle nesne bizi yitiriyor. / 92
... tüm teknolojilerimiz, egemen olduğumuzu sandığımız, oysa çalıştırıcılarından başka bir şey olmadığımız bir düzen aracılığıyla üzerimizde egemenlik kuran bir dünyanın araçlarından başka bir şey değildir. / 93
alaycı ruh, tüm yapay üretimlerimizin her birinin ardında, canetti'nin hayvanlar için söylediği gibi, gizlenmiş ve bizlerle dalga geçen birisi vardır. / 94
nesneleri, gerçeküstücülerin yaptığı gibi şiirsel bir gerçekdışılık içinde işlevlerinin saçmalığıyla yüzleştirmeye artık gerek kalmamıştır: şeyler, alaycı bir biçimde parıldama görevini kendi başlarına üstlenmiştir, hiçbir çaba göstermeksizin anlamlarını değiştirebilirler. / 95
fotoğrafı çekilen her nesne, geride kalan her şeyin kaybolmasının bıraktığı izden başka bir şey değildir. dünyanın kalanından olağanüstü bir biçimde silinen bu nesnenin tepesinden, dünyanın önü kapanmaz bir manzarasına sahip olursunuz. / 109
fotoğrafın sessizliği. sessizliğin ancak dayatılabildiği ama bunda da başarılı olunmadığı sinemadan, televizyondan, reklamdan farklı olarak, fotoğrafın en kıymetli niteliklerinden birisidir bu. her türlü yorumu bir yana bırakan (ya da bırakması gereken!) görüntünün sessizliği. ama aynı zamanda gerçek dünyanın gürültülü bağlamından kopardığı nesnenin sessizliği. fotoğrafı çevreleyen şiddet, hız, gürültü ne olursa olsun, fotoğraf, nesneyi harketsizliğe ve sessizliğe teslim eder. ... kentleri ve dünyayı sessizlik içinde bir baştan bir başa katetmenin tek yolu fotoğraftır. / 109-110
köklü tek arzu, ne bende eksik olana duyduğum arzu, ne de benim eksikliğimi duyanın, bensiz de pekala var olabilenin arzusudur. benim eksikliğimi duymayan birisi, işte, temel başkasılık budur. arzu, her zaman bu yabancı kusursuzlukta olan kişinin arzusudur; aynı zamanda bu kusursuzluğu kırma, onu bozma arzusudur. bu anlamda, ancak kusursuzluğu ve dokunulmazlığı paylaşılmak ve kırılmak istenen şey için içimizde bir şeyler kımıldar. / 110
dillerin tümü, hiçbiri dışarda kalmazsızın tümü, güzelliklerini ancak karşılaştırılamaz, birbirlerine indirgenemez olmalarından alırlar. bu ayrım aracılığıyla çekiciliklerini kazanırü bu ötekilik aracılığıyla özlerindeki işbirlikçi niteliklerini taşırlar. / 114
yasa karşısında kimse eşit değildir, buna karşın, saymaca olduğu için kural karşısında herkes eşittir. sonuçta, gerçek tek demokrasi, oyun demokrasisidir. bu nedenle yoksul sınıflar kendilerini kumara hırsla kaptırırlar. her denli kumarda kazanç eşitlik içermese de -bu talihtir, ama bu eşitsizliğe ilişkin olarak vicdanınız önünde yanıt vermek zorunda değilsinizdir-, şansların dağılımı rastlantının da dağılımı olduğundan eşittir. / 116
en küçük bir düşüncenin, bir kelebeğin en küçük kanat çırpışının yaratılışın genel programında hesaplanmış olabileceği savı, herkese en yüksek sorumluluğu yükleyeceğinden, tüketici bir durum ortaya çıkarır. bizler, bu saplantıdan, piyango'yla ve rastlantısal taşkınlıkla kurtulduk. sayısız sürecin yalnıcaz bizsiz değil, tanrısız, kimse olmaksızın gerçekleştiğini bilmek ne kadar da rahatlatıcı! eskiler bizden daha kurnazdı. dünyanın rastlantılarının, kaprislerinin sorumluluğunu tanrılara yüklemişlerdi; bu da onların istedikleri gibi davranmalarına olanak tanıyordu. / 117
bolluğu, açlıktan ölenlerin gözünden düşürmeye kalkışmayacaksınız herhalde. ya da: sınıf çatışmasını, kendi kentsoylu devrimlerini yapma hakkına bile sahip olmamış halkların gözünden düşürmeye kalkışmayaaksınız. veya: feminist ve eşitlikçi savları, kadın haklarından söz edildiğin bile duymamış olanların gözünden düşürmeye kalkışmayacaksınız, vb. gerçeklik hoşunuza gitmiyorsa, başkalarını da bundan tiksindirmeyin! bu bir demokratik ahlak sorunudur: billancourt'u ümitsizliğe itmemek gerekir. kesinlikle kimseyi ümitsizliğe itmemek gerekir. / 119
herkes düşünce sahibidir; hem de gereğinden fazla. önemli olan, çözümlemenin şiirsel özgünlüğüdür. ... düşüncelerin çelişkisini, dilin gücü ve mutluluğu içinde çözemezsek, bu çelişkinin çözümüne başka yerde asla ulaşamayacağız. 'hüznü ve yalnızlığı resimlemiyorum,' der hopper, 'yalnızca şu duvarın üstündeki ışığı resimlemeye çalışıyorum'. / 129
kendi imgemize, kendi kimliğimize, kendi lookumuza tutsak olduğumuzdan, kendi kaygılarımızın, arzumuzun ve acılarımızın nesnesi durumuna geldiğimizden, geriye kalan her şeye karşı duyarsızlaştık. ve gizliden gizliye bu duyarsızlıktan ümitsizliğe düştük ve her türlü tutku, özgünlük veya yazgı biçimine kıskançlık duymaktayız. en ufak bir tutku genel duyarsızlığa yapılmış bir hakarettir. tutkusuyla duyarsızlığınızın, kıskançlığınızın ya da ılımlılığınızın maskesini kaldıran kişi, varlığının ya da acısının gücüyle azıcık kalmış gerçekliğiniİn maskesini kaldıran kişi yok edilmelidir. / 160
kurbanlar, kendi sefaletlerinin itiraf edilmesinden bir kazanç elde ettiklerine göre bundan yakınmazlar. foucault'a göre, eskiden bütün bir kültür cinselliğin itiraf edilmesine girilmişti. günümüzde bütünn bir kültür, sefaletin itirafı içinde kendini yineler. / 168
nefret, bıkkınlık, alerji, tiksinti, dıştalama ve sevgisizlik - artık ne istediğimizi bilmiyoruz, ama ne istemediğimizi pekala biliyoruz. / 176
September 24, 2016
I think Baudrillard deliberately employs the language of a prophet; chances are that some of his prophecies will come true and others will say – see, he said it before Facebook appeared! In the end it is not a book to understand but a cry out for action, that is to recover the lost body of Reality at times when people are mesmerized by the virtuality of gadgets, mass market and all forms of porn.
September 3, 2017
It's pretty easy to criticize this book. It's dense, confusing, alarmist, and potentially meaningless. I can't defend the writing style, and I can't claim to have correctly understood a word of it. This book is difficult for me to review, because I struggled so much to piece together the arguments and the concepts. There are sections that were clear as a bell, but this was definitely not always the case.
I'm also at a disadvantage, because I'm not a student of philosophy. I think that a strong background in Stoicism or Nietszchean philosophy would help to provide a groundwork for Baudrillard's work, but I have only a passing knowledge here. So I don't know if I've accurately captured what the author was trying to convey.
But I think Baudrillard was writing about a world that is only recently been coming into focus. I think his message of rejecting false representations of reality is an important one. I think his warning of the rise of white nationalism was easy to ignore a few years ago, and has become frighteningly more prescient as time has passed.
I didn't agree with everything Baudrillard said here - I don't share his fatalism, I'm not on board with his rejection of a PC culture, and his views on gender seem to default to males being the standard with women consistently occupying some other space. But I think his perception of the world is bizarrely accurate and ahead of his time. It's easy to dismiss this kind of book as something that only hipsters would pretend to read, but Baudrillard was too right about too many things to ignore his work.
Or I could have just misunderstood everything the guy was saying.
I'm also at a disadvantage, because I'm not a student of philosophy. I think that a strong background in Stoicism or Nietszchean philosophy would help to provide a groundwork for Baudrillard's work, but I have only a passing knowledge here. So I don't know if I've accurately captured what the author was trying to convey.
But I think Baudrillard was writing about a world that is only recently been coming into focus. I think his message of rejecting false representations of reality is an important one. I think his warning of the rise of white nationalism was easy to ignore a few years ago, and has become frighteningly more prescient as time has passed.
I didn't agree with everything Baudrillard said here - I don't share his fatalism, I'm not on board with his rejection of a PC culture, and his views on gender seem to default to males being the standard with women consistently occupying some other space. But I think his perception of the world is bizarrely accurate and ahead of his time. It's easy to dismiss this kind of book as something that only hipsters would pretend to read, but Baudrillard was too right about too many things to ignore his work.
Or I could have just misunderstood everything the guy was saying.
January 2, 2020
Ok. Solo para aclarar sobre El crimen perfecto.
Baudrillard, filosofo francés, crea esta teoría acerca de que el mundo y la realidad cómo la conocemos es un crimen, y esta por hacerse el crimen perfecto. Cuando termina el libro lo dice, Si el sistema fracasa en ser todo, no quedará nada. Si el pensamiento fracasa en no ser nada, quedará algo. Osea, el sistema, nuestra realidad, la vida como la conocemos esta esforzándose en serlo todo, y fracasará porque, seamos honestos, hacia allá tiende la variable, y cuando fracase no quedará nada de nosotros y de nuestra realidad. ¿Y cómo es que va a pasar esto?
Explica, entre muchos rodeos y palabras complicadas, el crimen perfecto que esta por ocurrir.
Un crimen siempre deja una huella, una pared pintada, una silla caída, una ausencia de algo. El crimen del que habla Baudrillard es un crimen que será perfecto porque no dejara ninguna huella. Será como si nunca nada hubiera sucedido.
Estamos en una época que se define por su hiperrealidad. Si saliendo del cine de ver la última película de los Avengers te topas con un accidente de coches en la carretera, no surgirá gran efecto en ti, esta realidad no es tan real como la que nos ofrece Marvel. Es decir, los efectos especiales han superado la realidad misma.
Y esto sucede en todos los aspectos, simplemente hay que ver las cuentas de Instagram, ofrecen una realidad producida que no solo hace que uno se la crea si no que todos sus seguidores lo hacen. Y esto es solo un ejemplo que nos es evidente, que tenemos a la mano y de lo que todos somos parte de. Pero véase la bioingeniería, que hace prótesis para aquellas personas que han perdido una pierna o un brazo, pareciera que no es mas que una bendición y un gran avance de la ingeniería y el conocimiento del cuerpo humano, es ideal, pero ¿hasta donde puede llegar? Ya se puede crear a un ser humano a partir de células, las clonaciones ya son cosa fácil, jugar a Dios es algo actual.
Pero el tema es el exceso de información y la accesibilidad de la comunicación.
La información se vuelve transparente, (también habrá que hablar de esta aclamada transparencia) es accesible y se puede obtener fácilmente, al alcance de un clic, ya no hay necesidad de pensar, se googlea y en un segundo se tiene la información deseada. Y para no complicarnos tanto, mejor le damos el acceso a la computadora de pensar por nosotros, ya existen aparatos que leen el pensamiento entonces tampoco hay necesidad de que hagamos el esfuerzo físico, la maquina anticipa nuestros deseos. Y entonces mientras nosotros menos pensamos y más nos facilitamos la vida, la maquina mas piensa y mas acceso a la realidad tiene. Habrá un momento en que la maquina nos reemplace, piense por nosotros, sea como nosotros, actué como nosotros, y nosotros, siendo sinceros, estamos destinados desaparecer… el crimen perfecto.
Baudrillard se adelanto al tiempo y vio el final, un tanto fatalista, pero claro, posible.
Baudrillard, filosofo francés, crea esta teoría acerca de que el mundo y la realidad cómo la conocemos es un crimen, y esta por hacerse el crimen perfecto. Cuando termina el libro lo dice, Si el sistema fracasa en ser todo, no quedará nada. Si el pensamiento fracasa en no ser nada, quedará algo. Osea, el sistema, nuestra realidad, la vida como la conocemos esta esforzándose en serlo todo, y fracasará porque, seamos honestos, hacia allá tiende la variable, y cuando fracase no quedará nada de nosotros y de nuestra realidad. ¿Y cómo es que va a pasar esto?
Explica, entre muchos rodeos y palabras complicadas, el crimen perfecto que esta por ocurrir.
Un crimen siempre deja una huella, una pared pintada, una silla caída, una ausencia de algo. El crimen del que habla Baudrillard es un crimen que será perfecto porque no dejara ninguna huella. Será como si nunca nada hubiera sucedido.
Estamos en una época que se define por su hiperrealidad. Si saliendo del cine de ver la última película de los Avengers te topas con un accidente de coches en la carretera, no surgirá gran efecto en ti, esta realidad no es tan real como la que nos ofrece Marvel. Es decir, los efectos especiales han superado la realidad misma.
Y esto sucede en todos los aspectos, simplemente hay que ver las cuentas de Instagram, ofrecen una realidad producida que no solo hace que uno se la crea si no que todos sus seguidores lo hacen. Y esto es solo un ejemplo que nos es evidente, que tenemos a la mano y de lo que todos somos parte de. Pero véase la bioingeniería, que hace prótesis para aquellas personas que han perdido una pierna o un brazo, pareciera que no es mas que una bendición y un gran avance de la ingeniería y el conocimiento del cuerpo humano, es ideal, pero ¿hasta donde puede llegar? Ya se puede crear a un ser humano a partir de células, las clonaciones ya son cosa fácil, jugar a Dios es algo actual.
Pero el tema es el exceso de información y la accesibilidad de la comunicación.
La información se vuelve transparente, (también habrá que hablar de esta aclamada transparencia) es accesible y se puede obtener fácilmente, al alcance de un clic, ya no hay necesidad de pensar, se googlea y en un segundo se tiene la información deseada. Y para no complicarnos tanto, mejor le damos el acceso a la computadora de pensar por nosotros, ya existen aparatos que leen el pensamiento entonces tampoco hay necesidad de que hagamos el esfuerzo físico, la maquina anticipa nuestros deseos. Y entonces mientras nosotros menos pensamos y más nos facilitamos la vida, la maquina mas piensa y mas acceso a la realidad tiene. Habrá un momento en que la maquina nos reemplace, piense por nosotros, sea como nosotros, actué como nosotros, y nosotros, siendo sinceros, estamos destinados desaparecer… el crimen perfecto.
Baudrillard se adelanto al tiempo y vio el final, un tanto fatalista, pero claro, posible.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 10, 2025
Kitabı okurken notlar aldım yine biraz karışık olabilir ama sırayla derleyerek onları yazcam.
Baudrillard'ın gerçeklik anlayışına, sorgulamasına direkt giriyor. Onu anlamak için güzel bir kitap fakat ilk kısmı okuması zordu. Eski zamanlardaki ana konuların tartışılması yani böyle teorik anlamda zaten zordur ve çekici değildir genellikle ama o da gerekli tabi. İkinci kısım çok daha rahat okunası ve günümüzü anlatan kısımdı. Yine de Baudrillard'ın gerçeklik anlayışı hakkında fikir sahibi olunacak bir kitap. Okurken düşündürtüyor da anlamaya çalışırken ayrı anladıktan sonra ayrı.
Warhol'dan bahsettiği kısımda onun da gerçeklik anlayışını ele alarak hayranlığını belli ediyordu. Güzel bir kısımdı. Solanas'tan bahsederken Warhol'u vurma nedenini alakasız bir yere bağlaması, edebiyat yapmaya çalışması olmadı. Gerçeklikle bir alakası yoktu onu vurma nedeni ne alaka aslkjdajsld Şu kısım güzeldi: 'Valerie Solanas Warhol'a ateş ettiğinde bir figürana ateş eden bir figürandır.'
'Eğer dünya bir göndergeden yoksunsa ve gerisinde bir neden barındırmıyorsa neden düşüncenin göndergesi ve nedeni olduğuna ısrar edelim?'
'Ne olursa olsun insanın kendi olma olasılığı yoktur. Düşüncenin, kendi olma olasılığı yoktur.'
'Wittgenstein'ın dediği gibi dünya olup bitendir.'
'Düşünce gerçekle arasındaki kaçınılmaz benzeşimler bakımından değil daha çok kendisini ondan ayıran ölçüsüz farklar bakımından değer kazanır.'
Yaşamda acı çekenleri gerçeklikten uzaklaştırmayın yani gerçeklik sanki sadece bu sisteme uyum sağlayabilenlerinmiş gibi değil diyor çok da doğru. Gerçeklik herkesin hakkı. Uzaklaştıkça zaten değişmez.
'Simülakr olan her şey tabu ve ahlak dışıdır. Cinsellik ve ölümle ilgili olan şeyler gibi. Oysa aslında ahlakdışı olan gerçeklik ve kesinliktir.'
Bu sözü yazmışım ama sonradan cinsellikle alakalı bağladığı yerlere katılmadım yani ben kendime göre anlayıp beğenip, yazmışım.
'Düşüncenin mutlak kuralı dünyayı bize verildiği gibi anlaşılmaz mümkünse daha fazla anlaşılmaz kılarak iade etmektir.'
'Erkek yalnızca farklıdır. Kadın ötekidir: Alışılmadık, var olmayan, gizemli, uyuşmaz.'
'Ötekinin ötekiliğinin elinden alınması yabancılaşmadan daha beterdir.'
Ötekilikle alakalı kısımları çok beğendim. Katıldığım çok kısım oldu ve etkilediği yerler oldu. Katılmadığım ve adeta onunla tartışığım kısımlar da oldu aslkdjlasjd Bazı kısımlarda sınırların belli olmasını savunurken sallamaması gereken yerelere salladığını düşündüm. Travestileşen dünya falan derken sanki transhümanizmden bahseder gibi bahsetmesi garip geldi. Bahsettiği dünyanın gidişatı ile kadın erkek ilişkilerini bağdaştırması okay ama gayler ve translar da sanki o projenin parçası gibi konuşması garipti tam anlayamadım. Yani demek istediği şuysa devletlerin o kişileri kullanması ve kadın erkek ilişkilerini, cinsiyetleri zedelemesi ve projelerini desteklemesiyse evet doğru olabilir. Fakat bu insanların varlığıyla alakalı bir şeyse (öyle olduğunu düşünmüyorum) o zaman yani baya saçmalamış demektir. Ama sonrasında da eşcinsellikten bahsettiği kısımda herhangi bir bu tarz düşünce yoktu bu sebeple düşüncesini az buçuk anladım. Yine de bilemedim gereksiz geldi. Kendi düşünceme göre almam gereken düşünceleri aldım birçok kişi farklı şeyler anlayarak okuyabilir tabi.
'Yeni kimlik mağdurun kimliğidir.'
'Resmi bir aday: "Günün birinde bir kadın veya bir eşcinselin cumhurbaşkanı olacağını düşünmekten alıkoyacak hiçbir neden yok" demiştir. Sanki cumhurbaşkanlığı makamına yükselmek, sonunda kadını veya eşcinseli kusursuz bir insan durumuna getirirmiş gibi!'
Bu kısmı okuduktan sonra fark ettim ki onunla aynı bakış açısına sahibiz. Bu kısım baya son sayfalardaydı biraz geç oldu bunu fark etmem aslkdjasjdlaskd başka kitaplarını da okuyunca daha iyi anlarım diye düşünüyorum.
İlk kısımda gerçeklik ve yanılsama üzerinde duruldu. Son kısımda öteki olmaktan bahsederken bazı konularda katıldım bazı konularda 'woke karşıtı' gibi izlenim verdi. Postmodernizmin woke kültüre önayak olduğunu biliyorum ama belki ben anlayamadım o kısımları bilemiyorum. Kanye West'le konuşuyormuşum gibi hissettiğim dakikalar oldu :D (kanye'nin yahudilerin dünyayı ele geçirdiğini söylemesi ve baudrillard'ın avrupa hakimiyetinden bahsettiği kısım) ama bu durumu seviyorum hem katılma hem katılmama noktasını. Ben ötekileri severim Baudrillard üzülme ama sen beni sever misin onu bilmiyorum.
Baudrillard'ın gerçeklik anlayışına, sorgulamasına direkt giriyor. Onu anlamak için güzel bir kitap fakat ilk kısmı okuması zordu. Eski zamanlardaki ana konuların tartışılması yani böyle teorik anlamda zaten zordur ve çekici değildir genellikle ama o da gerekli tabi. İkinci kısım çok daha rahat okunası ve günümüzü anlatan kısımdı. Yine de Baudrillard'ın gerçeklik anlayışı hakkında fikir sahibi olunacak bir kitap. Okurken düşündürtüyor da anlamaya çalışırken ayrı anladıktan sonra ayrı.
Warhol'dan bahsettiği kısımda onun da gerçeklik anlayışını ele alarak hayranlığını belli ediyordu. Güzel bir kısımdı. Solanas'tan bahsederken Warhol'u vurma nedenini alakasız bir yere bağlaması, edebiyat yapmaya çalışması olmadı. Gerçeklikle bir alakası yoktu onu vurma nedeni ne alaka aslkjdajsld Şu kısım güzeldi: 'Valerie Solanas Warhol'a ateş ettiğinde bir figürana ateş eden bir figürandır.'
'Eğer dünya bir göndergeden yoksunsa ve gerisinde bir neden barındırmıyorsa neden düşüncenin göndergesi ve nedeni olduğuna ısrar edelim?'
'Ne olursa olsun insanın kendi olma olasılığı yoktur. Düşüncenin, kendi olma olasılığı yoktur.'
'Wittgenstein'ın dediği gibi dünya olup bitendir.'
'Düşünce gerçekle arasındaki kaçınılmaz benzeşimler bakımından değil daha çok kendisini ondan ayıran ölçüsüz farklar bakımından değer kazanır.'
Yaşamda acı çekenleri gerçeklikten uzaklaştırmayın yani gerçeklik sanki sadece bu sisteme uyum sağlayabilenlerinmiş gibi değil diyor çok da doğru. Gerçeklik herkesin hakkı. Uzaklaştıkça zaten değişmez.
'Simülakr olan her şey tabu ve ahlak dışıdır. Cinsellik ve ölümle ilgili olan şeyler gibi. Oysa aslında ahlakdışı olan gerçeklik ve kesinliktir.'
Bu sözü yazmışım ama sonradan cinsellikle alakalı bağladığı yerlere katılmadım yani ben kendime göre anlayıp beğenip, yazmışım.
'Düşüncenin mutlak kuralı dünyayı bize verildiği gibi anlaşılmaz mümkünse daha fazla anlaşılmaz kılarak iade etmektir.'
'Erkek yalnızca farklıdır. Kadın ötekidir: Alışılmadık, var olmayan, gizemli, uyuşmaz.'
'Ötekinin ötekiliğinin elinden alınması yabancılaşmadan daha beterdir.'
Ötekilikle alakalı kısımları çok beğendim. Katıldığım çok kısım oldu ve etkilediği yerler oldu. Katılmadığım ve adeta onunla tartışığım kısımlar da oldu aslkdjlasjd Bazı kısımlarda sınırların belli olmasını savunurken sallamaması gereken yerelere salladığını düşündüm. Travestileşen dünya falan derken sanki transhümanizmden bahseder gibi bahsetmesi garip geldi. Bahsettiği dünyanın gidişatı ile kadın erkek ilişkilerini bağdaştırması okay ama gayler ve translar da sanki o projenin parçası gibi konuşması garipti tam anlayamadım. Yani demek istediği şuysa devletlerin o kişileri kullanması ve kadın erkek ilişkilerini, cinsiyetleri zedelemesi ve projelerini desteklemesiyse evet doğru olabilir. Fakat bu insanların varlığıyla alakalı bir şeyse (öyle olduğunu düşünmüyorum) o zaman yani baya saçmalamış demektir. Ama sonrasında da eşcinsellikten bahsettiği kısımda herhangi bir bu tarz düşünce yoktu bu sebeple düşüncesini az buçuk anladım. Yine de bilemedim gereksiz geldi. Kendi düşünceme göre almam gereken düşünceleri aldım birçok kişi farklı şeyler anlayarak okuyabilir tabi.
'Yeni kimlik mağdurun kimliğidir.'
'Resmi bir aday: "Günün birinde bir kadın veya bir eşcinselin cumhurbaşkanı olacağını düşünmekten alıkoyacak hiçbir neden yok" demiştir. Sanki cumhurbaşkanlığı makamına yükselmek, sonunda kadını veya eşcinseli kusursuz bir insan durumuna getirirmiş gibi!'
Bu kısmı okuduktan sonra fark ettim ki onunla aynı bakış açısına sahibiz. Bu kısım baya son sayfalardaydı biraz geç oldu bunu fark etmem aslkdjasjdlaskd başka kitaplarını da okuyunca daha iyi anlarım diye düşünüyorum.
İlk kısımda gerçeklik ve yanılsama üzerinde duruldu. Son kısımda öteki olmaktan bahsederken bazı konularda katıldım bazı konularda 'woke karşıtı' gibi izlenim verdi. Postmodernizmin woke kültüre önayak olduğunu biliyorum ama belki ben anlayamadım o kısımları bilemiyorum. Kanye West'le konuşuyormuşum gibi hissettiğim dakikalar oldu :D (kanye'nin yahudilerin dünyayı ele geçirdiğini söylemesi ve baudrillard'ın avrupa hakimiyetinden bahsettiği kısım) ama bu durumu seviyorum hem katılma hem katılmama noktasını. Ben ötekileri severim Baudrillard üzülme ama sen beni sever misin onu bilmiyorum.
July 27, 2019
I can't say it was the most enjoyable read, and frankly, much of the time, especially early on it felt like a lot of run-on sentences using paradoxes and wordplay to bring home his point it felt redundant. But just when you think its too in space he hits you with a chapter or section that is absolutely thought-provoking. I don't think the ideas are incredibly original and some other in my opinion do it better. But it could also not be the style of communication I favor. But Im glad i checked it out.
May 26, 2023
At first, I felt a little bit clever for getting some of it, then I felt a little bit stupid for the bits I didn’t get. Ultimately, I felt that the book itself was stupid for talking around in such wilfully impenetrable circles. I know that there is a bunch of philosophy that would perhaps help me read this with a little more understanding, but the only crime, in reality (inasmuch as we can talk about a reality), is this book, and it is far from perfect.
August 22, 2012
can never tell if it's arch hyperbole or an authentic Weltanschauung - either way, Baudrillard is HYSTERICAL (in every sense of the word) - never fails to get under my skin
January 13, 2024
"Eliminando l'altro in tutte le sue forme (malattia, morte, negatività, violenza, stranezza), senza contare le differenze di razza e di lingua, eliminando tutte le singolarità per far irradiare una positività totale, stiamo eliminando noi stessi."
Profetico, ironico, patafisico, elusivo, labirintico, scomodo, illuminante: lettura non facile, ma sempre suggestiva.
Profetico, ironico, patafisico, elusivo, labirintico, scomodo, illuminante: lettura non facile, ma sempre suggestiva.
January 19, 2021
Seeing lots of reviews throwing shade at this book which I think is a shame to be honest and a lot of the brilliant insights Baudrillard pulls out are overlooked. To predict the new dark age and our oversaturation/suffocation under the sheer abundance of information we find available in the digital age when penning this book back in '96 is highly commendable.
His analogy about the night sky when considering the temporality of information/discourse delivered in postmodernity's 'Real Time' is super interesting too - we enjoy a starry night BECAUSE of the light years of delay between a star emitting light and that light coming into our eyes. Without this temporal delay, a starring night viewed in instantaneous 'Real Time' would be a blinding strobe that would look horrible. Is this not the exact situation we find ourselves in now with the attention economy and a 24/7 news cycle which blinds us to what is true and false?
I obviously don't agree with everything in this book (especially the appendix on the other which you can more or less ignore and get just as much out of this essay). His identity / gender politics in this section are a mess and his digressions into AIDS, pornography and gender roles came across as tone deaf and highly unempathetic to experiences outside of his own. He should definitely stay in his simulation/simulacra lane if you ask me!
Do I think we live in a world of absolute simulation and illusion? Probably not but this book throws up some highly interesting thought experiments and tautologies ("Reality exists, I have met it") which shows the fragility of subjective existence in a hyperreal world. Whilst I find his diagnosis thought provoking, don't expect any sort of practical antidote or strategies for circumventing the ontological problem Baudrillard's writing highlights. He does suggest some ways that thought can be used to undermine the illusion/simulation of reality but they're pretty ephemeral, poetic and ungraspable to me. Maybe someone who's studied philosophy can correct me on this point.
I think the merits of his diagnosis of postmodern reality outweighs the problems some people have with his conservative distain of pornography or cynical take on representation/id pol. Although I can 100% understand those reservations, I don't think it's worth disregarding this book completely but, like Baudrillard's approach to the subject of this book, (reality), it should be read with a healthy dosage of indifference.
His analogy about the night sky when considering the temporality of information/discourse delivered in postmodernity's 'Real Time' is super interesting too - we enjoy a starry night BECAUSE of the light years of delay between a star emitting light and that light coming into our eyes. Without this temporal delay, a starring night viewed in instantaneous 'Real Time' would be a blinding strobe that would look horrible. Is this not the exact situation we find ourselves in now with the attention economy and a 24/7 news cycle which blinds us to what is true and false?
I obviously don't agree with everything in this book (especially the appendix on the other which you can more or less ignore and get just as much out of this essay). His identity / gender politics in this section are a mess and his digressions into AIDS, pornography and gender roles came across as tone deaf and highly unempathetic to experiences outside of his own. He should definitely stay in his simulation/simulacra lane if you ask me!
Do I think we live in a world of absolute simulation and illusion? Probably not but this book throws up some highly interesting thought experiments and tautologies ("Reality exists, I have met it") which shows the fragility of subjective existence in a hyperreal world. Whilst I find his diagnosis thought provoking, don't expect any sort of practical antidote or strategies for circumventing the ontological problem Baudrillard's writing highlights. He does suggest some ways that thought can be used to undermine the illusion/simulation of reality but they're pretty ephemeral, poetic and ungraspable to me. Maybe someone who's studied philosophy can correct me on this point.
I think the merits of his diagnosis of postmodern reality outweighs the problems some people have with his conservative distain of pornography or cynical take on representation/id pol. Although I can 100% understand those reservations, I don't think it's worth disregarding this book completely but, like Baudrillard's approach to the subject of this book, (reality), it should be read with a healthy dosage of indifference.
May 23, 2023
An examination of subjectivity and otherness. I like the way that he explained how both are a necessary aspect of reality.
December 4, 2009
In contrast (I guess) to the other reviewers, I took Baudrillard's central point in the first two-thirds of the book to be that the post-enlightenment urge to rationally analyse, unify and systematise the world - and the technocratic, information-driven contemporary culture which represents the culmination of this process - necessarily obscures rather than clarifies reality, because reality is not inherently rational or ordered; and that we must therefore fight to reassociate mystery, chance, and illusion with reality.
While I have some sympathy with that premise, I disagreed with many of his conclusions and found his style of argument (which frequently seems to consist of asserting, without justification, counter-intuitive ideas and expecting readers to collapse in astonishment and awe) hard to cope with at times. Still, this was certainly original and unusual.
While I have some sympathy with that premise, I disagreed with many of his conclusions and found his style of argument (which frequently seems to consist of asserting, without justification, counter-intuitive ideas and expecting readers to collapse in astonishment and awe) hard to cope with at times. Still, this was certainly original and unusual.
January 10, 2008
One of my favorite Baudrillard books! Enjoyable to read yet smart and sharp. Excellent criticism of pornography (I used it a lot in my thesis). And the book has jokes! Fine work.
What is the perfect crime? The murder of reality and it's replacement by hyperreality, perfect because we care not, know not about it. The reality that we are now thrown into is a better lie, a thrilling experience of lack. A void with glitter and neon that claims the truth and not just the truth, the final, end all big daddy truth that modernism has come to pass and has shown us the way. What is porn? Real sex, we swear! Politcally, we are liberated, aren't we!? We all have TVs- thus, we are all successful.
Believe it, says the perfect criminal- hyperreality.
What is the perfect crime? The murder of reality and it's replacement by hyperreality, perfect because we care not, know not about it. The reality that we are now thrown into is a better lie, a thrilling experience of lack. A void with glitter and neon that claims the truth and not just the truth, the final, end all big daddy truth that modernism has come to pass and has shown us the way. What is porn? Real sex, we swear! Politcally, we are liberated, aren't we!? We all have TVs- thus, we are all successful.
Believe it, says the perfect criminal- hyperreality.
January 31, 2015
Baudrillard nunca me ha resultado fácil de digerir, el libro es interesante por su hipótesis general (la realidad está desapareciendo) y lo que significa como reacción al 11 de septiembre y a la emergencia de,Internet y la realidad virtual. Reactivo, más que propositivo, tiene una visión negativa y moralizante del fenómeno de la virtualidad. Pese a todo es un documento valioso, con algunas ideas sugerentes.
February 15, 2008
Baudrillard's ideas on Virtual vs. Real, basically. I was stunned all along its pages for all the death he announces: death of the face, body, seduction, illusion, death of the world, the reality as we know it (or knew it?), and death of the otherness. Quite disturbing, and yet highly enjoyable.
September 23, 2025
If you like Baudrillard, this book is a good addendum to Simulacra and Simulation. If you haven't made your mind about him yet, I would recommend you start with his best works The Consumer Society and the aforementioned Simulacra
July 28, 2020
a provocative read to be sure, that certainly has not lost any relevance. having just deleted my twitter, i found many parts of this that spoke to my frustration of “virtual reality”
March 13, 2022
Simulation and simulacra is a great insightful book, but most of Baudrillard, like this one, use to be a waste of time.
October 17, 2024
THE FRENCH “POSTMODERNIST” PHILOSOPHER LOOKS AT THE “MURDER OF REALITY”
Jean Baudrillard (1929-2007) was a French philosopher, cultural theorist, political commentator, and photographer most associated with the “Postmodern” movement.
He wrote in the introductory section of this 1996 book, “This is the story of a crime---of the murder of reality. And the extermination of an illusion---the vital illusion, the radical illusion of the world. The real does not disappear into illusion; it is illusion that disappears into integral reality. If the crime were perfect, this book would have to be perfect too, since it claims to be the reconstruction of the crime. Alas, the crime is never perfect. Moreover, in this grim record of the disappearance of the real, it has not been possible to pin down either the motives of the perpetrators, and the corpse of the real itself has never been found. And the idea that underlies this book has never been pinned down either. That idea was the murder weapon.”
He states in the first chapter, “The great philosophical question used to be ‘Why is there something rather than nothing?’ Today, the real question is, ‘Why is there nothing rather than something?’ The absence of things from themselves, the fact that they do not take placed though they appear to do so, the fact that everything withdraws behind its own appearance and is, therefore, never identical with itself, is the material illusion of the world. And, deep down, this remains the great riddle, the enigma which wills us with dread and from which we protect ourselves with the formal illusion of truth.” (Pg. 2)
He continues, “Not to be sensitive to this degree of unreality and play, this degree of malice and ironic wit on the part of language and the world is, in effect, to be incapable of living. Intelligence is precisely this sensing of the universal illusion, even in amorous passion---though without the natural course of that passion being impaired. There is something stronger than passion: illusion. There is something stronger than sex happiness: the passion for illusion.” (Pg. 8)
He concludes a chapter, “This is what is at stake in Virtuality… If it were brought to completion, that radical effectuation would be the equivalent of a perfect crime… future extermination… would leave no trace. We would not even have time to disappear. We would be disintegrated in Real Time and Virtual Reality long before the stars went out. Fortunately, all this is literally impossible. Very High Definition, with it ambition of producing images, sounds, information, bodies in microvision, in stereoscopy, as you have never seen them before… is unrealizable. As is the phantasy of Artificial Intelligence: the brain’s becoming a world, the world’s becoming a brain, so as to function without bodies, unfailing, autonomized, inhuman. Too intelligent, too super-efficient to be true. There is, in fact, no room for both natural and artificial intelligence. There is no room for both the world and its double.” (Pg. 34)
He observes, “all of the advanced technological process points up the fact that behind his doubles and his prostheses, his biological clones and his virtual images, man takes advantage of these things to disappear. So it is with the answer-phone: ‘We aren’t here. Leave a message…’ And the video plugged into the TV takes over the job of watching the film for you… you always feel a little responsible for the films you haven’t seen, the desires you haven’t fulfilled, the people you haven’t replied to, the crimes you haven’t committed, the money you haven’t spent. This amounts to a whole array of repressed possibilities, and the idea that there is a machine to store them and filter them, into which they go to die away quietly, in a profoundly reassuring tone.” (Pg. 40)
He notes, “The info-technological threat is the threat of an eradication of the night, of that precious difference between night and day, by a total illumination of all moments. In the past, messages faded on a planetary scale, faded with distance. Today we are threatened with lethal sunstroke, with a blinding profusion, by the ceaseless feedback of all information to all points of the globe.” (Pg. 52-53)
Not one of Baudrillard’s “major works,” this book still is filled with many of Baudrillard’s perceptive and sometimes acerbic comments on society.
Jean Baudrillard (1929-2007) was a French philosopher, cultural theorist, political commentator, and photographer most associated with the “Postmodern” movement.
He wrote in the introductory section of this 1996 book, “This is the story of a crime---of the murder of reality. And the extermination of an illusion---the vital illusion, the radical illusion of the world. The real does not disappear into illusion; it is illusion that disappears into integral reality. If the crime were perfect, this book would have to be perfect too, since it claims to be the reconstruction of the crime. Alas, the crime is never perfect. Moreover, in this grim record of the disappearance of the real, it has not been possible to pin down either the motives of the perpetrators, and the corpse of the real itself has never been found. And the idea that underlies this book has never been pinned down either. That idea was the murder weapon.”
He states in the first chapter, “The great philosophical question used to be ‘Why is there something rather than nothing?’ Today, the real question is, ‘Why is there nothing rather than something?’ The absence of things from themselves, the fact that they do not take placed though they appear to do so, the fact that everything withdraws behind its own appearance and is, therefore, never identical with itself, is the material illusion of the world. And, deep down, this remains the great riddle, the enigma which wills us with dread and from which we protect ourselves with the formal illusion of truth.” (Pg. 2)
He continues, “Not to be sensitive to this degree of unreality and play, this degree of malice and ironic wit on the part of language and the world is, in effect, to be incapable of living. Intelligence is precisely this sensing of the universal illusion, even in amorous passion---though without the natural course of that passion being impaired. There is something stronger than passion: illusion. There is something stronger than sex happiness: the passion for illusion.” (Pg. 8)
He concludes a chapter, “This is what is at stake in Virtuality… If it were brought to completion, that radical effectuation would be the equivalent of a perfect crime… future extermination… would leave no trace. We would not even have time to disappear. We would be disintegrated in Real Time and Virtual Reality long before the stars went out. Fortunately, all this is literally impossible. Very High Definition, with it ambition of producing images, sounds, information, bodies in microvision, in stereoscopy, as you have never seen them before… is unrealizable. As is the phantasy of Artificial Intelligence: the brain’s becoming a world, the world’s becoming a brain, so as to function without bodies, unfailing, autonomized, inhuman. Too intelligent, too super-efficient to be true. There is, in fact, no room for both natural and artificial intelligence. There is no room for both the world and its double.” (Pg. 34)
He observes, “all of the advanced technological process points up the fact that behind his doubles and his prostheses, his biological clones and his virtual images, man takes advantage of these things to disappear. So it is with the answer-phone: ‘We aren’t here. Leave a message…’ And the video plugged into the TV takes over the job of watching the film for you… you always feel a little responsible for the films you haven’t seen, the desires you haven’t fulfilled, the people you haven’t replied to, the crimes you haven’t committed, the money you haven’t spent. This amounts to a whole array of repressed possibilities, and the idea that there is a machine to store them and filter them, into which they go to die away quietly, in a profoundly reassuring tone.” (Pg. 40)
He notes, “The info-technological threat is the threat of an eradication of the night, of that precious difference between night and day, by a total illumination of all moments. In the past, messages faded on a planetary scale, faded with distance. Today we are threatened with lethal sunstroke, with a blinding profusion, by the ceaseless feedback of all information to all points of the globe.” (Pg. 52-53)
Not one of Baudrillard’s “major works,” this book still is filled with many of Baudrillard’s perceptive and sometimes acerbic comments on society.
September 2, 2017
Le crime parfait est un crime où il n’y pas des traces. Et dans ce livre, on parle du délit du Réel. En effet, il n’y plus d’opposition entre le Virtuel et le Réel : on vit toujours dans la High Definition, le Virtuel qui est plus réel que le réel, dans le but d’éliminer chaque sorte de différence, de dualisme.
La machine, surtout l’ordinateur, est devenue non seulement un outil pour faciliter nos vies, mais aussi – et surtout – une façon de réfléchir, une façon de structurer nos habilités et nos capacités d’action. En outre, la machine s’est substituée à l’homme, parce qu’aujourd’hui c’est elle qui fait beaucoup de choses à notre place : mémoriser, enregistrer, écrire, chercher, etc.
La victoire de la machine sur l’homme a provoqué aussi la disparition de toutes les différences entre le sujet et l’objet : l’objet est devenu absolu, non plus lié à sa fonction, donc à la dimension humaine de l’utilisateur. Il est pure forme, pure esthétique, en acquérant valeur en soi-même. Du coup, on assiste à la disparition de chaque signification, parce qu’il n’y a plus de différence entre le signifiant et son sens, l’homme se mélange avec la machine et vice versa.
Cette disparition des différences est évidente dans beaucoup de discours contemporains, comme ceux-ci liés à la sexualité, au racisme, à la questionne sociale. On parle toujours de langage politically correct : c’est une façon de communiquer qui n’essaye pas de défendre les minorités, mais de permettre à la majorité de continuer à rester indifférente aux problèmes des autres. Si tout le monde est égal, alors ce n’est plus nécessaire d’accomplir des efforts pour faire disparaitre chaque forme de disparité. Donc, il faut lutter pour avoir un monde des différences, mais non plus organisées par une structure hiérarchique.
C’est la disparition de l’Autre en tant que tel, parce qu’il est toujours ramené au Même. C’est la victoire de l’image occidentale, qui essaye de tout ramener à elle-même, en croyant X respecter les idées des autres. Mais, s’il n’y a plus l’Autre, le Même aussi perd son sens : donc, c’est l’échec de chaque réalité, où le Rien semble être la seule chose à gouverner. Baudrillard termine son livre avec une provocation : si son texte est une réflexion sur le retour au Rien et chaque réflexion est destinée à l’échec, alors de cet échec restera quelque chose, afin d’éloigner le danger du nihilisme.
La machine, surtout l’ordinateur, est devenue non seulement un outil pour faciliter nos vies, mais aussi – et surtout – une façon de réfléchir, une façon de structurer nos habilités et nos capacités d’action. En outre, la machine s’est substituée à l’homme, parce qu’aujourd’hui c’est elle qui fait beaucoup de choses à notre place : mémoriser, enregistrer, écrire, chercher, etc.
La victoire de la machine sur l’homme a provoqué aussi la disparition de toutes les différences entre le sujet et l’objet : l’objet est devenu absolu, non plus lié à sa fonction, donc à la dimension humaine de l’utilisateur. Il est pure forme, pure esthétique, en acquérant valeur en soi-même. Du coup, on assiste à la disparition de chaque signification, parce qu’il n’y a plus de différence entre le signifiant et son sens, l’homme se mélange avec la machine et vice versa.
Cette disparition des différences est évidente dans beaucoup de discours contemporains, comme ceux-ci liés à la sexualité, au racisme, à la questionne sociale. On parle toujours de langage politically correct : c’est une façon de communiquer qui n’essaye pas de défendre les minorités, mais de permettre à la majorité de continuer à rester indifférente aux problèmes des autres. Si tout le monde est égal, alors ce n’est plus nécessaire d’accomplir des efforts pour faire disparaitre chaque forme de disparité. Donc, il faut lutter pour avoir un monde des différences, mais non plus organisées par une structure hiérarchique.
C’est la disparition de l’Autre en tant que tel, parce qu’il est toujours ramené au Même. C’est la victoire de l’image occidentale, qui essaye de tout ramener à elle-même, en croyant X respecter les idées des autres. Mais, s’il n’y a plus l’Autre, le Même aussi perd son sens : donc, c’est l’échec de chaque réalité, où le Rien semble être la seule chose à gouverner. Baudrillard termine son livre avec une provocation : si son texte est une réflexion sur le retour au Rien et chaque réflexion est destinée à l’échec, alors de cet échec restera quelque chose, afin d’éloigner le danger du nihilisme.
February 8, 2019
Genio o pazzo? Io ho la mia idea
“L’oscenità può essere sublime, o grottesca, se turba l’innocenza di un mondo naturale. Ma cosa può fare il porno in un mondo reso anticipatamente pornografico? Cosa può fare l’arte in un mondo simulato e travestito in anticipo, se non conferire alle apparenze un valore ironico aggiunto? Se non lanciare l’ultima strizzata d’occhio paradossale, quella del sesso che si burla di sé stesso nella sua forma più esatta, dunque più mostruosa, che si burla della propria scomparsa nella sua forma più artificiale?
C’è una soluzione? Non ce n’è nessuna per la sindrome collettiva di tutta una cultura, per questa fascinazione, per questa vertigine di denegazione dell’alterità, di ogni stranezza, di ogni negatività, per questa esclusione del male e per questa riconciliazione attorno al medesimo…Possiamo soltanto ricordarci che la seduzione consiste nella salvaguardia della stranezza, nella NON riconciliazione. Non bisogna riconciliarsi col proprio corpo, né con sé stessi, non bisogna riconciliarsi con l’altro, non bisogna riconciliarsi con la natura, non bisogna riconciliare il maschile con il femminile, né il bene e il male. In ciò risiede il segreto di una strana attrazione.” [La Cassa Integrazione del desiderio]
“L’oscenità può essere sublime, o grottesca, se turba l’innocenza di un mondo naturale. Ma cosa può fare il porno in un mondo reso anticipatamente pornografico? Cosa può fare l’arte in un mondo simulato e travestito in anticipo, se non conferire alle apparenze un valore ironico aggiunto? Se non lanciare l’ultima strizzata d’occhio paradossale, quella del sesso che si burla di sé stesso nella sua forma più esatta, dunque più mostruosa, che si burla della propria scomparsa nella sua forma più artificiale?
C’è una soluzione? Non ce n’è nessuna per la sindrome collettiva di tutta una cultura, per questa fascinazione, per questa vertigine di denegazione dell’alterità, di ogni stranezza, di ogni negatività, per questa esclusione del male e per questa riconciliazione attorno al medesimo…Possiamo soltanto ricordarci che la seduzione consiste nella salvaguardia della stranezza, nella NON riconciliazione. Non bisogna riconciliarsi col proprio corpo, né con sé stessi, non bisogna riconciliarsi con l’altro, non bisogna riconciliarsi con la natura, non bisogna riconciliare il maschile con il femminile, né il bene e il male. In ciò risiede il segreto di una strana attrazione.” [La Cassa Integrazione del desiderio]
August 21, 2019
“Maddi yanılsama
(...)
Neyse ki, dilde bir dizi saptamaya indirgenemeyecek bir şeyler vardır, öznede kimliğin saptamasına indirgenemeyen bir şeyler vardır, değiş tokuşta karşılıklı etkileşim ve iletişime indirgenemeyen bir şeyler vardır.
Bilimsel nesne bile, gerçekliği içinde kavranamaz. Yıldızlar da, ekranda bir iz olarak, ancak ışık yıllarına varan bir mesafeyle görünür. Yıldızlar gibi bilimsel nesne de kaybettiğimiz an kaybolmuş olabilir. Bir parçacığın hızının ve konumunun aynı anda tanımlanamaması, nesnenin yanılsamasının ve onun sürekli oyununun bir parçasıdır. (...)
(...)
Nesnel yanılsama, özne ve nesnenin artık birbirinden ayrılamaz olmasıyla birlikte, bu ayrım üzerinde temellenen her türlü bilginin ve nesnel bir gerçeğin olanaksızlığıdır. Bu, deneysel bilimin güncel durumudur - olguların birbirlerinden ayrılamaması, özne ve nesnenin ayrılamazlığı. (...)
İnsan ölçeğinde bir algı alanı içinde varlığını kurmaca şeklinde de olsa koruyan özne nesne ayrımı, mikroskopik olgular ve aşırı görüngüler düzleminde geçerliliğini yitirir. Bu görüngüler, özneyle nesnenin temel ayrımsızlığını, bir başka deyişle bilgilenme aygıtımıza ilişkin olarak dünyanın temel yanılsamasını yeniden oluştururlar. (...)”
(...)
Neyse ki, dilde bir dizi saptamaya indirgenemeyecek bir şeyler vardır, öznede kimliğin saptamasına indirgenemeyen bir şeyler vardır, değiş tokuşta karşılıklı etkileşim ve iletişime indirgenemeyen bir şeyler vardır.
Bilimsel nesne bile, gerçekliği içinde kavranamaz. Yıldızlar da, ekranda bir iz olarak, ancak ışık yıllarına varan bir mesafeyle görünür. Yıldızlar gibi bilimsel nesne de kaybettiğimiz an kaybolmuş olabilir. Bir parçacığın hızının ve konumunun aynı anda tanımlanamaması, nesnenin yanılsamasının ve onun sürekli oyununun bir parçasıdır. (...)
(...)
Nesnel yanılsama, özne ve nesnenin artık birbirinden ayrılamaz olmasıyla birlikte, bu ayrım üzerinde temellenen her türlü bilginin ve nesnel bir gerçeğin olanaksızlığıdır. Bu, deneysel bilimin güncel durumudur - olguların birbirlerinden ayrılamaması, özne ve nesnenin ayrılamazlığı. (...)
İnsan ölçeğinde bir algı alanı içinde varlığını kurmaca şeklinde de olsa koruyan özne nesne ayrımı, mikroskopik olgular ve aşırı görüngüler düzleminde geçerliliğini yitirir. Bu görüngüler, özneyle nesnenin temel ayrımsızlığını, bir başka deyişle bilgilenme aygıtımıza ilişkin olarak dünyanın temel yanılsamasını yeniden oluştururlar. (...)”
This entire review has been hidden because of spoilers.
January 27, 2018
Traversing science, media, culture, sexuality and war, Jean Baudrillard takes us on a dizzying journey through the post-modern. Baudrillard analyses the disappearance of reality (or rather realities) into the abyss of facts and scientific categories. But simultaneously with the complete disintegration of objects into the individual parts, this multitude transforms into singularity. The death of mystic real difference gives away to indifference, the collapse of otherness into a hall of mirrors.
The Perfect Crime is the investigation of a murdered reality that was always already virtual.
In the contemporary virtual landscape, of facebook groups, twitter cliques, subreddits, Baudrillard is more relevant than ever. A warning of the consequences of excess for a world used to thinking in terms of lack.
The Perfect Crime is the investigation of a murdered reality that was always already virtual.
In the contemporary virtual landscape, of facebook groups, twitter cliques, subreddits, Baudrillard is more relevant than ever. A warning of the consequences of excess for a world used to thinking in terms of lack.
May 6, 2025
A good book and a strong continuation of Baudrillard’s thought—especially in the beginning, where it offers a compelling critique of several key ideas. It examines the concept of technological real-time transmission, the illusion (or absence) of consciousness in artificial intelligence, the dissolution of dialectics, and the necessity for a negative dialectic. The author also introduces the concept of radical thinking—a form of thought essential for existing in a world that is fundamentally a simulacrum.
Additionally, the book includes a powerful essay on sex and the dissolution of individual difference—exploring how the collapse of difference ultimately leads to its total disappearance.
Additionally, the book includes a powerful essay on sex and the dissolution of individual difference—exploring how the collapse of difference ultimately leads to its total disappearance.
July 3, 2025
"Niedostatkiem i nieszczęściem, niczym międzynarodowym zadłużeniem, można handlować na wolnym rynku, na którym rządzi prawo spekulacji - w tym przypadku na rynku polityczno-intelektualnym, tyle samo wartym, co pamiętny kompleks wojskowo-przemysłowy. Dlatego wszelkie formy współczucia wpisują się z konieczności w logikę nieszczęścia. Powoływanie się na nieszczęście, nawet jeśli robi się to po to tylko, by je pokonać, przyczynia się wydatnie jedynie do jego nieustannej obiektywnej reprodukcji. Wszelako, by cokolwiek pokonać, poczynać należy od zła, a nie od nieszczęścia".
Wstawiam ulubiony fragment. Francuzi to jednak czasami potrafią...
Wstawiam ulubiony fragment. Francuzi to jednak czasami potrafią...
December 16, 2024
The text has a cocaine-ish hyperactivity that is often very hard to follow, and one suspects not worth the effort. But every so often - quite often, in fact - the sentences relax a little and moments of clarity shine through, and sometimes they are brilliant. Not always. But some of Baudrillard's thoughts on technology, language, European self-image, and other topics are shockingly prophetic, given he was writing 30 years ago.
May 19, 2020
Baudrillar'in şu ana kadar okuduklarım kısmında isa zamanında kıyametin yakın olduğunu bağıran felaket tellallerine benzettim. Bir arkadaşım da huysuz ve aksi biri gibi dedi. Bakalım devamına. Öyle olması bir problem olmalı mı ya da biz de gerçekliğin kaybettiği yanılsamaya ağlamaya başlayalım mı ama neye yararki bu?
Displaying 1 - 30 of 54 reviews